The Art of Thai Dancethai dance THE

The Art of Thai Dance

thai dance THERE ARE few performances more elegant than traditional Thai Dance with its graceful movements, its brilliant color, its soft rhythm and its radiating presence. Thai Dance, known as "Fawn Thai", was originally an art performed for the royal courts of old Siam. The dance troupes were formed within the courts and their precision and beauty was the highlight of every performance. Today, although "Fawn Thai" is still a very important part of royal performances, the dancers are selected and trained from among the general population and dance performances themselves are often an event for the general public.
"Fawn Thai" in its many forms is usually performed by four to six pairs of dancers, and on some very important occasions it is performed by hundreds. There are five "Fawn Thai" styles: "Fawn Tian" or the Candle Dance; "Fawn Leb" or the Finger nail Dance; "Fawn Ngiew" or the Scarf Dance; "Fawn Marn Gumm Ber" or the Butterfly Dance; and "Fawn Marn Mong Kol" or the Happy Dance. Each of these is accompanied by a special orchestra of traditional Thai musical instruments and each has its distinctive tempo and movement.
The dance costumes are rich in color and style and vary from region to region. Along with the choreography, uniformity of step and movement by the dancers, performances are appreciated more for their artistic quality than for any meaning or message. The stately beauty of "Fawn Thai" in its five styles is most important.

thai dance The accoutrements of the dancers as they perform project a special flare and highlight hand movements, an essential feature of Thai Dance. In the "Fawn Tian", for example, dancers hold lighted candles, while in the "Fawn Leb" they wear six-inch-long brass nails. In the three others they make use of various lengths of scarves. The "Fawn Tian" and the "Fawn Leb" were once sacred dances performed at court functions on days of special festivals. Because of their special significance and the similarity of accompanying instruments, they were usually performed on the same day.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศิลปะการรำไทยรำไทยมีสง่างามมากขึ้นกว่ารำไทยของการเคลื่อนไหวที่สง่างาม สีสดใส จังหวะนุ่ม และบำรุง radiating แสดงไม่ได้ รำไทย เรียกว่า "เลียแข้งเลียขาไทย" เดิมศิลปะทำสำหรับเดอะรอยัลคอร์ทของสยาม Troupes เต้นเกิดขึ้นภายในศาลและความแม่นยำของพวกเขา และความงามเป็นจุดเด่นของประสิทธิภาพการทำงานทุก วันนี้ "สอพลอไทย" ยังคงเป็นส่วนสำคัญของการแสดงที่รอยัล เต้นถูกเลือก และฝึกอบรมประชาชนทั่วไป และมักแสดงการเต้นตัวเองเหตุการณ์สำหรับประชาชนทั่วไป"การเลียแข้งเลียขาไทย" ในกลุ่มของฟอร์มมักจะดำเนินการ โดยคู่สี่ถึงหกของนักเต้น และบางครั้งสิ่งที่สำคัญมาก มันจะดำเนินการ โดยร้อย มีลักษณะ "Fawn ไทย" ห้า: "สอพลอเทียน" หรือเต้นรำเทียน "สอพลอ Leb" หรือเล็บนิ้วมือเต้น "Fawn Ngiew" หรือเต้นผ้าพันคอ "Fawn Marn Gumm Ber" หรือเต้นผีเสื้อ และ "Fawn Marn มงคล" หรือเต้นรำมีความสุข แต่ละเหล่านี้ตามมา ด้วยวงดนตรีพิเศษของเครื่องดนตรีไทย และมีจังหวะที่โดดเด่นความเคลื่อนไหว เครื่องแต่งกายรำมีสีและลักษณะ และแตกต่างไปจากภูมิภาคภูมิภาค พร้อมกับออกแบบท่าเต้น รื่นรมย์ขั้นและเคลื่อนไหว โดยนักเต้น แสดงกำลังนิยมมากสำหรับคุณภาพของศิลปะมากกว่าความหมายหรือข้อความใด ๆ ความงามสูง ๆ "สอพลอไทย" ในลักษณะห้าเป็นสำคัญไทยเต้น accoutrements ของนักเต้นพวกเขาทำโครงการสมัยพิเศษ และเน้นการเคลื่อนไหวของมือ ลักษณะสำคัญของรำไทย ในการ "เลียแข้งเลียขาเทียน" เช่น เต้นค้างเทียนแสงไฟ ในการ "สอพลอ Leb" พวกเขาสวมเล็บทองเหลืองยาว 6 นิ้ว ใน 3 คนพวกเขาทำใช้ต่าง ๆ ความยาวของผ้าพันคอ การ "เลียแข้งเลียขาเทียน" และการ "สอพลอ Leb" ได้เมื่อเต้นศักดิ์สิทธิ์ดำเนินฟังก์ชันคอร์ทในวันเทศกาลพิเศษ ความสำคัญพิเศษของพวกเขาและมาพร้อมกับเครื่องมือเฉพาะ พวกเขามักจะดำเนินในวันเดียวกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศิลปะของไทยเต้นรำเต้นไทยมีการแสดงไม่กี่สง่างามมากกว่ารำไทยแบบดั้งเดิมที่มีการเคลื่อนไหวที่สง่างามของสีสดใสของจังหวะนุ่มและการปรากฏตัวของมันแผ่ ไทยเต้นรำที่เรียกว่า "กวางไทย" แต่เดิมเป็นงานศิลปะที่ทำให้ราชสำนักสยามเก่า เร่ร่อนเต้นรำกำลังก่อตัวขึ้นภายในศาลและความแม่นยำและความงามของพวกเขาเป็นไฮไลต์ของการปฏิบัติงานทุก วันนี้แม้ "กวางไทย" ยังคงเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญมากของการแสดงพระราชเต้นได้รับการคัดเลือกและผ่านการฝึกอบรมจากในหมู่ประชากรทั่วไปและการแสดงการเต้นรำตัวเองมักจะมีเหตุการณ์สำหรับประชาชนทั่วไป. "กวางไทย" ในหลายรูปแบบของมันคือ มักจะดำเนินการโดย 4-6 คู่ของนักเต้นและในบางโอกาสที่สำคัญมากก็จะดำเนินการโดยร้อย มีห้า "กวางไทย" รูปแบบ "กวางเทียน" หรือเต้นรำเทียน; "กวาง Leb" หรือเล็บนิ้วมือเต้นรำ; "กวาง Ngiew" หรือเต้นรำผ้าพันคอ; "กวาง Marn Gumm เบอร์" หรือเต้นรำผีเสื้อ; และ "กวาง Marn มงคล" หรือเต้นรำมีความสุข แต่ละเหล่านี้จะมาพร้อมกับวงออเคสตราพิเศษของเครื่องดนตรีไทยแบบดั้งเดิมและแต่ละคนมีจังหวะที่โดดเด่นและการเคลื่อนไหว. เต้นรำเครื่องแต่งกายที่อุดมไปด้วยสีและรูปแบบและแตกต่างจากภูมิภาคในพื้นที่ พร้อมกับการออกแบบท่าเต้น, ความสม่ำเสมอของขั้นตอนและการเคลื่อนไหวโดยนักเต้น, การแสดงที่มีความนิยมมากขึ้นสำหรับคุณภาพของศิลปะของพวกเขามากกว่าความหมายใด ๆ หรือข้อความ ความงามสง่าของ "กวางไทย" ในห้ารูปแบบของมันเป็นสิ่งที่สำคัญมากที่สุด. รำไทยสัมภาระของนักเต้นที่พวกเขาดำเนินการโครงการเปลวไฟพิเศษและไฮไลท์การเคลื่อนไหวของมือซึ่งเป็นคุณสมบัติที่สำคัญของรำไทย ใน "กวางเทียน" ตัวอย่างเช่นนักเต้นถือเทียนสว่างในขณะที่ "กวาง Leb" พวกเขาสวมใส่ตะปูทองเหลืองหกนิ้วยาว ในสามคนอื่นเขาใช้ประโยชน์จากความยาวต่างๆของผ้าพันคอ "กวางเทียน" และ "กวาง Leb" เป็นศิลปะการฟ้อนรำที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ครั้งหนึ่งเคยดำเนินการในการทำงานของศาลในวันของเทศกาลพิเศษ เพราะความสำคัญเป็นพิเศษของพวกเขาและความคล้ายคลึงกันของเครื่องมือที่มาพร้อมกับพวกเขามักจะดำเนินการในวันเดียวกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศิลปะ นาฏศิลป์ไทย นาฏศิลป์ไทย

มีการแสดงนาฏศิลป์ไทยสง่ามากกว่าเดิมด้วยความสง่างาม การเคลื่อนไหว สี สดใสของ ของจังหวะนุ่มและ ฟุ้งว่า รำไทย , ที่รู้จักกันเป็น " กวาง " แรกเริ่มเดิมทีศิลปะดำเนินการในศาลของราชวงศ์เก่าสยามเต้นจัดขึ้นภายในศาล และพวกเขามีความแม่นยำและความงามเป็นไฮไลท์ของการแสดงทุกครั้ง วันนี้ แม้ว่า " กวาง " ยังคงเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญมากของการแสดง รอยัล นักเต้น เลือก และผ่านการอบรมจากในหมู่ประชากรทั่วไป และการแสดงที่ตัวเองมักจะเป็นเหตุการณ์ที่ประชาชนทั่วไป .
" กวาง " ในหลายรูปแบบของมันคือมักจะดำเนินการโดยสี่ถึงหกคู่ของแดนเซอร์ และในบางโอกาส สำคัญมาก มันเล่นด้วยเป็นร้อย มีห้า " กวาง " รูปแบบ " ฟอนเทียนหรือเทียน เต้น หรือ " กวางของ " ฟ้อนเล็บ " กวางเงี้ยว " หรือผ้าพันคอเต้นรำ ; " กวางม่านกัมม์ เบอร์ หรือ ผีเสื้อ เต้น และ " กวางม่านมองโคล " หรือมีความสุขเต้นรำแต่ละเหล่านี้จะมาพร้อมกับวงออเคสตร้าพิเศษของเครื่องดนตรีไทยและทุกคนมีจังหวะของมันที่โดดเด่นและการเคลื่อนไหว
เต้นรำเครื่องแต่งกายที่อุดมไปด้วยสีและรูปแบบและแตกต่างจากภูมิภาคในพื้นที่ พร้อมกับท่าเต้น , ความสม่ำเสมอของขั้นตอนและการเคลื่อนไหวโดยนักเต้น , การแสดงที่นิยมมากขึ้นสำหรับศิลปะที่มีคุณภาพของพวกเขามากกว่าสำหรับความหมายหรือข้อความโอฬาร " ชื่นชมความงามของภาษาไทยใน 5 ลักษณะคือสำคัญที่สุด

ฟ้อนยุทโธปกรณ์ของนักเต้นที่พวกเขาดำเนินการโครงการพิเศษ เปลวไฟ และเน้นการเคลื่อนไหวของมือ ซึ่งเป็นคุณลักษณะสำคัญของนาฏศิลป์ไทย ใน " ฟอนเทียน " ตัวอย่างเช่นนักเต้นถือเทียนส่องสว่าง ขณะที่ " กวางของพวกเขาใส่หกนิ้วยาวทองเหลือง ตะปูในอีกสามคน พวกเขาให้ใช้ความยาวต่าง ๆ ของผ้าพันคอ " ฟอนเทียน " และ " กวางของ " เคยศักดิ์สิทธิ์เต้นแสดงที่ศาลหน้าที่ในวันเทศกาลพิเศษ เพราะความพิเศษของพวกเขา และ ความเหมือนของประกอบเครื่องมือ พวกเขามักจะดำเนินการในวันเดียวกัน