In United Kingdom case law, the pro

In United Kingdom case law, the professional standard is applied most frequently. In
North America and Australia, there appears to be a balance between the objective and
subjective standards. In New Zealand, the law is less clear.5 The New Zealand
Medical Council considers that the focus of the standard of disclosure should be on what a reasonable patient would expect rather than on what a reasonable doctor
considers appropriate.3 The guideline states “that information must be conveyed to the
patient in such detail and in such a manner, using appropriate language, as to ensure
that an informed decision can be made by that particular patient. The necessary
standard for the requirement (that is the extent, specificity and mode of offering
information) should be what reflects the existing knowledge of the actual patient and
practitioner. More generally, it should also reflect what a prudent patient in similar
circumstances might expect.” The Health and Disability Act (1994) states that “the
information needed must be determined both objectively (the information needed by a
reasonable consumer) and subjectively (the information needed in that consumer’s
circumstance).” The present study has evaluated both the objective and subjective
standards. It has determined whether individual patients consider that informed
consent has been obtained in a manner that meets their standards and it also provides
some information about what the profession is currently doing in regards to informed
consent.
One of the limitations of this study is that no distinction was made between the
person(s) who provided the information during the informed consent process and the
person who was the signatory to it. It was clear from this study that the majority of
signatories were also the main source of information, and it shown that this is usually
the least experienced member of the medical staff, the house officer. The patient
considers that the house surgeon provides the least useful information regarding the
nature, risks, benefits, and alternatives to treatment. This is in accord with a Scottish
study, which showed that the junior doctors gave patients most of the information
they had acquired during their stay in hospital.6 The company policy for the Auckland
District Health Board states that the primary responsibility for ensuring that
information is imparted lies with the person who is responsible for the procedure.1
The policy also states that when responsibility for obtaining informed consent is
delegated, the patient should be told the reason why the person carrying out the
procedure could not personally obtain consent.1 It was our observation that this was
rarely done. Furthermore, the majority of patients did not know the name (56%) or the
seniority (57%) of the person who was to perform the operation.
In New Zealand, the failure to provide adequate information or to ensure the patient’s
understanding of the information are grounds for ‘medical misadventure’ as a result of
Accident Compensation Corporation legislation. Legal action would likely involve
more than just the health professional who failed to adequately disclose information,
but would also include the person to whom the health professional was responsible or
by whom they were supervised.
It was Cartwright’s view that the onus is on the health provider “to ensure that
information, particularly regarding alternatives and diagnosis, is given to the client in
an appropriate situation and with sufficient time and in a manner which the client can
understand”.5 It was asserted that any difficulty in achieving this was “more likely to
be due to the health provider’s (doctor’s) inability to communicate, than genuine
problems with the client’s ability to understand”.5 The possibility of alternative
treatments was not discussed with over three quarters of the patients in this study and
about one quarter of the patients did not consider that they were informed of the
specific risks associated with the operation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในสหราชอาณาจักรกฎหมายกรณีมาตรฐานวิชาชีพที่มีการใช้บ่อยที่สุด ใน
ทวีปอเมริกาเหนือและออสเตรเลียมีปรากฏเป็นความสมดุลระหว่างวัตถุประสงค์และ
มาตรฐานอัตนัย ในนิวซีแลนด์กฎหมายน้อย clear.5 นิวซีแลนด์
แพทยสภาพิจารณาว่าจุดสำคัญของมาตรฐานของการเปิดเผยข้อมูลที่ควรจะเป็นในสิ่งที่ผู้ป่วยที่เหมาะสมคาดว่าจะได้มากกว่าในสิ่งที่แพทย์ที่เหมาะสม
พิจารณา appropriate.3 รัฐแนวทาง "ที่ ข้อมูลจะต้องได้รับการถ่ายทอดไปยัง
ผู้ป่วยในรายละเอียดดังกล่าวและในลักษณะดังกล่าวโดยใช้ภาษาที่เหมาะสมเช่นเพื่อให้แน่ใจ
ว่าข้อมูลประกอบการตัดสินใจสามารถทำโดยผู้ป่วยโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ ที่จำเป็น
สำหรับความต้องการมาตรฐาน (นั่นคือขอบเขตจำเพาะและโหมดของการเสนอ
ข้อมูล) ควรจะเป็นสิ่งที่สะท้อนให้เห็นถึงความรู้ที่มีอยู่ของผู้ป่วยที่เกิดขึ้นจริงและ
ผู้ประกอบการ โดยทั่วไปก็ควรสะท้อนให้เห็นถึงสิ่งที่ผู้ป่วยที่ชาญฉลาดในการที่คล้ายกัน
สถานการณ์อาจคาดหวัง. "สุขภาพและความพิการพระราชบัญญัติ (1994) กล่าวว่า"
ข้อมูลที่จำเป็นต้องได้รับการพิจารณาทั้งสองอย่างเป็นกลาง (ข้อมูลที่จำเป็นโดย
ผู้บริโภคที่เหมาะสม) และจิตใจ ( ข้อมูลที่จำเป็นในผู้บริโภคที่
สถานการณ์). "การศึกษาครั้งนี้ได้มีการประเมินทั้งวัตถุประสงค์และอัตนัย
มาตรฐาน มันได้กำหนดว่าผู้ป่วยแต่ละรายพิจารณาว่ามีข้อมูล
ได้รับความยินยอมในลักษณะที่เป็นไปตามมาตรฐานของพวกเขาและก็ยังมี
ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่อาชีพกำลังทำในเรื่องที่เกี่ยวกับการแจ้ง
ความยินยอม.
หนึ่งในข้อ จำกัด ของการศึกษาครั้งนี้คือการที่ไม่มีความแตกต่าง ที่ถูกสร้างขึ้นระหว่าง
คน (s) ที่ให้ข้อมูลในระหว่างกระบวนการแสดงความยินยอมและ
บุคคลที่ได้รับการลงนามกับมัน มันเห็นได้ชัดจากการศึกษาว่าส่วนใหญ่ของนี้
ลงนามยังเป็นแหล่งที่มาของข้อมูลและมันแสดงให้เห็นว่านี้มักจะ
น้อยสมาชิกที่มีประสบการณ์ของบุคลากรทางการแพทย์เจ้าหน้าที่บ้าน ผู้ป่วย
เห็นว่าศัลยแพทย์บ้านให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์อย่างน้อยเกี่ยวกับ
ลักษณะความเสี่ยงผลประโยชน์และทางเลือกในการรักษา นี้อยู่ในสอดคล้องกับสก็อต
ศึกษาซึ่งแสดงให้เห็นว่าแพทย์จูเนียร์ให้ผู้ป่วยส่วนใหญ่ของข้อมูลที่
พวกเขาได้รับในระหว่างการเข้าพักของพวกเขาใน hospital.6 นโยบายของ บริษัท สำหรับโอ๊คแลนด์
คณะกรรมการสุขภาพตำบลกล่าวว่ารับผิดชอบหลักในการสร้างความมั่นใจว่า
ข้อมูล โกหกแก่กับคนที่มีหน้าที่ในการ procedure.1
นโยบายยังระบุว่าเมื่อความรับผิดชอบสำหรับการได้รับความยินยอมเป็น
มอบหมายผู้ป่วยควรจะบอกเหตุผลว่าทำไมคนที่ดำเนินการ
ตามขั้นตอนไม่สามารถส่วนบุคคลที่ได้รับ consent.1 มันเป็น การสังเกตของเราว่านี่คือ
ไม่ค่อยทำ นอกจากนี้ผู้ป่วยส่วนใหญ่ไม่ทราบชื่อ (56%) หรือ
อาวุโส (57%) ของบุคคลที่กำลังจะดำเนินการ.
ในนิวซีแลนด์, ความล้มเหลวที่จะให้ข้อมูลที่เพียงพอหรือเพื่อให้แน่ใจว่าผู้ป่วย
เข้าใจใน ข้อมูลอยู่บริเวณสำหรับ 'อุบัติเหตุทางการแพทย์' เป็นผลมาจาก
อุบัติเหตุคอร์ปอเรชั่นกฎหมาย ดำเนินการตามกฎหมายมีแนวโน้มที่จะมีส่วนร่วม
มากขึ้นกว่าที่เป็นมืออาชีพเพียงแค่สุขภาพที่ไม่เพียงพอเปิดเผยข้อมูล
แต่จะ ได้แก่ บุคคลที่สุขภาพอย่างมืออาชีพเป็นผู้รับผิดชอบหรือ
โดยที่พวกเขาถูกดูแล.
มันเป็นมุมมองของเกวียนที่รับผิดชอบอยู่กับผู้ให้บริการสุขภาพ "เพื่อให้แน่ใจว่า
ข้อมูลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับทางเลือกและการวินิจฉัยที่มอบให้แก่ลูกค้าใน
สถานการณ์ที่เหมาะสมและมีเวลาเพียงพอและในลักษณะที่ลูกค้าสามารถ
เข้าใจ "0.5 มันก็ถูกกล่าวหาว่าเป็นความยากลำบากในการบรรลุนี้คือ" มีโอกาสมากขึ้น เพื่อ
จะเป็นเพราะผู้ให้บริการสุขภาพ (แพทย์) การไร้ความสามารถในการสื่อสารกว่าของแท้
ปัญหาเกี่ยวกับความสามารถของลูกค้าในการทำความเข้าใจ "0.5 เป็นไปได้ของทางเลือก
การรักษาที่ไม่ได้กล่าวถึงที่มีมากกว่าสามในสี่ของผู้ป่วยในการศึกษาครั้งนี้และ
ประมาณหนึ่งในสี่ของ ผู้ป่วยที่ไม่ได้พิจารณาว่าพวกเขาได้รับทราบถึง
ความเสี่ยงเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในสหราชอาณาจักรกฎหมาย มาตรฐานวิชาชีพ ที่ใช้บ่อยที่สุด ใน
ทวีปอเมริกาเหนือและออสเตรเลียมีปรากฏเป็นสมดุลระหว่างวัตถุประสงค์และอัตนัย
มาตรฐาน . ในนิวซีแลนด์ กฎหมายมีความชัดเจนน้อยกว่า 5 นิวซีแลนด์
แพทยสภาเห็นว่าเน้นมาตรฐานการเปิดเผยข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้ป่วยควรสมเหตุสมผลคาดหวังมากกว่าสิ่งที่
หมอที่เหมาะสมจะพิจารณาความเหมาะสม 3 แนวทางรัฐ " ข้อมูลที่ต้องถ่ายทอดไปยังผู้ป่วยและ
รายละเอียดต่างๆ ในลักษณะดังกล่าว การใช้ภาษาที่เหมาะสม เพื่อให้แน่ใจว่า
เป็นข้อมูลประกอบการตัดสินใจได้ โดยผู้ป่วยที่เฉพาะเจาะจง . มาตรฐานที่จำเป็นสำหรับความต้องการ
( คือขอบเขตความจำเพาะ และโหมดของการเสนอ
ข้อมูล ) ควรเป็นสิ่งที่สะท้อนให้เห็นถึงความรู้ของผู้ป่วยที่มีอยู่จริงและ
) โดยทั่วไปแล้วมันควรจะสะท้อนถึงสิ่งที่อดทนรอบคอบในสถานการณ์ที่คล้ายกัน
อาจคาดหวัง" พระราชบัญญัติสุขภาพและคนพิการ ( 1994 ) ระบุว่า "
ข้อมูลต้องมุ่งมั่นทั้งทาง ( ข้อมูลที่จำเป็นโดย
เหมาะสมผู้บริโภค ) และจิตใจ ( ข้อมูลที่จำเป็นในสถานการณ์ที่ผู้บริโภค
) " การศึกษานี้ได้ประเมินทั้งวัตถุประสงค์และมาตรฐานส่วนตัว

มันมีการกำหนดว่าผู้ป่วยแต่ละรายพิจารณาแจ้ง
ยอมรับได้ในลักษณะที่ตรงตามมาตรฐานของพวกเขาและนอกจากนี้ยังมีข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่
อาชีพกำลังทำเรื่องแจ้ง

ครับ หนึ่งในข้อ จำกัด ในการศึกษาครั้งนี้ คือ ไม่มีการแยกความแตกต่างได้ระหว่าง
บุคคล ( s ) ที่ให้ข้อมูลในการแจ้งยินยอมกระบวนการและ
คนที่เซ็นมันมันชัดเจนจากการศึกษานี้ว่าส่วนใหญ่ของ
- เป็นแหล่งหลักของข้อมูลและมันแสดงให้เห็นว่านี้เป็นปกติ
สมาชิกอย่างน้อยประสบการณ์ของบุคลากรทางการแพทย์ , บ้านข้าราชการ ผู้ป่วย
เห็นว่าบ้านศัลยแพทย์ให้ข้อมูลน้อยที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับ
ธรรมชาติ ประโยชน์ความเสี่ยงและทางเลือกในการรักษา นี้จะสอดคล้องกับก๊อต
การศึกษา ซึ่งพบว่า แพทย์รุ่นน้องให้ผู้ป่วยส่วนใหญ่ของข้อมูล
พวกเขาได้รับในระหว่างการพักในโรงพยาบาล 6 . นโยบายของ บริษัท สำหรับคณะกรรมการสุขภาพตำบลโอ๊คแลนด์
ระบุว่ามีความรับผิดชอบเพื่อให้มั่นใจว่าข้อมูล
imparted โกหกกับคนที่รับผิดชอบขั้นตอน 1
.นโยบายรัฐที่รับผิดชอบได้รับความยินยอมเป็น
มอบหมาย ผู้ป่วยควรบอกเหตุผลว่าทำไม บุคคล ดำเนินการขั้นตอนที่อาจไม่เคยได้รับความยินยอม
1 มันคือการสังเกตของเรานี่
ไม่ค่อยทำ นอกจากนี้ ส่วนใหญ่ของผู้ป่วยที่ไม่ทราบชื่อ ( 56% ) หรือ
อาวุโส ( 57% ) ของคนที่ทำการผ่าตัด .
ในนิวซีแลนด์ , ความล้มเหลวที่จะให้ข้อมูลเพียงพอ หรือเพื่อให้แน่ใจว่าผู้ป่วยเป็น
ความเข้าใจของข้อมูลที่มีเหตุผลทางการแพทย์ ' โชคร้าย ' เป็นผลมาจากกฎหมายบริษัท
ชดเชยอุบัติเหตุ ตามกฎหมาย อาจเกี่ยวข้องกับ
มากกว่าแค่สุขภาพอย่างมืออาชีพที่ไม่เพียงพอที่จะเปิดเผยข้อมูล
แต่ยังรวมถึงบุคคลซึ่งเป็นมืออาชีพด้านสุขภาพเป็นผู้รับผิดชอบหรือ
โดยผู้ที่พวกเขาดูแล
มัน คาร์ทไรท์ มุมมองที่เป็นในความรับผิดชอบของผู้ให้บริการสุขภาพ " เพื่อให้แน่ใจว่าข้อมูลที่
, โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับทางเลือกและการวินิจฉัย ให้กับลูกค้าในสถานการณ์ที่เหมาะสม
และเวลาที่เพียงพอ และ ลักษณะที่ลูกค้าสามารถ
เข้าใจ "มันก็ถูกกล่าวหาว่ามีความยากง่ายในการบรรลุนี้ " น่าจะ
เป็นเพราะสุขภาพของผู้ให้บริการ ( แพทย์ ) ไม่สามารถที่จะสื่อสาร มากกว่าปัญหาแท้
กับความสามารถของลูกค้าที่จะเข้าใจ " 5 ความเป็นไปได้ของการรักษาทางเลือก
ไม่ได้กล่าวถึงกว่าสามในสี่ของผู้ป่วย ในการศึกษานี้ และ
ประมาณหนึ่งในสี่ของผู้ป่วยไม่ได้พิจารณาว่าพวกเขาทราบ
ความเสี่ยงเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับการผ่าตัด