#2 MEgeneral Kofi Annan, that ‘the

#2 ME
general Kofi Annan, that ‘the primary raison d’être and duty’ of every state is to protect its population (United Nations Secretary-General 2005: para.135). If a state manifestly fails to protect its population, the responsibility to do so shifts to the international community. The responsibility to protect concept has since colonized internationalist debates about conflict prevention, humanitarian action, peacekeeping and territorial administration, and has garnered the support of a strikingly diverse range of states, international and regional organizations and civil society groups.
The idea that force should be used to relieve the suffering of others of course predates the 1990s. Christian Europe was for many centuries inspired to take action by the idea of serving the souls or rescuing the bodies of people elsewhere, and the self-appointed civilizing mission of European empire was premised upon the idea that benevolent tutelage in the art of European civilization was the answer to the suffering of those outside the community of faith. Even in the modern age of the United Nations (UN) Charter, in which states have theoretically renounced recourse to war as an instrument of foreign policy, there are many doctrinal and practical precursors to the concept of humanitarian intervention. Peacekeeping, for example, does not appear in the UN Charter as one of the grounds upon which recourse to force may be authorized. It emerged in the early 1950s, alongside the process of decolonization, as a means of responding to conflicts over territory, threats to the sanctity of former colonial investments and civil war in post-colonial states. The use of force against states in Africa, the Middle East and Latin America was also justified during the Cold War on the basis the intervention was necessary to defend citizens of the home state who were abroad. Such doctrines served to justify armed intervention against Third World states, in the name of defending individuals at risk of harm. Nonetheless, during the Cold War period, the notion that a powerful state or a coalition of allies might intervene to rescue or protect the people of another state could not easily be represented as an apolitical action. The Brezhnev doctrine of intervention to protect the self-determination of socialist countries in the face of capitalist threats, and the Reagan doctrine advocating the legitimacy of pro-democratic invasion, were met with protest and derision. It was the institutional and ideological conditions of the post-Cold War period which led to the growth of support, amongst policy makers and academics, for the idea that force can legitimately be used as a response to humanitarian challenges.
The institutional conditions which made possible the shift in support for the notion of humanitarian intervention included the post-Cold War revitalization of the Security Council and the corresponding expansion of its role in maintaining international peace and security. For many years the coercive powers vested by the UN Charter in the Security Council seemed irrelevant. During the Cold War, the Security Council was paralysed by reciprocal use of the veto exercisable by the five permanent members (the P5) – China, France, the United Kingdom, the United States and what was then the Soviet Union. Under Article 27(3) of the charter, decision of the Security Council required the affirmative vote of nine members, and the concurring votes of the permanent members. The P5 regularly made use of that veto power during the Cold War to protect against international interference in their spheres of interest. The ending of the Cold War meant an end to that automatic use of the veto power. The range and nature of resolutions passed by the Security Council in the decade following the end of the Cold War suggested that the Council was willing to treat the failure to guarantee democracy

Box 25.1 THE UN AND USE OF FORCE
The UN charter was adopted by the fifty founding member states of the new organization at San Francisco in June 1945. Under Article 24 of the UN Charter, the Security Council is the organ charged with the primary responsibility for maintaining international peace and security. Under Chapter VI and VII of the UN Charter, the Security Council is granted powers to facilitate the pacific settlement to disputes, and to decide what measures, including the use of armed force, should be taken to maintain or restore international peace and security. UN member states renounce the use of force as a tool of foreign policy, except in self-defence or where such action is authorized by the Security Council. The jurisdiction of the Security Council under Chapter VII is triggered by the existence of a threat to the peace, a breach of the peace or an act of aggression. Since 1989, the Security Council has proved itself willing to interpret the phrase ‘threats to the peace’ broadly, to include situations of civil war or humanitarian crises.

Figure 25.1
The UN Security Council, United Nations, New York. Photo: Eskinder Debebe

# 11 Pitcha ‘’Right
The essence of that consensus is simple: we all share responsibility for each other’s security. And the test of that consensus will be action. (United Nation High-Level Panel 2004: 16)

Like ICISS, the panel developed this notion of a shared responsibility by reference to notions of protection. The Panel endorsed what it referred to as ‘the emerging norm that there is a collective international responsibility to protect, exercisable by the Security Council authorizing military intervention as a last resort’. The primacy of protection to the purpose of the state was taken up in the report of the UN secretary-general to the 2005 World Summit session of the General Assembly. The secretary-general there started: ‘I believe that we must embrace the responsibility to protect, and, when necessary, we must act on it’ (United Nations Secretary-General 2005: para. 135). He continued: ‘this responsibility lies, first and foremost, with each individual State, whose primary raison d’être [ or reason for being ] and duty is to protect its population’. According to the secretary-general, if ‘national authorities’ are not able to ‘protect their citizens’, this responsibility ‘shifts to the international community’. The responsibility to protect was enshrined in the World Summit Outcome unanimously adopted by the General Assembly in September 2005, and has since been reaffirmed by the Security Council in resolutions dealing with the protection of civilians in armed conflicts, the deployment of peacekeepers in Darfur, and the authorization of intervention against Libya (Orford 2011c)
A decisionist conception of the need for a sovereign guarantor of law emerges in much of the responsibility to protect literature assumes that where existing order threatens to break down, a sovereign must be found who can in fact take the decision that a state of emergency exists. Advocates of humanitarian intervention in these terms focus much of their attention on calling for a decision to be made in times of emergency. So Thomas Weiss, a strong supporter of the notion of humanitarian intervention, comments that ‘even if none of the choice are ideal, victims still require decisions about outside help’ (Weiss 1999: 2). And the ICISS report states:
The most compelling task now is to work to ensure that when the call goes out to the community of states for action, that call will be answered. (International Commission on Intervention on State Sovereignty 2001:70)


To this degree, the responsibility to protect literature adopts Schmitt’s solution to the dilemmas of legitimacy – the need for there to be a guarantor of the values of the legal order. The one who decides on the exception - the Security Council, the United States, the coalition of the willing – is the sovereign guarantor in this sense. This prioritizing of the role of the executive as guarantor of the legal order also manifests itself in the post-conflict phase. Intervention is often followed by the creation and legitimization of strong authoritarian state theory was to diminish the space for parliamentary participation and expand the space for executive governance in the name of achieving social and economic integration (Somek 2003). This is precisely the nature and effect of post-

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

#2 ผมทั่วไปฟี 'd raison หลัก' être และภาษีที่ ' ของทุกรัฐคือเพื่อ ปกป้องประชากร (สหรัฐประเทศเลขาธิการ 2005: para.135) หากรัฐไม่สามารถปกป้องประชากร ความรับผิดชอบทำให้กะประเทศ manifestly ความรับผิดชอบเพื่อปกป้องแนวคิดมีตั้งแต่ internationalist ยึดครองการดำเนินเกี่ยวกับการป้องกันความขัดแย้ง การดำเนินการด้านมนุษยธรรม บริหาร peacekeeping และดินแดน และได้รวบรวมการสนับสนุนหลากหลายกว่าของอเมริกา องค์กรระดับภูมิภาค และนานาชาติ และกลุ่มประชาสังคม ความคิดว่า ควรใช้หน่วยบรรเทาทุกข์ของคนอื่นแน่นอนตั้งปี 1990 คริสเตียนยุโรปหลายศตวรรษแรงบันดาลใจเพื่อดำเนินการตามความคิด ของให้วิญญาณช่วยร่างกายของคนอื่น และภารกิจ civilizing ตกแต่งด้วยตนเองของอาณาจักรยุโรปไม่ premised ตามแนวคิดว่า tutelage ในศิลปะอารยธรรมยุโรปกลายเป็นตอบทุกข์ของบุคคลภายนอกชุมชนแห่งความเชื่อ แม้แต่ในยุคสมัยของกฎบัตรสหประชาชาติ (UN) ที่อเมริกามีครั้งแรกราคา renounced เบี้ยสงครามเป็นเครื่องมือของนโยบายต่างประเทศ มีหลายหลักคำสอน และปฏิบัติ precursors กับแนวคิดของการแทรกแซงด้านมนุษยธรรม Peacekeeping เช่น ไม่ปรากฏในกฎบัตรสหประชาชาติเป็นเหตุผลอย่างใดอย่างหนึ่งตามที่ไล่บังคับอาจได้รับอนุญาต มันเกิดในช่วงต้นทศวรรษ 1950 ควบคู่ไปกับกระบวนการของการให้เอกราช ของการตอบสนองต่อความขัดแย้งเหนือดินแดน ภัยคุกคามต่อความศักดิ์สิทธิ์ของทุนอดีตอาณานิคมและสงครามกลางเมืองในอเมริกาหลังอาณานิคม ใช้บังคับกับรัฐในแอฟริกา ตะวันออกกลาง และละตินถูกยังชิดในระหว่างสงครามเย็นในการแทรกแซงจำเป็นเพื่อปกป้องพลเมืองของรัฐบ้านที่ต่างประเทศ บริการดังกล่าวอยู่ในการแทรกแซงของอาวุธกับรัฐโลกที่สาม ในการปกป้องบุคคลที่มีความเสี่ยงต่ออันตราย กระนั้น ช่วงสงครามเย็น แนวคิดที่มีประสิทธิภาพรัฐหรือรัฐบาลของพันธมิตรอาจการแทรกแซงเพื่อช่วยเหลือ หรือปกป้องคนของรัฐอื่นอาจไม่ได้แสดงเป็นการดำเนินการ apolitical สอนนิดเบรจเนฟของแทรกแซงเพื่อป้องกันตนเองของประเทศสังคมนิยมหน้าทุนคุกคาม และลัทธิเรแกน advocating ชอบธรรมของ pro ประชาธิปไตยบุกรุก ได้พบกับการปฏิเสธและ derision มีเงื่อนไขระยะเวลาสงครามเย็นภายหลังที่นำไปสู่การเติบโตของการสนับสนุน บรรดาผู้กำหนดนโยบาย สถาบัน และอุดมการณ์ และนักวิชาการ สำหรับความคิดที่บังคับให้ถูกต้องตามกฎหมายสามารถใช้เป็นการตอบสนองต่อความท้าทายด้านมนุษยธรรม เงื่อนไขสถาบันซึ่งได้กะในการสนับสนุนแนวคิดของการแทรกแซงด้านมนุษยธรรม รวมฟื้นฟูสงครามเย็นภายหลังคณะกรรมการความปลอดภัยและการขยายตัวสอดคล้องของบทบาทของมันในการรักษาสันติภาพและความปลอดภัย หลายปี อำนาจ coercive vested โดยกฎบัตรสหประชาชาติในคณะมนตรีดูเหมือนไม่เกี่ยวข้อง ในระหว่างสงครามเย็น มนตรีคือ paralysed โดยใช้อัตราแลกเปลี่ยนของยับยั้ง exercisable โดยสมาชิกถาวร 5 (P5) – จีน ฝรั่งเศส สหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกา และสิ่งนั้นเป็นสหภาพโซเวียต ภายใต้ 27(3) ในบทความของกฎบัตร การตัดสินใจของคณะมนตรีต้องเสียงยืนยันสมาชิกเก้า และโหวด concurring สมาชิกถาวร P5 เป็นประจำทำให้ใช้อำนาจยับยั้งในระหว่างสงครามเย็นเพื่อป้องกันการรบกวนระหว่างประเทศในรัฐบาลท้องถิ่นของพวกเขาน่าสนใจ การสิ้นสุดของสงครามเย็นหมายถึง สิ้นสุดการใช้อำนาจยับยั้งนั้นโดยอัตโนมัติ ช่วงและธรรมชาติของมติผ่าน โดยมนตรีในทศวรรษต่อไปนี้จุดสิ้นสุดของสงครามเย็นแนะนำให้ กล้าในการรักษาล้มเหลวในการรับรองประชาธิปไตยสภากล่อง 25.1 การสหประชาชาติและการใช้บังคับ กฎบัตรสหประชาชาติได้รับรอง โดยรัฐสมาชิกก่อตั้ง 50 ขององค์กรใหม่ที่ San Francisco ในเดือนมิถุนายนปีค.ศ. 1945 ภายใต้ 24 บทของกฎบัตรสหประชาชาติ มนตรีคือ อวัยวะด้วยความรับผิดชอบหลักสำหรับการรักษาสันติภาพและความปลอดภัย ภายใต้บท VI และ VII ของกฎบัตรสหประชาชาติ มนตรีคือให้อำนาจเพื่อชำระแปซิฟิกการพิพาท และมาตรการอะไร รวมทั้งการใช้กองกำลังติดอาวุธ การตัดสินใจควรดำเนินการเพื่อรักษา หรือฟื้นฟูสันติภาพและความปลอดภัย รัฐสมาชิกสหประชาชาติ renounce ใช้กองทัพเป็นเครื่องมือของนโยบายต่างประเทศ ยกเว้น ใน self-defence หรือที่ดำเนินการดังกล่าวได้รับอนุญาตจากคณะมนตรี อำนาจของคณะมนตรีภายใต้บท VII จะถูกทริกเกอร์ โดยการดำรงอยู่ของภัยคุกคามต่อสันติภาพ อุ่นของละเมิด หรือการกระทำของการรุกราน ตั้งแต่พ.ศ. 2532 มนตรีได้พิสูจน์ตัวเองยินดีแปลวลี 'ภัยคุกคามสันติภาพ' ทั่วไป รวมสถานการณ์ของสงครามกลางเมืองหรือวิกฤตด้านมนุษยธรรมรูป 25.1 สหประชาชาติมนตรี สหประชาชาติ New York ภาพ: Eskinder Debebeพิชชา#11 นิ้วขวา สาระสำคัญของมตินั้นเป็นเรื่องง่าย: เราทั้งหมดร่วมกันรับผิดชอบต่อความปลอดภัยของผู้อื่น และการทดสอบของมติที่จะดำเนินการ (ประเทศสหรัฐสูงแผง 2004:16) เช่น ICISS แผงที่พัฒนาความคิดนี้ความรับผิดชอบร่วมกัน โดยการอ้างอิงเพื่อความเข้าใจการป้องกัน แผงที่รับรองว่าจะเรียกว่า 'เกิดขึ้นปกติว่ามีความรับผิดชอบระหว่างประเทศรวมปกป้อง exercisable โดยมนตรีร่วมการแทรกแซงทางทหารสุดท้าย' Primacy ของป้องกันวัตถุประสงค์ของรัฐถูกถ่ายขึ้นในรายงานของเลขาธิการสหประชาชาติไปยังเซสชันการประชุมสุดยอดโลก 2005 ของสมัชชา เลขาธิการที่เริ่มต้นมี: 'ฉันเชื่อว่า เราต้องโอบกอดความรับผิดชอบในการป้องกัน และ เมื่อจำเป็น เราต้องดำเนินการกับ' (2005 เลขาธิการประเทศสหรัฐ: 135 พารา) เขาต่อ: 'ความรับผิดชอบนี้อยู่ อันดับแรก กับแต่ละรัฐแต่ละ มีหลัก raison d' être [หรือเหตุผลที่ไม่] และภาษีเพื่อ ปกป้องประชากร ' ตามเลขาธิการ ถ้า 'แห่งชาติหน่วยงาน' จะไม่สามารถ "ปกป้องประชาชน' ความรับผิดชอบนี้ 'เลื่อนไปประชาคม' ความรับผิดชอบปกป้องประดิษฐานในผลการประชุมสุดยอดโลกมีมติเป็นเอกฉันท์รับรอง โดยสมัชชาในเดือน 2005 กันยายน และตั้งแต่ถูกโอ โดยมนตรีในมติที่จัดการกับการคุ้มครองพลเรือนในความขัดแย้งติดอาวุธ การใช้รักษาสันติภาพในดาร์ฟูร์กำลัง และการตรวจสอบของการแทรกแซงกับลิเบีย (Orford ซี 2011) Decisionist ความคิดของความต้องการสำหรับผู้ค้ำประกันอธิปไตยของกฎหมายขึ้นมากความรับผิดชอบในการป้องกันเอกสารประกอบการสันนิษฐานว่า สั่งอยู่คุกทำลาย โซเวอเรนที่ต้องพบที่ในความเป็นจริงจะตัดสินใจว่า มีสถานการณ์ฉุกเฉิน สนับสนุนการแทรกแซงด้านมนุษยธรรมในเงื่อนไขเหล่านี้เน้นความสนใจของพวกเขามากเรียกการตัดสินใจทำในยามฉุกเฉิน เพื่อ Thomas มีร์ ผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งของแนวคิดของการแทรกแซงด้านมนุษยธรรม ข้อคิดเห็นว่า 'แม้ว่าไม่มีทางเลือกที่เหมาะ เหยื่อยังคงต้องตัดสินใจเกี่ยวกับวิธีใช้ภายนอก" (มีร์ 1999:2) และอเมริการายงาน ICISS: งานน่าสนใจที่สุดตอนนี้คือการ ทำงานเพื่อให้แน่ใจว่า เมื่อโทรออกไปชุมชนรัฐสำหรับการดำเนินการ เรียกว่าจะได้รับการตอบ (คณะกรรมการนานาชาติในการแทรกแซงของรัฐอธิปไตย 2001:70) ยังนี้ ความรับผิดชอบในการป้องกันเอกสารประกอบการ adopts โซลูชันของ Schmitt dilemmas ความชอบธรรม – ต้องมี ผู้ค้ำประกันมูลค่าของใบสั่งตามกฎหมายของ ผู้ตัดสินใจบนข้อยกเว้น -มนตรี สหรัฐอเมริกา รัฐบาลของความเต็มใจ – เป็นผู้ค้ำประกันอธิปไตยในความรู้สึกนี้ นี้จัดระดับความสำคัญของบทบาทของผู้บริหารเป็นผู้ค้ำประกันของใบสั่งที่กฎหมายยังปรากฏตัวในระยะหลังความขัดแย้ง แทรกแซงมักจะตาม ด้วยการสร้าง และ legitimization ของทฤษฎีรัฐประเทศที่แข็งแกร่งคือการ ลดพื้นที่สำหรับการเข้าร่วมรัฐสภา และขยายพื้นที่ในการกำกับดูแลผู้บริหารในการบรรลุการรวมกันของสังคม และเศรษฐกิจ (Somek 2003) นี้เป็นลักษณะและผลของหลัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

# 2 ME
ทั่วไปโคฟีอันนันที่ 'เหตุผลเลยนะêtreหลักและการปฏิบัติหน้าที่ของทุกรัฐคือการปกป้องประชากร (United Nations เลขาธิการ 2005: para.135) หากรัฐอย่างชัดแจ้งล้มเหลวในการปกป้องประชากรที่รับผิดชอบในการทำเช่นนั้นเลื่อนไปยังประชาคมระหว่างประเทศ ความรับผิดชอบในการปกป้องแนวคิดตั้งแต่อาณานิคมอภิปรายสากลเกี่ยวกับการป้องกันความขัดแย้ง, การกระทำมนุษยธรรมรักษาสันติภาพและการบริหารดินแดนและได้รวบรวมการสนับสนุนจากหลากหลายอย่างยอดเยี่ยมของรัฐองค์กรระหว่างประเทศและในระดับภูมิภาคและกลุ่มประชาสังคม.
ความคิดที่ว่าแรงควรจะเป็น ใช้เพื่อบรรเทาความทุกข์ของคนอื่น ๆ แน่นอนถือกำเนิด 1990 คริสเตียนยุโรปหลายศตวรรษแรงบันดาลใจที่จะดำเนินการโดยความคิดของการให้บริการวิญญาณหรือช่วยร่างกายของคนอื่นและการปฏิบัติภารกิจได้รับการแต่งตั้งตนเองอารยธรรมของอาณาจักรยุโรป premised ความคิดว่าการปกครองใจดีในงานศิลปะของอารยธรรมยุโรปเป็น คำตอบของความทุกข์ทรมานของผู้ที่อยู่นอกชุมชนของความเชื่อ แม้จะอยู่ในยุคใหม่ของสหประชาชาติ (UN) กฎบัตรที่รัฐได้ยกเลิกการขอความช่วยเหลือทางทฤษฎีไปสู่สงครามเป็นเครื่องมือของนโยบายต่างประเทศที่มีจำนวนมากสารตั้งต้นทฤษฎีและการปฏิบัติกับแนวคิดของการแทรกแซงด้านมนุษยธรรม รักษาสันติภาพตัวอย่างเช่นไม่ปรากฏในกฎบัตรของสหประชาชาติเป็นหนึ่งในพื้นที่ตามที่ขอความช่วยเหลือที่จะบังคับให้อาจได้รับอนุญาต มันโผล่ออกมาในช่วงต้นทศวรรษ 1950 ควบคู่ไปกับกระบวนการของการปลดปล่อยให้เป็นวิธีการตอบสนองต่อความขัดแย้งเหนือดินแดน, ภัยคุกคามต่อความศักดิ์สิทธิ์ของการลงทุนอดีตอาณานิคมและสงครามกลางเมืองในรัฐหลังอาณานิคม การใช้บังคับกับรัฐในแอฟริกาตะวันออกกลางและลาตินอเมริกานอกจากนี้ยังได้รับการพิสูจน์ในช่วงสงครามเย็นบนพื้นฐานการแทรกแซงเป็นสิ่งจำเป็นที่จะปกป้องพลเมืองของรัฐบ้านที่อยู่ในต่างประเทศ หลักคำสอนดังกล่าวทำหน้าที่ในการแสดงให้เห็นถึงการแทรกแซงของกองกำลังติดอาวุธกับรัฐโลกที่สามในชื่อของบุคคลที่มีการป้องกันความเสี่ยงของอันตราย อย่างไรก็ตามในช่วงระยะเวลาสงครามเย็นความคิดที่ว่ารัฐที่มีประสิทธิภาพหรือพันธมิตรของพันธมิตรอาจแทรกแซงเพื่อช่วยเหลือหรือปกป้องคนของรัฐอื่นไม่สามารถได้อย่างง่ายดายแสดงเป็นการกระทำเหี้ยน หลักคำสอน Brezhnev ของการแทรกแซงเพื่อปกป้องการตัดสินใจเองของประเทศสังคมนิยมในการเผชิญกับภัยคุกคามของทุนนิยมและหลักคำสอนของประธานาธิบดีเรแกนเรียกร้องความถูกต้องของการบุกรุกโปรประชาธิปไตยก็พบกับการประท้วงและเย้ยหยัน มันเป็นเงื่อนไขที่สถาบันและอุดมการณ์ของช่วงหลังสงครามเย็นซึ่งนำไปสู่การเจริญเติบโตของการสนับสนุนในหมู่ผู้กำหนดนโยบายและนักวิชาการสำหรับความคิดที่ว่าแรงถูกต้องตามกฎหมายสามารถใช้เป็นการตอบสนองต่อความท้าทายด้านมนุษยธรรม.
เงื่อนไขสถาบันที่ทำไป การเปลี่ยนแปลงในการสนับสนุนความคิดของการแทรกแซงด้านมนุษยธรรมรวมถึงการโพสต์เย็นฟื้นฟูสงครามของคณะมนตรีความมั่นคงและการขยายตัวที่สอดคล้องกันของบทบาทในการรักษาสันติภาพระหว่างประเทศและการรักษาความปลอดภัย หลายปีที่ผ่านอำนาจบีบบังคับตกเป็นโดยกฎบัตรของสหประชาชาติในคณะมนตรีความมั่นคงดูเหมือนไม่เกี่ยวข้อง ในช่วงสงครามเย็นที่คณะมนตรีความมั่นคงเป็นอัมพาตจากการใช้กฎการยับยั้งสิทธิโดยห้าสมาชิกถาวร (คน P5) - จีน, ฝรั่งเศส, สหราชอาณาจักรสหรัฐอเมริกาและสิ่งที่เป็นสหภาพโซเวียต ภายใต้ข้อ 27 (3) ของกฎบัตรการตัดสินใจของคณะมนตรีความมั่นคงที่จำเป็นต้องใช้คะแนนเสียงของสมาชิกเก้าและประจวบคะแนนโหวตของสมาชิกถาวร P5 เป็นประจำทำให้การใช้อำนาจยับยั้งว่าในช่วงสงครามเย็นเพื่อป้องกันการรบกวนระหว่างประเทศในทรงกลมที่น่าสนใจของพวกเขา ตอนจบของสงครามเย็นหมายถึงการสิ้นสุดที่การใช้งานโดยอัตโนมัติจากอำนาจยับยั้งได้ ช่วงและลักษณะของมติโดยคณะมนตรีความมั่นคงในทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากการสิ้นสุดของสงครามเย็นชี้ให้เห็นว่าสภาก็เต็มใจที่จะรักษาความล้มเหลวที่จะรับประกันประชาธิปไตยกล่อง 25.1 สหประชาชาติและการใช้กำลังกฎบัตรของสหประชาชาติเป็นลูกบุญธรรมโดยห้าสิบสมาชิกผู้ก่อตั้งรัฐขององค์กรใหม่ที่ San Francisco ในเดือนมิถุนายนปี 1945 ภายใต้ข้อ 24 ของกฎบัตรของสหประชาชาติคณะมนตรีความมั่นคงเป็นอวัยวะที่เรียกเก็บเงินกับความรับผิดชอบหลักในการรักษาสันติภาพและความมั่นคงระหว่างประเทศ ภายใต้บทที่หกและเจ็ดของกฎบัตรสหประชาชาติ, คณะมนตรีความมั่นคงจะได้รับพลังเพื่อความสะดวกในการตั้งถิ่นฐานแปซิฟิกไปสู่ข้อพิพาทและการที่จะตัดสินใจว่ามาตรการรวมถึงการใช้กองกำลังติดอาวุธที่ควรจะได้รับการรักษาหรือฟื้นฟูสันติภาพและความมั่นคงระหว่างประเทศ รัฐสมาชิกสหประชาชาติสละการใช้กำลังเป็นเครื่องมือของนโยบายต่างประเทศที่ยกเว้นในการป้องกันตัวเองหรือในกรณีที่การกระทำดังกล่าวได้รับอนุญาตจากคณะมนตรีความมั่นคง เขตอำนาจของคณะมนตรีความมั่นคงภายใต้บทที่เจ็ดถูกเรียกโดยการดำรงอยู่ของภัยคุกคามต่อสันติภาพการละเมิดสันติภาพหรือการกระทำของการรุกราน ตั้งแต่ปี 1989, คณะมนตรีความมั่นคงได้พิสูจน์ตัวเองยินดีที่จะตีความ 'ภัยคุกคามต่อสันติภาพ' วลีในวงกว้างรวมถึงสถานการณ์ของสงครามกลางเมืองหรือวิกฤตการณ์ด้านมนุษยธรรม. รูปที่ 25.1 คณะมนตรีความมั่นคงสหประชาชาติสหประชาชาตินิวยอร์ก ภาพข่าว: Eskinder Debebe # 11 Pitcha '' ขวาสาระสำคัญของฉันทามติที่ง่ายเรารับผิดชอบร่วมกันทั้งหมดเพื่อความปลอดภัยของแต่ละคน และการทดสอบของฉันทามติที่จะดำเนินการ (สหประชาชาติระดับสูงแผง 2004: 16) เช่นเดียวกับ ICISS แผงการพัฒนาความคิดของความรับผิดชอบร่วมกันนี้โดยอ้างอิงถึงความคิดของการป้องกัน แผงรับรองสิ่งที่มันเรียกว่าบรรทัดฐานที่เกิดขึ้นว่ามีความรับผิดชอบร่วมกันระหว่างประเทศที่จะปกป้องสิทธิโดยคณะมนตรีความมั่นคงอำนาจแทรกแซงทางทหารเป็นที่พึ่งสุดท้าย ' เป็นอันดับหนึ่งของการป้องกันกับวัตถุประสงค์ของรัฐที่ถูกนำตัวขึ้นในรายงานของเลขาธิการสหประชาชาติที่จะเซสชั่นการประชุมสุดยอดระดับโลก 2005 ของการประชุมสมัชชา เลขาธิการมีเริ่มต้น: 'ผมเชื่อว่าเราต้องยอมรับความรับผิดชอบในการปกป้องและเมื่อมีความจำเป็นที่เราจะต้องดำเนินการกับมัน "(United Nations เลขาธิการ 2005:. พิทักษ์ 135) เขายังคง "ความรับผิดชอบนี้อยู่แรกและสำคัญที่สุดกับแต่ละรัฐของแต่ละบุคคลซึ่ง raison d'êtreหลัก [หรือเหตุผลสำหรับการ] หน้าที่คือการปกป้องประชากร ' ตามที่เลขาธิการถ้า 'หน่วยงานระดับชาติ' ไม่สามารถที่จะ 'ปกป้องประชาชนของพวกเขา, ความรับผิดชอบนี้' เลื่อนไปยังประชาคมระหว่างประเทศ ' ความรับผิดชอบในการปกป้องเป็นที่ประดิษฐานในการประชุมสุดยอดระดับโลกผลเอกฉันท์จากที่ประชุมสมัชชาใหญ่ในเดือนกันยายนปี 2005 และได้รับการยืนยันจากคณะมนตรีความมั่นคงในความละเอียดที่เกี่ยวข้องกับการคุ้มครองพลเรือนในการสู้รบที่ใช้งานของกองกำลังรักษาสันติภาพในดาร์ฟัวร์และ การอนุมัติของการแทรกแซงกับลิเบีย (ออร์ 2011c) ความคิด decisionist ของความจำเป็นในการค้ำประกันอธิปไตยของกฎหมายโผล่ออกมามากในความรับผิดชอบในการปกป้องวรรณกรรมสันนิษฐานว่าที่คำสั่งซื้อที่มีอยู่ขู่ว่าจะทำลายลงอธิปไตยจะต้องพบที่ในความเป็นจริง ใช้การตัดสินใจที่สถานการณ์ฉุกเฉินที่มีอยู่ ประชาสัมพันธ์ของการแทรกแซงด้านมนุษยธรรมในข้อตกลงนี้เน้นมากของความสนใจของพวกเขาในการเรียกร้องให้การตัดสินใจที่จะทำในเวลาฉุกเฉิน ดังนั้นโทมัสไวสส์เป็นผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งของความคิดของการแทรกแซงมนุษยธรรมความเห็นว่า 'แม้ว่าไม่มีทางเลือกที่เหมาะอย่างยิ่งผู้ที่ตกเป็นเหยื่อยังคงต้องการการตัดสินใจเกี่ยวกับความช่วยเหลือจากภายนอก (ไวส์ 1999: 2) และรายงาน ICISS ฯ : งานที่น่าสนใจมากที่สุดในขณะนี้คือการทำงานเพื่อให้แน่ใจว่าเมื่อมีการโทรออกไปให้กับชุมชนของรัฐสำหรับการดำเนินการเรียกร้องที่จะตอบ (คณะกรรมการระหว่างประเทศเกี่ยวกับการแทรกแซงของรัฐอธิปไตย 2001: 70) ในระดับนี้ความรับผิดชอบในการปกป้องวรรณกรรม adopts วิธีการแก้ปัญหาของมิตวิกฤติของการถูกต้องตามกฎหมาย - ไม่จำเป็นต้องมีสำหรับที่จะเป็นผู้ค้ำประกันของค่าของคำสั่งทางกฎหมาย เป็นผู้หนึ่งที่ตัดสินใจยกเว้น - คณะมนตรีความมั่นคงสหรัฐอเมริการัฐบาลเต็มใจ - เป็นผู้ค้ำประกันอธิปไตยในแง่นี้ จัดลำดับความสำคัญของบทบาทของผู้บริหารในฐานะผู้ค้ำประกันของการสั่งซื้อทางกฎหมายนอกจากนี้ยังปรากฏตัวในระยะหลังความขัดแย้ง การแทรกแซงมักจะตามการสร้างและการถูกต้องตามกฎหมายของทฤษฎีรัฐเผด็จการที่แข็งแกร่งคือการลดพื้นที่สำหรับการมีส่วนร่วมของรัฐสภาและขยายพื้นที่สำหรับการกำกับดูแลของผู้บริหารในนามของการบรรลุการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจและสังคม (Somek 2003) นี้เป็นเพราะธรรมชาติและผลกระทบของการโพสต์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

# 2 ชั้น
ทั่วไป อันนัน ที่หลักเหตุผลว่า D ' êเทร และหน้าที่ของรัฐทุกเป็นเพื่อปกป้องประชากร ( เลขาธิการสหประชาชาติ 2548 : พารา 135 ) ถ้ารัฐสนับสนุนล้มเหลวที่จะปกป้องประชากรของความรับผิดชอบที่จะทำการประชาคมนานาชาติ ความรับผิดชอบที่จะปกป้องแนวคิด มีตั้งแต่ประเภทสากลการอภิปรายเกี่ยวกับการป้องกันความขัดแย้งผู้มีมนุษยธรรมการกระทำสันติภาพและการบริหารดินแดนและได้รับความสนับสนุนของช่วงข้อมูลที่หลากหลายของรัฐ องค์กร และกลุ่มประชาสังคมระหว่างประเทศและระดับภูมิภาค .
ความคิดที่ว่าแรง ควรใช้เพื่อบรรเทาความทุกข์ทรมานของผู้อื่นแน่นอน ก่อนยุค 90คริสเตียนยุโรปมีหลายศตวรรษแรงบันดาลใจที่จะดำเนินการโดยความคิดของการให้บริการช่วยเหลือวิญญาณหรือร่างกายของบุคคลอื่น และตนเองได้รับการแต่งตั้ง Civilizing ภารกิจของจักรวรรดิยุโรปได้ premised บนความคิดที่ว่า มีการปกครองในศิลปะของอารยธรรมยุโรปถูกคำตอบเพื่อความทุกข์ของผู้ที่อยู่ภายนอกชุมชนแห่งศรัทธาแม้แต่ในยุคของสหประชาชาติ ( UN ) เหมาซึ่งในสหรัฐอเมริกาทุกคนละทิ้งการสงครามในฐานะที่เป็นเครื่องมือของนโยบายต่างประเทศ มีทฤษฎีและการปฏิบัติการหลายแนวคิดของการแทรกแซงทางมนุษยธรรม สันติภาพ , เช่น , ไม่ได้ปรากฏในกฎบัตรสหประชาชาติเป็นหนึ่งในเหตุผลที่บังคับเมื่อขอความช่วยเหลืออาจจะอนุญาตมันเกิดขึ้นในช่วงต้นทศวรรษ 1950 , ควบคู่ไปกับกระบวนการของการปลดปล่อยเป็นวิธีการตอบสนองต่อความขัดแย้งเรื่องดินแดนและภัยคุกคามต่อความศักดิ์สิทธิ์ของสงครามกลางเมืองในสหรัฐอเมริกาลงทุนหลังอาณานิคมอาณานิคมเก่า ใช้บังคับกับรัฐในแอฟริกาตะวันออกกลางและละตินอเมริกาก็เป็นธรรมในช่วงสงครามเย็นบนพื้นฐานการแทรกแซงที่จำเป็นเพื่อปกป้องพลเมืองของรัฐบ้านที่ต่างประเทศ เช่นทฤษฎีบริการปรับอาวุธแทรกแซงกับโลกที่สาม รัฐ ในนามของการปกป้องบุคคลที่มีความเสี่ยงจากอันตราย อย่างไรก็ตาม ในยุคสงครามเย็นความคิดที่เป็นรัฐที่มีประสิทธิภาพหรือเครือข่ายพันธมิตรจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือหรือปกป้องประชาชนของรัฐอื่นไม่สามารถได้อย่างง่ายดายถูกแสดงเป็นการกระทำทางการเมือง โดย Brezhnev ลัทธิของการแทรกแซงเพื่อป้องกันความมุ่งมั่นของประเทศสังคมนิยมกับทุนนิยมภัยคุกคามและลัทธิเรแกนสนับสนุนความชอบธรรมของ Pro ประชาธิปไตยการรุกรานเคยเจอกับการประท้วง และเยาะเย้ยด้วย มันเป็นเงื่อนไขของสถาบันและอุดมการณ์ของหลังยุคสงครามเย็นซึ่งนำไปสู่การเจริญเติบโตของการสนับสนุน ในหมู่ผู้วางนโยบายและนักวิชาการ สำหรับความคิดที่บังคับสามารถถูกต้องตามกฎหมายจะใช้เป็นการตอบสนองต่อความท้าทายด้านมนุษยธรรม