Chapter 96: Who’s Bullying Whom?Che

Chapter 96: Who’s Bullying Whom?

Chen Wei sat on the steps while letting the wind burn her face. She was looking straight at Chen Rong with a queue of maids and servants behind her.

After several days of not seeing Chen Wei, Chen Rong noted that her chin was now more pointed and her face was sallow and haggard.

As they looked at each other, she found that Chen Wei’s eyes were in an empty daze. If she looked like this, then perhaps she had not come to condemn her?

Chen Rong dismounted her carriage while contemplating the situation.

She kept her head lowered and walked ahead.

Her hair was disheveled, there was also dried blood on the corner of her mouth. When she got to Chen Wei, she curtsied and softly said, “Please wait, jiejie. I’ll see you after I take a bath.”

When she finished, she walked past Chen Wei and went straight toward her room.

“Stop!”

Chen Wei’s shout was both hoarse and strengthless.

Chen Rong stopped but did not look back. She merely said, “I accidentally fell so I’m looking unpresentable right now. Please allow me to take a bath and change my clothes first.”

Her explanation was delivered after careful deliberation.

But Chen Wei wasn’t in the mood to listen to her. She stared at her cousin and obstinately insisted: “That’s not necessary, I don’t want to wait.”

She rose and walked over to Chen Rong.

Seeing that she was standing behind her without doing or saying anything, and just staring at her, Chen Rong couldn’t help but feel the chills. She turned around with a smile and called, “Cousin?”

“Let’s speak inside,” Chen Wei said. “Why are you just standing there?” she aded when she didn’t see Chen Rong move.

Chen Rong glanced at the servants who were looking at her with concern, gave some thought, then turned and walked toward the room.

Chen Wei was right behind her. Once she entered the room, she flung her sleeves and shut the door.

Hearing the slamming door and sensing Chen Wei’s anxious breathing, Chen Rong worriedly thought: What happened can’t possibly have reached her ears, can it?

While Chen Rong pondered to herself, a loud thud all of a sudden sounded behind her.

She turned around. Do not steal from h amster 428.

She instantaneously froze and stared in shock at Chen Wei who had dropped to her knees and was now pleadingly looking at her even though the lips on her pallid face was still stubbornly pressed into a line. Chen Rong didn’t know what to do.

Chen Wei kept her back straight as she stared up at Chen Rong. She bit her lip when she faced her cousin’s beautiful face.

She was biting herself quite hard. In a flash, her mouth was already bleeding.

After staring at Chen Rong for a while, she suddenly knocked her head on the floor and said, “Ah Rong, have mercy on me.”

Upon hearing these words, all of Chen Rong’s surprise and shock went away. She coldly smiled and replied, “Ah Wei, I’ve never provoked you!”

She might have sought her own happiness previously, but she hadn’t initiated anything this time! Nothing at all!

Chen Wei wasn’t convinced. She gave Chen Rong another kowtow. “Ah Rong, I love General Ran. From the first time I saw him, nay, from the first time I heard his name and saw his portrait, I have loved him. Every night when I dream, I would dream of him. Every day when I eat, I would think of him. Ah Rong, all I want is to spend my life with him. Why do you have to appear? Why do you have his attention? Why?!”

She was practically screaming by the end of her speech.

Quiet murmuring rose outside.

Chen Rong looked toward the door and then turned to Chen Wei. She drew her lips into a line and quietly said, “Ah Wei, it’s useless to tell me these things. If you love General Ran, go and tell him!”

Still, nothing Chen Rong said went into Chen Wei’s ears. “Ah Rong, you have Wang Qilang,” she insisted in her hoarse voice. “I beg you to let General Ran go. Tell him that you don’t like him, that you’ve had intimite relations with Wang Qilang and have lost your virginity to him. If you tell him that, he wouldn’t like you anymore.”

Her tone of voice increased toward the end. Only now did Chen Rong realize she had said so much just for that last line!

Chen Wei had kowtowed as she spoke, her forehead soon bruising.

After going on and on, Chen Wei at last looked up at Chen Rong.

She saw Chen Rong pouring herself some wine and drinking it from her seat.

Here she was, prostrating and kowtowing to her, but she was going to act this way?!

All of a sudden, a nameless ire rose inside of her.

While Chen Wei was shaking with anger, Chen Rong glanced at her and coldly said, “Ah Wei, what makes you think that I would sacrifice my own reputation for your happiness? Do you think all you have to do is kneel down and give me two kowtows, and I would destroy my future, my happiness and my life just to fulfill your wish?”

Chen Rong’s face was livid. She was also looking at Chen Wei in outrage and contempt. She placed her cup down, sprang to her feet, and pointed outside

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 96: ใครกลั่นแกล้งใคร?

เฉินเหว่ยนั่งอยู่บนขั้นตอนในขณะที่ให้ลมเผาไหม้ใบหน้าของเธอ เธอกำลังมองตรงไปที่เฉินร่องกับคิวของแม่บ้านและคนรับใช้ที่อยู่เบื้องหลังของเธอ.

หลังจากที่หลายวันไม่เห็นเฉินเหว่ย, เฉินร่องตั้งข้อสังเกตว่าคางของเธอก็คือตอนนี้แหลมมากขึ้นและใบหน้าของเธอคือซีดและซีดเซียว.

ขณะที่พวกเขามองหน้ากัน เธอก็พบว่าดวงตาของเฉินเหว่ยของคนในความงุนงงที่ว่างเปล่า ถ้าเธอมองเช่นนี้แล้วบางทีเธออาจจะไม่ได้มาประณามเธอ?

เฉินโรงม้ารถม้าของเธอในขณะใคร่ครวญสถานการณ์.

เธอยังคงหัวของเธอลดลงและเดินไปข้างหน้า.

ผมของเธอเป็นกระเซิงนอกจากนี้ยังถูกทำให้แห้งเลือดบนมุมของเธอ ปาก. เมื่อเธอมาถึงเฉินเหว่ยเธอ curtsied นุ่มและกล่าวว่า "โปรดรอสักครู่ jiejie ฉันจะเห็นคุณหลังจากที่ผมใช้เวลาอาบน้ำ. "

เมื่อเธอพูดจบเธอเดินผ่านมาเฉินเหว่ยและเดินตรงไปยังห้องของเธอ.

" หยุด! "

ตะโกนเฉินเหว่ยเป็นทั้งเสียงแหบและ strengthless.

เฉินร่องหยุด แต่ไม่ได้มองย้อนกลับไป เธอเพียง แต่กล่าวว่า "ผมไม่ได้ตั้งใจลดลงดังนั้นฉันกำลังมองไม่เรียบร้อยในขณะนี้ โปรดให้ฉันจะใช้เวลาอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าครั้งแรกของฉัน. "

คำอธิบายของเธอถูกส่งหลังจากใคร่ครวญระมัดระวัง.

แต่เฉินเหว่ยไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังเธอ เธอจ้องมองมาที่ญาติของเธอและหัวชนฝายืนยัน: "นั่นคือไม่จำเป็นผมไม่ต้องการที่จะรอ."

เธอลุกขึ้นและเดินไปเฉินร่อง.

เห็นว่าเธอกำลังยืนอยู่ข้างหลังของเธอโดยไม่ต้องทำหรือพูดอะไรและเพียงแค่จ้องมองมาที่เธอ เฉินร่องไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกหนาวสั่น เธอหันไปรอบ ๆ ด้วยรอยยิ้มและเรียกว่า "ลูกพี่ลูกน้อง?"

"เราพูดคุยภายใน" เฉินเหว่ยกล่าวว่า "ทำไมคุณถึงเพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่น?" เธอ aded เมื่อเธอไม่เห็นย้ายเฉินร่อง.

เฉินร่องเหลือบมองไปที่คนรับใช้ที่กำลังมองเธอด้วยความห่วงใยให้ความคิดบางอย่างจากนั้นก็หันและเดินไปยังห้องพัก.

เฉินเหว่ยเป็น ด้านหลังของเธอ . เมื่อเธอเข้ามาในห้องที่เธอเหวี่ยงแขนของเธอและปิดประตู

ได้ยินประตูกระแทกและการตรวจวัดการหายใจกังวลเฉินเหว่ยของเฉินร่องกังวลคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่อาจได้มาถึงหูของเธอสามารถมันได้หรือไม่

ในขณะที่เฉินร่องครุ่นคิดไป ตัวเองเป็น thud ดังทั้งหมดในฉับพลันฟังด้านหลังของเธอ.

เธอหันไปรอบ ๆ อย่าขโมยจาก H Amster 428.

เธอทันทีแช่แข็งและจ้องในช็อตที่เฉินเหว่ยที่ได้ลดลงไปที่หัวเข่าของเธอและตอนนี้กำลังอ้อนวอนมองเธอแม้ว่าริมฝีปากบนใบหน้าขาวซีดของเธอก็ยังคงกดหัวชนฝาเข้าไปในบรรทัด เฉินร่องไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร.

เฉินเหว่ยทำให้เธอกลับมาตรงที่เธอจ้องขึ้นที่เฉินร่อง เธอกัดริมฝีปากของเธอเมื่อเธอต้องเผชิญกับใบหน้าที่สวยงามลูกพี่ลูกน้องของเธอ.

เธอถูกกัดตัวเองค่อนข้างยาก ในแฟลชปากของเธอได้แล้วมีเลือดออก.

หลังจากที่จ้องมองที่เฉินร่องในขณะที่เธอก็เคาะหัวของเธอบนพื้นและกล่าวว่า "อาร่องมีความเมตตากับฉัน."

เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ทั้งหมดของความประหลาดใจเฉินร่อง และช็อตก็ออกไป เธอเย็นชายิ้มและตอบว่า "อาเหว่ยผมไม่เคยเจ็บใจคุณ!"

เธออาจจะได้แสวงหาความสุขของเธอเองก่อนหน้านี้ แต่เธอก็ไม่ได้เริ่มต้นอะไรเวลานี้! ไม่มีอะไรที่ทุกคน!

เฉินเหว่ยก็ไม่เชื่อ เธอให้เฉินร่องคุกเข่าอีก "อาร่องฉันรักวิ่งทั่วไป ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นเขาแต่ว่าจากครั้งแรกที่ผมได้ยินชื่อของเขาและเห็นภาพของเขาฉันได้รักเขา ทุกคืนเมื่อฉันฝันฉันจะฝันของเขา ทุกวันเมื่อฉันกินฉันจะคิดว่าเขา อาร่องทั้งหมดที่ฉันต้องการที่จะใช้ชีวิตอยู่กับเขา ทำไมคุณต้องปรากฏที่ใด ทำไมคุณมีความสนใจของเขา? ทำไม ?! "

เธอได้รับจริงเสียงกรีดร้องในตอนท้ายของคำพูดของเธอ.

บ่นเงียบกุหลาบนอก.

เฉินร่องมองไปทางประตูแล้วหันไปเฉินเหว่ย เธอดึงริมฝีปากของเธอเข้าไปในเส้นและเงียบ ๆ กล่าวว่า "อาเหว่ยก็ไม่มีประโยชน์ที่จะบอกฉันสิ่งเหล่านี้ ถ้าคุณรัก Ran ทั่วไป, ไปและบอกเขาว่า "

ยังไม่มีอะไรเฉินรงค์กล่าวว่าเดินเข้าไปในหูของเฉินเหว่ยของ "อาร่องคุณมีวัง Qilang" เธอยืนยันในเสียงแหบแห้งของเธอ "ผมขอให้คุณให้ไปวิ่งทั่วไป บอกเขาว่าคุณไม่ชอบเขาที่คุณเคยมีความสัมพันธ์กับ intimite วัง Qilang และมีการสูญเสียความบริสุทธิ์ของคุณกับเขา ถ้าคุณบอกเขาว่าเขาไม่อยากให้คุณอีกต่อไป. "

เสียงของเธอเสียงที่เพิ่มขึ้นไปยังจุดสิ้นสุด เพียง แต่ตอนนี้ไม่เฉินร่องรู้ว่าเธอได้กล่าวว่ามากเพียงสำหรับบรรทัดสุดท้ายที่!

เฉินเหว่ยได้ kowtowed ขณะที่เธอพูดหน้าผากของเธอเร็ว ๆ นี้ช้ำ.

หลังจากนั้นจะบนและบนเฉินเหว่ยที่สุดท้ายที่มองมาที่เฉินร่อง.

เธอเห็นเฉินร่อง เทตัวเองไวน์และดื่มมันจากที่นั่งของเธอ.

นี่เธอถูก, พินอบพิเทาและ kowtowing กับเธอ แต่เธอก็จะทำแบบนี้ ?!

ทั้งหมดในทันทีเป็นความกริ้วโกรธนิรนามเพิ่มขึ้นภายในของเธอ.

ขณะที่เฉินเหว่ยก็สั่นด้วย โกรธเฉินร่องเหลือบมองไปที่เธอและเย็นชากล่าวว่า "อาเหว่ยสิ่งที่ทำให้คุณคิดว่าฉันจะเสียสละชื่อเสียงของตัวเองเพื่อความสุขของคุณหรือไม่ คุณคิดว่าสิ่งที่คุณต้องทำคือการคุกเข่าลงและให้ฉันสอง kowtows และฉันจะทำลายอนาคตของฉันมีความสุขของฉันและชีวิตของฉันเพียงเพื่อตอบสนองความต้องการของคุณหรือไม่ "

ใบหน้าร่องเฉินเป็นสีซีด เธอยังมองหาที่เฉินเหว่ยในความชั่วร้ายและดูถูก เธอวางถ้วยของเธอลงผุดไปที่เท้าของเธอและชี้ออกไปข้างนอก