RESULTS AND DISCUSSION4.1 The proba

RESULTS AND DISCUSSION

4.1 The probability of being an ideal alternative substrate for Monascus pigmentation of corn cob among agro-industrial residues tested
Different substrates had different influences on angkak production due to the variation in their composition (Yongsmith, 1999). The applicability of corn cob, longan seed and sugarcane bagasse residues as substrates for Monascus pigment production were illustrated in Figure 4.1.
Rice as control was the most favorable substrate for Monascus growth. However, as seeking for effective substitute substrate, it was showed that fermentation yielded a highest pigment production (2.354±0.337 OD Units, 0.703±0.094 OD Units, 0.729±0.138 OD Units at 400, 470, 500 nm, respectively) using corn cob compared to the other agro-industrial wastes, including longan seed fragments (1.267±0.206 OD Units, 0.44±0.111 OD Units, 0.337±0.065 OD Units at 400, 470, 500 nm, respectively) and sugarcane bagasse fragments (0.337±0.119 OD Units, 0.156±0.06 OD Units, 0.119±0.041 OD Units at 400, 470, 500 nm, respectively). The results were similar to those of Velmurugan et al., (2011), who reported that corn cob was predominant over other substrates such as coconut oil cake, wheat bran, longan seed powder, and sugarcane bagasse in supporting growth rate of Monascus as well as pigment production. This was due to the fact that corn cob is a lignocellulosic material which contains considerable amounts of cellulose, hemicellulose and lignin (45%, 35% and 15% respectively) (Sun and Cheng, 2002). The complex polysaccharides (cellulose and hemicellulose) have a probability of being degraded into simple molecules under effect of extracellular hydrolytic enzymes of Monascus ruber, hence the bioavailability of sugar monomers is increased. As a result, the fungi probably grow well and pigment production is directly enhanced (red color was prominently observed). On the contrary, the other two substrates, longan seed and sugarcane bagasse showed restricted potential of being substrates for Monascus cultivation with no color changes observed after 3 weeks of incubation period (Figure 4.2).

 

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลและการสนทนา4.1 ความน่าเป็นที่ พื้นผิวอื่นเหมาะสำหรับผิวคล้ำ Monascus ของข้าวโพด cob ระหว่างทดสอบตกอุตสาหกรรมเกษตรพื้นผิวที่แตกต่างกันมีอิทธิพลแตกต่างกันในการผลิต angkak เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงในองค์ประกอบของตน (Yongsmith, 1999) ความเกี่ยวข้องของข้าวโพด ลำไยเมล็ดและอ้อยชานอ้อยตกเป็นพื้นผิวสำหรับ Monascus เม็ดผลิตถูกแสดงในรูป 4.1Rice as control was the most favorable substrate for Monascus growth. However, as seeking for effective substitute substrate, it was showed that fermentation yielded a highest pigment production (2.354±0.337 OD Units, 0.703±0.094 OD Units, 0.729±0.138 OD Units at 400, 470, 500 nm, respectively) using corn cob compared to the other agro-industrial wastes, including longan seed fragments (1.267±0.206 OD Units, 0.44±0.111 OD Units, 0.337±0.065 OD Units at 400, 470, 500 nm, respectively) and sugarcane bagasse fragments (0.337±0.119 OD Units, 0.156±0.06 OD Units, 0.119±0.041 OD Units at 400, 470, 500 nm, respectively). The results were similar to those of Velmurugan et al., (2011), who reported that corn cob was predominant over other substrates such as coconut oil cake, wheat bran, longan seed powder, and sugarcane bagasse in supporting growth rate of Monascus as well as pigment production. This was due to the fact that corn cob is a lignocellulosic material which contains considerable amounts of cellulose, hemicellulose and lignin (45%, 35% and 15% respectively) (Sun and Cheng, 2002). The complex polysaccharides (cellulose and hemicellulose) have a probability of being degraded into simple molecules under effect of extracellular hydrolytic enzymes of Monascus ruber, hence the bioavailability of sugar monomers is increased. As a result, the fungi probably grow well and pigment production is directly enhanced (red color was prominently observed). On the contrary, the other two substrates, longan seed and sugarcane bagasse showed restricted potential of being substrates for Monascus cultivation with no color changes observed after 3 weeks of incubation period (Figure 4.2). 

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และการอภิปรายผล4.1 ความน่าจะเป็นของการเป็นสารตั้งต้นทางเลือกที่เหมาะสำหรับผิวคล้ำ Monascus ของซังข้าวโพดหมู่ตกค้างอุตสาหกรรมเกษตรทดสอบพื้นผิวที่แตกต่างกันมีอิทธิพลที่แตกต่างกันในการผลิต angkak เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงในองค์ประกอบของพวกเขา (ยงสมิทธ์, 1999) การบังคับใช้ซังข้าวโพดเมล็ดลำไยและสารตกค้างชานอ้อยเป็นสารตั้งต้นในการผลิตเม็ดสี Monascus ถูกแสดงในรูปที่ 4.1. ข้าวเป็นตัวควบคุมเป็นสารตั้งต้นที่ดีที่สุดสำหรับการเจริญเติบโต Monascus อย่างไรก็ตามในขณะที่กำลังมองหาสำหรับพื้นผิวที่มีประสิทธิภาพแทนมันก็แสดงให้เห็นว่าการหมักผลการผลิตเม็ดสีสูงสุด (2.354 ± 0.337 OD หน่วย 0.703 ± 0.094 OD หน่วย 0.729 ± 0.138 OD หน่วยที่ 400, 470, 500 นาโนเมตรตามลำดับ) โดยใช้ซังข้าวโพด เมื่อเทียบกับของเสียอุตสาหกรรมเกษตรอื่น ๆ รวมทั้งเศษเมล็ดลำไย (1.267 ± 0.206 OD หน่วย 0.44 ± 0.111 OD หน่วย 0.337 ± 0.065 OD หน่วยที่ 400, 470, 500 นาโนเมตรตามลำดับ) และเศษอ้อยชานอ้อย (0.337 ± 0.119 OD หน่วย 0.156 ± 0.06 OD หน่วย 0.119 ± 0.041 OD หน่วยที่ 400, 470, 500 นาโนเมตรตามลำดับ) ผลการวิจัยพบคล้ายกับบรรดาของ Velmurugan et al. (2011) ที่รายงานว่าซังข้าวโพดเป็นที่โดดเด่นกว่าพื้นผิวอื่น ๆ เช่นเค้กน้ำมันมะพร้าวน้ำมันรำข้าวสาลีเมล็ดลำไยผงและชานอ้อยในการสนับสนุนอัตราการเจริญเติบโตของ Monascus เช่นกัน การผลิตเม็ดสี เพราะนี่คือความจริงที่ว่าซังข้าวโพดเป็นวัสดุลิกโนเซลลูโลสซึ่งมีจำนวนมากของเซลลูโลสเฮมิเซลลูโลสและลิกนิน (45%, 35% และ 15% ตามลำดับ) (ดวงอาทิตย์และเฉิง, 2002) polysaccharides ซับซ้อน (เซลลูโลสเฮมิเซลลูโลสและ) มีความน่าจะเป็นของการถูกย่อยสลายกลายเป็นโมเลกุลที่เรียบง่ายภายใต้ผลของเอนไซม์ย่อยสลายสารของ Monascus ruber จึงดูดซึมของน้ำตาลโมโนเมอร์ที่เพิ่มขึ้น เป็นผลให้เชื้อราอาจจะเจริญเติบโตได้ดีและการผลิตเม็ดสีจะเพิ่มขึ้นโดยตรง (สีแดงก็สังเกตเห็นอย่างเด่นชัด) ในทางตรงกันข้ามกับอีกสองพื้นผิวเมล็ดลำไยและชานอ้อยพบ จำกัด ศักยภาพของพื้นผิวที่เป็นสำหรับการเพาะปลูกที่มี Monascus ไม่มีการเปลี่ยนแปลงสีที่สังเกตได้หลังจาก 3 สัปดาห์ของระยะฟักตัว (รูปที่ 4.2)





 

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลและการอภิปราย

4.1 ความน่าจะเป็นของการเป็นทางเลือกที่เหมาะสำหรับเชื้อรา สารสีซังข้าวโพดของตกค้างอุตสาหกรรมเกษตรทดสอบ
แตกต่างกัน พื้นผิว อิทธิพลที่แตกต่างกันในทวิภาคี เนื่องจากการผลิตการเปลี่ยนแปลงในองค์ประกอบของพวกเขา ( yongsmith , 1999 ) การใช้ซังข้าวโพดเมล็ดลำไย และชานอ้อยที่ตกค้างเป็นจำนวนการผลิตเม็ดสี เชื้อรา ถูกแสดง ในรูปที่ 4.1 .
ข้าวเป็นควบคุมพื้นผิวมากที่สุดสำหรับการเจริญเติบโตของเชื้อรา . อย่างไรก็ตาม ขณะที่มองหาที่มีประสิทธิภาพทดแทนสารอาหาร พบว่า การหมักและการผลิตสีสูงสุด ( 2.354 ± 0.337 หน่วย OD กฎ± 0.094 จากหน่วย 0.729 ± 0.138 . หน่วยที่ 4 , 470 ,500 nm ตามลำดับ ) เมื่อเปรียบเทียบกับการใช้ซังข้าวโพดๆ เกษตรอุตสาหกรรมของเสีย รวมทั้งเศษเมล็ดลำไย ( 1.267 ± 0.206 หน่วย OD , 0.44 ±ส.ค. จากหน่วย 0.337 ± 0.065 ( หน่วยที่ 400 , 470 , 500 นาโนเมตร ) และกากอ้อยเศษ ( 0.337 ± 0.119 OD หน่วย โดยจากหน่วย± 0.06 0.119 ± 0.041 หน่วย OD , 400 , 470 , 500 nm ตามลำดับ )ผลลัพธ์ที่ได้ใกล้เคียงกับของ velmurugan et al . , ( 2011 ) ที่รายงานว่าพบซังข้าวโพดมากกว่าพื้นผิวอื่น ๆ เช่น เค้กมะพร้าว น้ำมันรำข้าวสาลี ผงเมล็ดลำไย และชานอ้อยในการส่งเสริมการเจริญเติบโตของเชื้อรา รวมทั้งการผลิตสี เนื่องจากมีซังข้าวโพดเป็นวัสดุ lignocellulosic ซึ่งมีจํานวนมากของเซลลูโลสเฮมิเซลลูโลสและลิกนิน ( 35% , 35% และ 15% ตามลำดับ ) ( Sun และเฉิง , 2002 ) polysaccharides ที่ซับซ้อน ( เซลลูโลสและเฮมิเซลลูโลส ) มีความน่าจะเป็นของการสลายเป็นโมเลกุลอย่างง่ายภายใต้ผลของเอนไซม์ของเชื้อราสามารถย่อยสลายรูบี้ ดังนั้นปริมาณน้ำตาลมอนอเมอร์เพิ่มขึ้น ผลเชื้อราอาจจะเจริญเติบโตได้ดีและการผลิตสีขั้นสูงโดยตรง ( สีแดงเด่นชัดสังเกต ) ในทางตรงกันข้าม อีกสองแผ่น ลำไย เมล็ดและกากอ้อย แสดงศักยภาพของการ จำกัด จำนวนการปลูกเชื้อรา ไม่มีการเปลี่ยนแปลงสีสังเกตหลังจาก 3 สัปดาห์ของระยะฟักตัว ( รูปที่ 4.2 )