about ourselves, not good enough, o

about ourselves, not good enough, or basically lacking. Then, although we may be practicing diligently, our spiritual practice can be used in the service of denial and defense. And when spiritual practice is used to bypass our real-life human issues, it becomes compartmentalized in a separate zone of our life, and remains unintegrated with our overall functioning.
TF: Can you give some more examples of how this shows up in Western practitioners?
JW: In my psychotherapy practice I often work with dharma students who have engaged in spiritual practice for decades. I respect how their practice has been beneficial for them. Yet despite the sincerity as practitioners, their practice is not fully penetrating their life. They seek out psychological work because they remain wounded and not fully developed on the emotional/relational/personal level, and they may be acting out their wounding in harmful ways.
It’s not uncommon to speak beautifully about the basic goodness or innate perfection of our true nature, but then have difficulty trusting it when one’s psychological wounds are triggered. Often dharma students who have developed some kindness and compassion for others are hard on themselves for falling short of their spiritual ideals, and, as a result, their spiritual practice becomes dry and solemn. Or being of benefit to others turns into a duty, or a way of trying to feel good about themselves. Others may unconsciously use their spiritual brilliance to feed their narcissistic inflation and devalue others or treat them in manipulative ways.
People with depressive tendencies who may have grown up with a lack of loving attunement in childhood and therefore have a hard time valuing themselves, may use teachings on non-self to reinforce their sense of deflation. Not only do they feel bad about themselves, but they regard their insecurity about this as a further fault—a form of me-fixation, the very antithesis of the dharma— which further fuels their shame or guilt. Thus they become caught in a painful struggle with the very self they are trying to deconstruct.
The sangha often becomes an arena where people play out their unresolved family

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกี่ยวกับตนเอง ไม่ดีพอ หรือพื้นขาด แล้ว แม้ว่าเราอาจจะฝึกหมั่น ปฏิบัติทางจิตวิญญาณของเราสามารถใช้บริการของการปฏิเสธและการป้องกัน และเมื่อปฏิบัติทางจิตวิญญาณถูกใช้เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาของมนุษย์ชีวิต มันกลายเป็น compartmentalized ในโซนแยกของชีวิตของเรา และยังคง unintegrated กับการทำงานของเราโดยรวมรหัส: คุณสามารถให้ตัวอย่างเพิ่มเติมวิธีนี้แสดงขึ้นในตะวันตกผู้โรงแรมเจดับบลิว: จิตแพทย์ฝึกหัดของฉันฉันมักจะทำงานกับเรียนธรรมที่มีหมั้นในการปฏิบัติทางจิตวิญญาณสำหรับทศวรรษที่ผ่านมา เคารพวิธีฝึกของพวกเขาได้ประโยชน์สำหรับพวกเขา แต่ แม้ มีความจริงใจเป็นผู้ ปฏิบัติตนเป็นไม่เต็มเจาะชีวิต พวกเขาหางานจิตวิทยา เพราะพวกเขายังคงได้รับบาดเจ็บ และไม่พัฒนาอย่างสมบูรณ์ในระดับอารมณ์เชิง/ส่วนตัว และอาจทำหน้าที่ได้ออก wounding ในอันตรายมันไม่ใช่ การพูดเกี่ยวกับความดีพื้นฐานหรือข้อสอบความสมบูรณ์ของธรรมชาติที่แท้ของเราสวยงาม แล้ว มีปัญหาโดยเมื่อทริกเกอร์แผลทางจิตใจ มักจะเรียนธรรมที่ได้พัฒนาเมตตาและเมตตาผู้อื่นบางยากในตัวเองสำหรับตกขาดอุดมคติทางจิตวิญญาณของพวกเขา และ เป็นผล การปฏิบัติทางจิตวิญญาณจะแห้ง และปฏิญาณตน หรือเป็นประโยชน์กับคนอื่น ๆ จะเป็นหน้าที่ หรือวิธีการพยายามรู้สึกดีเกี่ยวกับตัวเอง นอกจากนี้บุคคลอื่น ๆ รับอาจใช้ความหมายของจิตวิญญาณตัวดึงข้อมูลของอัตราเงินเฟ้อซึ่งบูชาตัวเอง และ devalue คน หรือรักษาพวกเขาด้วยวิธีการปฏิบัติคน มีแนวโน้ม depressive อาจได้เติบโตขึ้นไม่พอ attunement รักในวัยเด็กจึงมีเวลายากคะเนเอง อาจใช้ธรรมในตนเองไม่ใช่หนุนความภาวะเงินฝืด ไม่เพียงแต่พวกเขารู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับตัวเอง แต่พวกเขาเกี่ยวกับความไม่มั่นคงของพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นความผิดพลาดเพิ่มเติม — ฟอร์มของฉันเบี แอนติเธซิสมากใฝ่ทางธรรม — อับอายหรือความผิดของพวกเขาที่มาเพิ่มเติม ดังนั้น พวกเขาเป็นจับในการต่อสู้ความเจ็บปวดด้วยตนเองมากที่พวกเขาพยายาม deconstructSangha มักจะกลายเป็น สำนักที่คนเล่นหาครอบครัวของพวกเขายังไม่ได้แก้ไข

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกี่ยวกับตัวเองไม่ดีพอหรือขาดพื้น จากนั้นถึงแม้ว่าเราอาจจะได้รับการฝึกอย่างขยันขันแข็งปฏิบัติทางจิตวิญญาณของเราสามารถนำมาใช้ในการให้บริการของการปฏิเสธและการป้องกัน และเมื่อการปฏิบัติทางจิตวิญญาณที่ถูกนำมาใช้เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาของมนุษย์ในชีวิตจริงของเราก็จะกลายเป็น compartmentalized ในโซนที่แยกต่างหากจากชีวิตของเราและยังคง unintegrated กับการทำงานโดยรวมของเรา.
TF: คุณสามารถให้บางตัวอย่างของวิธีการนี้แสดงให้เห็นในผู้ปฏิบัติตะวันตก ?
เจดับบลิว: ในทางปฏิบัติจิตบำบัดของฉันฉันมักจะทำงานกับนักเรียนธรรมะที่มีส่วนร่วมในการปฏิบัติทางจิตวิญญาณมานานหลายทศวรรษ ผมเคารพวิธีการปฏิบัติของพวกเขาได้รับประโยชน์สำหรับพวกเขา แต่แม้จะมีความจริงใจในฐานะผู้ปฏิบัติงานการปฏิบัติของพวกเขาจะไม่เจาะชีวิตของพวกเขา พวกเขาพยายามที่ทำงานทางด้านจิตใจเพราะพวกเขายังคงได้รับบาดเจ็บและไม่ได้พัฒนาอย่างเต็มที่ในอารมณ์ / สัมพันธ์ / ระดับบุคคลและพวกเขาอาจจะทำหน้าที่ออกกระทบกระทั่งของพวกเขาในรูปแบบที่เป็นอันตราย.
มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะพูดอย่างสวยงามเกี่ยวกับความดีขั้นพื้นฐานหรือความสมบูรณ์แบบโดยธรรมชาติของที่แท้จริงของเรา ธรรมชาติ แต่แล้วก็มีปัญหาในการไว้วางใจเมื่อบาดแผลทางด้านจิตใจของคน ๆ หนึ่งจะมีการหารือ บ่อยครั้งที่นักเรียนธรรมที่มีการพัฒนาบางน้ำใจและความเมตตาสำหรับคนอื่น ๆ มีความยากในตัวเองสำหรับล้มสั้นของอุดมคติทางจิตวิญญาณของพวกเขาและเป็นผลให้การปฏิบัติทางจิตวิญญาณของพวกเขาจะกลายเป็นแห้งและเคร่งขรึม หรือเป็นประโยชน์กับคนอื่น ๆ จะกลายเป็นหน้าที่หรือวิธีการในการพยายามที่จะรู้สึกดีกับตัวเอง อื่น ๆ โดยไม่รู้ตัวอาจจะใช้ความฉลาดทางจิตวิญญาณของพวกเขาที่จะเลี้ยงเงินเฟ้อหลงตัวเองของพวกเขาและคนอื่น ๆ หรือลดค่ารักษาพวกเขาในรูปแบบที่บิดเบือน.
คนที่มีแนวโน้มซึมเศร้าที่อาจจะมีการเติบโตขึ้นมาด้วยการขาดความไกล้ความรักในวัยเด็กและดังนั้นจึงมีช่วงเวลาที่ยากคุณค่าตัวเองอาจจะใช้ คำสอนของตัวเองไม่ใช่เพื่อเสริมสร้างความรู้สึกของภาวะเงินฝืด พวกเขาไม่เพียง แต่รู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับตัวเอง แต่พวกเขาเกี่ยวกับความไม่มั่นคงของพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นความผิดรูปแบบต่อไปของฉันตรึงสิ่งที่ตรงกันข้ามมาก dharma- ซึ่งเชื้อเพลิงต่อความอับอายหรือความผิด ทำให้พวกเขากลายเป็นที่ติดอยู่ในการต่อสู้ที่เจ็บปวดกับตัวเองมากที่พวกเขากำลังพยายามที่จะแยกแยะ.
สังฆะมักจะกลายเป็นเวทีที่ผู้คนเล่นออกมาในครอบครัวของพวกเขาได้รับการแก้ไข

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกี่ยวกับตัวเราไม่ดีพอ หรือจะขาด แล้ว ถึงแม้ว่าเราอาจจะฝึกซ้อมอย่างขยันขันแข็ง ของเราฝึกจิตวิญญาณที่สามารถใช้ในการให้บริการของการปฏิเสธและการป้องกัน และเมื่อการปฏิบัติทางจิตวิญญาณที่ใช้เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาในชีวิตจริงของมนุษย์ มันก็จะถูกแบ่งแยกในโซนแยกของชีวิตของเราและยังคง unintegrated การทํางานโดยรวมของเรา .
TF :คุณจะให้บางตัวอย่างของวิธีการนี้จะแสดงขึ้นในตะวันตกประกอบ ?
ในการปฏิบัติจิตบำบัดของฉันฉันมักจะทำงานกับนักเรียนธรรมะที่ได้หมั้นในการปฏิบัติทางจิตวิญญาณสำหรับทศวรรษที่ผ่านมา ฉันนับถือวิธีปฏิบัติของพวกเขาได้รับประโยชน์สำหรับพวกเขา แต่แม้จะมีความจริงใจ เป็นผู้ปฏิบัติ การปฏิบัติของพวกเขาไม่ได้อย่างเต็มที่ผ่านชีวิตของพวกเขาพวกเขาค้นหางานทางจิตวิทยา เพราะพวกเขายังคงได้รับบาดเจ็บและไม่พัฒนาอย่างเต็มที่ในระดับความสัมพันธ์ส่วนตัว / อารมณ์ / , และพวกเขาอาจจะทำออกมาของพวกเขาไปในทางที่เป็นอันตราย .
มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะพูดที่สวยงามเกี่ยวกับความดีขั้นพื้นฐานหรือความสมบูรณ์ตามธรรมชาติของธรรมชาติที่แท้จริงของเรา แต่ก็มีปัญหาเมื่อบาดแผลทางจิตใจที่ไว้วางใจ จะเรียกนักเรียนมักจะธรรมะที่พัฒนาความเมตตาและเห็นใจผู้อื่นได้ยากในตัวเอง เพื่อล้มสั้นของอุดมการณ์ และจิตวิญญาณของพวกเขา ผล การปฏิบัติทางจิตวิญญาณของพวกเขาจะกลายเป็นแห้งและเคร่งขรึม หรือเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น กลายเป็นหน้าที่ หรือวิธีการพยายามที่จะรู้สึกดีเกี่ยวกับตัวเองคนอื่นอาจจะไม่รู้ตัวว่าใช้ความหมายทางจิตวิญญาณของพวกเขาให้อาหารพวกเขาและลดค่าเงินเฟ้อหลงตัวเองผู้อื่น หรือปฏิบัติต่อพวกเขาในทางที่เหมาะสม
คนที่มีแนวโน้มเติบโตมากับโรคซึมเศร้าซึ่งอาจจะขาดความรัก attunement ในวัยเด็กจึงมีเวลายาก Valuing ตัวเองอาจจะใช้คำสอนที่ไม่ใช่ตนเองเพื่อเสริมสร้างความรู้สึกของพวกเขาจากภาวะเงินฝืด