it's so beautiful here, she says, t

it's so beautiful here, she says, this moment now. and this moment, now. and I never thought I would find her here: flannel and satin, my four walls transformed. but she's looking at me, straight to center, no room at all for any other thought. and I know I don't want this. oh I swear I don't want this. there's a reason I don't want this but I forgot. in the terminal she sleeps on my shoulder, hair falling forward, mouth all askew. fluorescent announcements beat their wings overhead: passengers missing, we're looking for you. and she dreams through the noise, her weight against me, face pressed into the corduroy grooves. maybe it means nothing but I'm afraid to move. and the words: they're everything and nothing. I want to search for her in the offhand remarks. who are you, taking coffee, no sugar? who are you, echoing street signs? who are you, the stranger in the shell of a lover, dark curtains drawn by the passage of time? oh words, like rain, how sweet the sound. well anyway, she says, I'll see you around...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ก็สวยงามเพื่อให้ที่นี่เธอบอกว่าช่วงเวลานี้ในขณะนี้ และขณะนี้ในขณะนี้ และฉันไม่เคยคิดว่าฉันจะพบเธอที่นี่: ผ้ากำมะหยี่และผ้าซาตินสี่ผนังของฉันเปลี่ยน แต่เธอมองมาที่ฉันตรงกลาง, ห้องที่ทุกคนสำหรับความคิดอื่น ๆ และฉันรู้ว่าฉันไม่อยากให้เรื่องนี้ โอ้ฉันสาบานฉันไม่อยากให้เรื่องนี้ มีเหตุผลที่ผมไม่อยากให้เรื่องนี้ แต่ผมลืม ใน terminal เธอนอนบนไหล่ของฉันผมล้มไปข้างหน้าปากไว้วางใจทั้งหมด ประกาศเรืองชนะปีกของพวกเขาค่าใช้จ่าย: ผู้โดยสารหายไปเรากำลังมองหาคุณ และเธอฝันผ่านเสียงน้ำหนักของเธอกับฉันใบหน้ากดลงร่องริ้ว บางทีมันอาจจะหมายถึงอะไร แต่ฉันกลัวที่จะย้าย และคำพูดที่พวกเขากำลังทุกอย่างและไม่มีอะไร ฉันต้องการที่จะหาเธอในหมายเหตุเฉพาะหน้า ที่คุณจะเอากาแฟน้ำตาลไม่? ที่คุณสะท้อนป้ายถนน? คุณเป็นใครคนแปลกหน้าในเปลือกของคนรัก, ผ้าม่านสีเข้มวาดโดยเนื้อเรื่องของเวลาหรือไม่ โอ้คำเช่นฝนวิธีหวานเสียง ด้วยล่ะค่ะเธอบอกว่าฉันจะเห็นคุณไปรอบ ๆ ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่นี่มันสวยมาก เธอกล่าวว่า เวลานี้ ตอนนี้ และ ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ฉันไม่เคยคิดว่าจะเจอเธอที่นี่ : ผ้าขนหนูและผ้าซาติน , สี่ผนังเปลี่ยน แต่เธอมองฉันอยู่ตรงกลาง ไม่มีห้องสำหรับใด ๆอื่น ๆคิด และฉันรู้ว่าฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้ โอ้ ฉันสาบาน ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้ นั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่ต้องการ แต่ฉันลืม ใน terminal หลับบนไหล่ของฉันผมล้มไปข้างหน้า ปากทุกเก ประกาศเรืองชนะปีกเหนือศีรษะ : ผู้โดยสารหาย เราจะตามหาคุณ และความฝันของเธอผ่านเสียง น้ำหนักของเธอกับฉัน ใบหน้ากดลงริ้วร่อง บางทีมันอาจหมายถึงอะไร แต่ฉันก็กลัวที่จะย้าย และคำที่ : พวกเขาทุกอย่างและไม่มีอะไร ต้องการค้นหาเธอกล่าวโดยไม่ใส่ใจ . นายเป็นใครเอากาแฟไม่ใส่น้ำตาล ? นายเป็นใคร ทั้งนี้ถนนสัญญาณ นายเป็นใคร คนแปลกหน้าในเปลือกของคนรัก มืด ผ้าม่านที่วาดโดยกาลเวลา ? โอ้ คำพูด เหมือนฝนจะตก แล้วหวานเสียง ยังไงก็ตาม เธอว่า แล้วเจอกัน . . . . . . .