Yi Longlong tied a knot on the silv

Yi Longlong tied a knot on the silvery-edged grass by the outskirts of the woods, marking it as her starting point. Yi Longlong opened her mouth, and an unintelligible babyish voice sounded out from her throat.

“Let’s go!”

Day by day, the time passed. Yi Longlong continuously went to and fro between the lake and the woods. Every time she came back, she would bring along some things, such as fresh berries, sweet juicy rhizomes, light-weight wood, sticky clay, beautiful ores… gradually enriching her private collection.

The area of this forest was surprisingly big, far surpassing her expectations. However, in contrast to the abundance of plants and minerals, Yi Longlong did not see many animals. There was one time where she headed straight in one direction for nearly twenty days, and only then did she finally spot a creature shaped like a fur ball. Yi Longlong simply called that type of creature a fur ball. The fur balls came in all shapes and sizes. The largest one was as big as her head, the smallest one she could grasp within a single paw. The fur on their body was soft and fluffy, and they came in almost every single color.

It was very funny the first time she came across the fur balls. At the time, Yi Longlong was carefully going through the woods and suddenly saw a clearing ahead. Within the grass were three to five fur balls of different colors huddled together. She didn’t know that was a type of animal, and even thought it was some new plant species, so she excitedly went up to pet it.

The moment her claws touched the fine fluffy fur, the fur ball immediately gave a shrill shriek. “Jii!”

Now when one fur ball is alarmed, it will kick off a domino effect. The fur balls surrounding it, and the fur balls surrounding the surrounding fur balls, will shriek with fluster. “Jii! Jii Jii!”

Yi Longlong was also stupefied. “Ah?” They can make sounds?

Next second, as if a drop of water had fallen into hot oil, tens of fur balls began to jump with frenzy. The way they jumped was exactly like a bouncing basketball, but their size was much smaller. The fur balls were terrified out of their wits, madly scrambling and escaping in the direction opposite to Yi Longlong.

Yi Longlong was scared silly. This was her first time seeing live animals in the forest. The opposing party had such a powerful reaction, that without thinking much and not managing to see how the fur balls reacted, she immediately turned around and escaped in the opposite direction.

Fur balls: “JII JII JII JII JII JII!”

Yi Longlong: “AAAAAAHHHHHHHH!”

…

That was the furthest she had ever gone from the forest, but regardless of how far she travelled, she will always end up returning to that lake where she was birthed. She didn’t know why, she has an intriguing sense, as if it was an instinct flowing within her blood. That instinct told her, that the places nearby the lake were the safest for her.

The only animal around was herself. With the lake at the center, the massive woods surrounding was her territory.

In the end, she settled down by the lake, and also placed a small wooden plank by the side of the little house she made. It was used to calculate the dates in this world. Initially she used grass knots as records. When the claws become more strong and hard, she will use her nails and make a carving on the wood, recording the number of days since she has arrived in this world.

Ten days, twenty days, thirty days, a hundred days, two hundred days, three hundred days. Sixty-seven full tallies were clustered together on the wooden plank.

Facing each day full of joy and hopefulness, she did not feel this life was boring at all. Being able to jump and eat and sleep and laugh aloud, and not once falling sick or injured, with such a healthy body, Yi Longlong almost awoke from laughing in her dreams.

She was always leading a calm life, all the way till the three hundredth day when a person intruded Yi Longlong’s territory. He broke the silence of the forest, and also interrupted her peace.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยี่ Longlong ผูกปมอยู่บนพื้นหญ้าสีเงินขอบโดยรอบนอกของป่าการทำเครื่องหมายเป็นจุดเริ่มต้นของเธอ ยี่ Longlong เปิดปากของเธอและเสียงเหมือนเด็กที่ไม่สามารถเข้าใจเป่าออกมาจากลำคอของเธอ. "Let 's go!" นับวันเวลาที่ผ่านไป ยี่ Longlong อย่างต่อเนื่องไปเทียวไปเทียวมาระหว่างทะเลสาบและป่า ทุกครั้งที่เธอกลับมาเธอก็จะนำไปบางสิ่งบางอย่างเช่นผลเบอร์รี่สดเหง้าหวานฉ่ำ, ไม้น้ำหนักเบา, ดินเหนียวแร่ที่สวยงาม ... ค่อยๆเพิ่มคุณค่าคอลเลกชันส่วนตัวของเธอ. พื้นที่ป่าแห่งนี้มีขนาดใหญ่น่าแปลกใจที่ห่างไกลที่เหนือกว่า ความคาดหวังของเธอ แต่ในทางตรงกันข้ามกับความอุดมสมบูรณ์ของพืชและแร่ธาตุยี่ Longlong ไม่เห็นสัตว์หลายชนิด มีครั้งหนึ่งที่เธอมุ่งตรงไปในทิศทางเดียวเกือบยี่สิบวันเป็นและไม่เพียงแล้วในที่สุดเธอก็มองเห็นสิ่งมีชีวิตที่มีรูปร่างเหมือนลูกบอลที่ทำจากขนสัตว์ ยี่ Longlong เรียกว่าเพียงแค่ชนิดของสิ่งมีชีวิตที่เป็นลูกที่ทำจากขนสัตว์ ลูกขนเข้ามาในรูปทรงและขนาด หนึ่งที่ใหญ่ที่สุดคือเป็นใหญ่เป็นหัวของเธอคนหนึ่งที่เล็กที่สุดที่เธอจะเข้าใจภายในตีนเดียว ขนบนร่างกายของพวกเขาคือนุ่มและนุ่มและพวกเขามาในเกือบทุกสีเดียว. มันเป็นเรื่องตลกมากครั้งแรกที่เธอมาข้ามลูกบอลที่ทำจากขนสัตว์ ในขณะที่ยี่ Longlong ถูกอย่างระมัดระวังจะผ่านป่าและก็เห็นการล้างหน้า ภายในหญ้าอยู่ 3-5 ลูกขนของสีที่แตกต่างกัน huddled ร่วมกัน เธอไม่ทราบว่าเป็นชนิดของสัตว์และแม้กระทั่งคิดว่ามันเป็นพืชบางชนิดใหม่เพื่อให้เธอตื่นเต้นขึ้นไปยังสัตว์เลี้ยงมัน. ขณะที่กรงเล็บของเธอสัมผัสขนปุยดีลูกขนทันทีให้กรีดร้องโหยหวน "Jii!" ตอนนี้เมื่อหนึ่งลูกขนตกใจก็จะเริ่มเปิดฉากผลกระทบโดมิโน ลูกขนรอบ ๆ และลูกขนรอบรอบลูกขนจะกรีดร้องด้วยความตะขิดตะขวงใจ "Jii! Jii Jii! " ยี่ Longlong ก็ยังมึนงง "แอมป์?" พวกเขาสามารถทำให้เสียง? ที่สองถัดไปเช่นถ้าหยดน้ำได้ลดลงลงในน้ำมันร้อนหลายสิบลูกขนเริ่มที่จะกระโดดด้วยความตื่นเต้น วิธีที่พวกเขาเพิ่มขึ้นเป็นเหมือนกับบาสเกตบอลใหญ่ แต่ขนาดของพวกเขาคือมีขนาดเล็กมาก ลูกขนกลัวออกจากปัญญาของพวกเขาอย่างบ้าคลั่งหนีและหลบหนีไปในทิศทางที่ตรงข้ามกับยี่ Longlong. ยี่ Longlong กลัวโง่ นี่เป็นครั้งแรกของเธอเห็นสัตว์ที่มีชีวิตอยู่ในป่า ฝ่ายตรงข้ามได้เช่นปฏิกิริยาที่มีประสิทธิภาพโดยไม่ต้องคิดมากและไม่ได้จัดการเพื่อดูว่าลูกขนปฏิกิริยาเธอหันทันทีไปรอบ ๆ และหลบหนีไปในทิศทางตรงกันข้าม. ลูกขน "JII JII JII JII JII JII!" ยี่ Longlong: "AAAAAAHHHHHHHH!" ... นั่นคือไกลเธอเคยหายไปจากป่า แต่ไม่คำนึงถึงวิธีการที่เธอเดินทางไกลเธอมักจะจบลงด้วยการกลับไปที่ทะเลสาบที่ซึ่งเธอได้ให้กำเนิด เธอไม่ได้รู้ว่าทำไมเธอมีความรู้สึกรักราวกับว่ามันเป็นสัญชาตญาณไหลภายในเลือดของเธอ สัญชาตญาณที่บอกเธอว่าสถานที่ใกล้เคียงทะเลสาบเป็นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอ. สัตว์เท่านั้นรอบเป็นตัวเอง ด้วยทะเลสาบที่ศูนย์, ป่าขนาดใหญ่โดยรอบเป็นดินแดนของเธอ. ในท้ายที่สุดเธอนั่งลงด้วยทะเลสาบและยังวางไม้กระดานไม้ขนาดเล็กโดยด้านข้างของบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอทำ มันถูกใช้ในการคำนวณวันที่ในโลกนี้ ตอนแรกเธอใช้นอตหญ้าเป็นระเบียน เมื่อกรงเล็บแข็งแรงมากขึ้นและยากที่เธอจะใช้เล็บของเธอและทำให้แกะสลักไม้การบันทึกจำนวนวันตั้งแต่เธอได้มาถึงในโลกนี้. สิบวันยี่สิบวัน, สามสิบวันร้อยวันสองร้อย วันที่สามร้อยวัน หกสิบเจ็ดนับเต็มรูปแบบรวมกลุ่มกันอยู่ร่วมกันในไม้กระดาน. หันหน้าไปในแต่ละวันเต็มไปด้วยความสุขและความหวังเธอไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตนี้น่าเบื่อที่ทุกคน ความสามารถในการกระโดดและกินและการนอนหลับและหัวเราะออกมาดัง ๆ และไม่เคยล้มป่วยหรือได้รับบาดเจ็บด้วยเช่นร่างกายที่แข็งแรงยี่ Longlong เกือบตื่นขึ้นมาจากการหัวเราะในความฝันของเธอ. เธอก็มักจะนำชีวิตสงบตลอดทางจนถึงสาม วันร้อยเมื่อคนบุกเข้าไปในดินแดนของยี่ Longlong เขาทำลายความเงียบของป่าและยังขัดจังหวะความสงบสุขของเธอ