“l wonder who lives here?” she said

“l wonder who lives here?”
she said to herself, peeping round the kitchen. “What tiny plates! And spoons! There must be
seven of them, the table’s laid for seven people.” Upstairs was a bedroom with seven neat little beds. Going back to the kitchen, Snow White had an idea.

“I’ll make them something to eat. When they come home, they’ll be glad to find a meal ready.”
Towards dusk, seven tiny men marched homewards singing. But when they opened the door, to their surprise they found a bowl of hot steaming soup on the table. Upstairs was Snow White, fast asleep on one of the beds. The chief dwarf prodded her gently.

“Who are you?”
he asked. Snow White told them her sad story, and tears sprang to the dwarfs’ eyes. Then one of them said, as he noisily blew his nose:

“Stay here with us!”

“Hooray! Hooray!”
they cheered, dancing joyfully round the little girl. The dwarfs said to Snow White:

“You can live here and tend to the house while we’re down the mine. Don’t worry about your stepmother leaving you in the forest. We love you and we’ll take care of you!” Snow White gratefully accepted their hospitality, and next morning the dwarfs set off for work. But they warned Snow White not to open the door to strangers.

Meanwhile, the servant had returned to the castle, with the heart of a roe deer. He gave it to the cruel stepmother, telling her it belonged to Snow White, so that he could claim the reward. Highly pleased, the stepmother turned again to the magic mirror. But her hopes were dashed, for the mirror replied:
“The loveliest in the land is still Snow White, who lives in the seven dwarfs’ cottage, down in the forest.”
The stepmother was beside herself with rage.

“She must die! She must die!”
she screamed. Disguising herself as an old peasant woman, she put a poisoned apple with the others in her basket. Then, taking the quickest way into the forest, she crossed the swamp at the edge of the trees. She reached the bank unseen, just as Snow White stood waving goodbye to the seven dwarfs on their way to the mine.

Snow White was in the kitchen when she heard the sound at the door: KNOCK! KNOCK!

“Who’s there?”
she called suspiciously, remembering the dwarfs advice.

“I’m an old peasant woman selling apples,”
came the reply.

“I don’t need any apples, thank you,” she replied.

“But they are beautiful apples and ever so juicy!”
said the velvety voice from outside the door.

“I’m not supposed to open the door to anyone,”
said the little girl, who was reluctant to disobey her friends.

“And quite right too! Good girl! If you promised not to open up to strangers, then of course you can’t buy. You are a good girl indeed!”
Then the old woman went on.

“And as a reward for being good, I’m going to make you a gift of one of my apples!”
Without a further thought, Snow White opened the door just a tiny crack, to take the apple.

“There! Now isn’t that a nice apple?”
Snow White bit into the fruit, and as she did, fell to the ground in a faint: the effect of the terrible poison left her lifeless instantly.

Now chuckling evilly, the wicked stepmother hurried off. But as she ran back across the swamp, she tripped and fell into the quicksand. No one heard her cries for help, and she disappeared without a trace.

Meanwhile, the dwarfs came out of the mine to find the sky had grown dark and stormy. Loud thunder echoed through the valleys and streaks of lightning ripped the sky. Worried about Snow White they ran as quickly as they could down the mountain to the cottage.

There they found Snow White, lying still and lifeless, the poisoned apple by her side. They did their best to bring her alive, but it was of no use.

They wept and wept for a long time. Then they laid her on a bed of rose petals, carried her into the forest and put her in a crystal coffin.

Each day they laid a flower there.

Then one evening, they discovered a strange young man admiring Snow White’s lovely face through the glass. After listening to the story, the Prince (for he was a prince!) made a suggestion.

“If you allow me to take her to the Castle, I’ll call in famous doctors to waken her from this peculiar sleep. She’s so lovely I’d love to kiss her!”
He did, and as though by magic, the Prince’s kiss broke the spell. To everyone’s astonishment, Snow White opened her eyes. She had amazingly come back to life! Now in love, the Prince asked Snow White to marry him, and the dwarfs reluctantly had to bid good bye to Snow White.

From that day on, Snow White lived happily in a great castle. But from time to time, she was drawn back to visit the little cottage down in the forest, to her dwarf friends.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"สงสัย l ที่อาศัยอยู่ที่นี่?"
เธอกล่าวกับตัวเองแอบรอบครัว "สิ่งเล็ก ๆ แผ่น! และช้อน! ต้องมี
เจ็ดของพวกเขาตารางที่วางไว้สำหรับเจ็ดคน. "ชั้นบนเป็นห้องนอนที่มีเตียงเจ็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้อย่างเป็นระเบียบ จะกลับไปที่ห้องครัว, หิมะสีขาวมีความคิด.

"ฉันจะทำให้พวกเขามีบางสิ่งบางอย่างที่จะกิน เมื่อพวกเขากลับมาบ้านพวกเขาจะดีใจที่จะหาอาหารพร้อม. "
ต่อพลบค่ำเจ็ดคนเล็กเดินไปยังบ้านร้องเพลง แต่เมื่อพวกเขาเปิดประตูความประหลาดใจของพวกเขาพวกเขาพบว่าชามซุปนึ่งร้อนบนโต๊ะ ชั้นบนเป็นหิมะสีขาวหลับไปอย่างรวดเร็วหนึ่งของเตียง คนแคระหัวหน้าแหย่เธอเบา ๆ .

"คุณเป็นใคร?"
เขาถาม หิมะสีขาวบอกพวกเขาว่าเรื่องเศร้าของเธอและน้ำตาผุดต่อตาคนแคระ ' จากนั้นหนึ่งของพวกเขากล่าวว่าในขณะที่เขาดังระเบิดจมูกของเขา:

"อยู่ที่นี่กับเรา" ไชโย

"! ไชโย! "
พวกเขาโห่ร้องเต้นรำอย่างมีความสุขตลอดทั้งสาวน้อย ดาวแคระพูดกับหิมะสีขาว:

"ที่คุณสามารถอยู่ที่นี่และมีแนวโน้มที่จะไปที่บ้านขณะที่เรากำลังลงเหมือง ไม่ต้องกังวลกับแม่เลี้ยงของคุณออกจากคุณในป่า เรารักคุณและเราจะดูแลคุณ! "หิมะสีขาวสุดซึ้งที่ได้รับการยอมรับการต้อนรับของพวกเขา,และเช้าวันรุ่งขึ้นพวกคนแคระออกเดินทางไปทำงาน แต่พวกเขาก็เตือนหิมะสีขาวที่จะไม่เปิดประตูให้คนแปลกหน้า.

ขณะที่ข้าราชการได้กลับไปยังปราสาทที่มีหัวใจของยองยอง เขามอบมันให้กับแม่เลี้ยงใจร้ายเธอบอกมันเป็นหิมะสีขาวเพื่อที่เขาจะเรียกร้องรางวัล ยินดีที่สูงแม่เลี้ยงเปิดอีกครั้งเพื่อให้กระจกวิเศษ แต่ความหวังของเธอถูกประสำหรับกระจกตอบ:
"น่ารักในแผ่นดินยังคงเป็นหิมะสีขาวที่อาศัยอยู่ในกระท่อมคนแคระทั้งเจ็ด 'ลงไปในป่า."
แม่เลี้ยงเป็นข้างตัวเองด้วยความโกรธ

"เธอจะต้องตาย. เธอจะต้องตาย! "
เธอกรีดร้อง ภาพลักษณ์ของตัวเองในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งที่ชาวนาเก่าเธอใส่แอปเปิ้ลอาบยาพิษกับคนอื่น ๆ ในตะกร้าของเธอ แล้วเอาวิธีที่เร็วที่สุดเข้าไปในป่าเธอข้ามหนองน้ำที่ขอบของต้นไม้ เธอเอื้อมมือที่มองไม่เห็นธนาคารเช่นเดียวกับหิมะสีขาวยืนโบกมืออำลากับคนแคระทั้งเจ็ดทางของพวกเขาไปยังเหมือง

หิมะสีขาวในห้องครัวเมื่อเธอได้ยินเสียงที่ประตู. เคาะ! เคาะ

"นั่นใครน่ะ?"
ที่เธอเรียกว่ามีพิรุธจำคำแนะนำที่ดาวแคระ.

"ฉันผู้หญิงชาวนาเก่าขายแอปเปิ้ล"
ตอบมา.

"ฉันไม่จำเป็นต้องใช้แอปเปิ้ลขอขอบคุณคุณ" เธอตอบ.

"แต่พวกเขามีแอปเปิ้ลที่สวยงามและเคยฉ่ำครับ"
เสียงนุ่มจากด้านนอกประตูกล่าวว่า.

"ฉันไม่ควรจะเปิด ประตูให้กับทุกคน "
กล่าวว่าสาวน้อยที่ไม่เต็มใจที่จะเชื่อฟังเพื่อน ๆ ของเธอ.

" และค่อนข้างขวาด้วย! ดีสาว! ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่เปิดขึ้นกับคนแปลกหน้าแล้วแน่นอนคุณไม่สามารถซื้อคุณเป็นผู้หญิงที่ดีแน่นอน "
แล้วหญิงชราคนหนึ่งเดินขึ้นไปบน.

" และเป็นรางวัลสำหรับการเป็นคนดีผมจะทำให้คุณของขวัญแห่งหนึ่งของแอปเปิ้ลของฉัน "
โดยไม่ต้องหิมะต่อไปคิด เปิดประตูสีขาวเพียงรอยแตกเล็ก ๆ ที่จะใช้แอปเปิ้ล.

"มี! ตอนนี้ไม่ได้ว่าแอปเปิ้ลดี "
บิตหิมะสีขาวเป็นผลไม้และขณะที่เธอได้ล้มลงกับพื้นในลม:ผลของพิษร้ายทิ้งให้เธอตายทันที.

ตอนนี้หัวเราะชั่วร้าย, แม่เลี้ยงคนชั่วร้ายก็รีบออกไป แต่ในขณะที่เธอวิ่งกลับข้ามบึงเธอสะดุดและตกลงไปในบ่อทรายดูด ไม่มีใครได้ยินเสียงร้องของเธอเพื่อขอความช่วยเหลือและเธอก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย.

ขณะที่คนแคระเดินออกมาจากเหมืองที่จะหาท้องฟ้าที่มืดได้เติบโตและมีพายุฟ้าร้องดังสะท้อนผ่านหุบเขาและริ้วฟ้าผ่าฉีกท้องฟ้า กังวลเกี่ยวกับหิมะสีขาวพวกเขาวิ่งอย่างเร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาจะลงจากภูเขาไปที่กระท่อม.

พวกเขาพบว่ามีหิมะสีขาวนอนอยู่และยังคงไม่มีชีวิตชีวา, แอปเปิ้ลอาบยาพิษอยู่เคียงข้างเธอ ที่พวกเขาทำอย่างดีที่สุดเพื่อพาเธอยังมีชีวิตอยู่ แต่มันก็เป็นของใช้ไม่ได้.

พวกเขาร้องไห้และร้องไห้เป็นเวลานานแล้วพวกเขาวางเธอลงบนเตียงของกลีบกุหลาบพาเธอเข้าไปในป่าและทำให้เธอนอนในโลงศพคริสตัล.

ในแต่ละวันพวกเขาวางดอกไม้มี.

แล้วในเย็นวันหนึ่งพวกเขาพบชายหนุ่มแปลกชื่นชมหิมะสีขาวน่ารัก เผชิญผ่านกระจก หลังจากได้ฟังเรื่องราวของเจ้าชาย (สำหรับเขาเป็นเจ้าชาย!) ทำข้อเสนอแนะ.

"ถ้าคุณให้ฉันจะพาเธอไปยังปราสาท,ฉันจะเรียกในแพทย์ที่มีชื่อเสียงของเธอตื่นขึ้นจากการนอนหลับที่แปลกประหลาดนี้ เธอเป็นคนที่น่ารักดังนั้นฉันชอบที่จะจูบเธอ "
ที่เขาทำและในขณะที่แม้ว่าด้วยเวทมนตร์, จูบของเจ้าชายยากจนสะกด ความประหลาดใจของทุกคนหิมะสีขาวที่เปิดตาของเธอ เธอเคยมาที่น่าอัศจรรย์ใจกลับมามีชีวิต! ขณะนี้อยู่ในความรักเจ้าชายหิมะขาวถามว่าจะแต่งงานกับเขาและคนแคระอย่างไม่เต็มใจมีการเสนอราคาลากับหิมะสีขาว.

ตั้งแต่วันที่หิมะสีขาวอาศัยอยู่อย่างมีความสุขในปราสาทที่ยิ่งใหญ่ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็ถูกดึงกลับไปที่กระท่อมเล็ก ๆ น้อย ๆ ลงไปในป่าให้เพื่อนของเธอคนแคระ.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"l พบที่อยู่ที่นี่"
เธอบอกกับตัวเอง peeping รอบครัว "แผ่นอะไรเล็ก ๆ และช้อน ต้อง
เจ็ดของพวกเขา ตารางของวางเจ็ดคน " ชั้นบนมีห้องนอนที่ มีเตียงเล็กน้อยเรียบร้อยเจ็ด กลับไปยังห้องครัว หิมะขาวมีความคิด

"ฉันจะให้สิ่งที่กิน เมื่อพวกเขามาบ้าน พวกเขาจะยินดีพร้อมอาหารขึ้น "
ต่อค่ำ เจ็ดคนเล็ก ๆ เดินร้องเพลง homewards แต่เมื่อพวกเขาเปิดประตู เพื่อประหลาดใจของพวกเขา พวกเขาพบน้ำซุบร้อนนึ่งบนตาราง ชั้นบนมีหิมะขาว หลับบนเตียงหนึ่งอย่างรวดเร็ว แคระหัวหน้า prodded เธอเบา ๆ

"คุณเป็นใคร"
เขาถาม หิมะขาวบอกว่า เรื่องเศร้า และน้ำตา sprang เข้าตาแคระ แล้ว หนึ่งในพวกเขาว่า ตามเขาได้พัดฟ้าลั่นครืนจมูกของเขา:

"พักกับเรา"

"Hooray Hooray "
จะโห่ร้อง เต้นรำ joyfully ปัดสาวน้อย แคระการกล่าวว่า หิมะขาว:

"คุณสามารถอยู่ที่นี่ และมีแนวโน้มที่บ้านขณะที่เรากำลังลงเหมืองได้ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับแม่เลี้ยงของคุณออกจากคุณในป่า เรารักคุณ และเราจะดูแลคุณ" หิมะขาวควระรับความสะดวกสบาย และเช้าวันถัดไปแคระการชดเชยสำหรับการทำงาน แต่พวกเขาเตือนหิมะขาวไม่ให้เปิดประตูให้คนแปลกหน้า

ขณะเดียวกัน คนรับใช้ก็กลับไปปราสาท ด้วยความเต็มใจของเดียร์โร เขาให้มันแม่เลี้ยงโหดร้าย บอกเธอจะอยู่กับหิมะขาว เพื่อให้เขาสามารถเรียกร้องรางวัล พอใจมาก แม่เลี้ยงที่เปิดใหม่อีกครั้งกับกระจกวิเศษ แต่ความหวังของเธอถูกเส้น ประ สำหรับกระจกตอบ:
"loveliest ในที่ดินยังคงเป็นหิมะขาว อาศัยอยู่ในกระท่อมของคนแคระทั้งเจ็ด ลงในป่า"
แม่เลี้ยงเป็นด้านข้างของตัวเอง ด้วยความโกรธ

"เธอต้องตาย เธอต้องตาย"
เธอกรีดร้องขึ้น เธอ disguising ตัวเองเป็นหญิงชาวนา ใส่แอปเปิ้ล poisoned กับคนอื่น ๆ ในตะกร้าของเธอ มีวิธีเร็วที่สุดแล้ว เข้าป่า เธอข้ามบึงริมต้นไม้ เธอถึงธนาคาร unseen เหมือนหิมะขาวยืนโบกลากับคนแคระทั้งเจ็ดในการเหมือง

หิมะขาวอยู่ในห้องครัวเมื่อเธอได้ยินเสียงที่ประตู: เคาะ เคาะ!

"ใครอยู่ที่นั่น"
เธอเรียกพิรุธ จดจำคำแนะนำแคระ

"ฉันหญิงชาวนาขายแอปเปิ้ล
ตอบกลับมา

"ฉันไม่ต้องการแอปเปิ้ล ขอบคุณ เธอตอบ

" แต่แอปเปิ้ลสวยฉ่ำมากยิ่ง! "
กล่าวว่า เสียง velvety จากนอกประตู

"ฉันก็ไม่ควรจะเปิดประตูให้ทุกคน
กล่าวว่า ลูกสาว ที่ขัดเพื่อนไม่

"และค่อนข้างไปทางขวาเกินไป เด็กดี! ถ้าคุณสัญญาว่า จะไม่ให้เปิด ได้คนแปลกหน้า แล้วแน่นอน คุณไม่ซื้อ คุณเป็นผู้หญิงดีแน่นอน "
แล้วหญิงชราไป

"และ เป็นรางวัลสำหรับการดี ฉันจะทำให้คุณเป็นของขวัญของแอปเปิ้ลของฉัน "
ไม่คิดเพิ่มเติม หิมะขาวเปิดประตูเพียงตัวเล็ก ๆ แตก แอปเปิ้ลจะ

"มี ตอนนี้ไม่ได้ที่แอปเปิ้ลดี? "
หิมะขาวมากเป็นผลไม้ และเป็นเธอไม่ได้ ตกไปพื้นดินในการสลบที่คล้ายกับ: ผลของยาพิษน่ากลัวเหลือเธอ lifeless ทันที

ตอนนี้ chuckling evilly แม่เลี้ยงคนชั่วรีบปิด แต่เธอกลับวิ่งข้ามพรุ เธอ tripped และตกลงไปในทรายดูด ไม่มีใครได้ยินเสียงเธอร้องขอความช่วยเหลือ และเธอหายไป โดยติดตามตัว

ขณะเดียวกัน แคระมาจากเหมืองหาท้องฟ้ามีโตสีเข้ม และพายุ ฟ้าร้องเสียงดังได้พูดย้ำผ่านหุบเขาและสายฟ้าผ่าคัดลอกท้องฟ้า กังวลเกี่ยวกับหิมะขาวหนีเป็นอย่างที่พวกเขาสามารถลงจากภูเขาเพื่อคอทเทจ

มีพวกเขาพบหิมะขาว นอน lifeless แอปเปิ้ล poisoned เคียงข้างเธอ พวกเขาได้ดีที่สุดเพื่อให้เธอมีชีวิต แต่ มันเป็นของใช้ไม่

จะร้องไห้ และร้องไห้เป็นเวลานาน แล้วพวกเขาวางเธอบนเตียงของกลีบกุหลาบ ทำเธอเข้าป่า และใส่เธอในแบบคริสตัลหีบศพ

แต่ละวันที่พวกเขาวางมีดอกไม้

แล้วตอนเย็นหนึ่ง พวกเขาพบชายหนุ่มแปลกหน้าสวยหิมะขาวผ่านแก้วชื่นชม หลังจากฟังเรื่องราว เจ้าชาย (สำหรับพระองค์เจ้า) ทำข้อเสนอแนะ

"ถ้าคุณให้ฉันพาเธอไปยังปราสาท เราจะเรียกในแพทย์ที่มีชื่อเสียงกับ waken เธอจากนี้นอนแปลกประหลาด เธอไม่สวยจะชอบจูบเธอ "
พระองค์ และยากประหนึ่ง สะกด จูบของเจ้าชายจนการสะกด การของทุกคน astonishment หิมะขาวเปิดตาของเธอ เธอได้น่าอัศจรรย์กลับมาชีวิต ตอนนี้รัก เจ้าชายถามหิมะขาวจะแต่งงานกับเขา และแคระที่มีอย่างไม่เต็มใจเสนอกูดขาวหิมะ

จากวันที่บน หิมะขาวอาศัยอย่างมีความสุขดีในการ แต่เวลา เธอออกกลับไปกระท่อมน้อยลงในป่า กับเพื่อนแคระ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" l ความน่ามหัศจรรย์ใจที่มีชีวิตอยู่ที่นี่หรือไม่?"
เธอพูดกับตัวเองว่าท่านทั้งสองแสร้งทำทีไปรอบห้องครัว "แผ่นทำความร้อนขนาดเล็ก! และช้อน! ต้องมี
เจ็ดของเขาตารางของมาวางไว้เพื่อเจ็ดคน"ขึ้นไปชั้นบนเป็นห้องนอนพร้อมด้วยเตียงนอนขนาดคิงส์ไซด์ขนาดเล็กเจ็ดเป็นระเบียบเรียบร้อย กำลังจะกลับไปที่ห้องครัวหิมะสีขาวมีความคิดที่.

"ผมจะทำให้บางสิ่งบางอย่างเพื่อการรับประทานอาหาร เมื่อพวกเขากลับมาบ้านก็จะดีใจที่จะได้พบกับอาหารพร้อม"
ทางโพล้เพล้เจ็ดคนเล็กเดินขบวนร้องเพลงกลับบ้าน แต่เมื่อเปิดประตูที่เป็นที่ประหลาดใจของพวกเขาก็พบโถบรรจุอาหารที่นึ่งของซุปร้อนบนโต๊ะ ทางด้านชั้นบนเป็นสีขาวหิมะผล็อยหลับไปบนหนึ่งในเตียงนอน แคระแกร็นหัวหน้าจ้ำจี้ของเธออย่างนุ่มนวล.

"คุณเป็นใคร?"
เขาถาม หิมะสีขาวบอกว่าเขาและน้ำตาเรื่องน่าเศร้าของเธอกระโดดมายังที่ dwarfs 'ตา แล้วหนึ่งในนั้นว่า"เขาเสียงอึกทึกพัดจมูกของเขา:

"การเข้าพักอยู่ที่นี่กับเรา!"

" hooray hooray !"
พวกเขาพวกเขาได้พากันโห่ร้องแสดงความยินดีการเต้นรำหน้าชื่นตาบานรอบสาวน้อย ที่ dwarfs กล่าวว่าหิมะสีขาว:

"คุณจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ที่นี่และมีแนวโน้มไปที่บ้านในขณะที่เรากำลังลงของเราได้ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับแม่เลี้ยงของคุณให้คุณในป่า เรารักคุณและเราจะได้ดูแลท่าน!"หิมะสีขาวด้วยความรู้สึกขอบคุณไมตรีจิตรของพวกเขาได้รับการยอมรับและในตอนเช้าวันถัดไปที่ dwarfs สำหรับตั้งค่าปิดทำงาน แต่เตือนหิมะสีขาวเพื่อไม่ให้เปิดประตูให้คนแปลกหน้า.

ในขณะที่ผู้รับใช้ที่ได้กลับมาเพื่อไปยังปราสาทที่มีหัวใจของกวางไข่ที่ เขาให้แม่เลี้ยงใจร้ายที่บอกมันเป็นของสีขาวหิมะที่เขาไม่สามารถอ้างว่าเงินรางวัล เป็นความยินดีแม่เลี้ยงที่เปิดอีกครั้งเพื่อกระจกวิเศษ แต่ความหวังของเธอได้กระโจนเข้าหาสำหรับกระจกที่ตอบ
"มีความงดงามมากที่สุดในที่ดินที่ได้รับยังหิมะสีขาวที่มีชีวิตอยู่ในเจ็ด dwarfs 'กระท่อมลงในป่า"
แม่เลี้ยงที่อยู่ด้านข้างตัวเธอเองด้วยความโกรธแค้น.

"เธอก็ต้องตาย เธอก็ต้องตาย!"เธอร้องโอดโอย
อำพรางตัวเธอเองเป็นหญิงชาวนาเก่าที่เธอใส่แอปเปิลวางยาพิษที่คนอื่นที่อยู่ในตะกร้าสินค้าของเธอ จากนั้นจึงนำวิธีที่รวดเร็วที่สุดที่เข้าสู่ป่าเธอมีเครื่องหมายกากบาทขีดทับหนองน้ำที่บริเวณริมขอบของต้นไม้ที่ เธอก็มาถึงธนาคารที่เราไม่เห็นเพียงเป็นสีขาวหิมะยืนโบกมือลากับเจ็ด dwarfs บนเส้นทางของพวกมันเพื่อไปยังเหมือง.

หิมะสีขาวอยู่ในห้องครัวที่เธอได้ยินเสียงที่ประตูตี จัดให้!

"ผู้ที่มีหรือไม่?"
เธอเรียกว่ามีความสงสัย,จำ dwarfs คำแนะนำ.

"ผมที่เก่าชาวนาหญิงขายแอปเปิล,"
มาตอบ.

"ผมไม่จำเป็นต้องขอขอบคุณคุณแอปเปิลใดๆ"เธอตอบ.

"แต่ก็มีความสวยงามแอปเปิลและไม่มีน้ำมาก!"
พูดว่า"เสียงเป็นกำมะหยี่จากด้านนอกประตูที่.

"ผมไม่คิดว่าในการเปิดประตูไปให้กับคนอื่น"
"เด็กหญิงตัวน้อยที่ยังไม่เต็มใจจะไม่เชื่อฟังเพื่อนของเธอ.

"และค่อนข้างอยู่มากเกินไป ดีสาว! หากคุณไม่ได้สัญญาว่าจะให้เปิดโล่งไปสู่คนแปลกหน้าจากนั้นของหลักสูตรที่คุณไม่สามารถซื้อคุณเป็นหญิงสาวที่ดีจริงๆ!"
แล้วหญิงชราที่เข้าไปใน.

"และเพื่อเป็นการตอบแทนความพยายามของการที่ดีผมจะทำให้คุณของขวัญหนึ่งในแอปเปิลของฉัน!"
โดยไม่คิดว่าต่อไปที่มีหิมะสีขาวเปิดประตูได้ในระยะทางที่เป็นเช่นนี้จะนำแอปเปิลขนาดเล็กที่.

" ในตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ว่าแอปเปิลที่สวยงามได้หรือไม่?"
หิมะสีขาวลงไปในผลไม้และเป็นเธอก็ตกอยู่กับพื้นที่ในยามที่มีผลบังคับใช้ที่มีพิษร้ายแรงที่ด้านซ้ายของเธอไร้ชีวิตทันที.

ตอนนี้หัวเราะ evilly แม่เลี้ยงคนชั่วให้รีบปิด แต่เมื่อเธอก็วิ่งกลับไปในหนองน้ำที่เธออาจทำให้สะดุดล้มและลงไปในทรายดูดได้ ไม่มีใครได้ยินเสียงร้องของเธอสำหรับวิธีใช้และเธอก็หายตัวไปไม่มีร่องรอย.

ขณะที่ dwarfs ออกมาจากเหมืองเพื่อค้นหาท้องฟ้าที่มีสีเข้มขึ้นและพายุเสียงฟ้าร้องเสียงดังและเสียงดังก้องไปทั่วขุนเขาผ่านทางแถบหุบเขาของสายฟ้าแลบบนท้องฟ้าที่ถูกหลอก กังวลเรื่องหิมะสีขาวพวกเขาพากันวิ่งได้อย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาสามารถทำได้ลงจาก ภูเขา ไปที่กระท่อมที่.

ก็ยังพบว่ามีหิมะสีขาวนอนนิ่งและไร้ชีวิตแอปเปิลวางยาพิษโดยด้านข้างของเธอ. ก็ดีที่สุดของเขาเพื่อทำให้เธอมีชีวิตอยู่แต่ก็ไม่มีใช้.

ต่างก็ร้องไห้และร้องไห้เป็นเวลายาวนานจากนั้นเขาก็วางของเธอบนเตียงที่ขึ้นกลีบดอกพาเธอไปในป่าและใส่โลงศพของเธอในคริสตัลที่.

แต่ละวันเขาก็วางดอกไม้ที่มี.

จากนั้นหนึ่งในช่วงเย็นพวกเขาพบชายหนุ่มแปลกหน้าที่ชื่นชมใบหน้าที่สวยงามของสีขาวหิมะผ่านกระจก หลังจากฟังเรื่องราวที่ Prince (เพราะเขาเป็นเจ้าชายที่!)ทำให้คำแนะนำ.

"หากคุณอนุญาตให้ผมนำของเธอเพื่อไปยังปราสาทฉันจะโทรติดต่อในแพทย์ที่มีชื่อเสียงในการตื่นจากหลับใหลของเธอมีลักษณะเฉพาะแห่งนี้ เธอเป็นที่สวยงามดังนั้นผมอยากจะรักที่จะจูบเธอ!"
เขาและแม้จะโดยความน่ามหัศจรรย์ใจจูบของเจ้าชายที่ทำลายตรวจสอบตัวสะกด เพื่อความประหลาดใจของทุกคนหิมะสีขาวเปิดให้บริการดวงตาของเธอ เธอกลับมาในชีวิตอย่างน่ามหัศจรรย์ใจ ในความรักซึ่งได้ถามหิมะสีขาวจะแต่งงานกับเขาและที่ dwarfs ได้สั่งให้ลาที่ดีเพื่อไปยังสีขาวหิมะอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก.

จากวันที่บนหิมะสีขาวอาศัยอยู่อย่างมีความสุขในปราสาทที่ดีเยี่ยม แต่ในช่วงเวลาเธอก็กลับมาเพื่อเที่ยวชมกระท่อมขนาดเล็กที่ลงไปในป่าเพื่อไปยังเพื่อนของเธอแคระแกร็น.