- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
High/Low ContextContext is best def
High/Low Context
Context is best defined as the array of stimuli surrounding a communication event including: body gestures; tone of voice; physical distance between interlocutors; time of day; weather; situation (for example, during a war commemoration ceremony); societal norms; geographic place of communication; and other external factors.
There are two types of context dimensions: high-context and low-context. The essential difference between the two is the importance that each culture places on the context versus the actual message itself. High-context cultures assign primary importance to the stimuli surrounding a message and secondary importance to the message itself. In a high-context culture, you will hear communication norms like what matters isn't what is said but who said it, no talking in church, and it's not what you say but how you say it. High-context cultures need more time to make decisions and perform transactions than low-context cultures. There are a lot of "read-between-the-lines" scenarios.
According to Nitish Singh, "high context cultures have close connections among group members, and everybody knows what every other person knows. Most information is intrinsically known (implicit) rather than explicit (2005 55)." A good example of high-context communication: a husband and wife see each other across a crowded room at a party and wink affectionately. Outside observers will never know the explicit message that is communicated, or observers may misinterpret the message (they are saying they love each other - oh, how nice!). In fact, the couple may simply be indicating that it is time to leave the party, go home, let the dog out, and put the kids to bed. According to Singh, "in general, high-context cultures use more symbols and non-verbal cues in communication. Meaning is embedded in a situational context (2005 55)." High context cultures tend to have legal systems rooted in testimonial, rank (for example: what is the societal class or official rank of the person who is charged with theft in this case?), and assign credibility to informal networks of family, friends and associates over institutions, bureaucracies and governments.
Low-Context cultures assign primary meaning to the objective communication message and secondary meaning to the context. In a low-context culture, you will hear communication norms like just the facts please, give me the bottom line and tell it to me in plain English / like it is. Low-context cultures emphasize speed, accuracy, and efficiency in communication (a "lean" message is preferred). According to Singh, "low-context cultures are logical, linear, action-oriented, and the mass of information is explicit and formalized. Communication is expected to proceed in a rational, verbal, and explicit way (2005 55)." Concrete, not abstract, meaning is expected. Low-context cultures place great emphasis on the written word and tend to have legal systems rooted in writing such as a constitution and other governing documents. In some situations, legal bureaucracies supplant the role of informal networks of friends, family, and associates.
Within the frame of context one finds a subset of cultural categories based on time. All cultures either have a monochromatic or polychromatic sense of time. In monochromatic culture, time is perceived in a linear fashion. Hence the expressions "time marches on" and "time is like a river flowing to the sea." Monochromatic cultures organize themselves around a calendar and emphasize punctuality. Low-context cultures tend to be monochromatic. In polychromatic cultures, there are many things going on at once. In some polychromatic societies, the past is not something to be forgotten but rather past events continue to evolve and develop in the present time. Polychromatic cultures tend to be high-context.
Context is best defined as the array of stimuli surrounding a communication event including: body gestures; tone of voice; physical distance between interlocutors; time of day; weather; situation (for example, during a war commemoration ceremony); societal norms; geographic place of communication; and other external factors.
There are two types of context dimensions: high-context and low-context. The essential difference between the two is the importance that each culture places on the context versus the actual message itself. High-context cultures assign primary importance to the stimuli surrounding a message and secondary importance to the message itself. In a high-context culture, you will hear communication norms like what matters isn't what is said but who said it, no talking in church, and it's not what you say but how you say it. High-context cultures need more time to make decisions and perform transactions than low-context cultures. There are a lot of "read-between-the-lines" scenarios.
According to Nitish Singh, "high context cultures have close connections among group members, and everybody knows what every other person knows. Most information is intrinsically known (implicit) rather than explicit (2005 55)." A good example of high-context communication: a husband and wife see each other across a crowded room at a party and wink affectionately. Outside observers will never know the explicit message that is communicated, or observers may misinterpret the message (they are saying they love each other - oh, how nice!). In fact, the couple may simply be indicating that it is time to leave the party, go home, let the dog out, and put the kids to bed. According to Singh, "in general, high-context cultures use more symbols and non-verbal cues in communication. Meaning is embedded in a situational context (2005 55)." High context cultures tend to have legal systems rooted in testimonial, rank (for example: what is the societal class or official rank of the person who is charged with theft in this case?), and assign credibility to informal networks of family, friends and associates over institutions, bureaucracies and governments.
Low-Context cultures assign primary meaning to the objective communication message and secondary meaning to the context. In a low-context culture, you will hear communication norms like just the facts please, give me the bottom line and tell it to me in plain English / like it is. Low-context cultures emphasize speed, accuracy, and efficiency in communication (a "lean" message is preferred). According to Singh, "low-context cultures are logical, linear, action-oriented, and the mass of information is explicit and formalized. Communication is expected to proceed in a rational, verbal, and explicit way (2005 55)." Concrete, not abstract, meaning is expected. Low-context cultures place great emphasis on the written word and tend to have legal systems rooted in writing such as a constitution and other governing documents. In some situations, legal bureaucracies supplant the role of informal networks of friends, family, and associates.
Within the frame of context one finds a subset of cultural categories based on time. All cultures either have a monochromatic or polychromatic sense of time. In monochromatic culture, time is perceived in a linear fashion. Hence the expressions "time marches on" and "time is like a river flowing to the sea." Monochromatic cultures organize themselves around a calendar and emphasize punctuality. Low-context cultures tend to be monochromatic. In polychromatic cultures, there are many things going on at once. In some polychromatic societies, the past is not something to be forgotten but rather past events continue to evolve and develop in the present time. Polychromatic cultures tend to be high-context.
0/5000
High/Low ContextContext is best defined as the array of stimuli surrounding a communication event including: body gestures; tone of voice; physical distance between interlocutors; time of day; weather; situation (for example, during a war commemoration ceremony); societal norms; geographic place of communication; and other external factors.There are two types of context dimensions: high-context and low-context. The essential difference between the two is the importance that each culture places on the context versus the actual message itself. High-context cultures assign primary importance to the stimuli surrounding a message and secondary importance to the message itself. In a high-context culture, you will hear communication norms like what matters isn't what is said but who said it, no talking in church, and it's not what you say but how you say it. High-context cultures need more time to make decisions and perform transactions than low-context cultures. There are a lot of "read-between-the-lines" scenarios.According to Nitish Singh, "high context cultures have close connections among group members, and everybody knows what every other person knows. Most information is intrinsically known (implicit) rather than explicit (2005 55)." A good example of high-context communication: a husband and wife see each other across a crowded room at a party and wink affectionately. Outside observers will never know the explicit message that is communicated, or observers may misinterpret the message (they are saying they love each other - oh, how nice!). In fact, the couple may simply be indicating that it is time to leave the party, go home, let the dog out, and put the kids to bed. According to Singh, "in general, high-context cultures use more symbols and non-verbal cues in communication. Meaning is embedded in a situational context (2005 55)." High context cultures tend to have legal systems rooted in testimonial, rank (for example: what is the societal class or official rank of the person who is charged with theft in this case?), and assign credibility to informal networks of family, friends and associates over institutions, bureaucracies and governments.
Low-Context cultures assign primary meaning to the objective communication message and secondary meaning to the context. In a low-context culture, you will hear communication norms like just the facts please, give me the bottom line and tell it to me in plain English / like it is. Low-context cultures emphasize speed, accuracy, and efficiency in communication (a "lean" message is preferred). According to Singh, "low-context cultures are logical, linear, action-oriented, and the mass of information is explicit and formalized. Communication is expected to proceed in a rational, verbal, and explicit way (2005 55)." Concrete, not abstract, meaning is expected. Low-context cultures place great emphasis on the written word and tend to have legal systems rooted in writing such as a constitution and other governing documents. In some situations, legal bureaucracies supplant the role of informal networks of friends, family, and associates.
Within the frame of context one finds a subset of cultural categories based on time. All cultures either have a monochromatic or polychromatic sense of time. In monochromatic culture, time is perceived in a linear fashion. Hence the expressions "time marches on" and "time is like a river flowing to the sea." Monochromatic cultures organize themselves around a calendar and emphasize punctuality. Low-context cultures tend to be monochromatic. In polychromatic cultures, there are many things going on at once. In some polychromatic societies, the past is not something to be forgotten but rather past events continue to evolve and develop in the present time. Polychromatic cultures tend to be high-context.
Low-Context cultures assign primary meaning to the objective communication message and secondary meaning to the context. In a low-context culture, you will hear communication norms like just the facts please, give me the bottom line and tell it to me in plain English / like it is. Low-context cultures emphasize speed, accuracy, and efficiency in communication (a "lean" message is preferred). According to Singh, "low-context cultures are logical, linear, action-oriented, and the mass of information is explicit and formalized. Communication is expected to proceed in a rational, verbal, and explicit way (2005 55)." Concrete, not abstract, meaning is expected. Low-context cultures place great emphasis on the written word and tend to have legal systems rooted in writing such as a constitution and other governing documents. In some situations, legal bureaucracies supplant the role of informal networks of friends, family, and associates.
Within the frame of context one finds a subset of cultural categories based on time. All cultures either have a monochromatic or polychromatic sense of time. In monochromatic culture, time is perceived in a linear fashion. Hence the expressions "time marches on" and "time is like a river flowing to the sea." Monochromatic cultures organize themselves around a calendar and emphasize punctuality. Low-context cultures tend to be monochromatic. In polychromatic cultures, there are many things going on at once. In some polychromatic societies, the past is not something to be forgotten but rather past events continue to evolve and develop in the present time. Polychromatic cultures tend to be high-context.
การแปล กรุณารอสักครู่..
สูง / ต่ำบริบทบริบทที่ถูกกำหนดให้เป็นอาร์เรย์ที่ดีที่สุดของสิ่งเร้ารอบเหตุการณ์การสื่อสารรวมถึงท่าทางร่างกาย น้ำเสียง; ระยะทางกายภาพระหว่างเป็นต้น; เวลาของวัน; สภาพอากาศ; สถานการณ์ (ตัวอย่างเช่นในระหว่างพิธีฉลองครบรอบสงคราม); บรรทัดฐานทางสังคม; สถานที่ทางภูมิศาสตร์ของการสื่อสาร . และปัจจัยภายนอกอื่น ๆมีสองประเภทของมิติบริบท: บริบทสูงและต่ำบริบท แตกต่างที่สำคัญระหว่างสองคือความสำคัญของวัฒนธรรมในแต่ละสถานที่ในบริบทเมื่อเทียบกับข้อความจริงของตัวเอง วัฒนธรรมสูงบริบทกำหนดหลักสำคัญต่อสิ่งเร้ารอบข้อความและสำคัญรองกับข้อความของตัวเอง ในวัฒนธรรมสูงบริบทคุณจะได้ยินบรรทัดฐานการสื่อสารเช่นสิ่งที่สำคัญคือไม่ได้สิ่งที่ถูกกล่าว แต่ผู้ที่กล่าวว่าไม่มีการพูดคุยในโบสถ์และมันไม่ใช่สิ่งที่คุณพูด แต่วิธีที่คุณพูดมัน วัฒนธรรมบริบทสูงต้องใช้เวลามากขึ้นในการตัดสินใจและทำธุรกรรมกว่าวัฒนธรรมต่ำบริบท มีจำนวนมากของ "อ่านระหว่างที่สาย" สถานการณ์. เป็นตามที่Nitish ซิงห์ "วัฒนธรรมบริบทสูงจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างสมาชิกในกลุ่มและทุกคนรู้ว่าสิ่งที่ทุกคนอื่น ๆ รู้. ข้อมูลส่วนใหญ่เป็นที่รู้จักกันภายใน (นัย) แทนที่จะ กว่าอย่างชัดเจน (2005 55). " เป็นตัวอย่างที่ดีของการสื่อสารสูงบริบท: สามีและภรรยาเห็นกันทั่วห้องแออัดในงานปาร์ตี้และขยิบตาเสน่หา ผู้สังเกตการณ์ด้านนอกจะไม่ทราบว่าข้อความที่ชัดเจนว่ามีการสื่อสารหรืออาจตีความผิดสังเกตการณ์ข้อความ (ที่พวกเขาจะบอกว่าพวกเขารักกัน - โอ้วิธีการที่ดี) ในความเป็นจริงทั้งคู่ก็อาจจะแสดงให้เห็นว่ามันเป็นเวลาที่จะออกจากพรรคไปที่บ้านให้สุนัขออกและนำเด็กไปที่เตียง ตามที่ซิงห์ "โดยทั่วไปบริบทสูงใช้สัญลักษณ์มากขึ้นและมีความหมายที่ไม่ใช่คำพูดในการสื่อสาร. ความหมายจะถูกฝังอยู่ในบริบทของสถานการณ์ (2005 55)." วัฒนธรรมบริบทสูงมักจะมีระบบกฎหมายที่หยั่งรากลึกในคำรับรองยศ (ตัวอย่างเช่น: อะไรเป็นชั้นทางสังคมหรือตำแหน่งอย่างเป็นทางการของผู้ที่ถูกกล่าวหาว่ามีการโจรกรรมในกรณีนี้) และกำหนดความน่าเชื่อถือไปยังเครือข่ายทางการของครอบครัวเพื่อนและ ผู้ร่วมงานมากกว่าสถาบันธิปไตยและรัฐบาล. วัฒนธรรมต่ำบริบทกำหนดความหมายหลักในการสื่อสารข้อความวัตถุประสงค์และความหมายรองบริบท ในวัฒนธรรมบริบทต่ำคุณจะได้ยินบรรทัดฐานการสื่อสารเช่นเดียวกับข้อเท็จจริงโปรดให้ฉันบรรทัดด้านล่างและบอกกับผมในภาษาอังกฤษธรรมดา / เหมือนเป็น วัฒนธรรมบริบทต่ำเน้นความเร็ว, ความถูกต้องและมีประสิทธิภาพในการสื่อสาร (เป็น "ยัน" ข้อความที่ต้องการ) ตามที่ซิงห์ "วัฒนธรรมต่ำบริบทเป็นตรรกะเชิงเส้น, การกระทำที่มุ่งเน้นและมวลของข้อมูลที่ชัดเจนและเป็นทางการ. การสื่อสารที่คาดว่าจะดำเนินการต่อในเหตุผลทางวาจาและวิธีการที่ชัดเจน (2005 55)." คอนกรีตไม่นามธรรมความหมายที่คาดว่า วัฒนธรรมบริบทต่ำที่เน้นการเขียนคำและมีแนวโน้มที่จะมีระบบกฎหมายที่หยั่งรากลึกในการเขียนเช่นรัฐธรรมนูญและเอกสารอื่น ๆ ในบางสถานการณ์ธิปไตยตามกฎหมายแทนที่บทบาทของเครือข่ายทางการของเพื่อนครอบครัวและเพื่อนร่วมงาน. ภายในกรอบของหนึ่งในบริบทพบว่าส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมประเภทขึ้นอยู่กับเวลา ทุกวัฒนธรรมทั้งมีความรู้สึกเดียวหรือหลายสีของเวลา ในวัฒนธรรมเดียวเวลาเป็นที่รับรู้ในแบบเชิงเส้น ดังนั้นการแสดงออก "เวลาในการเดิน" และ "เวลาเป็นเหมือนแม่น้ำไหลไปยังทะเล." วัฒนธรรมเดียวจัดระเบียบตัวเองรอบปฏิทินและเน้นความตรงต่อเวลา วัฒนธรรมบริบทต่ำมีแนวโน้มที่จะสีเดียว ในวัฒนธรรมหลายสีมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นในครั้งเดียว ในสังคมมีหลายสีบางอย่างที่ผ่านมาไม่ได้เป็นสิ่งที่จะลืม แต่เหตุการณ์ที่ผ่านมายังคงมีวิวัฒนาการและการพัฒนาในปัจจุบัน วัฒนธรรมหลายสีมีแนวโน้มที่จะสูงบริบท
การแปล กรุณารอสักครู่..
สูง / ต่ำบริบทบริบทที่ดีที่สุด
กำหนดเป็นอาร์เรย์ของสิ่งเร้ารอบข้างการสื่อสารเหตุการณ์รวมถึงท่าทางของร่างกาย ; เสียง ; ระยะห่างทางกายภาพระหว่างผู้ฟัง ; เวลา ; สภาพอากาศ ; สถานการณ์ ( ตัวอย่างเช่น , ในระหว่างสงครามฉลองพิธี ) ; บรรทัดฐานทางสังคม ; สถานที่ทางภูมิศาสตร์ของการสื่อสาร และปัจจัยภายนอกอื่น ๆ
มีสองประเภทของมิติบริบท :บริบทบริบทสูงและต่ำ ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างสองคือความสำคัญที่แต่ละวัฒนธรรมในบริบทเมื่อเทียบกับสถานที่จริงข้อความเอง วัฒนธรรมบริบทให้ความสำคัญหลักกับสิ่งเร้ารอบข้างข้อความและระดับความสำคัญกับข้อความตัวเอง ในวัฒนธรรมบริบทสูงคุณจะได้ยินการสื่อสารปกติชอบเรื่องอะไร ไม่ได้อะไร แต่ใครพูด ไม่พูดในโบสถ์ และไม่ใช่สิ่งที่เธอพูด แต่วิธีที่คุณพูดมัน วัฒนธรรมบริบทสูงต้องการเวลาในการตัดสินใจ และทำธุรกรรมกว่าวัฒนธรรมบริบทน้อย มีจำนวนมากของ " อ่านระหว่างสถานการณ์ที่บรรทัด " .
ตาม Nitish ซิงห์" วัฒนธรรมบริบทมีการเชื่อมต่อที่ใกล้ชิดระหว่างสมาชิกในกลุ่ม และทุกคนรู้ว่า ทุก ๆคนรู้ ข้อมูลส่วนใหญ่เป็นภายในที่รู้จักกัน ( โดยนัย ) มากกว่าที่ชัดเจน ( ปี 55 ) " ตัวอย่างที่ดีของสภาพแวดล้อมการสื่อสารสูง : สามีและภรรยาเห็นกันทั่วห้องแออัดในงานเลี้ยงและอดเสน่หา .ผู้สังเกตการณ์ภายนอกจะไม่มีทางรู้ว่าข้อความที่ชัดเจนว่าเป็นการสื่อสาร หรือผู้สังเกตการณ์อาจเข้าใจผิดในข้อความ ( พวกเขาจะว่าพวกเขารักกัน - โอ้ ดีจัง ! ) . ในความเป็นจริง , คู่ก็อาจจะระบุว่ามันเป็นเวลาที่จะไปงานเลี้ยง กลับบ้าน ปล่อยหมาออกไป และพาเด็กๆเข้านอน ตาม ซิงห์ , " ทั่วไปวัฒนธรรมบริบทสูงมากขึ้น และไม่ใช้สัญลักษณ์สัญญาณในการสื่อสาร ความหมายคือที่ฝังอยู่ในบริบทของสถานการณ์ ( ปี 55 ) " วัฒนธรรมบริบทสูงมีแนวโน้มที่จะมีกฎหมายรับรองระบบฝังรากอยู่ในอันดับ ( ตัวอย่าง : อะไรคือสังคมชนชั้น หรือตำแหน่งอย่างเป็นทางการของคนที่โดนขโมยในกรณีนี้ ) และกำหนดให้เครือข่ายทางการเงินของครอบครัวเพื่อนและผู้ร่วมงานผ่านสถาบันการปกครองและรัฐบาล
ต่ำบริบทวัฒนธรรมกำหนดหลักหมายถึงวัตถุประสงค์การสื่อสารข้อความและระดับความหมายกับบริบท ในบริบทวัฒนธรรมต่ำ คุณจะได้ยินการสื่อสารปกติเหมือนข้อเท็จจริงโปรดให้ฉันบรรทัดด้านล่างและบอกกับผมในภาษาอังกฤษธรรมดาแบบนี้ วัฒนธรรมบริบทน้อย เน้นความเร็วความถูกต้องและประสิทธิภาพในการสื่อสาร ( " ยัน " ข้อความที่ต้องการ ) ตาม ซิงห์ " วัฒนธรรมบริบทที่มีตรรกะเชิงเส้น , การกระทำที่มุ่งเน้น และมวลของข้อมูลอย่างชัดเจนและเป็นทางการ . การสื่อสาร คาดว่าจะดำเนินการได้ในเหตุผล verbal และชัดเจน ( ปี 55 ) " เป็นรูปธรรม ไม่ใช่นามธรรม หมายถึง เป็นที่คาดหวังต่ำวัฒนธรรมบริบทสถานที่ที่ดีเน้นเขียนคำและมีแนวโน้มที่จะมีกฎหมายระบบรากในการเขียน เช่น รัฐธรรมนูญ และ อื่น ๆ ควบคุมเอกสาร ในบางสถานการณ์ การปกครองตามกฎหมายแทนที่บทบาทของเครือข่ายที่ไม่เป็นทางการของครอบครัวเพื่อนและเพื่อนร่วมงาน .
ภายในกรอบของบริบทหนึ่งที่พบว่าบางส่วนของประเภทวัฒนธรรมบนพื้นฐานของเวลาวัฒนธรรมทั้งหมดให้มีสีเดียวหรือ polychromatic ความรู้สึกของเวลา ในวัฒนธรรม monochromatic , เวลาคือการรับรู้ในแบบเชิงเส้น ดังนั้นนิพจน์ " marches เวลาบน " และ " เวลาเป็นเหมือนแม่น้ำที่ไหลสู่ทะเล " วัฒนธรรม monochromatic จัดระเบียบตัวเองรอบปฏิทิน และเน้นการตรงต่อเวลา วัฒนธรรมบริบทต่ำมักจะเป็นสีเดียว . polychromatic ในวัฒนธรรม ,มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นพร้อมกัน ในบาง polychromatic สังคม อดีตไม่ใช่สิ่งที่ถูกลืม แต่เหตุการณ์ที่ผ่านมายังคงคิดค้นและพัฒนาในปัจจุบัน วัฒนธรรม polychromatic มักจะเป็นบริบทสูง
กำหนดเป็นอาร์เรย์ของสิ่งเร้ารอบข้างการสื่อสารเหตุการณ์รวมถึงท่าทางของร่างกาย ; เสียง ; ระยะห่างทางกายภาพระหว่างผู้ฟัง ; เวลา ; สภาพอากาศ ; สถานการณ์ ( ตัวอย่างเช่น , ในระหว่างสงครามฉลองพิธี ) ; บรรทัดฐานทางสังคม ; สถานที่ทางภูมิศาสตร์ของการสื่อสาร และปัจจัยภายนอกอื่น ๆ
มีสองประเภทของมิติบริบท :บริบทบริบทสูงและต่ำ ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างสองคือความสำคัญที่แต่ละวัฒนธรรมในบริบทเมื่อเทียบกับสถานที่จริงข้อความเอง วัฒนธรรมบริบทให้ความสำคัญหลักกับสิ่งเร้ารอบข้างข้อความและระดับความสำคัญกับข้อความตัวเอง ในวัฒนธรรมบริบทสูงคุณจะได้ยินการสื่อสารปกติชอบเรื่องอะไร ไม่ได้อะไร แต่ใครพูด ไม่พูดในโบสถ์ และไม่ใช่สิ่งที่เธอพูด แต่วิธีที่คุณพูดมัน วัฒนธรรมบริบทสูงต้องการเวลาในการตัดสินใจ และทำธุรกรรมกว่าวัฒนธรรมบริบทน้อย มีจำนวนมากของ " อ่านระหว่างสถานการณ์ที่บรรทัด " .
ตาม Nitish ซิงห์" วัฒนธรรมบริบทมีการเชื่อมต่อที่ใกล้ชิดระหว่างสมาชิกในกลุ่ม และทุกคนรู้ว่า ทุก ๆคนรู้ ข้อมูลส่วนใหญ่เป็นภายในที่รู้จักกัน ( โดยนัย ) มากกว่าที่ชัดเจน ( ปี 55 ) " ตัวอย่างที่ดีของสภาพแวดล้อมการสื่อสารสูง : สามีและภรรยาเห็นกันทั่วห้องแออัดในงานเลี้ยงและอดเสน่หา .ผู้สังเกตการณ์ภายนอกจะไม่มีทางรู้ว่าข้อความที่ชัดเจนว่าเป็นการสื่อสาร หรือผู้สังเกตการณ์อาจเข้าใจผิดในข้อความ ( พวกเขาจะว่าพวกเขารักกัน - โอ้ ดีจัง ! ) . ในความเป็นจริง , คู่ก็อาจจะระบุว่ามันเป็นเวลาที่จะไปงานเลี้ยง กลับบ้าน ปล่อยหมาออกไป และพาเด็กๆเข้านอน ตาม ซิงห์ , " ทั่วไปวัฒนธรรมบริบทสูงมากขึ้น และไม่ใช้สัญลักษณ์สัญญาณในการสื่อสาร ความหมายคือที่ฝังอยู่ในบริบทของสถานการณ์ ( ปี 55 ) " วัฒนธรรมบริบทสูงมีแนวโน้มที่จะมีกฎหมายรับรองระบบฝังรากอยู่ในอันดับ ( ตัวอย่าง : อะไรคือสังคมชนชั้น หรือตำแหน่งอย่างเป็นทางการของคนที่โดนขโมยในกรณีนี้ ) และกำหนดให้เครือข่ายทางการเงินของครอบครัวเพื่อนและผู้ร่วมงานผ่านสถาบันการปกครองและรัฐบาล
ต่ำบริบทวัฒนธรรมกำหนดหลักหมายถึงวัตถุประสงค์การสื่อสารข้อความและระดับความหมายกับบริบท ในบริบทวัฒนธรรมต่ำ คุณจะได้ยินการสื่อสารปกติเหมือนข้อเท็จจริงโปรดให้ฉันบรรทัดด้านล่างและบอกกับผมในภาษาอังกฤษธรรมดาแบบนี้ วัฒนธรรมบริบทน้อย เน้นความเร็วความถูกต้องและประสิทธิภาพในการสื่อสาร ( " ยัน " ข้อความที่ต้องการ ) ตาม ซิงห์ " วัฒนธรรมบริบทที่มีตรรกะเชิงเส้น , การกระทำที่มุ่งเน้น และมวลของข้อมูลอย่างชัดเจนและเป็นทางการ . การสื่อสาร คาดว่าจะดำเนินการได้ในเหตุผล verbal และชัดเจน ( ปี 55 ) " เป็นรูปธรรม ไม่ใช่นามธรรม หมายถึง เป็นที่คาดหวังต่ำวัฒนธรรมบริบทสถานที่ที่ดีเน้นเขียนคำและมีแนวโน้มที่จะมีกฎหมายระบบรากในการเขียน เช่น รัฐธรรมนูญ และ อื่น ๆ ควบคุมเอกสาร ในบางสถานการณ์ การปกครองตามกฎหมายแทนที่บทบาทของเครือข่ายที่ไม่เป็นทางการของครอบครัวเพื่อนและเพื่อนร่วมงาน .
ภายในกรอบของบริบทหนึ่งที่พบว่าบางส่วนของประเภทวัฒนธรรมบนพื้นฐานของเวลาวัฒนธรรมทั้งหมดให้มีสีเดียวหรือ polychromatic ความรู้สึกของเวลา ในวัฒนธรรม monochromatic , เวลาคือการรับรู้ในแบบเชิงเส้น ดังนั้นนิพจน์ " marches เวลาบน " และ " เวลาเป็นเหมือนแม่น้ำที่ไหลสู่ทะเล " วัฒนธรรม monochromatic จัดระเบียบตัวเองรอบปฏิทิน และเน้นการตรงต่อเวลา วัฒนธรรมบริบทต่ำมักจะเป็นสีเดียว . polychromatic ในวัฒนธรรม ,มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นพร้อมกัน ในบาง polychromatic สังคม อดีตไม่ใช่สิ่งที่ถูกลืม แต่เหตุการณ์ที่ผ่านมายังคงคิดค้นและพัฒนาในปัจจุบัน วัฒนธรรม polychromatic มักจะเป็นบริบทสูง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- brace
- 修明法度
- Friend ship with me?
- One of the reasons is that the study ass
- วันจันทร์
- @BestLoveNotes: There's a difference bet
- pieces
- Wage
- 有不同的优点和缺点。
- authorized
- Ozone is unstable, faintiy bluish gas
- shall we
- ไม่มีอะไรที่สวยแล้วมหัศจรรย์เท่าการได้ไป
- ช้านิดหน่อย
- Life me
- His brother
- put it in open condition.
- Of course it's tired and have a headache
- Scorpion
- ไปสายจัง
- In case of alteration of the machine, no
- อัน
- เขาเป็นบริวารของฉันแล้ว เขาเป็นแวมไพร์เเ
- ฉันต้องแก้ปัญหา
