3.4.3. Opportunities to reduce the

3.4.3. Opportunities to reduce the impacts of DFTs
Methods exist to minimize the potential impact of DFTs. Removal efforts can reduce the number of DFTs and should target high-loss areas often associated with high fishing efforts (Giordano et al., 2010) and areas with known accumulations of DFTs (Uhrin et al., 2014). Removal is not always feasible, though, because it can be cost prohibitive to retrieve and dispose of DFTs. Several states, including Mississippi, North Carolina, South Carolina, and Georgia, developed DFT removal programs in the 1990s (Guillory et al., 2001), but funding for programs has not been continuous. In Puget Sound, derelict trap recovery has been part of the Northwest Straits Initiative’s derelict fishing gear program since 2002; currently, recovery of DFTs occurs in known areas of heavy fishing effort on a semi-regular basis (Northwest Straits Initiative, 2014). From 2008 to 2012, Virginia resource managers implemented a conservation measure to fund fishermen to retrieve over 32,000 items of derelict fishing gear from the lower Chesapeake Bay (Bilkovic et al., 2014). As annual loss rates continue to be fairly high, short-term or one-time efforts are not likely to keep up with the loss rates of trap fishing. Based on the success of Virginia’s efforts, which were funded by Federal emergency supplemental funding following the closure of the winter blue crab dredge fishery, we suggest that if the opportunity arises other emergency supplemental funds be considered for DFT removal efforts by fishermen in order to reduce the environmental impacts of DFTs (Havens et al., 2011). A set of standard assessment techniques and removal criteria to guide the removal of derelict traps would help managers reduce the number of traps in locations where removal programs are feasible.

Another way to minimize the impacts of DFTs is to reduce the duration of ghost fishing. Based on the data in Table 2, we determined that in every fishery, traps continued to ghost fish for longer than anticipated, even in DFTs in compliance with rot cord and escape panel regulations. In the Alaska Dungeness crab fishery, 91% of traps were in compliance with rot cord regulations, but this did not translate to a lower ghost fishing rate in compliant traps due to marine growth that disabled lid openings and metal fatigue that prohibited proper lid opening when rot cords disintegrated, suggesting that redesign of lids and/or traps is necessary (Maselko et al., 2013). For context, in Washington rot cord is expected to degrade 90–130 days after loss (Antonelis et al., 2011). Observations during DFT removals and simulated derelict trap studies (Antonelis et al., 2011) in Puget Sound suggest that full degradation of rot cord takes longer than expected, and supports reports from Alaska that rot cord degradation does not ensure trap disablement. Escape panels on traps closed with jute twine are supposed to degrade in 20–30 days in the USVI; however, Clark et al. (2012) presented preliminary data that showed it took four months for rot cord to degrade and escape vents to open. Therefore, one recommendation to reduce ghost fishing is to require additional escape panels closed with degradable material on crab traps. Biodegradable panels have been successfully tested in the Chesapeake Bay, with comparable catches to standard traps in terms of crab abundance, biomass, and size (Bilkovic et al., 2012). These results suggest that methods to reduce ghost fishing may not be functioning as intended, and while research into design alterations is promising, there is a need for more collaborative research with the commercial fishing industry to develop and test changes to trap materials and designs to ensure that ghost fishing of target and non-target species is minimized in DFTs.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.4.3 การโอกาสที่จะลดผลกระทบของ DFTsวิธีการที่มีอยู่เพื่อลดศักยภาพผลกระทบของความพยายามกำจัด DFTs สามารถลดจำนวนของ DFTs และควรกำหนดเป้าหมายพื้นที่สูงขาดทุนที่มักจะเกี่ยวข้องกับความพยายามสูงประมง (รู้สึก et al., 2010) และพื้นที่ที่ มีชื่อเสียง accumulations ของ DFTs (Uhrin et al., 2014) เอาไม่เสมอ แม้ว่า เนื่องจากมันสามารถห้ามปรามการค้นคืน และกำจัดของ DFTs ต้นทุน หลายประเทศอเมริกา มิสซิสซิปปี นอร์ทแคโรไลนา เซาท์แคโรไลนา และ จอร์เจีย พัฒนาโปรแกรมสำหรับลบ DFT ในปี 1990 (Guillory et al., 2001), แต่โปรแกรมทุนยังไม่ต่อเนื่อง ใน Puget เสียง ดัก derelict กู้คืนได้รับส่วนหนึ่งของโปรแกรมเกียร์ประมง derelict ของริสเตรทตะวันตกเฉียงเหนือตั้งแต่ 2002 ปัจจุบัน กู้คืน DFTs เกิดขึ้นในพื้นที่ทราบที่ตกปลาหนักกึ่งสม่ำเสมอ (ตะวันตกเฉียงเหนือสเตรทริ 2014) จากปี 2008 ถึง 2012 เวอร์จิเนียผู้จัดการทรัพยากรดำเนินการวัดอนุรักษ์เข้ากองทุนประมงเรียกสินค้าประมง derelict เกียร์ 32000 กว่าอ่าว Chesapeake ต่ำ (Bilkovic et al., 2014) เป็นราคาขาดทุนปีต่อไปจะค่อนข้างสูง ความพยายามระยะสั้น หรือขาจรมักไม่ทันราคาขาดทุนของชาวประมงจับ ขึ้นอยู่กับความสำเร็จของความพยายามของเวอร์จิเนีย ซึ่งถูกสนับสนุน โดยรัฐบาลกลางฉุกเฉินเพิ่มเติมทุนต่อของหนาวปูม้า dredge ประมง เราขอแนะนำว่า ถ้าโอกาสเกิดขึ้นอื่นๆ เงินฉุกเฉินเพิ่มเติมพิจารณาความพยายามกำจัด DFT โดยชาวประมงเพื่อลดผลกระทบสิ่งแวดล้อมของ DFTs (Havens et al., 2011) เทคนิคการประเมินมาตรฐานและเกณฑ์เอาไปเอาของกับดัก derelict จะช่วยลดจำนวนกับดักในสถานที่เป็นไปได้เอาโปรแกรมจัดการอีกวิธีหนึ่งเพื่อลดผลกระทบของ DFTs คือการ ลดระยะเวลาของการตกปลาผี เรายึดตามข้อมูลในตารางที่ 2 พบว่า ในทุกประมง ดักยังคงผีปลาสำหรับนานกว่าที่คาดไว้ แม้ใน DFTs ไป rot สายและหลบหนีแผงบังคับ ประมงปูอลาสก้า Dungeness, 91% ของกับดักถูกตามระเบียบสาย rot แต่นี้ไม่ได้แปลอัตราการประมงผีล่างในกับดักตามเติบโตทะเลที่ปิดเปิดฝาและล้าโลหะที่ห้ามถูกฝาเปิดเมื่อ rot สายค่า กลับ แนะนำการออกแบบของฝา และ/หรือจำเป็นกับดัก (Maselko et al , 2013) สำหรับบริบท ในวอชิงตัน rot สายคาดว่าจะลดลง 90 – 130 วันหลังจากการสูญเสีย (Antonelis et al., 2011) สังเกตเอาออก DFT และศึกษากับดัก derelict จำลอง (Antonelis et al., 2011) ใน Puget เสียงแนะนำว่า การลดประสิทธิภาพของ rot สายเต็มใช้เวลานานกว่าที่คาด และรายงานสนับสนุนจากอลาสก้าที่เน่าย่อยสลายสายให้ดัก disablement แผงหนีกับดักกับปอ twine ปิดควรจะลดลง 20 – 30 วันใน USVI อย่างไรก็ตาม Clark et al. (2012) นำเสนอข้อมูลเบื้องต้นที่แสดงให้เห็นว่า ใช้เวลาสี่เดือนใน rot สายย่อยสลาย และหนีช่องเปิด ดังนั้น คำแนะนำหนึ่งลดปลาผีเป็นต้องติดตั้งเพิ่มเติมหนีปิด ด้วยวัสดุช่วยกันบนดักปู ทดสอบแผงย่อยสลายยากในอ่าว Chesapeake ด้วยซึ่งเทียบได้กับมาตรฐานกับดักมากมายปู ชีวมวล และขนาด (Bilkovic et al., 2012) เรียบร้อยแล้ว ผลลัพธ์เหล่านี้แนะนำว่า วิธีลดผีปลาอาจไม่ทำงานตามที่ตั้งใจไว้ และขณะที่วิจัยในออกแบบเปลี่ยนแปลงสัญญา มีความจำเป็นสำหรับการวิจัยเพิ่มเติมร่วมกับประมงพาณิชย์ในการพัฒนา และทดสอบการเปลี่ยนแปลงกับดักวัสดุและการออกแบบเพื่อให้แน่ใจว่าผี ปลาพันธุ์เป้าหมายและเป้าหมายไม่ถูกย่อเล็กสุดใน DFTs

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.4.3 โอกาสที่จะลดผลกระทบของ DFTs
วิธีการที่มีอยู่เพื่อลดผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นของ DFTs ความพยายามในการกำจัดสามารถลดจำนวนของ DFTs และควรกำหนดเป้าหมายพื้นที่สูงการสูญเสียมักจะเกี่ยวข้องกับความพยายามประมงสูง (Giordano et al., 2010) และพื้นที่ที่มีการสะสมของที่รู้จักกัน DFTs (Uhrin et al., 2014) กำจัดไม่เคยเป็นไปได้ แต่เพราะมันสามารถเป็นค่าใช้จ่ายที่ต้องห้ามในการดึงและทิ้ง DFTs หลายรัฐรวมทั้งมิสซิสซิปปี, North Carolina, เซาท์แคโรไลนาและจอร์เจียพัฒนาโปรแกรมกำจัดผิวเผินในปี 1990 (Guillory et al., 2001) แต่การระดมทุนสำหรับโปรแกรมที่ไม่ได้รับการอย่างต่อเนื่อง ใน Puget Sound, การกู้คืนกับดักที่ถูกทิ้งร้างเป็นส่วนหนึ่งของภาคตะวันตกเฉียงเหนือช่องแคบริเริ่มโปรแกรมเครื่องมือประมงที่ถูกทิ้งร้างตั้งแต่ปี 2002; ขณะนี้การฟื้นตัวของ DFTs เกิดขึ้นในพื้นที่ที่เป็นที่รู้จักของความพยายามประมงหนักบนพื้นฐานกึ่งปกติ (ภาคตะวันตกเฉียงเหนือริเริ่มช่องแคบ 2014) จาก 2008-2012 เวอร์จิเนียผู้จัดการทรัพยากรดำเนินมาตรการอนุรักษ์ให้กับกองทุนเพื่อดึงชาวประมงกว่า 32,000 รายการจากเครื่องมือประมงที่ถูกทิ้งร้างจากต่ำ Chesapeake Bay (Bilkovic et al., 2014) ขณะที่อัตราการสูญเสียรายปียังคงเป็นที่ค่อนข้างสูงในระยะสั้นหรือความพยายามครั้งเดียวไม่น่าจะให้ทันกับอัตราการสูญเสียของการประมงกับดัก ขึ้นอยู่กับความสำเร็จของความพยายามของเวอร์จิเนียซึ่งได้รับการสนับสนุนโดยฉุกเฉินของรัฐบาลกลางในการระดมทุนเพิ่มเติมดังต่อไปนี้การปิดของฤดูหนาวประมงขุดปูสีฟ้าเราขอแนะนำว่าถ้ามีโอกาสเกิดขึ้นเงินเสริมฉุกเฉินอื่น ๆ ได้รับการพิจารณาสำหรับความพยายามกำจัด DFT โดยชาวประมงเพื่อลด ผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมของ DFTs (เฮเวนส์ et al., 2011) ชุดของเทคนิคการประเมินมาตรฐานและเกณฑ์การกำจัดเพื่อเป็นแนวทางในการกำจัดของกับดักที่ถูกทิ้งร้างจะช่วยให้ผู้จัดการลดจำนวนของกับดักในสถานที่ที่โปรแกรมกำจัดจะเป็นไปได้. วิธีที่จะลดผลกระทบของ DFTs ก็คือการลดระยะเวลาของการประมงผี บนพื้นฐานของข้อมูลในตารางที่ 2 เรากำหนดว่าในการประมงทุกดักปลายังคงผีนานกว่าที่คาดไว้แม้ใน DFTs ไปตามสายเน่าและหลบหนีระเบียบแผง ประมงในอลาสก้าดุงปู 91% ของกับดักอยู่ในการปฏิบัติตามกฎระเบียบของสายเน่า แต่นี้ไม่ได้แปลให้อัตราการประมงผีลดลงในกับดักตามเนื่องจากการเติบโตทางทะเลที่เปิดฝาปิดการใช้งานและความเหนื่อยล้าโลหะที่ห้ามเปิดฝาที่เหมาะสมเมื่อ สายเน่าผุพังบอกว่าการออกแบบของฝาและ / หรือกับดักเป็นสิ่งที่จำเป็น (Maselko et al., 2013) สำหรับบริบทในวอชิงตันสายเน่าคาดว่าจะลดลง 90-130 วันหลังจากการสูญเสีย (Antonelis et al., 2011) ข้อสังเกตในระหว่างการลบ DFT และจำลองการศึกษากับดักที่ถูกทิ้งร้าง (Antonelis et al., 2011) ใน Puget Sound ชี้ให้เห็นว่าการย่อยสลายเต็มรูปแบบของสายเน่าใช้เวลานานกว่าที่คาดไว้และสนับสนุนรายงานจากอลาสก้าที่ย่อยสลายเน่าสายไม่แน่ใจว่าพิการกับดัก แผงหนีกับดักบนปิดด้วยเชือกปอควรจะลดลงใน 20-30 วันใน USVI; แต่คลาร์ก, et al (2012) นำเสนอข้อมูลเบื้องต้นแสดงให้เห็นว่ามันต้องใช้เวลาสี่เดือนสำหรับสายเน่าลดช่องระบายอากาศและหลบหนีไปเปิด ดังนั้นหนึ่งข้อเสนอแนะที่จะลดการตกปลาเป็นผีที่จะต้องหลบหนีเพิ่มเติมแผงปิดด้วยวัสดุที่ย่อยสลายได้ในกับดักปู แผงย่อยสลายได้รับการทดสอบประสบความสำเร็จในอ่าวเชสกับจับเปรียบกับดักมาตรฐานในแง่ของความอุดมสมบูรณ์ปูชีวมวลและขนาด (Bilkovic et al., 2012) ผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าวิธีการที่จะลดการตกปลาผีอาจจะไม่ได้ทำงานตามที่ตั้งใจไว้และในขณะที่การวิจัยในการปรับเปลี่ยนการออกแบบที่มีแนวโน้มมีความจำเป็นสำหรับการวิจัยร่วมกันมากขึ้นกับอุตสาหกรรมการประมงเชิงพาณิชย์ในการพัฒนาและการเปลี่ยนแปลงการทดสอบวัสดุที่กับดักและการออกแบบเพื่อให้แน่ใจว่า ที่ตกปลาผีของเป้าหมายและพันธุ์ไม่ใช่เป้าหมายจะลดลงใน DFTs

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.4.3 . โอกาสที่จะลดผลกระทบของวิธีการ dfts
ที่มีอยู่เพื่อลดผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นจาก dfts . ความพยายามในการกำจัดสามารถลดจำนวน dfts และการสูญเสียพื้นที่เป้าหมายสูงมักจะเกี่ยวข้องกับความพยายามตกปลาสูง ( Giordano et al . , 2010 ) และพื้นที่ที่ทราบการสะสม dfts ( uhrin et al . , 2010 ) เอาเป็นไม่เสมอเป็นไปได้ แม้ว่าเพราะมันสามารถเป็นค่าใช้จ่ายต้องห้ามเพื่อดึงและทิ้ง dfts . รัฐต่าง ๆ รวมถึงมิสซิสซิปปี , North Carolina , South Carolina , และจอร์เจีย , พัฒนาโปรแกรมนี้จัดในช่วงต้นปี 1990 ( guillory et al . , 2001 ) แต่เงินทุนสำหรับโปรแกรมที่ได้รับอย่างต่อเนื่อง ใน puget เสียงคนร่อนเร่กับดักการกู้คืนได้รับส่วนหนึ่งของช่องแคบตะวันตกเฉียงเหนือความคิดริเริ่มของเกียร์ประมงโโปรแกรมตั้งแต่ปี 2002 ; ขณะนี้การกู้คืน dfts เกิดขึ้นในพื้นที่ที่เป็นที่รู้จักของความพยายามตกปลาหนักกึ่งประจํา ( ภาคตะวันตกเฉียงเหนือช่องแคบ Initiative , 2014 ) จากปี 2012 , ผู้จัดการทรัพยากรเวอร์จิเนียใช้มาตรการอนุรักษ์กองทุนชาวประมงเรียกกว่า 32 ,000 รายการของเกียร์ประมงถูกทอดทิ้งจากล่าง Chesapeake Bay ( bilkovic et al . , 2010 ) ในขณะที่อัตราการสูญเสียปีต่อไปจะค่อนข้างสูง ความพยายามระยะสั้นหรือเพียงครั้งเดียวจะไม่มีโอกาสเพื่อให้ทันกับอัตราการสูญเสียของกับดักตกปลา จากความสำเร็จของความพยายาม เวอร์จิเนีย ซึ่งได้รับทุนจากรัฐบาลกลางเงินทุนฉุกเฉินเพิ่มเติม ต่อไปนี้การปิดฤดูหนาวปูขุดประมงเราแนะนำว่าถ้ามีโอกาสอื่นเสริมกองทุนฉุกเฉินได้รับการพิจารณาก่อนหน้านี้เอาความพยายามโดยชาวประมงเพื่อลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมของ dfts ( havens et al . , 2011 )ชุดของเทคนิคการประเมินมาตรฐานและเกณฑ์เอาคู่มือการกำจัดกับดักที่ถูกทอดทิ้งจะช่วยจัดการลดจํานวนกับดักในสถานที่ที่โปรแกรมการกำจัดเป็นไปได้

อีกวิธีที่จะลดผลกระทบของ dfts เพื่อลดระยะเวลาของปลาผี จากข้อมูลในตารางที่ 2 เราตั้งใจว่าทุกอาชีพประมงกับดักต่อเนื่องถึงผีปลานานกว่าที่คาดการณ์ไว้ แม้ใน dfts ในการปฏิบัติตามกฎระเบียบและเน่า สายหนีแผง ในอลาสก้าปู Dungeness ประมง ร้อยละ 91 ของกับดักอยู่ในสอดคล้องกับกฎระเบียบสายเน่าแต่นี้ไม่ได้แปลไปกว่าผีตกปลาในอัตราการเจริญเติบโตที่สอดคล้องกับดักจากทะเลเปิดฝาปิดและโลหะความเหนื่อยล้าที่ต้องห้ามที่เหมาะสมฝาเปิดเมื่อสายไฟเปื่อยสลายบอกว่าออกแบบฝาและ / หรือกับดักจำเป็น ( maselko et al . , 2013 ) สำหรับบริบทในสายไฟวอชิงตันเน่าคาดว่าจะลดลง 90 – 130 วัน หลังจากที่ขาดทุน ( antonelis et al . , 2011 )ข้อสังเกตระหว่างระบบ DFT และจำลองถูกทอดทิ้งกับดักการศึกษา ( antonelis et al . , 2011 ) puget เสียงแนะนำว่า การย่อยสลายเต็มเน่าสายใช้เวลานานกว่าที่คาดไว้ และสนับสนุนรายงานจากอลาสก้าที่การย่อยสลายสายเน่าไม่มั่นใจกับดักทุพพลภาพ . หนีแผงบนกับดักปิดด้วยเชือกปอกระเจาควรจะลด 20 –ใน usvi 30 วัน อย่างไรก็ตาม คลาร์ก et al .( 2012 ) นำเสนอข้อมูลเบื้องต้นพบว่ามันใช้เวลาสี่เดือนสำหรับเน่าสายเนื่องจากหนีช่องระบายอากาศเปิด ดังนั้น หนึ่งข้อเสนอแนะเพื่อลดปลาผี จะต้องติดตั้งเพิ่มเติมยกเว้นปิดด้วยวัสดุย่อยสลายได้ในกับดักปู แผงย่อยสลายได้รับเรียบร้อยแล้วทดสอบในอ่าวเชสส ,เปรียบกับกับดักจับด้วยมาตรฐานในแง่ของปูมากมาย ชีวมวล และขนาด ( bilkovic et al . , 2012 ) ผลลัพธ์เหล่านี้ชี้ให้เห็นว่าวิธีการลดตกปลาผีอาจไม่ทำงานตามที่ตั้งใจไว้ และในขณะที่การวิจัยในการดัดแปลงการออกแบบมีแนวโน้มต้องมีการวิจัยเพิ่มเติมร่วมกันกับอุตสาหกรรมประมงพาณิชย์ เพื่อพัฒนาและทดสอบการเปลี่ยนแปลงกับดักวัสดุและการออกแบบเพื่อให้มั่นใจว่าเป้าหมายและเป้าหมายของผีตกปลาชนิดไม่ลดใน dfts .