The expansive living space at the h

The expansive living space at the heart of the home is one of the great masterpieces of 20th century architecture and interior design. The light-filled open plan is breathtaking in its simplicity—a single room, comprising a living and dining space, divided only by a central chimney.  Doors and windows of leaded glass line the room, flooding the interior with light. Iridescent, colored and clear glass composed in patterns of flattened diamond shapes and diagonal geometries evoke floral forms, while subtly echoing the plan and form of the building. In his design of the Robie House, Wright achieves a dynamic balance between transparency and enclosure, blurring the boundaries between interior space and the world of nature beyond.

In October of 1909, with construction underway at the Robie House, Wright left America for Europe to work on the publication of a substantial monograph of his buildings and projects. The result was the Wasmuth Portfolio of 1910, which introduced Wright’s work to Europe and influenced a generation of international architects. The Robie House would be the last of Wright’s true Prairie houses. On his return from Europe in 1910 Wright would continue to explore the concept of organic architecture but would seek new influences beyond that of the Midwest prairie.

Over the course of the twentieth century, the Robie house experienced a turbulent history of ownership. On his father’s death in 1909, Robie promised to settle his debts and was ultimately forced to sell the house. Two additional families lived at the residence, the Taylors from 1911 to 1912 and the Wilburs from 1912 to 1926. The Wilburs were the last family to live at the Robie House.

For the next seventy years the house would have a checkered existence, serving at times as a classroom building, a refectory, a dormitory, and office space for several organizations. The house was twice threatened with demolition, once in 1941 and then again in 1957. Wright himself campaigned each time to save the building. The Robie House was the only one of Wright’s many creations to inspire this reaction in him.

Wright would go on to create such masterpieces of modern architecture as Fallingwater, in 1939, and the Guggenheim Museum, completed in 1959.  The Robie House, however, remains as one of the defining moments of the architect’s career. In 1991, the house was recognized by the American Institute of Architects as one of the ten most significant structures of the twentieth century. Today the Robie House stands as an important part of America’s cultural heritage, a powerful declaration of Wright’s uncompromising vision for a new American architecture.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พื้นที่ใช้สอยกว้างขวางที่เป็นหัวใจของบ้านเป็นหนึ่งในผลงานชิ้นเอกที่ดีของศตวรรษที่ 20 สถาปัตยกรรมและการออกแบบภายใน ที่เต็มไปแสงแผนเปิดเป็นที่น่าทึ่งในความเรียบง่าย-ห้องเดียวประกอบด้วยพื้นที่นั่งเล่นและรับประทานอาหารแบ่งออกเท่านั้นโดยปล่องไฟกลาง ประตูและหน้าต่างของเส้นกระจกตะกั่วห้องพัก, น้ำท่วมภายในด้วยแสง สีรุ้ง, กระจกสีและชัดเจนประกอบด้วยรูปแบบของรูปทรงเพชรบี้และรูปทรงเรขาคณิตในแนวทแยงทำให้เกิดรูปแบบการจัดดอกไม้ในขณะที่สะท้อนอย่างละเอียดแผนและรูปแบบของอาคาร ในการออกแบบของเขาคฤหาสน์โรบีไรท์ประสบความสำเร็จในความสมดุลแบบไดนามิกระหว่างความโปร่งใสและตู้เบลอเขตแดนระหว่างพื้นที่ภายในและโลกของธรรมชาติเกินกว่า. the ในเดือนตุลาคมของปี 1909 กับการก่อสร้างชิ้นที่คฤหาสน์โรบีไรท์ซ้ายอเมริกายุโรป ทำงานเกี่ยวกับการตีพิมพ์เอกสารที่สำคัญของอาคารและโครงการของเขา ผลที่ได้คือ Wasmuth ผลงานของปี 1910 ซึ่งนำการทำงานของไรท์ไปยังยุโรปและได้รับอิทธิพลการสร้างสถาปนิกต่างประเทศ บ้านบิจะเป็นครั้งสุดท้ายของไรท์ทุ่งหญ้าบ้านที่แท้จริง เมื่อเขากลับมาจากยุโรปในปี 1910 ไรท์จะยังคงสำรวจแนวคิดของสถาปัตยกรรมอินทรีย์ แต่จะแสวงหาอิทธิพลใหม่ที่เหนือกว่าของทุ่งหญ้ามิดเวสต์. ในช่วงศตวรรษที่ยี่สิบบ้านบิประสบการณ์ประวัติศาสตร์อันยาวนานของการเป็นเจ้าของ กับการตายของพ่อของเขาในปี 1909, บิสัญญาว่าจะชำระหนี้ของเขาและถูกบังคับในท้ายที่สุดที่จะขายบ้าน ทั้งสองครอบครัวเพิ่มเติมอาศัยอยู่ที่บ้านของเทย์เลอร์ 1911-1912 และ Wilburs จาก 1912 ไป 1926 Wilburs เป็นครอบครัวสุดท้ายที่จะอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์โรบี. สำหรับถัดไปเจ็ดสิบปีบ้านจะมีการดำรงอยู่ตาหมากรุกให้บริการที่ ครั้งเป็นอาคารเรียนหอหอพักและพื้นที่สำนักงานสำหรับหลายองค์กร บ้านถูกคุกคามเป็นครั้งที่สองที่มีการรื้อถอนครั้งในปี 1941 และอีกครั้งในปี 1957 ไรท์ตัวเองรณรงค์เวลาที่จะบันทึกในแต่ละอาคาร บิเฮ้าส์เป็นเพียงหนึ่งในการสร้างสรรค์หลายไรท์ที่จะสร้างแรงบันดาลใจปฏิกิริยานี้ในตัวเขา. ไรท์จะไปสร้างผลงานชิ้นเอกเช่นสถาปัตยกรรมสมัยใหม่เป็น Fallingwater, ในปี 1939 และพิพิธภัณฑ์ Guggenheim เสร็จสมบูรณ์ในปี 1959 บิบ้าน แต่ ยังคงเป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่กำหนดของอาชีพสถาปนิก ในปี 1991 ที่บ้านเป็นที่ยอมรับโดยสถาบันสถาปนิกอเมริกันเป็นหนึ่งในสิบของโครงสร้างที่สำคัญที่สุดของศตวรรษที่ยี่สิบ วันนี้บิเฮ้าส์ยืนเป็นส่วนสำคัญของมรดกทางวัฒนธรรมของอเมริกาประกาศที่มีประสิทธิภาพในการมองเห็นไม่ยอมแพ้ของไรท์สำหรับสถาปัตยกรรมใหม่ชาวอเมริกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การขยายพื้นที่อยู่อาศัยที่เป็นหัวใจของบ้าน เป็นหนึ่งในผลงานชิ้นเอกของสถาปัตยกรรมศตวรรษที่ 20 และออกแบบตกแต่งภายใน ไฟเต็มเปิดแผนเป็นที่น่าทึ่งในห้อง simplicity-a เดียวของมัน ซึ่งประกอบด้วย พื้นที่นั่งเล่นและรับประทานอาหาร โดยเฉพาะจากปล่องกลาง ทำไมประตูและหน้าต่างของแก้วตะกั่วสายห้อง , น้ำท่วมภายในด้วยแสง สีรุ้ง ,คาบูกิ และพระเอกคาบูกิ และพระเอกคาบูกิ และพระเอกคาบูกิ และพระเอกคาบูกิ และพระเอกคาบูกิ และพระเอก