รัชการที่5
รัชการที่ 5 เป็นหัวเลี้ยวสำคัญที่สุดของการพัฒนาไปสู่ยุคใหม่ของไทย เป็นจุดที่ยุคเก่า มาบรรจบกับยุคใหม่ พัฒนาการของศิลปะ การละครที่สำคัญในรัชการที่ 5 คือละครรำแบบใหม่ซึ่งแตกแขนงออกมาจากละครรำแบบเดิม โดยผสมผสานลักษณะของละครใน และละครนอกกับความคิดสร้างสรรค์ใหม่ๆเพื่อให้การแสดงรวดเร็วทันใจและถูกรสนิยมของคนในสมัยนั้นมาดัดแปลงให้เข้ากับรูปแบบเดิมของละคร และนาฏศิลป์ไทยทำให้เกิดเป็นศิลปะการแสดงแบบใหม่ขึ้นได้แก่ ละครพันทาง ละครดึกดำบรรพ์ ละครร้อง ละครพูด และลิเก ทรงส่งเสริมการละครโดยเลิกกฎหมายการเก็บอากรมหรสพเมื่อพุทธศักราช 2450 ทำให้กิจการละครเฟื่อฟูขึ้นกลายเป็นอาชีพได้