Angkor Wat is the prime example of

Angkor Wat is the prime example of the classical style of Khmer architecture—the Angkor Wat style—to which it has given its name. By the 12th century Khmer architects had become skilled and confident in the use of sandstone (rather than brick or laterite) as the main building material. Most of the visible areas are of sandstone blocks, while laterite was used for the outer wall and for hidden structural parts. The binding agent used to join the blocks is yet to be identified, although natural resins or slaked lime has been suggested.[25]

The temple has drawn praise above all for the harmony of its design. According to Maurice Glaize, a mid-20th-century conservator of Angkor, the temple "attains a classic perfection by the restrained monumentality of its finely balanced elements and the precise arrangement of its proportions. It is a work of power, unity and style."[26]

Architecturally, the elements characteristic of the style include: the ogival, redented towers shaped like lotus buds; half-galleries to broaden passageways; axial galleries connecting enclosures; and the cruciform terraces which appear along the main axis of the temple. Typical decorative elements are devatas (or apsaras), bas-reliefs, and on pediments extensive garlands and narrative scenes. The statuary of Angkor Wat is considered conservative, being more static and less graceful than earlier work.[27] Other elements of the design have been destroyed by looting and the passage of time, including gilded stucco on the towers, gilding on some figures on the bas-reliefs, and wooden ceiling panels and doors.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นครวัดเป็นตัวอย่างสำคัญของสไตล์คลาสสิกของสถาปัตยกรรมเขมร — แบบนครวัดซึ่งการที่มันได้รับชื่อ โดยศตวรรษ 12 เขมร สถาปนิกได้กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญ และมั่นใจในการใช้หินทราย (แทนอิฐ หรือศิลาแลง) เป็นหลักวัสดุก่อสร้าง ส่วนเห็นมีของบล็อกหินทราย ศิลาแลงใช้ สำหรับกำแพงภายนอก และชิ้นส่วนโครงสร้างที่ซ่อน ตัวแทนการผูกที่ใช้เข้าบล็อกได้ยังระบุ แม้ว่าจะมีการแนะนำเรซิ่นธรรมชาติหรือปูน[25]วัดได้ออกสรรเสริญเหนือทั้งหมดกลมกลืนของการออกแบบ ตามมอริ Glaize ถ่ายกลางวัน 20 ศตวรรษที่ของอังกอร์ วัด "attains สมบูรณ์แบบคลาสสิก โดย monumentality restrained ขององค์ประกอบสมดุลประณีตและจัดความแม่นยำของสัดส่วนของการ มันเป็นงานของพลังงาน ความสามัคคี และสไตล์"[26]นั่ง ลักษณะของลักษณะองค์ประกอบรวม: ที่ ogival, redented อาคารรูปร่างคล้ายดอกบัวอาหาร เก็บครึ่งการขยายทาง เก็บแกนเชื่อมต่อเปลือก และระเบียง cruciform ซึ่งปรากฏตามแนวแกนหลักของวัด องค์ประกอบตกแต่งทั่วไปคือ devatas (หรืออัปสรา), bas-reliefs และ pediments สัญญลักษณ์อย่างละเอียดและบรรยายฉาก Statuary นครวัดถือเป็นหัวเก่า คงมากขึ้น และสง่างามน้อยกว่างานก่อนหน้านี้[27] อื่น ๆ องค์ประกอบของการออกแบบได้ถูกทำลาย โดยความและกาลเวลา รวมถึงมีหอคำในอาคาร ปิดทองบนตัวเลขบางอย่างใน bas-reliefs และแผงเพดานไม้ และประตู

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นครวัดเป็นตัวอย่างที่สำคัญของสไตล์คลาสสิกของเขมรสถาปัตยกรรมแบบนครวัดซึ่งได้รับชื่อของมัน โดยศตวรรษที่ 12 สถาปนิกเขมรได้กลายเป็นที่มีทักษะและมีความมั่นใจในการใช้หินทราย (มากกว่าอิฐหรือศิลาแลง) เป็นวัสดุอาคารหลัก ส่วนใหญ่ของพื้นที่ที่มองเห็นเป็นของบล็อกหินทรายศิลาแลงในขณะที่ใช้สำหรับผนังด้านนอกและชิ้นส่วนโครงสร้างที่ซ่อนอยู่ สารยึดเกาะที่ใช้ในการเข้าร่วมบล็อกก็ยังไม่ได้ระบุถึงแม้ว่าเรซินธรรมชาติหรือปูนผิวได้รับการแนะนำ. [25] พระวิหารได้รับการสรรเสริญข้างต้นทั้งหมดสำหรับความสามัคคีในการออกแบบ ตามที่มอริซ Glaize, พิทักษ์กลางศตวรรษที่ 20 ของนครวัด "บรรลุความสมบูรณ์แบบคลาสสิกโดยยับยั้งประวัติศาสตร์ขององค์ประกอบที่สมดุลอย่างประณีตและความแม่นยำของการจัดสัดส่วนของมัน. มันเป็นงานของพลังความสามัคคีและความมีสไตล์ "[26] สถาปัตยกรรมองค์ประกอบลักษณะของรูปแบบรวมถึง: ogival หอคอย redented รูปร่างเหมือนดอกบัวตูม; ครึ่งแกลเลอรี่ที่จะขยายทางเดิน; แกลเลอรี่แกนเชื่อมต่อเปลือก; และระเบียงกางเขนที่ปรากฏตามแกนหลักของวัด องค์ประกอบตกแต่งทั่วไปเป็น devatas (หรืออัปสรา), ปั้นนูนและ pediments มาลัยกว้างขวางและฉากการเล่าเรื่อง รูปปั้นของนครวัดถือว่าเป็นอนุรักษ์นิยมเป็นแบบคงที่มากขึ้นและสง่างามน้อยกว่าการทำงานก่อนหน้านี้. [27] องค์ประกอบอื่น ๆ ของการออกแบบได้ถูกทำลายโดยการปล้นสะดมและทางเดินของเวลารวมทั้งปูนปั้นลงรักปิดทองในอาคารปิดทองตัวเลขบางอย่างเกี่ยวกับ ปั้นนูน, และแผงเพดานไม้และประตู

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นครวัดคือ ตัวอย่างเฉพาะของรูปแบบคลาสสิกของสถาปัตยกรรมเขมรนครวัดสไตล์ที่ได้รับชื่อของ โดยศตวรรษที่เขมรสถาปนิกได้กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญและมั่นใจในการใช้หินทราย ( มากกว่าอิฐหรือศิลาแลง ) เป็นวัสดุก่อสร้างหลัก ส่วนใหญ่ของพื้นที่ที่มองเห็นได้ มีบล็อคหินทรายในขณะที่ใช้ศิลาแลง ผนังด้านนอกและส่วนโครงสร้างที่ซ่อนอยู่ ตัวแทนผูกพันใช้เข้าบล็อกก็ยังไม่ได้ระบุ แต่ธรรมชาติเรซินหรือปูนผิวได้รับการแนะนำ [ 25 ]

วัดได้ดึงสรรเสริญทั้งหมดข้างต้นเพื่อความสามัคคีของการออกแบบ ตามมอริส glaize , กะได mid-20th-century ของอังกอร์ ,วัด " บรรลุความสมบูรณ์แบบคลาสสิกโดยอนุสาวรีย์ควบคุมองค์ประกอบของสมดุลและละเอียดแม่นยำของการจัดสัดส่วน มันคืองานของพลังความสามัคคีและสไตล์ " [ 26 ]

ทางสถาปัตยกรรม ลักษณะองค์ประกอบของรูปแบบรวมถึง : ogival redented , อาคารที่มีรูปร่างเหมือนดอกบัวตูม ครึ่งหนึ่ง แกลลอรี่เพื่อขยายแกลลอรี่เชื่อมแกนเปลือก ; ทางเดิน ;และระเบียงที่มีรูปร่างแบบไม้กางเขน ซึ่งปรากฏตามแนวแกนหลักของวัด องค์ประกอบตกแต่งทั่วไป เดวาตาส ( หรือ ปสรา ) , Bas reliefs และหน้าบันมาลัยอย่างละเอียดและฉากการเล่าเรื่อง รูปปั้นของนครวัดถือว่าอนุลักษณ์เป็นคงที่มากขึ้นและสง่างามน้อยกว่าก่อนหน้านี้ทำงาน [ 27 ] อื่น ๆองค์ประกอบของการออกแบบได้ถูกทำลายโดยการปล้นสะดมและเส้นทางของเวลารวมถึงปูนปั้นปิดทองบนอาคาร , ปิดทองบนตัวเลขบน bas reliefs และแผงเพดานไม้และประตู