History[edit]The ophicleide was inv

History[edit]
The ophicleide was invented in 1817 and patented in 1821 by French instrument maker Jean Hilaire Asté (also known as Halary or Haleri) as an extension to the keyed bugle or Royal Kent bugle family. It was the structural cornerstone of the brass section of the Romantic orchestra, often replacing the serpent, a Renaissance instrument which was thought to be outdated. Its long tubing bends back on itself, and it is played with a cupped mouthpiece similar to modern trombone and euphonium mouthpieces. It originally had nine keys, later expanded to as many as twelve keys, covering the large tone holes. Examples exist in E♭, C, B♭, and A♭ (soprano), F and E♭ (alto or quinticlave), B♭ and C (bass), and F or E♭ (contrabass). The most common members are the bass ophicleides pitched in B♭ or C. Soprano and contrabass instruments are very rare. Adolphe Sax and the modern maker Robb Stewart have built examples of soprano ophicleides an octave above the bass. Currently, only five contrabass ophicleides are known to exist. Three are in museums, and two are privately owned: one in Cooperstown, New York and one in Petaluma, California. Those in private hands were both made by Robb Stewart and are the only playable examples.

The bass ophicleide was first scored for in the opera Olimpie by Gaspare Spontini in 1819. Other famous works which employ it include Felix Mendelssohn's Elias and Overture to A Midsummer Night's Dream (originally scored for English Bass Horn), as well as Berlioz's Symphonie Fantastique, which was originally scored to include both an ophicleide and a serpent. The instrument was standard in French mid-19th century serious operas by Meyerbeer, Halevy, Saint-Saëns, and Auber, as well as English operas by Michael Balfe, Vincent Wallace, and others. Verdi and Wagner also composed for the ophicleide as did Sir Arthur Sullivan in his Overture Di Ballo (which, like Wagner's Rienzi, also has an additional part for serpent).

The ophicleide (oficleide) was used in Brazilian choro bands well into the 20th century—soloist Irineu de Almeida was the major performer on the instrument—until it was superseded by the saxophone.[citation needed]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

[แก้]Ophicleide ถูกคิดค้นใน 1817 และจดสิทธิบัตรในปีค.ศ. โดยเครื่องดนตรีฝรั่งเศส Jean Asté Hilaire (เรียกว่า Halary หรือ Haleri) เป็นแตรเดี่ยว keyed หรือครอบครัวแตรเดี่ยวรอยัลเคนท์ มันเป็นพื้นฐานโครงสร้างของส่วนทองเหลืองของวงออร์เคสตร้าโรแมนติก มักแทนพญานาค เครื่องมือวัดเรเนซองส์ซึ่งคิดว่า จะล้าสมัย ความยาวท่อโค้งกลับบนตัวเอง และเล่นด้วยเป็นกระบอกทรงถ้วยคล้ายกับสมัยทรอมโบนยูโฟเนียมหลอด มันเดิมมีเก้า คีย์ภายหลังขยายไปเป็นสิบสองคีย์ ครอบคลุมหลุมใหญ่โทน ตัวอย่างที่มีอยู่ใน E♭, C, B♭ และ A♭ (โซปราโน), F และ E♭ (alto หรือ quinticlave), B♭ และ C (เบส), และ F หรือ E♭ (contrabass) สมาชิกทั่วไปคือ ophicleides เสียงเบสที่แหลม B♭ หรือ C. โซปราโน และมือ contrabass อยู่หายากมาก Adolphe Sax และเครื่องทันสมัย Robb สจ๊วตได้สร้างตัวอย่างของ ophicleides โซปราโนเป็นคู่ข้างบนเสียงเบส ในปัจจุบัน 5 contrabass ophicleides เป็นที่รู้จักกันอยู่ สามในพิพิธภัณฑ์ และสองเป็นของเอกชน: หนึ่งในคูเปอร์ทาวน์ นิวยอร์กและหนึ่งใน Petaluma แคลิฟอร์เนีย ในส่วนตัวมือทั้งสองทำ โดยสจ๊วต Robb และเป็นตัวอย่างเท่านั้นที่สามารถเล่นได้Ophicleide เบสเป็นครั้งแรกทำประตูในโอเปร่า Olimpie โดย Gaspare Spontini ในปี ผลงานมีชื่อเสียงอื่น ๆ ที่นำมามีชาเฟลิกซ์เมนเดลโซห์นและโหมโรง A มิดซัมเมอร์คืนฝัน (เดิมทำประตูอังกฤษเบสฮอร์น), รวมทั้งของ Berlioz Symphonie Fantastique ซึ่งเดิมเป็นประตูรวม ophicleide การและพญา เครื่องมือการแก้ไขมาตรฐานในฝรั่งเศสกลางศตวรรษโอเปร่าอย่างจริงจัง โดย Meyerbeer, Halevy เซนต์ Saëns, Auber เป็นโอเปร่าที่อังกฤษ โดยไมเคิล Balfe วินเซนต์ Wallace และอื่น ๆ เดโมและวากเนอร์ยังประกอบสำหรับ ophicleide เป็นเซอร์อาร์เธอร์ซัลลิแวนในบอลลูน Di เขาโหมโรง (ซึ่ง เช่นของวากเนอร์ Rienzi นอกจากนี้ยังมีส่วนเพิ่มเติมสำหรับพญานาค)Ophicleide (oficleide) ถูกใช้ในวง choro บราซิลดีในศตวรรษที่ 20 — ศิลปินเดี่ยวหน้า Irineu เป็นนักแสดงสำคัญดนตรี — จนกว่ามันแทนแซกโซโฟน [แก้]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติ [แก้ไข]
ophicleide ถูกคิดค้นในปี 1817 และการจดสิทธิบัตรใน 1,821 โดยผู้ผลิตเครื่องดนตรีฝรั่งเศสฌอง Hilaire Asté (หรือเรียกว่า Halary หรือ Haleri) ในฐานะที่เป็นส่วนขยายของแตรเดี่ยวคีย์หรือรอยัลเคนท์ครอบครัวแตรเดี่ยว มันเป็นรากฐานที่สำคัญของโครงสร้างของส่วนทองเหลืองของวงออเคสตราโรแมนติกมักจะเปลี่ยนพญานาค, เครื่องดนตรีเรเนซองส์ซึ่งเป็นความคิดที่จะล้าสมัย ท่อยาวโค้งกลับในตัวเองและจะมีการเล่นกับปากป้องคล้ายกับทรอมโบนที่ทันสมัยและยาสูบยูโฟเนียม เดิมทีมันมีเก้ากุญแจต่อมาขยายให้มากที่สุดเท่าที่สิบสองปุ่มปิดเสียงหลุมขนาดใหญ่ ตัวอย่างที่มีอยู่ใน E ♭, C, B ♭และ A ♭ (โซปราโน), F และอี♭ (Alto หรือ quinticlave), B และ C ♭ (เบส) และ F หรือ e ♭ (เบส) สมาชิกส่วนใหญ่เป็น ophicleides เบสแหลมในข♭หรือซีโซปราโนและเครื่องมือเบสที่หายากมาก Adolphe Sax และผู้ผลิตที่ทันสมัย ​​Robb สจ๊วตได้สร้างตัวอย่างของนักร้องเสียงโซปราโน ophicleides คู่เบสดังกล่าวข้างต้น ขณะนี้มีเพียงห้า ophicleides เบสเป็นที่รู้จักกันอยู่ สามอยู่ในพิพิธภัณฑ์และสองมีเอกชนเป็นเจ้าของหนึ่งใน Cooperstown นิวยอร์กและเป็นหนึ่งในเปตาแคลิฟอร์เนีย ผู้ที่อยู่ในมือของเอกชนทั้งสองทำโดย Robb Stewart และเป็นเพียงตัวอย่างที่สามารถเล่นได้. ophicleide เบสเป็นฝ่ายเป็นครั้งแรกสำหรับใน Olimpie โอเปร่าโดย Gaspare Spontini ในปี ค.ศ. 1819 ผลงานที่มีชื่อเสียงอื่น ๆ ที่จ้างมันรวมถึงเฟลิกซ์ Mendelssohn ของอีเลียสและทาบทามไปกลางฤดูร้อนคืน ดรีม (คะแนนเดิมสำหรับภาษาอังกฤษเบสฮอร์น) เช่นเดียวกับ Berlioz ของซิมโฟนีซึ่งได้รับคะแนนเดิมที่จะรวมทั้ง ophicleide และงู เครื่องมือที่เป็นมาตรฐานในภาษาฝรั่งเศสช่วงกลางศตวรรษที่ 19 น้ำเน่าอย่างรุนแรงโดย Meyerbeer, Halevy Saint-Saënsและ Auber เช่นเดียวกับโอเปราภาษาอังกฤษโดยไมเคิล Balfe วินเซนต์วอลเลซและคนอื่น ๆ แวร์และวากเนอร์ยังประกอบ ophicleide เป็นไม่เซอร์อาเธอร์ซัลลิแวนของเขาในการทาบทามดิ Ballo (ซึ่งเหมือนวากเนอร์ Rienzi, นอกจากนี้ยังมีส่วนที่เพิ่มเติมสำหรับงู). ophicleide (oficleide) ถูกนำมาใช้ในวง choro บราซิลในศตวรรษที่ 20 -soloist Irineu เดอไมย์เป็นนักแสดงที่สำคัญในตราสารจนกว่ามันจะถูกแทนที่โดยแซ็กโซโฟน. [อ้างจำเป็น]