By the 1970s, the field of cross-cu

By the 1970s, the field of cross-cultural communication (also known as intercultural communication) developed as a prominent application of the cross-cultural paradigm, in response to the pressures of globalization which produced a demand for cross-cultural awareness training in various commercial sectors.

Cultural communication differences can be identified by 8 different criteria: 1) when to talk; (2) what to say; (3) pacing and pausing; (4) the art of listening; (5) intonation; (6) what is conventional and what is not in a language; (7) degree of indirectness; and (8) cohesion and coherence.[1]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยทศวรรษ 1970 ด้านการสื่อสารข้ามวัฒนธรรม (เรียกอีกอย่างว่าสมาคมสื่อสาร) พัฒนาเป็นโปรแกรมประยุกต์ที่โดดเด่นของกระบวนทัศน์การวัฒนธรรม ตอบสนองต่อความเครียดของโลกาภิวัตน์ซึ่งผลิตความต้องการฝึกอบรมความรู้วัฒนธรรมในภาคต่าง ๆ เพื่อการค้าสามารถระบุความแตกต่างทางวัฒนธรรมการสื่อสารตามเกณฑ์ต่าง ๆ 8:1) เมื่อพูด (2) สิ่งที่จะพูดว่า pacing และหยุด (3) (4) ศิลปะการฟัง (5) เน้น (6) คือธรรมดาและอะไรคือไม่ในภาษา (7) ระดับ indirectness (8) สามัคคีและศักยภาพการ [1]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยปี 1970 ด้านการสื่อสารข้ามวัฒนธรรม (หรือเรียกว่าการสื่อสารระหว่างวัฒนธรรม) พัฒนาเป็นโปรแกรมที่โดดเด่นของกระบวนทัศน์วัฒนธรรมในการตอบสนองต่อแรงกดดันของโลกาภิวัตน์ซึ่งผลิตความต้องการในการฝึกอบรมความรู้ข้ามวัฒนธรรมในเชิงพาณิชย์ต่างๆที่ . ภาคความแตกต่างทางวัฒนธรรมการสื่อสารสามารถระบุได้8 เกณฑ์ที่แตกต่าง: 1) เมื่อมีการพูดคุย; (2) สิ่งที่จะพูด; (3) และเดินไปเดินมาหยุด; (4) ศิลปะของการฟัง; (5) การออกเสียงสูงต่ำ; (6) สิ่งที่เป็นธรรมดาและสิ่งที่ไม่ได้อยู่ในภาษา; (7) ระดับของอ้อมค้อม; และ (8) การทำงานร่วมกันและการเชื่อมโยงกัน. [1]