The second type of accountability i

The second type of accountability is that of elected officials to the citizenry.
Election (provided they are free and fair) provide the most obvious accountability, but this is a rather blunt tool, exercised only at widespread intervals and offering only the broadest citizen control over government . Voters can reject their governors, generally not reactions to particular acts or omissions. And when local elections do revolve around a given issue, such as schools, they necessarily leave everything else out of the picture. Citizens need more discriminating instruments to enforce accountability. Fortunately, a number of these are available

*Political parties can be a powerful tool for accountability when they are established and vigorous at the local level, as in many latin american countries. They have a built-in incentive to uncover and publicize wrongdoing by the party in power and to preseNt continuously an alternative set of policies to the voters.
*Civil society and its precursor social capital enable citizens to articulate their reaction to local government and to lobby officials to be responsive. These representations generally come through NGOs (though spontaneous protests can also be considered civil society ), which,like political parties, often have parent organizations at the provincial or national level.
*If citizens are to hold their government accountable, they must be able to find out what it is doing. At the immediate neighborhood level, word of mouth is perhaps sufficient to transmit such information, but at any higher level some from of media becomes essential. In some countries, print media can perform this function, but generally their coverage is minimal outside larger population centers. A feasible substitute in many settings is low-wattage AM radio,which is highly local, cheap to operate, and can offer news and talk shows addressing local issues.
*Public meetings can be an effective mechanism for encouraging citizens to express their views an obliging public officials to answer them. The cabildos abiertos held in many latin American countries are a good example. In some settings, such meetings may be little more than briefing sessions, but in others they can be effective in getting public officials to defend their actions.
*Formal redress procedures have been included as an accountability mechanism in som decentralization initiatives. Bolivia probably has the most elaborate instrument along these lines with its municipal Vigilance Committees that are based on traditional local social structures and are charged with monitoring elected councils, encouraged to file actionable complaints with higher levels if needed.
In other systems, formal recall procedures are available to citizens dissatisfied with their officials.
*Opinion surveys have generally been considered too complex and sophisticated to use at the local level, but usable and affordable technologies are being developed in the Philippines enabling local-level NGOs to employ such polls to assess public opinion about service provision.

A recent USAID assessment of democratic local governance in six countries found that each country employed a different mix of these mechanisms, while no country had employed them all. No one instrument proved effective in all six settings, but various combinations offered considerable promise. Some may be able to substitute at least in part for others when weak or absent. Civil society and the media, for example, might together be able to make up for a feeble party system at the local level.

Transparency and Corruption
In theory these two phenomena should be inversely related, such that more transparency in local governance should mean less scope for corruption, in that dishonest behavior would become more easily detectable, punished and discouraged in future. The history of the industrialized countries indicates that this tend to be true in the longer term, but recent experience shows that this relationship is not necessarily true at all in the short run. In the former soviet countries, for example, local governance institutions have become much more open to public scrutiny in the 1990s, but at the same time there can be little doubt that corruption at all levels has greatly increased. It is to be hoped that the local mechanisms of accountability discussed above will in tandem with greater probity at the national level improve the degree of honesty at all levels, but at best this will take time. The message for the international development community is to press forward with as many of these accountability mechanisms as is feasible.


A second type of linkage between transparency and corruption has been noted by Manor when he notes that in India, while greater transparency in local governance was not accompanied by increased corruption, it did lead to popular perceptions of greater public malfeasance, simply because citizens became more aware of what was going on. This pattern has surely repeated itself in many other locales. Over time, to the extent accountability mechanisms begin to become effective and corruption begins to decline, the citizenry should appreciate the improvement.


Conclusion

The democratic local governance initiatives currently under way in many countries hold much promise for developing effective systems of public accountability that will ensure that government servants are responsible to elected officials, and that the latter are in turn responsible to the public that elected them in the first place. In the process these systems of accountability should increase the pressure for more transparent local governance, in which corruption will be easier to bring to light and thus to curtail. But just as it took many decades for such efforts to make much headway in the industrial countries, so too quick results cannot be expected elsewhere.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชนิดที่สองของความรับผิดชอบเป็นที่ของเจ้าหน้าที่ที่ได้รับเลือกเพื่อผดุงการ การเลือกตั้ง (ให้เป็นอิสระ และเป็นธรรม) ให้ความรับผิดชอบชัดเจนที่สุด แต่นี้เป็นเครื่องมือค่อนข้างทื่อ ใช้เฉพาะในช่วงเวลาที่แพร่หลาย และให้บริการเฉพาะการรับประชาชนควบคุมรัฐบาล ผู้ลงคะแนนสามารถปฏิเสธ"ของพวกเขามีบัญชีผู้ว่าราชการประเภท", "โดยทั่วไปจะใช้ปฏิกิริยาไม่กระทำการหรือละเว้น" และเมื่อการเลือกตั้งท้องถิ่นเกี่ยวข้องกับประเด็นที่กำหนด เช่นโรงเรียน พวกเขาจำเป็นต้องปล่อยทุกอย่างจากภาพ ประชาชนได้รับการจำแนกมากเครื่องบังคับความรับผิดชอบ โชคดี ตัวเลขเหล่านี้มี * พรรคการเมืองจะเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพสำหรับความรับผิดชอบเมื่อจะคึกคัก และก่อตั้งในระดับท้องถิ่น ในประเทศละตินอ มีการจูงใจภายใน เพื่อเปิด และประชาสัมพันธ์ โดยฝ่ายอำนาจการสืบสวน และนำเสนออย่างต่อเนื่องเป็นชุดทางเลือกของนโยบายที่ผู้ลงคะแนน * ภาคประชาสังคมและทุนทางสังคมของสารตั้งต้นให้ประชาชนออกเสียงปฏิกิริยาของรัฐบาลท้องถิ่น และล็อบบี้เจ้าหน้าที่จะตอบสนอง โดยทั่วไปมานำเสนอเหล่านี้ผ่านองค์กรพัฒนาเอกชน (ประท้วงอยู่แต่ยังถือได้ว่าประชาสังคม), ที่ เช่น พรรคมักจะมีองค์กรหลักระดับจังหวัด หรือประเทศ * ถ้าประชาชนจะถือรับผิดชอบรัฐบาลของพวกเขา พวกเขาต้องค้นหาสิ่งที่กำลังทำ ระดับเคียง จากปากอาจจะเป็นเพียงพอที่จะส่งข้อมูลดังกล่าว แต่ที่ระดับสูงใดๆ บางส่วนจากสื่อเป็นสำคัญ ในบางประเทศ สื่อสิ่งพิมพ์สามารถใช้ฟังก์ชันนี้ แต่โดยทั่วไปความครอบคลุมของพวกเขามีน้อยนอกศูนย์ประชากรขนาดใหญ่ ทดแทนที่เป็นไปได้ในการตั้งค่าหลายวัตต์ต่ำ AM วิทยุ ซึ่งเป็นท้องถิ่นสูง ประหยัด มี สามารถนำเสนอข่าวสาร และพูดคุยแสดงกำหนดปัญหาท้องถิ่น ได้ * ประชุมสาธารณะเป็นกลไกที่มีประสิทธิภาพสำหรับการส่งเสริมให้ประชาชนไปแสดงตัวเจ้าหน้าที่สาธารณะ obliging ตอบได้ Abiertos cabildos ที่จัดขึ้นในประเทศละตินอย่างนั้น ในการตั้งค่าบางอย่าง ประชุมดังกล่าวอาจจะมากกว่ารายงานรอบเวลา แต่คนอื่น พวกเขาสามารถมีประสิทธิภาพในการรับเจ้าหน้าที่สาธารณะเพื่อปกป้องการกระทำของพวกเขา * เป็นการดำเนินตามขั้นตอนได้เป็นกลไกมีความรับผิดชอบในการริเริ่มการกระจายอำนาจการแพร่กระจายส้ม โบลิเวียคงมีเครื่องมือสุดประณีตพร้อมด้วยคณะระมัดระวังของเทศบาลที่ขึ้นอยู่กับโครงสร้างทางสังคมท้องถิ่นดั้งเดิม และโดนตรวจสอบสภา ให้ร้องเรียนมุมไฟล์ระดับสูงถ้าต้องเลือก บรรทัดเหล่านี้ ในระบบอื่น ๆ ขั้นตอนการเรียกคืนอย่างเป็นทางจะให้ประชาชนพอใจกับเจ้าหน้าที่ของ *Opinion surveys have generally been considered too complex and sophisticated to use at the local level, but usable and affordable technologies are being developed in the Philippines enabling local-level NGOs to employ such polls to assess public opinion about service provision. A recent USAID assessment of democratic local governance in six countries found that each country employed a different mix of these mechanisms, while no country had employed them all. No one instrument proved effective in all six settings, but various combinations offered considerable promise. Some may be able to substitute at least in part for others when weak or absent. Civil society and the media, for example, might together be able to make up for a feeble party system at the local level. Transparency and Corruption In theory these two phenomena should be inversely related, such that more transparency in local governance should mean less scope for corruption, in that dishonest behavior would become more easily detectable, punished and discouraged in future. The history of the industrialized countries indicates that this tend to be true in the longer term, but recent experience shows that this relationship is not necessarily true at all in the short run. In the former soviet countries, for example, local governance institutions have become much more open to public scrutiny in the 1990s, but at the same time there can be little doubt that corruption at all levels has greatly increased. It is to be hoped that the local mechanisms of accountability discussed above will in tandem with greater probity at the national level improve the degree of honesty at all levels, but at best this will take time. The message for the international development community is to press forward with as many of these accountability mechanisms as is feasible. A second type of linkage between transparency and corruption has been noted by Manor when he notes that in India, while greater transparency in local governance was not accompanied by increased corruption, it did lead to popular perceptions of greater public malfeasance, simply because citizens became more aware of what was going on. This pattern has surely repeated itself in many other locales. Over time, to the extent accountability mechanisms begin to become effective and corruption begins to decline, the citizenry should appreciate the improvement. Conclusion The democratic local governance initiatives currently under way in many countries hold much promise for developing effective systems of public accountability that will ensure that government servants are responsible to elected officials, and that the latter are in turn responsible to the public that elected them in the first place. In the process these systems of accountability should increase the pressure for more transparent local governance, in which corruption will be easier to bring to light and thus to curtail. But just as it took many decades for such efforts to make much headway in the industrial countries, so too quick results cannot be expected elsewhere.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเภทที่สองของความรับผิดชอบเป็นที่ของการเลือกตั้งที่จะพลเมือง.
เลือกตั้ง (ให้พวกเขามีอิสระและเป็นธรรม) ให้รับผิดชอบที่ชัดเจนที่สุด แต่นี้เป็นเครื่องมือทื่อค่อนข้างใช้สิทธิเพียงในช่วงเวลาอย่างกว้างขวางและนำเสนอเฉพาะการควบคุมพลเมืองที่กว้างกว่า รัฐบาล ผู้มีสิทธิเลือกตั้งสามารถปฏิเสธผู้ว่าการของพวกเขามักจะไม่เกิดปฏิกิริยาโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการกระทำหรือการละเว้น และเมื่อการเลือกตั้งท้องถิ่นจะหมุนรอบปัญหาที่กำหนดเช่นโรงเรียนที่พวกเขาจำเป็นต้องปล่อยให้ทุกอย่างอื่นออกจากภาพ ประชาชนต้องแบ่งแยกตราสารมากขึ้นในการบังคับใช้ความรับผิดชอบ โชคดีที่มีจำนวนของเหล่านี้มีพรรคการเมือง * สามารถเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพสำหรับความรับผิดชอบเมื่อพวกเขาได้รับการจัดตั้งขึ้นและแข็งแรงในระดับท้องถิ่นในขณะที่หลายประเทศในละตินอเมริกา พวกเขามีในตัวแรงจูงใจที่จะค้นพบและเผยแพร่การกระทำผิดกฎหมายโดยบุคคลที่อยู่ในอำนาจและจะนำเสนออย่างต่อเนื่องชุดทางเลือกของนโยบายเพื่อผู้มีสิทธิเลือกตั้ง. * ภาคประชาสังคมและสารตั้งต้นของทุนทางสังคมช่วยให้ประชาชนที่จะเป็นปล้องปฏิกิริยาของพวกเขาให้กับรัฐบาลท้องถิ่นและเพื่อล็อบบี้ เจ้าหน้าที่ที่จะตอบสนอง การแสดงเหล่านี้มักจะมาผ่านองค์กรพัฒนาเอกชน (แม้ว่าการประท้วงที่เกิดขึ้นเองนอกจากนี้ยังสามารถได้รับการพิจารณาประชาสังคม) ซึ่งเหมือนพรรคการเมืองมักจะมีองค์กรผู้ปกครองในระดับจังหวัดหรือระดับชาติ. * ถ้าประชาชนจะถือรัฐบาลของพวกเขามีความรับผิดชอบที่พวกเขาจะต้องสามารถ หาสิ่งที่มันจะทำ อยู่ในระดับที่ใกล้เคียงคำจากปากอาจจะเพียงพอที่จะส่งข้อมูลดังกล่าว แต่ในระดับที่สูงจากสื่อกลายเป็นสิ่งจำเป็น ในบางประเทศสื่อสิ่งพิมพ์สามารถดำเนินการฟังก์ชั่นนี้ แต่โดยทั่วไปคุ้มครองของพวกเขามีน้อยนอกศูนย์ประชากรขนาดใหญ่ สารทดแทนซึ่งเป็นไปได้ในการตั้งค่าจำนวนมากอยู่ในระดับต่ำวัตต์วิทยุซึ่งเป็นท้องถิ่นสูงราคาถูกใช้งานและสามารถนำเสนอรายการข่าวและพูดคุยประเด็นท้องถิ่น. * การประชุมสาธารณะสามารถเป็นกลไกที่มีประสิทธิภาพในการส่งเสริมให้ประชาชนที่จะแสดงความคิดเห็นของพวกเขาเป็นมิตร เจ้าหน้าที่ของรัฐที่จะตอบคำถามเหล่านี้ cabildos abiertos จัดขึ้นในหลายประเทศในลาตินอเมริกาเป็นตัวอย่างที่ดี ในการตั้งค่าบางการประชุมดังกล่าวอาจจะน้อยกว่าการบรรยายสรุปการประชุม แต่ในคนอื่น ๆ ที่พวกเขาจะมีประสิทธิภาพในการรับเจ้าหน้าที่ของรัฐที่จะปกป้องการกระทำของตน. * ขั้นตอนการแก้ไขอย่างเป็นทางการได้รับการรวมเป็นกลไกความรับผิดชอบในการริเริ่มการกระจายอำนาจส้ม โบลิเวียอาจจะมีเครื่องมือที่ซับซ้อนมากที่สุดตามสายเหล่านี้กับเทศบาลคณะกรรมการระมัดระวังที่จะขึ้นอยู่กับโครงสร้างทางสังคมแบบดั้งเดิมในท้องถิ่นและมีการเรียกเก็บเงินกับคณะกรรมการการเลือกตั้งตรวจสอบได้รับการสนับสนุนที่จะยื่นข้อร้องเรียนการดำเนินการที่มีระดับสูงขึ้นหากจำเป็น. ในระบบอื่น ๆ ขั้นตอนการเรียกคืนอย่างเป็นทางการ ที่มีให้กับประชาชนที่ไม่พอใจกับเจ้าหน้าที่ของพวกเขา. * การสำรวจความเห็นที่ได้รับโดยทั่วไปถือว่าซับซ้อนเกินไปและมีความซับซ้อนที่จะใช้ในระดับท้องถิ่น แต่เทคโนโลยีที่สามารถใช้งานได้และราคาไม่แพงที่มีการพัฒนาในประเทศฟิลิปปินส์ที่ช่วยให้องค์กรพัฒนาเอกชนระดับท้องถิ่นที่จะจ้างโพลล์ดังกล่าวเพื่อประเมินความคิดเห็นของประชาชน เกี่ยวกับการให้บริการ. การประเมินที่ผ่านมา USAID ของการปกครองระบอบประชาธิปไตยท้องถิ่นในหกประเทศพบว่าแต่ละประเทศมีการผสมผสานการจ้างงานที่แตกต่างกันของกลไกเหล่านี้ในขณะที่ประเทศไม่ได้ว่าจ้างพวกเขาทั้งหมด ไม่มีเครื่องมือหนึ่งในการพิสูจน์แล้วว่ามีประสิทธิภาพในการตั้งค่าทั้งหก แต่รวมกันสัญญาต่างๆที่นำเสนอมาก บางคนอาจจะไม่สามารถที่จะทดแทนอย่างน้อยในส่วนสำหรับคนอื่น ๆ เมื่ออ่อนแอหรือขาดหายไป ภาคประชาสังคมและสื่อเช่นกันอาจจะสามารถที่จะทำขึ้นสำหรับระบบของบุคคลที่อ่อนแอในระดับท้องถิ่น. โปร่งใสและปราบปรามการทุจริตในทางทฤษฎีทั้งสองปรากฏการณ์ควรจะเกี่ยวข้องผกผันเช่นว่าความโปร่งใสมากขึ้นในการปกครองท้องถิ่นจะหมายถึงขอบเขตน้อยสำหรับความเสียหายที่ไม่สุจริตในการทำงานที่จะกลายเป็นที่ตรวจพบได้ง่ายขึ้นการลงโทษและกำลังใจในอนาคต ประวัติศาสตร์ของประเทศอุตสาหกรรมแสดงให้เห็นว่าเรื่องนี้มีแนวโน้มที่จะเป็นจริงในระยะยาว แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาแสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์นี้ไม่เป็นความจริงที่ทุกคนจำเป็นต้องในระยะสั้น ในอดีตประเทศสหภาพโซเวียตเช่นสถาบันการปกครองท้องถิ่นได้กลายเป็นเปิดกว้างมากขึ้นการพิจารณาของประชาชนในปี 1990 แต่ในขณะเดียวกันอาจมีข้อสงสัยเล็กน้อยว่าการทุจริตในทุกระดับได้เพิ่มขึ้นอย่างมาก มันจะหวังว่ากลไกท้องถิ่นของความรับผิดชอบที่กล่าวข้างต้นจะควบคู่กับความซื่อสัตย์มากขึ้นในระดับชาติในการปรับปรุงระดับของความซื่อสัตย์สุจริตในทุกระดับ แต่ในสิ่งที่ดีที่สุดนี้จะใช้เวลา ข้อความสำหรับชุมชนการพัฒนาระหว่างประเทศคือการกดไปข้างหน้าด้วยเป็นจำนวนมากของเหล่านี้กลไกความรับผิดชอบตามที่เป็นไปได้. ประเภทที่สองของการเชื่อมโยงระหว่างความโปร่งใสและความเสียหายที่ได้รับการตั้งข้อสังเกตโดย Manor เมื่อเขาตั้งข้อสังเกตว่าในประเทศอินเดียในขณะที่ความโปร่งใสมากขึ้นในการกำกับดูแลท้องถิ่น ไม่ได้มาพร้อมกับความเสียหายที่เพิ่มขึ้นมันก็นำไปสู่การรับรู้ของการทุจริตที่เป็นที่นิยมของประชาชนมากขึ้นเพียงเพราะประชาชนเริ่มตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นมากขึ้น รูปแบบนี้ได้ซ้ำแล้วซ้ำอีกแน่นอนตัวเองในสถานที่อื่น ๆ อีกมากมาย เมื่อเวลาผ่านไปกับกลไกความรับผิดชอบในระดับเริ่มต้นที่จะกลายเป็นที่มีประสิทธิภาพและการทุจริตเริ่มที่จะลดลงประชาชนควรชื่นชมการปรับปรุง. สรุปประชาธิปไตยความคิดริเริ่มการปกครองท้องถิ่นในปัจจุบันภายใต้วิธีการในหลายประเทศถือสัญญามากสำหรับการพัฒนาระบบที่มีประสิทธิภาพของความรับผิดชอบของประชาชนที่จะให้ข้าราชการที่มีหน้าที่รับผิดชอบในการเลือกตั้งและหลังที่มีความรับผิดชอบในการเปิดให้ประชาชนได้รับการเลือกตั้งที่พวกเขาในสถานที่แรก ในการที่ระบบเหล่านี้ของความรับผิดชอบควรจะเพิ่มความดันในการกำกับความโปร่งใสมากขึ้นในท้องถิ่นซึ่งการทุจริตจะง่ายขึ้นที่จะนำไปแสงและทำให้การกำจัด แต่ในขณะที่มันต้องใช้เวลานานหลายสิบปีสำหรับความพยายามดังกล่าวเพื่อทำให้ความคืบหน้ามากในประเทศอุตสาหกรรมเพื่อให้ได้ผลอย่างรวดเร็วเกินไปไม่สามารถคาดหวังที่อื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประเภทที่สองของความรับผิดชอบนั้นเป็นเรื่องของการเลือกตั้ง เพื่อประชาชน
การเลือกตั้ง ( ให้พวกเขาเป็นอิสระและยุติธรรม ) ให้ความชัดเจนมากที่สุด แต่นี้เป็นเครื่องมือทื่อแต่ใช้เฉพาะช่วงเวลาที่แพร่หลายและเสนอขายเฉพาะพลเมืองเพิ่มการควบคุมของรัฐบาล ผู้มีสิทธิเลือกตั้งสามารถปฏิเสธผู้ว่าการของพวกเขา โดยทั่วไปปฏิกิริยาการกระทำที่เฉพาะเจาะจงหรือละเลยและเมื่อการเลือกตั้งท้องถิ่นทำหมุนรอบระบุปัญหา เช่น โรงเรียน ก็ต้องทิ้งทุกอย่างออกไป ประชาชนต้องการจำแนกเครื่องมือเพื่อบังคับใช้ต่อไป โชคดี ตัวเลขเหล่านี้จะใช้ได้

* พรรคการเมืองสามารถเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพสำหรับการตรวจสอบเมื่อพวกเขาจะจัดตั้งขึ้นและแข็งแรงในระดับท้องถิ่น ระดับเช่นเดียวกับประเทศในละตินอเมริกาหลาย พวกเขามีแรงจูงใจในการค้นพบและเผยแพร่การกระทำผิดโดยบุคคลในอำนาจและปัจจุบันอย่างต่อเนื่องทางเลือกชุดของนโยบายเพื่อคะแนนเสียง .
* ประชาสังคมและทุนทางสังคมของโปรตีนช่วยให้ประชาชนออกเสียงของปฏิกิริยาและรัฐบาลท้องถิ่นเพื่อล็อบบี้เจ้าหน้าที่ที่จะตอบสนองภาพเหล่านี้โดยทั่วไปมาผ่านองค์กรพัฒนาเอกชน ( แต่จากการประท้วงก็ยังถือเป็นประชาสังคม ) ซึ่งเป็นพรรคการเมืองที่มักจะมีองค์กรหลักในระดับภูมิภาค หรือระดับชาติ
* ถ้าประชาชนให้รัฐบาลของพวกเขาได้ พวกเขาจะต้องสามารถที่จะหาสิ่งที่มันทำ ในระดับพื้นที่ใกล้เคียงทันทีคำพูดจากปากอาจจะเพียงพอที่จะส่งข้อมูลดังกล่าว แต่ในระดับที่สูงขึ้น บางส่วนจากสื่อจะกลายเป็นสิ่งจำเป็น ในบางประเทศพิมพ์สื่อสามารถดำเนินการฟังก์ชั่นนี้ แต่โดยทั่วไปความคุ้มครองของพวกเขามีน้อย นอกศูนย์ประชากรขนาดใหญ่ เป็นไปได้ในการตั้งค่าทดแทนมากน้อยวัตต์วิทยุซึ่งมีในท้องถิ่นราคาถูกงานและสามารถเสนอข่าวและพูดคุยแสดงประเด็นท้องถิ่น .
* การประชุมสาธารณะสามารถเป็นกลไกที่มีประสิทธิภาพเพื่อส่งเสริมประชาชนในการแสดงความคิดเห็น การช่วยเหลือประชาชน เจ้าหน้าที่ต้องตอบ การ cabildos abiertos จัดขึ้นในประเทศละตินอเมริกามากเป็นตัวอย่างที่ดี ในบางการตั้งค่าการประชุมดังกล่าวอาจจะ น้อย กว่า บรรยาย เซสชันแต่ในคนอื่น ๆ พวกเขาสามารถมีประสิทธิภาพในการปกป้องการกระทำของเจ้าหน้าที่สาธารณสุข .
* แก้ไขขั้นตอนอย่างเป็นทางการได้รับการรวมเป็นกลไกในการกระจายอำนาจความรับผิดชอบสมดอลลาร์