The cultural industries school has

The cultural industries school has always advanced the idea that different
sectors of the cultural industries cannot be treated as one and the same thing
because of the crucial organizational differences that exist between what they
called the “publishing” (e.g. books, music, ! lm), “" ow” (e.g. broadcasting),
and “editorial” (e.g. the press) models. Since that time, and based on the ideas
of French Canadian scholars Jean-Guy Lacroix and Gaetan Tremblay (1997),
the editorial model has been gradually discarded in favor of a “club” model
to re" ect the growing centrality of the telecoms, cable, and internet sectors in
the production, distribution, display, and consumption of media and cultural
products. While the media content industries have always developed in close
proximity to the communication hardware and equipment industries, Bernard
Miège observes in Chapter 1 in this book that the dominance of the TiC sectors
over the media content and cultural industries is growing over time, with TiC
being the acronym for the telecoms, information, and communication sectors.
The dominant cultural industries model in the twentieth century was the
“" ow” model, based on the central role of television, radio, and in some
respects, ! lm (especially during the Hollywood Studio era). The “" ow” model
is de! ned by advertising-supported and public service broadcasting, where the
demand for a steady " ow of programs/content is met by a handful of gigantic,
hierarchically organized ! rms and large steadily employed media workforces
that operate under tight, but not complete, administrative and management
structures. Programs/content in the " ow model is mostly immaterial and,
consequently, is neither possessed nor paid for directly by consumers. Instead,
advertisers and government funds subsidize media consumption (i.e. indirect
commodi! cation ).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อุตสาหกรรมวัฒนธรรมโรงเรียนมีขั้นสูงเสมอความคิดที่แตกต่างกันภาคของอุตสาหกรรมวัฒนธรรมไม่ถือว่าเป็นสิ่งเดียวเนื่องจากความแตกต่างขององค์กรที่สำคัญที่มีอยู่ระหว่างสิ่งเรียกว่า "เผยแพร่" (เช่นหนังสือ เพลง, ! lm), "" โอ๊ย " (เช่นออกอากาศ),และรุ่น "บรรณาธิการ" (เช่นกด) ตั้งแต่วันนั้น และตามแนวคิดนักวิชาการฝรั่งเศสแคนาดาจีนผู้ชายมวยปล้ำและ Gaetan Tremblay (1997),แบบบรรณาธิการได้รับการทิ้งค่อย ๆ ในความโปรดปรานของแบบจำลอง "คลับ"การ re " ect ภาคแห่งการเติบโตของสำรองแค่ สายเคเบิล และอินเทอร์เน็ตในผลิต การกระจาย การแสดง และการบริโภคสื่อ และวัฒนธรรมผลิตภัณฑ์นี้ ในขณะที่อุตสาหกรรมสื่อเนื้อหาได้พัฒนาในปิดเสมอเช่นการสื่อสารฮาร์ดแวร์และอุปกรณ์อุตสาหกรรม เบอร์นาร์ดMiège สังเกตในบทที่ 1 นี้จองที่ครอบงำของภาค TiCผ่านสื่อ เนื้อหา และวัฒนธรรมอุตสาหกรรมมีการเติบโตตลอดเวลา กับ TiCเป็นคำย่อของสำรองแค่ ข้อมูล และการสื่อสารภาครูปแบบอุตสาหกรรมวัฒนธรรมที่โดดเด่นในศตวรรษยี่สิบ""โอ๊ย"รุ่น อิงกลางบทบาท ของ โทรทัศน์ วิทยุ และ ในบางเคารพ, lm (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุคสตูดิโอฮอลลีวู้ด) การ "" โอ๊ย "รุ่นคือเดอ ned โดยโฆษณาสนับสนุนและกระจายบริการสาธารณะ ซึ่งการความต้องการความมั่นคง "โอ๊ย ของโปรแกรม/เนื้อหาเป็นไปตาม โดยกำมือของยักษ์จัดตามลำดับชั้น rms และแรงงานสื่ออย่างต่อเนื่องของธุรกิจขนาดใหญ่ที่ทำงานภายใต้แน่น แต่ไม่ สมบูรณ์ การบริหาร และการจัดการโครงสร้าง โปรแกรม/เนื้อหาในการ "โอ๊ย รุ่นส่วนใหญ่เป็นสำคัญ และจึง จะไม่ครอบครอง หรือชำระเงินโดยตรง โดยผู้บริโภค แทนผู้ลงโฆษณาและการเงินของรัฐบาลอุดหนุนการใช้สื่อ (เช่นทางอ้อมcommodi กว่า)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรงเรียนอุตสาหกรรมวัฒนธรรมได้เสมอสูงความคิดที่ว่าแตกต่างกัน
ภาคส่วนของอุตสาหกรรมวัฒนธรรมไม่สามารถถือว่าเป็นหนึ่งและสิ่งเดียวกัน
เพราะความแตกต่างขององค์กรสำคัญที่มีอยู่ระหว่างสิ่งที่พวกเขา
เรียกว่า "สำนักพิมพ์" (เช่นหนังสือเพลง! LM) "" โอ๊ย "(เช่นบีบีซี),
และ" บรรณาธิการ "(เช่นกด) รุ่น. ตั้งแต่เวลานั้นและขึ้นอยู่กับความคิด
ของแคนาดานักวิชาการฝรั่งเศสฌอง-Guy Lacroix และ Gaetan Tremblay (1997),
รูปแบบของกองบรรณาธิการได้รับ ค่อยๆทิ้งในความโปรดปรานของ "คลับ" รูปแบบ
อีกครั้ง "ect ศูนย์กลางการเติบโตของโทรคมนาคม, เคเบิ้ลและภาคอินเทอร์เน็ตใน
การผลิต, การจัดจำหน่าย, การแสดง, และการบริโภคสื่อและวัฒนธรรม
ผลิตภัณฑ์ ในขณะที่อุตสาหกรรมเนื้อหาของสื่อที่ได้มีการพัฒนาเสมอในใกล้
ใกล้ชิดกับอุตสาหกรรมการสื่อสารและอุปกรณ์, เบอร์นาร์ด
Miègeสังเกตในบทที่ 1 ในหนังสือเล่มนี้ว่าการครอบงำของภาค TiC
เนื้อหาสื่อและอุตสาหกรรมทางวัฒนธรรมที่มีการเติบโตในช่วงเวลาที่มี TiC
เป็น ตัวย่อสำหรับโทรคมนาคมข้อมูลและภาคการสื่อสาร.
เด่นรุ่นอุตสาหกรรมทางวัฒนธรรมในศตวรรษที่ยี่สิบเป็น
"" โอ๊ย "รูปแบบขึ้นอยู่กับบทบาทสำคัญของโทรทัศน์วิทยุและในบาง
ประการ! LM (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วง สตูดิโอฮอลลีวู้ดยุค). เพื่อ "" โอ๊ย "รูปแบบ
เป็น! ned โดยการโฆษณาสนับสนุนและบริการสาธารณะกระจายเสียงที่
ความต้องการอย่างต่อเนื่อง "โอ๊ยของโปรแกรม / เนื้อหาจะถูกพบโดยกำมือของขนาดยักษ์ที่
จัดลำดับชั้น! RMS และขนาดใหญ่การจ้างงานอย่างต่อเนื่องแรงงานสื่อ
ที่ดำเนินงานภายใต้แน่น แต่ไม่สมบูรณ์ในการบริหาร และการจัดการ
โครงสร้าง. Programs / เนื้อหาใน "รูปแบบโอ๊ยส่วนใหญ่จะเป็นสาระสำคัญและ
ดังนั้นจะไม่ครอบครองมิได้ชำระเงินสำหรับผู้บริโภคโดยตรง แต่
โฆษณาและเงินของรัฐบาลอุดหนุนการบริโภคสื่อ (เช่นอ้อม
commodi! ไอออนบวก)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อุตสาหกรรมวัฒนธรรมโรงเรียนมีขั้นสูงเสมอความคิดที่แตกต่างกันภาคของอุตสาหกรรมทางวัฒนธรรมจะถือว่าเป็นหนึ่งและสิ่งเดียวกันเพราะความสําคัญขององค์การที่มีอยู่ระหว่างสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า " ประกาศ " ( หนังสือ เช่น เพลง ! LM ) " " โอ๊ย " ( เช่นการกระจายเสียง )และ " บทบรรณาธิการ " ( เช่นข่าว ) รุ่น ตั้งแต่เวลา และขึ้นอยู่กับความคิดภาษาฝรั่งเศสแคนาดาจีนและนักวิชาการชาย ลาครัวซ์ ความเกี่ยวข้อง เทรมเบลย์ ( 1997 )บรรณาธิการรุ่นเริ่มทยอยยกเลิกในความโปรดปรานของ " แบบ " คลับอีกครั้ง " ect การศูนย์กลางของเครือข่ายสายเคเบิลและอินเทอร์เน็ตในภาคผลิต , จำหน่าย , แสดง , และการบริโภคสื่อและวัฒนธรรมผลิตภัณฑ์ ในขณะที่อุตสาหกรรมมีการพัฒนาเนื้อหาของสื่อเสมอใกล้เช่น อุตสาหกรรมการสื่อสาร ฮาร์ดแวร์ และอุปกรณ์ เบอร์นาร์ดมิแยฌสังเกตในบทที่ 1 ในหนังสือเล่มนี้ว่า การปกครองของ TIC ภาคกว่าอุตสาหกรรมสื่อเนื้อหาและวัฒนธรรมมีการเติบโตตลอดเวลา กับติ๊กเป็นอักษรย่อสำหรับโทรคมนาคม ข้อมูล และ ภาคการสื่อสารอุตสาหกรรมวัฒนธรรมเด่น รูปแบบในศตวรรษที่ 20 คือ" โอ๊ย " โมเดล ตามบทบาทของโทรทัศน์ วิทยุ และ ในบางเคารพ ! LM ( โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสตูดิโอฮอลลีวูดยุค ) " โอ๊ย " รุ่นคือเด ! เน็ดโดยการโฆษณาได้รับการสนับสนุนและกระจายเสียงสาธารณะ บริการ ที่ความต้องการสำหรับโอ้วนิ่ง " ของโปรแกรม / เนื้อหาที่พบโดยกำมือของยักษ์การจัดลําดับชั้น ! อาร์เอ็มเอส ขนาดใหญ่ และใช้สื่อแรงงานอย่างต่อเนื่องที่ใช้งานอยู่คับ แต่ไม่สมบูรณ์ , การบริหารและการจัดการโครงสร้าง หลักสูตร / เนื้อหาใน " แบบโอ๊ยเป็นส่วนใหญ่ที่ไม่สำคัญและดังนั้นจะไม่ครอบงำหรือซื้อโดยตรงจากผู้บริโภค แทนผู้โฆษณาและรัฐบาลอุดหนุนการบริโภคสื่อทางอ้อม ( เช่นcommodi ! การ )