There are hundreds of different kin

There are hundreds of different kinds of phobias, but only a handful are very common. One of these phobias is the fear of heights (acrophobia). People with this fear are unable to look out the window of a tall building without feeling a panic attack coming on. Another common phobia is the fear of being in confined spaces (claustrophobia). People with claustrophobia commonly feel trapped when they are in small, enclosed places like elevators, or closets, tunnels, or closets. On the other hand, people who suffer from agoraphobia fear being in large, wide-open spaces, or places where leaving would be difficult. Agoraphobics generally avoid places like shopping malls, stadiums, and other crowded places. Some people develop such intense agoraphobia that they are not able to leave their home for years.
In addition to the more common phobias, there are dozens of unusual, little-known phobias, such as the fear of clowns(coulrophobia), fear of taking a bath or shower(ablutophobia), and fear of trees of trees (dendropohobia). In fact, there is even a fear of phobias (phobophobia)!
Although no one knows for sure how phobias develop, some researchers believe that phobias are passed from parents to children in one of two ways: either by inheriting the gene for a phobia, or by observing a parent’s phobic reaction to
something and leaning to react in the same way. Another possibility is that phobias are a reaction to something frightening a person may have previously experienced. For example, John Dickson could have developed his of dogs
(cynophobia) when, as a child, he saw a dog bite another child.

Luckily, there are treatments that can help people with phobias. While some people take medication to alleviate their phobias, many others go to counseling where they learn techniques to overcome their phobias permanently. For example, learning simple relaxation exercises can help people feel more in control when confronted with feared objects and situations. People can also be taught to overcome their fear through gradual exposure to it. For example, a person with a fear of heights might be encouraged to imagine being in a tall building. Once capable of doing this without having a panic attack, the person might be brought into the ground floor of a tall building. After becoming comfortable there, the person would be brought to the second floor. Eventually, the phobic person would reach the top floor of the building and the end of their fear.

There is a Japanese proverb that says, “Fear is only as deep as the imagination allows.” People who have learned to overcome phobias understand how true this is.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีหลายร้อยชนิดของโรค แต่เพียงไม่กี่คนเป็นเรื่องธรรมดามาก โรคเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่งคือกลัวความสูง (อาการกลัวที่สูง) คนที่ มีความกลัวนี้ไม่สามารถมองออกไปนอกหน้าต่างของอาคารสูงโดยไม่รู้สึกตระหนกมาบน อื่นทั่วไปหวาดกลัวคือ กลัวการอยู่ในพื้นที่อับอากาศ (ทึบ) คนที่ มีทึบมักรู้สึกติดอยู่เมื่ออยู่ในสถานปิดล้อม เล็กเช่น ลิฟต์ หรือตู้เสื้อผ้า อุโมงค์ หรือตู้เสื้อผ้า บนมืออื่น ๆ คนที่ทุกข์ทรมานจากโรคกลัวที่ชุมชนกลัวการอยู่ในช่องว่างขนาดใหญ่ บริการ หรือสถานที่ออกจะเป็นเรื่องยาก Agoraphobics โดยทั่วไปจะหลีกเลี่ยงสถานที่เช่นห้างสรรพสินค้า สนามกีฬา และสถานอื่น ๆ แออัด บางคนพัฒนาโรคกลัวที่ชุมชนรุนแรงดังกล่าวว่า จะไม่สามารถออกจากบ้านของพวกเขาสำหรับปีนอกจากโรคทั่วไป มีจำนวนมากผิดปกติ รู้จัก กันน้อยโรค เช่นของ clowns(coulrophobia) ความกลัว ความกลัวของการอาบน้ำหรือ shower(ablutophobia) กลัวต้นไม้ของต้นไม้ (dendropohobia) ในความเป็นจริง แม้จะมีความกลัวของโรค (phobophobia)แม้ว่าไม่มีใครรู้แน่ว่าโรคพัฒนา นักวิจัยบางคนเชื่อว่า โรคจะผ่านจากมารดาไปเด็กหนึ่งในสองวิธี: โดยสืบทอดยีนสำหรับความหวาดกลัว หรือ โดยการสังเกตปฏิกิริยาอาจเป็นผู้ปกครอง บางสิ่งบางอย่างและเพื่อตอบสนองในแบบเดียวกัน เป็นไปได้ว่า โรคที่เป็นการตอบสนองต่อสิ่งที่น่ากลัวคนอาจมีประสบการณ์ก่อนหน้านี้ เช่น จอห์นดิ๊กสันได้มีพัฒนาสุนัขของเขา (cynophobia) เมื่อ เป็นเด็ก เขาเห็นสุนัขกัดเด็กอีกโชคดี มีการรักษาที่สามารถช่วยให้ท่าน มีโรค ในขณะที่บางคนรับประทานยาเพื่อบรรเทาโรคของพวกเขา อื่น ๆ อีกมากมายไปให้คำปรึกษาที่พวกเขาเรียนรู้เทคนิคการเอาชนะโรคของพวกเขาอย่างถาวร เช่น การออกกำลังกายการพักผ่อนการเรียนรู้สามารถช่วยให้คนที่รู้สึกมากขึ้นในการควบคุมเมื่อเผชิญกับสถานการณ์และวัตถุกลัว นอกจากนี้ท่านยังจะสอนให้เอาชนะความกลัวของพวกเขาผ่านค่อย ๆ สัมผัสกับมัน ตัวอย่างเช่น ผู้ที่กลัวความสูงอาจแนะนำให้จินตนาการอยู่ในอาคารสูง เมื่อสามารถทำนี้โดยไม่มีการโจมตีเสียขวัญ บุคคลอาจจะนำเข้ามาในชั้นล่างของอาคารสูง หลังจากกลายเป็นสบายมี จะนำบุคคลไปชั้นสอง ในที่สุด บุคคลที่อาจจะถึงชั้นบนสุดของอาคารและจุดสิ้นสุดของความกลัวของพวกเขา มีสุภาษิตญี่ปุ่นบอกว่า "ความกลัวเท่านั้นลึกเท่าจินตนาการ" คนที่ได้เรียนรู้เพื่อเอาชนะโรคเข้าใจจริงวิธีนี้เป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีหลายร้อยชนิดที่แตกต่างกันของโรคมี แต่เพียงไม่กี่คนที่พบมาก หนึ่งในโรคเหล่านี้คือความกลัวที่สูง (Acrophobia) คนที่มีความกลัวนี้ไม่สามารถที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างของตึกสูงโดยไม่รู้สึกตระหนกมา อีกประการหนึ่งที่เหมือนกันคือความหวาดกลัวความกลัวของการอยู่ในสถานที่คับแคบนี้ (ทึบ) คนที่มีความทึบทั่วไปรู้สึกติดเมื่อพวกเขาอยู่ในขนาดเล็กล้อมรอบสถานที่เช่นลิฟท์หรือตู้เสื้อผ้าอุโมงค์หรือตู้เสื้อผ้า ในทางกลับกันคนที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากความกลัวอาทิเช่นขนาดใหญ่อยู่ในพื้นที่เปิดกว้างหรือสถานที่ที่ออกจะเป็นเรื่องยาก Agoraphobics ทั่วไปหลีกเลี่ยงสถานที่เช่นห้างสรรพสินค้า, สนามกีฬาและสถานที่แออัดอื่น ๆ บางคนอาทิเช่นการพัฒนาที่รุนแรงเช่นที่พวกเขาไม่สามารถที่จะออกจากบ้านของพวกเขาสำหรับปีที่ผ่านมา
นอกจากนี้ยังมีโรคที่พบบ่อยมากขึ้นมีหลายสิบผิดปกติโรคที่รู้จักกันน้อยเช่นความกลัวของตัวตลก (coulrophobia) ความกลัวของการอาบน้ำหรือห้องอาบน้ำ (ablutophobia) และความกลัวของต้นไม้ของต้นไม้ (dendropohobia) ในความเป็นจริงแม้จะมีความกลัวของโรค (phobophobia)!
แม้ว่าจะไม่มีใครรู้ว่าวิธีการ phobias พัฒนานักวิจัยบางคนเชื่อว่าโรคจะถูกส่งผ่านจากพ่อแม่กับเด็กในหนึ่งในสองวิธีทั้งโดยการสืบทอดยีนสำหรับความหวาดกลัวหรือโดยการสังเกตปฏิกิริยา phobic ของผู้ปกครองเพื่อ
อะไรและเอนเอียงไปตอบสนองใน แบบเดียวกับที่ ความเป็นไปได้ก็คือว่าโรคมีการตอบสนองต่อบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัวคนอาจเคยมีประสบการณ์มาก่อนหน้านี้ ยกตัวอย่างเช่นจอห์นดิกสันอาจมีการพัฒนาของเขาของสุนัข
(cynophobia) เมื่อเป็นเด็กเขาเห็นสุนัขกัดเด็กอื่น

โชคดีที่มีการรักษาที่สามารถช่วยให้คนที่มีโรค ขณะที่บางคนใช้ยาเพื่อบรรเทาโรคของพวกเขาอื่น ๆ อีกมากมายไปให้คำปรึกษาที่พวกเขาได้เรียนรู้เทคนิคที่จะเอาชนะโรคของพวกเขาอย่างถาวร ยกตัวอย่างเช่นการเรียนรู้การออกกำลังกายการพักผ่อนง่ายสามารถช่วยให้ผู้คนรู้สึกมากขึ้นในการควบคุมเมื่อเผชิญหน้ากับวัตถุกลัวและสถานการณ์ คนยังสามารถได้รับการสอนที่จะเอาชนะความกลัวของพวกเขาผ่านการสัมผัสอย่างค่อยเป็นค่อยไปเพื่อให้มัน ตัวอย่างเช่นคนที่มีความกลัวความสูงอาจจะได้รับการสนับสนุนที่จะจินตนาการอยู่ในตึกสูง เมื่อความสามารถในการทำเช่นนี้โดยไม่ต้องมีการโจมตีเสียขวัญคนอาจจะนำเข้ามาในชั้นล่างของตึกสูง หลังจากที่กลายเป็นความสะดวกสบายมีคนที่จะถูกนำไปที่ชั้นสอง ในที่สุดคนขี้จะถึงชั้นบนสุดของอาคารและจุดสิ้นสุดของความกลัวของพวกเขา

มีสุภาษิตญี่ปุ่นที่บอกว่าคือ "ความกลัวเป็นเพียงลึกที่สุดเท่าที่จินตนาการช่วยให้." คนที่ได้เรียนรู้ที่จะเอาชนะโรคเข้าใจวิธีการนี้เป็นจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีหลายร้อยชนิดที่แตกต่างของ phobias , แต่เพียงไม่กี่คนที่พบบ่อยมาก หนึ่งของ phobias เหล่านี้กลัวความสูง ( กลัวความสูง ) คนที่มีความกลัวนี้ไม่สามารถที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างของอาคารสูงโดยไม่รู้สึกตื่นตระหนกมาอยู่บน โรคกลัวทั่วไปอีกคือ กลัวในที่อับอากาศ ( โรคกลัวที่ปิดทึบ ) คนกับโรคกลัวที่แคบ มักรู้สึกติดอยู่เมื่อพวกเขามีขนาดเล็ก สถานที่ล้อมรอบ เช่น ลิฟท์ หรือตู้เสื้อผ้า อุโมงค์ หรือตู้เสื้อผ้า บนมืออื่น ๆ , ผู้ที่ประสบจากโรคตื่นตระหนกกลัวถูกขนาดใหญ่ พื้นที่ที่เปิดกว้าง หรือสถานที่ที่ไปคงจะยาก agoraphobics มักจะหลีกเลี่ยงสถานที่ เช่น ห้างสรรพสินค้า , สนามกีฬาและสถานที่แออัด อื่น ๆ บางคนพัฒนาดังกล่าวเข้มแอฟริกันอเมริกันที่พวกเขาไม่สามารถที่จะออกจากบ้านของพวกเขาสำหรับปีนอกจากโรคทั่วไป มีหลายสิบของความผิดปกติ phobias ที่รู้จัก เช่น ความกลัวของตัวตลก ( คูลโรโฟเบีย ) กลัวอาบน้ำหรืออาบน้ำ ( ablutophobia ) , และความกลัวของต้นไม้ต้นไม้ ( dendropohobia ) ในความเป็นจริง แม้จะมีความกลัว phobias ( โฟโบโฟเบีย )แต่ไม่มีใครรู้ว่าวิธีการ phobias พัฒนา นักวิจัยบางคนเชื่อว่าความกลัวจะถูกส่งผ่านจากผู้ปกครองเด็กในหนึ่งในสองวิธี : โดยสืบทอดยีนสำหรับความหวาดกลัวหรือการสังเกตปฏิกิริยาของผู้ปกครองบางอย่างและการเรียนรู้ที่จะตอบสนองในลักษณะเดียวกัน ความเป็นไปได้ก็คือว่า phobias มีปฏิกิริยาบางอย่างที่น่ากลัว คนอาจจะเคยมีประสบการณ์ ตัวอย่างเช่น จอห์น ดิกสัน จะได้พัฒนาของเขา สุนัข( cynophobia ) เมื่อเป็นเด็ก เขาเห็นสุนัขกัดเด็กอื่นโชคดีที่ไม่มีการรักษาที่สามารถช่วยให้ผู้ที่มี phobias . ในขณะที่บางคนใช้ยาเพื่อบรรเทาความกลัวของพวกเขา คนอื่น ๆไปปรึกษาที่พวกเขาเรียนรู้เทคนิคที่จะเอาชนะความกลัวของพวกเขาอย่างถาวร ตัวอย่างเช่น การเรียนรู้แบบฝึกหัดการผ่อนคลายง่ายสามารถช่วยให้คนรู้สึกมากขึ้นในการควบคุมเมื่อเผชิญหน้ากับกลัววัตถุและสถานการณ์ คนยังสามารถสอนให้เอาชนะความกลัวของพวกเขาผ่านค่อยๆเปิดรับมัน ตัวอย่างเช่น คนกลัวความสูงอาจจะได้รับการส่งเสริมให้มีจินตนาการ ในอาคารสูง เมื่อสามารถทำนี้โดยไม่มีการตื่นตระหนก บุคคลอาจถูกนำไปไว้ที่ชั้นล่างของอาคารสูง หลังจากกลายเป็นสบายนั่น คนที่จะมาให้ชั้น ในที่สุด คนที่เป็นโรคกลัวจะถึงชั้นบนสุดของอาคาร และการสิ้นสุดของความกลัวของพวกเขามีภาษาญี่ปุ่นสุภาษิตกล่าวว่า " กลัวจะเป็นลึกเป็นจินตนาการช่วยให้ " คนที่ได้เรียนรู้ที่จะเอาชนะ phobias เข้าใจความจริงนี้