In addition, the actors that did ha

In addition, the actors that did have a normative preference for dictatorship did not share the same view of what kind of dictatorship they wanted. President Juan Peron had a normative preference for a populist authoritarian regime. After being overthrown in 1955, Peron gradually left behind his normative preference for authoritarian populism. In the 1960, one faction of the military became attached to the view that it was uniquely qualified to develop Argentina and that a right-wing military dictatorship was the best possible from of government. In 1969, a leftist guerrilla group emerged, committed to revolutionary socialism. And in the 1970s, right-wing terrorist groups emerged; they, too, had a normative preference for dictatorship. But these actors had radically opposing preferences regarding the kind of dictatorship and the kind of policies they sought. They all worked to subvert competitive and authoritarian regimes, but they were incapable of forming a stable authoritarian coalition. O’Donnell (1973) famously called this cycle of unstable authoritarian and competitive regimes “an impossible game.” Reflecting on this era, Huntington (1968:82) claimed that Argentina’s distinguishing characteristic was “the fragility and fleetness of all forms of authority.”

As one attempt after another failed, some actors attempted to impose more radical solutions to Argentina’s dual problems of regime instability and economic disappointment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอกจากนี้ นักแสดงที่ไม่ได้มีการกำหนดลักษณะ normative ของเผด็จการไม่แบ่งมุมมองเดียวของเผด็จการชนิดใดที่พวกเขาต้อง ประธาน Juan Peron ชอบ normative สำหรับระบอบประเทศเป็นโครงการประชานิยมได้ หลังจากถูก overthrown ใน 1955, Peron ค่อย ๆ ทิ้งเขาชอบ normative สำหรับประชานิยมประเทศ ใน 1960 ฝ่ายหนึ่งของทหารเป็นไปกับมุมมองที่เป็นเอกลักษณ์มีคุณสมบัติในการพัฒนาประเทศอาร์เจนตินา และที่เผด็จการทหารฝ่ายขวาได้ราคาที่ดีที่สุดจากของรัฐบาล ใน 1969 กลุ่มโจรทั้งชุมนุม ยอมรับการปฏิวัติสังคมนิยม และในทศวรรษ 1970 ปีกขวาร้าย เกิด นอกจากนี้พวกเขา เกินไป มีการกำหนดลักษณะ normative ของเผด็จการ แต่นักแสดงเหล่านี้มีการกำหนดลักษณะชนิดของเผด็จการและชนิดของนโยบายที่จะขอที่ฝ่ายตรงข้ามก็ พวกเขาทำงานเพื่อแข่งขัน และประเทศระบอบ subvert แต่พวกหมันของรัฐบาลประเทศมีเสถียรภาพ O'Donnell (1973) ซึ่งเรียกว่ารอบนี้ของระบอบประเทศ และแข่งขันเสถียร "เป็นไปไม่ได้เกม" บรรยากาศยุคนี้ ฮันติงตัน (1968:82) อ้างว่า ลักษณะที่แตกต่างของอาร์เจนตินาถูก "หมายความและ fleetness ของหน่วยงานในทุกรูปแบบ" เป็นความพยายามหนึ่ง หลังจากที่อื่นล้มเหลว นักแสดงบางพยายามกำหนดขึ้นรุนแรงแก้ไขปัญหาคู่ของอาร์เจนตินาขาดเสถียรภาพของระบอบการปกครองและความผิดหวังทางเศรษฐกิจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นอกจากนี้ยังมีนักแสดงที่ได้มีการตั้งค่าสำหรับกฎเกณฑ์การปกครองแบบเผด็จการไม่ได้แบ่งปันมุมมองเดียวกันของสิ่งที่ชนิดของการปกครองแบบเผด็จการที่พวกเขาต้องการ ประธานาธิบดี Juan Peron มีการตั้งค่ากฎเกณฑ์สำหรับระบอบการปกครองเผด็จการประชาธิปไตย หลังจากที่ถูกโค่นล้มในปี 1955 Peron ซ้ายค่อย ๆ ที่อยู่เบื้องหลังการตั้งค่ากฎเกณฑ์ของเขาสำหรับประชานิยมเผด็จการ ในปี 1960 ซึ่งเป็นหนึ่งในฝ่ายของกองทัพกลายเป็นที่ติดอยู่กับมุมมองที่ว่ามันเป็นคุณสมบัติเฉพาะในการพัฒนาอาร์เจนตินาและว่าการปกครองแบบเผด็จการทหารปีกขวาเป็นไปได้จากการปกครองที่ดีที่สุด ในปี 1969 กลุ่มกองโจรฝ่ายซ้ายโผล่ออกมามุ่งมั่นที่จะปฏิวัติสังคมนิยม และในปี 1970 ที่กลุ่มก่อการร้ายปีกขวาโผล่ออกมา; พวกเขาก็มีการตั้งค่าสำหรับกฎเกณฑ์การปกครองแบบเผด็จการ แต่นักแสดงเหล่านี้ได้อย่างรุนแรงของฝ่ายตรงข้ามตั้งค่าเกี่ยวกับชนิดของการปกครองแบบเผด็จการและชนิดของนโยบายพวกเขาต้องการ พวกเขาทั้งหมดทำงานเพื่อล้มล้างระบอบการปกครองการแข่งขันและเผด็จการ แต่พวกเขามีความสามารถในการขึ้นรูปรัฐบาลเผด็จการที่มีเสถียรภาพ ดอนเนลล์ (1973) ที่มีชื่อเสียงที่เรียกว่ารอบนี้ของระบอบเผด็จการและการแข่งขันที่ไม่แน่นอนสะท้อนให้เห็นถึงยุคนี้ฮันติงตัน (1968: 82) "เกมเป็นไปไม่ได้." อ้างว่าลักษณะเด่นของอาร์เจนตินาคือ "ความเปราะบางและ fleetness ทุกรูปแบบของผู้มีอำนาจ " ในฐานะที่เป็นหนึ่งในความพยายามที่ล้มเหลวหลังจากที่อื่นนักแสดงบางคนพยายามที่จะกำหนดการแก้ปัญหาที่รุนแรงมากขึ้นในการแก้ไขปัญหาคู่ของอาร์เจนตินาระบอบการปกครองของความไม่แน่นอนทางเศรษฐกิจและความผิดหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นอกจากนี้ นักแสดงที่ไม่ได้มีการตั้งค่ามาตรฐานสำหรับเผด็จการไม่ได้แบ่งปันมุมมองเดียวกันของสิ่งที่ชนิดของเผด็จการที่พวกเขาต้องการ ประธานาธิบดี ฮวน เปรอง มีการตั้งค่ามาตรฐานสำหรับประชาธิปไตยเผด็จการระบอบการปกครอง หลังจากที่ถูกล้มล้างในปี 1955 เปรค่อยๆทิ้งความชอบของเขาสำหรับการเกี่ยวกับเผด็จการ ใน 1960หนึ่งในฝ่ายของทหารก็ติด ดู ว่ามันมีคุณสมบัติพิเศษที่จะพัฒนาและอาร์เจนตินาที่อนุรักษ์นิยมเผด็จการทางทหารคือที่ดีที่สุดที่เป็นไปได้จากรัฐบาล ในปี 1969 กลุ่มกองโจรฝ่ายซ้ายเกิดความมุ่งมั่นที่จะสังคมนิยมปฏิวัติ และในทศวรรษ กลุ่มก่อการร้ายฝ่ายขวาออกมา พวกเขาก็มีการตั้งค่ามาตรฐานสำหรับเผด็จการแต่นักแสดงเหล่านี้มีการต่อต้านการตั้งค่าเกี่ยวกับชนิดของเผด็จการ และชนิดของนโยบายที่พวกเขาแสวงหา พวกเขาทั้งหมดทำงานเพื่อล้มล้างระบอบอำนาจนิยมและการแข่งขัน แต่พวกเขาไม่สามารถสร้างเสถียรภาพรัฐบาลเผด็จการ . ดอนเนลล์ ( 1973 ) ได้เรียกรอบไม่แน่นอนแบบแข่งขันกัน " เป็นเกมที่เป็นไปไม่ได้นี้" สะท้อนให้เห็นถึงยุคนี้ ฮันติงตัน ( 1968:82 ) อ้างว่าเป็นอาร์เจนตินา ลักษณะเด่นคือ " ความเปราะบางและสวยงามของทุกรูปแบบของอำนาจ "

เป็นอีกหนึ่งความพยายามที่ล้มเหลว นักแสดงบางคนพยายามที่จะนำโซลูชั่นที่รุนแรงมากขึ้นของอาร์เจนตินาคู่ปัญหาระบอบการปกครองและความผิดหวังความไม่แน่นอนทางเศรษฐกิจ