Chapter 90: Ran Min’s Reason for Li

Chapter 90: Ran Min’s Reason for Liking Chen Rong

Ran Min stared at Chen Wei’s blushing face and graceful pose.

Under his stare, her eyes shimmered with the shyness and joy of a young lady about to be married away, both enough to soften any man’s heart.

She was full of hope as she looked at him.

But he did not extend his hand.

Eventually, Chen Wei’s hands couldn’t control themselves from trembling; her small blushing face was also gradually turning white.

Slowly, tears brimmed her lashes when she looked up at him. Her pallid face and eyes that were filled with longing and adoration all depicted a sort of deliberate preparation and an immaculately made-up beauty.

Ran Min merely gave her a glance before quietly lifting his head.

His gaze turned to the corner of the room as his lips curved into a smile: “Isn’t there another young lady in the Chen estate called Ah Rong?”

His words caused Chen Gongrang to widen his eyes while Chen Rong turned sideways to glare at him with a complicated look.

Chen Wei’s lips started to quiver, but her pose of ceremony remained every bit as beautiful as it had been. She bit her lips. Her face resembled a fragile pear blossom, yet a faint stubbornness was flickering in her eyes: Sure enough, this is still happening. But it might as well. With Chen Gongrang here, he will give Ran Min an explanation. Chen Rong’s also here, and she will be made to understand that she should never attempt heedless things to take what doesn’t belong to her.

While Chen Wei and Chen Rong hadn’t been acquainted for long, she felt that she knew this cousin of hers well enough. She had always felt that though Chen Rong appeared straightforward at first sight, she was rather taciturn in her conducts. After discovering that Ran Min was interested in Chen Rong, Chen Wei had constantly feared that one day, while she had her back turned, her humble yet beautiful cousin would quietly climb onto General Ran’s bed and make him agree to marrying her.

He may very well be the only great man who wouldn’t mind the world’s disapproval to marry her lowly cousin. And as such, he makes too great of a temptation.

In her mind, both General Ran and Chen Rong were smart people. For smart people like them, keeping things out in the open was always better than hiding them.

As expected, Chen Gongrang frowningly turned to Ran Min and carefully chose his words: “Ah Rong? She is in Wang Qilang’s good favor.”

Normally, such explanation should be enough.

But Ran Min apparently didn’t care. He smiled, stared into the dark at Chen Rong, waved and called, “Chen Rong, come out.”

Intimacy was heard in his voice.

Instantaneously, Chen Gongrang’s face soured while Chen Wei’s blanched to another shade of white.

Chen Rong slowly walked out.

She kept her head down, neither looking at Ran Min nor Chen Gongrang.

She came before Ran Min and dropped into a curtsy.

When she was within reach, he outstretched his hand to draw her arm.

Even Chen Gongrang, who was as good-natured as they came, could not stop from indignantly shouting: “General Ran, please watch yourself!”

His reprehension was very severe.

Ran Min’s hand paused in mid-air. He glanced askance at Chen Gongrang and lazily dropped it.

He lifted his wine, had a slow sip and said, “Don’t be alarmed, sir. I will talk to Wang Hong. Ah Rong is the only one in the Chen estate whom I find to my liking.”

Chen Wei was as white as a sheet of parchment by this point. Her lip had unwittingly bled from being bitten. Her posture of ceremony was starting to tremble: Ran Min and Chen Rong had barely met a few times. He’s also not the type to care about women and love. Why? Why is he so persistent this time?

Not only Chen Wei, but even Chen Rong was feeling her legs weakening, her heart drumming. Being so close to this man was bringing a rush of complicated emotions out from the forgotten depths of her soul. She almost blurted back at him: I don’t love you, I want revenge!

Luckily, Chen Rong had vowed to live well this time. She thus suppressed the hatred creeping up from her heart as well as the impulsive thought that could ruin the rest of her life.

Ran Min’s seriousness caused Chen Gongrang to withdraw his ire. He, too, began to carefully consider the matter.

He turned to Ran Min, asking: “Why would a man of talents such as yourself like Ah Rong?” His eyes then glanced toward Chen Rong with wary, his voice turning chilly: “Or, have you and Ah Rong also decided your future together?”

He used the word “also”.

Athough he had said it lightly enough, it had made Ran Min knit his brow.

He slowly placed his wine down.

Raising his head to look at Chen Rong, he saw that she was still bowing her head and not looking at him. He sighed in reply: “I heard from Sun Yan that this young lady had risked her life for her friends by going all the way to Mo’yang to die with them.”

Gasps were let out at his words.

Chen Wei and the servants all rounded their eyes, staring disbelievingly at Ch

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 90: วิ่งนาทีเหตุผลรองเฉินถูกใจนาทีวิ่งจ้องที่เฉินเว่ยแดงใบหน้าและท่าทางที่สง่างามภายใต้การจ้องมองของเขา ดวงตาของเธอ shimmered ด้วยความอายและความสุขของหญิงสาวที่จะแต่งงาน ทั้งสองพอให้นุ่มหัวใจคนหนึ่งคนใดเธอเต็มไปด้วยความหวังเธอมองไปที่เขาแต่เขาไม่ได้ขยายมือของเขาในที่สุด เฉินเว่ยมือไม่สามารถควบคุมตัวเองจากสั่น ใบหน้าของเธอ blushing เล็กยังค่อย ๆ เปิดสีขาวช้า น้ำตาหล่อนเปี่ยมไปขนตาของเธอเมื่อเธอมองขึ้นไปที่เขา สอร์ตหน้าและดวงตาที่เต็มไป ด้วยความปรารถนาและเทิดทูนเธอภาพของเตรียมการเจตนาและความงามการแต่ง/นาทีวิ่งเพียงให้เธออย่างรวดเร็วก่อนที่จะยกหัวของเขาอย่างเงียบ ๆหันไปมุมของห้องริมฝีปากของเขาเป็นสายตาของเขาโค้งเข้าไปในรอยยิ้ม: "ไม่มีหญิงสาวอื่นในนิคมเฉินที่เรียกว่าร่อง Ah "คำพูดของเขาเกิดจาก Gongrang เฉินถ่างตาของเขาในขณะที่เฉินร่องตะแคงกับแสงจ้าที่เขา มีลักษณะซับซ้อนริมฝีปากเฉินเว่ยเริ่มสั่น แต่ของเธอก่อให้เกิดพิธียังคง สวยงามที่จะได้รับทุกบิต เธอบิตริมฝีปากของเธอ ใบหน้าของเธอคล้ายดอกบอบบางแพร์ ยังดื้อรั้นที่จาง ๆ ถูกกะพริบในดวงตาของเธอ: พอแน่ใจว่า นี้ยังคงเกิดขึ้น แต่มันอาจเป็นอย่างดี กับเฉิน Gongrang นี่ เขาจะให้ Ran นาทีอธิบาย เฉินร่องของยังที่นี่ และเธอจะทำให้เข้าใจว่า เธอไม่ควรพยายามสิ่งที่ heedless จะอะไรไม่ใช่ของเธอในขณะที่เฉินเว่ยและเฉินร้องไม่ได้รับความคุ้นเคยนาน เธอรู้สึกว่า เธอรู้ว่านี้ลูกพี่ลูกน้องของเธอดีพอ เสมอเธอก็รู้สึกว่า ว่าร่องเฉินปรากฏตรงไปตรงมาที่แรกเห็น เธอคือค่อนข้างขรึมอย่างประหลาดในจริยธรรมของเธอ พบว่า นาทีวิ่งมีความสนใจในร่องเฉิน เฉินเว่ยได้ตลอดเวลากลัววันหนึ่ง ในขณะที่เธอมีเธอกลับมา เธอหันอ่อนน้อมถ่อมตนแต่ ลูกพี่ลูกน้องที่สวยงามจะขึ้นไปอยู่บนเตียงทั่วไปวิ่งเงียบ ๆ และทำให้เขาตกลงที่จะแต่งงานกับเธอเขาอาจดีได้คนดีเท่านั้นที่จะไม่คิดพิจารณาโลกแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของเธอต่ำต้อย และเช่นนี้ เขาทำให้มากเกินไปของการทดลองในใจเธอ Ran ทั่วไปและรองเฉินคนสมาร์ท สำหรับคนสมาร์ทเหมือนพวกเขา การรักษาสิ่งที่แจ้งได้เสมอดีกว่าซ่อนตามที่คาดไว้ เฉิน Gongrang frowningly หันไปวิ่งนาที และเลือกอย่างระมัดระวังคำพูดของเขา: "ร่อง Ah เธออยู่ในความโปรดปรานดีวัง Qilang"ปกติ คำอธิบายดังกล่าวควรจะเพียงพอแต่ Ran นาทีเห็นได้ชัดว่าไม่ได้ดูแล เขายิ้ม จ้องในมืดที่ร่องเฉิน โบก และเรียก ว่า, "เฉินร่อง ออกมา"ความใกล้ชิดได้ยินเสียงของเขาทันที เฉิน Gongrang ใบหน้าถูกทำให้เน่าในขณะที่เฉินเว่ยลวกไปยังอีกระดับของสีขาวรองเฉินเดินเข้าออกอย่างช้า ๆเธอเก็บหัวของเธอลง ไม่ดูนาทีวิ่งหรือเฉิน Gongrangเธอมาก่อนวิ่งนาที และลดลงในการ curtsyWhen she was within reach, he outstretched his hand to draw her arm.Even Chen Gongrang, who was as good-natured as they came, could not stop from indignantly shouting: “General Ran, please watch yourself!”His reprehension was very severe.Ran Min’s hand paused in mid-air. He glanced askance at Chen Gongrang and lazily dropped it.He lifted his wine, had a slow sip and said, “Don’t be alarmed, sir. I will talk to Wang Hong. Ah Rong is the only one in the Chen estate whom I find to my liking.”Chen Wei was as white as a sheet of parchment by this point. Her lip had unwittingly bled from being bitten. Her posture of ceremony was starting to tremble: Ran Min and Chen Rong had barely met a few times. He’s also not the type to care about women and love. Why? Why is he so persistent this time?Not only Chen Wei, but even Chen Rong was feeling her legs weakening, her heart drumming. Being so close to this man was bringing a rush of complicated emotions out from the forgotten depths of her soul. She almost blurted back at him: I don’t love you, I want revenge!Luckily, Chen Rong had vowed to live well this time. She thus suppressed the hatred creeping up from her heart as well as the impulsive thought that could ruin the rest of her life.Ran Min’s seriousness caused Chen Gongrang to withdraw his ire. He, too, began to carefully consider the matter.He turned to Ran Min, asking: “Why would a man of talents such as yourself like Ah Rong?” His eyes then glanced toward Chen Rong with wary, his voice turning chilly: “Or, have you and Ah Rong also decided your future together?”He used the word “also”.Athough he had said it lightly enough, it had made Ran Min knit his brow.He slowly placed his wine down.Raising his head to look at Chen Rong, he saw that she was still bowing her head and not looking at him. He sighed in reply: “I heard from Sun Yan that this young lady had risked her life for her friends by going all the way to Mo’yang to die with them.”Gasps were let out at his words.Chen Wei and the servants all rounded their eyes, staring disbelievingly at Ch

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนที่ 90 : วิ่งมินก็มีเหตุผลในการชอบ เฉิน ร่วิ่งมินจ้องมองเฉิงเว่ยหน้าแดง ใบหน้าและท่าทางที่สง่างามภายใต้สายตาของเขา ดวงตา shimmered กับความอาย และความสุขของหญิงสาวกำลังจะแต่งงานออกไป ทั้งสองพอให้นุ่มหัวใจของมนุษย์ใด ๆเธอเต็มไปด้วยความหวังที่เธอมองเขาแต่เขาไม่ได้ขยายมือของเขาในที่สุด มือของ เฉินเว่ยไม่สามารถควบคุมตัวเองจากสั่น ; หน้าหน้าแดงเล็กของเธอก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาวช้าๆ น้ำตาปี ขนตาของเธอเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเขา หน้าของเธอซีดและดวงตาที่เต็มไปด้วยความคิดถึงและความรักทั้งหมดที่กล่าวถึงประเภทของการเตรียมการและการตกแต่งสร้างความสวยงามวิ่งมินแค่ให้เธออย่างรวดเร็ว ก่อนค่อยๆ ยกศีรษะของเขาสายตาของเขาหันไปอีกมุมของห้อง เช่น ริมฝีปากโค้งเป็นรอยยิ้ม : " ไม่ได้มีผู้หญิงอื่นในที่ดินเฉินเรียกอาหยง ? "คำพูดของเขาทำให้เฉิน gongrang เบิกตาของเขาในขณะที่เฉินหยงหันไปด้านข้างหันมามองที่เขา มีลักษณะที่ซับซ้อนของ เฉินเว่ย ริมฝีปากเริ่มสั่น แต่เธอยังคงถ่ายรูปพิธีทุกบิตเป็น สวยงาม มันก็เป็น เธอกัดริมฝีปาก หน้าของเธอคล้ายดอกลูกแพร์ที่เปราะบาง แต่ความดื้อรั้นเป็นลมก็ริบหรี่ในสายตาของเธอ : นั่นเอง นี้ยังคงเกิดขึ้น แต่มันอาจจะดี กับเฉิน gongrang ที่นี่ เค้าจะให้รัน มิน คำอธิบาย เฉิน รอง มาที่นี่ เธอจะได้เข้าใจ ว่าเธอควรพยายามไม่ให้สมองมันใช้อะไรไม่ได้เป็นของเธอขณะที่ เฉิน เหว่ย และ เฉินหยงไม่คุ้นเคยมานาน เธอรู้สึกว่าเธอรู้ว่าญาตินี้ของเธอดี เธอเคยรู้สึกว่าเฉินหยงปรากฏตรงไปตรงมาเมื่อแรกเห็น เธอค่อนข้างเงียบขรึม เธอสัมภาษณ์ . หลังจากที่พบว่าวิ่งมินสนใจเฉินเฉิน เหว่ย อำเภอนางรอง มีตลอดเวลา กลัวว่าวันหนึ่ง ขณะที่เธอหันหลัง พี่ต้อย แต่สวยงามของเธอจะค่อยๆปีนขึ้นไปบนเตียงทั่วไปรันและทำให้เขาตกลงที่จะแต่งงานกับเธอบางทีเขาอาจเป็นเพียงคนที่ยิ่งใหญ่ที่ไม่รังเกียจของโลกไม่เห็นด้วยจะแต่งงานกับญาติผู้ต่ำต้อยของเธอ และเป็นเช่นนั้น เขาทำให้มากเกินไปของสิ่งล่อใจในใจของเธอ ทั้งวิ่ง และ เฉิน โรงทั่วไปเป็นคนฉลาด สำหรับคนฉลาดอย่างเขา การรักษาสิ่งที่ออกในการเปิดถูกเสมอดีกว่าปิดบังพวกเขาตามที่คาดไว้ , เฉิน gongrang frowningly หันไปวิ่งมินและรอบคอบเลือกคำของเขา : " อ้าร่อง ? เธออยู่ใน วัง qilang ดีชอบ .โดยปกติ การอธิบายดังกล่าวควรจะเพียงพอแต่วิ่งมิน เห็นได้ชัดว่าไม่สนใจ เขายิ้ม จ้องมองเข้าไปในความมืดที่เฉิน ร้อง โบกเรียก " เฉิน ร้องออกมา "เคยได้ยินในเสียงของเขาทันที , เฉิน gongrang หน้าด้วยกัน ในขณะที่เฉินเว่ยลวกอีกเฉดสีขาวเฉินหยงค่อยๆเดินออกไปเธอเอาแต่หัวของเธอลง และมองรัน มิน หรือ เฉิน gongrang .เธอมา ก่อนที่จะวิ่งมินและลดลงในถอนสายบัวเมื่อเธออยู่ไม่ไกล เขายื่นมือของเขาดึงแขนเธอแม้เฉิน gongrang ใครเป็นดีเท่าที่พวกเขามา ไม่สามารถหยุดเกรี้ยวกราดตะโกน : " ทั่วไปรัน กรุณาดูด้วยตัวคุณเอง "การตำหนิของเขาอย่างรุนแรงวิ่งมินในมือชะงักกลางอากาศ เขาเหลือบมองอย่างไม่ไว้ใจและที่เฉิน gongrang ขี้เกียจมันหล่นเขายกไวน์ของเขา ได้จิบช้า และพูดว่า " อย่าตกใจครับ ผมจะคุยกับหวังฮง อาหยงเป็นหนึ่งเดียวในบ้านเฉินที่ฉันพบที่ชื่นชอบของฉัน " .เฉินเว่ยขาวราวกับแผ่นกระดาษ โดยจุดนี้ ปากของเธอมีเลือดออกจากการถูกกัดโดย . เธอมีท่าทางของพิธีก็เริ่มสั่นสะเทือน วิ่งมินและเฉินหยงไม่ได้พบกันไม่กี่ครั้ง เขาก็ไม่ใช่คนที่จะสนใจเรื่องผู้หญิงและความรัก ทำไม ? ทำไมเขาถึงถาวรในครั้งนี้ ?ไม่เพียง แต่เฉินเว่ย แต่เฉินหยงรู้สึกขาของเธอเริ่มอ่อนแรงลงแล้ว หัวใจเธอตีกลอง . ทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับชายคนนี้ได้พาวิ่งออกมาจากอารมณ์ที่ซับซ้อนลืมส่วนลึกของจิตใจเธอ เธอเกือบจะพูดกลับมาที่เขา ฉันไม่ชอบคุณ ฉันต้องการแก้แค้นโชคดีที่เฉินหยงได้สาบานว่าจะอยู่ในเวลานี้ ดังนั้นเธอจึงสามารถคลานขึ้นมาจากความเกลียดชังในหัวใจของเธอเช่นเดียวกับฮึกเหิม คิดว่าอาจทำลายส่วนที่เหลือของชีวิตของเธอวิ่งมินจริงจังทำให้เฉิน gongrang ถอนความแค้นของเขา เขาก็เริ่มที่จะต้องพิจารณาอย่างรอบคอบในเรื่องเขาหันหลังวิ่งมิน ถาม : " ทำไมคนที่มีความสามารถเช่นคุณชอบอาหยง ? " ตาของเขาก็เหลือบไปทางเชนร้องกับคุม เสียงของเขาจะเย็น " หรือ คุณ และ อาหยงก็ตัดสินใจอนาคตด้วยกัน "เขาใช้คำว่า " ยัง "ถึงแม้ว่าเขาพูดออกมาเบา ๆพอ ก็มีวิ่งมินถักคิ้วของเขาเขาค่อยๆ วางไวน์ของเขาลงยกศีรษะของเขาดูเฉินหยง เขาเห็นว่าเธอยังหัวของเธอและไม่ได้มองเขา เขาถอนหายใจตอบ : " ผมได้ยินจาก Sun Yan ที่สาวน้อยคนนี้ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อเพื่อนของเธอ โดยจะไป mo"yang ตายกับพวกเขา . "หอบดังออกมาในคำของเขา