Patients (n
30) with significant

Patients (n
30) with significant pain and dysfunction persisting at 3 months provided
more biomedical information (t[75], 2.61; P < .05) and engaged in more negative rapport building
(t[75], 2.33; P < .05) but showed no increase in psychosocial/lifestyle communication during the initial
visit (P > .05). Providers asked these patients more biomedical questions (r
0.35 with dysfunction),
more psychosocial/lifestyle questions (r
0.30), made more efforts to engage the patient (t[75], 4.49;
P < .05), and did more positive rapport building (t[75], 2.13; P < .05).
Conclusions: Providers adapt their communication patterns to collect more information and establish
greater rapport with high-risk patients, but patients focus more on biomedical than coping concerns.
To better elicit psychosocial concerns from patients, providers may need to administer brief selfreport
measures or adopt more structured interviewing techniques.(J Am Board Fam Med 2011;24:
16–25.)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

(? n 30) ผู้ป่วยที่มีอาการปวดอย่างมีนัยสำคัญและความผิดปกติที่นาน 3 เดือนให้
ข้อมูลทางการแพทย์มากขึ้น (t [75], 2.61; p <0.05) และมีส่วนร่วมในการสร้างความสามัคคีเชิงลบมากขึ้น
(t [75], 2.33; P < 05) แต่พบว่าเพิ่มขึ้นในการสื่อสารทางจิตสังคม / การดำเนินชีวิตในช่วงเริ่มต้นไม่มี
การเข้าชม (P> 0.05) ผู้ให้บริการผู้ป่วยเหล่านี้ถามคำถามเพิ่มเติมชีวการแพทย์ (R 0.35 มีความผิดปกติ?)
จิตสังคมมากขึ้น / คำถามวิถีการดำเนินชีวิต (R 0.30?) ทำให้ความพยายามมากขึ้นในการมีส่วนร่วมของผู้ป่วย (t [75], 4.49;
p <0.05) และทำมากขึ้น การสร้างความสามัคคีในเชิงบวก (t [75], 2.13; p <0.05).
สรุปผลการวิจัย: ผู้ให้บริการปรับตัวเข้ากับรูปแบบการสื่อสารของพวกเขาในการเก็บรวบรวมข้อมูลเพิ่มเติมและสร้าง
. สามัคคีมากขึ้นกับผู้ป่วยที่มีความเสี่ยงสูง แต่ผู้ป่วยมุ่งเน้นที่การแพทย์กว่าความกังวลการรับมือ
เพื่อให้ ล้วงเอาความกังวลทางจิตสังคมจากผู้ป่วยที่ให้บริการอาจต้องจัดการ selfreport สั้น
มาตรการหรือนำมาใช้เทคนิคการสัมภาษณ์ที่มีโครงสร้างมากขึ้น (J Am คณะ Fam Med 2011; 24:.
. 16-25)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้ป่วย ( N
30 ) กับความเจ็บปวดที่สําคัญและความผิดปกติเกิดขึ้นใน 3 เดือน โดยให้ข้อมูลเพิ่มเติม ( t
( [ 75 ] , 2.61 ; p < . 05 ) และร่วมสร้างสายสัมพันธ์เชิงลบมากขึ้น
( t [ 75 ] , 2.33 ; p < . 05 ) แต่ไม่พบการเพิ่มการสื่อสาร / วิถีชีวิตจิตในระหว่าง ผู้เข้าชมครั้งแรก
( P > . 05 ) ผู้ให้บริการถามผู้ป่วยเหล่านี้คำถามชีวการแพทย์ ( R
0.35 กับความผิดปกติ ) ,
เพิ่มเติมทางจิตสังคม / ชีวิตคำถาม ( R
0.30 ) , ทำให้ความพยายามมากขึ้นเพื่อดึงดูดคนไข้ ( T [ 75 ] น ;
, p < . 05 ) และได้สร้างสายสัมพันธ์ในเชิงบวกมากขึ้น ( T [ 75 ] , 2.13 , p < . 05 ) .
สรุป : ผู้ให้บริการปรับรูปแบบการสื่อสารของการรวบรวมข้อมูล มากขึ้น และสร้างสายสัมพันธ์กับผู้ป่วย
มากขึ้นที่มีความเสี่ยงสูง แต่ผู้ป่วยมุ่งเน้นการแพทย์กว่า
เผชิญข้อสงสัยดีขึ้น กระตุ้นจิตกังวลจากผู้ป่วย ผู้ให้บริการอาจต้องใช้มาตรการ selfreport
สั้น หรือใช้เทคนิคการสัมภาษณ์ที่มีโครงสร้างมากขึ้น ( J เป็นบอร์ด Fam Med 2011 ; 24 :
16 – 25 )