- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
After the death of Ptolemy the king
After the death of Ptolemy the king,
Who of all Egypt had the governing,
There reign his queen, Cleopatra;
Until it occurred, some brief time after,
That out of Rome was sent a senator
To conquer kingdoms and win honour
For the town of Rome, as was their custom,
And make all the world obedient to them,
And, truth to tell, Antonius was his name.
So it befell, Fortune brought him shame:
When he fell in with prosperity,
Rebel unto the town of Rome was he.
And with all this the sister of Caesar,
He left her falsely ere she was aware
And would take himself another wife,
So that he made with Rome and Caesar strife.
Nonetheless in truth this same senator
Was a full worthy noble warrior,
And from his death arose great damage,
Yet love had brought the man to such a rage
And he so tightly bound in the snare
All for the love of Cleopatra there,
That all the world he deemed of no value.
It seemed to him nothing less was due
To Cleopatra than to love and serve.
He cared not if he died in war for her,
In defence of her, and of her right.
The noble queen too so loved this knight,
For his merit and his chivalry.
And unless the books lie, certainly,
He was in person, and in nobleness
And in discretion and in hardiness,
As worthy as any man that lives today.
And she was fair as is the rose in May.
And since to write most briefly is the best,
She wedded him, and had him as she wished.
The wedding and the feast to devise,
For me, who undertake this enterprise,
And who so many stories must now make,
Would be too long indeed, lest I mistake
And fail in things of more weight and charge,
For men may overload a ship or barge;
And therefore to the main point I will skip,
And all the rest of it I shall let slip.
Octavian, enraged by this deed,
A host against Antony chose to lead
All utterly aimed at his destruction,
Of stout Romans, each cruel as a lion;
To ship they went, and so I’ll let them sail.
Antonius was aware, and would not fail
To meet with these Romans if he may;
He took counsel, and upon a day,
His wife and he and all his host forth went
To ship anon, all swift was their intent;
And on the sea they there chanced to meet –
High sounds the trumpet – and to shout, and beat
To arms, attacking with the sun.
With grisly sound out booms the mighty gun,
And fiercely they hurtle down at once,
And from the tops they fling great stones.
In goes the grapnel, so filled with crooks;
Among the ropes run the shearing-hooks.
In with the poleaxe presses he and he;
Behind the mast one begins to flee,
And out again, is driven overboard;
One with his own spear himself has gored;
One rends the sail with hooks like a scythe;
One brings a cup, and bids them all be blithe;
One pours dry peas, so on the deck all slither;
With pots of quicklime they clash together;
And thus the long day in fight they spend
Till, at the last, as everything has end,
Antony is beaten and put to flight,
And all his folk flee, as best they might.
The queen flees too, with all her purple sail;
From the blows that fell as thick as hail,
It was no wonder she could not endure.
When Antony saw the misadventure,
‘Alas,’ quoth he, ‘the day that I was born!
My honour this day is lost and gone.’
And, in despair, from his wits did depart,
And stabbed himself at once through the heart,
Before he sailed further from that place.
His wife, who could from Caesar win no grace,
To Egypt fled in fear and in distress.
But hearken all you who speak of kindness,
You men, who falsely swear many an oath
That you will die if your love shows wrath,
Here may you see in women such truth.
The woeful Cleopatra felt such ruth
That there is no tongue that may it tell.
But in the morn, she would not be still,
Until her clever craftsmen built a shrine
With all the rubies and the gemstones fine
Out of all Egypt that they could espy,
And filled the shrine all full with spice,
And had the body embalmed, and fetched up
The corpse into the shrine, which she shut.
And next the shrine she had dug a grave,
And all the serpents she could, displayed
And put them in that grave, and then she said:
‘Now, love, whom my sorrowful heart obeyed
So utterly that from that blissful hour
In which to be all freely yours I swore –
I mean you, Antonius, my knight –
Never, waking, in the day or night,
Were you out of my heart’s remembrance
For weal or woe, for carol or for dance;
And with myself this covenant I made so,
That, such as you suffered, weal or woe,
Insofar as in my power it lay,
Irreproachable my wifehood, always,
The same would I suffer, life or death.
And that covenant while lasts my breath
I will fulfil, it will be clearly seen,
Was never to her lover a truer queen.’
And with those words, with firm heart, naked,
Among the serpents into the pit she leapt,
And there she chose to make her ending.
Anon the vipers her began to sting,
And she her death received, with good cheer,
For love of Antony, to her so dear –
And this is history, it is no fable.
Now, where to find a man as reliable,
Who will for love his death so freely take,
I pray God may never our heads so ache!
Amen.
Who of all Egypt had the governing,
There reign his queen, Cleopatra;
Until it occurred, some brief time after,
That out of Rome was sent a senator
To conquer kingdoms and win honour
For the town of Rome, as was their custom,
And make all the world obedient to them,
And, truth to tell, Antonius was his name.
So it befell, Fortune brought him shame:
When he fell in with prosperity,
Rebel unto the town of Rome was he.
And with all this the sister of Caesar,
He left her falsely ere she was aware
And would take himself another wife,
So that he made with Rome and Caesar strife.
Nonetheless in truth this same senator
Was a full worthy noble warrior,
And from his death arose great damage,
Yet love had brought the man to such a rage
And he so tightly bound in the snare
All for the love of Cleopatra there,
That all the world he deemed of no value.
It seemed to him nothing less was due
To Cleopatra than to love and serve.
He cared not if he died in war for her,
In defence of her, and of her right.
The noble queen too so loved this knight,
For his merit and his chivalry.
And unless the books lie, certainly,
He was in person, and in nobleness
And in discretion and in hardiness,
As worthy as any man that lives today.
And she was fair as is the rose in May.
And since to write most briefly is the best,
She wedded him, and had him as she wished.
The wedding and the feast to devise,
For me, who undertake this enterprise,
And who so many stories must now make,
Would be too long indeed, lest I mistake
And fail in things of more weight and charge,
For men may overload a ship or barge;
And therefore to the main point I will skip,
And all the rest of it I shall let slip.
Octavian, enraged by this deed,
A host against Antony chose to lead
All utterly aimed at his destruction,
Of stout Romans, each cruel as a lion;
To ship they went, and so I’ll let them sail.
Antonius was aware, and would not fail
To meet with these Romans if he may;
He took counsel, and upon a day,
His wife and he and all his host forth went
To ship anon, all swift was their intent;
And on the sea they there chanced to meet –
High sounds the trumpet – and to shout, and beat
To arms, attacking with the sun.
With grisly sound out booms the mighty gun,
And fiercely they hurtle down at once,
And from the tops they fling great stones.
In goes the grapnel, so filled with crooks;
Among the ropes run the shearing-hooks.
In with the poleaxe presses he and he;
Behind the mast one begins to flee,
And out again, is driven overboard;
One with his own spear himself has gored;
One rends the sail with hooks like a scythe;
One brings a cup, and bids them all be blithe;
One pours dry peas, so on the deck all slither;
With pots of quicklime they clash together;
And thus the long day in fight they spend
Till, at the last, as everything has end,
Antony is beaten and put to flight,
And all his folk flee, as best they might.
The queen flees too, with all her purple sail;
From the blows that fell as thick as hail,
It was no wonder she could not endure.
When Antony saw the misadventure,
‘Alas,’ quoth he, ‘the day that I was born!
My honour this day is lost and gone.’
And, in despair, from his wits did depart,
And stabbed himself at once through the heart,
Before he sailed further from that place.
His wife, who could from Caesar win no grace,
To Egypt fled in fear and in distress.
But hearken all you who speak of kindness,
You men, who falsely swear many an oath
That you will die if your love shows wrath,
Here may you see in women such truth.
The woeful Cleopatra felt such ruth
That there is no tongue that may it tell.
But in the morn, she would not be still,
Until her clever craftsmen built a shrine
With all the rubies and the gemstones fine
Out of all Egypt that they could espy,
And filled the shrine all full with spice,
And had the body embalmed, and fetched up
The corpse into the shrine, which she shut.
And next the shrine she had dug a grave,
And all the serpents she could, displayed
And put them in that grave, and then she said:
‘Now, love, whom my sorrowful heart obeyed
So utterly that from that blissful hour
In which to be all freely yours I swore –
I mean you, Antonius, my knight –
Never, waking, in the day or night,
Were you out of my heart’s remembrance
For weal or woe, for carol or for dance;
And with myself this covenant I made so,
That, such as you suffered, weal or woe,
Insofar as in my power it lay,
Irreproachable my wifehood, always,
The same would I suffer, life or death.
And that covenant while lasts my breath
I will fulfil, it will be clearly seen,
Was never to her lover a truer queen.’
And with those words, with firm heart, naked,
Among the serpents into the pit she leapt,
And there she chose to make her ending.
Anon the vipers her began to sting,
And she her death received, with good cheer,
For love of Antony, to her so dear –
And this is history, it is no fable.
Now, where to find a man as reliable,
Who will for love his death so freely take,
I pray God may never our heads so ache!
Amen.
0/5000
หลังจากการตายของห้องคิงการควบคุม มีคนอียิปต์ทั้งหมดมีครอบครองพระราชินี คลีโอพัตราจนกว่าจะเกิดขึ้น เวลาสั้น ๆ หลังจากที่ออกจากโรมได้ส่งที่สวีพิชิตอาณาจักร และชนะเกียรติสำหรับเมืองโรม เป็นกำหนดเองของพวกเขาและทำให้โลกทั้งหมดเชื่อฟังพวกเขาก ความจริงไปบอก ฮอปเปอร์ชื่อของเขาดังนั้น befell ฟอร์จูนนำเขาละอายใจ:เมื่อเขาล้มลง ด้วยความเจริญรุ่งเรืองกบฏทั้งเมืองโรมถูกเขาและทั้งหมดนี้น้องสาวของซีซาร์เขาทิ้งเธอแอบ ere เธอทราบและจะใช้ตัวเองภรรยาอื่นเพื่อให้เขาทำกับโรมและซีซาร์มิด กระนั้นในความจริงนี้สวีเดียวได้เต็มที่คุ้มค่านักรบโนเบิลและจากการตายของเขาเกิดความเสียหายมากยัง รักได้นำมนุษย์ให้ความโกรธและเขาให้แน่นผูกในบ่วงทั้งหมดสำหรับความรักของคลีโอพัตรามีว่า โลกทั้งหมดเห็นว่าของไม่เหมือนกับเขาไม่น้อยครบกับคลีโอพัตราจะรัก และให้บริการเขาดูแลไม่ถ้าเขาเสียชีวิตในสงครามสำหรับเธอในการป้องกัน ของเธอ และขวาของเธอ ควีนสูงส่งเกินไปเพื่อให้รักนี้อัศวินบุญของเขาและเขา chivalryและนอก จากหนังสือ แน่นอน นอนกำลังคน และผลิตและ ในการพิจารณา และ ไฟฟ้าสุดคุ้มค่ากับคนที่อยู่ปัจจุบันและเธอไม่แฟร์เป็นกุหลาบที่พฤษภาคมและเนื่องจากการเขียนสั้น ๆ ที่สุด ดีที่สุดเธอ wedded เขา และได้ให้เขา ตามที่เขาปรารถนา งานแต่งงานและงานเลี้ยงประดิษฐ์สำหรับฉัน ที่ดำเนินการนี้องค์กรและ ที่ตอนนี้ต้อง ทำหลายเรื่องอาจยาวเกินไปจริง ๆ เกรงว่าฉันผิดและล้มเหลวในสิ่งของน้ำหนักมากขึ้นและค่าธรรมเนียมสำหรับผู้ชายอาจโอเวอร์โหลดเรือ หรือ เรือและดังนั้น จุดหลัก ฉันจะ ข้ามและเหลือของ ฉันจะให้จัดส่ง Octavian สนั่น โดยหนังสือนี้โฮสต์กับแอนโทนีเลือกลูกค้าเป้าหมายทั้งหมดมุ่งทำลายเขา โคตรโรม stout โหดร้ายแต่ละเป็นสิงห์การจัดส่งพวกเขาออกไป และดังนั้น ฉันจะให้พวกเขาเซล ฮอปเปอร์ไม่ทราบ และจะไม่ล้มเหลวพบกับชาวโรมันเหล่านี้ถ้าเขาอาจเขาได้ปรึกษา และ ตาม วันภรรยาของเขา และเขา และโฮสต์ทั้งหมดของเขาออกไปจัดส่งอานนท์ สวิฟต์ทั้งหมดเป็นความตั้งใจของพวกเขาและในทะเล ก็มีได้ถือโอกาสพบ –ทรัมเป็ตเสียงสูง และเพื่อตะโกน และชนะแผ่นดิน โจมตี ด้วยแสงแดดมีมาหลังจากเสียงออกบอมส์ปืนอันยิ่งใหญ่และถึงพริกถึงขิงว่า hurtle ลงครั้งและจากบนสุด จะพุ่งหินดีในไป grapnel เพื่อ เติมจาก crooksระหว่างเชือกทำงานตัดตะขอด้วย poleaxe กดเขาและเขาหลังเสาหนึ่งเริ่มหนีและออกอีก จะถูกโยนลงทะเลมีหอกตัวเองมี goredหนึ่ง rends เซลกับตะขอเช่นพร้านำถ้วย และประมูลทั้งหมดจะ blitheหนึ่ง pours ถั่วแห้ง บนดาดฟ้าทั้งหมดไหลมีหม้อ quicklime พวกแคลชกันและดังนั้นจึง สะดวกในการต่อสู้พวกเขาใช้จ่ายจนถึง ที่สุด เป็นทุกอย่างได้สิ้นแอนโทนีตี และไปเที่ยวบินและทั้งหมดของพื้นบ้าน หนี เป็นส่วนที่พวกเขาอาจ ราชินีหลบมากเกินไป มีทั้งหมดเซลสีม่วงของเธอจากพัดที่ตกเป็นหนา เป็นลูกเห็บการพบเธอไม่สามารถทนได้เมื่อแอนโทนีเห็น misadventure'อนิจจา quoth เขา ' วันที่ฉันเกิดเกียรติของฉันวันนี้จะหายไป และหายไป 'และ ในความสิ้นหวัง จากปัญญาของเขาไม่ได้และแทงตัวเองในครั้งเดียวผ่านหัวใจก่อนเขาแล่น ไปจากสถานที่ภรรยาของเขา ที่สามารถจากซีซาร์ชนะไม่เกรซไปอียิปต์หนีความกลัว และความทุกข์ แต่ hearken ทั้งหมดที่คุณที่พูดของคุณคน แอบสาบานหลายสาบานที่คุณจะตายถ้าความรักของคุณแสดงว่าอาชญาที่นี่อาจคุณดูในสตรีเช่นความจริงได้คลีโอพัตรา woeful รู้สึกเช่นขาดแคลนอาหารว่า มีลิ้นไม่อาจจะบอกแต่ในที เธอไม่จะยังคงจนหลังเธอฉลาดสร้างศาลเจ้ามีทับทิมทั้งหมดพลอยดีของอียิปต์ทั้งหมดที่พวกเขาสามารถป้องกันเหลือบและเติมเต็มทั้งหมด ด้วยเครื่องเทศ ศาลเจ้าและร่างกาย embalmed และนำค่าศพในศาล ที่เธอปิดและถัดไปศาลเจ้าเขาได้ขุดศพและงูที่เธอสามารถ แสดงใส่ลงไปในศพนั้น และจากนั้น เธอบอกว่า:' ตอนนี้ ความรัก ผู้เชื่อฟังหัวใจอกตรมดังนั้นโคตรที่จากชั่วโมงที่ความสุขที่เป็นอิสระทั้งหมดของคุณที่ฉัน swore –หมายถึง คุณ ฮอปเปอร์ อัศวินของฉัน –ไม่เคย ปลุก ในวันหรือคืนคุณออกจากหัวใจของฉันรำลึกWeal หรือ woe แครอล หรือ เต้นและกับตัวเอง ว่าพันธสัญญานี้ทำให้ที่ เช่นคุณประสบ weal woeInsofar เป็นอำนาจของฉัน มันวางIrreproachable ฉัน wifehood เสมอเหมือนจะฉันทุกข์ ชีวิตหรือเสียชีวิตและที่ covenant ขณะเวลาลมหายใจของฉันฉันจะสนองความต้องการ มันจะชัดเจน เห็นไม่เคยจะรักเธอราชินีดีกว่ากัน 'และ กับ คำเหล่านั้น มีหัวใจของบริษัท เปลือยกายระหว่างงูเป็นหลุมเธอหลุดออกมาและมีเธอเลือกที่จะทำให้สิ้นสุดของเธออานนท์ vipers เธอเริ่มต่อยและเธอเสียชีวิตเธอได้รับ แฉ่งดีสำหรับความรักของแอนโทนี เธอให้รัก –และนี่คือประวัติ จึงไม่สนใจ ตอนนี้ หาคนเป็นที่เชื่อถือได้ที่จะตายได้อย่างอิสระมากขึ้น รักหรือไม่อธิษฐานพระเจ้าไม่อาจหัวของ ache การมาก อาเมน
การแปล กรุณารอสักครู่..
After the death of Ptolemy the king,
Who of all Egypt had the governing,
There reign his queen, Cleopatra;
Until it occurred, some brief time after,
That out of Rome was sent a senator
To conquer kingdoms and win honour
For the town of Rome, as was their custom,
And make all the world obedient to them,
And, truth to tell, Antonius was his name.
So it befell, Fortune brought him shame:
When he fell in with prosperity,
Rebel unto the town of Rome was he.
And with all this the sister of Caesar,
He left her falsely ere she was aware
And would take himself another wife,
So that he made with Rome and Caesar strife.
Nonetheless in truth this same senator
Was a full worthy noble warrior,
And from his death arose great damage,
Yet love had brought the man to such a rage
And he so tightly bound in the snare
All for the love of Cleopatra there,
That all the world he deemed of no value.
It seemed to him nothing less was due
To Cleopatra than to love and serve.
He cared not if he died in war for her,
In defence of her, and of her right.
The noble queen too so loved this knight,
For his merit and his chivalry.
And unless the books lie, certainly,
He was in person, and in nobleness
And in discretion and in hardiness,
As worthy as any man that lives today.
And she was fair as is the rose in May.
And since to write most briefly is the best,
She wedded him, and had him as she wished.
The wedding and the feast to devise,
For me, who undertake this enterprise,
And who so many stories must now make,
Would be too long indeed, lest I mistake
And fail in things of more weight and charge,
For men may overload a ship or barge;
And therefore to the main point I will skip,
And all the rest of it I shall let slip.
Octavian, enraged by this deed,
A host against Antony chose to lead
All utterly aimed at his destruction,
Of stout Romans, each cruel as a lion;
To ship they went, and so I’ll let them sail.
Antonius was aware, and would not fail
To meet with these Romans if he may;
He took counsel, and upon a day,
His wife and he and all his host forth went
To ship anon, all swift was their intent;
And on the sea they there chanced to meet –
High sounds the trumpet – and to shout, and beat
To arms, attacking with the sun.
With grisly sound out booms the mighty gun,
And fiercely they hurtle down at once,
And from the tops they fling great stones.
In goes the grapnel, so filled with crooks;
Among the ropes run the shearing-hooks.
In with the poleaxe presses he and he;
Behind the mast one begins to flee,
And out again, is driven overboard;
One with his own spear himself has gored;
One rends the sail with hooks like a scythe;
One brings a cup, and bids them all be blithe;
One pours dry peas, so on the deck all slither;
With pots of quicklime they clash together;
And thus the long day in fight they spend
Till, at the last, as everything has end,
Antony is beaten and put to flight,
And all his folk flee, as best they might.
The queen flees too, with all her purple sail;
From the blows that fell as thick as hail,
It was no wonder she could not endure.
When Antony saw the misadventure,
‘Alas,’ quoth he, ‘the day that I was born!
My honour this day is lost and gone.’
And, in despair, from his wits did depart,
And stabbed himself at once through the heart,
Before he sailed further from that place.
His wife, who could from Caesar win no grace,
To Egypt fled in fear and in distress.
But hearken all you who speak of kindness,
You men, who falsely swear many an oath
That you will die if your love shows wrath,
Here may you see in women such truth.
The woeful Cleopatra felt such ruth
That there is no tongue that may it tell.
But in the morn, she would not be still,
Until her clever craftsmen built a shrine
With all the rubies and the gemstones fine
Out of all Egypt that they could espy,
And filled the shrine all full with spice,
And had the body embalmed, and fetched up
The corpse into the shrine, which she shut.
And next the shrine she had dug a grave,
And all the serpents she could, displayed
And put them in that grave, and then she said:
‘Now, love, whom my sorrowful heart obeyed
So utterly that from that blissful hour
In which to be all freely yours I swore –
I mean you, Antonius, my knight –
Never, waking, in the day or night,
Were you out of my heart’s remembrance
For weal or woe, for carol or for dance;
And with myself this covenant I made so,
That, such as you suffered, weal or woe,
Insofar as in my power it lay,
Irreproachable my wifehood, always,
The same would I suffer, life or death.
And that covenant while lasts my breath
I will fulfil, it will be clearly seen,
Was never to her lover a truer queen.’
And with those words, with firm heart, naked,
Among the serpents into the pit she leapt,
And there she chose to make her ending.
Anon the vipers her began to sting,
And she her death received, with good cheer,
For love of Antony, to her so dear –
And this is history, it is no fable.
Now, where to find a man as reliable,
Who will for love his death so freely take,
I pray God may never our heads so ache!
Amen.
Who of all Egypt had the governing,
There reign his queen, Cleopatra;
Until it occurred, some brief time after,
That out of Rome was sent a senator
To conquer kingdoms and win honour
For the town of Rome, as was their custom,
And make all the world obedient to them,
And, truth to tell, Antonius was his name.
So it befell, Fortune brought him shame:
When he fell in with prosperity,
Rebel unto the town of Rome was he.
And with all this the sister of Caesar,
He left her falsely ere she was aware
And would take himself another wife,
So that he made with Rome and Caesar strife.
Nonetheless in truth this same senator
Was a full worthy noble warrior,
And from his death arose great damage,
Yet love had brought the man to such a rage
And he so tightly bound in the snare
All for the love of Cleopatra there,
That all the world he deemed of no value.
It seemed to him nothing less was due
To Cleopatra than to love and serve.
He cared not if he died in war for her,
In defence of her, and of her right.
The noble queen too so loved this knight,
For his merit and his chivalry.
And unless the books lie, certainly,
He was in person, and in nobleness
And in discretion and in hardiness,
As worthy as any man that lives today.
And she was fair as is the rose in May.
And since to write most briefly is the best,
She wedded him, and had him as she wished.
The wedding and the feast to devise,
For me, who undertake this enterprise,
And who so many stories must now make,
Would be too long indeed, lest I mistake
And fail in things of more weight and charge,
For men may overload a ship or barge;
And therefore to the main point I will skip,
And all the rest of it I shall let slip.
Octavian, enraged by this deed,
A host against Antony chose to lead
All utterly aimed at his destruction,
Of stout Romans, each cruel as a lion;
To ship they went, and so I’ll let them sail.
Antonius was aware, and would not fail
To meet with these Romans if he may;
He took counsel, and upon a day,
His wife and he and all his host forth went
To ship anon, all swift was their intent;
And on the sea they there chanced to meet –
High sounds the trumpet – and to shout, and beat
To arms, attacking with the sun.
With grisly sound out booms the mighty gun,
And fiercely they hurtle down at once,
And from the tops they fling great stones.
In goes the grapnel, so filled with crooks;
Among the ropes run the shearing-hooks.
In with the poleaxe presses he and he;
Behind the mast one begins to flee,
And out again, is driven overboard;
One with his own spear himself has gored;
One rends the sail with hooks like a scythe;
One brings a cup, and bids them all be blithe;
One pours dry peas, so on the deck all slither;
With pots of quicklime they clash together;
And thus the long day in fight they spend
Till, at the last, as everything has end,
Antony is beaten and put to flight,
And all his folk flee, as best they might.
The queen flees too, with all her purple sail;
From the blows that fell as thick as hail,
It was no wonder she could not endure.
When Antony saw the misadventure,
‘Alas,’ quoth he, ‘the day that I was born!
My honour this day is lost and gone.’
And, in despair, from his wits did depart,
And stabbed himself at once through the heart,
Before he sailed further from that place.
His wife, who could from Caesar win no grace,
To Egypt fled in fear and in distress.
But hearken all you who speak of kindness,
You men, who falsely swear many an oath
That you will die if your love shows wrath,
Here may you see in women such truth.
The woeful Cleopatra felt such ruth
That there is no tongue that may it tell.
But in the morn, she would not be still,
Until her clever craftsmen built a shrine
With all the rubies and the gemstones fine
Out of all Egypt that they could espy,
And filled the shrine all full with spice,
And had the body embalmed, and fetched up
The corpse into the shrine, which she shut.
And next the shrine she had dug a grave,
And all the serpents she could, displayed
And put them in that grave, and then she said:
‘Now, love, whom my sorrowful heart obeyed
So utterly that from that blissful hour
In which to be all freely yours I swore –
I mean you, Antonius, my knight –
Never, waking, in the day or night,
Were you out of my heart’s remembrance
For weal or woe, for carol or for dance;
And with myself this covenant I made so,
That, such as you suffered, weal or woe,
Insofar as in my power it lay,
Irreproachable my wifehood, always,
The same would I suffer, life or death.
And that covenant while lasts my breath
I will fulfil, it will be clearly seen,
Was never to her lover a truer queen.’
And with those words, with firm heart, naked,
Among the serpents into the pit she leapt,
And there she chose to make her ending.
Anon the vipers her began to sting,
And she her death received, with good cheer,
For love of Antony, to her so dear –
And this is history, it is no fable.
Now, where to find a man as reliable,
Who will for love his death so freely take,
I pray God may never our heads so ache!
Amen.
การแปล กรุณารอสักครู่..
หลังจากการเสียชีวิตของปโตเลมีกษัตริย์
ใครทั้งหมดอียิปต์ได้ปกครอง ครอบครอง
มีราชินีของเขาคลีโอพัตรา ;
จนกระทั่งมันเกิดขึ้น บางเวลาอันสั้นหลังจากที่
ออกจากกรุงโรมส่งวุฒิสมาชิก
พิชิตราชอาณาจักรและชนะเกียรติ
สำหรับเมืองของกรุงโรม เป็นพวกเขาเอง
, และทำให้ทุกคนเชื่อฟังเขา
และความจริงที่จะบอกแอนโตนิอุส คือชื่อของเขา
มันตกมา โชคชะตาพาเขาอาย :
เมื่อเขาตกอยู่ในกับความเจริญรุ่งเรือง
กบฏแก่เมืองของกรุงโรมเขา .
และทั้งหมดนี้น้องสาวของซีซาร์
เขาทิ้งเธอแอบอ้างนี่เธอตระหนักถึง
และจะใช้ตัวเองภรรยาอื่น
ดังนั้นที่เขาให้กับโรม และซีซาร์การวิวาท แต่ความจริงเดียวกันนี้
เป็นวุฒิสมาชิก เต็มคุณค่าสูงศักดิ์ นักรบ และจากความตายของเขาเกิดขึ้น
แต่ความเสียหายที่ยิ่งใหญ่ ความรักทำให้คนโกรธ
เช่นและเขาให้แน่นไว้ในบ่วง
ความรักทั้งหมดของคลีโอพัตรามี
ที่ทั่วโลกเขาถือว่าใช้ไม่ได้ มันเหมือนเขาไม่มีอะไรน้อย
กับคลีโอพัตราเนื่องจากกว่าความรักและรับใช้
เขาแคร์ถ้าเขาตายในสงครามของเธอ
เพื่อปกป้องเธอ และขวาของเธอ ราชินีสูงส่งเกินไป
รักอัศวินนี้บุญของเขาและความกล้าหาญของเขา .
และถ้าหนังสือโกหกแน่นอน
เขาด้วยตัวเองและสูงศักดิ์
และในดุลยพินิจและในความเข้มแข็ง และเป็นผู้ชายที่น่า
ชีวิตวันนี้ และเธอก็ยุติธรรมเป็นกุหลาบในเดือนพฤษภาคม และสั้นที่สุดตั้งแต่เขียน
เธอจะดีที่สุด หรือไม่ เขา และ เขาตามที่เธอปรารถนา
งานแต่งงานและงานเลี้ยงประดิษฐ์
, สำหรับฉันแล้ว การองค์กรนี้
และใครมีเรื่องราวมากมาย ตอนนี้ต้องให้
คงจะยาวเกินไปจริงๆ , ฉันพลาด
และล้มเหลวในเรื่องของน้ำหนักและค่า
ผู้ชายอาจเกินเรือหรือเรือ ;
ดังนั้นเพื่อจุดประสงค์หลักผมจะข้าม
และส่วนที่เหลือทั้งหมดของมัน ผมจะปล่อยให้หลุดมือ .
คเตเวียน , แค้นโดยโฉนดนี้
โฮสต์กับแอนโทนีเลือกที่จะนำ
ทั้งหมดอย่างเต็มที่ มุ่ง ความพินาศของเขา อ้วน
ของชาวโรมัน แต่ละที่โหดร้ายอย่างสิงโต ;
ส่งพวกเขาไปและดังนั้นฉันจะให้พวกเขาแล่นเรือ .
Magazine ได้ทราบและจะไม่พลาด
พบกับเหล่านี้โรมันถ้าเขา ;
เขาไปปรึกษา และเมื่อวัน ภรรยาของเขาและเขาและทุกคน
จัดส่งไปโฮสต์ของเขาออกมาเปิดเผยทั้งหมดอย่างรวดเร็ว คือเจตนาของพวกเขา ;
และในทะเลพวกเขาได้พบกัน–
สูงเสียงแตรและจำกัด ตะโกนและตี
อาวุธจู่โจมกับดวงอาทิตย์ .
กับเขย่าขวัญเสียง Booms ปืนยิ่งใหญ่ และพวกเขาก็พุ่งลงอย่างรุนแรง
ครั้งและจากตัวเขาเหวี่ยงหินใหญ่ .
ก็การทำให้จุดเดือดสูงขึ้น จึงเต็มไปด้วย crooks ;
ระหว่างเชือกวิ่งตัด ตะขอ กับ ขวานด้ามยาว กด
หลังเขาและเขา เสาหนึ่งเริ่มหนี
และออกอีกครั้ง , ขับรถตกน้ำ ;
1 ด้วยหอกของเขาเอง มีแทง ;
1 rends แล่นเรือกับตะขอเหมือนเคียว ;
1 นำถ้วยและการประมูลพวกเขาทั้งหมดจะแช่มชื่น ;
1 เทถั่วแห้งดังนั้น บนดาดฟ้าทั้งหมดเลื้อย ;
ด้วยหม้อปูนขาวพวกเขาเผชิญหน้ากัน ;
ดังนั้นทั้งวันในการต่อสู้ที่พวกเขาใช้จ่าย
จนในที่สุดเมื่อทุกอย่างจบ
แอนโทนีถูกตี และใส่เครื่อง
และทั้งหมดของเขาชาวบ้านหนีที่ดีที่สุดที่พวกเขาอาจจะ
ราชินีหนีเหมือนกัน กับเธอสีม่วงแล่น ;
จากพัดที่ตกลงมาหนาเป็นลูกเห็บ
มันไม่น่าแปลกใจที่เธอไม่อาจทนเห็นความโชคร้าย .
เมื่อง ,กริยาช่องที่ 2 ของ say
'alas ' เขา ' วันที่ฉันเกิด
ศักดิ์ศรีวัน นี้ จะ หายไป และหายไป '
และสิ้นหวัง จากปัญญาของพระองค์ออก
และแทงตัวเองที่เมื่อผ่านหัวใจ ก่อนจะแล่นต่อไป
จากสถานที่นั้น ภรรยาของเขาที่ได้จากซีซาร์ชนะไม่มีพระคุณ
อียิปต์หนีไปเพราะความกลัวและความทุกข์
แต่ขอคุณทุกคนที่พูดถึงความเมตตา
คุณผู้ชายที่แอบสบถสาบาน
หลายคุณจะตายถ้าความรักของคุณแสดงความโกรธ
ที่นี่คุณอาจเห็นในผู้หญิงความจริงเช่น .
เช่น รูทรู้สึกเศร้า คลีโอพัตรา ที่ไม่มีลิ้น ที่อาจจะบอก
แต่ในยามเช้า เธอคงจะไม่นิ่ง
จนกว่าช่างฉลาดของเธอสร้างศาลเจ้า
กับทับทิมและ พลอยสบายดี
ทั้งหมดออกจากอียิปต์ได้ในทันทีทันใด
, เต็มศาลเจ้าทั้งหมดเต็มไปด้วยเครื่องเทศ และมีเนื้อความดอง
,และนำขึ้น
ศพเข้าไปในศาลเจ้า ซึ่งเธอปิด และศาลเจ้าเธอต่อไป
ขุดหลุมศพ และงู เธอสามารถแสดง
และใส่ในหลุม จากนั้นเธอก็พูด :
ตอนนี้ รัก คนที่หัวใจสลด เชื่อฟัง
สุดๆจากที่สุขชั่วโมง
ซึ่งจะทั้งหมดได้อย่างอิสระเป็นของคุณผมสาบาน–
ฉันหมายถึงคุณ Antonius , อัศวิน–
ไม่เคยตื่นในวันหรือคืน
คุณออกจากหัวใจของความทรงจำ
สำหรับวีลหรือวิบัติ สำหรับแครอลสำหรับเต้นรำ ;
และกับตัวเองพันธสัญญานี้ฉันทำงั้น
ที่เช่นคุณ ทุกข์ วีล หรือวิบัติ
ตราบเท่าที่พลังของฉันมัน lay
ไม่มีที่ติของฉัน การเป็นภรรยาเสมอ
เหมือนกันผมจะประสบ ชีวิตหรือความตาย และในขณะที่อยู่ที่กติกา
ลมหายใจผมจะเติมเต็มก็จะชัดเจนเห็น
ไม่เคยให้คนรักเป็นราชินีตัวจริงของเธอ '
.และกับคำพูดเหล่านั้น กับ บริษัท หัวใจ , เปลือย ,
ระหว่างงูในหลุมเธอกระโจน
มี , เธอเลือกที่จะให้จบของเธอ
อานนท์ที่งูของเธอเริ่มต่อย
และเธอเสียชีวิตได้รับ ด้วยความเบิกบานใจ
ความรักของแอนโทนี เพื่อเธอที่รัก -
และ นี้คือ ประวัติศาสตร์ ไม่ใช่นิทาน .
ตอนนี้หาคนที่น่าเชื่อถือ
ใครจะรักความตายของเขาได้อย่างอิสระใช้
ฉันอธิษฐานพระเจ้าจะไม่หัวก็ปวด !
สาธุ
ใครทั้งหมดอียิปต์ได้ปกครอง ครอบครอง
มีราชินีของเขาคลีโอพัตรา ;
จนกระทั่งมันเกิดขึ้น บางเวลาอันสั้นหลังจากที่
ออกจากกรุงโรมส่งวุฒิสมาชิก
พิชิตราชอาณาจักรและชนะเกียรติ
สำหรับเมืองของกรุงโรม เป็นพวกเขาเอง
, และทำให้ทุกคนเชื่อฟังเขา
และความจริงที่จะบอกแอนโตนิอุส คือชื่อของเขา
มันตกมา โชคชะตาพาเขาอาย :
เมื่อเขาตกอยู่ในกับความเจริญรุ่งเรือง
กบฏแก่เมืองของกรุงโรมเขา .
และทั้งหมดนี้น้องสาวของซีซาร์
เขาทิ้งเธอแอบอ้างนี่เธอตระหนักถึง
และจะใช้ตัวเองภรรยาอื่น
ดังนั้นที่เขาให้กับโรม และซีซาร์การวิวาท แต่ความจริงเดียวกันนี้
เป็นวุฒิสมาชิก เต็มคุณค่าสูงศักดิ์ นักรบ และจากความตายของเขาเกิดขึ้น
แต่ความเสียหายที่ยิ่งใหญ่ ความรักทำให้คนโกรธ
เช่นและเขาให้แน่นไว้ในบ่วง
ความรักทั้งหมดของคลีโอพัตรามี
ที่ทั่วโลกเขาถือว่าใช้ไม่ได้ มันเหมือนเขาไม่มีอะไรน้อย
กับคลีโอพัตราเนื่องจากกว่าความรักและรับใช้
เขาแคร์ถ้าเขาตายในสงครามของเธอ
เพื่อปกป้องเธอ และขวาของเธอ ราชินีสูงส่งเกินไป
รักอัศวินนี้บุญของเขาและความกล้าหาญของเขา .
และถ้าหนังสือโกหกแน่นอน
เขาด้วยตัวเองและสูงศักดิ์
และในดุลยพินิจและในความเข้มแข็ง และเป็นผู้ชายที่น่า
ชีวิตวันนี้ และเธอก็ยุติธรรมเป็นกุหลาบในเดือนพฤษภาคม และสั้นที่สุดตั้งแต่เขียน
เธอจะดีที่สุด หรือไม่ เขา และ เขาตามที่เธอปรารถนา
งานแต่งงานและงานเลี้ยงประดิษฐ์
, สำหรับฉันแล้ว การองค์กรนี้
และใครมีเรื่องราวมากมาย ตอนนี้ต้องให้
คงจะยาวเกินไปจริงๆ , ฉันพลาด
และล้มเหลวในเรื่องของน้ำหนักและค่า
ผู้ชายอาจเกินเรือหรือเรือ ;
ดังนั้นเพื่อจุดประสงค์หลักผมจะข้าม
และส่วนที่เหลือทั้งหมดของมัน ผมจะปล่อยให้หลุดมือ .
คเตเวียน , แค้นโดยโฉนดนี้
โฮสต์กับแอนโทนีเลือกที่จะนำ
ทั้งหมดอย่างเต็มที่ มุ่ง ความพินาศของเขา อ้วน
ของชาวโรมัน แต่ละที่โหดร้ายอย่างสิงโต ;
ส่งพวกเขาไปและดังนั้นฉันจะให้พวกเขาแล่นเรือ .
Magazine ได้ทราบและจะไม่พลาด
พบกับเหล่านี้โรมันถ้าเขา ;
เขาไปปรึกษา และเมื่อวัน ภรรยาของเขาและเขาและทุกคน
จัดส่งไปโฮสต์ของเขาออกมาเปิดเผยทั้งหมดอย่างรวดเร็ว คือเจตนาของพวกเขา ;
และในทะเลพวกเขาได้พบกัน–
สูงเสียงแตรและจำกัด ตะโกนและตี
อาวุธจู่โจมกับดวงอาทิตย์ .
กับเขย่าขวัญเสียง Booms ปืนยิ่งใหญ่ และพวกเขาก็พุ่งลงอย่างรุนแรง
ครั้งและจากตัวเขาเหวี่ยงหินใหญ่ .
ก็การทำให้จุดเดือดสูงขึ้น จึงเต็มไปด้วย crooks ;
ระหว่างเชือกวิ่งตัด ตะขอ กับ ขวานด้ามยาว กด
หลังเขาและเขา เสาหนึ่งเริ่มหนี
และออกอีกครั้ง , ขับรถตกน้ำ ;
1 ด้วยหอกของเขาเอง มีแทง ;
1 rends แล่นเรือกับตะขอเหมือนเคียว ;
1 นำถ้วยและการประมูลพวกเขาทั้งหมดจะแช่มชื่น ;
1 เทถั่วแห้งดังนั้น บนดาดฟ้าทั้งหมดเลื้อย ;
ด้วยหม้อปูนขาวพวกเขาเผชิญหน้ากัน ;
ดังนั้นทั้งวันในการต่อสู้ที่พวกเขาใช้จ่าย
จนในที่สุดเมื่อทุกอย่างจบ
แอนโทนีถูกตี และใส่เครื่อง
และทั้งหมดของเขาชาวบ้านหนีที่ดีที่สุดที่พวกเขาอาจจะ
ราชินีหนีเหมือนกัน กับเธอสีม่วงแล่น ;
จากพัดที่ตกลงมาหนาเป็นลูกเห็บ
มันไม่น่าแปลกใจที่เธอไม่อาจทนเห็นความโชคร้าย .
เมื่อง ,กริยาช่องที่ 2 ของ say
'alas ' เขา ' วันที่ฉันเกิด
ศักดิ์ศรีวัน นี้ จะ หายไป และหายไป '
และสิ้นหวัง จากปัญญาของพระองค์ออก
และแทงตัวเองที่เมื่อผ่านหัวใจ ก่อนจะแล่นต่อไป
จากสถานที่นั้น ภรรยาของเขาที่ได้จากซีซาร์ชนะไม่มีพระคุณ
อียิปต์หนีไปเพราะความกลัวและความทุกข์
แต่ขอคุณทุกคนที่พูดถึงความเมตตา
คุณผู้ชายที่แอบสบถสาบาน
หลายคุณจะตายถ้าความรักของคุณแสดงความโกรธ
ที่นี่คุณอาจเห็นในผู้หญิงความจริงเช่น .
เช่น รูทรู้สึกเศร้า คลีโอพัตรา ที่ไม่มีลิ้น ที่อาจจะบอก
แต่ในยามเช้า เธอคงจะไม่นิ่ง
จนกว่าช่างฉลาดของเธอสร้างศาลเจ้า
กับทับทิมและ พลอยสบายดี
ทั้งหมดออกจากอียิปต์ได้ในทันทีทันใด
, เต็มศาลเจ้าทั้งหมดเต็มไปด้วยเครื่องเทศ และมีเนื้อความดอง
,และนำขึ้น
ศพเข้าไปในศาลเจ้า ซึ่งเธอปิด และศาลเจ้าเธอต่อไป
ขุดหลุมศพ และงู เธอสามารถแสดง
และใส่ในหลุม จากนั้นเธอก็พูด :
ตอนนี้ รัก คนที่หัวใจสลด เชื่อฟัง
สุดๆจากที่สุขชั่วโมง
ซึ่งจะทั้งหมดได้อย่างอิสระเป็นของคุณผมสาบาน–
ฉันหมายถึงคุณ Antonius , อัศวิน–
ไม่เคยตื่นในวันหรือคืน
คุณออกจากหัวใจของความทรงจำ
สำหรับวีลหรือวิบัติ สำหรับแครอลสำหรับเต้นรำ ;
และกับตัวเองพันธสัญญานี้ฉันทำงั้น
ที่เช่นคุณ ทุกข์ วีล หรือวิบัติ
ตราบเท่าที่พลังของฉันมัน lay
ไม่มีที่ติของฉัน การเป็นภรรยาเสมอ
เหมือนกันผมจะประสบ ชีวิตหรือความตาย และในขณะที่อยู่ที่กติกา
ลมหายใจผมจะเติมเต็มก็จะชัดเจนเห็น
ไม่เคยให้คนรักเป็นราชินีตัวจริงของเธอ '
.และกับคำพูดเหล่านั้น กับ บริษัท หัวใจ , เปลือย ,
ระหว่างงูในหลุมเธอกระโจน
มี , เธอเลือกที่จะให้จบของเธอ
อานนท์ที่งูของเธอเริ่มต่อย
และเธอเสียชีวิตได้รับ ด้วยความเบิกบานใจ
ความรักของแอนโทนี เพื่อเธอที่รัก -
และ นี้คือ ประวัติศาสตร์ ไม่ใช่นิทาน .
ตอนนี้หาคนที่น่าเชื่อถือ
ใครจะรักความตายของเขาได้อย่างอิสระใช้
ฉันอธิษฐานพระเจ้าจะไม่หัวก็ปวด !
สาธุ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ไข่หวาน
- howe many sexy
- Numerous or Equally Balanced Competitors
- I am go different place around Krabi
- Customer enquiriesOffering alternativesA
- ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก นี่เป็นการเที่
- How maney do you have
- Issues in formulating models
- ไข่มุก
- As a result, h couldn't move most of his
- What do you want to be
- automatic roller blinds
- ฉันออกจากบ้าน
- It is therefore not economical (no profi
- อนาคตฉันอยากเป็นพยาบาล เพราะฉันจะได้ดูแล
- ต้องการทำให้ครอบครัวภูมิใจ
- อนาคตฉันอยากเป็นพยาบาล เพราะฉันจะได้ดูแล
- oita castle
- เพื่อนฉันจะกลับวันนี้แต่พวกเค้าเปลี่ยนอย
- hi there beauty
- 泰國憲法未規定泰國國教，而且保障所有泰國公民的宗教自由——但是國王一定要是佛教徒
- ฉันหลงใหลประเทศไทย
- ส่งผลให้เกิด
- ฉันหลงใหลประเทศไทย
