Shopping in AmericaSince the 1950s,

Shopping in America

Since the 1950s, American shoppers have been spending their money in suburban malls instead of in downtown business districts. This is even true of shoppers who have to go out of their way to shop in the malls; they will bypass downtown stores (which they might have gotten to by convenient bus) to drive to the brightly bedecked and and weather-free meccas of shopper-heaven. The result, some people claim, is the demise of the central urban commercial district, Downtown, a process leading inevitably toward more widespread urban blight. But why are Americans are so easily lured to shop in malls in the first place?

First, Americans don't like weather. They like to be indoors whenever possible, even on nice days, and they're willing to pay a premium to be protected from the elements. If they can find someone who can afford it, they will even put their sports stadiums under a gigantic bowl, and they love to stay indoors for a day of shopping, perhaps never seeing the sun from the time they first enter until they leave, hours later, relieved of money, oxygen, and much money. Second, Americans love convenience and, except during the crush of major holidays, malls offer plenty of convenient parking. A happy, enormous island of commerce in a sea of asphalt, the mall offers plenty of docking points — usually next to major commercial outlets — for cars that circle in search of the closest slot and an easy entrance.

Third, the mall offers an extraordinary variety of products under its one gigantic roof. Specialty stores and boutiques offer items that people don't realize they need until they're put under the spell of brightly lighted, beautifully furnished window after window of beguiling wares. Malls are built to respond to Americans' insatiable desire for stuff; either that, or a generation of Americans has been genetically engineered to respond to the sellers of stuff. Either way, it works.

And finally, the mall feels safe: it is lighted, warm, dry, busy. Senior citizens are invited to do their walking exercises there in the early hours; physically challenged people easily meander the smooth floors of curbless, stairless businesses in motorized carts; children are amused by clowns and fed at convenient cafeterias in Food Court.

America's Downtown, on the other hand, is often in sad repair. Parking is difficult, if not dangerous, and until you get through the door, it's all outdoors. To get from store to store, you must expose yourself to heat, cold, rain, snow. There are sometimes solicitors to fleece you of change before you even get into a store. If there is a plan here, it is not evident to most shoppers. Where is the information kiosk with a cordial, well-informed attendant to direct you to the nearest clothier, jeweler, fast-food outlet, or bathroom? Is there a bathroom?

What is left in the American Downtown to recommend it to shoppers? Practically nothing. Nothing, that is, unless you regard as important the notion that the businesses you give your money to should be owned by people, families, in your own community. Yes, there may be chain-stores; it seems there has always been a W. T. Grants, a J. C. Penneys, a Whackers. But the people who owned the franchise and worked behind the cash register were people you might meet in your own neighborhood. When you walk into the Downtown hardware store, you often feel wood, not vinyl linoleum, beneath your feet. And some old guy, who seemed old when he sold your father the hammer you use today, will sell you nails in a paper bag, weighing them out by the handful until you get the exact number you need, not the arbitrary number that comes in a hermetically sealed plastic box.

Next door, in the department store, there will be two women who know you by name and who can't wait to help you find what you need or will let you ruminate among the shelves if you want. In the drug store across the street, the pharmacist knows your aches and pains and what you've been taking for them the last five years and what upsets your stomach and knows to call your doctor when the prescription doesn't make sense. If there is a soda fountain there — naah, that's asking too much.

The truth is that the American mall grows where it does because someone with enormously deep pockets decides to plunk it down where there used to be woods or a golf course. He surrounds it with hundreds of acres of parking and waits for people to come spend their money, as he knows they will because people will do what mass advertising tells them to do. Downtown, on the other hand, grew where it did because there was an organic need for it. It was a community's response to a community's needs — neighbors responding to neighbors — and it flourished as the community flourished. If the mall can replace this sense of community, then so be it; it deserves our affection as well as our dollars. If it can't, then we have gained convenient parking and freedom from the weather at an awful price.

Shopping in America

Since the 1950s, American shoppers have been spending their money in suburban malls instead of in downtown business districts. This is even true of shoppers who have to go out of their way to shop in the malls; they will bypass downtown stores (which they might have gotten to by convenient bus) to drive to the brightly bedecked and and weather-free meccas of shopper-heaven. The result, some people claim, is the demise of the central urban commercial district, Downtown, a process leading inevitably toward more widespread urban blight. But why are Americans are so easily lured to shop in malls in the first place?

First, Americans don't like weather. They like to be indoors whenever possible, even on nice days, and they're willing to pay a premium to be protected from the elements. If they can find someone who can afford it, they will even put their sports stadiums under a gigantic bowl, and they love to stay indoors for a day of shopping, perhaps never seeing the sun from the time they first enter until they leave, hours later, relieved of money, oxygen, and much money. Second, Americans love convenience and, except during the crush of major holidays, malls offer plenty of convenient parking. A happy, enormous island of commerce in a sea of asphalt, the mall offers plenty of docking points — usually next to major commercial outlets — for cars that circle in search of the closest slot and an easy entrance.

Third, the mall offers an extraordinary variety of products under its one gigantic roof. Specialty stores and boutiques offer items that people don't realize they need until they're put under the spell of brightly lighted, beautifully furnished window after window of beguiling wares. Malls are built to respond to Americans' insatiable desire for stuff; either that, or a generation of Americans has been genetically engineered to respond to the sellers of stuff. Either way, it works.

And finally, the mall feels safe: it is lighted, warm, dry, busy. Senior citizens are invited to do their walking exercises there in the early hours; physically challenged people easily meander the smooth floors of curbless, stairless businesses in motorized carts; children are amused by clowns and fed at convenient cafeterias in Food Court.

America's Downtown, on the other hand, is often in sad repair. Parking is difficult, if not dangerous, and until you get through the door, it's all outdoors. To get from store to store, you must expose yourself to heat, cold, rain, snow. There are sometimes solicitors to fleece you of change before you even get into a store. If there is a plan here, it is not evident to most shoppers. Where is the information kiosk with a cordial, well-informed attendant to direct you to the nearest clothier, jeweler, fast-food outlet, or bathroom? Is there a bathroom?

What is left in the American Downtown to recommend it to shoppers? Practically nothing. Nothing, that is, unless you regard as important the notion that the businesses you give your money to should be owned by people, families, in your own community. Yes, there may be chain-stores; it seems there has always been a W. T. Grants, a J. C. Penneys, a Whackers. But the people who owned the franchise and worked behind the cash register were people you might meet in your own neighborhood. When you walk into the Downtown hardware store, you often feel wood, not vinyl linoleum, beneath your feet. And some old guy, who seemed old when he sold your father the hammer you use today, will sell you nails in a paper bag, weighing them out by the handful until you get the exact number you need, not the arbitrary number that comes in a hermetically sealed plastic box.

Next door, in the department store, there will be two women who know you by name and who can't wait to help you find what you need or will let you ruminate among the shelves if you want. In the drug store across the street, the pharmacist knows your aches and pains and what you've been taking for them the last five years and what upsets your stomach and knows to call your doctor when the prescription doesn't make sense. If there is a soda fountain there — naah, that's asking too much.

The truth is that the American mall grows where it does because someone with enormously deep pockets decides to plunk it down where there used to be woods or a golf course. He surrounds it with hundreds of acres of parking and waits for people to come spend their money, as he knows they will because people will do what mass advertising tells them to do. Downtown, on the other hand, grew where it did because there was an organic need for it. It was a community's response to a community's needs — neighbors responding to neighbors — and it flourished as the community flourished. If the mall can replace this sense of community, then so be it; it deserves our affection as well as our dollars. If it can't, then we have gained convenient parking and freedom from the weather at an awful price.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ช้อปปิ้งในอเมริกาตั้งแต่ช่วงทศวรรษ 1950 นักช็อปอเมริกันได้รับการใช้จ่ายเงินของพวกเขาในห้างสรรพสินค้าชานเมืองแทนในย่านธุรกิจใจกลางเมือง นี้เป็นจริงแม้แต่ของที่ต้องออกไปเที่ยวให้ร้านค้าในห้างสรรพสินค้า พวกเขาจะข้ามร้านดาวน์ทาวน์ (ซึ่งพวกเขาอาจมีลาบรถสะดวก) เพื่อขับรถไป bedecked ที่สดใส และปราศจากอากาศ meccas สวรรค์นักช้อปและ ผล บางคนเรียกร้อง เป็นลูกกลางเมืองย่านธุรกิจ ดาวน์ กระบวนการย่อมนำไปทางเมืองโรคแพร่หลายมากขึ้น แต่ทำไมมีชาวอเมริกันให้ง่ายงามให้ร้านค้าในห้างสรรพสินค้าแรกครั้งแรก ชาวอเมริกันไม่ชอบสภาพอากาศ พวกเขาต้องการจะเป็นในร่มหากเป็นไปได้ แม้ในวันที่ดี และพวกเขากำลังยินดีจ่ายเบี้ยประกันจะได้รับการป้องกันจากองค์ประกอบ ถ้าพวกเขาสามารถหาคนที่สามารถจ่ายได้ พวกเขาจะได้ใส่ลักษณะน่าตื่นเต้นนักกีฬาภายใต้ชามขนาดใหญ่ และเขาชอบอยู่ในร่มวันแหล่งช็อปปิ้ง อาจจะไม่เห็นดวงอาทิตย์จากเวลาพวกเขาป้อนจนกว่าพวกเขาปล่อย ชั่วโมงในภายหลัง เบาเงิน ออกซิเจน และเงิน สอง ชาวอเมริกันรักความสะดวกสบาย และ ยกเว้นช่วงความสนใจของวันหยุดที่สำคัญ ห้างสรรพสินค้ามากมายที่จอดรถสะดวก มหาศาล แฮปปี้เกาะที่กระทรวงพาณิชย์ในทะเลของยางมะตอย เดอะมอลล์พักเทียบคะแนน — มักจะอยู่ติดกับร้านค้าใหญ่ — สำหรับรถยนต์ที่วงกลมในการค้นหาช่องใกล้เคียงที่สุดและทางง่ายThird, the mall offers an extraordinary variety of products under its one gigantic roof. Specialty stores and boutiques offer items that people don't realize they need until they're put under the spell of brightly lighted, beautifully furnished window after window of beguiling wares. Malls are built to respond to Americans' insatiable desire for stuff; either that, or a generation of Americans has been genetically engineered to respond to the sellers of stuff. Either way, it works. And finally, the mall feels safe: it is lighted, warm, dry, busy. Senior citizens are invited to do their walking exercises there in the early hours; physically challenged people easily meander the smooth floors of curbless, stairless businesses in motorized carts; children are amused by clowns and fed at convenient cafeterias in Food Court.America's Downtown, on the other hand, is often in sad repair. Parking is difficult, if not dangerous, and until you get through the door, it's all outdoors. To get from store to store, you must expose yourself to heat, cold, rain, snow. There are sometimes solicitors to fleece you of change before you even get into a store. If there is a plan here, it is not evident to most shoppers. Where is the information kiosk with a cordial, well-informed attendant to direct you to the nearest clothier, jeweler, fast-food outlet, or bathroom? Is there a bathroom?สิ่งที่เหลืออยู่ในแบบอเมริกันเมืองจะแนะนำให้นักช็อป ในทางปฏิบัติไม่ ไม่ นั่นคือ ถ้าคุณพิจารณาความสำคัญว่า ควรเป็นเจ้าของธุรกิจคุณให้เงินไปคน ครอบครัว ชุมชนของคุณเอง ใช่ อาจมีเชน ดูเหมือนว่าจะมี ทุนต. W., J. C. Penneys, Whackers เป็น แต่คนที่เป็นเจ้าของแฟรนไชส์ และทำงานอยู่เบื้องหลังการลงทะเบียนเงินสด คนคุณอาจพบในละแวกของคุณเอง เมื่อคุณเดินเข้าร้านฮาร์ดแวร์เมือง คุณมักจะรู้สึกไม้ ไม่ไวนิลเสื่อน้ำมัน ใต้เท้าของคุณ และบางคนเก่า ที่ดูเหมือนเดิมเมื่อเขาขายของคุณพ่อคุณใช้วันนี้ค้อน จะขายเล็บในถุงกระดาษ เครื่องชั่งนั้นออก โดยการกำมือจนกว่าจะได้จำนวนที่แน่นอนคุณ ต้อง ไม่กำหนดหมายที่มาในกล่องพลาสติกปิดผนึกระบบประตูถัดไป ในแผนกเก็บ จะมีผู้หญิงสองคนรู้คุณตามชื่อ และที่ไม่สามารถรอเพื่อช่วยให้คุณค้นหาสิ่งที่คุณต้องการ หรือจะให้คุณ ruminate ระหว่างชั้นวางถ้าคุณต้องการ ในร้านขายยาข้ามถนน เภสัชกรจะรู้ว่าคุณปวด และปวด และที่คุณได้รับการไว้ห้าปีอะไร upsets ท้องของคุณ และรู้ว่าจะเรียกแพทย์เมื่อใบสั่งยาที่ไม่เหมาะสม ถ้ามีน้ำพุโซดามี — naah ที่ถูกถามมากเกินไป ความจริงก็คือ ว่า เดอะมอลล์อเมริกาเติบโตที่ไม่เนื่องจากบุคคลที่ มีชื่อเสียงมากลึกกระเป๋าตัดสินใจที่จะ plunk ลงมีใช้ไม้หรือกอล์ฟ เขาล้อมรอบ ด้วยหลายร้อยเอเคอร์ที่จอดรถ และรอคนมาจ่ายเงินของพวกเขา ตามที่เขารู้ว่า พวกเขาจะได้ เพราะคนที่จะทำโฆษณาอะไรใหญ่บอกให้ทำ ดาวน์ทาวน์ คง โตที่มันไม่ได้เนื่องจากมีการอินทรีย์มันต้อง มันตอบสนองความต้องการของชุมชนเป็นชุมชน — ตอบเพื่อนบ้านเพื่อนบ้าน — และก็เจริญรุ่งเรืองเป็นชุมชนที่เจริญรุ่งเรือง ถ้าเดอะมอลล์สามารถแทนชุมชนแห่งนี้ แล้วดังนั้นไม่ว่าจะเป็น มันสมควรจิตของเราเป็นของเราดอลลาร์ ถ้ามันไม่ แล้วเราได้รับจอดรถที่สะดวกและเป็นอิสระจากสภาพอากาศที่ราคามากขึ้น

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ช้อปปิ้งในอเมริกา

ตั้งแต่ปี 1950 , ผู้ซื้อชาวอเมริกันได้รับการใช้จ่ายเงินของพวกเขาในห้างสรรพสินค้าชานเมืองแทนในเขตธุรกิจใจกลางเมือง นี่คือเรื่องจริงของนักช้อปที่ต้องออกไปจากทางของพวกเขาไปที่ร้านในห้าง พวกเขาจะข้ามตัวเมืองร้านค้า ( ซึ่งพวกเขาอาจจะมาถึงโดยรถบัสที่สะดวก ) เพื่อขับไปแจ๊ด bedecked และสภาพอากาศฟรี meccas ของนักช้อปที่สวรรค์ผล บางคนอ้างว่าเป็นการตายของกลางเมืองพาณิชย์ อําเภอเมือง , กระบวนการนําย่อมต่ออย่างกว้างขวางมากขึ้นปัญหาชุมชนแออัด แต่ทำไมคนอเมริกันจึงได้หลอกให้กับร้านค้าในห้างสรรพสินค้าในสถานที่แรก ?

เป็นครั้งแรกที่ชาวอเมริกันไม่ชอบสภาพอากาศ พวกเขาชอบที่จะอยู่ข้างใน เมื่อใดก็ ตามที่เป็นไปได้ แม้ในวันที่ดีและพวกเขายินดีที่จะจ่ายเบี้ยประกันภัย จะได้รับการป้องกันจากองค์ประกอบ ถ้าพวกเขาสามารถหาคนที่สามารถจ่ายได้ พวกเขาก็จะใส่ของพวกเขา อาคารกีฬาในชามขนาดใหญ่และพวกเขารักที่จะอยู่ในบ้านสำหรับวันของการช้อปปิ้ง บางทีไม่เคยเห็นดวงอาทิตย์ จากเวลาที่พวกเขาเข้ามาจนกว่าพวกเขาจะออกไป ชั่วโมงต่อมา โล่งใจของเงิน , ออกซิเจน , เงินและมาก ประการที่สองคนอเมริกันชอบความสะดวกสบาย และ ยกเว้นในช่วงวันหยุดที่สำคัญบี้ของห้างสรรพสินค้าให้มีที่จอดรถสะดวก ความสุข , เกาะใหญ่ของการค้าในทะเลของยางมะตอย เดอะมอลล์มี docking จุด - มักจะติดกับร้าน - พาณิชย์สําคัญสําหรับรถยนต์ที่วงกลมในการค้นหาของและช่องใกล้ทางเข้าง่าย

สามห้างสรรพสินค้ามีความหลากหลายพิเศษของผลิตภัณฑ์ภายใต้ของหนึ่งขนาดใหญ่ หลังคา ร้านค้าพิเศษและร้านเสนอรายการที่คนไม่ตระหนักว่าพวกเขาต้องการจนกว่าพวกเขาจะวางภายใต้การสะกดของโชนแสง ตกแต่งอย่างสวยงาม หน้าต่างหลังหน้าต่างล่อลวงภัณฑ์ ห้างสรรพสินค้าที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อตอบสนองความต้องการของคนอเมริกันที่ละโมบสิ่ง ใดที่หรือรุ่นของชาวอเมริกันที่ถูกดัดแปลงพันธุกรรมเพื่อตอบสนองต่อผู้ขายด้วย ทั้งสองวิธีมันทำงานอย่างไร

และในที่สุดห้างรู้สึกปลอดภัย : มันเป็นประเพณี , อบอุ่น , แห้ง , ยุ่ง ผู้สูงอายุได้รับเชิญไปทำแบบฝึกหัด มีการเดินในชั่วโมงแรก คนทุพพลภาพสามารถคดเคี้ยวพื้นเรียบ curbless stairless , ธุรกิจในเกวียนยนต์ ;เด็กตลกขบขัน โดยอาหารที่สะดวก โรงอาหาร ศูนย์อาหาร

ของอเมริกาในเมือง บนมืออื่น ๆที่มักจะเป็นในการซ่อม เศร้า จอดรถยาก ถ้าไม่เป็นอันตราย และจนกว่าคุณจะได้รับผ่านทางประตู มันกลางแจ้ง ไปร้าน คุณต้องเปิดเผยตัวเองกับความร้อน เย็น ฝน หิมะบางครั้งมีทนายความที่จะขนแกะคุณของการเปลี่ยนแปลงก่อนที่คุณจะเข้าไปในร้าน ถ้ามีแผนที่นี่ก็ไม่ประจักษ์แจ้งกับผู้ซื้อมากที่สุด ที่เป็นข้อมูลตู้ด้วยจริงใจ , มีผู้ดูแลโดยตรงคุณไปตัดเสื้อที่ร้านอาหาร , ร้านค้า , หรือห้องน้ำ มีห้องน้ำมั้ย ?

มีอะไรทิ้งไว้ในเมืองอเมริกันแนะนำให้ผู้ซื้อ ?ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไร เว้นเสียแต่ว่าคุณจะพิจารณาเป็นสำคัญ ความคิดว่าธุรกิจที่คุณเอาเงินของคุณที่ควรจะเป็นของประชาชน ครอบครัว ในชุมชนของคุณเอง ใช่ อาจจะมีร้านโซ่ มันดูเหมือนว่ามีการเสมอ . . อนุญาต , J . C . penneys , whackers .แต่คนที่เป็นเจ้าของแฟรนไชส์ และทำงานหลังลงทะเบียนเงินสดคนคุณอาจพบในชุมชนของคุณเอง เมื่อคุณเดินเข้าไปในตัวเมือง ร้านฮาร์ดแวร์ คุณมักจะรู้สึกว่าไม้ ไม่ใช่ไวนิลเสื่อน้ำมันอยู่ใต้เท้า กับคนแก่ที่ดูเก่า เมื่อเขาขายพ่อค้อนคุณใช้ในวันนี้จะขายคุณเล็บในถุงกระดาษเครื่องชั่งพวกเขาออกโดยการหยิบจนกว่าคุณได้รับหมายเลขที่คุณต้องการแน่นอน ไม่ใช่เปิดเบอร์ที่มาในกล่องพลาสติกปิดสนิท

ประตูถัดไป ในห้างสรรพสินค้า จะต้องมีผู้หญิง 2 คน ที่รู้จักคุณโดยชื่อและผู้ที่ไม่สามารถรอที่จะช่วยให้คุณค้นหาสิ่งที่คุณต้องการ หรือ จะ ให้ คุณ ในชั้นพิจารณา ถ้าคุณต้องการ ในร้านขายยาฝั่งตรงข้ามถนนเภสัชกรที่รู้จักของคุณปวดเมื่อยและปวดและสิ่งที่คุณได้ทำในช่วงห้าปีสำหรับพวกเขาและสิ่งที่ upsets กระเพาะอาหารของคุณและรู้ที่จะเรียกหมอของคุณเมื่อมีใบสั่งยาที่ไม่สมเหตุสมผล หากมีโซดาน้ำพุมี - naah ที่ถามมากเกินไป

ความจริงก็คือห้างที่อเมริกา เติบโตที่ทำ เพราะคนเป็นอันมากกระเป๋าหนักตัดสินใจหย่อนมันลงที่ๆ เคยอยู่ป่าหรือสนามกอล์ฟ เขาล้อมรอบด้วยหลายร้อยเอเคอร์ ที่จอดรถ และ รอให้คนมาใช้จ่ายเงินของพวกเขา เขารู้ว่าพวกเขาจะเพราะคนจะทำอะไรการโฆษณามวลบอกพวกเขาที่จะทำ ตัวเมือง , บนมืออื่น ๆเติบโตที่ทำเพราะต้องการอินทรีย์มัน มันเป็นชุมชนที่ตอบสนองความต้องการของชุมชน เพื่อตอบสนองต่อ - เพื่อนบ้านเพื่อนบ้าน - และเจริญรุ่งเรืองเป็นชุมชนเจริญรุ่งเรือง ถ้าเดอะมอลล์สามารถแทนความรู้สึกนี้ของชุมชนแล้ว ก็ช่างมันเถอะ มันคู่ควรกับความรักของเรา รวมทั้งเหรียญของเรา ถ้ามันไม่ได้จากนั้นเราได้รับที่จอดรถสะดวกสบายและเสรีภาพจากสภาพอากาศที่เลวร้าย

ราคา .

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.