Roles and functions of CSOs during

Roles and functions of CSOs during wartime
As argued above, the choice of activities by CSOs and the functions which they perform vis a vis the state and society are partly influenced by the characteristics and timing of the conflict and political system in which they operate. Organisations established during an armed conflict have their own assumptions regarding the conflict roots, which influence their repertoire of action (Meyer 2002). For example, groups and individuals who believe that a conflict has primarily structural sources (e.g. political exclusion, economic inequality, cultural discrimination) are more likely to engage in activities embodying the vertical functions described in section 1, directed towards the state and political society. The first function, counterweight to the power of central authorities, is highly relevant during this stage, since states weakened by armed conflicts cannot properly fulfil their protection duties, and might even be responsible for crimes and human rights abuses of their own. The conflict transformation literature on CSOs (Orjuela 2004, Paffenholz and Spurk 2006, Barnes 2006) stresses the importance of human rights monitoring (e.g. fact-finding) or protection activities (e.g. through the declaration of “zones of peace” where no arms are allowed) by civil society actors, even though they recognise that these tasks are most often performed by foreign
NGOs and research institutes as opposed to domestic organisations in war-torn societies. The second function, opposition and protest against non-democratic state policies, is also crucial during violent conflicts, where it mainly takes the form of social movements mobilising either against violence and human rights violations, or in favour of negotiation, peace and justice (Garcia-Duran 2005, Barnes 2006). As argued earlier, the dynamics of public protest are partially conditioned by the level of violence used by the state or non-state armed groups against CSOs, since a highly repressive environment is likely to discourage them from voicing their political or social demands through disruptive and confrontational activities. The third function, channelling communication and collaborating in policy- making, is mainly performed, during the phase of armed confrontation, through advocacy on behalf of specific marginalized groups or towards peace and conflict- related issues, or the provision of back-channel communication between opponents (Paffenholz and Spurk 2006, Gidron et al 2002). The degree of proximity of CSOs to political elites influences their choice of intervention methods. The structural exclusion of certain social or ethnic groups might explain their minimal use of lobbying strategies, which might be more easily and efficiently performed, for instance, by members of the ruling identity group in ethno-political conflicts, army officers in military dictatorships, or business associations in capitalist regimes. Are horizontal functions, directed toward the community, also relevant for wartime peace/human rights CSOs? Here again, it depends on the characteristics and root causes of violence. A perception that war is rooted in the polarisation of society favours horizontal, bridging activities that foster cross-community cultural integration (Meyer 2002). It should be noted here that the causal link between the dynamics of conflict and peace promotion activities is not direct, but mediated by a filter of perceptions, which the social movements literature refers to as the ‘mental frames’ of activists and organisations (Della Porta and Diani 2006). As argued in section 1, the socio-cultural integration function might take many forms, with various degrees of relevance for this early stage of conflict transformation. Although awareness-raising activities (through media work or public education) and bridging activities (through joint work and dialogue exchange) are very popular methods of intervention among conflict transformation CSOs8, Paffenholz and Spurk (2006: 22) found their impact during armed conflicts rather limited, notably because “it proved extremely hard to mobilize people for a long term culture of peace when they were in need of basic needs”.
8 In the sample of peace/conflict resolution organisations selected by Gidron et al for their study of peace mobilisation in Northern Ireland, Israel/Palestine and South Africa, almost three quarters (74%) engaged in public education and more than half (59%) organised bridging activities (Meyer 2002: 181).
Therefore, service delivery is cited by several authors as a more primordial function in war-affected areas (Meyer 2002: 181, Paffenholz and Spurk 2006: 25). The provision of humanitarian, medical, legal, social, educational and other services to populations in need form important parts of CSO activities during violent conflicts, especially in areas where central or local authorities are too weak or unwilling to run adequate public services. 2.2.2 Stage 2: CSOs during peace processes
A peace process is generally meant to designate primarily a process of direct or mediated engagement between the main parties to an armed conflict, in order to find a negotiated solution to the primary issues in dispute (Darby and McGinty 2000: 7-8). Its scope and length have been very variously defined, and they depend largely on the context of their application. In order to fit with the two case studies developed later on, this paper adopts a rather extensive approach which encompasses the stages of conflict mitigation (ceasefire declaration and inter-party negotiations), conflict settlement (signing of a peace agreement), and early peace implementation, up to the first post-war democratic elections (see figure 2 in section 2.1). It should be stressed here once more that, contrary to linear and unidirectional models, the progression of peace processes is very often complex and erratic, and halted, at times, by periods of stalemate or “no-war-no-peace”, or even a return to inter-party fighting or intra-party violence (Darby and McGinty 2000, Dudouet 2006). Finally, in democratisation theory, this stage corresponds with the “democratic transition” phase (Munck 1994), which is marked by a liberalisation of the political system towards more inclusive participation in policy-making (e.g. constitutional reforms, decentralisation, free elections, etc.).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทบาทและหน้าที่ของ CSOs ระหว่างความโหดร้าย เป็นโต้เถียงเหนือ หลากหลายกิจกรรม โดย CSOs และฟังก์ชันที่จะทำวิวิรัฐและสังคมได้รับอิทธิพลบางส่วน โดยลักษณะและช่วงเวลาของความขัดแย้งกับระบบการเมืองที่พวกเขาทำงาน องค์กรที่ก่อตั้งขึ้นระหว่างการสู้รบมีสมมติฐานของตนเองเกี่ยวกับรากความขัดแย้ง การละครของพวกเขาของการกระทำ (Meyer 2002) ตัวอย่าง กลุ่มและบุคคลที่เชื่อว่า ความขัดแย้งมีโครงสร้างหลักแหล่ง (แยกทางการเมืองเช่นความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจ แบ่งแยกวัฒนธรรม) มีแนวโน้มที่จะมีส่วนร่วมในกิจกรรมชงแนวตั้งฟังก์ชันอธิบายไว้ในส่วนที่ 1 โดยตรงต่อรัฐและสังคมการเมือง ฟังก์ชั่นแรก counterweight อำนาจของหน่วยงานส่วนกลาง คือคำที่เกี่ยวข้องในระหว่างขั้นตอนนี้ เนื่องจากอเมริกาที่ลดลง โดยความขัดแย้งติดอาวุธไม่ถูกตอบสนองหน้าที่ป้องกัน และแม้กระทั่งอาจชอบละเมิดสิทธิมนุษยชนและอาชญากรรมของตนเอง วรรณคดีการแปลงความขัดแย้งบนความเครียด CSOs (Orjuela 2004, Paffenholz และ Spurk 2006, Barnes 2006) ความสำคัญของสิทธิเช่น (fact-finding) การตรวจสอบหรือป้องกันกิจกรรม (เช่นผ่านการรายงานของ "เขตสันติภาพ" ที่แขนไม่ได้) โดยนักแสดงภาคประชาสังคม แม้ว่าพวกเขารู้ว่า งานเหล่านี้มักดำเนินการ โดยต่างประเทศ องค์กรพัฒนาเอกชนและสถาบันวิจัยจำกัดองค์กรภายในประเทศในสังคมสงคราม ฟังก์ชันสอง คัดค้าน และประท้วงต่อต้านนโยบายของรัฐที่ไม่ใช่ประชาธิปไตย จะยังสำคัญในช่วงความขัดแย้งรุนแรง ซึ่งส่วนใหญ่ใช้รูปแบบของการเคลื่อนไหวทางสังคมที่นำความรุนแรงและการละเมิดสิทธิมนุษยชน หรือ ลงเจรจา สันติภาพ และความยุติธรรม (การ์เซีย Duran 2005, Barnes 2006) เป็นโต้เถียงก่อนหน้า ของการปฏิเสธสาธารณะมีบางส่วนปรับอากาศตามระดับความรุนแรงที่ใช้ โดยรัฐ หรือ รัฐไม่ติดอาวุธกลุ่มกับ CSOs เนื่องจากสภาพแวดล้อมที่อดกลั้นสูงมีแนวโน้มการกีดกันพวกเขาจากเสียงของพวกเขาความต้องการทางการเมือง หรือสังคมผ่านกิจกรรมขวัญ และ confrontational ฟังก์ชันสาม channelling สื่อสาร และร่วมมือกันในการทำนโยบาย ส่วนใหญ่ ดำเนินการ ระยะเผชิญ ผ่านหลุยในนาม ของกลุ่มมี หรือ ต่อสันติภาพและความขัดแย้งที่เกี่ยวข้องกับปัญหา หรือจัดหลังช่องทางการสื่อสารระหว่างฝ่ายตรงข้าม (Paffenholz และ Spurk 2006, Gidron et al 2002) ระดับของตู้ของ CSOs ร่ำรวยทางการเมืองมีผลต่อการเลือกวิธีการแทรกแซง แยกโครงสร้างของกลุ่มทางสังคม หรือเชื้อชาติบางอย่างอาจอธิบายการใช้น้อยที่สุดของบรรดากลยุทธ์ ซึ่งอาจจะง่ายขึ้น และมีประสิทธิภาพทำ เช่น โดยสมาชิกของกลุ่มเอกลักษณ์ปกครองในความขัดแย้งทางการเมือง ethno ทัพในโปทหาร หรือสมาคมธุรกิจในระบอบทุน ฟังก์ชันแนวนอน ตรงไปทางชุมชน นอกจากนี้ยังเกี่ยวข้องสำหรับความโหดร้ายความสงบ/บุคคลสิทธิ CSOs บ้าง นี่อีก ขึ้นอยู่กับลักษณะ และสาเหตุของความรุนแรง การรับรู้ว่า สงครามคือสิ่ง ๆ ท้วงของสังคม favours แนวนอน ระหว่างกาลกิจกรรมที่ส่งเสริมบูรณาการทางวัฒนธรรมระหว่างชุมชน (Meyer 2002) มันควรจดบันทึกที่นี่ว่า การเชื่อมโยงเชิงสาเหตุระหว่างของกิจกรรมส่งเสริมสันติภาพและความขัดแย้งไม่ตรง แต่ mediated ตามตัวกรองแนว ที่ประกอบการเคลื่อนไหวสังคมถึงเป็น 'เฟรมจิต' นักเคลื่อนไหวและองค์กร (ปอตาเดลลาและ Diani 2006) เป็นที่โต้เถียงในส่วน 1 ฟังก์ชันรวมรวิอาจใช้หลายรูปแบบ มีองศาของความเกี่ยวข้องในขั้นตอนนี้ก่อนการเปลี่ยนแปลงความขัดแย้งต่าง ๆ แม้ว่ากิจกรรมที่สร้างความตื่นตัว (ผ่านงานสื่อการศึกษาสาธารณะ) และกิจกรรมระหว่างกาล (ผ่านการทำงานร่วมกันและแลกเปลี่ยนบทสนทนา) จะนิยมมากวิธีการแทรกแซงในการแปลงความขัดแย้ง CSOs8, Paffenholz และ Spurk (2006:22) พบผลในระหว่างความขัดแย้งติดอาวุธค่อนข้างจำกัด ยวดเนื่องจาก "มันพิสูจน์ยากมากเพื่อระดมคนวัฒนธรรมสันติภาพระยะยาวขณะความต้องการขั้นพื้นฐาน" 8 ในตัวอย่างขององค์กรแก้ปัญหาสันติภาพ/ขัดเลือกโดย Gidron et al สำหรับการศึกษาเปลี่ยนแปลงสันติภาพในไอร์แลนด์เหนือ / ปาเลสไตน์อิสราเอล และแอฟริกาใต้ เกือบสามไตรมาส (74%) หมั้นในสาธารณและกว่าครึ่ง (59%) แหล่งเชื่อมโยงกิจกรรม (Meyer 2002:181) ดังนั้น บริการจัดส่งจะอ้าง โดยผู้เขียนหลายเป็นฟังก์ชัน primordial ขึ้นในพื้นที่ได้รับผลกระทบสงคราม (Meyer 2002:181, Paffenholz และ Spurk 2006:25) บทบัญญัติของมนุษยธรรม แพทย์ กฎหมาย สังคม การศึกษา และอื่น ๆ ให้บริการประชากรจำเป็นแบบฟอร์มส่วนสำคัญของ CSO กิจกรรมในระหว่างความขัดแย้งรุนแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ที่หน่วยงานส่วนกลาง หรือท้องถิ่นอ่อนแอเกินไป หรือไม่ยอมรันบริการสาธารณะเพียงพอ 2.2.2 ระยะ 2: CSOs ในระหว่างกระบวนการสันติภาพ กระบวนการสันติภาพคือโดยทั่วไปหมายถึงการกำหนดหลักกระบวนการโดยตรง หรือ mediated หมั้นระหว่างภาคีหลักในการสู้รบ การหาวิธีแก้ปัญหาหลักเจรจาพิพาท (บี้และ McGinty 2000:7-8) ขอบเขตความยาวเพิ่มมากกำหนดไว้ และขึ้นอยู่กับบริบทของผู้ใหญ่ เพื่อให้พอดีกับสองกรณีศึกษาพัฒนาในภายหลัง กระดาษนี้ adopts วิธีการค่อนข้างหลากหลายที่ครอบคลุมขั้นการลดปัญหาความขัดแย้ง (ประกาศพักรบและเจรจาระหว่างฝ่าย), ชำระความขัดแย้ง (ลงนามข้อตกลงสันติภาพ), และ นำสันติภาพก่อน ถึงแรกหลังสงครามประชาธิปไตยเลือกตั้ง (ดูรูปที่ 2 ในหัวข้อ 2.1) มันควรจะเน้นที่นี่อีกครั้งหนึ่ง ขัดกับรูปแบบเชิงเส้น และทิศทาง ความก้าวหน้าของกระบวนการสันติภาพว่าบ่อยมากซับซ้อน และความ และ หยุด เวลา ตามรอบระยะเวลาทางตัน หรือ "no-สงครามไม่มีสันติ" หรือแม้แต่กลับไปต่อสู้ระหว่างฝ่ายหรือความรุนแรงภายในพรรค (บี้และ McGinty 2000, Dudouet 2006) สุดท้าย ในทฤษฎี democratisation ระยะนี้ตรงกับขั้นตอน "ประชาธิปไตยเปลี่ยน" (Munck 1994), ซึ่งถูกทำเครื่องหมาย โดยการเปิดเสรีของระบบการเมืองต่อการมีส่วนร่วมมากใน policy-making (ปฏิรูปรัฐธรรมนูญเช่น decentralisation เลือกตั้งฟรี ฯลฯ)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทบาทและหน้าที่ของ CSOs ในช่วงสงคราม
ในฐานะที่เป็นที่ถกเถียงกันอยู่ด้านบนทางเลือกของกิจกรรมโดย CSOs และฟังก์ชั่นที่พวกเขาดำเนินการข้อพิพาทรัฐและสังคมได้รับอิทธิพลบางส่วนจากลักษณะและระยะเวลาของความขัดแย้งและระบบการเมืองที่พวกเขาทำงาน องค์กรที่จัดตั้งขึ้นในช่วงความขัดแย้งมีสมมติฐานของตัวเองเกี่ยวกับรากความขัดแย้งที่มีอิทธิพลต่อเพลงของพวกเขาในการดำเนินการ (เมเยอร์ 2002) ตัวอย่างเช่นกลุ่มและบุคคลที่เชื่อว่าความขัดแย้งมีแหล่งที่มาของโครงสร้างเป็นหลัก (เช่นการยกเว้นทางการเมืองความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจ, การเลือกปฏิบัติทางวัฒนธรรม) มีแนวโน้มที่จะมีส่วนร่วมในกิจกรรมเชิงฟังก์ชั่นแนวตั้งที่อธิบายไว้ในส่วนที่ 1 โดยตรงต่อรัฐและสังคมการเมือง ฟังก์ชั่นแรกปึกแผ่นให้กับอำนาจของหน่วยงานกลางที่มีความเกี่ยวข้องในระหว่างขั้นตอนนี้เนื่องจากรัฐอ่อนแอจากการสู้รบที่ไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ป้องกันของพวกเขาและแม้กระทั่งอาจจะมีความรับผิดชอบในการก่ออาชญากรรมและการละเมิดสิทธิมนุษยชนของพวกเขาเอง วรรณกรรมการเปลี่ยนแปลงความขัดแย้งในภาคประชาสังคม (Orjuela 2004 Paffenholz และ Spurk 2006 บาร์นส์ 2006) เน้นความสำคัญของสิทธิมนุษยชนการตรวจสอบ (เช่นหาข้อเท็จจริง) หรือกิจกรรมการป้องกัน (เช่นผ่านการประกาศของ "โซนของความสงบสุข" ที่แขนไม่ได้รับอนุญาต ) โดยนักแสดงภาคประชาสังคมถึงแม้ว่าพวกเขาตระหนักดีว่างานเหล่านี้ส่วนใหญ่มักจะดำเนินการโดยชาวต่างชาติ
องค์กรพัฒนาเอกชนและสถาบันการวิจัยเมื่อเทียบกับองค์กรในประเทศในสังคมสงคราม ฟังก์ชั่นที่สองฝ่ายค้านและการประท้วงต่อต้านนโยบายของรัฐที่ไม่เป็นประชาธิปไตยนอกจากนี้ยังเป็นสิ่งสำคัญในช่วงความขัดแย้งรุนแรงที่ส่วนใหญ่ใช้รูปแบบของการเคลื่อนไหวทางสังคมการระดมทั้งต่อต้านความรุนแรงและการละเมิดสิทธิมนุษยชนหรือในความโปรดปรานของการเจรจาสันติภาพและความยุติธรรม (การ์เซีย -Duran 2005 บาร์นส์ 2006) ในฐานะที่เป็นที่ถกเถียงกันอยู่ก่อนหน้านี้การเปลี่ยนแปลงของการประท้วงของประชาชนที่มีการปรับอากาศบางส่วนโดยระดับของความรุนแรงที่ใช้โดยรัฐหรือกลุ่มติดอาวุธของรัฐที่ไม่ใช่กับ CSOs เนื่องจากสภาพแวดล้อมการปราบปรามอย่างมากมีแนวโน้มที่จะกีดกันพวกเขาจากการประกาศความต้องการทางการเมืองหรือทางสังคมของพวกเขาผ่านความยุ่งยากและ กิจกรรมคาดคั้น ฟังก์ชั่นที่สาม channeling การสื่อสารและการทำงานร่วมกันในการกําหนดนโยบายจะดำเนินการส่วนใหญ่ในระหว่างขั้นตอนของการเผชิญหน้ากองกำลังติดอาวุธที่ผ่านการสนับสนุนในนามของกลุ่มคนชายขอบที่เฉพาะเจาะจงหรือต่อสันติภาพและความ conflict- ประเด็นที่เกี่ยวข้องหรือบทบัญญัติของการสื่อสารกลับช่องทางระหว่าง ฝ่ายตรงข้าม (Paffenholz และ Spurk ปี 2006 ดรอน et al, 2002) ระดับของความใกล้ชิดของ CSOs เพื่อชนชั้นทางการเมืองที่มีอิทธิพลต่อทางเลือกของวิธีการแทรกแซง ยกเว้นโครงสร้างของบางกลุ่มสังคมหรือชาติพันธุ์อาจอธิบายการใช้น้อยที่สุดของพวกเขากลยุทธ์การวิ่งเต้นซึ่งอาจจะมีการดำเนินการได้อย่างง่ายดายและมีประสิทธิภาพมากขึ้นตัวอย่างเช่นโดยสมาชิกของกลุ่มตัวตนของผู้ปกครองในความขัดแย้งทางชาติพันธุ์การเมืองนายทหารในเผด็จการทหารหรือ สมาคมธุรกิจในระบอบทุนนิยม ฟังก์ชันแนวพุ่งตรงไปที่ชุมชนที่ยังเกี่ยวข้องกับการสงบสงคราม / CSOs สิทธิมนุษยชน? ที่นี่อีกครั้งก็ขึ้นอยู่กับลักษณะและสาเหตุของความรุนแรง การรับรู้ว่าสงครามเป็นรากฐานในการโพลาไรซ์ของสังคมบุญแนวนอน, การแก้กิจกรรมที่ส่งเสริมให้เกิดการข้ามชุมชนบูรณาการวัฒนธรรม (เมเยอร์ 2002) มันควรจะสังเกตที่นี่ที่เชื่อมโยงสาเหตุระหว่างการเปลี่ยนแปลงของกิจกรรมความขัดแย้งและการส่งเสริมความสงบสุขไม่ได้โดยตรง แต่ไกล่เกลี่ยโดยกรองการรับรู้ซึ่งวรรณคดีการเคลื่อนไหวทางสังคมหมายถึง 'เฟรมจิตของนักเคลื่อนไหวและองค์กร (Della Porta และ Diani 2006) ในฐานะที่เป็นที่ถกเถียงกันอยู่ในส่วนที่ 1 การทำงานบูรณาการทางสังคมวัฒนธรรมที่อาจจะมีหลายรูปแบบที่มีองศาต่างๆของความเกี่ยวข้องสำหรับช่วงแรกของการเปลี่ยนแปลงความขัดแย้ง แม้ว่าจะเพิ่มความตระหนักกิจกรรม (ผ่านการทำงานของสื่อหรือการศึกษาของประชาชน) และกิจกรรมการเชื่อมโยง (ผ่านการทำงานร่วมกันและการแลกเปลี่ยนบทสนทนา) เป็นวิธีที่นิยมมากในหมู่ของการแทรกแซงการเปลี่ยนแปลงความขัดแย้ง CSOs8, Paffenholz และ Spurk (2006: 22) พบว่าผลกระทบของพวกเขาในระหว่างการสู้รบที่ค่อนข้าง จำกัด สะดุดตาเพราะ "มันได้รับการพิสูจน์ยากที่จะระดมผู้คนวัฒนธรรมในระยะยาวของความสงบสุขเมื่อพวกเขาอยู่ในความต้องการของความต้องการขั้นพื้นฐาน".
8 ในตัวอย่างของความสงบสุข / องค์กรแก้ปัญหาความขัดแย้งที่เลือกโดยดรอนและคณะในการศึกษาของพวกเขาจากการระดมความสงบสุข ในภาคเหนือของไอร์แลนด์, อิสราเอล / ปาเลสไตน์และแอฟริกาใต้เกือบสามในสี่ (74%) มีส่วนร่วมในการศึกษาของประชาชนและมากกว่าครึ่งหนึ่ง (59%) จัดกิจกรรมการเชื่อมโยง (เมเยอร์ 2002: 181).
ดังนั้นการให้บริการจะถูกอ้างถึงโดยนักเขียนหลายคนเป็น ฟังก์ชั่นแรกในพื้นที่สงครามได้รับผลกระทบ (เมเยอร์ 2002: 181, Paffenholz และ Spurk 2006: 25) บทบัญญัติของมนุษยธรรมทางการแพทย์กฎหมายสังคมการศึกษาและบริการอื่น ๆ กับประชากรในความต้องการในรูปแบบส่วนที่สำคัญของกิจกรรม CSO ในช่วงความขัดแย้งความรุนแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ที่หน่วยงานกลางหรือท้องถิ่นมีความอ่อนแอเกินไปหรือไม่เต็มใจที่จะวิ่งให้บริการประชาชนอย่างเพียงพอ 2.2.2 ขั้นตอนที่ 2: CSOs ในระหว่างกระบวนการสันติภาพ
กระบวนการสันติภาพที่มีความหมายโดยทั่วไปส่วนใหญ่จะกำหนดขั้นตอนของการสู้รบโดยตรงหรือสื่อกลางระหว่างบุคคลหลักในการสู้รบเพื่อที่จะหาทางออกเจรจาประเด็นหลักในการระงับข้อพิพาท (ดาร์บี้ และแม็คกินตี้ 2000: 7-8) ขอบเขตและความยาวของมันได้รับการกำหนดนานัปการมากและพวกเขาส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับบริบทของการประยุกต์ใช้ของพวกเขา เพื่อให้พอดีกับทั้งสองกรณีศึกษาการพัฒนาในภายหลังบทความนี้ adopts วิธีการค่อนข้างกว้างขวางซึ่งครอบคลุมขั้นตอนของการบรรเทาความขัดแย้ง (การประกาศหยุดยิงและการเจรจาระหว่างกัน) การตั้งถิ่นฐานของความขัดแย้ง (การลงนามในข้อตกลงสันติภาพ) และความสงบสุขในช่วงต้น การดำเนินการถึงประชาธิปไตยหลังสงครามเลือกตั้งครั้งแรก (ดูรูปที่ 2 ในส่วน 2.1) มันควรจะเน้นที่นี่อีกครั้งว่าตรงกันข้ามกับเชิงเส้นและรูปแบบทิศทางเดียว, ความก้าวหน้าของกระบวนการสันติภาพมากมักจะซับซ้อนและผิดปกติและหยุดที่ครั้งโดยระยะเวลาของการจนมุมหรือ "ไม่มีสงครามไม่มีความสงบสุข" หรือ แม้ผลตอบแทนให้กับการต่อสู้ระหว่างกันหรือการใช้ความรุนแรงภายในพรรค (ดาร์บี้และแม็คกินตี้ 2000 Dudouet 2006) สุดท้ายในทฤษฎีประชาธิปไตยเวทีนี้สอดคล้องกับ "การเปลี่ยนแปลงประชาธิปไตย" เฟส (Munck 1994) ซึ่งมีการทำเครื่องหมายโดยการเปิดเสรีของระบบการเมืองที่มีต่อการมีส่วนร่วมมากขึ้นรวมในการกำหนดนโยบาย (เช่นการปฏิรูปรัฐธรรมนูญกระจายอำนาจการเลือกตั้งเสรี ฯลฯ .)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทบาทและหน้าที่ของ csos ระหว่างสงคราม
ที่ถกเถียงกันอยู่ข้างบน ทางเลือกของกิจกรรมโดย csos และหน้าที่ซึ่งคำแสดง Vis Vis เป็นรัฐและสังคมได้รับอิทธิพลบางส่วนจากลักษณะและระยะเวลาของความขัดแย้ง และระบบการเมืองที่พวกเขาใช้ องค์กรที่ก่อตั้งในช่วงความขัดแย้งมีสมมติฐานของตนเองเกี่ยวกับความขัดแย้ง รากซึ่งอิทธิพลละครของพวกเขาของการกระทำ ( ในปี 2002 ) ตัวอย่าง และกลุ่มบุคคลที่เชื่อว่าความขัดแย้งมีแหล่งที่มาหลักโครงสร้าง ( ยกเว้นการเมือง เช่น ความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจ การแบ่งแยกทางวัฒนธรรม ) มีแนวโน้มที่จะมีส่วนร่วมในกิจกรรมเชิงแนวตั้งฟังก์ชันที่อธิบายไว้ในมาตรา 1 โดยตรงต่อรัฐและสังคมการเมือง ฟังก์ชันแรกถ่วงพลังของหน่วยงานส่วนกลางที่เกี่ยวข้องอย่างมากในขั้นตอนนี้ เมื่อรัฐอ่อนแอลงจากความขัดแย้งไม่สามารถถูกต้องปฏิบัติหน้าที่คุ้มครอง และอาจแม้แต่ จะรับผิดชอบในการก่ออาชญากรรมและการละเมิดสิทธิมนุษยชนของพวกเขาเอง วรรณกรรมการเปลี่ยนแปลงความขัดแย้งใน csos ( orjuela paffenholz spurk 2004 และ 2006