The reason the Lion did not have to

The reason the Lion did not have to do as the Witch wished was that every night, while the woman was asleep, Dorothy carried him food from the cupboard. After he had eaten he would lie down on his bed of straw, and Dorothy would lie beside him and put her head on his soft, shaggy mane, while they talked of their troubles and tried to plan some way to escape. But they could find no way to get out of the castle, for it was constantly guarded by the yellow Winkies, who were the slaves of the Wicked Witch and too afraid of her not to do as she told them.
The girl had to work hard during the day, and often the Witch threatened to beat her with the same old umbrella she always carried in her hand. But, in truth, she did not dare to strike Dorothy, because of the mark upon her forehead. The child did not know this, and was full of fear for herself and Toto. Once the Witch struck Toto a blow with her umbrella and the brave little dog flew at her and bit her leg in return. The Witch did not bleed where she was bitten, for she was so wicked that the blood in her had dried up many years before.
Dorothy's life became very sad as she grew to understand that it would be harder than ever to get back to Kansas and Aunt Em again. Sometimes she would cry bitterly for hours, with Toto sitting at her feet and looking into her face, whining dismally to show how sorry he was for his little mistress. Toto did not really care whether he was in Kansas or the Land of Oz so long as Dorothy was with him; but he knew the little girl was unhappy, and that made him unhappy too.
Now the Wicked Witch had a great longing to have for her own the Silver Shoes which the girl always wore. Her bees and her crows and her wolves were lying in heaps and drying up, and she had used up all the power of the Golden Cap; but if she could only get hold of the Silver Shoes, they would give her more power than all the other things she had lost. She watched Dorothy carefully, to see if she ever took off her shoes, thinking she might steal them. But the child was so proud of her pretty shoes that she never took them off except at night and when she took her bath. The Witch was too much afraid of the dark to dare go in Dorothy's room at night to take the shoes, and her dread of water was greater than her fear of the dark, so she never came near when Dorothy was bathing. Indeed, the old Witch never touched water, nor ever let water touch her in any way.
But the wicked creature was very cunning, and she finally thought of a trick that would give her what she wanted. She placed a bar of iron in the middle of the kitchen floor, and then by her magic arts made the iron invisible to human eyes. So that when Dorothy walked across the floor she stumbled over the bar, not being able to see it, and fell at full length. She was not much hurt, but in her fall one of the Silver Shoes came off; and before she could reach it, the Witch had snatched it away and put it on her own skinny foot.
The wicked woman was greatly pleased with the success of her trick, for as long as she had one of the shoes she owned half the power of their charm, and Dorothy could not use it against her, even had she known how to do so.
The little girl, seeing she had lost one of her pretty shoes, grew angry, and said to the Witch, "Give me back my shoe!"
"I will not," retorted the Witch, "for it is now my shoe, and not yours."
"You are a wicked creature!" cried Dorothy. "You have no right to take my shoe from me."
"I shall keep it, just the same," said the Witch, laughing at her, "and someday I shall get the other one from you, too."
This made Dorothy so very angry that she picked up the bucket of water that stood near and dashed it over the Witch, wetting her from head to foot.
Instantly the wicked woman gave a loud cry of fear, and then, as Dorothy looked at her in wonder, the Witch began to shrink and fall away.
"See what you have done!" she screamed. "In a minute I shall melt away."
"I'm very sorry, indeed," said Dorothy, who was truly frightened to see the Witch actually melting away like brown sugar before her very eyes.
"Didn't you know water would be the end of me?" asked the Witch, in a wailing, despairing voice.
"Of course not," answered Dorothy. "How should I?"
"Well, in a few minutes I shall be all melted, and you will have the castle to yourself. I have been wicked in my day, but I never thought a little girl like you would ever be able to melt me and end my wicked deeds. Look out--here I go!"
With these words the Witch fell down in a brown, melted, shapeless mass and began to spread over the clean boards of the kitchen floor. Seeing that she had really melted away to nothing, Dorothy drew another bucket of water and threw it over the mess. She then swept it all out the door. After picking out the silver shoe, which was all that was left of the old woman, she cleaned and dried it with a cloth, and put it on her foot again. Then, being at last free to do as she chose, she ran out to the courtyard to tell the Lion that the Wicked Witch of the West had come to an end, and that they were no longer prisoners in a strange land.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เหตุผลไม่มีสิงโตต้องเป็นแม่มดปรารถนาถูกว่า ทุกค่ำคืน ในขณะหญิงหลับ โดโรธีทำเขาอาหารจากธรรมดา หลังจากได้กิน เขาจะนอนลงบนเตียงของฟาง และโดโรธีจะนอนอยู่ข้างเขา และใส่หัวของเธอบนแผงปุยของเขาวันคออ่อน ในขณะที่พวกเขาพูดคุยกันของพวกเขา และพยายามที่จะวางแผนบางอย่างทางรอดไป แต่พวกเขาพบวิธีการออกจากปราสาท สำหรับการประชุมอย่างต่อเนื่อง โดย Winkies สีเหลือง ที่ทาสของแม่มดคนชั่ว และเกินไปกลัวเธอไม่ทำ ตามที่เธอบอกว่า
สาวได้ทำงานอย่างหนักในระหว่างวัน และมักจะชนะเธอกับร่มเก่าเหมือนที่เธอทำเสมอในมือของเธอถูกแม่มด แต่ จริง เธอไม่ไม่กล้าที่จะนัดหยุดงาน โดโรธี เนื่องจากเครื่องหมายตามหน้าผากของเธอ เด็กไม่รู้นี้ และเต็มไป ด้วยความกลัวสำหรับตัวเองและ Toto เมื่อแม่มดหลง Toto พัดร่มของเธอและหมาน้อยผู้กล้าหาญบินที่เธอ และบิตขาของเธอกลับ แม่มดไม่ได้ไม่มีเลือดออกที่เธอถูกกัด สำหรับเธอดังนั้นคนชั่วที่เลือดเธอก็แห้งขึ้นหลายปีก่อน
ชีวิตของโดโรธีเป็นมากเศร้าที่เธอเติบโตเข้าใจว่า มันจะหนักกว่าเคยเพื่อกลับไปแคนซัสและป้าเอ็มอีกครั้ง บางครั้งเธอจะร้องไห้พิรี้พิไรสำหรับชั่วโมง มี Toto เท้าของเธอ และมองไปยังใบหน้าของเธอ whining dismally แสดงว่าขอเขามีของเขาเล็กน้อย Toto ไม่จริง ๆ เลี้ยงว่า เขาอยู่ในแคนซัสหรือ Oz ของที่ดินเป็นโดโรธีถูกกับเขา แต่เขารู้ว่า ลูกสาวมีความสุข และที่ทำให้เขาไม่มีความสุขเกินไป.
ตอนนี้มีแม่มดคนชั่วเป็นดีลิ้น มีรองเท้าเงินที่หญิงสาวสวมเสมอสำหรับตนเอง ผึ้งเธอ และตรงของเธอ และหมาป่าของเธอก็อยู่ในเซฟ และแห้ง และเธอได้ใช้พลังทั้งหมดของหมวกทอง แต่ถ้าเธอไม่สามารถได้รับ ถือของรองเท้าเงิน พวกเขาจะให้พลังงานมากกว่าสิ่งอื่น ๆ เธอได้สูญเสียเธอ เธอดูโดโรธีอย่างรอบคอบ การดูถ้าเธอเคยเอาออกจากรองเท้าของเธอ เธออาจขโมยพวกเขาคิด แต่เด็กมีความภาคภูมิใจดังนั้นรองเท้าสวยที่เธอไม่เคยถ่ายออกยกเว้น ในเวลากลางคืน และ เมื่อเธอเอาน้ำของเธอ แม่มดถูกมากเกินไปกลัวมืดท้าไปในห้องของโดโรธีในเวลากลางคืนจะใช้รองเท้า และเธอกลัวน้ำได้มากกว่าเธอกลัวความมืด เพื่อเธอไม่เคยมาใกล้กับโดโรธีถูกอาบ แน่นอน แม่มดเก่าไม่เคยสัมผัสน้ำ ไม่เคยปล่อยให้น้ำที่สัมผัสเธอในทางใด ๆ
แต่สิ่งมีชีวิตคนชั่วไหน และเธอก็คิดว่า เคล็ดลับที่จะให้เธอสิ่งที่เธอต้องการ เธอวางแท่งเหล็กตรงกลางพื้นห้องครัว แล้ว โดยเธอศิลปะมายากลทำเหล็กตามนุษย์สามารถมองเห็น เมื่อโดโรธีเดินข้ามพื้นที่ เธอ stumbled ผ่านแถบ จะเห็น และล้มลงในความยาวเต็ม เธอไม่เจ็บมาก แต่ในฤดูใบไม้ร่วงเธอ หนึ่งรองเท้าซิลเวอร์ออกมา และก่อนที่เธอสามารถเข้าถึงได้ แม่มดมีกระชากไปวางบนตนเองผอมเท้า
หญิงคนชั่วเป็นความยินดีอย่างมากกับความสำเร็จของเธอหลอกลวง ตราบใดที่เธอมีรองเท้าหนึ่ง เธอเป็นเจ้าของครึ่งพลังเสน่ห์ของพวกเขา และโดโรธีไม่สามารถใช้มันกับเธอ แม้เธอรู้จักวิธีการทำดังนั้น
สาวน้อยเห็นเขาได้หายไปหนึ่งรองเท้าสวย โตโกรธ ว่าไปแม่มด "คืนฉันรองเท้าของฉัน"
"ฉันจะไม่ โต้ว่า แม่มด "สำหรับเป็นรองเท้าของฉัน และคุณไม่ "
"คุณเป็นสิ่งมีชีวิตคนชั่ว" ร้องโดโรธี "คุณมีสิทธิไม่ใช้รองเท้าของฉันจากฉัน"
"ฉันจะให้มัน เพียงเดียว กล่าวว่า แม่มด หัวเราะที่เธอ "และสักวันหนึ่งจะได้รับหนึ่งจากคุณ เกินไป"
นี้ทำให้โดโรธีจึงโกรธมากที่เธอรับค่าของน้ำที่อยู่ใกล้ และเส้นประไปแม่มด ภาวะการเปียกของเธอตั้งแต่หัวถึงเท้า
ได้ทันทีหญิงคนชั่วให้ร้องเสียงดังกลัว แล้ว เป็นโดโรธีมองดูที่เธอในใจ แม่มดเริ่มหด และเก็บตก.
"เห็นสิ่งที่คุณได้กระทำ" เธอกรีดร้อง "ในหนึ่งนาที ฉันจะละลายออกไป"
"ผมเสียใจมาก จริง ๆ, " กล่าวว่า โดโรธี ใครที่กลัวอย่างแท้จริงเพื่อดูแม่มดจริง ละลายเช่นน้ำตาลก่อนเธอมากตาไป
"ไม่ได้คุณรู้น้ำจะเป็นการสิ้นสุดของฉัน" ถามแม่มด ในการรอ้ง despairing เสียง
ตอบ "แน่นอนไม่ โดโรธี "ควรฉัน"
"ดี ในไม่กี่นาที ผมจะมีทั้งหมดหลอม และคุณจะมีปราสาทให้ตัวคุณเอง ฉันได้ถูกคนชั่วในวันของฉัน แต่ไม่เคยคิดน้อยสาวเช่นคุณเคยจะสามารถละลายฉัน และสิ้นสุดการกระทำของฉันคนชั่ว ดู ออก - นี่ไป"
มีคำเหล่านี้ แม่มดตกลงมวลน้ำตาล หลอม shapeless และเริ่มแพร่กระจายผ่านแผงทำความสะอาดของพื้นห้องครัว เห็นว่าเธอมีจริง ๆ ละลายเพื่ออะไร โดโรธีดึงกลุ่มอื่นของน้ำ และโยนผ่านระเบียบ เธอแล้วกวาดมันทั้งหมดออกประตู หลังออกรองเท้าเงิน ซึ่งทั้งหมดที่เหลือของเก่าผู้หญิง เธอทำความสะอาดให้แห้ง ด้วยผ้า และวางมันบนเท้าของเธออีกครั้ง แล้ว อยู่ฟรีจะทำ ตามที่เธอเลือก เธอวิ่งออกไปลานสิงโตบอกว่า แม่มดคนชั่วของตะวันตกมาเป็น และที่พวกเขามีนักโทษในดินแดนประหลาดที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เหตุที่สิงโตไม่ต้องทำตามความต้องการของแม่มด ที่ทุกคืน ขณะที่หญิงสาวกำลังหลับอยู่โดโรธีได้เอาอาหารจากตู้ หลังจากที่มันได้กิน เขาจะนอนลงบนเตียงของฟาง และโดโรธีก็นอนลงข้างๆมัน วางหัวบนแผงคอปุยของเขานุ่มในขณะที่พวกเขาพูดคุยปัญหาของตนเอง และพยายามคิดหาทางหนีแต่ก็ไม่พบวิธีที่จะออกจากปราสาทมาก็เฝ้ายามอยู่พวกวินกีส์สีเหลือง ที่เป็นทาสของแม่มดชั่วร้ายด้วยกลัวเธอจะไม่ทำตามที่เธอบอกพวกเขา .
สาวทำงานหนักตอนกลางวันและแม่มดมักข่มขู่เธอด้วย ร่มเก่าๆที่เธอมักจะพกในมือของเธอ แต่ในความจริงนางไม่กล้าตีโดโรธีเพราะเครื่องหมายบนหน้าผากของเธอ เด็กไม่รู้เรื่องนี้จึงเต็มไปด้วยความกลัวของตนเองและโตโต้ แม่มดเอาร่มตีโตโต้กับหมาน้อยผู้กล้าหาญบินของเธอและกัดขาของเธอกลับมา แม่มดไม่มีเลือดออกที่เธอถูกกัด เพราะนางชั่วร้ายเสียจนเลือดของเธอก็แห้งไปหลายปีก่อนหน้านี้
ชีวิตของโดโรธีก็เศร้าและเธอก็เริ่มเข้าใจว่ามันคงจะหนักกว่าที่เคย กลับ ไปแคนซัสหาป้าเอ็ม อีก บางครั้งเธอร้องไห้อย่างขมขื่น ชั่วโมง กับโตโต้นั่งอยู่ที่เท้าจ้องมองหน้าเธอ บ่น dismally เพื่อแสดงว่าขอโทษเขาสำหรับคุณหนูตัวน้อยของเขาโตโต้ไม่สนใจว่าเขาเป็นในแคนซัสหรือดินแดน แห่งออซ ตราบเท่าที่โดโรธีอยู่กับมัน แต่เขารู้ว่าเด็กน้อยไม่มีความสุข และนั่นทำให้เขาไม่มีความสุขเหมือนกัน .
ตอนนี้แม่มด ชั่วร้าย มีความอยากได้ มีรองเท้าเงินของเธอเองที่หญิงสาวสวมอยู่เสมอ แม่ผึ้งและแม่กา และหมาป่าของนางนอนอยู่ในกอง และแห้งขึ้นเธอได้ใช้พลังทั้งหมดของหมวกทอง แต่ถ้าเธอจะเอารอง เท้า เงิน พวกเขาจะให้พลังงานมากกว่าเรื่องอื่นๆที่เธอต้องสูญเสียไป เธอเฝ้าดูโดโรธีอย่างใกล้ชิด ดูว่าเธอเคยถอดรองเท้าออก คิดว่าเธออาจจะขโมยมัน แต่เด็กน้อยก็ภูมิใจกับรองเท้าสวยๆ ของเธอ ที่เธอไม่เคยถอดออกเลย ยกเว้นตอนกลางคืน และเมื่อเธออาบน้ำให้เธอแม่มดกลัวความมืดมากจนไม่กล้าเข้าไปในห้องของโดโรธีที่คืน เพื่อเอารองเท้าและความหวาดกลัวของเธอ น้ำ เสียยิ่ง กว่า ความ มืด เธอจึงไม่เคยมาใกล้โดโรธีตอนเธออาบน้ำ แน่นอน แม่มด ไม่เคยโดนน้ำ หรือปล่อยให้น้ำสัมผัสของเธอในทางใดทางหนึ่ง .
แต่คนเลวขี้โกงมากและสุดท้าย เธอก็คิดกลอุบายที่จะให้สิ่งที่เธอต้องการ เธออยู่ที่บาร์ของเหล็กกลางพื้นครัวและจากนั้นใช้เวทมนตร์ของเธอทำให้เหล็กมองไม่เห็นสายตามนุษย์ ดังนั้น เมื่อโดโรธีเดินมาที่พื้นก็สะดุดบาร์ ไม่ เห็น และล้มลง เต็มที่ เธอไม่ได้เจ็บ แต่เธอตกรองเท้าเงินข้างหนึ่งก็หลุดออกมาและก่อนที่เธอจะหยิบมันได้ นางแม่มดก็กระชากมันทิ้ง และใส่เท้าผอมของตัวเอง
ผู้หญิงชั่วร้ายมากยินดีกับความสำเร็จของหลอกลวงเธอ ตราบใดที่เธอมีหนึ่งของรองเท้าที่เธอมี อำนาจเวทมนตร์ ครึ่งหนึ่งและโดโรธีก็ไม่ใช้มันกับเธอ แม้เธอจักทำ .
สาวน้อย เห็นเธอได้สูญเสียหนึ่งในรองเท้าของเธอสวย ก็โกรธและพูดกับแม่มดว่า ` ` เอารองเท้าของฉัน !
" ฉันจะไม่ " โต้กลับแม่มด " คือตอนนี้รองเท้าของฉัน ไม่ใช่ของคุณ . "
" คุณเป็นสิ่งมีชีวิตชั่วร้าย ! โดโรธีร้องขึ้น " คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะเอารองเท้าของฉันไปจากฉัน "
" ผมจะเก็บมันไว้เหมือนเดิม " แม่มดพูด หัวเราะ เยาะ และสักวันหนึ่งผมจะทำอย่างอื่นจากคุณด้วย "
.นี้ทำให้โดโรธีโกรธมาก เธอคว้าถังน้ำที่ตั้งอยู่ใกล้ๆสาดไปที่แม่มด เปียกตั้งแต่หัวจดเท้า
ทันทีคนชั่วผู้หญิงก็ร้องเสียงดังด้วยความกลัว เมื่อโดโรธีมองดูเธออย่างสงสัย แม่มดก็เริ่มหดลงๆและห่าง .
" ดูสิ่งที่คุณทำ ! เธอกรีดร้อง " . ในนาทีข้าจะละลายหายไป . "
" ผมเสียใจจริงๆ ' ' โดโรธีพูดที่ถูกจริงๆ กลัวเจอแม่มดละลายไปเหมือนน้ำตาลต่อหน้าต่อตาเธอ .
" เจ้าไม่รู้หรือว่าน้ำคือจุดจบของฉัน ? " แม่มดถาม ด้วย เสียงโหยหวนหมดหวัง .
" ไม่ใช่ " โดโรธีพูด " ฉันควรทำยังไง ? "
" ดีแล้วในสองสามนาทีข้าจะละลายไปหมด และคุณก็จะได้ปราสาทของข้า ฉันได้ชั่ววันแต่ผมไม่เคยคิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะสามารถละลายผมและสิ้นสุดการกระทำที่ชั่วร้ายของฉัน ดูซิ . . . ฉันไป ! "
กับคำพูดนั้นแม่มดก็ล้มลงในน้ำตาลละลายไร้รูปร่างมวลและเริ่มกระจายไปทั่วบอร์ด สะอาด พื้นครัว เห็นว่าเธอได้ละลายไปจริงๆ โดโรธีก็เอาน้ำอีกถังสาดลงไปเธอแล้วซัดมันออกไปนอกประตู หลังจากหยิบรองเท้าเงินข้างที่เป็นทั้งหมดที่ด้านซ้ายของหญิงชรา เธอทำความสะอาดและแห้งด้วยผ้า แล้ววางเท้าของเธออีกครั้ง แล้วเมื่อเป็นอิสระที่จะทำอะไรได้ตามต้องการ เธอก็วิ่งออกไปที่สนาม บอกสิงห์ว่าแม่มดชั่วร้ายแห่งตะวันตกสิ้นสุดลง และพวกเขาไม่ได้เป็นนักโทษในดินแดนแปลก