Once upon a midnight dreary, while

Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore—
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
“’Tis some visitor,” I muttered, “tapping at my chamber door—
Only this and nothing more.”

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December;
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow;—vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow—sorrow for the lost Lenore—
For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore—
Nameless here for evermore.

And the silken, sad, uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me—filled me with fantastic terrors never felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating
“’Tis some visitor entreating entrance at my chamber door—
Some late visitor entreating entrance at my chamber door;—
This it is and nothing more.”

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
“Sir,” said I, “or Madam, truly your forgiveness I implore;
But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you”—here I opened wide the door;—
Darkness there and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before;
But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,
And the only word there spoken was the whispered word, “Lenore?”
This I whispered, and an echo murmured back the word, “Lenore!”—
Merely this and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
“Surely,” said I, “surely that is something at my window lattice;
Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore—
Let my heart be still a moment and this mystery explore;—
’Tis the wind and nothing more!”

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately Raven of the saintly days of yore;
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door—
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door—
Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore,
“Though thy crest be shorn and shaven, thou,” I said, “art sure no craven,
Ghastly grim and ancient Raven wandering from the Nightly shore—
Tell me what thy lordly name is on the Night’s Plutonian shore!”
Quoth the Raven “Nevermore.”

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning—little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door—
Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door,
With such name as “Nevermore.”

But the Raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
Nothing farther then he uttered—not a feather then he fluttered—
Till I scarcely more than muttered “Other friends have flown before—
On the morrow he will leave me, as my Hopes have flown before.”
Then the bird said “Nevermore.”

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
“Doubtless,” said I, “what it utters is its only stock and store
Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster
Followed fast and followed faster till his songs one burden bore—
Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore
Of ‘Never—nevermore’.”

But the Raven still beguiling all my fancy into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird, and bust and door;
Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore—
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore
Meant in croaking “Nevermore.”

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom’s core;
This and more I sat divining, with my head at ease reclining
On the cushion’s velvet lining that the lamp-light gloated o’er,
But whose velvet-violet lining with the lamp-light gloating o’er,
She shall press, ah, nevermore!

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.
“Wretch,” I cried, “thy God hath lent thee—by these angels he hath sent thee
Respite—respite and nepenthe from thy memories of Lenore;
Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore!”
Quoth the Raven “Nevermore.”

“Prophet!” said I, “thing of evil!—prophet still, if bird or devil!—
Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted—
On this home by Horror haunted—tell me truly, I implore—
Is there—is there balm in Gilead?—tell me—tell me, I implore!”
Quoth the Raven “Nevermore.”

“Prophet!” said I, “thing of evil!—prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us—by that God we both adore—
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore—
Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore.”
Quoth the Raven “Nevermore.”

“Be that word our sign of parting, bird or fiend!” I shrieked, upstarting—
“Get thee back into the tempest and the Night’s Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken!—quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!”
Quoth the Raven “Nevermore.”

And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon’s that is dreaming,
And the lamp-light o’er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted—nevermore

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December;
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
 Eagerly I wished the morrow;—vainly I had sought to borrow
 From my books surcease of sorrow—sorrow for the lost Lenore—
For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore—
 Nameless here for evermore.

And the silken, sad, uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me—filled me with fantastic terrors never felt before;
 So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating
 “’Tis some visitor entreating entrance at my chamber door—
Some late visitor entreating entrance at my chamber door;—
 This it is and nothing more.”

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
“Sir,” said I, “or Madam, truly your forgiveness I implore;
 But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
 And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you”—here I opened wide the door;—
 Darkness there and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before;
 But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,
 And the only word there spoken was the whispered word, “Lenore?”
This I whispered, and an echo murmured back the word, “Lenore!”—
 Merely this and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
 “Surely,” said I, “surely that is something at my window lattice;
 Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore—
Let my heart be still a moment and this mystery explore;—
 ’Tis the wind and nothing more!”

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately Raven of the saintly days of yore;
 Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
 But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door—
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door—
 Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore,
“Though thy crest be shorn and shaven, thou,” I said, “art sure no craven,
Ghastly grim and ancient Raven wandering from the Nightly shore—
Tell me what thy lordly name is on the Night’s Plutonian shore!”
 Quoth the Raven “Nevermore.”

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning—little relevancy bore;
 For we cannot help agreeing that no living human being
 Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door—
Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door,
 With such name as “Nevermore.”

But the Raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
 Nothing farther then he uttered—not a feather then he fluttered—
 Till I scarcely more than muttered “Other friends have flown before—
On the morrow he will leave me, as my Hopes have flown before.”
 Then the bird said “Nevermore.”

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
“Doubtless,” said I, “what it utters is its only stock and store
 Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster
 Followed fast and followed faster till his songs one burden bore—
Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore
 Of ‘Never—nevermore’.”

But the Raven still beguiling all my fancy into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird, and bust and door;
 Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking
 Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore—
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore
 Meant in croaking “Nevermore.”

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom’s core;
 This and more I sat divining, with my head at ease reclining
 On the cushion’s velvet lining that the lamp-light gloated o’er,
But whose velvet-violet lining with the lamp-light gloating o’er,
 She shall press, ah, nevermore!

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.
 “Wretch,” I cried, “thy God hath lent thee—by these angels he hath sent thee
 Respite—respite and nepenthe from thy memories of Lenore;
Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore!”
 Quoth the Raven “Nevermore.”

“Prophet!” said I, “thing of evil!—prophet still, if bird or devil!—
Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
 Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted—
 On this home by Horror haunted—tell me truly, I implore—
Is there—is there balm in Gilead?—tell me—tell me, I implore!”
 Quoth the Raven “Nevermore.”

“Prophet!” said I, “thing of evil!—prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us—by that God we both adore—
 Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
 It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore—
Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore.”
 Quoth the Raven “Nevermore.”

“Be that word our sign of parting, bird or fiend!” I shrieked, upstarting—
“Get thee back into the tempest and the Night’s Plutonian shore!
 Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
 Leave my loneliness unbroken!—quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!”
 Quoth the Raven “Nevermore.”

And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
 And his eyes have all the seeming of a demon’s that is dreaming,
 And the lamp-light o’er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
 Shall be lifted—nevermore

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ครั้งเมื่อเที่ยงคืนที่เศร้าซึม ในขณะที่ฉัน pondered อ่อน เปลี้ย และอ่อนแอโอมากอยากรู้อยากเห็น และความแปลกใหม่ไดรฟ์ข้อมูลของตำนานที่ลืมตัว ผมพยักหน้า ในขณะนอนนกเกือบ ก็มีมาแตะที่ณ บางเบา ๆ แร็ป แร็ปที่ประตูห้องของฉัน"'Tis บางเยี่ยมชม, " ฉัน muttered, "เคาะที่ประตูห้องของฉัน — เพียงเท่านี้และไม่มีอะไรเพิ่มเติม" อา อย่างเห็นได้ชัดผมจำได้ว่า ในเดือนธันวาคมเยือกเย็นและ ember ตายแต่ละแยก wrought ของผีตามพื้น วันที่ฉันปรารถนาเหล่า; — vainly ฉันได้ขอยืม จาก surcease หนังสือของฉันของความเสียใจ – ความเสียใจสำหรับ Lenore หายตัวสำหรับหญิงสาวสดใส และหายากที่เทวดาชื่อ Lenore — ที่นี่ที่นิรนามตลอด และ rustling ซิลเก้น เศร้า ไม่แน่นอนของแต่ละม่านสีม่วงผมตื่นตาตื่นใจ – เติมฉัน terrors น่าอัศจรรย์ที่ไม่เคยรู้สึกก่อน ดัง นั้นตอนนี้ จะยังคงการเต้นของหัวใจ ยืนซ้ำ "'Tis บางเยี่ยมชมที่ entreating เข้าที่ประตูห้องของฉัน —เข้าชมบางสายที่ entreating เข้าที่ประตูห้องของฉัน; - นี้เป็นแล้วไม่มีอะไรเพิ่มเติม" ปัจจุบันชีวิตของฉันเติบโตแข็งแกร่ง hesitating นั้นไม่กล่าวว่า "ที่รัก "หรือท่าน ผู้หญิง ล้างบาปอย่างแท้จริงของคุณผมขอร้อง แต่ความจริง ฉันได้นอนนก และดังนั้นเบา ๆ คุณมาแร็ป และให้รวย ๆ คุณมาเคาะ เคาะที่ประตูห้องของฉันที่ขาดแคลนได้แน่ได้ยินคุณ " — ที่นี่เปิดกว้างประตู; — มีความมืดและไม่มีอะไรเพิ่มเติม ลึกเข้าไปในที่มืดทุกที ยาวยืนมีสงสัย กลัวแคลง ฝันฝันที่มนุษย์ไม่เคยกล้าฝันก่อน แต่ความเงียบไม่เสียหาย และความนิ่งที่ให้โทเค็นไม่ มีพูดคำเดียวเป็น คำ whispered, "Lenore"นี้ฉันกระซิบ และเสียงก้อง murmured กลับคำ "Lenore" — แค่นี้และไม่มีอะไรเพิ่มเติม กลับเข้าไปในห้องที่เปิด จิตวิญญาณของฉันภายในฉันเขียนอีกครั้งเร็ว ๆ นี้ ฉันได้ยินมาแตะที่ค่อนข้างเบาก่อน "แน่นอน ว่า "ย่อมเป็นเรื่องที่โครงตาข่ายประกอบหน้าต่างของฉัน ผมดู แล้ว thereat คืออะไร และสำรวจความลึกลับนี้ —ให้หัวใจของฉันจะยังคงครู่ และ สำรวจความลึกลับนี้; - มอก.ลมและไม่มีอะไรเพิ่มเติม! " เปิดที่นี่ฉันส่วนใหญ่ชัตเตอร์ เมื่อ มีจำนวนมากเจ้าชู้และกระพือมีขั้นบันได Raven สูง ๆ ของ saintly กาล ไม่ obeisance อย่างน้อยที่ทำเขา นาทีไม่หยุด หรือพักเขา แต่ กับเมี่ยนของพระเจ้าหรือเลดี้ บรอเวณเหนือประตูห้องของฉัน —สวยหน้าอกของพัลลัสเหนือประตูห้องของฉัน — ตั้งอยู่ และ เสาร์ และไม่มีอะไรเพิ่มเติมแล้วนกไม้มะเกลือนี้ฉันนึกคิดเศร้าเป็นยิ้ม beguilingโดยผู้ดีตรง ๆ และภัย ของการสนับสนุน มันสวม"แม้เจ้าหงอนจะ shorn และ shaven พระองค์, " ฉันกล่าวว่า, "ศิลปะแน่ไม่ cravenส่วน grim และโบราณนกหลงจากฝั่งคืน —บอกชื่อโรงแรมพระองค์ที่อยู่บนฝั่ง Plutonian ของคืน" Quoth นก "Nevermore" มากฉัน marvelled ไก่นี้ ungainly ฟังวาทกรรมนั้นเถิดว่ามันตอบความหมายน้อย — ราน้อยแบก สำหรับเราไม่ช่วยให้เงื่อนไขที่ไม่มีชีวิตมนุษย์ ยังเคย มีความสุขดูนกเหนือประตูห้องของเขา —นกหรือสัตว์ตามหน้าอก sculptured เหนือประตูห้องพระ มีชื่อเช่น "Nevermore" แต่นก นั่งโดดเดี่ยวอยู่บนหน้าอกพลาซิด พูดเท่านั้นหนึ่งคำ เหมือนกับว่าวิญญาณของเขาในคำหนึ่งที่เขาไม่ได้ outpour ไม่ไกลออกไปแล้วเขาพูดแบบไม่มีขนแล้วเขา fluttered — จนฉันแทบมากกว่า muttered "เพื่อน ๆ ได้บินก่อน —ในเหล่าเขาจะทิ้งฉัน เป็นที่หวังได้บินก่อน" แล้ว นกกล่าวว่า "Nevermore" Startled ที่ความนิ่งเสีย โดยมาก aptly พูด ตอบ"อย่างไม่ต้องสงสัย กล่าวว่า " สิ่งที่มัน utters เป็นเพียงตลาดหลักทรัพย์ และการจัดเก็บ สด ๆ ไม่มีความสุขบางหลักที่ภัยพิบัติ unmerciful ตามอย่างรวดเร็ว และตามเร็วขึ้นจนเขาเพลงหนึ่งภาระแบก —จนถึง dirges ของเขา หวังว่าภาระทันทีกระบอกสูบ ของ ' ไม่เคยตัว nevermore' " แต่นกยัง beguiling นึกคิดของฉันเป็นยิ้มตรงผมล้อท่านนั่งหน้า นก และหน้าอก และ ประตู จากนั้น เมื่อกำมะหยี่จม ฉัน betook ตัวเองไปเชื่อมโยง แฟนซีว่านึกคิด คิดสิ่งนี้นกดคิลกาล —สิ่งนี้น่ากลัว ungainly ส่วน อนต์ และดคิลนกกาล หมายถึงใน croaking "Nevermore" นี้ฉันนั่งหมกมุ่นคาดเดา แต่ไม่มีเสียงแสดงการไก่ ตาคะนองตอนนี้เขียนเป็นหลักคู่หูของฉัน นี้และเพิ่มเติมเสาร์ divining กับศีรษะของฉันที่นอนง่าย บนกำมะหยี่ของเบาะซับที่ โคมไฟไฟ gloated o'erแต่ซับม่วงกำมะหยี่ที่ มี gloating โคมไฟ o'er เธอจะกด ah, nevermore แล้ว methought อากาศโต denser ระเหยจากการ censer unseenSwung โดย Seraphim เท้าตก tinkled ชั้น tufted "เจ้าสารเลวที่ถูก ข้า, " พระเจ้าพระองค์ทรงยืมเงินทั้งหลายเช่น โดยเทวดาเหล่านี้ ก็ทรงส่งทั้งหลาย ลูกค้า-ลูกค้าและ nepenthe จากพระองค์ทรง LenoreQuaff โอ้ quaff nepenthe ชนิดนี้ และลืมนี้หาย Lenore " Quoth นก "Nevermore" กล่าวว่า "ผู้เผยพระวจนะ" "สิ่งที่ชั่วร้าย! — ถ้ายังคง ผู้เผยพระวจนะนกหรือปีศาจ! —ว่าส่ง Tempter หรือว่าความวุ่นวายเพราะทั้งหลายนี่ตาย อ้างว้าง ยัง undaunted ทั้งหมด ในทะเลทรายหลงตัว ในบ้านโดยสยองขวัญบ้านผีสิง – บอกฉันอย่างแท้จริง ฉันขอร้อง —มี — มีบาล์มในยา? – บอก – บอกฉัน ฉันขอร้อง! " Quoth นก "Nevermore" กล่าวว่า "ผู้เผยพระวจนะ" "สิ่งที่ชั่วร้าย! — ถ้ายังคง ผู้เผยพระวจนะนกหรือปีศาจโดยสวรรค์ที่ฟันเหนือซึ่งพระเจ้าที่เราชื่นชอบ — บอกจิตวิญญาณนี้ มีความเสียใจลาเดนว่า ภายใน Aidenn ไกล มันจะลัดหญิงสาว sainted ซึ่งเทวดาชื่อ Lenore —ลัดหญิงสาวสดใส และหายากเป็นที่เทวดาชื่อ Lenore " Quoth นก "Nevermore" "เป็นคำที่ทางเข้าของอวย นก หรือมาร" ฉัน shrieked, upstarting-"กลับท่านกล่าวความวุ่นวายนี้และคืนของฝั่ง Plutonian ลาเบิ้ลพลูมไม่ดำเป็นโทเค็นของที่นอนวิญญาณพระองค์ทรงพูด ปล่อยให้ความเหงาของฉันไม่เสียหาย! — ออกจากหน้าอกข้างประตูของฉันจะงอยปากพระองค์จากออกหัวใจของฉัน และแบบฟอร์มพระองค์เสียประตูของฉัน" Quoth นก "Nevermore" และยังคง นั่งนก flitting ไม่เคย ยังคง นั่งบนหน้าอกสคลาของพัลลัสเหนือประตูห้องของฉัน และตาของเขาได้ทุกที่ด้วยของเป็นอสูรที่มีฝัน และโคมไฟไฟ o'er เขาส่งกระแสข้อมูลพ่นเงาของเขาบนชั้นและจิตใจของฉันจากออก shadow ที่ลอยอยู่บนชั้น จะยกตัว nevermore

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

กาลครั้งหนึ่งเที่ยงคืนที่น่าเบื่อในขณะที่ฉันครุ่นคิดอ่อนแอและเหนื่อยล้ากว่าหลายปริมาณแปลกตาและอยากรู้อยากเห็นของ lore- ลืมในขณะที่ฉันพยักหน้าเกือบหลับก็มีมาเคาะที่เป็นของใครบางคนเคาะเบาๆ เคาะที่ประตูห้องของฉัน . "พ่อผู้เข้าชมบาง" ผมพึมพำ "เคาะที่ห้องของฉัน door- เพียงแค่นี้และไม่มีอะไรเพิ่มเติม." อาชัดเจนผมจำได้ว่ามันเป็นเยือกเย็นในเดือนธันวาคม. และในแต่ละแยกตายถ่านกระทำผีที่มีต่อพื้นกระหายฉันปรารถนารุ่งขึ้น; -vainly ฉันได้พยายามที่จะยืมจากหนังสือของฉันยุติของความเศร้าโศกความเศร้าโศกสำหรับ-หายไปLenore- สำหรับหญิงสาวที่หายากและสดใสซึ่งชื่อเทวดา Lenore- นิรนามที่นี่เป็นนิตย์. และไหมที่เศร้าพึมพำมีความไม่แน่นอน ของแต่ละม่านสีม่วงตื่นเต้นฉันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวฉันด้วยที่ยอดเยี่ยมไม่เคยรู้สึกมาก่อนเพื่อที่ว่าตอนนี้ยังคงเต้นของหัวใจของฉันที่ฉันยืนซ้ำ"พ่อขอร้องผู้เข้าชมบางส่วนที่ทางเข้าห้องของฉัน door- บางส่วนของผู้เข้าชมในช่วงปลายขอร้องทางเข้าที่ของฉัน ประตูห้อง - นี่มันคืออะไรและไม่มีอะไรมาก ". ปัจจุบันจิตวิญญาณของฉันเติบโตที่แข็งแกร่ง; ลังเลใจแล้วไม่มีอีกต่อไป"เซอร์" บอกว่าผม "หรือท่านผู้หญิงอย่างแท้จริงการให้อภัยของคุณผมขอ; แต่ความจริงก็คือผมกำลังหลับและอื่น ๆ เบา ๆ ที่คุณมาเคาะและเพื่อให้รางคุณมาแตะแตะที่ประตูห้องของฉันหายากที่ผมแน่ใจว่าผมได้ยินคุณ "-here ผมเปิดกว้างประตู -. มีความมืดและไม่มีอะไรเพิ่มเติมลึกเข้าไปในความมืด peering ว่าระยะเวลาที่ฉันยืนอยู่ที่นั่นสงสัยกลัวสงสัยฝันความฝันของมนุษย์ไม่เคยกล้าที่จะฝันมาก่อนแต่ความเงียบเป็นทิวและความเงียบสงบให้ token ไม่มีและคำว่ามีเพียงพูดเป็นคำกระซิบ"เลนอเร่?" ผมกระซิบและก้องบ่นกลับคำว่า "เลนอร์" - เพียงแค่นี้และไม่มีอะไรเพิ่มเติม . กลับเข้าสู่การเปลี่ยนห้องทุกจิตวิญญาณภายในข้าเผาไหม้. เร็ว ๆ นี้อีกครั้งผมได้ยินแตะค่อนข้างดังกว่าก่อนที่ "แท้จริง" บอกว่าผม "แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่ตาข่ายหน้าต่างของฉันให้ฉันเห็นแล้วสิ่งที่นั้นเป็นและลึกลับนี้ explore- ให้หัวใจของฉันจะยังคงสักครู่และลึกลับนี้สำรวจ - พ่อลมและไม่มีอะไรเพิ่มเติม "เปิดนี่ฉันโยนชัตเตอร์เมื่อมีหลายเจ้าชู้และกระพือ, ในนั้นก้าวโอฬาร กาในวันศักดิ์สิทธิ์ของสมัยก่อน; ไม่น้อยไหว้เขาทำ; ไม่กี่นาทีหรือหยุดอยู่เขา; แต่ด้วยท่าทางของเจ้านายหรือผู้หญิงที่ตั้งอยู่เหนือห้องของฉัน door- ตั้งอยู่บนหน้าอกของพาลาเหนือห้องของฉัน door-. ตั้งอยู่และนั่งและไม่มีอะไรเพิ่มเติมจากนั้นนกไม้มะเกลือนี้ล่อลวงของฉันแฟนซีเศร้าเข้าไปยิ้มตามหลุมฝังศพและมารยาทท้ายสีหน้ามันสวม, "แม้ว่ายอดของเจ้าจะตัดผมและโกนเจ้า" ผมพูดว่า "ศิลปะแน่ใจว่าขี้ขลาดตาขาวไม่น่ากลัวน่ากลัวและเก่าแก่กาเดินต่อคืนจากเจ้าหน้าที่ประจำชายฝั่งบอกฉันว่าชื่อสง่างามของเจ้าอยู่บนฝั่งพิภพกลางคืนของ "! Quoth กา" อีกแล้ว ". มากฉันประหลาดใจนกเทอะทะนี้จะได้ยินวาทกรรมเพื่อให้ชัดถ้อยชัดคำแม้ว่าคำตอบเล็ก ๆ น้อย ๆ เบื่อความเกี่ยวข้องความหมายเล็ก ๆ น้อย ๆ ของตนเพราะว่าเราไม่สามารถช่วยให้ยอมรับว่าการใช้ชีวิตไม่มีมนุษย์ถูกเคย แต่ก็มีความสุขกับการได้เห็นนกดังกล่าวข้างต้นในห้องของเขา door- นกหรือสัตว์บนหน้าอกแกะสลักเหนือประตูห้องของเขาที่มีชื่อเช่น "อีกแล้ว." แต่กานั่งเหงาบนหน้าอกสงบพูดเพียงว่าหนึ่งคำเช่นถ้าจิตวิญญาณของเขาในการที่คำหนึ่งที่เขาไม่ outpour. ไม่มีอะไรที่ไกลออกไปแล้วเขาก็พูดไม่ขนแล้วเขา fluttered- จนฉันแทบจะมากกว่าพึมพำ "เพื่อนอื่น ๆ ได้บินมาก่อนวันรุ่งขึ้นเขาจะปล่อยให้ฉันเป็นความหวังของฉันได้บินมาก่อน. "จากนั้นนกกล่าวว่า" อีกแล้ว. "ตกใจที่นิ่งทำลายโดยการตอบกลับพูดเพื่อให้เหมาะเจาะที่" ไม่ต้องสงสัยเลย "บอกว่าผม" สิ่งที่มันเอ่ยเป็นหุ้นเท่านั้นและเก็บของติดจากต้นแบบที่ไม่มีความสุขซึ่งภัยพิบัติเมตตาตามได้อย่างรวดเร็วและเร็วขึ้นตามมาจนถึงเพลงของเขาเป็นหนึ่งในภาระ bore- จนถึงไว้อาลัยแห่งความหวังของเขาว่าเบื่อภาระเศร้าโศกของ 'ไม่เคยอีกแล้ว'. "แต่ยังคงกาล่อลวงทุกจินตนาการของฉันเป็นยิ้มตรงผมล้อที่นั่งเบาะด้านหน้าของนกและหน้าอกและประตู; จากนั้นเมื่อจมกำมะหยี่ผมนำพาตัวเองที่จะเชื่อมโยงแฟนซีแก่แฟนซีคิดว่านี้เป็นลางไม่ดีของนก yore- สิ่งที่น่ากลัวนี้เทอะทะน่ากลัวผอมแห้งและนกเป็นลางไม่ดีของสมัยก่อนหมายในบ่น "ไม่อีกแล้ว . "นี้ผมนั่งร่วมในการคาดเดาแต่พยางค์ไม่มีการแสดงความต้องการไก่ที่มีตาร้อนแรงในขณะนี้การเผาไหม้เข้าไปในแกนกลางอกของข้านี้และอื่น ๆ ผมนั่งวิเศษกับหัวของฉันสบายใจนอนบนเยื่อบุกำมะหยี่เบาะที่ว่าโคมไฟแสงgloated เอ่อ, แต่ที่มีเยื่อบุกำมะหยี่สีม่วงกับโคมไฟแสงมองด้วยความละโมบเอ่อ, เธอจะกดอาอีกแล้ว! แล้ว methought อากาศเติบโตหนาแน่นหอมจากกระถางไฟที่มองไม่เห็นเหวี่ยงโดยมีเทวดาตกเท้าtinkled . บนพื้นกระจุก"เจ้าตัว" ฉันร้องไห้ "พระเจ้าของท่านทรงยืมเจ้าโดยเทวดาเหล่านี้พระองค์ทรงส่งเจ้าทุเลา-พักผ่อนและNepenthe จากความทรงจำของเจ้าเลนอเร่; กลืนโอ้กลืน Nepenthe ชนิดนี้และลืมนี้หายไปเลนอเร่! ". Quoth กา" อีกแล้ว "" พระศาสดา "บอกว่าผม" สิ่งชั่วร้ายยังคง -prophet ถ้านกหรือปีศาจ! - ไม่ว่าซาตานส่งหรือไม่ว่าพายุโยนเจ้านี่ขึ้นฝั่งDesolate ยังไม่สะทกสะท้านทั้งหมดในทะเลทรายนี้ ที่ดิน enchanted- ในบ้านนี้มีผีสิงสยองขวัญโดยบอกฉันอย่างแท้จริงฉัน implore- มีคือไม่มีพิมเสนในกิเลอาด? -tell ฉันบอกฉันฉันขอ "Quoth กา" อีกแล้ว. "" พระศาสดา! "ผมพูด "สิ่งที่ชั่วร้าย! -prophet ยังถ้านกหรือปีศาจ! โดยสวรรค์ที่โค้งเหนือเราโดยที่เราทั้งสองพระเจ้า adore- บอกจิตวิญญาณนี้กับความเศร้าโศกภาระถ้าภายใน Aidenn ไกลมันจะจับมือหญิงสาวผู้ที่นักบุญชื่อเทวดา Lenore- จับมือหญิงสาวที่หายากและสดใสซึ่งชื่อเทวดา Lenore. "Quoth กา" อีกแล้ว. "" เป็นคำว่าสัญญาณที่เราพรากจากกันนกหรืออสูร! "ผมร้อง, upstarting-" จงกลับเข้ามาใน พายุและคืนฝั่งพิภพ! ฝากไม่มีขนนกสีดำเป็นสัญลักษณ์ของที่อยู่จิตใจของเจ้าได้ตรัส! ปล่อยให้ความเหงาของฉันติดต่อกัน! -quit หน้าอกเหนือประตูของฉัน! ใช้จะงอยปากของเจ้าออกมาจากหัวใจของฉันและใช้รูปแบบของเจ้าจากฉัน ประตู "Quoth กา" อีกแล้ว ". และกาไม่เคย flitting ยังคงนั่งอยู่ยังคงนั่งอยู่บนหน้าอกซีดของพาลาเหนือประตูห้องของฉันและตาของเขามีความเห็นของปีศาจที่จะฝันและโคมไฟแสงเอ่อเขาสตรีมมิ่งพ่นเงาของเขาอยู่บนพื้น; และจิตวิญญาณของฉันออกมาจากเงาที่ลอยอยู่บนชั้นที่จะถูกยก-อีกแล้ว

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

เมื่อเที่ยงคืนเศร้าซึม ในขณะที่ฉัน pondered อ่อนแอและเหนื่อยล้า ,
ไปหลายอัน และรู้ปริมาณลืมตำนาน -
ขณะที่ฉันพยักหน้า เกือบหลับ จู่ๆ ก็มีเคาะ
เป็นบางหนึ่งค่อยๆแร็ปแร็ปที่ประตูห้องของผม
" ' Tis ฉันพึมพำบางอย่างผู้เข้าชม " , " เคาะที่ประตูห้องฉัน
นี้เท่านั้นและไม่มีอะไรเพิ่มเติม . "

อ่า ว่าผมจำมันได้ในธันวาคมเยือกเย็น ;
และแต่ละแยกเบอร์ผีของกระตายกับพื้น กระหาย ฉันหวังว่าพรุ่งนี้
; - เก้อผมขอยืม
จากหนังสือของฉันเลิกทุกข์ ความทุกข์หายไปอร์ -
หายากและสดใส หญิงสาวผู้ที่เทวดาชื่อลีนอร์ -
นิรนามที่นี่ตลอดไป

และ ซิลค์เค่น , เศร้า , ความไม่แน่นอนของแต่ละม่านสีม่วง
.ฉันตื่นเต้นเต็มไปฉันกับความน่าสะพรึงกลัวที่ยอดเยี่ยมที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ;
ดังนั้นตอนนี้ ยังคง การเต้นของหัวใจ ผมยืนพูด
" ' Tis บางผู้เข้าชม entreating ทางเข้าที่ประตูห้อง -
ช้าเข้าชม entreating ทางเข้าที่ประตูห้อง ; -
นี่มันไม่มีอะไรมากกว่านั้น "

ปัจจุบันของฉัน จิตวิญญาณเติบโตแข็งแกร่ง ; ลังเลแล้วไม่มี
" ครับ " บอกว่า " หรือครับแท้จริงของคุณ การให้อภัย ผมอ้อนวอน ;
แต่ความจริงแล้ว ฉันก็หลับไป และดังนั้น คุณมาเคาะเบา ๆ , และอื่น ๆมา
เคาะ เคาะที่ประตูห้องของผม ที่ผมหายาก
ว่าผมได้ยิน " ฉันเปิดได้กว้าง ประตู ; -
ความมืดตรงนั้น

และไม่มีอะไรเพิ่มเติม ลึกลงไปในที่มืด peering ยาว ผมยืนอยู่ตรงนั้น สงสัยกลัว
, , สงสัยฝันฝันไม่มีมนุษย์กล้าที่จะฝันก่อน ;
แต่ความเงียบก็ไม่เสียหาย และความเงียบสงบให้โทเค็น
และคำพูดมีภาษาพูดก็กระซิบว่า " ลีนอร์ ? "
ฉันกระซิบ และเสียงสะท้อนบ่นกลับมาว่า " เลนอร์ " -
แค่นี้และไม่มีอะไรเพิ่มเติม

กลับเข้าห้องเปิด ทุกวิญญาณภายในฉันไหม้
อีก ผมได้ยินเสียงเคาะก็ดังกว่าเดิม .
" ย่อม " บอกว่า " นั่นเป็นบางอย่างที่ตาข่ายหน้าต่าง ;
ให้ฉันดู แล้วใช้เป็นและความลึกลับนี้สํารวจ -
ให้หัวใจอยู่สักครู่และความลึกลับนี้สำรวจ ; -
' tis ลม และไม่มีอะไรเพิ่มเติม "

ฉันเหวี่ยงเปิด ชัตเตอร์ เมื่อมีจํานวนมาก เจ้าชู้ และกระพือ ,
ในนั้นก็มีนกภูมิฐานของวันนักบุญกาล ;
ไม่นมัสการ อย่างน้อยให้เขา ไม่สิ หยุด หรือพักเขา ;
แต่กับเมียนของลอร์ดหรือเลดี้ ตั้งอยู่เหนือประตู - ตำหนัก
perched บนหน้าอกของ Pallas เหนือประตูห้องฉัน
เกาะ และนั่งลง และไม่มีอะไรเพิ่มเติม

แล้วนี้มะเกลือ นกแฟนซีแสนเศร้าของฉันเข้าไปล่อลวง
ยิ้มจากหลุมฝังศพและท้ายเรือมารยาทของใบหน้ามันสวม ,
" แม้ว่ายอดของท่านจะไม่เป็นทรง และโกน " , " ผมพูด " ปะครับไม่ขี้ขลาดและน่ากลัว , น่ากลัว
เรเวนเดินจากชายฝั่ง - ทุกคืน
บอกสิ่งที่พระองค์สง่าผ่าเผยชื่อในคืน plutonian ชายฝั่งโบราณ ! "
กริยาช่องที่ 2 ของ say Raven " Shadow "

ฉันประหลาดใจ นกไม่สง่างามนี้ได้ยินวาทกรรม
ดังนั้นอย่างชัดเจนถึงแม้ว่าความหมายน้อยตอบน้อยฐานเจาะ ;
เราไม่สามารถช่วย ยอมรับว่า ไม่มีมนุษย์
ยังเคยมีความสุขกับการเห็นนกเหนือประตูห้องของเขา -
นกหรือสัตว์บนหน้าอกของเขา ห้องที่แกะสลักเหนือประตู
ด้วยเช่นชื่อเป็น " Shadow "

แต่เรเวนนั่งอยู่โดดเดี่ยวใน หน้าอก สงบเงียบ พูดเพียง
แค่คำเดียว เหมือนกับว่าวิญญาณของเขาในคำหนึ่งที่เขาทำเทออก .

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.