2.4 Digital StorytellingNevertheles

2.4 Digital Storytelling
Nevertheless, Bernajean (2004) gives the meaning of Digital Storytelling as the ancient art of oral storytelling which mixed together with the authors’ own story voice and personal tales which blending images, music, narrative and voice together into their powerful creations (Porter, 2004). Nowadays, digital storytelling has become a compelling tool for classroom teachers and students (Brown, 2005). In agreement with Ohler (2007), digital storytelling has become a widely used new media activity. It is one of educational technology tool used in the classroom. Ellis (2005) suggest that technology has affected the collaborative relationships between students and the way they interact with each other which eventually influence the learning opportunities in the classroom. In the present, development in technology which related one of interesting activity in the classroom, storytelling, is digital storytelling.

Students are motivated, engaged, and interesting in digital storytelling (Davis, 2004). It
engages students in the language of their generation which does not like traditional
instruction strategies (Hofer & Swan, 2006). Hibbing & Erickson (2003) have shown that the
use of multimedia in teaching helps students retain new information as well as aids in the
comprehension of difficult material. Digital storytelling also can provide students and
teachers with a powerful tool to use in the classroom. Additionally, in the process of telling
the story through digital storytelling, they are learning to use technology (Tucker, 2006). As
an instruction tool, Burmark (2004) found that the integrating visual images with written text
both enhances and accelerates student comprehension, and digital storytelling is an especially
good technology tool for collecting, creating, analyzing, and combining visual images with
written text. Meadow (2003) also believed that digital storytelling is the social practice of
telling stories that makes use of low cost digital cameras, non linear authoring tools, and
computer to create short multimedia stories.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2.4 บนระบบดิจิทัลแบบอย่างไรก็ตาม Bernajean (2004) ให้ความหมายของดิจิตอลเป็นศิลปะโบราณของปากซึ่งผสมกับเสียงของผู้เขียนเรื่องและนิทานส่วนบุคคลซึ่งผสมรูปภาพ เพลง เรื่องเล่า และเสียงเข้าไปในผลงานมีประสิทธิภาพ (พนักงานยกกระเป๋า 2004) ในปัจจุบันนี้ เล่าเรื่องดิจิตอลได้กลายเป็น เครื่องมือที่น่าสนใจสำหรับอาจารย์และนักเรียน (สีน้ำตาล 2005) ข้อตกลง Ohler (2007), เล่าเรื่องดิจิตอลได้กลายเป็น กิจกรรมสื่อใหม่อย่างกว้างขวาง มันเป็นเครื่องมือเทคโนโลยีการศึกษาที่ใช้ในห้องเรียนอย่างใดอย่างหนึ่ง เอลลิส (2005) แนะนำว่า เทคโนโลยีมีความสัมพันธ์ร่วมกันระหว่างนักเรียนและวิธีการโต้ตอบกับแต่ละอื่น ๆ ที่มีอิทธิพลต่อโอกาสการเรียนรู้ในห้องเรียนในที่สุด ในการนำเสนอ พัฒนาในเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องของกิจกรรมที่น่าสนใจในห้องเรียน เล่าเรื่อง เป็นบนระบบดิจิทัลแบบนักเรียนมีแรงจูงใจ หมั้น และน่าสนใจในการเล่าเรื่องดิจิตอล (เดวิส 2004) มันตายในภาษาของรุ่นของพวกเขาซึ่งไม่ชอบแบบดั้งเดิมสอนกลยุทธ์ (Hofer & หงส์ 2006) Hibbing & ฑีฆายุ (2003) ได้แสดงให้เห็นว่าการการใช้มัลติมีเดียในการสอนช่วยให้นักเรียนเก็บข้อมูลใหม่ รวมทั้งช่วยในการเข้าใจยากวัสดุ บนระบบดิจิทัลแบบยังสามารถให้นักเรียน และครู ด้วยเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพเพื่อใช้ในห้องเรียน นอกจากนี้ ในระหว่างที่บอกผ่านเรื่องราวบนระบบดิจิทัลแบบ พวกเขาจะเรียนรู้การใช้เทคโนโลยี (Tucker, 2006) เป็นเป็นเครื่องมือสอน Burmark (2004) พบว่าภาพรวมกับข้อความที่เขียนทั้งสองช่วยเพิ่ม และเร่งทำความเข้าใจนักเรียน และบนระบบดิจิทัลแบบเป็นอย่างยิ่งเครื่องมือเทคโนโลยีที่ดีสำหรับการรวบรวม สร้าง วิเคราะห์ และรวมภาพด้วยข้อความที่เขียน ทุ่งหญ้า (2003) เชื่อว่า การเล่าเรื่องที่ดิจิตอลคือ การปฏิบัติทางสังคมบอกเรื่องราวที่ทำให้ใช้ต้นทุนต่ำกล้องดิจิตอล เชิงเส้นไม่ใช่เขียนเครื่องมือ และคอมพิวเตอร์เพื่อสร้างเรื่องราวสั้น ๆ ที่มัลติมีเดีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2.4 ดิจิตอลนิทาน
อย่างไรก็ตาม Bernajean (2004) ให้ความหมายของดิจิตอลนิทานเป็นศิลปะโบราณของการเล่าเรื่องในช่องปากซึ่งผสมเข้าด้วยกันกับผู้เขียนเองเสียงเรื่องราวและส่วนบุคคลนิทานซึ่งการผสมภาพ, เพลง, การเล่าเรื่องและเสียงเข้าด้วยกันสร้างสรรค์ที่มีประสิทธิภาพของพวกเขา ( Porter, 2004) ปัจจุบันการเล่าเรื่องแบบดิจิตอลได้กลายเป็นเครื่องมือที่น่าสนใจสำหรับครูและนักเรียน (บราวน์, 2005) ในข้อตกลงกับ Ohler (2007), การเล่าเรื่องแบบดิจิตอลได้กลายเป็นที่ใช้กันอย่างแพร่หลายกิจกรรมสื่อใหม่ มันเป็นหนึ่งในเครื่องมือที่มีเทคโนโลยีการศึกษามาใช้ในการสอนในชั้นเรียน เอลลิส (2005) ขอแนะนำเทคโนโลยีที่ได้รับผลกระทบความสัมพันธ์ร่วมกันระหว่างนักศึกษาและวิธีการที่พวกเขามีปฏิสัมพันธ์กับแต่ละอื่น ๆ ซึ่งในที่สุดจะมีผลต่อโอกาสการเรียนรู้ในห้องเรียน ในปัจจุบันการพัฒนาในด้านเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องกับหนึ่งในกิจกรรมที่น่าสนใจในห้องเรียนการเล่าเรื่องคือการเล่าเรื่องแบบดิจิตอล.

นักเรียนมีแรงจูงใจมีส่วนร่วมและน่าสนใจในการเล่าเรื่องแบบดิจิตอล (เดวิส, 2004) มัน
นักเรียนเข้าร่วมในภาษาของคนรุ่นของพวกเขาที่ไม่ชอบแบบดั้งเดิม
คำแนะนำกลยุทธ์ (อ็อฟ & หงส์ 2006) พบิงและเอริก (2003) แสดงให้เห็นว่า
การใช้สื่อมัลติมีเดียในการเรียนการสอนจะช่วยให้นักเรียนเก็บข้อมูลใหม่เช่นเดียวกับโรคเอดส์ใน
ความเข้าใจของวัสดุที่ยากลำบาก การเล่านิทานดิจิตอลยังสามารถให้นักเรียนและ
ครูที่มีเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพเพื่อใช้ในการสอนในชั้นเรียน นอกจากนี้ในกระบวนการของการบอก
เล่าเรื่องราวผ่านการเล่าเรื่องแบบดิจิตอลที่พวกเขาจะเรียนรู้ที่จะใช้เทคโนโลยี (ทักเกอร์, 2006) ในฐานะที่
เป็นเครื่องมือการเรียนการสอน Burmark (2004) พบว่าการบูรณาการภาพที่มีข้อความที่เขียน
ทั้งช่วยเพิ่มและเร่งความเข้าใจของนักเรียนและการเล่าเรื่องดิจิตอลโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
เครื่องมือเทคโนโลยีที่ดีในการเก็บรวบรวมการสร้าง, การวิเคราะห์และรวมภาพภาพที่มี
ข้อความที่เขียน ทุ่งหญ้า (2003) นอกจากนี้ยังเชื่อว่าการเล่าเรื่องแบบดิจิตอลคือการปฏิบัติทางสังคมของการ
เล่าเรื่องที่ทำให้การใช้กล้องดิจิตอลต้นทุนต่ำเครื่องมือที่ไม่เชิงเส้นการเขียนและ
คอมพิวเตอร์ในการสร้างเรื่องราวมัลติมีเดียสั้น