Poet who led the 19th-century reviv

Poet who led the 19th-century revival of Occitan (Provencal) language and literature. He shared the Nobel Prize for Literature in 1904 (with Jose Echegaray y Eizaguirre) for his contributions in literature and philology.
Mistral's father was a well-to-do farmer in the former French province of Provence. Mistral attended the Royal College of Avignon (later renamed the Frederic Mistral School). One of his teachers was Joseph Roumanille, who had begun writing poems in the vernacular of Provence and who became his lifelong friend. Mistral took a degree in law at the University of Aix-en-Provence in 1851.
Wealthy enough to live without following a profession, he early decided to devote himself to the rehabilitation of Provencal life and language. In 1854, with several friends, he founded the Felibrige, an association for the maintenance of the Provencal language and customs, extended later to include the whole of southern France (le pays de la langue d'oc, "the country of the language of oc," so called because the Provencal language uses oc for "yes," in contrast to the French oui). As the language of the troubadours, Provencal had been the cultured speech of southern France and was used also by poets in Italy and Spain. Mistral threw himself into the literary revival of Provencal and was the guiding spirit and chief organizer of the Felibrige until his death in 1914.

Mistral devoted 20 years' work to a scholarly dictionary of Provencal, entitled Lou Tresor dou Felibrige, 2 vol. (1878). He also founded a Provencal ethnographic museum in Arles, using his Nobel Prize money to assist it. His attempts to restore the Provencal language to its ancient position did not succeed, but his poetic genius gave it some enduring masterpieces, and he is considered one of the greatest poets of France.

His literary output consists of four long narrative poems: Mireio (1859; Mireio: A Provencal Poem), Calendau (1867), Nerto (1884), and Lou Pouemo dou Rose (1897; Eng. trans. The Song of the Rhone); a historical tragedy, La Reino Jano (1890; "Queen Jane"); two volumes of lyrics, Lis Isclo d'or (1876; definitive edition 1889) and Lis Oulivado (1912); and many short stories, collected in Prose d'Armana, 3 vol. (1926-29).

Mistral's volume of memoirs, Moun espelido (Mes origines, 1906; Eng. trans. Memoirs of Mistral), is his best-known work, but his claim to greatness rests on his first and last long poems, Mireio and Lou Pouemo dou Rose, both full-scale epics in 12 cantos.

Mireio, which is set in the poet's own time and district, is the story of a rich farmer's daughter whose love for a poor basketmaker's son is thwarted by her parents and ends with her death in the Church of Les Saintes-Maries-de-la-Mer. Into this poem Mistral poured his love for the countryside where he was born. Mireio skillfully combines narration, dialogue, description, and lyricism and is notable for the springy, musical quality of its highly individual stanzaic form. Under its French title, Mireille, it inspired an opera by Charles Gounod (1863).

Lou Pouemo dou Rose tells of a voyage on the Rhone River from Lyon to Beaucaire by the barge Lou Caburle, which is boarded first by a romantic young prince of Holland and later by the daughter of a poor ferryman. The romance between them is cut short by disaster when the first steamboat to sail on the Rhone accidentally sinks Lou Caburle. Though the crew swims ashore, the lovers are drowned. Although less musical and more dense in style than Mireio, this epic is as full of life and colour. It suggests that Mistral, late in life, realized that his aim had not been reached and that much of what he loved was, like his heroes, doomed to perish.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กวีผู้ฟื้นฟูศตวรรษ (บริการ) ภาษาและวรรณคดี เขาร่วมโนเบลสาขาวรรณกรรมในปี 2447 (กับ Jose Echegaray y Eizaguirre) สำหรับผลงานของเขาในวรรณคดีและ philologyมิสตราลของพ่อชาว well-to-do ในจังหวัดฝรั่งเศสอดีตของโพรวองซ์ มิสตราลเข้าร่วมวิทยาลัยรอยัลญง (ภายหลังเปลี่ยนชื่อโรงเรียนเฟรดเดมิสตราล) หนึ่งครูของเขาคือโจเซฟ Roumanille ที่เริ่มเขียนบทกวีใน vernacular ของโพรวองซ์ และที่กลายเป็นเพื่อนของเขา มิสตราลได้ปริญญาทางนิติศาสตร์ในมหาวิทยาลัยของเอ็กซ์ซองโพรวองซ์ที่ใน 1851รวยพออยู่ได้โดยไม่ต้องต่ออาชีพ เขาก่อนตัดสินใจที่จะอุทิศตัวเองเพื่อฟื้นฟูชีวิตซอสกระเทียมและภาษา ใน 1854 กับเพื่อนหลาย เขาก่อตั้งความสัมพันธ์สำหรับการบำรุงรักษาภาษาซอสกระเทียมและศุลกากร ขยายในภายหลังรวมทั้งหมดของประเทศฝรั่งเศส (เลอจ่าย de la langue d'oc "ประเทศภาษาขององศาเซลเซียส เรียกว่าเนื่องจากภาษาซอสกระเทียมใช้องศาเซลเซียสสำหรับ"ใช่ ตรงข้าม oui ในฝรั่งเศส) Felibrige เป็นภาษา troubadours บริการได้เสียงอ่างใต้ฝรั่งเศส และถูกใช้ โดยกวีในอิตาลีและสเปน มิสตราลโยนตัวเองเข้าฟื้นฟูวรรณคดีของบริการ และเป็นแนวทางจิตวิญญาณและประธานผู้จัดงานของ Felibrige ที่ถึงตายใน 1914มิสตราลทุ่มเททำงาน 20 ปีเป็นพจนานุกรม scholarly ของบริการ สิทธิซิฮองเดา Tresor Lou Felibrige, 2 ปี (ค.ศ. 1878) เขายังก่อตั้งพิพิธภัณฑ์ ethnographic ซอสกระเทียมในอาร์ลส์ ใช้เงินรางวัลโนเบลของเขาเพื่อช่วยเหลือกัน เขาพยายามที่คืนค่าภาษาซอสกระเทียมตำแหน่งโบราณไม่ สำเร็จ แต่อัจฉริยะของเขาบทกวีให้บางผลงานมาสเตอร์พีซทำยั่งยืน และเขาถือว่าเป็นหนึ่งในกวีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฝรั่งเศสผลผลิตวรรณกรรมของเขาประกอบด้วยบทกวีบรรยายยาว 4: Mireio (ปี 1859 Mireio: บทกวีให้บริการ), Calendau (ค.ศ. 1867), Nerto (1884), และ Lou Pouemo ซิฮองเดาโรส (1897 สุขาภิบาลทรานส์ เพลงของแม่น้ำโรน); โศกนาฏกรรมทางประวัติศาสตร์ Jano ลาเรโนะ (1890 "สมเด็จพระราชินีเจน"); ไดรฟ์ข้อมูลที่สองของเพลง Lis Isclo ดอร์ (1876 ทั่วไปรุ่นจาก 1889) และ Lis Oulivado (ซาวน่า); และเรื่อง ราวสั้น ๆ มากมาย รวบรวมในร้อยแก้ว d'Armana, 3 ปี (1926-29)ปริมาตรของมิสตราลของจดหมายเหตุ Moun espelido (Mes origines, 1906 สุขาภิบาลโอนย้ายจดหมายเหตุของมิสตราล), เป็นงานของเขารู้จัก แต่เขาเรียกร้องเพื่อความยิ่งใหญ่อยู่บนเขา และนามสกุลยาวบทกวี Mireio และ Lou Pouemo ซิฮองเดาโรส epics เต็มรูปแบบทั้งใน 12 cantosMireio ซึ่งตั้งอยู่ในเขตและเวลาของกวี เป็นเรื่องราวของลูกสาวชาวนาที่ร่ำรวยรักสำหรับคนยากจนเป็นบุตรของ basketmaker thwarted โดยพ่อแม่ของเธอ และลงท้าย ด้วยการตายของเธอในการคริสตจักรของ Les Saintes-Maries-เดอลา-Mer. ในบทกวีนี้มิสตราล poured ความรักของเขาในชนบทที่เขาเกิด Mireio รวมคำบรรยาย การเจรจา คำอธิบาย และ lyricism และมีบรรยากาศ springy ดนตรีคุณภาพของรูปแบบ stanzaic สูงแต่ละรูป ภายใต้ชื่อเรื่องฝรั่งเศส Mireille มันได้แรงบันดาลใจเป็นโอเปร่า โดยชาร์ลกูโน (วันที่ 1863)Lou Pouemo ซิฮองเดาโรสบอกของการเดินทางในแม่น้ำแม่น้ำโรนจากลียงไป Beaucaire โดย Lou Caburle เรือที่โดยสารครั้งแรก โดยเจ้าหนุ่มโรแมนติกของฮอลแลนด์ และต่อมาลูกสาวของ ferryman ไม่ดี โรแมนติกระหว่างถูกตัดสั้น โดยภัยพิบัติเมื่อกลไฟแรกแล่นในแม่น้ำโรนตั้งใจล้างมือ Lou Caburle แม้ว่าเรือ swims ตาย คนรักที่กำลังจมน้ำ แม้ว่ามหากาพย์นี้จะไม่ได้เต็มไป ด้วยชีวิตและสีน้อยดนตรี และยิ่งแน่นกว่าแบบ Mireio แนะนำว่า มิสตราล ในชีวิต รู้ว่า จุดมุ่งหมายของเขามีไม่ครบแล้ว และว่า สิ่งที่เขารักมาก เป็น เหมือนฮีโร่ของเขา ถึงวาระม้วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กวีที่นำการฟื้นฟูศตวรรษของภาษาอ็อกซิตัน ( ที่สุด ) ภาษาและวรรณคดี เขาเคยได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมในปี 1904 ( Jose echegaray Y eizaguirre ) สำหรับผลงานของเขาในวรรณคดีและภาษาศาสตร์ .
พ่อและก็เป็นชาวนาที่ร่ำรวยในจังหวัดฝรั่งเศสอดีตของโพรวองซ์ ที่เข้าร่วมวิทยาลัย อาวิญง ( ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น เฟรเดริกมิสทราลโรงเรียน )ครูคนหนึ่งของเขาคือ โจเซฟ roumanille ที่ได้เริ่มเขียนบทกวีในพื้นถิ่นของวองซ์ ใครเป็นเพื่อนตลอดชีวิตของเขา ที่เอาปริญญาในกฎหมายที่มหาวิทยาลัย Aix en Provence ใน 1851 .
รวยพอที่จะอยู่ได้โดยไม่ต้องต่ออาชีพเขา ก่อนตัดสินใจที่จะอุทิศตัวเองเพื่อการฟื้นฟูชีวิตโปรวองซ์และภาษา ใน 1854 , กับเพื่อน ๆหลาย ๆเขาได้ก่อตั้ง felibrige , สมาคมเพื่อรักษาภาษาโพรวองและศุลกากรขยายในภายหลัง รวมทั้งของภาคใต้ฝรั่งเศส ( Le จ่าย de la Langue d'oc " ประเทศภาษาของ OC " เรียกว่าเพราะโปรวองซ์ภาษาใช้ OC สำหรับ " ใช่ " ในทางตรงกันข้ามกับฝรั่งเศส โอ๊ย . . เป็นภาษาของทรูบาดูร์ ,