TRUE!-NERVOUS--very, very dreadfull

TRUE!-NERVOUS--very, very dreadfully nervous I had been and am! but why will you say that I am mad? The disease had sharpened my senses--not destroyed--not dulled them. Above all was the sense of hearing acute. I heard all things in the heaven and in the earth. I heard many things in hell. How, then, am I mad? Hearken! and observe how healthily--how calmly I can tell you the whole story.

It is impossible to tell how first the idea entered my brain; but once conceived, it haunted me day and night. Object there was none. Passion there was none. I loved the old man. He had never wronged me. He had never given me insult. For his gold I had no desire. I think it was his eye! Yes, it was this! One of his eyes resembled that of a vulture--a pale blue eye, with a film over it. Whenever it fell upon me, my blood ran cold; and so by degrees--very gradually--I made up my mind to take the life of the old man, and thus rid myself of the eye forever.

Now this is the point. You fancy me mad. Madmen know nothing. But you should have seen me. You should have seen how wisely I proceeded--with what caution--with what foresight--with what dissimulation I went to work!

I was never kinder to the old man than during the whole week before I killed him. And every night, about midnight, I turned the latch of his door and opened it--oh, so gently! And then, when I had made an opening sufficient for my head, I put in a dark lantern, all closed, closed, so that no light shone out, and then I thrust in my head. Oh, you would have laughed to see how cunningly I thrust it in! I moved it slowly--very, very slowly, so that I might not disturb the old man's sleep. It took me an hour to place my whole head within the opening so far that I could see him as he lay upon his bed. Ha!--would a madman have been so wise as this? And then, when my head was well in the room, I undid the lantern cautiously--oh, so cautiously--cautiously (for the hinges creaked)--I undid it just so much that a single thin ray fell upon the vulture eye. And this I did for seven long nights--every night just at midnight--but I found the eye always closed; and so it was impossible to do the work; for it was not the old man who vexed me, but his Evil Eye. And every morning, when the day broke, I went boldly into the chamber, and spoke courageously to him, calling him by name in a hearty tone, and inquiring how he had passed the night. So you see he would have been a very profound old man, indeed, to suspect that every night, just at twelve, I looked in upon him while he slept.

Upon the eighth night I was more than usually cautious in opening the door. A watch's minute hand moves more quickly than did mine. Never before that night had I felt the extent of my own powers--of my sagacity. I could scarcely contain my feelings of triumph. To think that there I was, opening the door, little by little, and he not even to dream of my secret deeds or thoughts. I fairly chuckled at the idea; and perhaps he heard me; for he moved on the bed suddenly, as if startled. Now you may think that I drew back--but no. His room was as black as pitch with the thick darkness (for the shutters were close fastened, through fear of robbers), and so I knew that he could not see the opening of the door, and I kept pushing it on steadily, steadily.

I had my head in, and was about to open the lantern, when my thumb slipped upon the tin fastening, and the old man sprang up in bed, crying out: "Who's there?"

I kept quite still and said nothing. For a whole hour I did not move a muscle, and in the meantime I did not hear him lie down. He was still sitting up in the bed listening;--just as I have done, night after night, hearkening to the death watches in the wall.

Presently I heard a slight groan, and I knew it was the groan of mortal terror. It was not a groan of pain or grief--oh no!--it was the low stifled sound that arises from the bottom of the soul when overcharged with awe. I knew the sound well. Many a night, just at midnight, when all the world slept, it has welled up from my own bosom, deepening, with its dreadful echo, the terrors that distracted me. I say I knew it well. I knew what the old man felt, and pitied him, although I chuckled at heart. I knew that he had been lying awake ever since the first slight noise, when he had turned in the bed. His fears had been ever since growing upon him. He had been trying to fancy them causeless, but could not. He had been saying to himself: "It is nothing but the wind in the chimney--it is only a mouse crossing the floor," or "it is merely a cricket which has made a single chirp." Yes, he had been trying to comfort himself with these suppositions; but he had found all in vain. All in vain; because Death, in approaching him. had stalked with his black shadow before him, and enveloped the victim. And it was the mournful influence of the unperceived shadow that caused him to feel--although he neither saw nor heard--to feel the presence of my head within the room.

When I had waited a long time, very patiently, without hearing him lie down, I resolved to open a little--a very, very little crevice in the lantern. So I opened it--you cannot imagine how stealthily, stealthily--until, at length, a single dim ray, like the thread of the spider, shot from out the crevice and full upon the vulture eye.

It was open--wide, wide open--and I grew furious as I gazed upon it. I saw it with perfect distinctness--all a dull blue, with a hideous veil over it that chilled the very marrow in my bones; but I could see nothing else of the old man's face or person: for I had directed the ray, as if by instinct, precisely upon the damned spot.

And now--have I not told you that what you mistake for madness is but over-acuteness of the senses?--now, I say, there came to my ears a low, dull, quick sound, such as a watch makes when enveloped in cotton. I knew that sound well too. It was the beating of the old man's heart. It increased my fury, as the beating of a drum stimulates the soldier into courage.

But even yet I refrained and kept still. I scarcely breathed. I held the lantern motionless. I tried how steadily I could maintain the ray upon the eye. Meantime the hellish tattoo of the heart increased. It grew quicker and quicker' and louder and louder every instant. The old man's terror must have been extreme! It grew louder, I say, louder every moment!--do you mark me well? I have told you that I am nervous: so I am. And now at the dead hour of night, amid the dreadful silence of that old house, so strange a noise as this excited me to uncontrollable terror. Yet, for some minutes longer I refrained and stood still. But the beating grew louder, louder! I thought the heart must burst. And now a new anxiety seized me--the sound would be heard by a neighbor! The old man's hour had come! With a loud yell, I threw open the lantern and leaped into the room. He shrieked once--once only. In an instant I dragged him to the floor, and pulled the heavy bed over him. I then smiled gaily, to find the deed so far done. But, for many minutes, the heart beat on with a muffled sound. This, however, did not vex me; it would not be heard through the wall. At length it ceased. The old man was dead. I removed the bed and examined the corpse. Yes, he was stone, stone dead. I placed my hand upon the heart and held it there many minutes. There was no pulsation. He was stone dead. His eye would trouble me no more.

If still you think me mad, you will think so no longer when I describe the wise precautions I took for the concealment of the body. The night waned, and I worked hastily, but in silence. First of all I dismembered the corpse. I cut off the head and the arms and the legs.

I then took up three planks from the flooring of the chamber, and deposited all between the scantlings. I then replaced the boards so cleverly, so cunningly, that no human eye--not even his--could have detected anything wrong. There was nothing to wash out--no stain of any kind--no blood-spot whatever. I had been too wary for that. A tub had caught all--ha! ha!

When I had made an end of these labors, it was four o'clock--still dark as midnight. As the bell sounded the hour, there came a knocking at the street door. I went down to open it with a light heart--for what had I now to fear? There entered three men, who introduced themselves, with perfect suavity, as officers of the police. A shriek had been heard by a neighbor during the night: suspicion of foul play had been aroused; information had been lodged at the police office, and they (the officers) had been deputed to search the premises.

I smiled--for what had I to fear? I bade the gentlemen welcome. The shriek, I said, was my own in a dream. The old man, I mentioned, was absent in the country. I took my visitors all over the house. I bade them search--search well. I led them, at length, to his chamber. I showed them his treasures, secure, undisturbed. In the enthusiasm of my confidence, I brought chairs into the room, and desired them here to rest from their fatigues, while I myself, in the wild audacity of my perfect triumph, placed my own seat upon the very spot beneath which reposed the corpse of the victim.

The officers were satisfied. My manner had convinced them. I was singularly at ease. They sat, and while I answered cheerily, they chatted familiar things. But, ere long, I felt myself getting pale and wished them gone. My head ached, and I fancied a ringing in my ears: but still they sat and still chatted. The ringing became more distinct:--it continued and became more distinct: I talked more freely to get rid of the feeling: but it continued and gained definiteness--until, at length, I found that the noise was not within my ears.

No doubt I now grew very pale,--but I talked more fluently, and with a heightened voice. Yet the sound increased--and what could I do? It was a low, dull, quick sound--much such a sound as a watch makes when enveloped in co

It is impossible to tell how first the idea entered my brain; but once conceived, it haunted me day and night. Object there was none. Passion there was none. I loved the old man. He had never wronged me. He had never given me insult. For his gold I had no desire. I think it was his eye! Yes, it was this! One of his eyes resembled that of a vulture--a pale blue eye, with a film over it. Whenever it fell upon me, my blood ran cold; and so by degrees--very gradually--I made up my mind to take the life of the old man, and thus rid myself of the eye forever.

Now this is the point. You fancy me mad. Madmen know nothing. But you should have seen me. You should have seen how wisely I proceeded--with what caution--with what foresight--with what dissimulation I went to work!

I was never kinder to the old man than during the whole week before I killed him. And every night, about midnight, I turned the latch of his door and opened it--oh, so gently! And then, when I had made an opening sufficient for my head, I put in a dark lantern, all closed, closed, so that no light shone out, and then I thrust in my head. Oh, you would have laughed to see how cunningly I thrust it in! I moved it slowly--very, very slowly, so that I might not disturb the old man's sleep. It took me an hour to place my whole head within the opening so far that I could see him as he lay upon his bed. Ha!--would a madman have been so wise as this? And then, when my head was well in the room, I undid the lantern cautiously--oh, so cautiously--cautiously (for the hinges creaked)--I undid it just so much that a single thin ray fell upon the vulture eye. And this I did for seven long nights--every night just at midnight--but I found the eye always closed; and so it was impossible to do the work; for it was not the old man who vexed me, but his Evil Eye. And every morning, when the day broke, I went boldly into the chamber, and spoke courageously to him, calling him by name in a hearty tone, and inquiring how he had passed the night. So you see he would have been a very profound old man, indeed, to suspect that every night, just at twelve, I looked in upon him while he slept.

Upon the eighth night I was more than usually cautious in opening the door. A watch's minute hand moves more quickly than did mine. Never before that night had I felt the extent of my own powers--of my sagacity. I could scarcely contain my feelings of triumph. To think that there I was, opening the door, little by little, and he not even to dream of my secret deeds or thoughts. I fairly chuckled at the idea; and perhaps he heard me; for he moved on the bed suddenly, as if startled. Now you may think that I drew back--but no. His room was as black as pitch with the thick darkness (for the shutters were close fastened, through fear of robbers), and so I knew that he could not see the opening of the door, and I kept pushing it on steadily, steadily.

I had my head in, and was about to open the lantern, when my thumb slipped upon the tin fastening, and the old man sprang up in bed, crying out: "Who's there?"

I kept quite still and said nothing. For a whole hour I did not move a muscle, and in the meantime I did not hear him lie down. He was still sitting up in the bed listening;--just as I have done, night after night, hearkening to the death watches in the wall.

Presently I heard a slight groan, and I knew it was the groan of mortal terror. It was not a groan of pain or grief--oh no!--it was the low stifled sound that arises from the bottom of the soul when overcharged with awe. I knew the sound well. Many a night, just at midnight, when all the world slept, it has welled up from my own bosom, deepening, with its dreadful echo, the terrors that distracted me. I say I knew it well. I knew what the old man felt, and pitied him, although I chuckled at heart. I knew that he had been lying awake ever since the first slight noise, when he had turned in the bed. His fears had been ever since growing upon him. He had been trying to fancy them causeless, but could not. He had been saying to himself: "It is nothing but the wind in the chimney--it is only a mouse crossing the floor," or "it is merely a cricket which has made a single chirp." Yes, he had been trying to comfort himself with these suppositions; but he had found all in vain. All in vain; because Death, in approaching him. had stalked with his black shadow before him, and enveloped the victim. And it was the mournful influence of the unperceived shadow that caused him to feel--although he neither saw nor heard--to feel the presence of my head within the room.

When I had waited a long time, very patiently, without hearing him lie down, I resolved to open a little--a very, very little crevice in the lantern. So I opened it--you cannot imagine how stealthily, stealthily--until, at length, a single dim ray, like the thread of the spider, shot from out the crevice and full upon the vulture eye.

It was open--wide, wide open--and I grew furious as I gazed upon it. I saw it with perfect distinctness--all a dull blue, with a hideous veil over it that chilled the very marrow in my bones; but I could see nothing else of the old man's face or person: for I had directed the ray, as if by instinct, precisely upon the damned spot.

And now--have I not told you that what you mistake for madness is but over-acuteness of the senses?--now, I say, there came to my ears a low, dull, quick sound, such as a watch makes when enveloped in cotton. I knew that sound well too. It was the beating of the old man's heart. It increased my fury, as the beating of a drum stimulates the soldier into courage.

But even yet I refrained and kept still. I scarcely breathed. I held the lantern motionless. I tried how steadily I could maintain the ray upon the eye. Meantime the hellish tattoo of the heart increased. It grew quicker and quicker' and louder and louder every instant. The old man's terror must have been extreme! It grew louder, I say, louder every moment!--do you mark me well? I have told you that I am nervous: so I am. And now at the dead hour of night, amid the dreadful silence of that old house, so strange a noise as this excited me to uncontrollable terror. Yet, for some minutes longer I refrained and stood still. But the beating grew louder, louder! I thought the heart must burst. And now a new anxiety seized me--the sound would be heard by a neighbor! The old man's hour had come! With a loud yell, I threw open the lantern and leaped into the room. He shrieked once--once only. In an instant I dragged him to the floor, and pulled the heavy bed over him. I then smiled gaily, to find the deed so far done. But, for many minutes, the heart beat on with a muffled sound. This, however, did not vex me; it would not be heard through the wall. At length it ceased. The old man was dead. I removed the bed and examined the corpse. Yes, he was stone, stone dead. I placed my hand upon the heart and held it there many minutes. There was no pulsation. He was stone dead. His eye would trouble me no more.

If still you think me mad, you will think so no longer when I describe the wise precautions I took for the concealment of the body. The night waned, and I worked hastily, but in silence. First of all I dismembered the corpse. I cut off the head and the arms and the legs.

I then took up three planks from the flooring of the chamber, and deposited all between the scantlings. I then replaced the boards so cleverly, so cunningly, that no human eye--not even his--could have detected anything wrong. There was nothing to wash out--no stain of any kind--no blood-spot whatever. I had been too wary for that. A tub had caught all--ha! ha!

When I had made an end of these labors, it was four o'clock--still dark as midnight. As the bell sounded the hour, there came a knocking at the street door. I went down to open it with a light heart--for what had I now to fear? There entered three men, who introduced themselves, with perfect suavity, as officers of the police. A shriek had been heard by a neighbor during the night: suspicion of foul play had been aroused; information had been lodged at the police office, and they (the officers) had been deputed to search the premises.

I smiled--for what had I to fear? I bade the gentlemen welcome. The shriek, I said, was my own in a dream. The old man, I mentioned, was absent in the country. I took my visitors all over the house. I bade them search--search well. I led them, at length, to his chamber. I showed them his treasures, secure, undisturbed. In the enthusiasm of my confidence, I brought chairs into the room, and desired them here to rest from their fatigues, while I myself, in the wild audacity of my perfect triumph, placed my own seat upon the very spot beneath which reposed the corpse of the victim.

The officers were satisfied. My manner had convinced them. I was singularly at ease. They sat, and while I answered cheerily, they chatted familiar things. But, ere long, I felt myself getting pale and wished them gone. My head ached, and I fancied a ringing in my ears: but still they sat and still chatted. The ringing became more distinct:--it continued and became more distinct: I talked more freely to get rid of the feeling: but it continued and gained definiteness--until, at length, I found that the noise was not within my ears.

No doubt I now grew very pale,--but I talked more fluently, and with a heightened voice. Yet the sound increased--and what could I do? It was a low, dull, quick sound--much such a sound as a watch makes when enveloped in co

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

จริง! -ประสาท - ประสาทมาก มาก dreadfully ฉันได้ และ แต่ทำไมคุณจะว่า ว่า ผมบ้า โรคได้รุนแรงขึ้นความรู้สึกของฉัน - ไม่ทำลาย - ไม่ dulled พวกเขา ข้างต้นทั้งหมด ได้ความรู้สึกของการได้ยินเฉียบพลัน ผมได้ยินทุกสิ่ง ในสวรรค์ และ ในโลก ผมได้ยินหลายสิ่งในนรก อย่างไร แล้ว ผมบ้า Hearken และสังเกตว่า ยองใย - เบา ๆ ว่าฉันสามารถบอกเรื่องราวทั้งหมดไม่บอกก่อนว่า ความคิดใส่สมองของฉัน แต่เมื่อรู้สึก เรื่องบ้านผีสิงผมกลางวันกลางคืน วัตถุมีไม่มี มีความรักไม่มี ฉันรักคน เขาไม่เคยมี wronged ฉัน เขาก็ไม่เคยให้ฉันดูถูก ทองของเขา ผมไม่ ผมคิดว่า มันเป็นตาของเขา ใช่ มันเป็นนี้ หนึ่งในสายตาของเขาคล้ายกับที่แร้ง - การซีดสีน้ำเงินตา ฟิล์มไว้ เมื่อมันตกเมื่อฉัน ของฉันเลือดวิ่งเย็น และ เพื่อเป็นขั้น ๆ - มากค่อย ๆ - ฉันทำชีวิตของคน และดังนั้น กำจัดตัวเองตาตลอดไปขณะ นี้เป็นจุด คุณแฟนซีฉันบ้า Madmen รู้อะไร แต่คุณควรได้เห็นฉัน คุณควรได้เห็นอย่างชาญฉลาดว่าผมครอบครัว - ด้วยความระมัดระวังอะไร - กับว่ามองอนาคต - กับ dissimulation ว่าผมไปทำงานผมไม่เกี่ยวกับกับคนกว่าระหว่างสัปดาห์ทั้งก่อนเสียชีวิตเขา และทุกคืน เกี่ยวกับเที่ยงคืน ฉันเปิดสลักของประตูเขาเปิด--โอ้ ดังนั้นเบา ๆ แล้ว เมื่อฉันได้ทำการเปิดเพียงพอสำหรับหัวของฉัน ฉันวางในมืดโคมไฟ ปิดทั้งหมด ปิด ที่ shone ไฟไม่ออก แล้ว ฉันกระตุกในหัวของฉัน โอ้ คุณจะได้หัวเราะให้ดูว่าสวนผมกระตุกใน ผมย้ายมันช้า - มาก ช้ามาก เพื่อที่ฉันอาจไม่รบกวนการนอนหลับของคน มันเอาฉันชั่วโมงเพื่อทำหัวของฉันทั้งหมดภายในการเปิดมากที่ได้เห็นเขาเป็นเขาวางตามเตียงของเขา ฮา! -คนบ้ามีฉลาดมากเช่นนี้ แล้ว เมื่อฉันหัวดีในห้องพัก ฉันทำโคมไฟเดิน - โอ้ ดังนั้น เดิน - เดิน (สำหรับ hinges ที่ creaked) - ฉันทำได้เพียงมากที่มีแสงบางเดียวตกตามตาแร้ง และนี่ค่ะยาวเจ็ดคืน - ทุกคืนแค่เที่ยง - แต่พบตาปิดเสมอ และดังนั้น ก็ไปทำงาน สำหรับที่ไม่ใช่คนเก่าที่ vexed ฉัน แต่เขาถลึงตา และทุกเช้า เมื่อวันที่ยากจน ฉันไปอย่างกล้าหาญเป็นหอการค้า และพูดปฏิญาณกับเขา เรียกเขา ด้วยชื่อในโทนแสนอร่อย และสอบถามว่า เขาได้ผ่านคืน เพื่อให้คุณเห็นเขาจะรับคนเก่ามากลึกซึ้ง จริง ๆ ต้องสงสัยที่ทุกคืน เพียงที่ twelve ช็อปปิ้งในพระองค์ในขณะที่เขานอนหลับเมื่อคืนแปด ได้มากกว่าปกติความระมัดระวังในการเปิดประตู ย้ายมือของนาฬิกานาทีรวดเร็วกว่าไม่เหมือง ไม่เคยมาก่อนที่ คืนได้ฉันรู้สึกว่าขอบเขตของอำนาจของตัวเอง - ของฉัน sagacity ฉันแทบไม่ประกอบด้วยความรู้สึกของฉันชัย ว่ามี ผม เปิดประตู น้อย และเขาไม่แม้แต่ฝันของฉันความลับหรือความคิด ฉันค่อนข้างเบา ๆ ที่คิด และบางทีเขาได้ยินฉัน สำหรับเขาย้ายบนเตียงทันที ถ้า startled ตอนนี้คุณอาจคิดว่า วาดไว้กลับ - แต่ไม่ ห้องพักเป็นสีดำที่ระยะห่างด้วยความมืดหนา (สำหรับบานเกล็ดที่ถูกปิด ยึด ผ่านความกลัวของโจร), และดัง นั้นฉันรู้ว่า เขาไม่สามารถเห็นเปิดประตู และฉันเก็บกดมันบนลำ ลำผมมีในหัวของฉัน และกำลังจะเปิดโคมไฟ เมื่อนิ้วหัวแม่มือของฉันเล็ดรอดเมื่อส่งดีบุก เฒ่า sprang ขึ้นเตียง ร้องไห้ออก: "ใครอยู่ที่นั่น"ฉันค่อนข้างยังคงเก็บไว้ และกล่าวว่า ไม่มีอะไร ชั่วโมงทั้งหมด ฉันได้ย้ายกล้าม และในระหว่างนี้ ฉันไม่ได้ยินเขานอน เขาถูกยัง นั่งอัพในเตียงฟัง - เพียงเป็นฉันได้กระทำ คืน hearkening นาฬิกาตายในผนังPresently I heard a slight groan, and I knew it was the groan of mortal terror. It was not a groan of pain or grief--oh no!--it was the low stifled sound that arises from the bottom of the soul when overcharged with awe. I knew the sound well. Many a night, just at midnight, when all the world slept, it has welled up from my own bosom, deepening, with its dreadful echo, the terrors that distracted me. I say I knew it well. I knew what the old man felt, and pitied him, although I chuckled at heart. I knew that he had been lying awake ever since the first slight noise, when he had turned in the bed. His fears had been ever since growing upon him. He had been trying to fancy them causeless, but could not. He had been saying to himself: "It is nothing but the wind in the chimney--it is only a mouse crossing the floor," or "it is merely a cricket which has made a single chirp." Yes, he had been trying to comfort himself with these suppositions; but he had found all in vain. All in vain; because Death, in approaching him. had stalked with his black shadow before him, and enveloped the victim. And it was the mournful influence of the unperceived shadow that caused him to feel--although he neither saw nor heard--to feel the presence of my head within the room.When I had waited a long time, very patiently, without hearing him lie down, I resolved to open a little--a very, very little crevice in the lantern. So I opened it--you cannot imagine how stealthily, stealthily--until, at length, a single dim ray, like the thread of the spider, shot from out the crevice and full upon the vulture eye.It was open--wide, wide open--and I grew furious as I gazed upon it. I saw it with perfect distinctness--all a dull blue, with a hideous veil over it that chilled the very marrow in my bones; but I could see nothing else of the old man's face or person: for I had directed the ray, as if by instinct, precisely upon the damned spot.And now--have I not told you that what you mistake for madness is but over-acuteness of the senses?--now, I say, there came to my ears a low, dull, quick sound, such as a watch makes when enveloped in cotton. I knew that sound well too. It was the beating of the old man's heart. It increased my fury, as the beating of a drum stimulates the soldier into courage.But even yet I refrained and kept still. I scarcely breathed. I held the lantern motionless. I tried how steadily I could maintain the ray upon the eye. Meantime the hellish tattoo of the heart increased. It grew quicker and quicker' and louder and louder every instant. The old man's terror must have been extreme! It grew louder, I say, louder every moment!--do you mark me well? I have told you that I am nervous: so I am. And now at the dead hour of night, amid the dreadful silence of that old house, so strange a noise as this excited me to uncontrollable terror. Yet, for some minutes longer I refrained and stood still. But the beating grew louder, louder! I thought the heart must burst. And now a new anxiety seized me--the sound would be heard by a neighbor! The old man's hour had come! With a loud yell, I threw open the lantern and leaped into the room. He shrieked once--once only. In an instant I dragged him to the floor, and pulled the heavy bed over him. I then smiled gaily, to find the deed so far done. But, for many minutes, the heart beat on with a muffled sound. This, however, did not vex me; it would not be heard through the wall. At length it ceased. The old man was dead. I removed the bed and examined the corpse. Yes, he was stone, stone dead. I placed my hand upon the heart and held it there many minutes. There was no pulsation. He was stone dead. His eye would trouble me no more.If still you think me mad, you will think so no longer when I describe the wise precautions I took for the concealment of the body. The night waned, and I worked hastily, but in silence. First of all I dismembered the corpse. I cut off the head and the arms and the legs.I then took up three planks from the flooring of the chamber, and deposited all between the scantlings. I then replaced the boards so cleverly, so cunningly, that no human eye--not even his--could have detected anything wrong. There was nothing to wash out--no stain of any kind--no blood-spot whatever. I had been too wary for that. A tub had caught all--ha! ha!When I had made an end of these labors, it was four o'clock--still dark as midnight. As the bell sounded the hour, there came a knocking at the street door. I went down to open it with a light heart--for what had I now to fear? There entered three men, who introduced themselves, with perfect suavity, as officers of the police. A shriek had been heard by a neighbor during the night: suspicion of foul play had been aroused; information had been lodged at the police office, and they (the officers) had been deputed to search the premises.I smiled--for what had I to fear? I bade the gentlemen welcome. The shriek, I said, was my own in a dream. The old man, I mentioned, was absent in the country. I took my visitors all over the house. I bade them search--search well. I led them, at length, to his chamber. I showed them his treasures, secure, undisturbed. In the enthusiasm of my confidence, I brought chairs into the room, and desired them here to rest from their fatigues, while I myself, in the wild audacity of my perfect triumph, placed my own seat upon the very spot beneath which reposed the corpse of the victim.The officers were satisfied. My manner had convinced them. I was singularly at ease. They sat, and while I answered cheerily, they chatted familiar things. But, ere long, I felt myself getting pale and wished them gone. My head ached, and I fancied a ringing in my ears: but still they sat and still chatted. The ringing became more distinct:--it continued and became more distinct: I talked more freely to get rid of the feeling: but it continued and gained definiteness--until, at length, I found that the noise was not within my ears.No doubt I now grew very pale,--but I talked more fluently, and with a heightened voice. Yet the sound increased--and what could I do? It was a low, dull, quick sound--much such a sound as a watch makes when enveloped in co

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

TRUE -NERVOUS - มากหวาดกลัวประสาทฉันได้และฉัน! แต่เหตุผลที่คุณจะบอกว่าผมบ้า? โรครุนแรงขึ้นได้ความรู้สึกของฉัน - ไม่ถูกทำลาย - ไม่ทื่อพวกเขา เหนือสิ่งอื่นใดก็คือความรู้สึกของการได้ยินเฉียบพลัน ผมได้ยินทุกสิ่งในสวรรค์และในแผ่นดิน ผมได้ยินหลายสิ่งหลายอย่างในนรก วิธีการนั้นฉันบ้า? ฟัง! และสังเกตวิธีการรักษาสุขภาพ - วิธีใจเย็นผมสามารถบอกคุณเรื่องราวทั้งหมด. มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าครั้งแรกที่เข้ามาในความคิดที่สมองของฉัน; แต่คิดแล้วก็หลอกหลอนฉันทั้งกลางวันและกลางคืน วัตถุไม่มีใคร ความรักไม่มีใคร ฉันรักคนเก่า เขาไม่เคยทำผิดฉัน เขาไม่เคยให้ฉันดูถูก สำหรับทองของเขาผมมีความปรารถนาที่ ฉันคิดว่ามันเป็นตาของเขา! ใช่มันเป็นแบบนี้! หนึ่งในสายตาของเขาคล้ายกับที่ของอีแร้ง - ตาสีฟ้าอ่อนกับภาพยนตร์มากกว่านั้น เมื่อใดก็ตามที่มันลดลงเมื่อฉันเลือดของฉันวิ่งเย็น และอื่น ๆ โดยองศา - มากค่อยๆ -. ฉันขึ้นใจของฉันจะใช้ชีวิตของชายชราและทำให้กำจัดตัวเองของตาตลอดไปตอนนี้เป็นจุด คุณอยากฉันบ้า คนบ้ารู้ว่าไม่มีอะไร แต่คุณควรจะได้เห็นฉัน คุณควรจะได้เห็นวิธีการที่ชาญฉลาดผมเดิน - กับสิ่งที่ระมัดระวัง - กับสิ่งที่มองการณ์ไกล - อำพรางกับสิ่งที่ผมไปทำงานผมไม่เคยเมตตากับคนเก่ากว่าในช่วงตลอดทั้งสัปดาห์ก่อนที่ฉันจะฆ่าเขา และทุกคืนประมาณเที่ยงคืนผมหันสลักประตูของเขาและเปิดมัน - โอ้ดังนั้นเบา ๆ ! และแล้วเมื่อฉันได้ทำเปิดเพียงพอสำหรับหัวของฉันฉันใส่ในโคมไฟมืดทั้งหมดปิดปิดเพื่อให้แสงส่องไม่ออกและแล้วผมแรงผลักดันในหัวของฉัน โอ้ที่คุณจะได้หัวเราะเพื่อดูว่าตลบตะแลงฉันแรงผลักดันใน! ผมย้ายมันช้า - มากช้ามากเพื่อที่ฉันจะไม่รบกวนการนอนหลับของชายชรา ผมใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงที่จะวางหัวของฉันทั้งหมดภายในเปิดเพื่อให้ห่างไกลที่ฉันจะได้เห็นเขาในขณะที่เขานอนอยู่บนที่นอนของเขา ฮา! - คนบ้าจะได้รับเพื่อที่ชาญฉลาดเป็นอย่างนี้หรือ และแล้วเมื่อหัวของฉันเป็นอย่างดีในห้องพัก, ฉัน undid โคมไฟระมัดระวัง - โอ้ดังนั้นระมัดระวัง - ระมัดระวัง (สำหรับบานพับ creaked) - ฉัน undid มันก็มากว่าเรย์บางเดียวลดลงเมื่อตาอีแร้ง . และสิ่งนี้ที่ฉันได้สำหรับเจ็ดคืนยาว - ทุกคืนเพียงแค่ในเวลาเที่ยงคืน - แต่ผมพบว่าตาปิดเสมอ และดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะทำงาน; มันไม่ได้เป็นชายชราที่เดือดร้อนผม แต่ตาชั่วร้ายของเขา และทุกเช้าเมื่อวันที่ยากจนผมไปอย่างกล้าหาญเข้าไปในห้องและพูดกล้าหาญเขาเรียกเขาด้วยชื่อในโทนแสนอร่อยและสอบถามวิธีการที่เขาได้ผ่านคืน ดังนั้นคุณจะเห็นเขาจะได้รับชายชราลึกซึ้งมากจริงสงสัยว่าทุกคืนเพียงสิบสองผมมองในเมื่อเขาในขณะที่เขานอนหลับ. เมื่อคืนที่แปดผมเป็นมากกว่ามักจะระมัดระวังในการเปิดประตู เข็มนาทีนาฬิกาให้ย้ายได้อย่างรวดเร็วกว่าทำเหมือง ไม่เคยมาก่อนในคืนนั้นผมก็รู้สึกว่ามีขอบเขตของอำนาจของตัวเอง - ความเฉลียวฉลาดของฉัน ฉันแทบจะไม่อาจมีความรู้สึกของฉันประสบความสำเร็จ ที่จะคิดว่ามีผมเป็นคนเปิดประตูเล็กทีละน้อยและเขาไม่ได้ฝันถึงการกระทำที่เป็นความลับหรือความคิดของฉัน ผมค่อนข้างหัวเราะที่คิด; และบางทีเขาได้ยินฉัน; เขาย้ายไปอยู่บนเตียงก็เช่นถ้าตกใจ ตอนนี้คุณอาจคิดว่าฉันวาดกลับ - แต่ไม่มี ห้องของเขาเป็นสีดำเป็นสนามที่มีความมืดทึบ (สำหรับบานก็เพ่งใกล้ชิดผ่านความกลัวของพวกโจร) และดังนั้นผมจึงรู้ว่าเขาไม่สามารถมองเห็นการเปิดประตูและผมเก็บไว้ในการผลักดันอย่างต่อเนื่องอย่างต่อเนื่องผมมีในหัวของฉันและเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเปิดโคมไฟเมื่อนิ้วหัวแม่มือของฉันลดลงเมื่อยึดดีบุกและคนเก่าผุดขึ้นในเตียงร้องไห้ออกมา: "นั่นใครน่ะ" ผมเก็บไว้ค่อนข้างนิ่งและกล่าวว่าไม่มีอะไร สำหรับชั่วโมงทั้งที่ผมไม่ได้ย้ายกล้ามเนื้อและในขณะเดียวกันฉันไม่ได้ยินเขานอนลง เขายังคงนั่งฟังเตียง - เช่นเดียวกับที่ฉันได้ทำคืนแล้วคืนเล่า hearkening ไปสู่ความตายนาฬิกาในผนัง. ปัจจุบันผมได้ยินเสียงครางเล็กน้อยและฉันรู้ว่ามันเป็นคร่ำครวญของความหวาดกลัวมนุษย์ มันไม่ได้คร่ำครวญของความเจ็บปวดหรือความเศร้าโศก - โอ้ไม่ - มันเป็นเสียงกลั้นต่ำที่เกิดขึ้นจากด้านล่างของจิตวิญญาณเมื่อ overcharged ด้วยความกลัว ผมรู้ว่าเสียงดี หลายคืนเพียงในเวลาเที่ยงคืนเมื่อโลกทั้งหมดนอนหลับจะได้ซึมขึ้นมาจากอกของตัวเองลึกกับเสียงสะท้อนที่น่ากลัวของความหวาดกลัวที่ฟุ้งซ่านฉัน ผมบอกว่าผมรู้ว่ามันเป็นอย่างดี ฉันรู้ว่าสิ่งที่ชายชรารู้สึกและสงสารเขา แต่ฉันหัวเราะที่หัวใจ ผมรู้ว่าเขาได้รับการนอนตื่นนับตั้งแต่ครั้งแรกที่เสียงเล็กน้อยเมื่อเขาหันในเตียง ความกลัวของเขาได้รับนับตั้งแต่การเจริญเติบโตแก่เขา เขาได้รับการพยายามที่จะให้พวกเขาจินตนาการไม่มีมูลเหตุ แต่ไม่สามารถ เขาได้รับการพูดกับตัวเองว่า "มันเป็นอะไร แต่ลมในปล่องไฟ - มันเป็นเพียงเมาส์ข้ามพื้น" หรือ "มันเป็นเพียงคริกเก็ตซึ่งได้ทำเจี๊ยบเดียว." ใช่เขาได้รับการพยายามจะปลอบตัวเองด้วยสมมติฐานเหล่านี้ แต่เขาก็พบได้ในไร้สาระ ทั้งหมดในไร้สาระ; เพราะความตายในการแสวงหาเขา ได้เดินกับเงาสีดำของเขาก่อนที่เขาและห่อหุ้มเหยื่อ และมันก็เป็นอิทธิพลเศร้าของเงา unperceived ที่ทำให้เขารู้สึก - แม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นหรือได้ยิน -. ที่จะรู้สึกการปรากฏตัวของหัวของฉันภายในห้องเมื่อฉันต้องรอเป็นเวลานานมากอดทนโดยไม่ได้ยินเสียงเขานอนลงที่ฉันตัดสินใจที่จะเปิดน้อย - มากน้อยมากรอยแยกในโคมไฟ ดังนั้นผมจึงเปิดมัน - คุณไม่สามารถคิดวิธีการลอบลอบ -. จนกระทั่งที่มีความยาวรังสีสลัวเดียวเช่นด้ายแมงมุมที่ยิงออกมาจากรอยแยกออกและเต็มรูปแบบเมื่อตาอีแร้งมันเปิด- กว้าง , เปิดกว้าง - และผมเติบโตโกรธขณะที่ผมมองกับมัน ฉันเห็นมันมีความแตกต่างที่สมบูรณ์แบบ - ทุกสีฟ้าหมองคล้ำด้วยผ้าคลุมน่าเกลียดมากกว่านั้นที่แช่เย็นไขกระดูกมากในกระดูกของข้าพระองค์ แต่ฉันจะได้เห็นอะไรอย่างอื่นของใบหน้าของชายชราหรือบุคคล. สำหรับผมได้กำกับเรย์เช่นถ้าโดยสัญชาตญาณอย่างแม่นยำเมื่อจุดเคราะห์ร้ายและตอนนี้ - ได้ฉันไม่บอกคุณว่าสิ่งที่คุณเข้าใจผิดสำหรับความบ้าเป็น แต่กว่า -acuteness ของความรู้สึก? - ตอนนี้ผมบอกว่ามีมาถึงหูของฉันต่ำหมองคล้ำเสียงอย่างรวดเร็วเช่นนาฬิกาทำให้เมื่อห่อในผ้าฝ้าย ผมรู้ว่าเสียงที่ดีเกินไป มันเป็นการเต้นของหัวใจของชายชราที่ มันเพิ่มขึ้นพิโรธของเราเช่นการเต้นของกลองจะช่วยกระตุ้นการทหารเข้าไปในความกล้าหาญ. แต่ถึงแม้จะยังฉันงดเว้นและยังคงเก็บไว้ ฉันแทบจะไม่หายใจ ผมจัดนิ่งโคมไฟ ฉันพยายามอย่างต่อเนื่องวิธีการที่ฉันสามารถรักษาเรย์เมื่อตา ขณะเดียวกันสักชั่วร้ายของหัวใจเพิ่มขึ้น มันขยายตัวเร็วขึ้นและเร็วขึ้นและดังขึ้นและดังได้ทันทีทุก ความหวาดกลัวของชายชราจะต้องได้รับมาก! มันดังขึ้นผมว่าช่วงเวลาดังทุก - ไม่คุณทำเครื่องหมายฉันดี? เราได้บอกท่านว่าผมประสาทดังนั้นผม และตอนนี้ในเวลาตายของคืนท่ามกลางน่ากลัวความเงียบที่บ้านเก่าแปลกดังนั้นเสียงตื่นเต้นนี้ผมที่จะหวาดกลัวไม่สามารถควบคุมได้ แต่สำหรับบางนาทีอีกต่อไปผมงดเว้นและยังคงยืนนิ่ง แต่การเต้นดังขึ้นดัง! ผมคิดว่าการเต้นของหัวใจจะต้องออกมา และตอนนี้ความวิตกกังวลใหม่ยึดฉัน - เสียงจะได้ยินเพื่อนบ้าน! ชั่วโมงชายชราได้มา! ด้วยการตะโกนดัง ๆ ฉันโยนเปิดโคมไฟและกระโดดเข้ามาในห้อง เขาร้องครั้งเดียว - เพียงครั้งเดียว ในทันทีที่ผมลากเขาไปกองกับพื้นและดึงเตียงหนักมากกว่าเขา จากนั้นผมก็ยิ้มร่าเริงเพื่อหาโฉนดทำเพื่อให้ห่างไกล แต่สำหรับหลายนาทีหัวใจเต้นกับเสียงอู้อี้ นี้ แต่ไม่ได้รบกวนผม; มันจะไม่ได้ยินเสียงผ่านผนัง ที่มีความยาวมันจะหยุด ชายชราตาย ฉันออกเตียงและตรวจสอบศพ ใช่เขาเป็นหินหินที่ตายแล้ว ฉันวางมือของเราหัวใจและถือมันไว้เป็นเวลาหลายนาทีมี มีจังหวะไม่ได้ เขาเป็นหินที่ตายแล้ว ดวงตาของเขาจะมีปัญหาเราอีกเลย. ถ้าคุณคิดยังคงฉันบ้าคุณจะคิดอย่างนั้นไม่ได้เมื่อผมอธิบายข้อควรระวังที่ชาญฉลาดสำหรับผมเอาปกปิดร่างกาย คืนจางหายไปและผมทำงานอย่างเร่งรีบ แต่ในความเงียบ ก่อนอื่นผมชิ้นส่วนศพ ผมตัดศีรษะและแขนและขาได้. จากนั้นผมก็เอาขึ้นจากสามแผ่นพื้นของห้องและฝากระหว่าง scantlings จากนั้นผมก็ถูกแทนที่บอร์ดเพื่อชาญฉลาดเพื่อให้ตลบตะแลงที่ไม่มีตามนุษย์ - ไม่ได้ของเขา - จะได้ตรวจพบอะไรผิดปกติ ไม่มีอะไรที่จะล้างออก - รอยเปื้อนใด ๆ ไม่ - ไม่มีเลือดจุดสิ่งที่ ฉันได้ระมัดระวังมากเกินไปสำหรับการที่ อ่างอาบน้ำจับทั้งหมด - ฮ่า! ! ฮ่าเมื่อฉันได้ทำในตอนท้ายของแรงงานเหล่านี้มันเป็น04:00 - ยังคงมืดเป็นเวลาเที่ยงคืน ในฐานะที่เป็นเสียงระฆังชั่วโมงที่มีมาเคาะที่ประตูถนน ฉันลงไปเปิดมันด้วยหัวใจที่แสง - สำหรับสิ่งที่มีตอนนี้ผมจะกลัว? มีเข้ามาสามคนที่แนะนำตัวเองกับความอ่อนโยนที่สมบูรณ์แบบในขณะที่เจ้าหน้าที่ตำรวจ เสียงกรีดร้องได้รับการได้ยินโดยเพื่อนบ้านในช่วงเวลากลางคืนที่: สงสัยของการเล่นผิดกติกาได้รับการกระตุ้น; . ข้อมูลที่ได้รับการติดอยู่ที่สำนักงานตำรวจและพวกเขา (เจ้าหน้าที่) ได้รับการ deputed เพื่อค้นหาสถานที่ที่ฉันยิ้ม- สำหรับสิ่งที่ฉันจะกลัว? ผมสั่งสุภาพบุรุษต้อนรับ เสียงกรีดร้องผมบอกว่าเป็นของตัวเองอยู่ในความฝัน ชายชราผมกล่าวถึงก็หายไปในประเทศ ผมเอาเข้าชมของฉันไปทั่วบ้าน ผมสั่งให้พวกเขาค้นหา - การค้นหาที่ดี ผมพาพวกเขาที่มีความยาวไปยังห้องของเขา ผมพบว่าพวกเขาสมบัติของการรักษาความปลอดภัยที่ไม่ถูกรบกวน ในความกระตือรือร้นของความเชื่อมั่นของฉันที่ฉันนำเก้าอี้เข้ามาในห้องและต้องการให้พวกเขาที่นี่เพื่อพักผ่อนจากความเหนื่อยล้าของพวกเขาในขณะที่ตัวผมเองในความกล้าป่าที่ประสบความสำเร็จที่สมบูรณ์แบบของฉันวางที่นั่งของตัวเองเมื่อจุดมากใต้ซึ่ง reposed ศพ ของเหยื่อ. เจ้าหน้าที่มีความพึงพอใจ ลักษณะของฉันได้ทำให้พวกเขาเชื่อ ผมก็แปลกประหลาดที่ง่าย พวกเขานั่งอยู่และในขณะที่ผมตอบอย่างสนุกสนานร่าเริงพวกเขาพูดคุยสิ่งที่คุ้นเคย แต่ก่อนที่นานผมก็รู้สึกว่าตัวเองได้รับการซีดและอยากให้พวกเขาหายไป หัวของฉันปวดร้าวและฉัน fancied เสียงในหูของฉัน แต่พวกเขายังคงนั่งอยู่และยังคงพูดคุย กลายเป็นเสียงที่แตกต่างกันมากขึ้น: - มันอย่างต่อเนื่องและกลายเป็นที่แตกต่างกันมากขึ้น: ผมได้พูดคุยอย่างอิสระมากขึ้นที่จะได้รับการกำจัดของความรู้สึก แต่มันจะยังคงได้รับความชัดเจนและ - จนในที่สุดผมพบว่าเสียงก็ไม่ได้อยู่ในหูของฉันไม่ต้องสงสัยเลยตอนนี้ผมโตอ่อนมาก - แต่ผมพูดได้อย่างคล่องแคล่วมากขึ้นและด้วยเสียงมีความคิดริเริ่ม แต่เสียงที่เพิ่มขึ้น - และสิ่งที่ฉันจะทำอย่างไร มันเป็นต่ำหมองคล้ำอย่างรวดเร็วเสียง - มากเช่นเสียงเป็นนาฬิกาทำให้เมื่อห่อหุ้มร่วม

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

จริง ! - กังวล --- มาก มาก มาก ประสาทฉันได้รับและฉัน ! แต่ทำไมคุณถึงบอกว่าฉันบ้า ? โรคได้ลับประสาทสัมผัสของฉัน -- ไม่ทำลาย . . . ไม่ได้ทำให้มันเชื่องช้าลง ทั้งหมดข้างต้นคือโสตประสาท ฉันได้ยินทุกอย่างทั้งบนสวรรค์และบนโลก ฉันได้ยินหลายเรื่องในนรก แล้ว ฉันบ้า ? ฟัง ! และสังเกตวิธีการรักษาสุขภาพ . . . ยังไงๆฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณ

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกวิธีแรกคิดเข้ามาในสมอง แต่เมื่อรู้สึกมันหลอนผม กลางวันและกลางคืน วัตถุมีไม่มี ตัณหามีไม่มี ผมชอบคนแก่ เขาไม่เคยทำร้ายฉัน ไม่เคยดูถูกดูแคลน ทองของเขาฉันก็ไม่ปรารถนา ฉันคิดว่ามันเป็นดวงตาของเขา ใช่ มันเป็นแบบนี้ ดวงตาของเขาเหมือนที่แร้ง . . . ซีด ดวงตาสีฟ้ากับฟิล์มมากกว่าเมื่อใดก็ตามที่ตกลงทำให้ฉันกลัวลนลาน และดังนั้น โดยองศา -- มากค่อยๆ . . . ฉันตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตของชายชรา และจึงกำจัดตัวเองของตาตลอดไป

ตอนนี้เป็นจุด เธอนึกว่าฉันเป็นบ้า คนบ้าไม่ต้องรู้อะไรเลย แต่คุณจะได้เห็นฉัน คุณควรจะได้เห็นวิธีการอย่างชาญฉลาดผม . . กับ . . ข้อควรระวังอะไร . . . กับสิ่งที่คาดการณ์ . . . กับการปิดบังอะไรฉันไปทำงาน

ฉันไม่เคยเอาใจใส่ผู้ชายแก่กว่าตลอดทั้งสัปดาห์ก่อนที่จะฆ่าเขา และทุกคืนราวเที่ยงคืน ฉันเปิดกลอนประตู และเปิดมัน . . . โอ้ เบาๆ ! และเมื่อฉันได้เปิดเพียงพอสำหรับหัวของฉัน ฉันใส่ในโคม ดำปิดหมด ปิดสนิท ไม่มีแสงส่องออกมา แล้วแทงที่หัวของฉัน โอ้คุณจะต้องหัวเราะเพื่อดูว่าอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันผลักมันเข้าไป ฉันย้ายมัน . . . . มาก ช้ามาก ดังนั้น ผมไม่อาจรบกวนการนอนของชายชรา ฉันใช้เวลาเป็นชั่วโมงเพื่อวางหัวทั้งหมดของฉันในการเปิดเพื่อให้ห่างไกลที่ฉันได้เห็นเขานอนอยู่บนเตียง ฮ่าๆๆๆ - ต้องเป็นคนบ้าได้ฉลาดขนาดนี้ และเมื่อหัวของฉันอยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว ฉันตะเกียงอย่างระมัดระวัง . . . โอ้ระวัง -- อย่างระมัดระวัง ( เพราะบานพับ creaked ) . . . ฉันทำลายมันเพียงมากที่บางๆ เรย์ก็ตกแร้ง ตา ฉันทำอย่างนี้ตลอดเจ็ดคืนอันยาวนาน . . . ทุกๆคืน ตอนเที่ยงคืน . . . แต่ก็พบว่าดวงตาปิดอยู่เสมอ และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำงาน เพราะเฒ่าไม่ได้รำคาญฉัน แต่สายตาที่ชั่วร้ายของเขา และทุกเช้าเมื่อวันแตกผมจึงกล้าเข้ามาในห้องและพูดอย่างกล้าหาญเขา เรียกเขาด้วยน้ำเสียงจริงใจ และถามไถ่ว่าเขาผ่านคืน ดังนั้นคุณจะเห็นว่า เขาจะต้องเป็นตาแก่ที่ลึกซึ้งมากจริงๆ สงสัย ว่า ทุก ๆคืน แค่ตอนเที่ยง ผมมองที่บนเขาตอนเขาหลับ

เมื่อคืนที่แปดผมมากกว่ามักจะระมัดระวังในการเปิดประตูของนาฬิกาที่เข็มขยับเร็วกว่าของฉันเสียอีก ไม่เคยมาก่อนคืนนั้นผมรู้สึกขอบเขตพลังของฉันเอง -- ของปรีชาของฉัน ฉันแทบควบคุมความรู้สึกของชัยชนะ คิดว่าฉันกำลังเปิดประตูทีละน้อย และเขาไม่เคยแม้แต่จะฝัน ความคิดหรือพฤติการณ์ลับๆ ของฉัน ฉันแอบหัวเราะเบาๆ และเขาอาจจะได้ยิน เพราะเขาขยับตัวทันที

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.