Classic Māori viewed disease as a p

Classic Māori viewed disease as a punishment for breaking tribal tapu but tohunga (shaman/witch doctor) recognised that some families were prone to certain disease. The standard practice of tohunga was to isolate the victim in a small shelter. The most common serious disease was tuberculosis, which was present in the colonizing Polynesians. Classic Māori did not recognise the symptoms as being from one disease. Kohi was the name given to phthisis. It was considered the work of demons and caused by Makutu (witchcraft). Toke toke was the name of the devil that caused tubercular bone disease. Tuberculosis of the neck glands was called hura or hone. This was very common. Tubercular ulcers were called poka poka. The early European explorer and painter, Earle, noted in 1827 that these diseases were common even in isolated inland districts such as Taupo. His Māori advisers said the diseases were very old. Leprosy was another common disease. Māori legends had the disease arriving with the canoe that bought the Ngati Whatua to New Zealand. The Māori name was Ngerengare or Tuwhenua or Tukawaiki. Lepers were carefully isolated and avoided as it was recognised the disease was contagious. Two places-a location on Maungatautari mountain, near Cambridge and a cave at Oremu in Taupo have been recognised as places where lepers were isolated. Treatment of leprosy was by mixing two plants -Kawakawa and Ngaio with either dog or human excreta. The treatment did not work if a dog was touched according to Māori lore.[19] Earle recognised that tohunga used a range of plants to treat minor skin ailments. Much later European doctors advocated investigation of the medicinal properties of plants commonly used in Māori medicine.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คลาสสิกดูMāoriโรคเป็นโทษสำหรับการทำลาย tapu เผ่า แต่ tohunga (หมอ / แพทย์แม่มด) ได้รับการยอมรับว่าบางครอบครัวมีแนวโน้มที่จะเป็นโรคบางอย่าง การปฏิบัติตามมาตรฐานของ tohunga เพื่อแยกเหยื่อในที่พักพิงขนาดเล็ก โรคร้ายแรงที่พบมากที่สุดคือวัณโรคซึ่งเป็นอยู่ใน Polynesians อาณานิคม คลาสสิกMāoriไม่รู้จักอาการที่เป็นจากโรค Kohi เป็นชื่อที่มอบให้กับวัณโรค ก็ถือว่าการทำงานของปีศาจและที่เกิดจากการ Makutu (คาถา) Toke Toke เป็นชื่อของปีศาจที่ทำให้เกิดโรคกระดูกวัณโรค วัณโรคของต่อมคอถูกเรียก Hura หรือเหลา นี้เป็นเรื่องธรรมดามาก แผลวัณโรคถูกเรียกว่า Poka Poka นักสำรวจชาวยุโรปในช่วงต้นและจิตรกรเอิร์ลที่ระบุไว้ใน 1827 ที่โรคเหล่านี้เป็นเรื่องปกติแม้จะอยู่ในเขตน้ำจืดที่แยกเช่นเทาโป ที่ปรึกษาMāoriของเขากล่าวว่าโรคที่มีความเก่าแก่มาก โรคเรื้อนเป็นอีกโรคที่พบ ตำนานชาวเมารีมีโรคที่จะมาถึงด้วยการพายเรือแคนูที่ซื้อการ์ติWhātuaไปยังประเทศนิวซีแลนด์ ชื่อเมารีเป็น Ngerengare หรือ Tuwhenua หรือ Tukawaiki โรคเรื้อนถูกแยกอย่างระมัดระวังและหลีกเลี่ยงในขณะที่มันได้รับการยอมรับเป็นโรคติดต่อ สองสถานที่-สถานที่บนภูเขา Maungatautari ใกล้เคมบริดจ์และถ้ำ Oremu ในเทาโปได้รับการยอมรับว่าเป็นสถานที่ที่ถูกแยกโรคเรื้อน การรักษาโรคเรื้อนเป็นโดยการผสมสองพืช -Kawakawa และ Ngaio กับทั้งสุนัขหรืออุจจาระของมนุษย์ การรักษาไม่ได้ทำงานถ้าสุนัขได้สัมผัสตามตำนานMāori. [19] เอิร์ลได้รับการยอมรับ tohunga ที่ใช้ช่วงของพืชในการรักษาโรคผิวหนังเล็กน้อย แพทย์ยุโรปมากต่อมาสนับสนุนการตรวจสอบคุณสมบัติของพืชสมุนไพรที่ใช้กันทั่วไปในการแพทย์เมารี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คลาสสิก M อุบาสกโอริดูโรค เพื่อเป็นการลงโทษสำหรับการทำลายเผ่าน้ำตามแต่ tohunga ( หมอผี / หมอผี ) ยอมรับว่า บางครอบครัวถูกเสี่ยงบางโรค การปฏิบัติตามมาตรฐานของ tohunga เพื่อแยกเหยื่อในที่พักเล็กๆ โรคร้ายแรงที่พบมากที่สุดคือ วัณโรค ซึ่งปัจจุบันใน colonizing ชาวโพลินีเชียน .คลาสสิก M อุบาสกโอริไม่ได้รับรู้อาการเป็นจากโรค Kohi คือชื่อให้กับวัณโรคปอด ก็ถือว่างานของปีศาจ และเกิดจาก makutu ( คาถา ) ส่งเงินเป็นชื่อของปีศาจที่ก่อให้เกิดโรคกระดูกเกี่ยวกับวัณโรค . วัณโรคของคอต่อมเรียกว่า hura หรือเหลา . นี้เป็นเรื่องธรรมดามาก แผลที่เกี่ยวกับวัณโรคถูกเรียกว่า Poka Poka .ที่ยุโรปก่อน Explorer และจิตรกร , เอิร์ลที่ระบุไว้ในปี 1827 ที่โรคเหล่านี้มีทั่วไปแม้แต่ในแยกในเขตเช่นโป . ของเขา M อุบาสกที่ปรึกษากล่าวว่าโรคที่เป็นนักดนตรีเก่ามาก โรคเรื้อนเป็นโรคทั่วไปอีก ม. สยาม โอริตำนานเป็นโรคที่เดินทางด้วยเรือแคนู ที่ซื้อ ngati whatua นิวซีแลนด์ M อุบาสกชื่อโอริ ngerengare หรือ tuwhenua หรือ tukawaiki .คนโรคเรื้อนเป็นอย่างโดดเดี่ยวและหลีกเลี่ยงมันได้รับการยอมรับการเกิดโรคติดต่อ สอง places-a maungatautari ที่ตั้งบนภูเขาใกล้เคมบริดจ์ และถ้ำ oremu ในเทาโปที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นสถานที่ที่คนโรคเรื้อนที่แยกได้ . รักษาโรคเรื้อนได้ โดยการผสมสองพืชและ kawakawa ngaio กับสุนัขหรือของเสียในร่างกายมนุษย์การรักษาไม่ได้ผล ถ้าสุนัขมีสัมผัสตามม. สยาม โอริตำนาน [ 19 ] เอิร์ลได้รับการยอมรับว่า tohunga ใช้ช่วงของพืชเพื่อรักษาโรคผิวหนังเล็กน้อย ต่อมาแพทย์สนับสนุนการสืบสวนมากยุโรปของสรรพคุณทางยาของพืชที่นิยมใช้ใน M
อุบาสก โอริยา