very afternoon, as they were coming

very afternoon, as they were coming from school, the children used to go and play in the Giant's garden.

It was a large lovely garden, with soft green grass. Here and there over the grass stood beautiful flowers like stars, and there were twelve peach-trees that in the spring-time broke out into delicate blossoms of pink and pearl, and in the autumn bore rich fruit. The birds sat on the trees and sang so sweetly that the children used to stop their games in order to listen to them. "How happy we are here!" they cried to each other.

One day the Giant came back. He had been to visit his friend the Cornish ogre, and had stayed with him for seven years. After the seven years were over he had said all that he had to say, for his conversation was limited, and he determined to return to his own castle. When he arrived he saw the children playing in the garden.

"What are you doing here?" he cried in a very gruff voice, and the children ran away.

"My own garden is my own garden," said the Giant; "any one can understand that, and I will allow nobody to play in it but myself." So he built a high wall all round it, and put up a notice-board.

TRESPASSERS
WILL BE
PROSECUTED

He was a very selfish Giant.

The poor children had now nowhere to play. They tried to play on the road, but the road was very dusty and full of hard stones, and they did not like it. They used to wander round the high wall when their lessons were over, and talk about the beautiful garden inside. "How happy we were there," they said to each other.

Then the Spring came, and all over the country there were little blossoms and little birds. Only in the garden of the Selfish Giant it was still winter. The birds did not care to sing in it as there were no children, and the trees forgot to blossom. Once a beautiful flower put its head out from the grass, but when it saw the notice-board it was so sorry for the children that it slipped back into the ground again, and went off to sleep. The only people who were pleased were the Snow and the Frost. "Spring has forgotten this garden," they cried, "so we will live here all the year round." The Snow covered up the grass with her great white cloak, and the Frost painted all the trees silver. Then they invited the North Wind to stay with them, and he came. He was wrapped in furs, and he roared all day about the garden, and blew the chimney-pots down. "This is a delightful spot," he said, "we must ask the Hail on a visit." So the Hail came. Every day for three hours he rattled on the roof of the castle till he broke most of the slates, and then he ran round and round the garden as fast as he could go. He was dressed in grey, and his breath was like ice.

"I cannot understand why the Spring is so late in coming," said the Selfish Giant, as he sat at the window and looked out at his cold white garden; "I hope there will be a change in the weather."

But the Spring never came, nor the Summer. The Autumn gave golden fruit to every garden, but to the Giant's garden she gave none. "He is too selfish," she said. So it was always Winter there, and the North Wind, and the Hail, and the Frost, and the Snow danced about through the trees.

One morning the Giant was lying awake in bed when he heard some lovely music. It sounded so sweet to his ears that he thought it must be the King's musicians passing by. It was really only a little linnet singing outside his window, but it was so long since he had heard a bird sing in his garden that it seemed to him to be the most beautiful music in the world. Then the Hail stopped dancing over his head, and the North Wind ceased roaring, and a delicious perfume came to him through the open casement. "I believe the Spring has come at last," said the Giant; and he jumped out of bed and looked out.

What did he see?

He saw a most wonderful sight. Through a little hole in the wall the children had crept in, and they were sitting in the branches of the trees. In every tree that he could see there was a little child. And the trees were so glad to have the children back again that they had covered themselves with blossoms, and were waving their arms gently above the children's heads. The birds were flying about and twittering with delight, and the flowers were looking up through the green grass and laughing. It was a lovely scene, only in one corner it was still winter. It was the farthest corner of the garden, and in it was standing a little boy. He was so small that he could not reach up to the branches of the tree, and he was wandering all round it, crying bitterly. The poor tree was still quite covered with frost and snow, and the North Wind was blowing and roaring above it. "Climb up! little boy," said the Tree, and it bent its branches down as low as it could; but the boy was too tiny.

And the Giant's heart melted as he looked out. "How selfish I have been!" he said; "now I know why the Spring would not come here. I will put that poor little boy on

very afternoon, as they were coming from school, the children used to go and play in the Giant's garden.

It was a large lovely garden, with soft green grass. Here and there over the grass stood beautiful flowers like stars, and there were twelve peach-trees that in the spring-time broke out into delicate blossoms of pink and pearl, and in the autumn bore rich fruit. The birds sat on the trees and sang so sweetly that the children used to stop their games in order to listen to them. "How happy we are here!" they cried to each other.

One day the Giant came back. He had been to visit his friend the Cornish ogre, and had stayed with him for seven years. After the seven years were over he had said all that he had to say, for his conversation was limited, and he determined to return to his own castle. When he arrived he saw the children playing in the garden.

"What are you doing here?" he cried in a very gruff voice, and the children ran away.

"My own garden is my own garden," said the Giant; "any one can understand that, and I will allow nobody to play in it but myself." So he built a high wall all round it, and put up a notice-board.

TRESPASSERS
WILL BE
PROSECUTED

He was a very selfish Giant.

The poor children had now nowhere to play. They tried to play on the road, but the road was very dusty and full of hard stones, and they did not like it. They used to wander round the high wall when their lessons were over, and talk about the beautiful garden inside. "How happy we were there," they said to each other.

Then the Spring came, and all over the country there were little blossoms and little birds. Only in the garden of the Selfish Giant it was still winter. The birds did not care to sing in it as there were no children, and the trees forgot to blossom. Once a beautiful flower put its head out from the grass, but when it saw the notice-board it was so sorry for the children that it slipped back into the ground again, and went off to sleep. The only people who were pleased were the Snow and the Frost. "Spring has forgotten this garden," they cried, "so we will live here all the year round." The Snow covered up the grass with her great white cloak, and the Frost painted all the trees silver. Then they invited the North Wind to stay with them, and he came. He was wrapped in furs, and he roared all day about the garden, and blew the chimney-pots down. "This is a delightful spot," he said, "we must ask the Hail on a visit." So the Hail came. Every day for three hours he rattled on the roof of the castle till he broke most of the slates, and then he ran round and round the garden as fast as he could go. He was dressed in grey, and his breath was like ice.

"I cannot understand why the Spring is so late in coming," said the Selfish Giant, as he sat at the window and looked out at his cold white garden; "I hope there will be a change in the weather."

But the Spring never came, nor the Summer. The Autumn gave golden fruit to every garden, but to the Giant's garden she gave none. "He is too selfish," she said. So it was always Winter there, and the North Wind, and the Hail, and the Frost, and the Snow danced about through the trees.

One morning the Giant was lying awake in bed when he heard some lovely music. It sounded so sweet to his ears that he thought it must be the King's musicians passing by. It was really only a little linnet singing outside his window, but it was so long since he had heard a bird sing in his garden that it seemed to him to be the most beautiful music in the world. Then the Hail stopped dancing over his head, and the North Wind ceased roaring, and a delicious perfume came to him through the open casement. "I believe the Spring has come at last," said the Giant; and he jumped out of bed and looked out.

What did he see?

He saw a most wonderful sight. Through a little hole in the wall the children had crept in, and they were sitting in the branches of the trees. In every tree that he could see there was a little child. And the trees were so glad to have the children back again that they had covered themselves with blossoms, and were waving their arms gently above the children's heads. The birds were flying about and twittering with delight, and the flowers were looking up through the green grass and laughing. It was a lovely scene, only in one corner it was still winter. It was the farthest corner of the garden, and in it was standing a little boy. He was so small that he could not reach up to the branches of the tree, and he was wandering all round it, crying bitterly. The poor tree was still quite covered with frost and snow, and the North Wind was blowing and roaring above it. "Climb up! little boy," said the Tree, and it bent its branches down as low as it could; but the boy was too tiny.

And the Giant's heart melted as he looked out. "How selfish I have been!" he said; "now I know why the Spring would not come here. I will put that poor little boy on

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

บ่ายมาก พวกเขาได้มาจากโรงเรียน เด็กที่ใช้ไป และเล่นในยักษ์ของสวนมันเป็นสวนสวยขนาดใหญ่ ด้วยหญ้าสีเขียวอ่อน ที่นี่และมีมากกว่าหญ้ายืนดอกไม้ที่สวยงามเช่นดาว และมีต้นไม้พีชสิบสองที่ในเวลาฤดูใบไม้ผลิบุกเข้าไปในดอกอ่อนสีชมพู และมุก และในฤดูใบไม้ร่วงเบื่อชิม นกนั่งอยู่บนต้นไม้ และแสงดังนั้นหวานที่เด็กใช้ในการหยุดเกมของพวกเขาเพื่อฟัง "ความสุขเราอยู่ที่นี่" พวกเขาร้องไห้กันวันหนึ่งยักษ์กลับมา เขาได้ไป เยี่ยมเพื่อนของเขา ogre สถานะ และได้อยู่กับเขาเจ็ดปี หลังจากเจ็ดปีผ่าน เขาได้กล่าวว่า ทุกสิ่งที่เขาต้องพูด การสนทนาของเขาถูกจำกัด และเขากำหนดเพื่อกลับไปที่ปราสาทของเขาเอง เมื่อเขามาถึง เขาเห็นเด็กเล่นในสวน"จะทำอะไรที่นี่" เขาร้องไห้เสียงมากลักษณะ และเด็กวิ่งหนีไป"สวนของตัวเองคือ สวนของตัวเอง กล่าวว่า ยักษ์ "ใดเข้าใจ และฉันจะทำให้ไม่มีใครเล่นในนี้แต่ตัวเอง" เพื่อให้เขาสร้าง กำแพงสูงทั้งหมดปัด แล้วนำขึ้นบอร์ดประกาศTRESPASSERSจะดำเนินคดีเขาเป็นยักษ์ใหญ่เห็นแก่ตัวเด็กยากจนไม่มีตอนนี้เล่น พวกเขาพยายามที่จะเล่นบนท้องถนน แต่ถนนเป็นฝุ่นมาก และเต็มไปด้วยหินแข็ง และพวกเขาไม่ชอบมัน พวกเขาใช้ในการเดินรอบกำแพงสูงเมื่อผ่านบทเรียนของพวกเขา และพูดคุยเกี่ยวกับความสวยงามภายในสวน "ความสุขเราก็มี พวกเขากล่าวกันมาฤดูใบไม้ผลิ และทั่วประเทศ มีน้อยดอกและนกน้อย เฉพาะในสวนของการเห็นแก่ตัวยักษ์ ก็ยังหนาว นกไม่ได้ดูแลการร้องเพลงในนั้นเป็นเด็กไม่มี และต้นไม้ลืมดอก เมื่อดอกไม้สวยมุดหัวออกจากหญ้า แต่ เมื่อมันเห็นบอร์ดประกาศก็ต้องขอโทษเด็กที่เล็ดรอดเข้าไปในพื้นดินอีกครั้ง และออกไปสู่โหมดสลีป คนเท่านั้นที่ยินดีมีหิมะและน้ำแข็ง "ฤดูใบไม้ผลิได้ลืมสวนนี้ พวกเขาร้องไห้ "ดังนั้นเราจะอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี" หิมะปกคลุมหญ้ากับเสื้อคลุมสีขาวของเธอดีขึ้น และ Frost ที่ทาสีเงินต้นทั้งหมด จากนั้น พวกเขาชวนลมเหนือไปอยู่กับพวกเขา และเขามา เขาถูกหุ้มด้วยหนัง และเขาคำรามทุกวันเกี่ยวกับสวน พัดหม้อปล่องไฟลง "นี่คือจุดสวยงาม เขากล่าวว่า "เราต้องถามลูกเห็บที่ทาง" ดังนั้นลูกเห็บมา ทุกวัน 3 ชั่วโมงเขา rattled บนหลังคาของปราสาทจนเขายากจนมากที่สุดของขนาด แล้วเขาวิ่งรอบ และรอบสวนเป็นอย่างที่เขาสามารถไป เขาสวมชุดสีเทา และลมหายใจก็เหมือนน้ำแข็ง"ฉันไม่เข้าใจทำไมฤดูใบไม้ผลิเป็นดังนั้นในช่วงมา กล่าวว่า การเห็นแก่ตัวยักษ์ เขานั่งอยู่ที่หน้าต่าง และมองที่สวนของเขาขาวเย็น "ฉันหวังว่า จะมีการเปลี่ยนแปลงในสภาพอากาศ"แต่ฤดูใบไม้ผลิไม่มา หรือฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วงสีทองผลไม้ให้สวนทุก แต่การของยักษ์ สวนเธอให้ไม่มี เธอกล่าวว่า "เขาไม่เห็นแก่ตัวเกินไป ดังนั้น มันเป็นเสมอฤดูหนาวมี และ ลมเหนือ ลูก เห็บ และ Frost และหิมะเกี่ยวกับเต้นผ่านต้นไม้เช้าวันหนึ่งยักษ์กำลังนอนตื่นอยู่บนเตียงเมื่อเขาได้ยินบางเพลงน่ารัก มันฟังดูหวานหูของเขาที่เขาคิดว่า มันจะต้องเป็นนักดนตรีของพระที่ผ่าน การ มันเป็นความจริงเฉพาะ linnet น้อยร้องเพลงนอกหน้าต่างของเขา แต่มันเป็นเวลานาน มาก เนื่องจากเขาก็ได้ยินเสียงนกร้องในสวนของเขาว่า เหมือนการให้เขาเป็นเพลงที่สวยงามที่สุดในโลก แล้วลูกเห็บหยุดเหนือหัว การเต้นรำ และ ลมเหนือที่หยุดคำราม และเป็นน้ำหอมอร่อยมาเขาผ่านบานเปิดเปิด "ผมเชื่อว่า ในฤดูใบไม้ผลิในที่สุด กล่าวว่า ยักษ์ และเขากระโดดออกจากเตียง และมองออกเขาจึงเห็นอะไรเขาเห็นสายตายอดเยี่ยมที่สุด ผ่านหลุมในผนังน้อย เด็กก็พุ่งใน และพวกเขากำลังนั่งอยู่ในกิ่งก้านของต้นไม้ ในต้นไม้ที่เขาสามารถเห็น มีเด็กเล็ก และต้นไม้กำลังดีใจที่จะมีลูกอีกว่า พวกเขามีครอบคลุมตัวเอง ด้วยดอก และถูกโบกแขนเหนือศีรษะเด็กเบา ๆ นกบิน และชมดยินดีปรีดา และดอกไม้ถูกมองผ่านหญ้าสีเขียว และหัวเราะ มันเป็นฉากน่ารัก ในมุมหนึ่งมันก็ยังหนาว มันเป็นมุมมากที่สุดของสวน และในมันกำลังยืนอยู่เด็กน้อย เขาเป็นขนาดเล็กเพื่อให้เขาไม่สามารถเข้าถึงได้ถึงสาขาของต้นไม้ และเขาถูกเวลาทั้งมัน ร้องไห้พิรี้พิไร ต้นไม้ไม่ดีค่อนข้างยังคงถูกปกคลุม ด้วยน้ำแข็งและหิมะ และลมเหนือพัด และคำรามนั้น "ปีนขึ้น เด็กน้อย กล่าวว่า ต้นไม้ และมันดัดโค้งสาขาลงต่ำสามารถ แต่เด็กเล็กมากและหัวใจของยักษ์ที่ละลายเป็นเขาดูออก "วิธีเห็นแก่ตัวมี" เขากล่าวว่า "ตอนนี้ฉันรู้ว่าฤดูใบไม้ผลิจะไม่มาที่นี่ทำไม ฉันจะใส่เด็กน้อยที่ยากจน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ช่วงบ่ายมากที่พวกเขามาจากโรงเรียนเด็กที่ใช้ในการไปเล่นในสวนยักษ์

มันเป็นสวนสวยขนาดใหญ่ที่มีหญ้าสีเขียวอ่อน ที่นี่และมีมากกว่าหญ้ายืนดอกไม้ที่สวยงามเช่นดาวและมีสิบสองพีชต้นไม้ในฤดูใบไม้ผลิเวลาโพล่งออกมาเข้าที่ละเอียดอ่อนของดอกสีชมพูและมุกและในฤดูใบไม้ร่วงที่อุดมไปด้วยก็ได้ผล นกนั่งอยู่บนต้นไม้และร้องเพลงหวานเพื่อให้เด็กที่ใช้ในการหยุดเกมของพวกเขาเพื่อที่จะฟังพวกเขา "วิธีการที่มีความสุขเราอยู่ที่นี่!" เขาร้องกับแต่ละอื่น ๆ

วันหนึ่งยักษ์กลับมา เขาเคยไปเยี่ยมเพื่อนของเขาผีปอบคอร์นิชและได้อยู่กับเขาเป็นเวลาเจ็ดปี หลังจากเจ็ดปีกว่าเขาได้กล่าวว่าสิ่งที่เขาจะพูดสำหรับการสนทนาของเขาถูก จำกัด และเขามุ่งมั่นที่จะกลับไปยังปราสาทของเขาเอง เมื่อเขามาถึงเขาเห็นเด็กเล่นในสวน

"คุณมาทำอะไรที่นี่?" เขาร้องในเสียงห้าวมากและเด็กวิ่งหนีออกมา

"สวนของตัวเองของฉันคือสวนของฉันเอง" ยักษ์กล่าวว่า "คนใดคนหนึ่งสามารถเข้าใจว่าและผมจะช่วยให้ไม่มีใครที่จะเล่นใน แต่ตัวเอง." ดังนั้นเขาจึงสร้างกำแพงสูงตลอดทั้งมันและนำขึ้นกระดานแจ้งให้ทราบล่วงหน้า

ผู้บุกรุก
จะถูก
ดำเนินคดี

เขาเป็นยักษ์ที่เห็นแก่ตัวมาก

เด็กยากจนมีตอนนี้ไม่มีที่ไหนเลยที่จะเล่น พวกเขาพยายามที่จะเล่นบนท้องถนน แต่ถนนเป็นอย่างมากที่เต็มไปด้วยฝุ่นและเต็มไปด้วยก้อนหินหนักและพวกเขาไม่ชอบมัน พวกเขาใช้ในการเดินรอบกำแพงสูงเมื่อบทเรียนของพวกเขามากกว่าและพูดคุยเกี่ยวกับสวนสวยภายใน "วิธีการที่มีความสุขเราอยู่ที่นั่น" พวกเขากล่าวกับแต่ละอื่น ๆ

แล้วฤดูใบไม้ผลิมาทั่วประเทศมีดอกเล็ก ๆ น้อย ๆ และนกน้อย เฉพาะในสวนของเห็นแก่ตัวยักษ์มันก็ยังคงฤดูหนาว นกไม่ได้สนใจในการร้องเพลงในนั้นมีเด็กไม่มีและต้นไม้ลืมที่จะเบ่งบาน เมื่อดอกไม้ที่สวยงามใส่หัวออกจากหญ้า แต่เมื่อมันเห็นแจ้งให้ทราบล่วงหน้าบอร์ดก็เพื่อขอโทษสำหรับเด็กที่จะเล็ดรอดกลับเข้ามาในพื้นดินอีกครั้งและเดินออกไปนอน คนเท่านั้นที่มีความยินดีเป็นหิมะและน้ำค้างแข็ง "ฤดูใบไม้ผลิได้ลืมสวนนี้" เขาร้อง "ดังนั้นเราจะอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี." หิมะปกคลุมหญ้าด้วยเสื้อคลุมสีขาวของเธอที่ดีและฟรอสต์ทาสีทั้งเงินต้นไม้ จากนั้นพวกเขาได้รับเชิญลมเหนือที่จะอยู่กับพวกเขาและเขามา เขาได้รับการห่อขนและเขาคำรามทุกวันเกี่ยวกับสวนและพัดปล่องไฟหม้อลง "นี่เป็นจุดที่น่ารื่นรมย์" เขากล่าวว่า "เราต้องถามลูกเห็บเยี่ยม." ดังนั้นลูกเห็บมา ทุกวันเป็นเวลาสามชั่วโมงเขา rattled บนหลังคาของปราสาทจนเขายากจนที่สุดของหลังคาและจากนั้นเขาก็วิ่งไปรอบ ๆ สวนให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาจะได้ไป เขาอยู่ในชุดสีเทาและลมหายใจของเขาเป็นเหมือนน้ำแข็ง

"ผมไม่เข้าใจว่าทำไมฤดูใบไม้ผลิเป็นช่วงปลายเดือนดังนั้นในการมา" เห็นแก่ตัวไจแอนท์กล่าวว่าในขณะที่เขานั่งอยู่ที่หน้าต่างและมองออกไปที่สวนสีขาวของเขาเย็น "ผมหวังว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงในสภาพอากาศ."

แต่ฤดูใบไม้ผลิไม่เคยมาหรือฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วงให้ผลไม้ทองที่จะสวนทุกครั้ง แต่สวนยักษ์เธอให้ใคร "เขาเป็นคนเห็นแก่ตัวเกินไป" เธอกล่าว ดังนั้นมันจึงเป็นฤดูหนาวมักจะมีและทิศตะวันตกเฉียงเหนือลมและลูกเห็บและแช่แข็งและหิมะเต้นเกี่ยวกับการผ่านต้นไม้

เช้าวันหนึ่งยักษ์ตื่นนอนอยู่บนเตียงเมื่อเขาได้ยินเสียงเพลงที่น่ารักบาง มันฟังดูหวานหูของเขาว่าเขาคิดว่ามันจะต้องเป็นนักดนตรีของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวผ่าน มันเป็นจริงเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ Linnet ร้องเพลงนอกหน้าต่างของเขา แต่มันก็นานตั้งแต่ที่เขาเคยได้ยินนกร้องเพลงในสวนของเขาว่ามันดูเหมือนกับเขาจะเป็นเพลงที่สวยงามที่สุดในโลก แล้วลูกเห็บหยุดเต้นเหนือหัวของเขาและหยุดคำรามลมเหนือและน้ำหอมอร่อยมาให้เขาผ่านการเปิดหน้าต่าง "ผมเชื่อว่าฤดูใบไม้ผลิที่มีมาในที่สุด" ยักษ์กล่าวว่า และเขากระโดดออกจากเตียงและมองออกไปนอก

เขาไม่เห็นอะไร?

เขาเห็นสายตาที่ยอดเยี่ยมที่สุด ผ่านรูเล็ก ๆ น้อย ๆ ในผนังเด็กได้พุ่งในและพวกเขากำลังนั่งอยู่ในสาขาของต้นไม้ ในต้นไม้ที่เขาจะได้เห็นทุกที่มีเด็กเล็ก ๆ และต้นไม้ที่มีความดีใจที่จะมีลูกกลับมาอีกครั้งว่าพวกเขาได้รับการคุ้มครองตัวเองด้วยดอกไม้และถูกโบกแขนของพวกเขาเบา ๆ เหนือหัวของเด็ก นกกำลังบินเกี่ยวกับการสั่นด้วยความตื่นเต้นด้วยความดีใจและดอกไม้ที่ถูกมองผ่านหญ้าสีเขียวและหัวเราะ มันเป็นฉากที่น่ารักเพียง แต่ในมุมหนึ่งมันก็ยังคงฤดูหนาว มันเป็นมุมที่ไกลที่สุดของสวนและในนั้นก็กำลังยืนเด็กชายตัวเล็ก ๆ เขาเป็นขนาดเล็กเพื่อให้เขาไม่สามารถเข้าถึงได้ถึงสาขาของต้นไม้และเขาก็หลงตลอดทั้งมันร้องไห้อย่างขมขื่น ต้นไม้ที่ไม่ดีก็ยังคงปกคลุมค่อนข้างมีน้ำค้างแข็งและหิมะและลมเหนือพัดและคำรามข้างต้นนั้น "ปีนขึ้นเด็กน้อย" กล่าวว่าต้นไม้และกิ่งก้านของมันก้มลงต่ำที่สุดเท่าที่เป็นไปได้; แต่เด็กก็เล็กเกินไป

และหัวใจยักษ์ละลายในขณะที่เขามองออกไปนอก "วิธีการที่เห็นแก่ตัวฉันได้รับ!" เขาพูดว่า; "ตอนนี้ฉันรู้ว่าทำไมฤดูใบไม้ผลิจะไม่มาที่นี่. ฉันจะใส่ว่าเด็กน้อยที่น่าสงสาร

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

บ่ายมากเช่นที่พวกเขามาจากโรงเรียน เด็ก ๆใช้ไปเล่นในสวนของยักษ์มันคือสวนสวยขนาดใหญ่ กับอ่อนหญ้าสีเขียว และที่นี่มีมากกว่าหญ้ายืนดอกไม้สวยงามเหมือนดาว และมีสิบสองต้นพีชในฤดูใบไม้ผลิแตกออกเป็นดอกสีชมพูอ่อน และ ไข่มุก และในฤดูใบไม้ร่วงเจาะผลไม้ที่อุดมไปด้วย นกนั่งอยู่บนต้นไม้ และร้องได้ไพเราะที่เด็กใช้เพื่อหยุดเกมของพวกเขาเพื่อที่จะฟังพวกเขา . " วิธีการมีความสุขเราอยู่ที่นี่ ! เขาร้องกันวันหนึ่งยักษ์กลับมา เขาเคยไปเยี่ยมเพื่อนยักษ์ คอร์นิช และอยู่กับเขามา 7 ปี เจ็ดปีหลังจากเลิกกันเขาบอกว่าเขาพูด การสนทนาของเขาถูก จำกัด และเขาตั้งใจจะกลับไปที่ปราสาทของเขาเอง เมื่อมาถึงเขาเห็นเด็กเล่นในสวน" คุณมาทำอะไรที่นี่ ? เขาร้องในเสียงที่แหบมาก และเด็กๆ ก็วิ่งหนีไป" สวนของฉันเอง เป็นสวนของตัวเอง ว่า " ยักษ์ " ใด ๆหนึ่งสามารถเข้าใจ และจะให้ใครเล่น แต่ตัวเอง " ดังนั้นเขาสร้างเป็นกำแพงสูงโดยรอบ และแจ้งให้ทราบที่บอร์ดผู้บุกรุกจะเป็นดำเนินคดีเขาเป็นยักษ์ที่เห็นแก่ตัวเด็กยากจนได้ตอนนี้ไม่มีที่ให้เล่น พวกเขาพยายามที่จะเล่นบนถนน แต่ถนน ฝุ่นเยอะมาก และเต็มไปด้วยหินหนัก และพวกเขาไม่ชอบมัน พวกเขาเคยเดินรอบกำแพงสูง เมื่อบทเรียนของพวกเขามากกว่าและพูดคุยเกี่ยวกับสวนสวยภายใน . วิธีการมีความสุขเราก็มี " เขาพูดกับแต่ละอื่น ๆแล้วฤดูใบไม้ผลิมา และ ทั่วประเทศ มีดอกไม้เล็ก ๆน้อย ๆและนกเล็ก ๆน้อย ๆ ใน สวนของยักษ์ที่เห็นแก่ตัวมันก็ยังหนาว นกไม่ได้ดูแลที่จะร้องเพลงในนั้นไม่มีเด็ก และต้นไม้ ลืมที่จะเบ่งบาน เมื่อดอกไม้ใส่หัวของมันออกมาจากต้นหญ้า แต่เมื่อมันเห็นบอร์ดมันก็สงสารเด็กมันเล็ดรอดกลับลงสู่พื้นดินอีกครั้ง และเดินออกไปนอน คนเท่านั้นที่พอใจเป็นหิมะและน้ำแข็ง” ฤดูใบไม้ผลิมีลืมสวนนี้ " พวกเขาร้องไห้ " ดังนั้นเราจะอาศัยอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี " หิมะปกคลุมหญ้ากับเสื้อคลุมสีขาวของเธอที่ดีและแข็งทาสีต้นไม้เงิน แล้วพวกเขาก็เชิญลมเหนือจะอยู่กับเขา และเขาก็มา เขาถูกห่อขน เขาคำรามทั้งวันเกี่ยวกับสวนและระเบิดปล่องหม้อลง . " นี้เป็นจุดที่น่ารื่นรมย์ , " เขากล่าวว่า " เราต้องขอต้อนรับในการเข้าชม ดังนั้น เรียกมา ทุกวันเป็นเวลาสามชั่วโมงเขาพร่ำพูดบนหลังคาของปราสาทจนเขายากจนที่สุดของ slates , แล้วเขาก็วิ่งวนไปรอบๆสวนให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถไป เขาใส่ชุดสีเทา และลมหายใจของเขาเป็นเหมือนน้ำแข็ง" ผมไม่เข้าใจทำไมฤดูใบไม้ผลิจะมาช้ามากล่าวว่า " ยักษ์ที่เห็นแก่ตัว เขานั่งริมหน้าต่าง มองออกไปที่สวนสีขาวของเขาเย็น ; " ฉันหวังว่า จะมีสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลง”แต่ฤดูใบไม้ผลิที่ไม่เคยมา หรือ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วงผลไม้สีทองให้ทุกสวน แต่ของยักษ์สวนเธอให้ไม่มี เขาเห็นแก่ตัวเกินไป " เธอกล่าว ดังนั้นมันเป็นเสมอในฤดูหนาวนั้น ลมเหนือ และลูกเห็บ และน้ำค้างแข็งและหิมะเต้นผ่านต้นไม้เช้าวันหนึ่ง เจ้ายักษ์นั่นนอนตื่นขึ้นมาในเตียงเมื่อเขาได้ยินบางเพลงน่ารัก มันฟังดูหวานหูของเขาว่า เขาคิดว่า มันต้องเป็นพระราชานักดนตรีผ่านโดย จริงๆมันก็แค่ลินเนทน้อยร้องเพลงนอกหน้าต่างของเขา แต่มันก็นานมากตั้งแต่ที่เขาได้ยินนกร้องในสวนของเขา ดูเหมือนเขาจะเป็นเพลงที่สวยงามมากที่สุดในโลก แล้วลูกเห็บหยุดเต้นรำเหนือหัวของเขา และลมเหนือหยุดคำราม และหอมอร่อย มาหาเขาผ่านบานเปิด . ผมเชื่อว่า สปริงที่ได้มาล่าสุด กล่าวว่า ยักษ์ เขากระโดดออกจากเตียงและมองออกไปเขาเห็นอะไร ?เขาเห็นสายตาที่ยอดเยี่ยมที่สุด ผ่านรูเล็กๆในผนังเด็กได้คืบคลานเข้ามา และพวกเขานั่งอยู่ในกิ่งของต้นไม้ ในต้นไม้ทุกต้นที่เขาเห็นนั้นเป็นเด็กเล็ก ๆน้อย ๆ และต้นไม้ดีใจที่จะได้เด็กกลับมาอีกว่าพวกเขาได้ครอบคลุมตัวเองกับดอกไม้ และโบกแขนเบา ๆบนหัวของเด็ก นกกำลังบิน และสั่นด้วยความตื่นเต้นของด้วยความดีใจ และดอกไม้ มองผ่านต้นหญ้าสีเขียว และหัวเราะ มันเป็นฉากที่น่ารัก แต่ในมุมหนึ่งมันก็ยังหนาว มันเป็นมุมที่ไกลจากสวนและมันยืนเด็ก เขามันเล็กจนเขาไม่อาจเข้าถึงถึงกิ่งก้านของต้นไม้ แล้วเขาก็เดินไปรอบๆ ก็ร้องไห้อย่างขมขื่น ต้นไม้ที่ไม่ดีค่อนข้างยังปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งและหิมะและลมเหนือพัด และคำรามเหนือ " ไต่ขึ้นมา เด็กน้อยกล่าวว่า " ต้นไม้และมันงอกิ่งลงต่ำตามที่ได้ แต่เด็กยังเล็กและหัวใจของยักษ์ละลายขณะที่เขามองออกไปข้างนอก " เห็นแก่ตัว ฉันได้ ! " เขากล่าวว่า " ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมฤดูใบไม้ผลิจะไม่มาที่นี่ ผมจะใส่จนเด็กชายตัวน้อยบน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.