The traditional classification in t

The traditional classification in the West, which goes back to the Ancient Greeks, begins with a distinction between precious and semi-precious; similar distinctions are made in other cultures. In modern usage the precious stones are diamond, ruby, sapphire and emerald, with all other gemstones being semi-precious.[3] This distinction reflects the rarity of the respective stones in ancient times, as well as their quality: all are translucent with fine color in their purest forms, except for the colorless diamond, and very hard, with hardnesses of 8 to 10 on the Mohs scale. Other stones are classified by their color, translucency and hardness. The traditional distinction does not necessarily reflect modern values, for example, while garnets are relatively inexpensive, a green garnet called tsavorite can be far more valuable than a mid-quality emerald.[4] Another unscientific term for semi-precious gemstones used in art history and archaeology is hardstone. Use of the terms 'precious' and 'semi-precious' in a commercial context is, arguably, misleading in that it deceptively implies certain stones are intrinsically more valuable than others, which is not the case.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การจัดประเภทแบบตะวันตก ซึ่งกลับไปกรีกโบราณ เริ่มต้น ด้วยความแตกต่างระหว่างมีค่าและกึ่งมีค่า ความคล้ายคลึงกันในวัฒนธรรมอื่น ๆ การจะ ในการใช้งานที่ทันสมัย พลอยมีเพชร ทับทิม ไพลิน และ มรกต กับอัญมณีอื่น ๆ กำลังกึ่งมีค่า [3] ความแตกต่างสะท้อนถึงสังข์หินตามลำดับในสมัยโบราณ ตลอดจนคุณภาพของพวกเขา: ทั้งหมดจะโปร่งแสง มีสีที่ดีในการบำบัด ยกเว้นเพชรไม่มีสี และ ยากมาก มีความแข็งของ 8 กับ 10 ในโมห์สเกลธาตุ หินอื่น ๆ มีตามสีของพวกเขา สอบเนื้อแก้ว และความแข็ง แตกแบบไม่จำเป็นต้องสะท้อนค่าที่ทันสมัย ตัวอย่าง โกเมน มีแพง tsavorite เรียกว่าโกเมนสีเขียวจะมีคุณค่ามากขึ้นกว่ามรกตคุณภาพกลาง [4] คำว่า unscientific อีกสำหรับอัญมณีกึ่งมีค่าที่ใช้ในประวัติศาสตร์ศิลปะและโบราณคดีเป็น hardstone ใช้เงื่อนไข 'ค่า' และ 'กึ่งมีค่า' ในบริบทเชิงพาณิชย์ ว่า เข้าใจผิดว่าคนหมายถึงมีหินบางรุ่นค่ามากกว่าผู้อื่น ซึ่งไม่ใช่กรณีที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การจำแนกประเภทแบบดั้งเดิมในเวสต์ซึ่งกลับไปที่ชาวกรีกโบราณเริ่มต้นด้วยความแตกต่างระหว่างค่าและกึ่งมีค่า; ความแตกต่างที่คล้ายกันจะทำในวัฒนธรรมอื่น ๆ ในการใช้งานที่ทันสมัย​​อัญมณีที่มีเพชรทับทิมไพลินและมรกตกับอัญมณีอื่น ๆ ทั้งหมดเป็นกึ่งมีค่า [3] ความแตกต่างนี้สะท้อนให้เห็นถึงสิ่งที่หายากของหินนั้นในสมัย​​โบราณเช่นเดียวกับที่มีคุณภาพของพวกเขา. ทั้งหมดจะโปร่งแสงด้วย สีที่ดีในรูปแบบที่บริสุทธิ์ของพวกเขายกเว้นเพชรไม่มีสีและยากมากที่มีความแข็งของ 8-10 ในระดับ Mohs หินอื่น ๆ แยกตามสีของพวกเขา, translucency และความแข็ง ความแตกต่างแบบดั้งเดิมไม่จำเป็นต้องสะท้อนให้เห็นถึงค่านิยมที่ทันสมัย​​เช่นในขณะที่โกเมนที่มีราคาไม่แพงนักโกเมนสีเขียวที่เรียกว่า tsavorite ได้ไกลมีคุณค่ามากขึ้นกว่ามรกตกลางที่มีคุณภาพ. [4] อีกระยะตามหลักวิทยาศาสตร์สำหรับอัญมณีกึ่งมีค่าใช้ในงานศิลปะ ประวัติศาสตร์และโบราณคดีเป็น hardstone การใช้ข้อตกลง 'มีค่า' และ 'กึ่งมีค่า' ในบริบทเชิงพาณิชย์เป็นเนื้อหาที่ทำให้เข้าใจผิดในการที่จะ deceptively หมายถึงหินบางอย่างที่มีคุณค่ายิ่งกว่าคนอื่น ๆ ซึ่งเป็นกรณีที่ไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การจัดหมวดหมู่แบบตะวันตก ที่ย้อนกลับไปในสมัยกรีกโบราณ เริ่มต้นด้วยการแยกความแตกต่างระหว่างโลหะมีค่าและกึ่งมีค่า ; ความแตกต่างที่คล้ายกันเกิดขึ้นในวัฒนธรรมอื่น ในการใช้งานที่ทันสมัยอัญมณีเพชร , ทับทิม , ไพลินและมรกต , พลอยกึ่งมีค่าอื่น ๆทั้งหมดถูก [ 3 ] ความแตกต่างนี้สะท้อนให้เห็นถึงความหายากของหินนั้น ในสมัยโบราณรวมทั้งคุณภาพของพวกเขาทั้งหมดจะโปร่งแสง สีปรับในรูปแบบบริสุทธิ์ ยกเว้นเพชรไม่มีสี และหนัก กับของ Hardnesses 8 ถึง 10 ในโมห์สเกลได้ หินอื่น ๆ จะแบ่งตามสีของพวกเขาโปร่งแสงและความแข็ง ความแตกต่างแบบที่ไม่จำเป็นต้องสะท้อนให้เห็นถึงค่านิยมสมัยใหม่ ตัวอย่างเช่นในขณะที่โกเมนจะค่อนข้างไม่แพงโกเมนซาโวไรท์สีเขียวเรียกว่า อาจมีคุณค่ามากกว่ามรกตคุณภาพกลาง [ 4 ] อีกอย่างไม่เป็นวิทยาศาสตร์ในระยะกึ่งอัญมณีล้ำค่าที่ใช้ในประวัติศาสตร์ศิลปะและโบราณคดีเป็น hardstone . การใช้เงื่อนไข ' พรีเชียส ' และ ' Semi Precious " ในบริบทเชิงพาณิชย์เป็น arguably , ทำให้เข้าใจผิดในว่ามันหลอกตาบางหินบางอย่างภายในมีคุณค่ามากขึ้นกว่าคนอื่น ๆซึ่งเป็นกรณีที่ไม่