Old English literature (sometimes r

Old English literature (sometimes referred to as Anglo-Saxon literature) encompasses literature written in Old English (also called Anglo-Saxon) in Anglo-Saxon England from the 7th century to the decades after the Norman Conquest of 1066. "Cædmon's Hymn", composed in the 7th century according to Bede, is often considered the oldest extant poem in English, whereas the later poem, The Grave is one of the final poems written in Old English, and presents a transitional text between Old and Middle English.[1] Likewise, the Parker Chronicle continues until the 12th century.

The poem Beowulf, which often begins the traditional canon of English literature, is the most famous work of Old English literature. The Anglo-Saxon Chronicle has also proven significant for historical study, preserving a chronology of early English history.

In descending order of quantity, Old English literature consists of: sermons and saints' lives, biblical translations; translated Latin works of the early Church Fathers; Anglo-Saxon chronicles and narrative history works; laws, wills and other legal works; practical works on grammar, medicine, geography; and poetry.[2] In all there are over 400 surviving manuscripts from the period, of which about 189 are considered "major".[3]

Alongside, Old English literature, Anglo-Saxons wrote a number of Anglo-Latin works.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เก่าวรรณคดีอังกฤษ (บางครั้งเรียกว่าวรรณกรรมแซ็กซอน) บนโลกไซเบอร์วรรณกรรมที่เขียนในภาษาอังกฤษ (เรียกว่าแองโกลแซกซอน) ในแองโกลแซกซอนอังกฤษจากศตวรรษที่ 7 ถึงทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากที่นอร์แมนพิชิต 1066 "เพลงสวดของ Caedmon" ประกอบด้วยในศตวรรษที่ 7 ตามเรือประจัญบานมักจะคิดว่าบทกวีที่ยังหลงเหลืออยู่ที่เก่าแก่ที่สุดในภาษาอังกฤษในขณะที่หลังจากบทกวี,หลุมฝังศพเป็นหนึ่งในบทกวีสุดท้ายที่เขียนในภาษาอังกฤษและนำเสนอข้อความระหว่างกาลเก่าและภาษาอังกฤษยุคกลาง. [1] เช่นเดียวกันปาร์คเกอร์อดีตต่อไปจนกระทั่งศตวรรษที่ 12.

บทกวีวูล์ฟซึ่งมักจะเริ่มต้นดั้งเดิมศีล ของวรรณกรรมภาษาอังกฤษเป็นงานที่มีชื่อเสียงที่สุดของวรรณคดีอังกฤษเก่าแองโกลแซ็กซอนพงศาวดารยังได้รับการพิสูจน์อย่างมีนัยสำคัญสำหรับการศึกษาประวัติศาสตร์การรักษาเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ของอังกฤษในช่วงต้น

เรียงลำดับจากปริมาณเก่าวรรณคดีอังกฤษประกอบด้วยพระธรรมเทศนาและชีวิตเซนต์ส 'การแปลพระคัมภีร์; แปลงานภาษาละตินในช่วงต้น. โบสถ์พ่อ; จดหมายเหตุแซ็กซอนและผลงานเรื่องเล่าประวัติกฎหมายพินัยกรรมและผลงานอื่น ๆ ตามกฎหมาย;ผลงานการปฏิบัติไวยากรณ์ยาภูมิศาสตร์. และบทกวี [2] ในทั้งหมดมีกว่า 400 ต้นฉบับที่รอดตายจากช่วงของที่เกี่ยวกับ 189 จะถือว่า "สำคัญ" [3]

ข้างเก่าวรรณคดีอังกฤษ, แองโกล. แอกซอนเขียนตัวเลขของผลงานแองโกลาติน.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เดิมวรรณคดีอังกฤษ (บางครั้งเรียกว่าแองโกล-แซ็กซอนวรรณกรรม) ครอบคลุมเอกสารประกอบการเขียนในเก่าอังกฤษ (เรียกว่าแองโกล-แซ็กซอน) ในอังกฤษสมัยแองโกล-แซกซันจากศตวรรษ 7 ทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากการพิชิตนอร์แมน 1066 "ของ Cædmon สวด" ประกอบด้วยในศตวรรษ 7 ตามเช็พ มักจะถือเป็นบทกวียังเก่าแก่ที่สุดในอังกฤษ ในขณะที่บทกวีภายหลัง ไม้ใกล้ฝั่งเป็นหนึ่งในบทกวีสุดท้ายที่เขียนในภาษาอังกฤษเก่า และแสดงข้อความระหว่างเก่าและภาษาอังกฤษกลางอีกรายการ[1] เช่นเดียวกัน พงศาวดารคเกอร์ยังคงมีอยู่จนถึงวันที่สิบสองศตวรรษ

กลอนเบวูล์ฟ ซึ่งมักจะเริ่มแคนนอนดั้งเดิมของวรรณคดีอังกฤษ คือ การทำงานที่มีชื่อเสียงที่สุดของวรรณคดีอังกฤษเก่า พงศาวดารแองโกล-แซ็กซอนมียังพิสูจน์สำคัญทางประวัติศาสตร์ศึกษา รักษาลำดับของช่วงอังกฤษประวัติ

เรียงลำดับปริมาณ วรรณคดีอังกฤษเก่าประกอบ: ธรรมและชีวิตของนักบุญ พระคัมภีร์แปล ติงานของบิดาต้นของคริสตจักร แปล พงศาวดารแองโกล-แซ็กซอนและบรรยายประวัติงาน กฎหมาย wills และ งานกฎหมายอื่น ๆ ปฏิบัติงานในไวยากรณ์ แพทยศาสตร์ ภูมิศาสตร์ และบทกวี[2] ในทั้งหมด มีกว่า 400 รอดเป็นจากรอบระยะเวลา ที่ประมาณ 189 จะถือว่า "สำคัญ"[3]

Alongside วรรณคดีอังกฤษเก่า ชาวแองโกล-แซกซันเขียนราคาตัวเลขละตินอังกฤษผลงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เอกสาร ภาษาอังกฤษ
เก่า(บางครั้งเรียกว่าเป็นเอกสารไม่เชื่อ)โอบล้อมไปด้วยวรรณคดีเขียนในอังกฤษที่เก่าแก่(หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าไม่เชื่อ)ไม่เชื่อในประเทศอังกฤษจากศตวรรษที่ 7 ในหลายทศวรรษที่หลังจากชัยชนะของพวกนอร์แมนที่ 1066 "เพลงสวดของ cædmon "ประกอบไปด้วยในศตวรรษที่ 7 ตาม bede ได้รับการพิจารณาให้อ่านบทกวีเท่าที่มีอยู่ที่เก่าที่สุดในอังกฤษในขณะที่บทกวีใน ภายหลัง ได้บ่อยครั้งหลุมศพที่เป็นหนึ่งในบทกวีครั้งสุดท้ายที่เขียนไว้ในอังกฤษที่เก่าแก่และแสดงข้อความเฉพาะกาลที่ระหว่างของเก่าและส่วนกลาง ภาษาอังกฤษ .[ 1 ]ในทำนองเดียวกันให้บันทึกเหตุการณ์ที่จะยังคงดำเนินต่อไปจนกว่าช่วงศตวรรษที่ 12 .

บทกวีที่เบ - โอะวุลฟซึ่งมักจะเริ่มต้น Canon แบบดั้งเดิมของเอกสาร ภาษาอังกฤษ เป็นงานที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของวรรณกรรมอังกฤษที่เก่าแก่ไม่เชื่อประวัติที่ได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามีความสำคัญต่อการศึกษาประวัติศาสตร์การรักษาประวัติของประวัติศาสตร์อังกฤษช่วงต้น.

ในการสั่งซื้อจากมากไปหาน้อยของจำนวนงานวรรณกรรมอังกฤษที่เก่าแก่ประกอบไปด้วยในชีวิตความเป็นอยู่ของนักบุญและเทศนาเกี่ยวกับ คัมภีร์ คริสต์ศาสนาแปล ภาษา ละตินแปลยังใช้งานได้ของบรรพบุรุษของโบสถ์ช่วงต้นที่ไม่เชื่อพงศาวดารประวัติศาสตร์และการทำงานเรื่องกฎหมาย Wills และทำงานได้ดีทางกฎหมายอื่นๆใช้งานได้ในทางปฏิบัติที่ไวยากรณ์ยารักษาโรค,ข้อมูลด้าน ภูมิศาสตร์ และบทกวี.[ 2 ]ในทั้งหมดมีกว่า 400 ฉบับที่ยังคงหลงเหลืออยู่ต้นฉบับจากช่วงเวลาที่เกี่ยวกับ 189 ได้รับการพิจารณาให้เป็น"ที่สำคัญ".[ 3 ]

ตามแนววรรณคดีอังกฤษที่เก่าแก่ anglo-saxons เขียนหมายเลขของ anglo-latin ทำงาน.