Yet the family disputes about the i

Yet the family disputes about the imperial succession and the
Netherlands were not only the Habsburgs’ concern. Even after the
dynasty had effectively split into Caroline and Fernandine branches and
the Netherlands had fallen indisputably to Philip (while the empire eluded
him), ties between the social and political elites of both realms remained
strong. In fact, they had been strengthened during Charles’s reign.
Netherlandish aristocrats such as William and the Counts of Egmont and
Horn all had considerable ties to imperial princely families. In 1544, during
the build-up to the Schmalkaldic Wars (1547), Charles had encouraged
Egmont’s marriage to a Wittelsbach princess as part of his alliance with the
Duke of Bavaria against the Schmalkaldic League.44 The Count of Horn was
married to a German countess as well. His marriage was more limited in
territorial scope, however, mainly strengthening ties in the Ghelders Empire
border area.45 Other high-profile aristocrats also had strong ties to the
empire. The Duke of Aerschot and his brother had been raised alongside
Maximilian at the Viennese court, while the Count of Mansfeld was
a member of a German ruling dynasty; his brother Johan Gebhart of
Mansfeld was Archbishop-Elector of Cologne from 1558 to 1562. TheCount of Aremberg was tied by marriage to several German families.46 In
short, the Netherlandish elite was closely bound to the imperial elite.
The fluid boundaries between the Low Countries and the empire at an
aristocratic level may be illustrated by the designations used for the Knights
of the Order of the Golden Fleece, of which all nobles mentioned above were
members.47 William of Orange was counted as a Netherlandish knight. This
could be justified by his extensive holdings in the Netherlands. But others,
far more German than the Prince of Orange, were also called Netherlandish:
Peter Ernst of Mansfeld and Johann of East Frisia.48 They were both younger
brothers of German territorial rulers whose services to Charles V had been
rewarded with a governorship in the Netherlands. Only this office warranted
their characterization as Netherlandish: in terms of place of birth they
were clearly German. This blurred distinction between Germans and
Netherlanders was mirrored by the Low Countries inhabitants’ long
standing as Germans. In fact, their part of the globe was commonly
referred to as Germania inferior, Nider teutschelant, and Alamagna Bassa.49
Although an exclusively Netherlandish national identity was taking shape
during the sixteenth century,50 no such distinction between Netherlandish
and German was apparent at the level of the court aristocracy.
The Netherlandish aristocracy was thus used to thinking of the empire
as an important stage for their political activities and their marriages, despite
Charles V’s division of his inheritance between his son and brother. Charles
himself had done much to strengthen the ties between the Netherlandish
and German elites. And precisely because the split in the Habsburg family
took years to play itself out, it was not immediately clear to these
Netherlandish-German nobles that this would affect their own position.
We can see this at work in the case of William of Orange, who cherished his
German ties, and we can examine how the division of the Habsburg
inheritance affected his position and that of his family. William’s ties to the
empire were particularly strong, and there are some indications that he
thought of the empire as his fatherland. As late as 1568, while in exile in hisnative Nassau, William spoke of the Netherlands as a country ‘‘to which we
are indebted almost as much as our own fatherland.’’51
The House of Nassau was also a German line with an international
scope, albeit on a more modest scale than the Habsburgs. According to
German customs, divisions occurred whenever several adult sons survived
their father. The family had split into several lines by the fifteenth century.
The Ottonian line became entangled with the Low Countries when
Engelbert of Nassau (1370/80–1442) married the Netherlands heiress
Johanna of Polanen (1392–1445) in 1403. This established the
Netherlandish Nassau-Breda line as distinct from the German Nassau-
Dillenburg line. Since the Brabantine line did not always provide a male
heir, the German branch frequently stepped in to claim the Netherlandish
holdings, but the patrimonies were never united.52 Contacts between the
lines were frequent, if only because the heads of the houses were often
brothers. Also, the Nassau-Breda marriage policy in the fifteenth and
sixteenth centuries continued to have a strong orientation toward the
empire. Some Netherlandish marriages were brokered, endowing the Breda
line with even more holdings in the Low Countries, but Germany remained
an important source of brides,53 even as the Netherlandish interests of the
family grew. In this respect, William of Orange followed his family’s
tradition closely, first marrying a Netherlandish heiress and then a Germanelectoral princess, both marriages contracted on the advice of his German
relatives.54
However, as the importance of the Breda line grew, and religious
divisions widened when the Dillenburg-Nassaus accepted Lutheranism,
Dillenburg successions in the Netherlands were sometimes problematic.
When the head of the Nassau-Breda family, Rene´ of Chalon, fell during the
siege of Saint-Dizier in 1544, his uncle, Count Wilhelm of Nassau-
Dillenburg (1487–1559), was his next of kin. But because the count was
Lutheran, it was decided the inheritance should go to his eldest sonWilliam—
the future William of Orange—on the condition that he leave his parental
home to receive a Catholic education at the Habsburg court.55
Despite this new division of the Nassau family, William of Orange,
who had forfeited his rights to rule Dillenburg in order to claim the
Netherlandish patrimony, clearly saw himself as the head of both families.
He regarded the House of Nassau as an undivided entity, as he wrote to one
of his younger brothers on the death of their father in 1559: ‘‘We must
follow in the footsteps of our father, so that our house, which has always
enjoyed so much fame and respect with God’s help, will not perish, but
rather will be even more respectable.’’56 He speaks only of ‘‘our house’’ in this
letter, seemingly denying the partition that was agreed upon in 1557.57
Instead, he urges his brothers to remain united and promises them his
support. Revealingly, William addresses his letter to his second eldest
brother Louis (1538–74), not to his eldest brother John (1536–1606), who
succeeded their father as ruling Count of Nassau-Dillenburg, and was
therefore the head of the German branch.
The Nassau-Breda line had developed a strong tradition of service to
their Burgundian and Habsburg lords. In particular, Hendrik of Nassau and
his son Rene´ of Chalon were ardent supporters of Charles V, and both were
handsomely rewarded for their services. The Nassaus became part of a very
small number of families that managed to monopolize the major offices in
the Netherlands.58 Chalon’s heir, William of Orange, duly profited: as he
came of age, he had a strong claim to power and prestige in the Netherlands.
Recognizing this claim, Philip appointed him as a councillor of state andKnight of the Golden Fleece at age twenty-two, and as provincial governor at
twenty-six.59 Before the age of thirty William had taken center stage in the
Low Countries, and he clearly felt it was his birthright to dominate Brussels
politics: when he felt his voice was not heard enough in the Council of State,
he wrote an indignant letter to Philip, stressing that not being taken seriously
in the council was an unacceptable blow to his ‘‘honor and reputation.’’60
The Nassaus and the Habsburgs had a few things in common. Most
importantly, they were both focused on the Netherlands and the empire.
Charles V was both Lord of the Netherlands and emperor, and he
encouraged his vassals’ dynastic ties between the two dominions as well.
The Nassaus mirrored the Habsburgs’ dynastic geographical span by
establishing a Netherlandish and a German line as well. As such, they
could provide the social glue for Charles’s composite state. Several other
factors were important for both families: the maintenance of good relations
with the other branches; the provision of inheritances for younger sons; and
their international interests, both political and marital. However, outside
influences played an important part in the direction of both families’
fortunes. In the case of Habsburg successions in Spain and the Netherlands,
representative organs were involved, either by making demands about the
upbringing of the heir or by accepting changes in succession laws. Both
Philip’s and William’s educations were influenced heavily by conditions
determined by their father’s succession to the family patrimony. According
to Georg Schmidt, the emperor gave William of Orange a prominent role in
his abdication because William represented par excellence the union of
Charles’s domains.61 It certainly seems clear that the dynastic interests of
both the Nassaus and the Habsburgs converged considerably, which brought
about a close political relationship.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยัง มีครอบครัวข้อพิพาทเกี่ยวกับบัลลังก์อิมพีเรียลและประเทศเนเธอร์แลนด์ไม่เฉพาะของ Habsburgs กังวล แม้หลังจากราชวงศ์ได้อย่างมีประสิทธิภาพแบ่งเป็นแคโรไลน์ และ Fernandine สาขา และเนเธอร์แลนด์ได้ตกลง indisputably กับฟิลิป (ในขณะที่จักรวรรดิ eludedความสัมพันธ์ระหว่างร่ำรวยสังคม และการเมืองของอาณาจักรทั้งสองยังคงเขา),แข็งแรง ในความเป็นจริง พวกเขาได้รับแกร่งในระหว่างรัชกาลของพระเจ้าชาร์ลส์Netherlandish aristocrats William และการนับของเอ็กมอนต์ และฮอร์นทั้งหมดมีความสัมพันธ์มากกับครอบครัว princely อิมพีเรียล ใน 1544 ในระหว่างเกิดการสงคราม Schmalkaldic (1547), ชาร์ลส์มีกำลังใจของเอ็กมอนต์สมรสกับเจ้าหญิง Wittelsbach เป็นส่วนหนึ่งของพันธมิตรของเขาด้วยการดยุคของบาวาเรียกับ Schmalkaldic League.44 ตรวจนับของเขาได้แต่งงานกับเคาน์เตเยอรมันเป็นอย่างดี แต่งงานของเขาถูกจำกัดมากขึ้นในดินแดนขอบเขต อย่างไรก็ตาม การเสริมสร้างความสัมพันธ์ส่วนใหญ่ในจักรวรรดิ Gheldersเส้นขอบ area.45 aristocrats เทคโนโลยีอื่น ๆ ยังมีความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งกับการจักรวรรดิ ดยุ Aerschot และพี่ชายของเขาได้รับการเลี้ยงควบคู่ไปกับแม็กซิมิเลียนที่ศาลชาญ ขณะนับ Mansfeldสมาชิกของราชวงศ์ปกครองเยอรมัน Johan Gebhart เขาพี่ชายของMansfeld คือ อาร์ชบิชอปแห่งนครรัฐผู้คัดเลือกของโคโลญจน์จาก 1558 การ 1562 TheCount Aremberg ถูกมัดแต่งงาน families.46 เยอรมันหลายในสั้น อีลิท Netherlandish ถูกอย่างใกล้ชิดกับอีลิทอิมพีเรียลขอบเขตของเหลวระหว่างประเทศต่ำและอาณาจักรที่มีอาจแสดงระดับรูป โดยระบุชื่อที่ใช้สำหรับอัศวินลำดับขนแกะ โกลเด้นซึ่งขุนนางทั้งหมดดังกล่าวข้างต้นได้members.47 William ส้มถูกนับเป็นอัศวิน Netherlandish นี้ไม่สามารถชิด โดยโฮลดิ้งของเขากว้างขวางในประเทศเนเธอร์แลนด์ แต่คนอื่นเยอรมันมากกว่าไกลกว่าเจ้าส้ม ยังเรียกว่า Netherlandish:เอิร์นสท์ปีเตอร์ Mansfeld และโยฮันน์ของตะวันออก Frisia.48 พวกเขามีทั้งอายุพี่น้องนามดินแดนเยอรมันมีแก่ชาร์ลส์ V ได้รางวัลกับ governorship ในเนเธอร์แลนด์ สำนักงานเฉพาะนี้ warrantedการจำแนกเป็น Netherlandish: ในสถานที่เกิดนั้นเยอรมันอย่างชัดเจน นี้เบลอความแตกต่างระหว่างชาวเยอรมัน และNetherlanders ถูกสะท้อน โดยลองของประชากรประเทศต่ำยืนเป็นชาวเยอรมัน ในความเป็นจริง ส่วนที่หนึ่งของโลกได้โดยทั่วไปเรียกว่าเจอร์มาเนียเป็นรอง Nider teutschelant และ Alamagna Bassa.49แม้ว่าการขอ Netherlandish เอกลักษณ์ประจำชาติคือการร่างในช่วงศตวรรษ sixteenth, 50 ไม่เช่นความแตกต่างระหว่าง Netherlandishและเยอรมันเป็นที่แน่ชัดของขุนนางคอร์ทความคิดของจักรวรรดิจึงใช้ขุนนาง Netherlandishเป็นขั้นตอนสำคัญสำหรับกิจกรรมทางการเมืองและชีวิตสมรสของพวกเขา แม้มีกองมรดกระหว่างบุตรของเขาและพี่ชายของชาร์ลส์ V ชาร์ลส์ตัวเองทำมากเพื่อเสริมสร้างความสัมพันธ์ระหว่างการ Netherlandishและเยอรมันที่ร่ำรวย และเนื่องจากการแยกในตระกูล Habsburgเอาปีเล่นเองออก ไม่ชัดเจนทันทีที่ถึงขุนนางเยอรมัน Netherlandish ที่ว่า นี้จะส่งผลต่อตำแหน่งของตนเองเราสามารถเห็นสิ่งนี้ที่ทำงานในกรณีของ William ของส้ม ที่หวงแหนของเขาเสมอเยอรมัน และเราสามารถตรวจสอบวิธีการแบ่งราชวงศ์ฮับส์บูร์กสืบทอดผลตำแหน่งของเขาและของครอบครัว ความสัมพันธ์ของ William กับการจักรวรรดิแข็งแกร่งโดยเฉพาะอย่างยิ่ง และมีบางอย่างบ่งชี้ว่าความคิดของจักรวรรดิเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของเขา ขณะที่พลัดถิ่นใน hisnative นัส William พูดของเนเธอร์แลนด์เป็นประเทศเป็นสายสำโรงเหนือ '' การที่เรามีใครเกือบมากเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของเราเอง ''51บ้านนัสยังมีบรรทัดเยอรมันกับนานาชาติขอบเขต แม้ว่าอยู่ในระดับที่เจียมเนื้อเจียมตัวมากขึ้นกว่า Habsburgs การ ตามที่ศุลกากรเยอรมัน ส่วนเกิดขึ้นเมื่อใดก็ ตามบุตรชายผู้ใหญ่หลายคนรอดชีวิตพ่อ ครอบครัวได้แบ่งออกเป็นหลายรายการ โดยศตวรรษสิบห้าบรรทัดออตโตเนียนกลายเป็นเกี่ยวประเทศต่ำเมื่อEngelbert นัส (1370/80 – 1442) แต่งงานทายาทเนเธอร์แลนด์Johanna ของ Polanen (1392-1445) ใน 1403 นี้ก่อตั้งขึ้นNetherlandish นัสได้แก่บรรทัด as distinct from เยอรมันแนสซอบรรทัด Dillenburg เนื่องจากรายการ Brabantine ไม่ได้เสมอให้เป็นเพศชายheir สาขาเยอรมันมักก้าวในการ Netherlandish การเรียกร้องโฮลดิ้งจำกัด แต่ patrimonies ไม่เคยติดต่อ united.52 ระหว่างการบรรทัดถูกบ่อย ๆ ถ้าเท่านั้นเนื่องจากหัวของบ้านมักจะถูกพี่น้อง ยัง นัสได้แก่แต่งงานนโยบายในที่สิบห้า และศตวรรษ sixteenth ต่อให้วางแรงต่อการจักรวรรดิ ว่าบาง Netherlandish ไม่ผ่าน endowing ได้แก่การรายการที่ มีผู้ถือครองเพิ่มเติมในประเทศต่ำ แต่เยอรมนียังคงแหล่งสำคัญของ brides, 53 เป็น Netherlandish ประโยชน์ของการครอบครัวเพิ่มขึ้น ประการนี้ William ส้มตามครอบครัวของเขาประเพณีอย่างใกล้ชิด ก่อน แต่งทายาท Netherlandish และเจ้าหญิง Germanelectoral สมรสทั้งสัญญาในคำแนะนำของเยอรมันของเขาrelatives.54อย่างไรก็ตาม เป็นสำคัญได้แก่บรรทัดเพิ่มขึ้น และศาสนาส่วน widened เมื่อ Dillenburg Nassaus ยอมรับลูเทอแรนบางครั้งมีปัญหา successions Dillenburg ในเนเธอร์แลนด์ได้เมื่อหัวหน้าครอบครัวได้แก่แนสซอ Rene´ ของวชาลอน ตกในระหว่างการล้อมกรุงเซนต์-Dizier ใน 1544 ลุงเขา วิลเฮล์มนับนัส-Dillenburg (1487-1559), เป็นพระญาติ แต่เนื่องจากการตรวจนับลัทเธอรัน มันเป็นการตัดสินใจควรไปสืบทอดของเขา sonWilliam คน —ในอนาคตของ William ส้ม — บนเงื่อนไขที่ว่าเขาปล่อยให้เขาปกครองบ้านศึกษาคาทอลิกที่ Habsburg court.55แม้จะฝ่ายนี้ใหม่ของครอบครัวนัส William ส้มใครมี forfeited สิทธิกฎ Dillenburg เพื่อเรียกร้องการNetherlandish patrimony ชัดเจนเห็นตัวเองเป็นหัวหน้าของครอบครัวทั้งสองเขาถือว่าบ้านนัสเป็นเอนทิตี undivided เขาเขียนไปของน้องชายอายุน้อยกว่าในการตายของพ่อใน 1559: '' เราต้องตามรอยเท้าของพ่อของเรา ที่บ้าน ที่มีเสมอเพลิดเพลินเพื่อชื่อเสียงมากและเคารพ ด้วยความช่วยเหลือของพระเจ้า จะพินาศไม่ แต่ค่อนข้าง จะมีเกียรติยิ่งขึ้น ''56 พูดเฉพาะของ "บ้าน" ในจดหมาย ดูเหมือนว่าการปฏิเสธการพาร์ติชันที่ตกลงกันไว้ใน 1557.57แทน เขาขอก่อนส่งกลับพี่ ๆ ยังสหรัฐ และสัญญาเหล่านั้นของเขาสนับสนุน Revealingly, William อยู่จดหมายของเขาไปของเขาสองคนพี่ Louis (ไปรษณีย์ที่:-74), ไม่ให้พี่ชายคนโตของเขาจอห์น (1536-1606), ที่พ่อเป็นหุนับของแนสซอ-Dillenburg ประสบความสำเร็จ และถูกดังนั้นหัวของสาขาภาษาเยอรมันรายการแนสซอเบรได้พัฒนาขึ้นเป็นประเพณีที่แข็งแกร่งของบริการขุนนางของ Habsburg และสห โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นดริแนสซอ และบุตร Rene´ วชาลอนได้สนับสนุนอารมณ์เร่าร้อนของชาร์ลส์ V และทั้งสองได้นวัตรับรางวัลบริการ Nassaus กลายเป็น ส่วนหนึ่งของความมากจำนวนครอบครัวที่จัดการ monopolize สำนักงานใหญ่ในที่เล็กของวชาลอน Netherlands.58 heir, William ส้ม ดูแล profited: เป็นเขามาอายุ เขาได้เรียกร้องเข้มแข็งอำนาจและศักดิ์ศรีในเนเธอร์แลนด์ยอมรับข้อเรียกร้องนี้ ฟิลิปแต่งตั้งเขา เป็น councillor ของรัฐ andKnight ของขนแกะทองที่อายุยี่สิบสอง และ เป็นผู้ว่าราชการจังหวัดที่ยี่สิบ-six.59 ก่อนอายุสามสิบ William ได้ใช้เวทีกลางในการประเทศต่ำ และเขาชัดเจนรู้สึกว่า มันเป็นของเขา birthright ครองบรัสเซลส์เมือง: เมื่อเขารู้สึกว่า เสียงของเขาไม่ได้ยินพอในสภาของรัฐเขาเขียนตัวอักษรพอฟิลิป เน้นหนักที่ไม่มีการดำเนินการอย่างจริงจังในสภามีการเป่าไม่สามารถยอมรับเขา ''เกียรติและชื่อเสียง ''60Nassaus และ Habsburgs การมีบางสิ่งที่เหมือนกัน มากที่สุดสำคัญ พวกเขามีทั้งเน้นเนเธอร์แลนด์และอาณาจักรชาร์ลส์ V มีทั้งพระของประเทศเนเธอร์แลนด์ และจักรพรรดิ และเขากำลังใจของเขา vassals dynastic ความสัมพันธ์ระหว่างสรรพสองเช่นNassaus มิเรอร์ของ Habsburgs dynastic ภูมิศาสตร์ระยะโดยสร้างเป็น Netherlandish และสายเยอรมันเช่น เช่น พวกเขาสามารถให้กาวทางสังคมสำหรับสถานะโดยรวมของชาร์ลส์ หลายอื่น ๆปัจจัยที่มีความสำคัญสำหรับทั้งครอบครัว: การบำรุงรักษาความสัมพันธ์ที่ดีมีสาขาอื่น ๆ บทบัญญัติของ inheritances สำหรับบุตรอายุ และของนานาชาติสนใจ สมรส และทางการเมือง อย่างไรก็ตาม ภายนอกมีอิทธิพลต่อเล่นเป็นส่วนสำคัญในทางครอบครัวของทั้งสองใหญ่ ๆ ในกรณีของราชวงศ์ฮับส์ successions ในสเปนและเนเธอร์แลนด์ตัวแทนอวัยวะเกี่ยวข้องกับ อย่างใดอย่างหนึ่งโดยทำให้ความต้องการเกี่ยวกับการupbringing เป็นผู้สืบต่อ หรือ โดยการยอมรับการเปลี่ยนแปลงในกฎหมายอย่างต่อเนื่อง ทั้งสองอย่างศึกษาของฟิลิปและของ William ได้รับอิทธิพลมากจากเงื่อนไขตามลำดับของพ่อการสืบ patrimony ครอบครัว ตามกับจอร์จ Schmidt จักรพรรดิให้ William ส้มมีบทบาทโดดเด่นในวิกฤตการณ์สละราชสมบัติของพระองค์เนื่องจาก William แทนพาร์เลิศสหภาพของล้างของชาร์ลส์ domains.61 แน่นอนเหมือนที่สนใจ dynastic ของNassaus และ Habsburgs converged มาก ซึ่งนำเกี่ยวกับความสัมพันธ์ทางการเมืองปิดกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่ครอบครัวของจักรพรรดิ และข้อพิพาทเกี่ยวกับการสืบทอด
เนเธอร์แลนด์ไม่เพียง Habsburgs ' เป็นห่วง แม้หลังจาก
ราชวงศ์ได้มีประสิทธิภาพแบ่งแคโรไลน์และ fernandine กิ่ง
เนเธอร์แลนด์ได้ลดลง indisputably ฟิลลิป ( ในขณะที่จักรวรรดิ eluded
เขา ) , ความสัมพันธ์ระหว่างชนชั้นทางสังคมและทางการเมืองของทั้งสองอาณาจักรยังคง
แข็งแรง ในความเป็นจริงพวกเขาได้รับความเข้มแข็งในช่วงรัชสมัยของชาร์ล .
เนเธอร์แลนด์คนชั้นสูง เช่น วิลเลียม และนับจากเอ็กมอนต์และ
ทั้งหมดมีความสัมพันธ์กับครอบครัวเขามาก เจ้าจักรพรรดิ ในการผลิตในช่วงสงครามชมาคาลดิค
สร้างขึ้นเพื่อ ( 1541 ) , ชาร์ล สนับสนุนให้มี
การแต่งงานเอ็กมอนต์เป็นเจ้าหญิงวิทเทลบาคส์เป็นส่วนหนึ่งของพันธมิตรของเขากับ
ดยุกแห่งบาวาเรียต่อสันนิบาตชมาคาลดิค .44 นับของฮอร์นคือ
แต่งงานกับท่านหญิงภาษาเยอรมันได้เป็นอย่างดี การแต่งงานของเขาถูก จำกัด มากขึ้นใน
น่านขอบเขต อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่การเสริมสร้างความสัมพันธ์ใน ghelders อาณาจักร
ขอบ area.45 อื่นโด่งขุนนางยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับ
จักรวรรดิ ดยุคแห่ง aerschot และพี่ชายของเขาถูกยกขึ้นพร้อมกับ
แมกซิมิเลียนที่ศาลเวียนนา ในขณะที่นับแมนสเฟิล์ดถูก
สมาชิกของราชวงศ์ที่ปกครองเยอรมัน ; พี่ชายของ Johan gebhart
แมนสเฟิล์ดถูกบาทหลวงหน้าเลือดโคโลญจากจะต้อง 1 . thecount ของ aremberg เชื่อมโยงโดยการแต่งงานกับ families.46 เยอรมันหลาย
สั้น ยอดเนเธอร์แลนด์เป็นอย่างใกล้ชิดผูกพันกับยอดจักรพรรดิ
ขอบเขตของเหลวระหว่างประเทศที่ต่ำและจักรวรรดิที่
ระดับของชนชั้นสูงอาจจะแสดงโดยละเอียดใช้สำหรับอัศวิน
คำสั่งจากขนแกะทองคำ ซึ่งบรรดาขุนนางดังกล่าวข้างต้นมี
members.47 วิลเลี่ยมก็นับว่าเป็นอัศวินสีส้ม เนเธอร์แลนด์ . นี้จะเป็นคนชอบธรรมโดยถือครอง
กว้างขวางของเขาในเนเธอร์แลนด์ แต่คนอื่น
เยอรมันยิ่งกว่าเจ้าชายแห่งออเรนจ์ , เนเธอร์แลนด์ :
เรียกว่านายปีเตอร์และตะวันออกของแมนสเฟิล์ด โยฮัน frisia.48 ทั้งคู่น้อง
พี่น้องผู้ปกครองดินแดนเยอรมันซึ่งเป็นบริการที่ให้ชาร์ลที่ 5 ได้รับ
รางวัลเป็นข้าหลวงในเนเธอร์แลนด์ แต่ที่นี่รับประกัน
คุณสมบัติของพวกเขาเป็นเนเธอร์แลนด์ : ในแง่ของสถานที่เกิดพวกเขา
ก็เยอรมัน นี้เบลอความแตกต่างระหว่างเยอรมันและ
netherlanders เป็นมิเรอร์โดยต่ำประเทศชาว ' ยืนอยู่นาน
เป็นเยอรมัน ในความเป็นจริงส่วนหนึ่งของโลกซึ่ง
เรียกว่าแฮร์โรลด์ แพร์ริโน nider , teutschelant และ alamagna Bassa . 49
แม้ว่าเอกลักษณ์ของชาติ โดยเฉพาะเนเธอร์แลนด์กำลังรูปร่าง
ในระหว่างศตวรรษที่ 16 , 50 ไม่มีความแตกต่างระหว่างเนเธอร์แลนด์
และเยอรมันได้ชัดเจนในระดับของศาลขุนนาง ชนชั้นสูง
เนเธอร์แลนด์ จึงใช้ในการคิดของจักรวรรดิ
เป็นสำคัญเวทีกิจกรรมทางการเมืองของตน และแต่งงานกัน แม้จะ
ของชาร์ลที่ 5 กองของเขามรดกระหว่างลูกชายและน้องชาย ชาร์ลส์
ตัวเองทำเท่าไหร่ เพื่อเสริมสร้างความสัมพันธ์ระหว่างผู้นำเยอรมันและเนเธอร์แลนด์
.และแน่นอน เพราะแยกในราชวงศ์ฮับส์บูร์กครอบครัว
เอาปีที่จะเล่นเองก็ไม่ได้ทันทีชัดเจนเหล่านี้
เนเธอร์แลนด์เยอรมันขุนนางที่ว่านี้จะส่งผลกระทบต่อตำแหน่งของตนเอง .
เราเห็นทำงานในกรณีของวิลเลียม สีส้ม ที่หวงแหนความสัมพันธ์เยอรมันของเขา
และเราสามารถตรวจสอบว่า ส่วนของฮับส์บูร์ก
มรดกผลกระทบตำแหน่งของเขาและครอบครัวของเขาวิลเลี่ยมมัด
อาณาจักรเข้มแข็งโดยเฉพาะ และมีข้อบ่งชี้บางอย่างว่าเขา
คิดว่าของจักรวรรดิเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของเขา เป็นปลายเกมส์ ในขณะที่ในการเนรเทศใน hisnative นัสซอวิลเลียมพูดของเนเธอร์แลนด์เป็นประเทศที่เรา
To เป็นหนี้เกือบเท่าบ้านเกิดเมืองนอนของเราเอง ' '51
บ้านแนสซอยังสายเยอรมันมีขอบเขตระหว่างประเทศ
,แม้ว่าในระดับที่เจียมเนื้อเจียมตัวมากขึ้นกว่า Habsburgs . ตามประเพณีเยอรมัน
, หน่วยงานเกิดขึ้นเมื่อใดก็ตามที่ลูกชายผู้ใหญ่หลายรอด
พ่อของพวกเขา ครอบครัวมีแยกออกเป็นหลายสาย โดยศตวรรษที่สิบห้า .
โตเนียนสายกลายเป็นปัญหากับประเทศที่ต่ำเมื่อ
เองเกิลเบิร์ตของแนสซอ ( 1370 / 80 ( 1 ) แต่งงานกับทายาท
เนเธอร์แลนด์โจของ polanen ( 397 ( 852 ) 1429 .นี้ก่อตั้ง
เนเธอร์แลนด์แนสซอเบรดาบรรทัดที่แตกต่างจากเยอรมันแนสซอ -
Dillenburg บรรทัด ตั้งแต่ brabantine บรรทัดไม่ได้เสมอให้รัชทายาท
, สาขาเยอรมันบ่อยเข้าไปเพื่อเรียกร้องและเนเธอร์แลนด์
แต่ patrimonies ไม่เคย united.52 ติดต่อระหว่าง
เส้นบ่อย ถ้าเพียงเพราะหัวของบ้านมักจะ
พี่น้อง นอกจากนี้แนสซอ เบรดาการแต่งงานนโยบายสิบห้าในศตวรรษที่สิบหกและ
ยังคงมีความแข็งแกร่ง ปฐมนิเทศต่อ
จักรวรรดิ เนเธอร์แลนด์ เป็นนายหน้าบางคนแต่งงาน , เส้นใหญ่
( บริจาคด้วยยิ่งในประเทศที่ต่ำ แต่เยอรมนียังคง
เป็นแหล่งสำคัญของเจ้าสาวจะเป็นประโยชน์เนเธอร์แลนด์ของ
ครอบครัวเติบโต ในส่วนนี้วิลเลียม ส้ม ตามประเพณีของ
ครอบครัวของเขาอย่างใกล้ชิด ก่อนแต่งงานกับทายาทเนเธอร์แลนด์แล้ว เจ้าหญิง germanelectoral ทั้งการแต่งงานหดตัวตามคำแนะนำของญาติที่เยอรมัน 54

ของเขา อย่างไรก็ตาม ความสำคัญของเส้นใหญ่โต และหน่วยงานทางศาสนา
กว้างขึ้นเมื่อ Dillenburg nassaus ยอมรับนิกายลูเธอร์
,successions Dillenburg ในเนเธอร์แลนด์มีปัญหาบางครั้ง .
เมื่อหัวหน้าครอบครัวแนสซอเบรดา , เรเน่ ใหม่ของเคโลน อยู่ในระหว่าง
ล้อมเซนต์ dizier ในการผลิตของเขา ลุงนับวิลของแนสซอ -
Dillenburg ( 369 – 1559 ) เป็นญาติ แต่เพราะนับ
ลูก็ตัดสินใจมรดกควรไป sonwilliam
- คนโตของเขาวิลเลี่ยม อนาคตของส้มในเงื่อนไขที่เขาออกจากบ้านพ่อแม่
ของเขาได้รับการศึกษาคาทอลิกในราชสำนักฮับส์บูร์ก . 55
แม้จะมีกองใหม่ของครอบครัว Nassau , วิลเลียม สีส้ม
ที่ริบสิทธิของเขาที่จะปกครอง Dillenburg เพื่อเรียกร้อง
มรดกเนเธอร์แลนด์ , เห็นตัวเองเป็นหัว
ของทั้งสองครอบครัวเขาถือว่าบ้านแนสซอเป็นนิติบุคคลที่ไม่มีการแบ่งแยก ตามที่เขาเขียนหนึ่ง
น้องชายเขาเกี่ยวกับการเสียชีวิตของบิดาใน 1559 : ' ' เราต้อง
เจริญรอยตามพระบิดาของเรา เพื่อบ้านของเรา ซึ่งมีเสมอ
ชอบชื่อเสียงมากและเคารพด้วยความช่วยเหลือของพระเจ้า จะไม่ พินาศไป แต่ค่อนข้างจะยิ่งน่านับถือมากขึ้น
' '56 เขาพูดแค่ " ใบนี้
บ้าน ' ' ในจดหมาย