It was a horrible affair all the sa

It was a horrible affair all the same," said Mr. Sheridan. "The chap was married too. Lived just below in the lane, and leaves a wife and half a dozen kiddies, so they say."
An awkward little silence fell. Mrs. Sheridan fidgeted with her cup. Really, it was very tactless of father...
Suddenly she looked up. There on the table were all those sandwiches, cakes, puffs, all uneaten, all going to be wasted. She had one of her brilliant ideas.
"I know," she said. "Let's make up a basket. Let's send that poor creature some of this perfectly good food. At any rate, it will be the greatest treat for the children. Don't you agree? And she's sure to have neighbours calling in and so on. What a point to have it all ready prepared. Laura!" She jumped up. "Get me the big basket out of the stairs cupboard."
"But, mother, do you really think it's a good idea?" said Laura.
Again, how curious, she seemed to be different from them all. To take scraps from their party. Would the poor woman really like that?
"Of course! What's the matter with you to-day? An hour or two ago you were insisting on us being sympathetic, and now—"
Oh well! Laura ran for the basket. It was filled, it was heaped by her mother.
"Take it yourself, darling," said she. "Run down just as you are. No, wait, take the arum lilies too. People of that class are so impressed by arum lilies."
"The stems will ruin her lace frock," said practical Jose.
So they would. Just in time. "Only the basket, then. And, Laura!"—her mother followed her out of the marquee—"don't on any account—"
"What mother?"
No, better not put such ideas into the child's head! "Nothing! Run along."
It was just growing dusky as Laura shut their garden gates. A big dog ran by like a shadow. The road gleamed white, and down below in the hollow the little cottages were in deep shade. How quiet it seemed after the afternoon. Here she was going down the hill to somewhere where a man lay dead, and she couldn't realize it. Why couldn't she? She stopped a minute. And it seemed to her that kisses, voices, tinkling spoons, laughter, the smell of crushed grass were somehow inside her. She had no room for anything else. How strange! She looked up at the pale sky, and all she thought was, "Yes, it was the most successful party."
Now the broad road was crossed. The lane began, smoky and dark. Women in shawls and men's tweed caps hurried by. Men hung over the palings; the children played in the doorways. A low hum came from the mean little cottages. In some of them there was a flicker of light, and a shadow, crab-like, moved across the window. Laura bent her head and hurried on. She wished now she had put on a coat. How her frock shone! And the big hat with the velvet streamer—if only it was another hat! Were the people looking at her? They must be. It was a mistake to have come; she knew all along it was a mistake. Should she go back even now?
No, too late. This was the house. It must be. A dark knot of people stood outside. Beside the gate an old, old woman with a crutch sat in a chair, watching. She had her feet on a newspaper. The voices stopped as Laura drew near. The group parted. It was as though she was expected, as though they had known she was coming here.
Laura was terribly nervous. Tossing the velvet ribbon over her shoulder, she said to a woman standing by, "Is this Mrs. Scott's house?" and the woman, smiling queerly, said, "It is, my lass."
Oh, to be away from this! She actually said, "Help me, God," as she walked up the tiny path and knocked. To be away from those staring eyes, or to be covered up in anything, one of those women's shawls even. I'll just leave the basket and go, she decided. I shan't even wait for it to be emptied.

Then the door opened. A little woman in black showed in the gloom.
Laura said, "Are you Mrs. Scott?" But to her horror the woman answered, "Walk in please, miss," and she was shut in the passage.
"No," said Laura, "I don't want to come in. I only want to leave this basket. Mother sent—"
The little woman in the gloomy passage seemed not to have heard her. "Step this way, please, miss," she said in an oily voice, and Laura followed her.
She found herself in a wretched little low kitchen, lighted by a smoky lamp. There was a woman sitting before the fire.
"Em," said the little creature who had let her in. "Em! It's a young lady." She turned to Laura. She said meaningly, "I'm 'er sister, miss. You'll excuse 'er, won't you?"
"Oh, but of course!" said Laura. "Please, please don't disturb her. I—I only want to leave—"
But at that moment the woman at the fire turned round. Her face, puffed up, red, with swollen eyes and swollen lips, looked terrible. She seemed as though she couldn't understand why Laura was there. What did it mean? Why was this stranger standing in the kitchen with a basket? What was it all about? And the poor face puckered up again.
"All right, my dear," said the other. "I'll thenk the young lady."
And again she began, "You'll excuse her, miss, I'm sure," and her face, swollen too, tried an oily smile.
Laura only wanted to get out, to get away. She was back in the passage. The door opened. She walked straight through into the bedroom, where the dead man was lying.
"You'd like a look at 'im, wouldn't you?" said Em's sister, and she brushed past Laura over to the bed. "Don't be afraid, my lass,"—and now her voice sounded fond and sly, and fondly she drew down the sheet—"'e looks a picture. There's nothing to show. Come along, my dear."
Laura came.
There lay a young man, fast asleep—sleeping so soundly, so deeply, that he was far, far away from them both. Oh, so remote, so peaceful. He was dreaming. Never wake him up again. His head was sunk in the pillow, his eyes were closed; they were blind under the closed eyelids. He was given up to his dream. What did garden-parties and baskets and lace frocks matter to him? He was far from all those things. He was wonderful, beautiful. While they were laughing and while the band was playing, this marvel had come to the lane. Happy... happy... All is well, said that sleeping face. This is just as it should be. I am content.
But all the same you had to cry, and she couldn't go out of the room without saying something to him. Laura gave a loud childish sob.
"Forgive my hat," she said.
And this time she didn't wait for Em's sister. She found her way out of the door, down the path, past all those dark people. At the corner of the lane she met Laurie.
He stepped out of the shadow. "Is that you, Laura?"
"Yes."
"Mother was getting anxious. Was it all right?"
"Yes, quite. Oh, Laurie!" She took his arm, she pressed up against him.
"I say, you're not crying, are you?" asked her brother.
Laura shook her head. She was.
Laurie put his arm round her shoulder. "Don't cry," he said in his warm, loving voice. "Was it awful?"
"No," sobbed Laura. "It was simply marvellous. But Laurie—" She stopped, she looked at her brother. "Isn't life," she stammered, "isn't life—" But what life was she couldn't explain. No matter. He quite understood.
"Isn't it, darling?" said Laurie

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันเป็นเรื่องน่ากลัวเหมือน กล่าวว่า นายเชอ "Chap แต่งงานแล้วไป อาศัยเพียงด้านล่างในช่องทาง และทิ้งภรรยาและ kiddies ครึ่งหก ดังนั้นพวกเขากล่าวว่า"การเงียบน้อยตกใจล้มลง นางเชอ fidgeted กับถ้วยของเธอ จริง ๆ มันเป็น tactless มากของพ่อ...ทันทีที่เธอมองขึ้น บนโต๊ะมีทั้งหมดที่แซนวิช เค้ก puffs, uneaten ทั้งหมด ทั้งหมดจะถูกทิ้งไปโดยเปล่าประโยชน์ เธอมีหนึ่งความคิดของเธอสดใส"ฉันรู้ว่า เธอกล่าว "ลองทำค่ากระเช้า ลองส่งสิ่งมีชีวิตที่ดีของอาหารนี้สมบูรณ์ดี ในอัตราใด ๆ มันจะปฏิบัติมากที่สุดสำหรับเด็ก คุณไม่เห็นหรือไม่ และเธอจะต้องการเรียกในและประเทศเพื่อนบ้าน อะไรจุดจะมีมันทั้งหมดที่เตรียมไว้พร้อม ลอร่า" เธอไปค่า "ได้ฉันตะกร้าใหญ่จากตู้บันได""แต่ คุณแม่ คุณจริง ๆ คิดว่า เป็นความคิดที่ดีหรือไม่" ว่า ลอราอีกครั้ง การอยากรู้อยากเห็น เธอดูเหมือนจะแตกต่างจากพวกเขาทั้งหมด นำเศษจากพรรค ผู้หญิงยากจนจริง ๆ ต้องที่"แน่นอน เรื่องกับคุณวันนี้คืออะไร ชั่วโมงหรือ 2 คุณได้ insisting บนเราจะเห็นอกเห็นใจ ผ่านมาแล้วกัน "โอ้ ดี ลอร่าวิ่งสำหรับตะกร้า มีการกรอกข้อมูล จะไม่รันทด โดยแม่ของเธอ"ใช้มันด้วยตัวเอง ดาร์ลิ่ง กล่าวว่า เธอ "วิ่งลงเช่นเดียวกับคุณ ไม่ รอ ใช้ลิลลี่อารัมมากเกินไป ดังนั้นคนเรียนที่ประทับใจ โดยอารัมลิลลี่""ลำต้นจะทำลาย frock ลูกไม้ของเธอ กล่าวว่า โฮปฏิบัติดังนั้น พวกเขาจะ ในเวลานั้น "เฉพาะตะกร้า แล้ว และ ลอร่า"ซึ่งแม่ของเธอตามเธอออกมาจากตัวอักษรวิ่ง — "ไม่ใน account ใด ๆ — ""อะไรแม่"มี ดีกว่า ไม่ใส่ความคิดดังกล่าวลงในหัวของเด็ก "ไม่ วิ่งไปตามนั้น"มันไม่เพียงเติบโต dusky เป็นลอร่าปิดประตูของสวน สุนัขขนาดใหญ่วิ่งตามเหมือนเงา ถนน gleamed สีขาว และลงด้านล่างในขุมกระท่อมน้อยอยู่ในเงาลึก วิธีเงียบเหมือนหลังตอนบ่าย ที่นี่เธอได้ไปลงเขาบางที่คนนอนตาย และเธอไม่รู้ เธอไม่ทำไม เธอหยุดนาที และเหมือนกับเธอที่จูบ เสียง ช้อน tinkling หัวเราะ กลิ่นหญ้าบดได้อย่างใดภายในเธอ เธอมีห้องไม่มีอะไร วิธีแปลก เธอมองขึ้นฟ้าอ่อน และเธอคิดว่า ถูกทั้งหมด "ใช่ ได้บุคคลประสบความสำเร็จมากที่สุด"ขณะ ที่ข้ามถนนกว้าง ช่องทาง ควัน และมืดเริ่ม ผู้หญิงในฝ้ายและหมวกสักหลาดชายรีบด้วย คนแขวนเหนือ palings เด็กเล่นในประตู ต่ำครวญมาจากกระท่อมน้อยหมายถึง ในบางส่วนของพวกเขา มีการกะพริบแสง และเงา เช่นปู ย้ายข้ามหน้าต่าง ลอร่างอศีรษะของเธอ และรีบบน เธอปรารถนาตอนนี้เธอได้สวมเสื้อ วิธีของเธอ frock shone และหมวกใหญ่กับ streamer กำมะหยี่ — ถ้าเดียวก็หาดใหญ่อีก มีคนกำลังมองหาที่เธอ พวกเขาต้องการ มันเป็นความผิดพลาดมา เธอรู้ว่าตลอดมันผิด ควรเธอกลับป่านนี้No, too late. This was the house. It must be. A dark knot of people stood outside. Beside the gate an old, old woman with a crutch sat in a chair, watching. She had her feet on a newspaper. The voices stopped as Laura drew near. The group parted. It was as though she was expected, as though they had known she was coming here.Laura was terribly nervous. Tossing the velvet ribbon over her shoulder, she said to a woman standing by, "Is this Mrs. Scott's house?" and the woman, smiling queerly, said, "It is, my lass."Oh, to be away from this! She actually said, "Help me, God," as she walked up the tiny path and knocked. To be away from those staring eyes, or to be covered up in anything, one of those women's shawls even. I'll just leave the basket and go, she decided. I shan't even wait for it to be emptied.Then the door opened. A little woman in black showed in the gloom.Laura said, "Are you Mrs. Scott?" But to her horror the woman answered, "Walk in please, miss," and she was shut in the passage."No," said Laura, "I don't want to come in. I only want to leave this basket. Mother sent—"The little woman in the gloomy passage seemed not to have heard her. "Step this way, please, miss," she said in an oily voice, and Laura followed her.She found herself in a wretched little low kitchen, lighted by a smoky lamp. There was a woman sitting before the fire."Em," said the little creature who had let her in. "Em! It's a young lady." She turned to Laura. She said meaningly, "I'm 'er sister, miss. You'll excuse 'er, won't you?""โอ้ แต่แน่นอน" กล่าวว่า ลอร่า "โปรด กรุณาอย่ารบกวนเธอ ฉันคือฉันต้องปล่อย — "แต่ ในขณะที่ผู้หญิงที่ไฟเปิดรอบ ใบหน้าของเธอ เขื่อง สีแดง กับตาบวมริมฝีปากบวม ดูน่ากลัว เธอดูเหมือนว่าเธอไม่เข้าใจทำไมลอร่านั่น ไม่ได้หมายความอะไร ทำไมไม่ยืนอยู่ในครัวกับตะกร้าคนแปลกหน้านี้ อะไรมันเกี่ยวกับทั้งหมด และใบหน้าจน puckered ขึ้นอีกครั้ง"ทั้งหมดขวา ยาหยี กล่าวว่า อีก "ฉันจะ thenk หญิงสาว"อีกครั้ง เธอเริ่ม "คุณจะขอโทษเธอ พลาด ฉันแน่ใจ และใบหน้า บวมเกินไป พยายามยิ้มเป็นมันลอร่าเท่านั้นต้องการได้รับ ได้รับ เธอกลับในเส้นทาง ประตูเปิด เธอเดินตรงผ่านเข้าไปในห้องนอน ที่คนตายมีอยู่"คุณต้องดูที่ 'im ไม่คุณ" ว่า น้องสาวของ Em และเธอทาสีเลยลอร่ามากกว่าการนอน "ไม่กลัว lass ของฉัน, " — ตอนนี้ แต่เพียงแห่งเสียงของเธอรัก และกลับกลอก และ fondly เธอวาดลงแผ่น — "' อีดู รูปภาพ ไม่มีสิ่งใดที่จะแสดง มาตาม รักของฉัน"ลอร่ามามีวางชายหนุ่ม หลับเร็วซึ่งนอนหลับสนิทดังนั้น ดังนั้นลึก ซึ้ง ที่เขาห่างไกล ห่างจากพวกเขาทั้งสอง โอ้ ดังไกล เพื่อให้สงบ เขาได้ฝัน ไม่เคยให้เขาตื่นขึ้นมาอีก ศีรษะของเขาถูกจมในหมอน ตาของเขาถูก ปิด พวกตาบอดภายใต้เปลือกตาปิด เขาได้ให้ค่ากับความฝันของเขา อะไรไม่ได้สวนบุคคล และตะกร้า และลูกไม้ frocks เรื่องเขา เขาได้จากสิ่งเหล่านั้น เขายอดเยี่ยม สวยงาม ในขณะที่พวกเขาถูกหัวเราะ และในขณะวงดนตรีเล่น เวลนี้ได้มาเลน แฮปปี้...มีความสุข... ทั้งหมดเป็นอย่างดี ว่า ที่หน้านอน เช่นเดียวกับที่มันควรอยู่ ฉันเนื้อหาแต่เหมือน ก็ต้องร้องไห้ และเธอไม่สามารถไปจากห้อง โดยไม่มีคำพูดบางอย่างกับเขา ลอร่าให้ sob พูดแบบเด็กเสียงดัง"อภัยหมวกของฉัน เธอกล่าวและเวลานี้เธอไม่รอน้องสาวของ Em เธอพบว่าเธอทางประตู เส้นทาง ผ่านทุกคนมืดลง ที่มุมของเลนเธอพบ Laurieเขาก้าวออกจากเงา "คือคุณ ลอร่า? ""ใช่""แม่คือการกระตือรือร้น ถูกต้องทั้งหมดหรือไม่""ใช่ มาก โอ้ Laurie ! " เธอเอาแขนของเขา เธอกดขึ้นกับเขา"ฉันพูด คุณจะไม่ร้องไห้ คุณ? " ถามพี่ชายของเธอลอร่าจับศีรษะของเธอ เธอไม่Laurie ใส่เขาแขนรอบไหล่ของเธอ "อย่าร้องไห้ เขากล่าวว่า ในความอบอุ่นของเขา รักเสียง "ถูกมันน่ากลัวหรือไม่"Sobbed "ไม่ ลอร่า "มันเป็นเพียงแค่มกราคม แต่ Laurie — "เธอหยุด เธอมองพี่ชายของเธอ "ไม่ใช่ชีวิต เธอ stammered, " ชีวิตไม่ได้ — " แต่ชีวิตเธอไม่สามารถอธิบาย ไม่ว่าเรื่องอะไร เขาค่อนข้างเข้าใจ"ไม่ได้ ดาร์ลิ่ง" Laurie กล่าวว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นเรื่องที่น่ากลัวเหมือนกันทั้งหมด "นายเชอริแดนกล่าวว่า." เด็กชายที่กำลังจะแต่งงานด้วย อาศัยอยู่ด้านล่างในช่องทางและใบภรรยาและครึ่งโหล kiddies ดังนั้นพวกเขากล่าวว่า. "
ความเงียบที่น่าอึดอัดใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ลดลง. นางเชอริแดนกระวนกระวายกับถ้วยของเธอ. จริงๆมันก็มากกาลเทศะของพ่อ ...
ทันใดนั้นเธอมอง ขึ้น. มีบนโต๊ะเป็นแซนวิชทุกคนเค้กพัฟทั้งหมดกะหรี่ทั้งหมดจะได้รับการสูญเสีย. เธอมีหนึ่งในความคิดที่ยอดเยี่ยมของเธอ.
"ฉันรู้ว่า" เธอกล่าว. "เราทำขึ้นตะกร้า ลองส่งที่สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสารบางส่วนของอาหารที่ดีนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ในอัตราใดก็จะได้รับการรักษาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเด็ก คุณไม่เห็นด้วย? และเธอก็แน่ใจว่าจะมีเพื่อนบ้านโทรในและอื่น ๆ สิ่งที่จุดที่จะมีทุกอย่างพร้อมเตรียม ลอร่า! "เธอกระโดดขึ้น." Get ฉันตะกร้าขนาดใหญ่ออกมาจากตู้บันได. "
"แต่แม่คุณจริงๆคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีหรือไม่?" ลอร่ากล่าว.
อีกครั้งว่าอยากรู้อยากเห็นเธอดูเหมือนจะแตกต่างจากพวกเขา ทั้งหมด. เพื่อที่จะใช้เศษจากพรรคของพวกเขา. Would ผู้หญิงที่น่าสงสารจริงๆเช่นนั้น?
"แน่นอน! เป็นอะไรกับคุณในวันนี้ หรือสองชั่วโมงที่ผ่านมาคุณได้ยืนกรานที่จะให้เราเป็นความเห็นอกเห็นใจและ now- "
โอ้ดี! ลอร่าวิ่งตะกร้า. มันก็เต็มไปมันก็กองโดยแม่ของเธอ.
"เอาตัวเองรัก" บอกว่าเธอ. "Run ลงเช่นเดียวกับคุณ ไม่รอใช้ลิลลี่ Arum เกินไป คนของชั้นที่มีความประทับใจอย่างมากโดยลิลลี่ Arum. "
"ลำต้นจะทำลายสภาพเป็นพระลูกไม้ของเธอ" กล่าวว่าในทางปฏิบัติ Jose.
ดังนั้นพวกเขาจะ. เพียงในเวลา. "เพียงตะกร้าแล้ว และลอร่า! "- แม่ของเธอตามเธอออกจาก marquee-" ทำไม่ได้อยู่ในบัญชีความใด ๆ "
"สิ่งที่แม่?"
ไม่ดีกว่าไม่ใส่ความคิดดังกล่าวเข้ามาในหัวของเด็ก "ไม่มีอะไร! วิ่งไปตาม. "
มันเป็นเพียงแค่การเติบโตดำที่ลอร่าปิดประตูสวนของพวกเขา. สุนัขใหญ่วิ่งตามเหมือนเงา. ถนนประกายสีขาวและลงด้านล่างในกลวงกระท่อมเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่ในร่มเงาลึก. วิธีที่เงียบสงบก็ลำบากหลังจาก ช่วงบ่าย. นี่เธอกำลังจะลงเขาไปที่อื่นที่เป็นคนนอนตายและเธอไม่สามารถเข้าใจมัน. ทำไมไม่สามารถที่เธอ? เธอหยุดนาที. และมันก็ดูเหมือนจะจูบเธอว่าเสียงช้อนใสเสียงหัวเราะ กลิ่นของหญ้าบดเป็นอย่างใดภายในของเธอ. เธอไม่มีที่ว่างสำหรับสิ่งอื่น. วิธีแปลก! เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีซีดและทุกอย่างที่เธอคิดว่าเป็น "ใช่มันเป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด."
ตอนนี้ในวงกว้าง ถนนก็ข้ามเลนเริ่มควันและความมืดผู้หญิงในผ้าคลุมไหล่และหมวกผู้ชายทวีรีบโดยผู้ชายที่แขวนอยู่เหนือ Palings;... เด็กเล่นในประตูฮัมต่ำมาจากกระท่อมเล็ก ๆ น้อย ๆ ความหมายในบางส่วนของพวกเขามี.. คือการสั่นไหวของแสงและเงาปูเหมือนเดินข้ามหน้าต่าง. ลอร่าก้มศีรษะของเธอและรีบบน. เธออยากตอนนี้เธอได้ใส่เสื้อ วิธีโค้ตของเธอส่อง! และหมวกขนาดใหญ่ที่มีลำแสงถ้ากำมะหยี่เพียง แต่มันเป็นหมวกอีก! ถูกคนที่กำลังมองหาที่เธอ? พวกเขาจะต้อง มันเป็นความผิดพลาดที่จะได้มา; เธอรู้มาตลอดว่ามันเป็นความผิดพลาด เธอควรกลับไปแม้ตอนนี้?
ไม่สายเกินไป นี่เป็นบ้าน มันจะต้องเป็น ปมมืดของคนที่ยืนอยู่นอก ข้างประตูเก่าหญิงชรากับไม้เท้านั่งอยู่ในเก้าอี้ดู เธอมีเท้าของเธอในหนังสือพิมพ์ เสียงหยุดเป็นลอร่าเข้ามาใกล้ กลุ่มแยก มันเป็นราวกับว่าเธอได้รับการคาดหวังว่าพวกเขาเคยรู้จักเธอมาที่นี่.
ลอร่าเป็นประสาทชะมัด โยนริบบิ้นกำมะหยี่ข้ามไหล่ของเธอเธอกล่าวแก่หญิงยืนอยู่ "ก็คือบ้านหลังนี้นางก็อตต์ได้อย่างไร?" และผู้หญิงคนนั้นยิ้มอย่างประหลาดกล่าวว่า "มันคือสาวของฉัน."
โอ้ที่จะออกไปจากนี้! เธอจริงกล่าวว่า "ช่วยฉันพระเจ้า" ขณะที่เธอเดินขึ้นเส้นทางขนาดเล็กและเคาะ ที่จะออกไปจากสายตาที่จ้องมองเหล่านั้นหรือที่จะได้รับการคุ้มครองในสิ่งที่เป็นหนึ่งในผู้ที่ผ้าคลุมไหล่ของผู้หญิงได้ ฉันเพิ่งจะออกจากตะกร้าและไปเธอก็ตัดสินใจ ฉันจะไม่ได้รอให้มันได้รับการยอบ. จากนั้นประตูเปิด ผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในสีดำแสดงให้เห็นว่าในความเศร้าโศก. ลอร่ากล่าวว่า "คุณนางก็อตต์" แต่การที่จะสยองขวัญของเธอผู้หญิงคนนั้นตอบว่า "เดินโปรดพลาด" และเธอก็ปิดในทาง. "ไม่มี" ลอร่า "ผมไม่ต้องการที่จะมา. ฉันเพียงต้องการที่จะออกจากตะกร้านี้. แม่กล่าวว่า sent- " ผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในทางที่มืดมนที่ดูเหมือนจะไม่เคยได้ยินเธอ "ขั้นตอนวิธีนี้โปรดคิดถึง" เธอกล่าวในการให้เสียงมันและลอร่าตามเธอ. เธอพบว่าตัวเองอยู่ในห้องครัวต่ำอนาถน้อยลงโดยโคมไฟควัน มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนที่ไฟไหม้. "เอ็ม" กล่าวว่าสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีให้เธอใน. "Em! มันเป็นหญิงสาว". เธอหันไปลอร่า เธอบอกว่า meaningly "ฉัน 'น้องสาวเอ้อพลาด. คุณจะแก้ตัว' เอ้อจะไม่ได้คุณ?" "โอ้ แต่แน่นอน!" ลอร่ากล่าวว่า "ได้โปรดกรุณาอย่ารบกวนเธอ. ฉันฉันเพียงต้องการที่จะ leave-" แต่ในขณะที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดไฟไหม้หัน ใบหน้าของเธอผยองแดงด้วยตาบวมและริมฝีปากบวมดูน่ากลัว เธอดูเหมือนราวกับว่าเธอไม่เข้าใจว่าทำไมลอร่าก็อยู่ที่นั่น อะไรมันหมายความว่าอย่างไร ทำไมคนแปลกหน้านี้ยืนอยู่ในครัวกับตะกร้า? อะไรคือสิ่งที่มันทั้งหมดเกี่ยวกับ? และใบหน้าที่น่าสงสารย่นขึ้นมาอีกครั้ง. "สิทธิทั้งหมดที่รักของฉัน" อื่น ๆ กล่าวว่า "ฉันจะ thenk หญิงสาว." และอีกครั้งที่เธอเริ่ม "คุณจะยกโทษให้เธอคิดถึงฉันแน่ใจว่า" และใบหน้าของเธอบวมเกินไปพยายามยิ้มมัน. ลอร่าเพียงต้องการที่จะได้ออกไป หนี เธอก็กลับมาในทาง ประตูเปิด เธอเดินตรงผ่านเข้าไปในห้องนอนที่ผู้ตายนอนอยู่. "คุณต้องการดูที่ 'im, คุณจะไม่?" กล่าวว่าน้องสาว Em และเธอแปรงที่ผ่านมาลอร่าไปยังเตียง "ไม่ต้องกลัวสาวของฉัน" - และตอนนี้เสียงของเธอฟังรักและเจ้าเล่ห์และด้วยความรักที่เธอดึงลงแผ่น - "... 'อีดูภาพไม่มีอะไรที่จะแสดงความเป็นมาตามที่รักของฉัน" ลอร่ามา . มีวางชายหนุ่มคนหนึ่งหลับไปอย่างรวดเร็ว-นอนหลับสนิทดังนั้นเพื่อให้ลึกว่าเขาไกลออกไปจากพวกเขาทั้งสอง โอ้ระยะไกลที่เงียบสงบเพื่อให้ เขาเป็นคนที่ฝัน ไม่เคยปลุกเขาขึ้นมาอีกครั้ง ศีรษะของเขาถูกจมลงไปในหมอนตาของเขาถูกปิด; พวกเขาเป็นคนตาบอดภายใต้เปลือกตาปิด เขาได้รับขึ้นอยู่กับความฝันของเขา อะไรที่สวนบุคคลและกระเช้าและ frocks ลูกไม้สำคัญกับเขา? เขาก็ยังห่างไกลจากสิ่งเหล่านั้น เขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยมสวยงาม ในขณะที่พวกเขากำลังหัวเราะและในขณะที่วงดนตรีกำลังเล่นประหลาดใจนี้มาเลน มีความสุข ... ความสุข ... ทั้งหมดเป็นอย่างดีกล่าวว่าใบหน้านอนหลับ นี้เป็นเพียงที่มันควรจะเป็น ผมเนื้อหา. แต่ทั้งหมดเดียวกันคุณต้องร้องไห้และเธอไม่สามารถไปออกจากห้องไปโดยไม่บอกอะไรบางอย่างกับเขา ลอร่าให้ร้องไห้ดังหน่อมแน้ม. "ยกโทษให้หมวกของฉัน" เธอกล่าว. และเวลานี้เธอไม่ได้รอให้น้องสาวของ Em เธอพบว่าเธอเดินออกมาจากประตู, ลงเส้นทางที่ผ่านมาทุกคนคนที่มืด ที่มุมของเลนเธอได้พบกับลอรี. เขาก้าวออกมาจากเงา "นั่นคือคุณลอร่า?" "ใช่." "แม่ได้รับความสุข. มันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง?" "ใช่ค่อนข้าง. โอ้อรี" เธอเอาแขนของเขาที่เธอกดขึ้นกับเขา. "ฉันพูดว่าคุณไม่ได้ร้องไห้แล้วคุณล่ะ?" ถามพี่ชายของเธอ. ลอร่าส่ายหัวของเธอ เธอเป็น. ลอรีใส่แขนของเขารอบไหล่ของเธอ "อย่าร้องไห้" เขากล่าวในที่อบอุ่นของเขาเสียงรัก "มันเป็นที่น่ากลัว?" "ไม่มี" สะอื้นลอร่า "มันเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่เพียง. แต่ Laurie-" เธอหยุดเธอมองไปที่พี่ชายของเธอ "ไม่ได้เป็นชีวิต" เธอตะกุกตะกัก "ชีวิตไม่ได้" แต่สิ่งที่ชีวิตเธอไม่สามารถอธิบายได้ว่า ไม่ว่า เขาค่อนข้างเข้าใจ. "มันไม่ได้เป็นที่รัก?" ลอรีกล่าวว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันแย่มากๆเหมือนกันทั้งหมด , " กล่าวว่า นายเชอริแดน . เพื่อนได้แต่งงานด้วย บ้านอยู่ในตรอก และทิ้งภรรยา และครึ่งโหลที่เด็กๆ เขาพูดกันว่า "
อึดอัดเล็กน้อย ความเงียบลง คุณนายเชริแดนกระสับกระส่ายกับถ้วยของเธอ จริงๆ มันมาก ไม่มีไหวพริบของพ่อ . . . . . . .
จู่ๆ เธอเงยหน้าขึ้นมอง บนโต๊ะมีทั้งแซนด์วิช เค้ก uneaten ชู , ทั้งหมด ,ทั้งหมดจะสูญเปล่า เธอมีความคิดของเธอที่ยอดเยี่ยม .
" รู้ " เธอกล่าว ให้ขึ้นกระเช้า ส่งที่น่าสงสารสัตว์อาหารชั้นเลิศนี้ ในอัตราใดก็จะได้รับการรักษาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเด็ก คุณเห็นด้วยมั้ย ? เธอแน่ใจว่ามีเพื่อนบ้านโทรและอื่น ๆ อะไรเป็นจุดที่จะต้องเตรียมไว้ให้พร้อม ลอร่า ! เธอกระโดดขึ้น" เอาตะกร้าใบใหญ่ออกมาจากบันไดตู้ "
" แต่แม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดี ? ลอร่าพูด
อีกแล้ว แปลก เธอดูแตกต่างจากพวกเขาทั้งหมด การเอาของเหลือจากงานเลี้ยงของพวกเขา จะเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารจริง ๆ เหรอ
" แน่นอน ! เกิดอะไรขึ้นกับคุณในวันนี้ ชั่วโมงสองชั่วโมงก่อนเธอยืนยันกับเราเป็นขี้สงสาร และตอนนี้ -
อ้อ !ลอร่าวิ่งไปหาตะกร้า มันเต็ม มันก็กองโดยแม่ของเธอ .
" เอาเอง ที่รัก " บอกว่า " . วิ่งลงอย่างที่คุณเป็น ไม่ เดี๋ยว เอาแอรัมลิลี่ด้วย คนระดับนั้นจะประทับใจแอรัมลิลี่ "
" ลำต้นจะจมปักอยู่ เธอกล่าวว่า " การปฏิบัติโจเซ่
ดังนั้นพวกเขาจะ เพียงแค่ในเวลา . " แค่ตะกร้าแล้ว และลอร่า !" แม่ของเธอเดินตามเธอออกมาจากปะรำ - " ไม่ในบัญชีใด ๆ - - "
" แม่ " ?
ไม่ อย่าเอาความคิดแบบนี้ในหัวของเด็ก " ไม่มีอะไร ! วิ่งตาม "
เพิ่งเริ่มมืดตอนที่ลอร่าปิดประตูสวน หมาตัวใหญ่วิ่งตามเหมือนเงา ถนนแสงสว่างสีขาวและลงไปในโพรงกระท่อมเล็ก ๆน้อย ๆในเงามืด เงียบจัง ดูเหมือนหลังบ่ายนี่เธอกำลังเดินลงเนินไปยังสถานที่ที่ชายคนหนึ่งนอนตายอยู่ แต่เธอไม่ได้ตระหนักถึงมัน ทำไมเธอถึงไม่เชื่อนะ เธอหยุดครู่หนึ่ง และมันดูเหมือนว่าเธอจูบ , เสียง , เสียงช้อน เสียงหัวเราะ กลิ่นทับหญ้า ล้วนอยู่ในตัวเธอ เธอไม่มีที่ว่างสำหรับสิ่งอื่น แปลก ! เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าสีซีด และทั้งหมดที่เธอคิดว่าเป็น " ค่ะมันเป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด "
ตอนนี้ถนนกว้างถูกข้าม เลนเริ่มขุ่น และมืด ผู้หญิงและชายในผ้า tweed หมวกรีบด้วย ผู้ชายเกร่อยู่นอกรั้ว เด็กๆ เล่นอยู่ที่ช่องประตู มีเสียงต่ำมาจากกระท่อมซอมซ่อเล็กๆ เหล่านั้น ในบางส่วนของพวกเขามีการกะพริบของแสง และเงา ปูเหมือน ย้ายจากหน้าต่าง ลอร่าก้มหน้างุดแล้วรีบเดินต่อเธอหวังว่าตอนนี้เธอใส่เสื้อโค้ท ชุดที่ใส่เปล่งประกายอะไรอย่างนี้ และหมวกใบโตที่มีกำมะหยี่ลำแสงถ้าเป็นหมวกใบอื่น เป็นคนที่มองเธอ พวกเขาจะต้อง มันผิดพลาดมา เธอรู้มาตลอด มันเป็นความผิดพลาด เธอควรกลับไปตอนนี้
ไม่ สายเกินไป นี้คือบ้าน มันต้องเป็น ปมมืดของคนที่ยืนอยู่ข้างนอก ข้างประตูเก่า