Symbolism initially developed as a

Symbolism initially developed as a French literary movement in the 1880s, gaining popular credence with the publication in 1886 of Jean Moréas' manifesto in Le Figaro. Reacting against the rationalism and materialism that had come to dominate Western European culture, Moréas proclaimed the validity of pure subjectivity and the expression of an idea over a realistic description of the natural world. This philosophy, which would incorporate the poet Stéphane Mallarmé's conviction that reality was best expressed through poetry because it paralleled nature rather than replicating it, became a central tenet of the movement. In Mallarmé's words, "To name an object is to suppress three-quarters of the enjoyment to be found in the poem... suggestion, that is the dream."

Symbolist painters believed that art should reflect an emotion or idea rather than represent the natural world in the objective, quasi-scientific manner embodied by Realism and Impressionism.
Related
Timelines (5)
Primary Thematic Essays (4)
Other Thematic Essays (7)
Maps (4)
Index Terms (44)
Share
Though it began as a literary concept, Symbolism was soon identified with the artwork of a younger generation of painters who were similarly rejecting the conventions of Naturalism. Symbolist painters believed that art should reflect an emotion or idea rather than represent the natural world in the objective, quasi-scientific manner embodied by Realism and Impressionism. Returning to the personal expressivity advocated by the Romantics earlier in the nineteenth century, they felt that the symbolic value or meaning of a work of art stemmed from the recreation of emotional experiences in the viewer through color, line, and composition. In painting, Symbolism represents a synthesis of form and feeling, of reality and the artist's inner subjectivity.

In an article on Paul Gauguin published in 1891, Albert Aurier gave the first definition of symbolism as an aesthetic, describing it as the subjective vision of an artist expressed through a simplified and non-naturalistic style and hailing Gauguin as its leader. However, the groundwork for pictorial Symbolism was laid as early as the 1870s by an older generation of artists such as Gustave Moreau (1826–1898), Puvis de Chavannes (1824–1898), Odilon Redon (1840–1916) (60.19.1), Eugène Carrière (1849–1906) (63.138.5), Arnold Böcklin (1827–1901) (26.90), and Edward Burne-Jones (1833–1898). All would have a profound influence on Gauguin and his contemporaries in the later nineteenth century.

Wanting to imbue their works with spiritual value, these progenitors of Symbolism produced imaginary dream worlds populated with mysterious figures from biblical stories and Greek mythology as well as fantastical, often monstrous, creatures. Their suggestive imagery established what would become the most pervasive themes in Symbolist art: love, fear, anguish, death, sexual awakening, and unrequited desire. Woman became the favored symbol for the expression of these universal emotions, appearing alternately as wistful virgins (06.177; 63.138.5; 47.26) and menacing femmes fatales. In this latter category, Gustave Moreau popularized the motifs of Salome brandishing the head of John the Baptist and the man-eating sphinx through paintings such as Oedipus and the Sphinx (21.134.1) in the Salons of the mid-1860s and 1870s. These two mythical female types—the virgin and the femme fatale—would become staples of Symbolist imagery, appearing frequently in both visual and literary sources from the 1880s through the first decade of the twentieth century.

Unlike the Impressionists, the Symbolists who emerged in the 1880s were a diverse group of artists often working independently with varying aesthetic goals. Rather than sharing a single artistic style, they were unified by a shared pessimism and weariness of the decadence they perceived in modern society. The Symbolists sought escape from reality, expressing their personal dreams and visions through color, form, and composition. Their almost universal preference for broad strokes of unmodulated color and flat, often abstract forms was inspired by Puvis de Chavannes, who created greatly simplified forms in order to clearly express abstract ideas (58.15.2). His muted palette and decorative treatment of forms made a considerable impact on a new generation of artists, most notably Gauguin (1848–1903) and the young Pablo Picasso (1881–1973).

Gauguin's Symbolism was unique in that he sought escape from civilization in less industrialized, so-called primitive cultures rather than in the imaginary dream world of his predecessors. Vision of the Sermon (1888; National Galleries of Scotland, Edinburgh) marks his first intentionally Symbolist picture painted in the Synthetic style that he developed with Émile Bernard (1868–1941) in Brittany in 1888, which aimed to synthesize abstracted form with emotional or spiritual experience. Here, Gauguin combined heavily outlined, simplified shapes with solid patches of vivid color to symbolically express the ardent piety of simple Breton women. This painting exerted a tremendous influence on the group of artists known as the Nabis, who enthusiastically adopted his aesthetic in the late 1880s and 1890s.

Gauguin's search for a lost paradise ultimately led him to the South Seas, where he filled his canvases, prints, and sculptures with highly personal and esoteric imagery that deliberately elude a clear or finite interpretation (51.112.2). Describing his greatest Symbolist masterpiece, the monumental Where Do We Come From? What Are We? Where Are We Going? (1897–98; Museum of Fine Arts, Boston), Gauguin echoed Mallarmé in proclaiming that "explanatory attributes—known symbols—would congeal the canvas into a melancholy reality, and the problem indicated would no longer be a poem."

Though it began in France, Symbolism was an international avant-garde movement that spread across Europe and North America during the last two decades of the nineteenth century. The Norwegian Edvard Munch (1863–1944) was closely associated with Symbolist circles, spending time in Paris before settling in Germany in the early 1890s. Munch's intensely personal style is often referred to as Symbolic Naturalism as his subjects are not exotic or fantastical but based on the real anxieties of modern existence. Virtually all of the canvases he produced between 1893 and 1902 belong to a series called the "Frieze of Life." These paintings explore themes of illness, loneliness, despair, and mental suffering associated with love, conditions that Munch deemed emblematic of "modern psychic life." The Scream of 1893 (Munch-Museet, Oslo) best exemplifies fin-de-siècle feelings of isolation, disillusionment, and psychological anguish conveyed through distorted forms, expressive colors, and fluid brushwork.

In 1892, the eccentric "Sâr" Péladan founded the Salon de la Rose + Croix, inviting artists with strong Symbolist tendencies to exhibit their artwork. Ferdinand Hodler (Swiss, 1853–1918), Jan Toorop (Dutch, 1858–1928), and a number of Belgians, including Fernand Khnopff (1858–1921), were among the international participants. Also working in Belgium, though rarely exhibiting his work, was James Ensor (1860–1949), who developed a unique Symbolist style based on grotesque and carnivalesque figures. Picasso, an avid admirer of Gauguin, whose works he first encountered while visiting Paris in 1901, enthusiastically embraced Symbolism during his formative years in Barcelona. His Blue Period works, such as The Blind Man's Meal (1903; 50.188), depict mentally and physically downtrodden characters in the greatly simplified style characteristic of pictorial Symbolism.

In Central Europe, Symbolism witnessed a late flourishing in the works of the Vienna Secession and Gustav Klimt (1862–1918) in particular, whose canvases display a deep fascination with both the productive and destructive forces of female sexuality (Salome, 1909, Museo Ca' Pesaro, Venice). Klimt's highly ornamental style reveals the close connection between Symbolism and parallel movements in the decorative arts such as Art Nouveau.

The Symbolists' rejection of naturalism and narrative in favor of the subjective representation of an idea or emotion would have a significant effect on the artwork of the twentieth century, particularly the formulation of German Expressionism and Abstraction.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สัญลักษณ์เริ่มพัฒนาเป็นการเคลื่อนไหววรรณคดีฝรั่งเศสในปัจจุบัน ได้เห็นยอดนิยมเหมือนกับการพิมพ์ใน 1886 ของ Jean Moréas' แถลงการณ์ในเลอฟิกาโร ปฏิกิริยากับ rationalism และนิยมวิภาษที่มาครองวัฒนธรรมยุโรปตะวันตก Moréas ประกาศมีผลบังคับใช้ของ subjectivity บริสุทธิ์และค่าของความคิดผ่านคำอธิบายที่เป็นจริงของธรรมชาติ ปรัชญานี้ ซึ่งจะรวมกวี Stéphane Mallarmé ของความเชื่อมั่นว่า ความเป็นจริงได้แสดงส่วนผ่านบทกวี เพราะแห่งดวงธรรมชาติแทนการจำลองแบบได้ กลายเป็น ทฤษฎีศูนย์กลางของการเคลื่อนไหว คำพูดของ Mallarmé "ชื่อวัตถุได้ระงับ three-quarters กายจะพบในบทกวี...แนะนำ ที่ฝัน"ชื่อจิตรกรจิตรกรเชื่อว่า ศิลปะควรแสดงอารมณ์หรือความคิด มากกว่าแสดงถึงธรรมชาติในลักษณะกึ่งวิทยาศาสตร์ วัตถุประสงค์รวบรวมไว้ โดยความสมจริงและอิมเพรสชันนิซึมที่เกี่ยวข้องเส้นเวลา (5)บทความเฉพาะเรื่องหลัก (4)บทความเฉพาะเรื่องอื่น ๆ (7)แผนที่ (4)ดัชนีคำ (44)ใช้ร่วมกันว่ามันเริ่มเป็นแนวคิดวรรณกรรม สัญลักษณ์ที่ระบุกับงานศิลปะของคนรุ่นใหม่ชื่อจิตรกรที่ทำนองเดียวกันได้ปฏิเสธข้อตกลงของ Naturalism เร็ว ๆ นี้ ชื่อจิตรกรจิตรกรเชื่อว่า ศิลปะควรแสดงอารมณ์หรือความคิด มากกว่าแสดงถึงธรรมชาติในลักษณะกึ่งวิทยาศาสตร์ วัตถุประสงค์รวบรวมไว้ โดยความสมจริงและอิมเพรสชันนิซึม ความ expressivity ส่วนบุคคลที่ advocated โดยพร้อมในศตวรรษก่อนหน้านี้ พวกเขารู้สึกว่า ค่าสัญลักษณ์หรือความหมายของงานศิลปะดังจากกิจกรรมประสบการณ์ทางอารมณ์ในการแสดงผ่านสี เส้น และองค์ประกอบ สัญลักษณ์แสดงถึงการสังเคราะห์ ของฟอร์มและความรู้สึก subjectivity ภายในของศิลปินและความเป็นจริงในภาพวาด ในบทความบนลโกแก็ง Paul ประกาศใน 1891 อัลเบิร์ท Aurier ให้คำนิยามแรกของเป็นสุนทรียะ อธิบายเป็นวิสัยทัศน์ตามอัตวิสัยของศิลปินแสดงผ่านภาษา และไม่ใช่ naturalistic และลโกแก็ง hailing เป็นผู้นำของ อย่างไรก็ตาม ส่วนการจำสัญลักษณ์ถูกวางก่อนที่ 1870s โดยเป็นรุ่นเก่าของศิลปินเช่น Gustave Moreau (1826-1898), Puvis เด Chavannes (1824 – 1898), Odilon Redon (1840 – 1916) (60.19.1), Eugène Carrière (1849 – 1906) (63.138.5), อาร์โนลด์เบิคลิน (ค.ศ. 1827-1901) (26.90), และเอ็ดเวิร์ด Burne-Jones (1833-1898) ทั้งหมดจะมีอิทธิพลอย่างลึกซึ้งในลโกแก็งและ contemporaries ของเขาในศตวรรษต่อมา อยากกรอกคน มีค่าทางจิตวิญญาณ progenitors ของสัญลักษณ์เหล่านี้ผลิตโลกฝันจินตภาพที่รวบรวมตัวเลขลึกลับจากเรื่องพระคัมภีร์ และตำนานเทพเจ้ากรีก รวมทั้งสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาด มัก ไบค์ สร้างภาพของพวกเขาถึงจะเป็นรูปแบบชุมชนที่แพร่หลายมากที่สุดในศิลปะของจิตรกร: รัก ความกลัว ความปวดร้าว ตาย ตื่นทางเพศ และความปรารถนาที่ยังไม่ชำระ ผู้หญิงกลายเป็น สัญลักษณ์ชื่นชอบสำหรับนิพจน์ของอารมณ์เหล่านี้สากล ปรากฏมาระหว่างเป็นเทวราชา wistful (06.177; 63.138.5; 47.26) และ menacing femmes fatales ในประเภทหลังนี้ Gustave Moreau popularized โดดเด่นของ brandishing ศีรษะของยอห์นแบปติสต์และสฟิงซ์ man-eating ผ่านภาพวาดเช่นเอดิปุสและสฟิงซ์ (21.134.1) ในร้านน่าจะกลาง-1860s 1870s สะโลเม สองตำนานหญิงดังเช่นพระนางพรหมจารีและอย่างไร femme fatale — จะเป็นลวดเย็บกระดาษภาพจิตรกร ปรากฏบ่อยในวรรณคดี และภาพจากปัจจุบันผ่านทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบ ต่างจาก Impressionists, Symbolists ที่เกิดในปัจจุบันมีกลุ่มหลากหลายของศิลปินมักจะทำงานได้อย่างอิสระกับเป้าหมายความงามที่แตกต่างกันไป แทนที่จะใช้ร่วมกันแบบศิลปะเดียว พวกเขาได้ร่วมร่วม pessimism และภายของสุขาที่พวกเขาถือว่าในสังคมสมัยใหม่ Symbolists ที่พยายามหลีกหนีจากความเป็นจริง แสดงวิสัยทัศน์ผ่านสี แบบฟอร์ม และองค์ประกอบและความฝันส่วนตัวของพวกเขา กำหนดลักษณะของพวกเขาเกือบสากลสำหรับจังหวะกว้างสี unmodulated และฟอร์มแบน บทคัดย่อมักจะมีบันดาล Puvis เด Chavannes ที่สร้างฟอร์มอย่างง่ายเพื่อแสดงแนวคิดนามธรรม (58.15.2) อย่างชัดเจน เขาออกเสียงสีและตกแต่งรักษาฟอร์มได้ผลกระทบมากในศิลปิน สุดยวดลโกแก็ง (ปี 1848 แห่ง – 1903) และปิกัสโซปาโบลหนุ่มสาวรุ่นใหม่ (1881-1973) สัญลักษณ์ของลโกแก็งได้เฉพาะที่เขาพยายามหนีจากอารยธรรม ในวัฒนธรรมดั้งเดิมน้อยอุตสาหกรรม เรียก แทน ในโลกฝันจินตภาพของบรรดาลูกหลานของเขา วิสัยทัศน์ของโอวาท (1888 หอศิลป์แห่งชาติแห่งสกอตแลนด์ เอดินเบอระ) เครื่องวาดภาพจิตรกรเจตนาแรกของเขาในหนังสังเคราะห์แบบว่า เขาพัฒนากับ Bernard มี (1868 – 1941) ในตตานีใน 1888 ซึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อสังเคราะห์สกัดแบบฟอร์มกับประสบการณ์ทางอารมณ์ หรือจิตวิญญาณ ที่นี่ ลโกแก็งรวมรูปร่างเค้าร่างหนัก แชร์กับแพทช์ทึบสีสดใสโดยแสดงความยำเกรงอารมณ์เร่าร้อนของผู้หญิงอย่างเบรอตง ภาพวาดนี้นั่นเองมีอิทธิพลอย่างมากในกลุ่มของศิลปินที่เป็น Nabis ที่นำความงามของเขาในปัจจุบันช่วงปลายและช่วงปี 1890 สื่อใหม่ ๆ ค้นหาลโกแก็งของสำหรับสวรรค์หายไปในที่สุดนำเขาไปทะเลใต้ ที่เขาเติมของผืนผ้าใบ พิมพ์ และประติมากรรมกับภาพถ่ายส่วนบุคคลสูง และลึกลับที่จงใจเลี่ยงการตีที่แน่นอน หรือชัดเจน (51.112.2) อธิบายของเขายิ่งใหญ่จิตรกรชิ้นเอก อนุสาวรีย์ที่ทำเรามาจาก เรามีอะไรบ้าง เราจะไปไหนกันเนี่ย (1897-98 พิพิธภัณฑ์ศิลปะดี บอสตัน), ลโกแก็งได้พูดย้ำ Mallarmé ในปิดที่ "อธิบายคุณลักษณะ — รู้จักสัญลักษณ์ — จะ congeal ผ้าใบเป็นจริงทันที และปัญหาที่ระบุจะเป็นกลอนไม่" แม้ว่าจะเริ่มขึ้นในฝรั่งเศส สัญลักษณ์ถูกย้ายโอ่โถงเป็นนานาชาติที่แพร่กระจายไปทั่วยุโรปและอเมริกาเหนือในช่วงสองทศวรรษสุดท้ายของศตวรรษ Munch โรงนอร์เวย์ (วันที่ 1863 – 1944) ถูกเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับวงจิตรกร ใช้เวลาในปารีสก่อนที่จะตกตะกอนในเยอรมนีในช่วงปี 1890 สื่อก่อน ลักษณะส่วนบุคคลความของ Munch มักเรียกว่า Naturalism สัญลักษณ์เป็นเรื่องของเขาไม่แปลกใหม่ หรือแปลกประหลาด แต่ตามที่จริงวิตกกังวลในช่วงสมัยที่มีอยู่ ผืนผ้าที่เขาผลิตระหว่าง 1893 และ 1902 แทบทั้งหมดเป็นชุดเรียกว่า "Frieze ของชีวิต" ภาพวาดเหล่านี้สำรวจรูปแบบของการเจ็บป่วย ความเหงา ความสิ้นหวัง และจิตทุกข์เกี่ยวข้องกับความรัก เงื่อนไขที่ Munch ถือ emblematic "psychic คลาย" เสียงกรีดร้องของ 1893 (Munch Museet ออสโล) สุด exemplifies fin de siècle ความรู้สึกแยก disillusionment และสื่อความหมายผ่านฟอร์มเพี้ยน แสดงออก และสีของเหลว brushwork ความปวดร้าวทางจิตใจ ในค.ศ. 1892, Péladan "Sâr" นอกรีตก่อตั้งซาลอนเดอลาโรส + Croix เชิญศิลปินแข็งแกร่งแนวโน้มจิตรกรแสดงงานศิลปะของพวกเขา เฟอร์ดินานด์ Hodler (สวิส 1853 – 1918), Jan Toorop (ดัตช์ ค.ศ. 1858 – 1928), และจำนวน Belgians, Fernand Khnopff (ค.ศ. 1858 – 1921), รวมทั้งได้ระหว่างผู้เรียนนานาชาติ ยัง ทำงานในเบลเยี่ยม แม้ว่าไม่ค่อยอย่างมีระดับงานของเขา ไม่เอนเซอร์ James (1860 – 1949), ผู้พัฒนาเอกลักษณ์จิตรกรตาม grotesque และ carnivalesque ปีกัสโซ ทันทีชอบของลโกแก็ง ทำงานเขาพบก่อนไปเยือนปารีสใน 1901 ใหม่ ๆ กอดสัญลักษณ์ระหว่างปีความอุดมสมบูรณ์ของเขาในบาเซโลน่า รอบระยะเวลาของเขาสีน้ำเงินงาน เช่นอาหารชายตาบอด (1903; 50.188), พรรณนาตัวกาย และ downtrodden ในแบบง่ายมากลักษณะของสัญลักษณ์ที่จำ ในยุโรปกลาง สัญลักษณ์เห็นเป็นสายไหนในงานของเวียนนาซีเซสชันและกุสตาฟ Klimt (1862 – 1918) โดยเฉพาะ ผืนผ้าใบแสดงเสน่ห์ลึก มีทั้งประสิทธิผล และทำลายกองกำลังของเพศหญิง (สะโลเม 1909, Ca พิพิธภัณฑ์ ' Pesaro เวนิส) ลักษณะไม้ประดับสูงของ Klimt เผยการเชื่อมต่อปิดระหว่างสัญลักษณ์และเคลื่อนไหวคู่ขนานในศิลปะการตกแต่งเช่นศิลปะสมัยใหม่ การปฏิเสธของ Symbolists naturalism และเล่าเรื่องสามารถแสดงตามอัตวิสัยของความคิดหรืออารมณ์จะมีผลสำคัญในงานศิลปะของศตวรรษที่ยี่สิบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแบ่งเยอรมัน Expressionism และ Abstraction

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สัญลักษณ์การพัฒนาครั้งแรกเป็นขบวนการวรรณกรรมฝรั่งเศสในยุค 1880 ได้รับความเชื่อที่นิยมด้วยการตีพิมพ์ในปี 1886 แถลงการณ์ของฌองMoréas 'ใน Le Figaro ทำปฏิกิริยากับ rationalism และวัตถุนิยมที่ได้มาครองวัฒนธรรมยุโรปตะวันตกMoréasประกาศความถูกต้องของการกระทำที่บริสุทธิ์และการแสดงออกของความคิดมากกว่าคำอธิบายที่เป็นจริงของโลกธรรมชาติ ปรัชญานี้ซึ่งจะรวมบทกวีความเชื่อมั่นStéphaneMallarméของความเป็นจริงที่ได้รับการแสดงที่ดีที่สุดผ่านบทกวีเพราะมันขนานธรรมชาติมากกว่าจำลองมันกลายเป็นหัวใจหลักของการเคลื่อนไหว ในคำพูดของMallarmé "เพื่อชื่อวัตถุคือการปราบปรามสามในสี่ของความบันเทิงที่จะพบในบทกวี ... ข้อเสนอแนะที่เป็นความฝัน." จิตรกร Symbolist เชื่อว่าศิลปะที่ควรจะสะท้อนถึงอารมณ์ความรู้สึกหรือความคิดมากกว่าการเป็นตัวแทนของ โลกธรรมชาติในวัตถุประสงค์ลักษณะกึ่งวิทยาศาสตร์เป็นตัวเป็นตนโดยธรรมชาติและอิมเพรสชั่. ที่เกี่ยวข้องระยะเวลา (5) ประถมบทความใจ (4) อื่น ๆ บทความใจ (7) แผนที่ (4) ข้อตกลงดัชนี (44) แบ่งปันแม้ว่ามันจะเริ่มเป็นแนวคิดวรรณกรรม สัญลักษณ์ที่ถูกระบุว่าเร็ว ๆ นี้กับงานศิลปะของคนรุ่นใหม่ของจิตรกรที่ได้รับการปฏิเสธในทำนองเดียวกันการประชุมของนิยม จิตรกร Symbolist เชื่อว่าศิลปะที่ควรจะสะท้อนถึงอารมณ์ความรู้สึกหรือความคิดมากกว่าการเป็นตัวแทนของโลกธรรมชาติในวัตถุประสงค์ลักษณะกึ่งวิทยาศาสตร์เป็นตัวเป็นตนโดยธรรมชาติและอิมเพรส กลับไปที่ expressivity ส่วนตัวโรแมนติกสนับสนุนโดยก่อนหน้านี้ในศตวรรษที่สิบเก้าพวกเขารู้สึกว่าค่าสัญลักษณ์หรือความหมายของงานศิลปะที่เกิดจากการพักผ่อนหย่อนใจของประสบการณ์ทางอารมณ์ในมุมมองผ่านสีเส้นและองค์ประกอบ ในภาพวาด, สัญลักษณ์แสดงให้เห็นถึงการสังเคราะห์รูปแบบและความรู้สึกของความเป็นจริงและความอยู่ด้านในของศิลปิน. ในบทความเกี่ยวกับพอลโกแกงตีพิมพ์ในปี 1891 อัลเบิร์ Aurier ให้ความหมายแรกของสัญลักษณ์เป็นความงามที่อธิบายว่ามันเป็นวิสัยทัศน์ทัศนะของ ศิลปินแสดงออกผ่านรูปแบบที่เรียบง่ายและไม่ยึดและเซ็งแซ่โกแกงเป็นผู้นำ แต่รากฐานสำหรับสัญลักษณ์ภาพที่ถูกวางเป็นช่วงต้นยุค 1870 โดยรุ่นเก่าของศิลปินเช่นกุสตาฟ Moreau (1826-1898) Puvis de Chavannes (1824-1898) Odilon Redon (1840-1916) (60.19.1 ) EugèneCarrière (1849-1906) (63.138.5), อาร์โนลBöcklin (1827-1901) (26.90) และเอ็ดเวิร์ดโจนส์ (1833-1898) ทั้งหมดจะมีอิทธิพลอย่างลึกซึ้งต่อโกแกงและโคตรของเขาในภายหลังศตวรรษที่สิบเก้า. อยากจะปลูกฝังงานของพวกเขาที่มีมูลค่าทางจิตวิญญาณบรรพบุรุษสัญลักษณ์เหล่านี้ผลิตในโลกความฝันจินตนาการประชากรที่มีตัวเลขลึกลับจากเรื่องราวในพระคัมภีร์และตำนานเทพเจ้ากรีกเช่นเดียวกับประหลาดมักจะ มหึมาสิ่งมีชีวิต ภาพแนะของพวกเขาเป็นที่ยอมรับในสิ่งที่จะกลายเป็นรูปแบบที่แพร่หลายมากที่สุดในงานศิลปะ Symbolist: ความรัก, ความกลัว, ความเจ็บปวด, ความตาย, การกระตุ้นทางเพศและความปรารถนาที่ไม่สมหวัง ผู้หญิงกลายเป็นสัญลักษณ์ที่ได้รับการสนับสนุนสำหรับการแสดงออกของอารมณ์สากลเหล่านี้ปรากฏสลับกันเป็นหญิงพรหมจารีโหยหา (06.177; 63.138.5; 47.26) และอันตราย fatales ฟามส์ ในประเภทหลังนี้กุสตาฟ Moreau นิยมลวดลายของซาโลเมควงหัวของจอห์นแบ๊บติสและสฟิงซ์กินคนผ่านภาพวาดเช่น Oedipus และสฟิงซ์ (21.134.1) ในร้านของกลางยุค 1860 และ 1870 ทั้งสองเพศหญิงในตำนานชนิดบริสุทธิ์และประหาร-จะเป็นหลักของภาพ Symbolist ปรากฏบ่อยครั้งในแหล่งภาพและวรรณกรรมจากยุค 1880 ผ่านทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบ. ซึ่งแตกต่างจากประพันธ์, Symbolists ที่เกิดขึ้นใน 1880 ได้รับความหลากหลายของกลุ่มศิลปินที่มักจะทำงานอิสระกับเป้าหมายที่แตกต่างกันความงาม แทนที่จะร่วมกันรูปแบบศิลปะเดียวที่พวกเขาได้แบบครบวงจรโดยมองในแง่ร้ายร่วมกันและความเหนื่อยล้าของความเสื่อมโทรมที่พวกเขาเห็นในสังคมสมัยใหม่ Symbolists พยายามหลบหนีจากความเป็นจริงการแสดงความฝันส่วนตัวของพวกเขาและวิสัยทัศน์ผ่านสีรูปแบบและองค์ประกอบ การตั้งค่าสากลเกือบของพวกเขาสำหรับจังหวะในวงกว้างของสี unmodulated และแบนรูปแบบนามธรรมมักจะเป็นแรงบันดาลใจ Puvis de Chavannes ที่สร้างขึ้นในรูปแบบที่ง่ายมากในการที่จะแสดงความคิดเห็นได้อย่างชัดเจนนามธรรม (58.15.2) จานสีเสียงของเขาและการรักษารูปแบบการตกแต่งที่ทำผลกระทบต่อคนรุ่นใหม่ของศิลปินที่โดดเด่นที่สุดโกแกง (1848-1903) และหนุ่ม Pablo Picasso (1881-1973). โกแกงเป็นสัญลักษณ์ที่ไม่ซ้ำกันในการที่เขาพยายามหลบหนีจากอารยธรรมใน อุตสาหกรรมน้อยที่เรียกว่าวัฒนธรรมดั้งเดิมมากกว่าในโลกแห่งความฝันในจินตนาการของรุ่นก่อนของเขา วิสัยทัศน์ของการเทศนา (1888; หอศิลป์แห่งชาติของสกอตแลนด์เอดินบะระ) นับเป็นครั้งแรกของเขาจงใจภาพ Symbolist วาดในสไตล์สังเคราะห์ที่เขาพัฒนากับÉmileเบอร์นาร์ด (1868-1941) ในบริตตานีในปี 1888 ซึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อสังเคราะห์รูปแบบใจลอยกับอารมณ์หรือ ประสบการณ์ทางจิตวิญญาณ นี่โกแกงรวมกันที่ระบุไว้อย่างมากรูปทรงที่เรียบง่ายกับแพทช์ที่มั่นคงของสีสดใสเพื่อเป็นสัญลักษณ์แสดงความนับถือกระตือรือร้นของผู้หญิงเบรอตงง่าย ภาพนี้กระทำมีอิทธิพลอย่างมากต่อกลุ่มของศิลปินที่รู้จักกันในชื่อ Nabis ที่กระตือรือร้นนำมาใช้ความงามของเขาในช่วงปลายยุค 1880 และ 1890. ค้นหาโกแกงสำหรับสวรรค์ที่หายไปในที่สุดนำเขาไปสู่ใต้ท้องทะเลที่เขาที่เต็มไปด้วยภาพของเขาพิมพ์ และประติมากรรมกับภาพส่วนบุคคลอย่างมากและความลับที่จงใจหลบหลีกการตีความที่ชัดเจนหรือ จำกัด (51.112.2) อธิบายชิ้นเอก Symbolist ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาอนุสาวรีย์อยู่ที่ไหนเราจะมาจากไหน เราคืออะไร? เราจะไปไหน? (1897-1898; พิพิธภัณฑ์วิจิตรศิลป์บอสตัน), โกแกงสะท้อนMallarméในประกาศว่า "สัญลักษณ์จะอธิบายคุณลักษณะรู้จักวุ้นผ้าใบเป็นความจริงเศร้าและปัญหาที่ระบุไว้จะได้ไม่ต้องบทกวี." แม้ว่ามันจะเริ่ม ในประเทศฝรั่งเศสเป็นสัญลักษณ์การเคลื่อนไหวเปรี้ยวจี๊ดระหว่างประเทศที่แผ่กระจายไปทั่วยุโรปและอเมริกาเหนือในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาของศตวรรษที่สิบเก้า นอร์เวย์เอ็ดเวิร์ดเคี้ยว (1863-1944) มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับวงการ Symbolist ใช้เวลาในกรุงปารีสก่อนที่จะนั่งในประเทศเยอรมนีในช่วงต้นยุค 1890 เคี้ยวของสไตล์ส่วนตัวอย่างเข้มข้นมักจะเรียกว่าเป็นสัญลักษณ์นิยมเป็นเรื่องของเขาไม่ได้แปลกใหม่หรือแปลกประหลาด แต่ขึ้นอยู่กับความวิตกกังวลที่แท้จริงของการดำรงอยู่ที่ทันสมัย เกือบทั้งหมดของผืนผ้าที่เขาผลิตระหว่าง 1893 และ 1902 เป็นชุดที่เรียกว่า "ผ้าสักหลาดของชีวิต." ภาพเหล่านี้สำรวจรูปแบบของการเจ็บป่วย, ความเหงา, ความสิ้นหวังและความทุกข์ทรมานทางจิตใจที่เกี่ยวข้องกับความรักที่เคี้ยวเงื่อนไขถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของ "ชีวิตที่ทันสมัยกายสิทธิ์." เสียงกรีดร้องของ 1893 (Munch-Museet ออสโล) เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดของความรู้สึกครีบ-de-siècleของการแยกความท้อแท้และความทุกข์ทางจิตวิทยาถ่ายทอดผ่านรูปแบบที่บิดเบี้ยวสีที่แสดงออกและพู่กันของเหลว. ในปี 1892 ประหลาด "SAR" Péladanก่อตั้ง ซาลอนเดอลาโรส + เต็ดเชิญศิลปินที่มีแนวโน้ม Symbolist ที่แข็งแกร่งในการแสดงผลงานศิลปะของพวกเขา เฟอร์ดินานด์ Hodler (สวิส, 1853-1918), แจน Toorop (ดัตช์, 1858-1928) และจำนวนของเบลเยียมรวมทั้ง Fernand Khnopff (1858-1921) เป็นหนึ่งในกลุ่มผู้เข้าร่วมประชุมระหว่างประเทศ ยังทำงานในเบลเยียมแม้ว่าจะไม่ค่อยแสดงการทำงานของเขาคือเจมส์ Ensor (1860-1949) ซึ่งการพัฒนารูปแบบที่ไม่ซ้ำกัน Symbolist ขึ้นอยู่กับตัวเลขแปลกประหลาดและ carnivalesque ปิกัสโซแฟนตัวยงของโกแกงที่มีผลงานแรกที่เขาพบในขณะที่ไปปารีสในปี 1901 กอดอย่างกระตือรือร้นสัญลักษณ์ในระหว่างการก่อสร้างปีของเขาในบาร์เซโลนา ระยะเวลาสีฟ้าของเขาทำงานเช่นคนตาบอดของอาหาร (1903; 50.188). แสดงให้เห็นถึงจิตใจและร่างกายตัวละครเอาเปรียบในลักษณะรูปแบบที่ง่ายมากของสัญลักษณ์ภาพในยุโรปกลางสัญลักษณ์ร่วมเป็นสักขีพยานในช่วงปลายที่เจริญรุ่งเรืองในการทำงานของเวียนนาแยกตัวออกและ กุสตาฟคลิมท์ (1862-1918) โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีภาพแสดงเสน่ห์ลึกกับทั้งกองกำลังการผลิตและการทำลายล้างของเพศหญิง (Salome 1909 พิพิธภัณฑ์ Ca 'เปซาโร, เวนิซ) Klimt สไตล์ประดับสูงเผยให้เห็นการเชื่อมต่ออย่างใกล้ชิดระหว่างสัญลักษณ์และการเคลื่อนไหวคู่ขนานในศิลปะการตกแต่งเช่นอาร์ตนูโว. ปฏิเสธ Symbolists ของธรรมชาติและการเล่าเรื่องในความโปรดปรานของการแสดงทัศนะของความคิดหรืออารมณ์ความรู้สึกที่จะมีผลกระทบต่องานศิลปะของ ศตวรรษที่ยี่สิบโดยเฉพาะอย่างยิ่งสูตรเยอรมัน Expressionism และนามธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สัญลักษณ์การเริ่มต้นพัฒนาเป็นขบวนการวรรณกรรมฝรั่งเศสในคริสต์ทศวรรษ 1860 ได้รับความนิยมศรัทธากับสิ่งพิมพ์ใน 1886 ของฌอง มอ ) เป็น ' แถลงการณ์ใน เลอ ฟิกาโร . ปฏิกิริยาต่อต้านลัทธิเหตุผลนิยมและวัตถุนิยมที่เข้ามาครอบงำวัฒนธรรมตะวันตกยุโรปหมอใหม่เป็นประกาศความถูกต้องบริสุทธิ์อัตวิสัยและการแสดงออกของความคิดมากกว่ารายละเอียดที่เหมือนจริงของธรรมชาติของโลก ปรัชญานี้ ซึ่งจะรวมกวี St é phane มาลลาร์เม่ ) ก็เชื่อมั่นว่าในความเป็นจริงแสดงที่ดีที่สุดผ่านบทกวีเพราะโดยธรรมชาติ มากกว่า คำตอบมันเป็นหลักกลางของการเคลื่อนไหว ในมาลลาร์เม่ ) คำ" ชื่อวัตถุเพื่อระงับสามในสี่ของความเพลิดเพลินที่จะพบในบทกวี . . . . . . . ข้อเสนอแนะที่เป็นความฝัน . "

จิตรกร Symbolist เชื่อว่าศิลปะควรสะท้อนให้เห็นถึงอารมณ์หรือความคิด มากกว่าการเป็นตัวแทนของธรรมชาติ ในลักษณะกึ่งวิทยาศาสตร์มีเป็นตัวเป็นตนสัจนิยมและฤษี .

ระยะเวลาที่เกี่ยวข้อง ( 5 )
เรียงความใจความหลัก ( 4 )

ใจ ( 7 ) อื่น ๆ บทความแผนที่ ( 4 ) เงื่อนไข
ดัชนี ( 44 )

แต่มันเริ่มแบ่งปันแนวคิดและสัญลักษณ์คือเร็วๆนี้ระบุกับงานศิลปะของรุ่นน้องของจิตรกรที่เหมือนกับปฏิเสธข้อตกลงของธรรมชาตินิยม จิตรกร Symbolist เชื่อว่าศิลปะจะสะท้อนอารมณ์หรือความคิด มากกว่าการเป็นตัวแทนของธรรมชาติ ในวัตถุประสงค์ลักษณะกึ่งวิทยาศาสตร์เป็นตัวเป็นตนสัจนิยมและฤษี . กลับไปยังบุคคล expressivity สนับสนุนโดย Romantics ก่อนหน้านี้ในศตวรรษที่สิบเก้าพวกเขา รู้สึกว่าค่าสัญลักษณ์หรือความหมายของงานศิลปะ stemmed จากการพักผ่อนหย่อนใจของประสบการณ์ทางอารมณ์ในการดูผ่านสี เส้น และองค์ประกอบที่ ในการวาดภาพ สัญลักษณ์แสดงถึงการสังเคราะห์รูปแบบและความรู้สึกของความเป็นจริงและศิลปินส่วนตัวภายใน

ในบทความเกี่ยวกับพอลโกแกงที่ตีพิมพ์ใน 1891 , อัลเบิร์ต aurier ให้นิยามแรกของสัญลักษณ์เป็นสุนทรียะ อธิบายว่ามันเป็นวิสัยทัศน์ส่วนตัวของศิลปินที่แสดงออกผ่านง่ายและปลอดดรูปแบบและเรียกโกแกง เป็นหัวหน้าของ อย่างไรก็ตามไม่มีสัญลักษณ์ภาพเสียเร็ว 1850 จากรุ่นเก่าของศิลปินเช่นกุสตาฟโมโร ( 1826 – 1898 ) puvis de chavannes ( 1824 – 1898 ) , โอดิลอน redon ( 1840 – 2459 ) ( 60.19.1 ) eug è ne ส่งอีเบย์ ( 1849 – 1906 ) ( 63.138.5 ) อาร์โนลด์ B ö cklin ( 1827 – 1901 ) ( วัง ) และเอ็ดเวิร์ดเบิร์นโจนส์ ( 1833 ( 1898 )ทั้งหมด จะต้องมีความสามารถในการจูงใจ และโคตรของเขาไม่ว่าจะในศตวรรษที่สิบเก้าในภายหลัง

อยากทำให้เต็มไปด้วยผลงานที่มีค่าทางจิตวิญญาณ นี้ตั้งต้นของสัญลักษณ์ที่โลกความฝันในจินตนาการจากเรื่องราวในพระคัมภีร์ไบเบิลตัวเลขประชากรที่มีลึกลับและตำนาน กรีก รวมทั้งประหลาดมักจะมหึมา , สิ่งมีชีวิตภาพร่องรอยของพวกเขาสร้างสิ่งที่จะกลายเป็นรูปแบบที่แพร่หลายมากที่สุดในศิลปะ : Symbolist ความรัก ความกลัว ความเจ็บปวด ความตาย การปลุกเร้าทางเพศ และการไม่สมหวังปรารถนา ผู้หญิงก็ชอบสัญลักษณ์สำหรับการแสดงอารมณ์ของสากลเหล่านี้ปรากฏสลับเป็นโหยหาความบริสุทธิ์ ( 06.177 ; 63.138.5 ; 47.26 ) และน่ากลัวผู้หญิง fatales . ประเภทหลังนี้กุสตาฟโมโร popularized ลวดลายของซาโลมควงหัวของจอห์นแบ๊บติสและกินคนสฟิงซ์ผ่านภาพวาด เช่น เอดิปุสและสฟิงซ์ ( 21.134.1 ) ในร้านของ mid-1860s 1850 และ ทั้งสองชนิดเป็นหญิงบริสุทธิ์และ Femme Fatale จะกลายเป็นลวดเย็บกระดาษของ Symbolist ภาพ ,ปรากฏบ่อยในทั้งภาพและวรรณกรรมที่มาจาก 1880 ผ่านทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบ

ไม่เหมือน impressionists , symbolists ที่โผล่ออกมาในยุค 1880 เป็นกลุ่มที่มีความหลากหลายของศิลปินมักจะทำงานอย่างอิสระที่แตกต่างกับความงามที่เป้าหมาย แทนที่จะใช้เดียวศิลปะสไตล์พวกเขาเป็นปึกแผ่นโดยการแบ่งปัน สิ้นหวัง และความเหน็ดเหนื่อยของพวกเขาที่รับรู้ความเสื่อมโทรมในสังคมสมัยใหม่ การ symbolists พยายามหนีจากความเป็นจริงแสดงความฝันส่วนตัวของพวกเขาและวิสัยทัศน์ผ่านสี รูปแบบ และองค์ประกอบที่ การตั้งค่าสากลเกือบของพวกเขากว้างลายเส้นสี unmodulated และแบน มักจะได้รับแรงบันดาลใจจากรูปแบบนามธรรม chavannes puvis de ,ที่สร้างง่ายมากรูปแบบเพื่อแสดงให้เห็นความคิดที่เป็นนามธรรม ( 58.15.2 ) จานสีเสียงของเขาและการตกแต่งรูปแบบทำให้ผลกระทบมากในรุ่นใหม่ของศิลปินส่วนใหญ่ยวดโกแกง ( ค.ศ. 1848 ( 1903 ) และหนุ่ม Pablo Picasso ( 1881 – 1973 )

ไม่ว่าจะเป็นสัญลักษณ์พิเศษในการที่เขาพยายามหนีจากอารยธรรมในน้อยกว่าอุตสาหกรรมที่เรียกว่าวัฒนธรรมดั้งเดิมในจินตนาการมากกว่าโลกความฝันของรุ่นก่อนของเขา วิสัยทัศน์ของการเทศนา ( 1888 ; หอศิลป์แห่งชาติแห่งสกอตแลนด์เอดินเบิร์ก ) เป็นภาพที่จงใจ Symbolist แรกวาดในรูปแบบสังเคราะห์ที่เขาพัฒนากับÉไมล์เบอร์นาร์ด ( 1868 – 1941 ) ใน Brittany ในระดับนานาชาติ ซึ่งมีวัตถุประสงค์ เพื่อสังเคราะห์รูปแบบกับอารมณ์ใจลอยหรือประสบการณ์ทางจิตวิญญาณที่นี่ โกแกงรวมกันมากอธิบายง่ายรูปร่างกับแพทช์ทึบสีสดใส กับสัญลักษณ์แสดงความกตัญญูกระตือรือร้นของผู้หญิง Breton อย่างง่าย ภาพนี้พยายามมีอิทธิพลอย่างมากในกลุ่มของศิลปินที่รู้จักกันเป็นนาบี คนที่กระตือรือร้นบุญธรรมของเขาสุนทรียะในคริสต์ทศวรรษ 1860 1870 และสาย

ไม่ว่าจะเป็นค้นหาสวรรค์หายในที่สุดนำเขาไปใต้ท้องทะเลที่เขาใส่ผ้าใบของเขา ภาพพิมพ์ และประติมากรรมที่มีความเป็นส่วนตัวสูง และลึกลับภาพที่จงใจหลบเลี่ยง การตีความที่ชัดเจนหรือแน่นอน ( 51.112.2 ) อธิบายผลงานชิ้นเอก Symbolist ที่สุดของเขา , อนุสาวรีย์แล้วพวกเรามาจากไหน เราคืออะไร ? เรากำลังจะไปที่ไหน ? ( 1 ) 98 ; พิพิธภัณฑ์วิจิตรศิลป์ , บอสตัน )โกแกงสะท้อนมาลลาร์เม่ โดยในประกาศว่า " อธิบายคุณลักษณะของสัญลักษณ์ที่รู้จักกันจะทำให้หนาขึ้นผ้าใบในความเป็นจริงความเศร้าโศก และปัญหาที่พบจะไม่มีกลอน "

แต่มันเริ่มขึ้นในฝรั่งเศส สัญลักษณ์ที่เป็นสากลเปรี้ยวจี๊ด - การเคลื่อนไหวที่กระจายไปทั่วยุโรปและอเมริกาเหนือในช่วงสองทศวรรษของศตวรรษที่สิบเก้านอร์เวย์ Edvard Munch ( 1861 – 1944 ) เป็นอย่างใกล้ชิดที่เกี่ยวข้องกับ Symbolist วงกลม ใช้เวลาในปารีสก่อนที่จะตกตะกอนในเยอรมันในอังกฤษก่อน เคี้ยวมันๆ สไตล์ส่วนตัวมักจะเรียกว่าเป็นสัญลักษณ์ของธรรมชาติเป็นวิชาของเขาจะไม่ได้แปลกหรือประหลาด แต่ขึ้นอยู่กับความกังวลที่แท้จริงของชีวิตสมัยใหม่เกือบทั้งหมดของผ้าใบที่เขาผลิตระหว่างพ.ศ. 2445 และอยู่ในชุดที่เรียกว่า " ชายคาของชีวิต . " ภาพวาดเหล่านี้สำรวจรูปแบบของการเจ็บป่วย , ความเหงา , สิ้นหวัง , และความทุกข์ทางจิตใจที่เกี่ยวข้องกับความรัก , เงื่อนไขที่ถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของ " ชีวิตขบฉัน พลังจิตที่ทันสมัย . " เสียงกรีดร้องของ 1893 ( อาหารที่นี่ , ออสโล ) ที่ดีที่สุด เป็นตัวอย่างที่ฟิน เดอ ชีè cle ความรู้สึกโดดเดี่ยว ความท้อแท้ ,จิตโศกถ่ายทอดผ่านรูปแบบสีเพี้ยน , แสดงออก , และความเคลื่อนไหวของของไหล

ใน 1892 , นอกรีต " S â r " P éรวมก่อตั้งซาลอน เดอ ลา โรส ครอย เชิญศิลปินที่มีแนวโน้ม Symbolist แข็งแรงเพื่อแสดงศิลปะของตนเอง เฟอร์ดินันท์ ดเลอร์ ( สวิส 1853 – 1918 ) , แจน ทูรอฟ ( ชาวดัตช์ 1858 – 1928 ) และหมายเลขของเบลเยี่ยม รวมทั้ง เฟอร์นันโด khnopff ( 1858 ( 1921 )ของผู้เข้าร่วมประชุมนานาชาติ ยังทำงานอยู่ในเบลเยียม แต่ไม่ค่อยแสดงผลงานของเขา คือ เจมส์ เซอร์ ( 1860 – 1949 ) ที่พัฒนารูปแบบตามเอกลักษณ์ Symbolist พิสดารและตัวเลข carnivalesque . ปิกัสโซ่ เป็นแฟนตัวยงของ Gauguin , มีผลงานที่เขาพบครั้งแรกขณะเยี่ยมชมปารีสใน 1901 , กระตือรือร้นกอดสัญลักษณ์ในระหว่างการก่อสร้างปีของเขาในบาร์เซโลนาผลงานช่วงสีน้ำเงินของเขา เช่น คนตาบอดอาหาร ( 1903 ; 50.188 ) แสดงถึงจิตใจตัวละครทางกายภาพและ downtrodden ในง่ายมากรูปแบบลักษณะของสัญลักษณ์ Cards

ในยุโรปกลาง สัญลักษณ์ เห็นสายเฟื่องฟู ในงานของการแยกตัวออกจากกรุงเวียนนา และกุสตาฟ คลิมต์ ( 1862 – 1918 ) โดยเฉพาะที่มีผ้าใบแสดงเสน่ห์ลึก มีทั้งการผลิตและทำลายกองกำลังของหญิงเพศ ( ซาโลเม 1909 Museo Ca ' Pesaro , เวนิส ) สไตล์คลิมท์สูงประดับแสดงปิดการเชื่อมต่อระหว่างสัญลักษณ์และการเคลื่อนไหวคู่ขนานในศิลปะการตกแต่งเช่นศิลปะนูโว .

การ symbolists ' ปฏิเสธธรรมชาติและการเล่าเรื่องในความโปรดปรานของการเป็นตัวแทนกลุ่มความคิดหรืออารมณ์จะมีผลต่องานศิลปะของศตวรรษที่ยี่สิบ โดยเฉพาะสูตรของเยอรมัน และลัทธิการแสดงออกทางนามธรรม