Some time passed. Eris and Roxy saf

Some time passed.
Eris and Roxy safely gave birth to their children. Both of them were girls. Roxy’s daughter was named Lily and Eris’s daughter was named Christina. With this, we now had 4 daughters and 2 sons.
Our house had become a little cramped. It was about time we gave some thought to remodelling while taking family planning into consideration.


Furthermore, Lucy was now 7 years old.

Now that she was 7, she could be called a first-year student studying in a primary school. The primary school was a place where kids of the same age learned about the fundamental knowledge that was essential for survival while co-habitating with other students.
Of course, it would be beneficial if that knowledge was taught by the parents themselves.

The most important keyword in a school was communal life.
Humans are beings who lived in groups. Most humans can’t live alone. They are beings who live together while helping each other, loving each other and getting into fights from time to time. It’s possible that those with the will to stay alone are out there, but they are probably a minority.
A school is a place where one learns how to make colleagues or friends, how to interact with them and how fights occur.

Nevertheless, a primary-school-like system didn’t exist in this Ranoa Kingdom. It should be obvious because there was no compulsory education. Here, a school was considered to be a place where people go if they wanted to go.

Even so, I thought that there was a need to go to school. Part of the reason was that I dropped out of high school in my previous life, but as for this life, I did learn a lot of things in the school of this world too.
I got along with Zanoba, met with Cliff, Badigadi, Nanahoshi, Ariel… And then married Sylphy.
There was no doubt that it was because of my daily attendance to Ranoa Magic University that my human relations were now in such abundance.

As such, I thought that there was a need to go to school, to let them go.

As such, during last year’s family council, that proposal was approved by more than half the members. Sylphy, Roxy and Lilya were in agreement. Even though Eris said “There’s not really any need to go”, she didn’t strongly oppose it.

Thus, it was decided that our children would start attending the University when they became 7. Though the other students enrolling wouldn’t necessarily be in the same age group, it was decided with the thought that it would be beneficial to their future.

And today was Lucy’s first day attending school. From here on out, for 7 years, or possibly even more if she repeated a year or two, this was the very first day of her school which she would be attending for a very long time.

“Is there anything that you’ve forgotten, Lucy?”
“Nope!”

Lucy, wearing her oversized uniform and carrying a bag too big for her, was now standing in front of the entranceway. Everything that she had on was brand new. The beginner’s staff and the robe contained within the bag, magic textbooks, even the lunch box, everything was new. And it seemed that Lucy, with all her new things, was happily grinning while looking at herself in the mirror.

As a result of that, she was somewhat careless, even to my words. Well, she did check those out many times over yesterday night, and there weren’t that many belongings to begin with. So I guess it should be fine.
But, that, isn’t she forgetting that? Then shouldn’t it be fine to remind her?

“Do you have your handkerchief?”
“It’s in my pocket!”
“Pencil case?”
“It’s in my bag!”
“Lunch box?”
“It’s in my bag!”
“My goodbye kiss?”
“That’s a no!”

That’s a no!?
Impossible, that can’t be…

Nevermind.
Um… was there something else? Something which was easily forgotten. Like future dreams, aspirations, the truth…

“Rudy, it’s gonna be fine.”

As I pondered, Sylphy came and patted on my back.

“Lucy is already a grown up, so it’s fine.”

Grown up.
She had certainly grown up. She was already 7 years old. Now that she was 7 she could do various things and do it alone.

“Papa, it’s gonna be fine! I’m gonna work hard!”

Lucy said while clenching her fist. That gesture was brave, lovely and very worrying. If I was a kidnapper and looked at something like this, I would immediately steal her away.
Although she had grown up, she still had some way to go.

“Lucy, don’t follow any strangers no matter what they say, okay?”
“Okay!”
“If they forcefully try to take you away then shout out my name as loud as you can, okay?”
“Okay!”
“If they covered up your mouth and said that they’ll kill you if you make a noise then ask them to read the letter I’ve prepared, okay?”
“Okaaay!”

Incidentally, I’ve written quite a bit for the kidnapper. I’ve written just whose subordinate I am and what kind of people I have connections with. I’ve also written just what would happen if Lucy were to be hurt. It’s possible that they might not be literate, but I’ve made necessary arrangements with the slave traders and asked them to socially lynch those who seem like they would kidnap my children. Those who would kidnap my children would be ostracised.

Still, cause for concern was something that was common. Unpredictable situations could exist in any amount. I couldn’t help but get worried sick that Lucy might get dragged into something like that.

“Lucy, if your friends at school bully you then tell it to your teacher.”
“Okay.”
“I don’t think it’ll happen, but if even the teacher bullies you, then tell it to Blue-Mama or Vice principal. Both of them stay in the staff room.”
“Okay.”
“If you think that you can’t tell to Blue-Mama or Vice principal then there’s White-Mama or Red-Mama or Auntie Aisha or Granny Lilya or Granny Elinalize… anyway, just consult someone. Of course, Papa is fine as well and Papa’s friends too. Don’t try to do things alone, okay?”
“Okaaaay.”
“If you are being bullied by some other kid then…”

I was suddenly grabbed at the nape of my neck and was pulled backwards. When I examined the situation, I saw Sylphy with an anger on her face. Lucy seemed to have became a little downhearted as well.

“Papa, I’ll be fine, okay…?”

Lucy said with a little uneasiness in her voice, her eyes upturned.
I wonder if I ended up making her nervous. I should’ve told her more about a dream-like school life. For example, to try her best to make 100 friends in school.
But it’s a serious matter. Though at times it would seem like there would be no one to help you from bullying, your ally would be lying in wait, somewhere around you.

“Rudy, try to believe in Lucy a little bit more.”
“.........Okay.”

But yeah, that’s right.
We’re sending the kid to school to raise her level of independence. I shouldn’t be thinking about dealing with every single little thing. In time, even Lucy would grow up and then leave our house to become fully independent. Of course, I’m talking about way into the future, but we were sending her to school so that she could do that properly in the first place.
That’s right, this matter was decided by the whole family.

“Lucy, say that you’re off.”
“I’m off!”

Lucy said that and opened the door, she left the house cheerfully. Seeing that, I said “Take care” while carefully watching over her.

“...”

The ones who saw her off were me and Sylphy, Eris with Leo, Zenith and Lilya. Roxy had already left for school. It seemed that some trouble came up at the Mercenary group, and as such, Aisha left just as early. The rest of the kids were still sleeping as they were still small.

“I’m going for my sword practise.”
“Well then, allow me to do the laundry.”
“Then, I’ll do the cleaning.”

While everyone left in small groups, I just kept staring at the door. The same as Leo. I’m sure our hearts are on the same wavelength.

I’m worried.
Perhaps Lucy had already gotten lost on her way. Though she walked the road to school along with Sylphy and Roxy quite often. But she’s alone today. I was worried.

As I thought, perhaps I shouldn’t let a 7 year old child walk alone. Such a cute little child should not be allowed to walk the roads alone. I should make a muscular bodyguard follow her. For example, someone with green hair, holding a white spear, who loves children.

After that, comes teaching.
Lucy had been given special lessons by Eris, Roxy and Sylphy. It’s not that she won’t be able to keep up, but that we might have taught her so much that it would cause her to feel out of place.

It’s not like she’s a raw diamond either. Though Vice Principal Jinas did say something like that, we still enrolled her as a normal student keeping in mind that a normal experience would be best for her. She even sat a proper examination.

I did not know whether that would result into a good direction or a bad direction. I also had fears that she might be used as a guinea pig.

“Leo.”
“Woof.”

Leo replied to me with but a single word, and raised his head to stop me in my tracks. As expected of our guardian deity. We both were dancing to the same rhythm. We didn’t even need to exchange any words between us.

“Rudy! Don’t you dare!”

As I put my hand on the door, I heard Sylphy’s sharp voice coming from the back. On looking back, I saw an irritated Sylphy standing there with her hands on her waist.

“Didn’t you promise just yesterday that you wouldn’t do anything and just watch over!?”
“No, you’re misunderstanding. Leo wants to go for walk.”

As I said that, Leo turned on his tail, walked towards the hallway, and escaped to the children’s room.
This was treachery. He would protect the kids from outer enemies but wouldn’t protect me from my wife.

“Listen, Rudy.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Some time passed. Eris and Roxy safely gave birth to their children. Both of them were girls. Roxy’s daughter was named Lily and Eris’s daughter was named Christina. With this, we now had 4 daughters and 2 sons. Our house had become a little cramped. It was about time we gave some thought to remodelling while taking family planning into consideration. Furthermore, Lucy was now 7 years old. Now that she was 7, she could be called a first-year student studying in a primary school. The primary school was a place where kids of the same age learned about the fundamental knowledge that was essential for survival while co-habitating with other students. Of course, it would be beneficial if that knowledge was taught by the parents themselves. The most important keyword in a school was communal life. Humans are beings who lived in groups. Most humans can’t live alone. They are beings who live together while helping each other, loving each other and getting into fights from time to time. It’s possible that those with the will to stay alone are out there, but they are probably a minority. A school is a place where one learns how to make colleagues or friends, how to interact with them and how fights occur. Nevertheless, a primary-school-like system didn’t exist in this Ranoa Kingdom. It should be obvious because there was no compulsory education. Here, a school was considered to be a place where people go if they wanted to go. Even so, I thought that there was a need to go to school. Part of the reason was that I dropped out of high school in my previous life, but as for this life, I did learn a lot of things in the school of this world too. I got along with Zanoba, met with Cliff, Badigadi, Nanahoshi, Ariel… And then married Sylphy. There was no doubt that it was because of my daily attendance to Ranoa Magic University that my human relations were now in such abundance. As such, I thought that there was a need to go to school, to let them go. As such, during last year’s family council, that proposal was approved by more than half the members. Sylphy, Roxy and Lilya were in agreement. Even though Eris said “There’s not really any need to go”, she didn’t strongly oppose it. Thus, it was decided that our children would start attending the University when they became 7. Though the other students enrolling wouldn’t necessarily be in the same age group, it was decided with the thought that it would be beneficial to their future. And today was Lucy’s first day attending school. From here on out, for 7 years, or possibly even more if she repeated a year or two, this was the very first day of her school which she would be attending for a very long time.“Is there anything that you’ve forgotten, Lucy?” “Nope!”ตอนนี้ยืนลูซี่ สวมเครื่องแบบขนาดใหญ่ของเธอ และแบกถุงขนาดใหญ่เกินไปสำหรับเธอ หน้า entranceway ทุกอย่างที่เธอมีคือแบรนด์ใหม่ พนักงานของมือและเสื้อคลุมที่มีอยู่ในกระเป๋า ตำราวิเศษ อาหารกล่อง แม้ทุกอย่างมา และเหมือนว่า ลูซี่ กับทุกสิ่งใหม่ของเธอ ได้อย่างมีความสุข grinning ในขณะที่มองตัวเองในกระจก จากนั้น เธอค่อนข้างสะเพร่า แม้แต่กับคำพูดของฉัน ดี เธอไม่ได้ตรวจสอบผู้ออกหลายครั้งข้ามคืนเมื่อวานนี้ และไม่มีผู้ให้การเริ่มต้นด้วย ดังนั้นผมคิดว่า มันควรจะดี แต่ ที่ ไม่ใช่เธอลืมที่ แล้ว มันควรดีเตือนเธอ"คุณมีผ้าเช็ดหน้าของคุณ" "มันอยู่ในกระเป๋าของฉัน" "ดินสอกรณี" "มันอยู่ในกระเป๋าของฉัน" "กล่องอาหารกลางวัน" "มันอยู่ในกระเป๋าของฉัน" "ของฉันลาจูบ" "ที่ไม่เป็น"ที่ไม่เป็น เป็นไปไม่ได้ ไม่สามารถ...เนเวอร์ไมนด์ อึม...ไม่มีสิ่งอื่น สิ่งที่ถูกลืมได้ง่าย เหมือนความฝันในอนาคต ความปรารถนา ความจริง... "Rudy มันจะดี"เป็นฉัน pondered, Sylphy มา และ patted หลัง "ลูซี่อยู่แล้วการปลูก ดังนั้นจึงเป็นการดี"เติบโตขึ้น เธอได้เติบโตขึ้นอย่างแน่นอน เธอได้แล้ว 7 ปี หลังจากที่เธอ 7 เธอสามารถทำสิ่งต่าง ๆ และทำคนเดียว"ปาป้า มันจะดี ฉันจะทำงานอย่างหนัก"ลูซี่ว่า ขณะเด็กนอนกัดกำปั้นของเธอ รูปแบบที่ถูกกล้า น่ารัก และกังวลมาก ถ้าถูกกับ kidnapper และมองสิ่งเช่นนี้ ฉันจะทันทีขโมยเธอไป แม้ว่าเธอได้เติบโตขึ้น เธอยังคงมีบางวิธีไป"ลูซี่ ไม่ทำตามคนแปลกหน้าใด ๆ ไม่ว่าสิ่งที่เขาพูด ล่ะ" "ดี" "ถ้าพวกเขาพยายามนำคุณประ แล้วตะโกนออกของฉันชื่อเสียงคุณสามารถ ไร" "ดี" "ถ้าพวกเขาปล่อยปากของคุณ และกล่าวว่า พวกเขาจะฆ่าคุณถ้าคุณทำเสียงดังแล้ว ขอให้อ่านตัวอักษร ได้เตรียม ล่ะ" "Okaaay"บังเอิญ ฉันได้เขียนไม่น้อยสำหรับ kidnapper ที่ ได้เขียนย่อยมีเพียงฉัน และคนชนิดใดมีการเชื่อมต่อกับ นอกจากนี้ผมยังได้เขียนเพียงอะไรจะเกิดขึ้นถ้าลูซี่จะบาดเจ็บ เป็นไปได้ว่า พวกเขาอาจไม่ literate แต่ฉันได้ทำจัดจำเป็นกับการค้าทาส และขอให้สังคมแขวนคอผู้ที่ดูเหมือนว่าจะลักพาตัวคุณลูก ๆ ผู้ที่จะลักพาตัวคุณลูก ๆ ที่จะ ostracised ยังคง เป็นสาเหตุสำหรับกังวลเป็นสิ่งที่ทั่วไป สถานการณ์ที่คาดเดาไม่ได้อยู่ในยอดเงิน ฉันไม่สามารถช่วย แต่รับห่วงป่วยว่า ลูซี่อาจรับลากเป็นสิ่งที่ต้องการ"ลูซี่ ถ้าเพื่อนที่โรงเรียนขู่คุณบอกอาจารย์" "ดี" "ผมไม่คิดว่า มันจะเกิดขึ้น แต่ถ้าได้ครู bullies คุณแล้วบอกว่า บลูมาม่าหรือรองหลัก พวกเขาทั้งสองอยู่ในห้องพนักงาน" "ดี" "ถ้าคุณคิดว่า คุณไม่บอกมาม่าบลู หรือรองหลักแล้วมีมา ม่าสีขาว หรือสีแดงมาม่า หรืออาอิชะ หฺป้า หรือยาย Lilya หรือยาย Elinalize...ต่อไป เพียงปรึกษาคนนั้น แน่นอน ปาป้าได้ปรับด้วยและเพื่อนของปาป้าเกินไป อย่าพยายามทำสิ่งต่าง ๆ เพียงอย่างเดียว ไร" "Okaaaay" "ถ้าคุณจะเป็นอะไร โดยเด็กอื่น ๆ แล้ว..."ก็ถูกคว้าที่ nape ของคอ และดึงถอยหลัง เมื่อฉันตรวจสอบสถานการณ์ ฉันเห็น Sylphy ด้วยความโกรธที่บนใบหน้าของเธอ ลูซี่ดูเหมือน ได้กลายเป็นมนุษย์เองเป็นเพียงเล็กน้อยเช่น"ปาป้า จะดี เอาล่ะ..."ลูซี่ว่า มี uneasiness เล็กน้อยในเสียงของเธอ เธอตา upturned สงสัยถ้า ฉันสิ้นสุดขึ้นทำให้เธอประสาท ฉันควรได้บอกเพิ่มเติมของเธอเกี่ยวกับชีวิตเหมือนฝันโรงเรียน ตัวอย่างเช่น จะลองดีกับ 100 เพื่อนในโรงเรียน แต่ก็เป็นเรื่องร้ายแรง แม้ว่าบางครั้งมันจะดูเหมือนจะมีใครช่วยเหลือคุณจาก bullying พันธมิตรของคุณจะสามารถโกหก in รอ อยู่รอบ ๆ ตัวคุณ" Rudy พยายามเชื่อในลูซี่หน่อย ๆ ยิ่ง" “......... ดี"แต่ใช่ ถูกต้อง เราจะส่งเด็กไปโรงเรียนเพื่อยกระดับของความเป็นอิสระของเธอ ฉันไม่ควรคิดเกี่ยวกับการจัดการกับทุกสิ่งเล็กน้อยที่เดียว ในเวลา ลูซี่แม้จะเติบโต และจากนั้น ออกจากบ้านเราจะเป็นอิสระอย่างเต็ม แน่นอน ฉันพูดคุยเกี่ยวกับวิธีในอนาคต แต่เราได้ส่งเธอไปโรงเรียนเพื่อให้เธอสามารถทำอย่างแรก เรื่องนี้ถูกต้อง ถูกตัดสิน โดยครอบครัว"ลูซี่ กล่าวว่า ว่า คุณกำลังปิด" "ผม"ลูซี่กล่าว และเปิดประตู เธอจากบ้าน cheerfully เห็นว่า ฉันกล่าวว่า "ดูแล" ชมอย่างระมัดระวังผ่านเธอ“...”คนที่เห็นเธอปิดได้ฉันและ Sylphy, Eris ลีโอ ซีนิท และ Lilya Roxy มีซ้ายสำหรับโรงเรียน มันดูเหมือนว่า ปัญหาบางอย่างมาที่กลุ่มรับจ้าง และดัง อาอิชะหฺเหลือเพียงก่อน ส่วนเหลือของเด็กยังนอนเป็นพวกเขายังเล็ก"ฉันจะสำหรับฝึกดาบของฉัน" "ดีแล้ว ข้าพเจ้าทำซักอบรีด" "แล้ว ฉันทำความสะอาด" ในขณะที่คนด้านซ้ายกลุ่มเล็ก ๆ ฉันเพียงเก็บจ้องประตู เหมือนลีโอ ผมมั่นใจว่า หัวใจของเราอยู่ในที่เดียวกับ wavelength ฉันกังวล บางทีลูซี่ได้รับสูญหายไปแล้วในแบบของเธอ ว่าเธอเดินอยู่โรงเรียน Sylphy และร็อกค่อนข้างบ่อย แต่เธอเป็นคนเดียววันนี้ ผมกังวล เป็นคิด บางทีฉันไม่ควรปล่อยให้เด็กอายุ 7 ปีเดินคนเดียว ไม่ควรอนุญาตเช่นน่ารักน้อยเด็กเดินถนนคนเดียว ฉันควรทำบอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยมกล้ามเนื้อตามเธอ ตัวอย่างเช่น ผู้ที่ มีผมสีเขียว ถือหอกสีขาว คนรักเด็ก หลังจากนั้น มาสอน ลูซี่ได้รับบทเรียนพิเศษ โดย Eris, Roxy Sylphy ไม่ว่า เธอจะไม่สามารถติดตาม แต่ว่า เราอาจสอนเธอมากว่า จะทำให้เธอรู้สึกว่าจาก It’s not like she’s a raw diamond either. Though Vice Principal Jinas did say something like that, we still enrolled her as a normal student keeping in mind that a normal experience would be best for her. She even sat a proper examination. I did not know whether that would result into a good direction or a bad direction. I also had fears that she might be used as a guinea pig.“Leo.” “Woof.” Leo replied to me with but a single word, and raised his head to stop me in my tracks. As expected of our guardian deity. We both were dancing to the same rhythm. We didn’t even need to exchange any words between us.“Rudy! Don’t you dare!” As I put my hand on the door, I heard Sylphy’s sharp voice coming from the back. On looking back, I saw an irritated Sylphy standing there with her hands on her waist.“Didn’t you promise just yesterday that you wouldn’t do anything and just watch over!?” “No, you’re misunderstanding. Leo wants to go for walk.” As I said that, Leo turned on his tail, walked towards the hallway, and escaped to the children’s room. This was treachery. He would protect the kids from outer enemies but wouldn’t protect me from my wife.“Listen, Rudy.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บางเวลาที่ผ่านไป.
Eris และร็อกได้อย่างปลอดภัยให้กำเนิดบุตรหลานของตน ทั้งสองของพวกเขาเป็นสาว ลูกสาวของร็อกเป็นชื่อลิลี่และลูกสาวของ Eris เป็นชื่อคริสตินา ด้วยวิธีนี้ตอนนี้เรามี 4 ลูกสาวและลูกชาย 2.
บ้านของเราได้กลายเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ แคบ มันเป็นเรื่องของเวลาที่เราให้ความคิดที่จะเปลี่ยนแปลงในขณะที่การวางแผนครอบครัวในการพิจารณา. นอกจากนี้ลูซี่ตอนนี้อายุ 7 ปี. ตอนนี้ว่าเธอเป็นคนที่ 7 เธออาจจะเรียกว่าเป็นนักศึกษาชั้นปีที่กำลังศึกษาอยู่ในระดับประถมศึกษา โรงเรียนประถมศึกษาเป็นสถานที่ที่เด็กวัยเดียวกันเรียนรู้เกี่ยวกับความรู้พื้นฐานที่มีความสำคัญสำหรับการอยู่รอดในขณะที่ร่วม habitating กับนักเรียนคนอื่น. แน่นอนมันจะเป็นประโยชน์ถ้าความรู้ที่ได้รับการสอนจากพ่อแม่ของตัวเอง. สิ่งที่สำคัญที่สุด คำหลักในโรงเรียนคือชีวิตของชุมชน. มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในกลุ่ม มนุษย์ส่วนใหญ่ไม่สามารถอยู่คนเดียว พวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ด้วยกันในขณะที่ช่วยกันรักกันและได้รับในการต่อสู้เป็นครั้งคราว เป็นไปได้ว่าผู้ที่มีความประสงค์ที่จะอยู่คนเดียวจะออกมี แต่พวกเขาอาจจะเป็นชนกลุ่มน้อย. โรงเรียนเป็นสถานที่ที่หนึ่งเรียนรู้วิธีที่จะทำให้เพื่อนร่วมงานหรือเพื่อนวิธีการโต้ตอบกับพวกเขาและวิธีการต่อสู้ที่เกิดขึ้น. แต่หลัก ระบบ -school เหมือนไม่ได้อยู่ในราชอาณาจักร Ranoa มันควรจะเป็นที่เห็นได้ชัดเพราะไม่มีการศึกษาภาคบังคับ ที่นี่โรงเรียนได้รับการพิจารณาให้เป็นสถานที่ที่คนไปหากพวกเขาต้องการที่จะไป. ดังนั้นแม้ผมคิดว่ามีความจำเป็นที่จะไปโรงเรียน ส่วนหนึ่งของเหตุผลคือการที่ฉันออกจากโรงเรียนมัธยมในชีวิตของฉันก่อนหน้า แต่เป็นสำหรับชีวิตนี้ฉันได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมายที่อยู่ในโรงเรียนของโลกนี้ด้วย. ผมได้รับพร้อมกับ Zanoba พบกับคลิฟ Badigadi, Nanahoshi อาเรียล ... และแต่งงานแล้ว Sylphy. มีข้อสงสัยว่ามันเป็นเพราะการเข้าร่วมประชุมประจำวันของฉันที่จะ Ranoa มหาวิทยาลัยเวทมนตร์ที่มีมนุษย์สัมพันธ์ของฉันตอนนี้ไม่มีในความอุดมสมบูรณ์ดังกล่าว. เช่นนี้ผมคิดว่ามีความจำเป็นที่จะไปโรงเรียน เพื่อให้พวกเขาไป. เช่นนี้ในระหว่างการประชุมสภาครอบครัวปีที่ผ่านมาข้อเสนอที่ได้รับการอนุมัติโดยมากกว่าครึ่งหนึ่งของสมาชิก Sylphy ร็อกและ Lilya อยู่ในข้อตกลง แม้ว่า Eris กล่าวว่า "มีไม่มากจำเป็นต้องไปใด ๆ " เธอไม่ขอคัดค้านมัน. ดังนั้นมันก็ตัดสินใจว่าเด็กของเราจะเริ่มต้นเข้าร่วมมหาวิทยาลัยเมื่อพวกเขากลายเป็น 7. แม้ว่านักเรียนคนอื่น ๆ จะลงทะเบียนเรียนไม่จำเป็นต้องเป็น ในกลุ่มอายุเดียวกันมันก็ตัดสินใจด้วยความคิดว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่ออนาคตของพวกเขา. และในวันนี้เป็นวันแรกของลูซี่เข้าเรียนในโรงเรียน จากที่นี่ที่ออกมาเป็นเวลา 7 ปีหรืออาจจะมากยิ่งขึ้นถ้าเธอซ้ำแล้วซ้ำอีกปีหรือสองปีนี้เป็นวันแรกของโรงเรียนของเธอที่เธอจะได้รับการเข้าร่วมการประชุมเป็นเวลานานมาก. "มีอะไรที่คุณลืม ลูซี่? " "Nope!" ลูซี่สวมเครื่องแบบขนาดใหญ่ของเธอและสะพายกระเป๋าขนาดใหญ่เกินไปสำหรับเธอตอนนี้ยืนอยู่ด้านหน้าของ entranceway ทุกอย่างที่เธอมีต่อแบรนด์ใหม่ พนักงานเริ่มต้นและเสื้อคลุมที่มีอยู่ภายในถุงตำราเวทมนตร์แม้กล่องอาหารกลางวันทุกอย่างเป็นของใหม่ และมันดูเหมือนว่าลูซี่กับทุกสิ่งใหม่ของเธอก็มีความสุขยิ้มในขณะที่มองตัวเองในกระจก. ในฐานะที่เป็นผลจากการที่เธอเป็นความประมาทบ้างแม้กระทั่งคำพูดของฉัน ดีที่เธอทำการตรวจสอบเหล่านั้นออกหลายครั้งกว่าคืนเมื่อวานนี้และมีไม่ว่าข้าวของจำนวนมากที่จะเริ่มต้นด้วย ดังนั้นผมจึงคิดว่ามันควรจะปรับ. แต่ที่ไม่ลืมว่าเธอ? จากนั้นไม่ควรจะเป็นที่ดีที่จะเตือนเธอ? "คุณมีผ้าเช็ดหน้าของคุณ?" "มันอยู่ในกระเป๋าของฉัน!" "กรณีดินสอ?" "มันอยู่ในกระเป๋าของฉัน!" "กล่องอาหารกลางวัน?" "มันอยู่ในกระเป๋าของฉัน!" "จูบลาของฉัน?" "นั่นไม่!" นั่นคือไม่มี !? เป็นไปไม่ได้ที่ไม่สามารถ ... ไม่เป็นไร. อืม ... มีสิ่งอื่นใด สิ่งที่ถูกลืมได้อย่างง่ายดาย เช่นเดียวกับความฝันในอนาคตแรงบันดาลใจ, ความจริง ... "รูดี้ก็จะเป็นดี." ขณะที่ผมครุ่นคิด Sylphy มาตบหลังของฉัน. "ลูซี่อยู่แล้วเติบโตขึ้นดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ดี." ที่ปลูกขึ้น. เธอได้เติบโตขึ้นอย่างแน่นอน ขึ้น เธอเป็นคนที่มีอยู่แล้วอายุ 7 ปี ตอนนี้เธอเป็น 7 เธอจะทำสิ่งต่างๆและทำมันคนเดียว. "พ่อก็จะเป็นดี! ผมจะทำงานหนัก! " ลูซี่กล่าวว่าในขณะที่กำกำปั้นของเธอ ท่าทางนั่นคือกล้าหาญที่น่ารักและน่าเป็นห่วงมาก ถ้าผมเป็นลักพาตัวและมองไปที่บางสิ่งบางอย่างเช่นนี้ฉันทันทีจะขโมยเธอออกไป. แม้ว่าเธอเติบโตขึ้นมาเธอยังคงมีวิธีที่จะไปบางอย่าง. "ลูซี่ไม่ทำตามคนแปลกหน้าใด ๆ ในสิ่งที่พวกเขาบอกว่าไม่มีไม่เป็นไร? " "โอเค!" "ถ้าพวกเขาอย่างแข็งขันพยายามที่จะนำคุณไปแล้วตะโกนออกมาชื่อของฉันเป็นดังที่คุณสามารถเอาล่ะ?" "โอเค!" "ถ้าพวกเขาขึ้นปกคลุมปากของคุณและบอกว่าพวกเขาจะฆ่าคุณถ้าคุณทำ เสียงแล้วขอให้พวกเขาอ่านจดหมายที่ผมได้เตรียมเอาล่ะ? " "Okaaay!" บังเอิญผมได้เขียนไม่น้อยสำหรับการลักพาตัว ผมเคยเขียนเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาที่มีผมและชนิดของคนที่ผมมีการเชื่อมต่อกับ ผมเคยเขียนก็เป็นเพียงแค่สิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้าลูซี่จะถูกทำร้าย มันเป็นไปได้ที่พวกเขาอาจจะไม่ได้รู้ แต่ผมได้ทำเตรียมการที่จำเป็นกับพ่อค้าทาสและขอให้พวกเขาเข้าสังคมประชาทัณฑ์ผู้ที่ดูเหมือนพวกเขาจะลักพาตัวลูก ๆ ของฉัน ผู้ที่จะลักพาตัวลูก ๆ ของฉันจะได้รับเมตตา. ยังคงมีสาเหตุสำหรับกังวลเป็นสิ่งที่เป็นเรื่องธรรมดา สถานการณ์ที่คาดเดาไม่ได้อาจมีอยู่ในจำนวนเงินใด ๆ ฉันไม่สามารถช่วย แต่ได้รับการป่วยกังวลว่าลูซี่อาจได้รับการลากเข้าไปในสิ่งที่ต้องการที่. "ลูซี่ถ้าเพื่อนที่โรงเรียนรังแกแล้วคุณบอกให้ครูของคุณ." "โอเค." "ผมไม่คิดว่ามันจะ เกิดขึ้น แต่หากแม้ครูรังแกคุณแล้วบอกให้แม่ฟ้าหรือรองหลัก ทั้งสองของพวกเขาอยู่ในห้องพักพนักงาน. " "โอเค." "ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่สามารถที่จะบอกแม่ฟ้าหรือรองหลักแล้วมีสีขาวหรือแม่แดงแม่หรือป้าหรือยาย Aisha Lilya หรือยาย Elinalize ... แล้วเพียงปรึกษาคน แน่นอนว่าพ่อจะปรับเป็นอย่างดีและเพื่อนของพ่อเกินไป อย่าพยายามที่จะทำสิ่งที่อยู่คนเดียวได้ไหม " "Okaaaay." "ถ้าคุณกำลังถูกรังแกโดยบางส่วนเด็กอื่น ๆ แล้ว ... " ผมได้รับก็คว้าที่ท้ายทอยของฉันและถูกดึงไปข้างหลัง เมื่อผมตรวจสอบสถานการณ์ที่ผมเห็น Sylphy ด้วยความโกรธบนใบหน้าของเธอ ลูซี่ดูเหมือนจะกลายเป็นเศร้าซึมเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นกัน. "พ่อผมจะปรับเอาล่ะ ... ?" ลูซี่กล่าวด้วยความไม่สบายใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ในเสียงของเธอดวงตาของเธอหงาย. ฉันสงสัยว่าฉันสิ้นสุดการทำประสาทของเธอ ฉันควรจะได้บอกเธอเกี่ยวกับชีวิตในโรงเรียนเหมือนฝัน ตัวอย่างเช่นในการพยายามที่ดีที่สุดของเธอที่จะทำให้เพื่อน ๆ ใน 100 โรงเรียน. แต่มันเป็นเรื่องที่ร้ายแรง แม้ว่าในบางครั้งมันจะดูเหมือนว่าจะไม่มีการอย่างใดอย่างหนึ่งที่จะช่วยให้คุณจากการข่มขู่พันธมิตรของคุณจะได้รับการนอนรออยู่ที่ไหนสักแห่งรอบ ๆ ตัวคุณ. "รูดี้พยายามที่จะเชื่อในลูซี่นิด ๆ หน่อย ๆ ." "..... .... เอาล่ะ. " แต่ใช่ว่าเป็นสิทธิ. เราจะส่งเด็กไปที่โรงเรียนเพื่อยกระดับของความเป็นอิสระของเธอ ฉันไม่ควรจะคิดเกี่ยวกับการจัดการกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกเดียว ในเวลาที่ลูซี่แม้จะเติบโตขึ้นมาแล้วปล่อยให้บ้านของเราจะกลายเป็นอิสระอย่างเต็มที่ แน่นอนฉันพูดคุยเกี่ยวกับวิธีการในอนาคต แต่เราส่งเธอไปโรงเรียนเพื่อที่เธอจะทำอย่างถูกต้องในสถานที่แรก. ที่เหมาะสมเรื่องนี้ถูกตัดสินโดยทั้งครอบครัว. "ลูซี่บอกว่าคุณ กำลังออก. " "ฉันออก!" ลูซี่กล่าวว่าและเปิดประตูให้เธอออกจากบ้านไปอย่างมีความสุข เห็นว่าผมบอกว่า "ดูแล" ในขณะที่เฝ้าดูอย่างระมัดระวังของเธอ. "... " คนที่เห็นออกของเธอฉันและ Sylphy, Eris กับลีโอสุดยอดและ Lilya ร็อกมีเหลือแล้วสำหรับโรงเรียน ดูเหมือนว่าปัญหาบางอย่างขึ้นมาในกลุ่มทหารรับจ้างและเป็นเช่นนี้ Aisha ซ้ายเช่นเดียวกับในช่วงต้น ส่วนที่เหลือของเด็กยังคงนอนหลับขณะที่พวกเขายังมีขนาดเล็ก. "ฉันจะสำหรับการปฏิบัติดาบของฉัน." "ถ้าอย่างนั้นให้ฉันไปทำซักรีด." "แล้วฉันจะทำทำความสะอาด." ขณะที่ทุกคน ที่เหลืออยู่ในกลุ่มเล็ก ๆ ผมก็คงจ้องมองที่ประตู เช่นเดียวกับลีโอ ฉันแน่ใจว่าหัวใจของเราอยู่ในคลื่นเดียวกัน. ฉันกังวล. บางทีลูซี่มีอากาศอยู่แล้วหายไปในทางของเธอ แม้เธอจะเดินถนนไปโรงเรียนพร้อมกับ Sylphy และ Roxy ค่อนข้างบ่อย แต่เธอเป็นคนเดียวในวันนี้ ฉันเป็นห่วง. ขณะที่ผมคิดว่าบางทีฉันไม่ควรปล่อยให้เด็กอายุ 7 ปีเดินคนเดียว เช่นเด็กเล็ก ๆ น่ารักไม่ควรได้รับอนุญาตให้เดินถนนคนเดียว ฉันควรจะทำให้กล้ามเนื้อคุ้มกันตามเธอ ตัวอย่างเช่นคนที่มีผมสีเขียวถือหอกสีขาวที่รักเด็ก. หลังจากนั้นมาการเรียนการสอน. ลูซี่ได้รับบทเรียนพิเศษจาก Eris, Roxy และ Sylphy มันไม่ใช่ว่าเธอจะไม่สามารถที่จะให้ทัน แต่ที่เราอาจจะสอนให้เธอมากว่ามันจะทำให้เธอรู้สึกออกจากสถานที่. มันไม่ได้เหมือนเธอเป็นเพชรดิบอย่างใดอย่างหนึ่ง แม้ว่ารองอาจารย์ Jinas ไม่พูดอะไรบางอย่างเช่นเดียวกับที่เรายังคงลงทะเบียนเรียนของเธอเป็นนักเรียนปกติทำให้ทราบว่าเป็นประสบการณ์ที่ปกติจะดีที่สุดสำหรับเธอ เธอยังนั่งการตรวจสอบที่เหมาะสม. ผมไม่ทราบว่าที่จะส่งผลในทิศทางที่ดีหรือไม่ดีทิศทาง ฉันยังมีความหวาดกลัวว่าเธออาจจะนำมาใช้เป็นหนูตะเภา. "สิงห์." "โฮ่ง." สิงห์ตอบฉันด้วย แต่คำเดียวและยกหัวของเขาจะหยุดฉันในเพลงของฉัน เป็นที่คาดหวังของผู้ปกครองเทพของเรา เราทั้งคู่ก็เต้นไปตามจังหวะเดียวกัน เราไม่จำเป็นต้องมีการแลกเปลี่ยนคำพูดใด ๆ ระหว่างเรา. "รูดี้! คุณไม่กล้า! " ขณะที่ผมใส่มือของฉันที่ประตูผมได้ยินเสียงที่คมชัด Sylphy มาจากด้านหลัง มองย้อนกลับไปเมื่อวันที่ผมเห็น Sylphy หงุดหงิดยืนอยู่ที่นั่นด้วยมือของเธอบนเอวของเธอ. "ไม่ได้คุณสัญญาว่าเมื่อวานนี้ที่คุณจะไม่ทำอะไรและก็ดูมากกว่า !?" "ไม่ว่าคุณกำลังเข้าใจผิด ราศีสิงห์ต้องการที่จะไปเดินเล่น. " ในฐานะที่ผมบอกว่า, ราศีสิงห์เปิดหางของเขาเดินไปสู่ห้องโถงและหนีไปห้องเด็ก. นี่คือการทรยศหักหลัง เขาจะปกป้องเด็กจากศัตรูนอก แต่จะไม่ปกป้องฉันจากภรรยาของฉัน. "ฟังรูดี้."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เวลาผ่านไป
อีริสและ Roxy อย่างปลอดภัย ให้กำเนิดบุตร ทั้งสองสาว ลูกสาวน่ารักชื่อ ลิลลี่ และลูกสาวของเฟริส เป็นชื่อ คริสติน่า กับเราตอนนี้ มี 4 คน 2 คน .
บ้านของเราได้กลายเป็นน้อยคับแคบ มันเกี่ยวกับเวลาที่เราคิดได้ของเราในขณะที่การวางแผนครอบครัวพิจารณา


นอกจากนี้ลูซี่ ตอนนี้ 7 ขวบ

ตอนนี้เธออายุ 7 ขวบ เธออาจจะเรียกได้ว่าเป็นนักศึกษาปี 1 เรียนในโรงเรียนประถม โรงเรียนเป็นสถานที่ที่เด็กวัยเดียวกันได้เรียนรู้เกี่ยวกับความรู้พื้นฐานที่จำเป็นเพื่อความอยู่รอดขณะที่ Co habitating กับนักเรียนคนอื่น ๆ .
แน่นอน มันก็เป็นประโยชน์ถ้าความรู้ที่ถูกสอนโดยพ่อแม่ตัวเอง

คำหลักที่สำคัญที่สุดในโรงเรียนเป็นชีวิตของชุมชน .
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในกลุ่ม คนส่วนใหญ่ไม่สามารถอยู่อย่างโดดเดี่ยวได้ พวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ร่วมกัน ช่วยเหลือกันและกัน รักกันและกัน และชกต่อยครั้ง เป็นไปได้ว่า ผู้จะอยู่คนเดียวจะออกมี แต่พวกเขาคงเป็นส่วนน้อย
โรงเรียนเป็นสถานที่ที่หนึ่งเรียนรู้วิธีการให้เพื่อนร่วมงานหรือเพื่อน วิธีการโต้ตอบกับพวกเขาและวิธีการ การต่อสู้เกิดขึ้น

แต่โรงเรียนประถมเหมือนไม่ได้อยู่ ในระบบนี้ ranoa สหราชอาณาจักร มันควรจะชัดเจน เพราะยังไม่มีการศึกษา ที่นี่ ที่โรงเรียนนี้ถือว่าเป็นสถานที่ที่ผู้คนไป ถ้าพวกเขาอยากไป

แม้ดังนั้นฉันคิดว่ามันต้องไปโรงเรียน ส่วนหนึ่งของเหตุผลที่ผมลาออกจากโรงเรียนมัธยมในชาติก่อน แต่สำหรับชีวิตนี้ ฉันได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมายในโรงเรียนของโลกนี้ด้วย พร้อมกับ zanoba
ฉันได้เจอกับหน้าผา badigadi nanahoshi , เอเรียล . . . และก็แต่งงานกับซิลฟี .
มีข้อสงสัยว่า เป็นเพราะผมเข้าทุกวัน ranoa เวทมนตร์มหาวิทยาลัยที่มนุษยสัมพันธ์ของฉันตอนนี้ในความอุดมสมบูรณ์

เช่น ฉันคิดว่าจำเป็นต้องไปโรงเรียน เพื่อให้พวกเขาไป

เช่น ระหว่างสภาครอบครัวสุดท้ายของปี ข้อเสนอได้รับการอนุมัติโดยมากกว่าครึ่งหนึ่งของสมาชิก ซิลฟี ร็อกซี่ lilya และอยู่ในข้อตกลงแม้ว่าธุรกิจกล่าวว่า " มันไม่ใช่อะไรที่ต้องไป " เธอไม่ได้ต่อต้านมัน .

ดังนั้นมันก็ตัดสินใจว่าเด็กจะเริ่มเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเมื่อพวกเขากลายเป็น 7 แม้ว่านักเรียนคนอื่น ๆความไม่จําเป็นต้องในวัยเดียวกันก็ตัดสินใจด้วยความคิดที่ว่า มันจะเป็นประโยชน์ต่ออนาคตของตนเอง

และวันนี้ก็เป็นวันแรกของลูซี่มาโรงเรียน จากนี้ไป เป็นเวลา 7 ปี หรืออาจจะมากกว่า ถ้าเธอซ้ำอีกปีหรือสองปี นี่วันแรกของเธอที่เธอจะต้องไปโรงเรียนนานๆ

" มีอะไรที่คุณลืม ลูซี่ "
" ไม่ ! "

ลูซี่ สวมเครื่องแบบขนาดใหญ่ของเธอและแบกถุงขนาดใหญ่เกินไปสำหรับเธอคือตอนนี้ยืนอยู่ในด้านหน้าของ entranceway . ทุกอย่างที่เธอมี ที่ มี แบรนด์ใหม่ เจ้าหน้าที่ของมือใหม่ และเสื้อคลุมที่บรรจุอยู่ภายในถุง ตำราเวทมนตร์ แม้อาหารกล่อง ทุกอย่างยังใหม่ และดูเหมือนลูซี่ กับสิ่งที่ใหม่ทั้งหมดของเธอมีความสุขยิ้มในขณะที่มองตัวเองในกระจก

ผลนั้น เธอค่อนข้างประมาท แม้คำพูดของชั้น อืมเธอไม่ได้ตรวจสอบออกหลายครั้งกว่าเมื่อคืนวาน และไม่มีที่มากมายข้าวของจะเริ่มต้นด้วย ดังนั้นผมจึงคิดว่ามันน่าจะดี
แต่ที่เธอไม่ได้ลืมนะ ? แล้วมันไม่ควรได้เตือนเธอ

" เธอมีผ้าเช็ดหน้า ? "
" มันอยู่ในกระเป๋าของฉัน "
" กรณีดินสอ ? "
" มันอยู่ในถุงของฉัน "
" ข้าวกล่อง ? "
" มันอยู่ในถุงของฉัน "
" ฉันบอกลา จูบ "
" ไม่มีทาง ! "

ที่ไม่ ?
เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ . . . . . . .


. . . ไม่เป็นไร . . . . . . . . มีอะไรอีกล่ะ บางสิ่งที่ถูกลืมได้อย่างง่ายดาย เหมือนความฝัน อนาคตปรารถนา ความจริง . . . . . . .

" รูดี้ ไม่เป็นไรหรอก "

ฉันครุ่นคิดซิลฟี่มาลูบหัวบนหลังของฉัน

" ลูซี่ก็โตแล้ว ดังนั้น ไม่เป็นไรหรอก "

เธอต้องเติบโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น เธอแล้ว 7 ปีตอนนี้เธออายุ 7 ขวบ เธอสามารถทำสิ่งต่างๆ และทำคนเดียว

" พ่อ ไม่เป็นไรหรอก ! ผมจะทำงานให้หนัก "

เธอลูซี่พูดขณะที่จับหมัด ท่าทางนี้กล้าหาญมาก และน่ารักมากมาก ถ้าผมเป็นโจรลักพาตัว และดูอะไรแบบนี้ ฉันต้องขโมยเธอไป
ถึงแม้ว่าเธอเติบโตขึ้น เธอยังคงมีบางวิธีที่จะไป

" ลูซี่อย่าตามคนแปลกหน้าไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไร โอเค ? "
" โอเค ! "
" ถ้าพวกเขาบังคับให้พยายามที่จะพาคุณไป แล้วตะโกนเรียกชื่อฉันดังเท่าที่คุณสามารถ , โอเค ? "
" โอเค ! "
" ถ้าพวกเขาครอบคลุมปากของคุณและกล่าวว่าพวกเขาจะฆ่าคุณถ้าคุณส่งเสียงแล้วถามพวกเขาที่จะอ่านจดหมายที่ฉันได้เตรียมไว้ โอเค ? "
" okaaay ! "

บังเอิญผมเขียนค่อนข้างเป็นบิตสำหรับการลักพาตัว