เรากับพ่อ ความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีนักค

เรากับพ่อ ความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีนัก
คือห่างเหินกัน เพราะพ่อกับแม่แยกทาง กันตั้งแต่เด็ก และเราอยู่กับแม่และญาติฝ่ายแม่มาตลอด
ตอนเด็กๆ นานๆ ครั้งพ่อถึงจะมาหา ทุกครั้งที่มาก็พยายามซื้อของมาให้
พอเริ่มโต เป็นวัยรุ่น พ่อกลับยิ่งนานๆ มาที เราก็ยิ่งห่างเหิน
จนเรียนมหาวิทยาลัย เราย้ายต่างต่างจังหวดเข้ากรุงเทพ ก็ยิ่งห่างพ่อไปอีก
ทำให้เราเองไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมพอเท่าไหร่ เพราะอยู่ไกลกันด้วย
หลายๆ ครั้ง เวลากลับบ้านต่างจังหวัด เจอญาติๆ เจอเพื่อนๆเก่าของพ่อ ทุกคนจะถามว่า
ไปหาไปเยี่ยมมพ่อบ้างหรือยัง เห็นพ่อบ่นคิดถึง
ซึ่งเรากับน้องสาวก็ผลัดกันเดินทางไป (แอบมีเกี่ยงกันบ้าง)

จนเราเริ่มทำงาน เราแทบลืมพ่อไปเลย
แล้วส่วนมากพ่อจะติดต่อทางโทรศัพท์ ทุกครั้งที่พ่อโทรมาคือ "กินข้าวหรือยัง"
5 ปีผ่านไป ที่เราไม่ได้กลับไปเยีย่มพ่อเลย มีแต่น้องสาวที่ไปอยู่กับพ่อบ้าง ปีละครั้ง

เมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้ว คืนนั้น ประมาณตีสอง เราได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในบ้าน
แล้วแม่มาเคาะห้อง บอกเราว่า คุณอาโทรมาจากต่างจังหวัด ตอนนี้พ่ออยู่ในห้องไอซียู ไม่ได้สติ
พอตีห้า เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นอีกครั้ง ตอนนั้นเรารู้เลยว่าหมายความว่ายังไง
พอเดินเดินขึ้นมาบอก ในใจเราก็หวิว มันอึ้ง ตื้อ ตัน
แต่พอเห็นน้องสาวน้องร้องไห้ น้ำตาเราก็ไหลไม่หยุด
แล้วเราก็จับรถทัวร์จับต่างจังหวัดเช้ามืดวันนั้นเลย

เราไปถึงวัดประมาณบ่ายๆ ประโยคแรกที่เราพูดออกมาได้ ต่อหน้าโรงศพพ่อคือ
"ทำไมพ่อไม่รอหนู"

ซึ่งอาเล่าให้ฟังทีหลังว่า จริงๆ แล้ว พ่อเราป่วยเป็นมะเร็งตับ (สมัยหนุ่มๆ พ่อกินเหล้าเก่งมาก เป็นเพลย์บอยขึ้นชื่อ)
แล้วพ่อไม่ยอมบอกให้ใครรู้ แม้แต่คุณอาที่อยู่ด้วยกันตลอด ก็ไม่รู้
วันที่พ่อทรุดนั้น คือวันที่พ่อไม่ยอมไปรับยา (ตามปรกติที่เคยไปรับ) เพราะชะล่าใจคิดว่าไปรับช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร
จนปวดท้องมาก อาจึงพาไปโรงบาล จึงได้รู้ความจริง
พ่อบอกว่า ไม่อยากให้ลูกๆ รู้เพราะกลัวพวกเราจะไม่สบายใจ
และวันนั้นก่อนที่พ่อจะหมดสติไป พ่อพยายามติดต่อเราทางโทรศัพท์มือถือหลายครั้งมาก แต่โทรไม่ติดเลย
เพราะโทรศัพท์เราเพิ่งหายไปได้ 2วัน แล้วยังไม่ได้ซื้อใหม่
กว่าอาจะหาเบอร์บ้านเราเจอก็จนพ่อหมดสติไปแล้ว
เราเสียดายและเสียใจมากที่ไม่ได้พูดอะไรกับพ่อเป็นครั้งสุดท้าย

ตอนเด็กๆ เราคิดตามประสาเด็กๆ ว่า ไม่มีพ่อก็ไม่เห็นเป็นไร เราก็อยู่ได้
ทั้งคิดแบบเด็กๆ และคิดดว้ยความโกรธเคืองพ่อ ที่พ่อไม่เอาไหน ไม่เลี้ยงดูลูกอย่างที่ควรจะเป็น
จนวันที่เค้าไม่อยู่แล้ว เราถึงได้รู้ว่า จริงๆ แล้วชีวิตเราควรมีเค้า
เราควรได้ใกล้ชิดกันตามประสาพ่อลูกได้มากกว่านี้ และเราก็ต้องการเค้ามาตลอด
และเราก็สงสารน้องมาก ที่ต้องจากพ่อไปตั้งแต่ยังไม่ถึงขวบ

ทุกวันนี้ ทุกครั้งที่เรามีแว๊บความคิดว่า อยากมีลูกโดยไม่ต้องแคร์ว่าจะมีสามีหรือเปล่า
(เพราะเราเห็นแม่ เป็นซิงเกิ้ลมัม มาตั้งแต่เด็กๆ เราคุ้นกับการไม่มีผู้ชายในบ้านมานาน)
เราก็นึกถึงตัวเอง ที่เติบโตมาแบบไม่มีพ่อให้ให้ใกล้ชิดดูแล แท้ที่จริงแล้ว
ต่อให้เราเข้มแข็งยังไง แน่ข้างใจลึกเรามันก็มันหว้าเหว่
บทจะอ่อนแอ บทจะรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยว มันก็ Deep มาก
มากจนน่ากลัว เราไม่อยากให้ลูกของเราในอนาคตต้องมาเจอสภาพแบบนั้น
พอนึกได้แบบนั้น ความคิดแบบนั้นก็เลือนหายไปในทันที

ทุกครั้งที่ใครพูดถึงเรื่องปัญหาพ่อกับแม่ ให้เราฟัง
เราจะบอกทุกคนเสมอว่า ทำเถอะ ทำอะไรก็ได้
ทำในวันที่เค้ายังอยู่กับเรา แล้วมันจะได้ไม่ต้องมาเสียดายทีหลังเหมือนเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรากับพ่อความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีนัก
คือห่างเหินกันเพราะพ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็กและเราอยู่กับแม่และญาติฝ่ายแม่มาตลอด
ตอนเด็ก ๆ นาน ๆ ครั้งพ่อถึงจะมาหาทุกครั้งที่มาก็พยายามซื้อของมาให้
พอเริ่มโตเป็นวัยรุ่นพ่อกลับยิ่งนาน ๆ มาทีเราก็ยิ่งห่างเหิน
จนเรียนมหาวิทยาลัยเราย้ายต่างต่างจังหวดเข้ากรุงเทพก็ยิ่งห่างพ่อไปอีก
ทำให้เราเองไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมพอเท่าไหร่เพราะอยู่ไกลกันด้วย
หลาย ๆ ครั้งเวลากลับบ้านต่างจังหวัดเจอญาติ ๆ เจอเพื่อนๆเก่าของพ่อทุกคนจะถามว่า
ไปหาไปเยี่ยมมพ่อบ้างหรือยังเห็นพ่อบ่นคิดถึง
ซึ่งเรากับน้องสาวก็ผลัดกันเดินทางไป (แอบมีเกี่ยงกันบ้าง)

จนเราเริ่มทำงานเราแทบลืมพ่อไปเลย
แล้วส่วนมากพ่อจะติดต่อทางโทรศัพท์ทุกครั้งที่พ่อโทรมาคือ "กินข้าวหรือยัง"
5 ปีผ่านไปที่เราไม่ได้กลับไปเยีย่มพ่อเลยมีแต่น้องสาวที่ไปอยู่กับพ่อบ้างปีละครั้ง

เมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้วคืนนั้นประมาณตีสองเราได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในบ้าน
แล้วแม่มาเคาะห้องบอกเราว่าคุณอาโทรมาจากต่างจังหวัดตอนนี้พ่ออยู่ในห้องไอซียูไม่ได้สติ
พอตีห้าเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นอีกครั้งตอนนั้นเรารู้เลยว่าหมายความว่ายังไง
พอเดินเดินขึ้นมาบอกในใจเราก็หวิวมันอึ้งตื้อตัน
แต่พอเห็นน้องสาวน้องร้องไห้น้ำตาเราก็ไหลไม่หยุด
แล้วเราก็จับรถทัวร์จับต่างจังหวัดเช้ามืดวันนั้นเลย

เราไปถึงวัดประมาณบ่าย ๆ ประโยคแรกที่เราพูดออกมาได้ต่อหน้าโรงศพพ่อคือ
"ทำไมพ่อไม่รอหนู"

ซึ่งอาเล่าให้ฟังทีหลังว่าจริง ๆ แล้วพ่อเราป่วยเป็นมะเร็งตับ (สมัยหนุ่ม ๆ พ่อกินเหล้าเก่งมากเป็นเพลย์บอยขึ้นชื่อ)
แล้วพ่อไม่ยอมบอกให้ใครรู้แม้แต่คุณอาที่อยู่ด้วยกันตลอดก็ไม่รู้
วันที่พ่อทรุดนั้นคือวันที่พ่อไม่ยอมไปรับยา (ตามปรกติที่เคยไปรับ) เพราะชะล่าใจคิดว่าไปรับช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร
จนปวดท้องมากอาจึงพาไปโรงบาลจึงได้รู้ความจริง
พ่อบอกว่าไม่อยากให้ลูก ๆ รู้เพราะกลัวพวกเราจะไม่สบายใจ
และวันนั้นก่อนที่พ่อจะหมดสติไปพ่อพยายามติดต่อเราทางโทรศัพท์มือถือหลายครั้งมากแต่โทรไม่ติดเลย
เพราะโทรศัพท์เราเพิ่งหายไปได้ 2วัน แล้วยังไม่ได้ซื้อใหม่
กว่าอาจะหาเบอร์บ้านเราเจอก็จนพ่อหมดสติไปแล้ว
เราเสียดายและเสียใจมากที่ไม่ได้พูดอะไรกับพ่อเป็นครั้งสุดท้าย

ว่าตอนเด็ก ๆ เราคิดตามประสาเด็ก ๆ ไม่มีพ่อก็ไม่เห็นเป็นไรเราก็อยู่ได้
ทั้งคิดแบบเด็ก ๆ และคิดดว้ยความโกรธเคืองพ่อที่พ่อไม่เอาไหนไม่เลี้ยงดูลูกอย่างที่ควรจะเป็น
จนวันที่เค้าไม่อยู่แล้วเราถึงได้รู้ว่าจริง ๆ แล้วชีวิตเราควรมีเค้า
เราควรได้ใกล้ชิดกันตามประสาพ่อลูกได้มากกว่านี้และเราก็ต้องการเค้ามาตลอด
และเราก็สงสารน้องมากที่ต้องจากพ่อไปตั้งแต่ยังไม่ถึงขวบ

ทุกวันนี้ทุกครั้งที่เรามีแว๊บความคิดว่าอยากมีลูกโดยไม่ต้องแคร์ว่าจะมีสามีหรือเปล่า
(เพราะเราเห็นแม่เป็นซิงเกิ้ลมัมมาตั้งแต่เด็ก ๆ เราคุ้นกับการไม่มีผู้ชายในบ้านมานาน)
เราก็นึกถึงตัวเองที่เติบโตมาแบบไม่มีพ่อให้ให้ใกล้ชิดดูแลแท้ที่จริงแล้ว
ต่อให้เราเข้มแข็งยังไงแน่ข้างใจลึกเรามันก็มันหว้าเหว่
บทจะอ่อนแอบทจะรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวมันก็ลึกมาก
มากจนน่ากลัวเราไม่อยากให้ลูกของเราในอนาคตต้องมาเจอสภาพแบบนั้น
พอนึกได้แบบนั้นความคิดแบบนั้นก็เลือนหายไปในทันที

ทุกครั้งที่ใครพูดถึงเรื่องปัญหาพ่อกับแม่ให้เราฟัง
เราจะบอกทุกคนเสมอว่าทำเถอะทำอะไรก็ได้
ทำในวันที่เค้ายังอยู่กับเราแล้วมันจะได้ไม่ต้องมาเสียดายทีหลังเหมือนเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรากับพ่อ
เพราะพ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็ก
นาน ๆ ครั้งพ่อถึงจะมาหา
เป็นวัยรุ่นพ่อกลับยิ่งนาน ๆ มาที
เราย้ายต่างต่างจังหวดเข้ากรุงเทพ
เพราะอยู่ไกลกันด้วย
หลาย ๆ ครั้งเวลากลับบ้านต่างจังหวัดเจอญาติ ๆ เจอเพื่อนเก่า ๆ ของพ่อ ทุกครั้งที่พ่อโทรมาคือ "กินข้าวหรือยัง" 5 ปีผ่านไปที่เราไม่ได้กลับไปเยีย่ ม. พ่อเลยมี แต่น้องสาวที่ไปอยู่กับพ่อบ้างปีละครั้งเมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้วคืนนั้นประมาณ ตีสอง บอกเราว่าคุณอาโทรมาจากต่างจังหวัดตอนนี้พ่ออยู่ในห้องไอซียูไม่ได้สติพอตีห้าเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นอีกครั้ง ในใจเราก็หวิวมันอึ้งตื้อตันแต่พอเห็นน้องสาวน้องร้องไห้ ประโยคแรกที่เราพูดออกมาได้ จริงๆแล้วพ่อเราป่วยเป็นมะเร็งตับ (สมัยหนุ่ม ๆ พ่อกินเหล้าเก่งมาก แม้แต่คุณอาที่อยู่ด้วยกันตลอดก็ไม่รู้นั้นคือวันที่พ่อไม่ยอมไปรับยา (ตามปรกติที่เคยไปรับ) วันที่พ่อทรุด อาจึงพาไปโรงบาลจึงได้รู้ความจริงว่าพ่อบอกไม่อยากให้ลูก ๆ 2 วัน เราคิดตามประสาเด็ก ๆ ว่าไม่มีพ่อก็ไม่เห็นเป็นไรเราก็อยู่ได้ทั้งคิดแบบเด็ก ๆ และคิดดว้ยความโกรธเคืองพ่อที่พ่อไม่เอาไหน เราถึงได้รู้ว่าจริงๆ ทุกครั้งที่เรามีแว๊บความคิดว่า เป็นซิงเกิ้ลมัมมาตั้งแต่เด็ก ๆ บทจะรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวมันก็ลึกมากมากจนน่ากลัว ให้เราฟังเราจะบอกทุกคนเสมอว่าทำเถอะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรากับพ่อความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีนัก
คือห่างเหินกันเพราะพ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็กและเราอยู่กับแม่และญาติฝ่ายแม่มาตลอดนานๆครั้งพ่อถึงจะมาหาทุกครั้งที่มาก็พยายามซื้อของมาให้

ตอนเด็กๆพอเริ่มโตเป็นวัยรุ่นพ่อกลับยิ่งนานๆมาทีเราก็ยิ่งห่างเหิน
จนเรียนมหาวิทยาลัยเราย้ายต่างต่างจังหวดเข้ากรุงเทพก็ยิ่งห่างพ่อไปอีกเพราะอยู่ไกลกันด้วย

ทำให้เราเองไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมพอเท่าไหร่หลายๆครั้งเวลากลับบ้านต่างจังหวัดเจอญาติๆเจอเพื่อนๆเก่าของพ่อทุกคนจะถามว่า

ไปหาไปเยี่ยมมพ่อบ้างหรือยังเห็นพ่อบ่นคิดถึงซึ่งเรากับน้องสาวก็ผลัดกันเดินทางไป ( แอบมีเกี่ยงกันบ้าง )

จนเราเริ่มทำงานเราแทบลืมพ่อไปเลย
แล้วส่วนมากพ่อจะติดต่อทางโทรศัพท์ทุกครั้งที่พ่อโทรมาคือ " กินข้าวหรือยัง "
5 ปีผ่านไปที่เราไม่ได้กลับไปเยีย่มพ่อเลยมีแต่น้องสาวที่ไปอยู่กับพ่อบ้างปีละครั้ง

เมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้วคืนนั้นประมาณตีสองเราได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในบ้านบอกเราว่าคุณอาโทรมาจากต่างจังหวัดตอนนี้พ่ออยู่ในห้องไอซียูไม่ได้สติ

แล้วแม่มาเคาะห้องพอตีห้าเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นอีกครั้งตอนนั้นเรารู้เลยว่าหมายความว่ายังไง
พอเดินเดินขึ้นมาบอกในใจเราก็หวิวมันอึ้งตื้อตันน้ำตาเราก็ไหลไม่หยุด

แต่พอเห็นน้องสาวน้องร้องไห้แล้วเราก็จับรถทัวร์จับต่างจังหวัดเช้ามืดวันนั้นเลย

เราไปถึงวัดประมาณบ่ายๆประโยคแรกที่เราพูดออกมาได้ต่อหน้าโรงศพพ่อคือ

" ทำไมพ่อไม่รอหนู "ซึ่งอาเล่าให้ฟังทีหลังว่าจริงๆแล้วพ่อเราป่วยเป็นมะเร็งตับ ( สมัยหนุ่มๆพ่อกินเหล้าเก่งมากเป็นเพลย์บอยขึ้นชื่อ )

แล้วพ่อไม่ยอมบอกให้ใครรู้แม้แต่คุณอาที่อยู่ด้วยกันตลอดก็ไม่รู้วันที่พ่อทรุดนั้นคือวันที่พ่อไม่ยอมไปรับยา ( ตามปรกติที่เคยไปรับ ) เพราะชะล่าใจคิดว่าไปรับช้าหน่อยก็ไม่เป็นไรอาจึงพาไปโรงบาลจึงได้รู้ความจริง

จนปวดท้องมากพ่อบอกว่าไม่อยากให้ลูกๆรู้เพราะกลัวพวกเราจะไม่สบายใจพ่อพยายามติดต่อเราทางโทรศัพท์มือถือหลายครั้งมากแต่โทรไม่ติดเลย

และวันนั้นก่อนที่พ่อจะหมดสติไปเพราะโทรศัพท์เราเพิ่งหายไปได้ 2 ได้รับเลือกตั้งผ่านกระบวนการประชาธิปไตยของพม่าแล้วยังไม่ได้ซื้อใหม่



กว่าอาจะหาเบอร์บ้านเราเจอก็จนพ่อหมดสติไปแล้วเราเสียดายและเสียใจมากที่ไม่ได้พูดอะไรกับพ่อเป็นครั้งสุดท้ายตอนเด็กๆเราคิดตามประสาเด็กๆว่าไม่มีพ่อก็ไม่เห็นเป็นไรเราก็อยู่ได้และคิดดว้ยความโกรธเคืองพ่อที่พ่อไม่เอาไหนไม่เลี้ยงดูลูกอย่างที่ควรจะเป็น

ทั้งคิดแบบเด็กๆจนวันที่เค้าไม่อยู่แล้วเราถึงได้รู้ว่าจริงๆแล้วชีวิตเราควรมีเค้า



เราควรได้ใกล้ชิดกันตามประสาพ่อลูกได้มากกว่านี้และเราก็ต้องการเค้ามาตลอดและเราก็สงสารน้องมากที่ต้องจากพ่อไปตั้งแต่ยังไม่ถึงขวบทุกวันนี้ทุกครั้งที่เรามีแว๊บความคิดว่าอยากมีลูกโดยไม่ต้องแคร์ว่าจะมีสามีหรือเปล่า

( เพราะเราเห็นแม่เป็นซิงเกิ้ลมัมมาตั้งแต่เด็กๆเราคุ้นกับการไม่มีผู้ชายในบ้านมานาน )เราก็นึกถึงตัวเองที่เติบโตมาแบบไม่มีพ่อให้ให้ใกล้ชิดดูแลแท้ที่จริงแล้ว
ต่อให้เราเข้มแข็งยังไงแน่ข้างใจลึกเรามันก็มันหว้าเหว่บทจะรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวมันก็ลึกมาก

บทจะอ่อนแอมากจนน่ากลัวเราไม่อยากให้ลูกของเราในอนาคตต้องมาเจอสภาพแบบนั้นพอนึกได้แบบนั้นความคิดแบบนั้นก็เลือนหายไปในทันที



ทุกครั้งที่ใครพูดถึงเรื่องปัญหาพ่อกับแม่ให้เราฟังเราจะบอกทุกคนเสมอว่าทำเถอะทำอะไรก็ได้
ทำในวันที่เค้ายังอยู่กับเราแล้วมันจะได้ไม่ต้องมาเสียดายทีหลังเหมือนเรา