legs-and he had no hands. At first,

legs-and he had no hands. At first, I felt nervous but John's friendly eye contact made me feel relaxed and created a warmth and respect between us. I had prepared my pupils for John's visit-I had told them that it was rude to stare, but they still felt embarrassed and could not help staring.. John sat quietly in the corner and watched me teaching. He had been watching me for about half an hour, when suddenly he asked if he could show the children something on the blackboard: he took a piece of chalk between his'arms and began to write in better blackboard writing than mine. A year later, I moved to lreland. I've been living there ever since, but I once returned to Bristol for a few months to run a bookshop. After I had been back for about a week, I was opening the shop one morning when John appeared. He had heard that somebody was coming from Ireland to run the shop and had guessed it was me. Have you been teaching all this time?' I asked. He told me that he had given up teaching as it had got too difficult. I've been doing lots of exciting things. Like what?' I asked. Have you seen that furniture shop up the road?' he said. Oh, so you run a shop too? No, my wife runs it. I make all the furniture! John hadn't changed! Since I last saw him, he had become a furniture maker and he had taken up skiing. I was stunned. Since then, every time I've felt sorry for myself, I've thought about John and his incredible life...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขา- มีมือไม่ ครั้งแรก ฉันรู้สึกประสาท แต่จอห์นเป็นตาทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลาย และสร้างความอบอุ่น และความเคารพระหว่างเรา ได้เตรียมนักเรียนของฉันสำหรับการเยี่ยมชมของจอห์น-ฉันก็บอกพวกเขาว่า มันหยาบมอง แต่พวกเขายังรู้สึกอาย และไม่สามารถช่วยเหลือคู่... จอห์นนั่งในมุม และเฝ้าดูฉันสอน เขาก็ดูผมประมาณครึ่งชั่วโมง เมื่อจู่ ๆ เขาถามถ้า เขาสามารถแสดงเด็ก ๆ บางอย่างบนกระดานดำ: เขาเอาชิ้นส่วนของชอล์กระหว่าง his'arms และเริ่มเขียนขึ้นกระดานดำเขียนกว่า ฉัน ปีต่อมา ฉันย้ายไป lreland ผมได้รับนั่นนับ แต่ฉันกลับไปบริกี่เดือนทำ bookshop เป็นครั้ง หลังจากที่ได้รับกลับมาสำหรับเกี่ยวกับสัปดาห์ ฉันถูกเปิดร้านเช้าวันหนึ่งเมื่อจอห์นปรากฏ เขาได้ยินว่า คนมาจากไอร์แลนด์ทำร้าน และก็เดาก็ฉัน มีคุณการสอนครั้งนี้? " ถาม เขาบอกว่า เขาได้รับค่าสอนเป็นได้ได้ยากเกินไป ฉันได้ถูกทำสิ่งน่าตื่นเต้นมากมาย ต้องการอะไร? " ถาม คุณได้เห็นว่าร้านเฟอร์นิเจอร์ค่า?' เขากล่าวว่า โอ้ เพื่อให้คุณเรียกใช้ร้านเกินไป ไม่ ภรรยาของฉันทำงานนั้น ฉันทำให้เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด จอห์นไม่ได้เปลี่ยนแปลง เนื่องจากล่าสุดเห็นเขา เขาได้กลายเป็นเครื่องเฟอร์นิเจอร์ และเขาได้ใช้ไปเล่นสกี ผมตกตะลึงไป หลังจากนั้น ทุกครั้งที่ผมเคยรู้สึกเสียใจที่ตัวเอง ได้คิดเกี่ยวกับจอห์นและชีวิตที่น่าทึ่ง...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขาและเขามีมือไม่มี ตอนแรกผมก็รู้สึกประสาท แต่จอห์นสายตาที่เป็นมิตรทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายและสร้างความอบอุ่นและความเคารพระหว่างเรา ผมได้เตรียมนักเรียนของฉันสำหรับจอห์นเข้าชมที่ฉันได้บอกพวกเขาว่ามันเป็นหยาบคายจ้อง แต่พวกเขายังคงรู้สึกอายและไม่สามารถช่วย .. จ้องมองจอห์นนั่งเงียบ ๆ ในมุมและเฝ้าดูการเรียนการสอนฉัน เขาได้รับการเฝ้าดูผมประมาณครึ่งชั่วโมงเมื่อจู่ ๆ เขาถามว่าเขาจะแสดงสิ่งที่เด็กบนกระดานดำ: เขาเอาชิ้นส่วนของชอล์กระหว่าง his'arms และเริ่มที่จะเขียนในการเขียนกระดานดำดีกว่าฉัน หนึ่งปีต่อมาผมย้ายไป lreland ฉันได้รับการอาศัยอยู่ที่นั่นนับตั้งแต่ แต่ผมเคยกลับไปที่บริสตอไม่กี่เดือนที่จะเรียกใช้ร้านหนังสือ หลังจากที่ผมได้รับกลับมาประมาณหนึ่งสัปดาห์ผมก็เปิดร้านเช้าวันหนึ่งเมื่อจอห์นปรากฏ เขาได้ยินว่ามีใครบางคนมาจากไอร์แลนด์ที่จะเรียกใช้ร้านและได้เดามันเป็นฉัน คุณได้รับการสอนที่ทุกเวลานี้? ผมถาม เขาบอกว่าเขาได้รับการเรียนการสอนขึ้นเหมือนที่มันเคยได้ยากเกินไป ฉันได้ทำจำนวนมากสิ่งที่น่าตื่นเต้น ชอบสิ่งที่? ผมถาม คุณจะได้เห็นว่าร้านเฟอร์นิเจอร์ขึ้นไปบนถนน? เขากล่าวว่า โอ้คุณเรียกใช้ร้านเกินไป? ไม่มีภรรยาของฉันมันวิ่ง ฉันจะทำให้เฟอร์นิเจอร์! จอห์นไม่เคยเปลี่ยน! ตั้งแต่ฉันสุดท้ายเห็นเขาเขาได้กลายเป็นผู้ผลิตเฟอร์นิเจอร์และเขาได้นำขึ้นมาเล่นสกี ผมตะลึง ตั้งแต่นั้นมาทุกครั้งที่ผมรู้สึกเสียใจสำหรับตัวเองทุกครั้งที่ฉันคิดเกี่ยวกับจอห์นและการใช้ชีวิตที่น่าทึ่งของเขา ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขา และเขาไม่มีมือ ในตอนแรกฉันก็รู้สึกกังวล แต่จอห์น เป็นกันเองติดต่อตาทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายและสร้างความอบอุ่น และเคารพกัน ฉันได้เตรียมนักเรียนของฉัน จอห์น visit-i ได้บอกพวกเขาว่ามันไม่สุภาพที่จะมอง แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกอาย และอดไม่ได้ที่จะจ้องมอง . . . . . . . จอห์นนั่งเงียบๆในมุมและดูฉันสอน เขาจ้องผมอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงเมื่อจู่ๆ เขาก็ถามว่าเขาจะแสดงอะไรๆบนกระดานดำ : เขาเอาชิ้นส่วนของชอล์กระหว่าง his'arms และเริ่มเขียนกระดานดำเขียนได้ดีกว่าผม ปีต่อมา ฉันย้ายไปอยู่ในไอร์แลนด์ . ผมอยู่ที่นั่นตั้งแต่ แต่เมื่อกลับไป Bristol สำหรับไม่กี่เดือนที่จะเปิดร้านหนังสือ หลังจากที่ฉันได้รับกลับมาประมาณ 1 สัปดาห์ผมเปิดร้านตอนเช้า เมื่อจอห์น ปรากฏ เขาเคยได้ยินว่าบางคนที่มาจากไอร์แลนด์เพื่อเปิดร้าน และคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นผม คุณได้รับการสอนตลอดเวลา ? ฉันถาม เขาบอกฉันว่า เขาได้รับการสอนมันได้ยากเกินไป ฉันได้ทำหลายอย่างที่น่าตื่นเต้น ชอบอะไร ? ฉันถาม เคยเห็นที่ร้านเฟอร์นิเจอร์ขึ้นถนน ? เขากล่าวว่า โอ้คุณเปิดร้านด้วย ไม่ ภรรยาผมวิ่งมัน ผมให้เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด ! จอห์นยังไม่เปลี่ยน ! ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเขา เขาได้กลายเป็น ผู้ผลิตเฟอร์นิเจอร์ และเขาไปเล่นสกี ฉันตะลึง หลังจากนั้น ผมรู้สึกเสียใจสำหรับตัวเอง ฉันคิดเกี่ยวกับจอห์นและชีวิตที่น่าทึ่งของเขา . . . . . . .