There was a great bowl of flowers o

There was a great bowl of flowers on the table, and Horace felt his nose tickle. He gave a little sneeze and then put down his bag. He carefully arranged his tools. He had four hours before the servants returned.
The safe was not going to be hard to open. After all, he had lived with locks and safes all his life. The burglar alarm was poorly built. He went into the hall to cut its wire. He came back and sneezed loudly as the smell of the flowers came to him again.
How foolish people are when they own valuable things, Horace thought! A magazine article had described this house, giving a plan of all the rooms and a picture of this room. The writer had even mentioned that the painting hid a safe!
But Horace found that the flowers were stopping him in his work. He buried his face in his handkerchief.
Then he heard a voice say from the doorway:
"What is it? A cold or hay fever?"
Before he could think, Horace said. "Hay fever," and found himself sneezing again.
The voice went on. "You can cure it with a special treatment, you know, if you find out just what plant gives you the disease. I think you'd better see a doctor, if you're serious about your work. I heard you from the top of the house just now."
It was a quiet, kindly voice, but one with firmness in it. A woman was standing in the doorway, and Sherry rubbing against her. She was young, quite pretty, and was dressed in a red suit. She walked to the fireplace and straightened the ornaments there.
"Down, Sherry, "she said." Anyone would think I'd been away for a month! "She smiled at Horace, and went on, "However, I came back just in time, though I didn't expect to meet a burglar."
Horace had some hope because she seemed to be amused by meeting him. He might avoid trouble if he treated her the right way. He replied, "I didn't expect to meet one of the family."
She nodded. “I see what an inconvenience it is for you to meet me. What are you going to do?”
Horace said, "My first thought was to run."
"Of course, you could do that. But I would telephone the police and tell them all about you. They’d get you at once."
Horace said: "I would, of course, cut the telephone wires first and then—" he hesitated, a smile on his face, "I would make sure that you could do nothing for some time. A few hours would be enough."
She looked at him seriously. "You'd hurt me?"
Horace paused, and then said: “I think I was trying to frighten you when I said that."
"You didn't frighten me."
Horace suggested: "It would be nice if you would forget you ever saw me. Let me go."
The voice was suddenly sharp. “Why should I? You were going to rob me. If I let you go, you’ll only rob someone else. Society must be protected from men like you.”
Horace smiled. "I'm not a man who threatens society. I steal only from those who have a lot of money. I steal for a very good reason. And I hate the thought of prison."
She laughed, and he begged, thinking that he had persuaded her, “Look, I have no right to ask anything from you, but I'm desperate. Let me go and I promise never to do this kind of thing again. I really mean it.”
She was silent, watching him closely. Then she said: "You are really afraid of going to prison, aren't you?"
She came over to him shaking her head. “I have always liked the wrong kind of people.” she said.
She picked up a silver box from the table and took a cigarette from it. Horace, eager to please her and seeing that she might help him, took off his gloves and gave her his cigarette lighter.
"You'll let me go?" He held the lighter toward her.
"Yes, but only if you'll do something for me."
“Anything you say.”
"Before we left for London, I promised my husband to take my jewels to our bank; but I left them here in the safe. I want to wear them to a party tonight, so I came down to get them, but..."
Horace smiled. "Like a woman, you've forgotten the numbers to open the safe, haven't you?”
"Yes."
"Just leave it to me and you'll have them within an hour. But I'll have to break your safe."
"Don't worry about that. My husband won't be here for a month, and I'll have the safe mended by that time."
And within an hour Horace had opened the safe, given her the jewels, and gone happily away.
For two days he kept his promise to the kind young lady. On the morning of the third day, however, he thought of the books he wanted, and he knew he would have to look for another safe. But he never got the chance to begin his plan. By noon a policeman had arrested him for the jewel robbery at Shotover Grange.
His fingerprints, for he had opened the safe without gloves, were all over the room, and no one believed his story of the wife of the owner of the house asking him to open the safe for her, The wife herself, a gray-haired, sharp-tongued woman of sixty, said that the story was nonsense.
Horace is now the assistant librarian in the prison. He often thinks of that charming, clever young lady who was in the same profession as he was, and who tricked him. He gets very angry when anyone talks about “honour among thieves.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีชามที่ดีของดอกไม้บนโต๊ะได้และฮอเรซรู้สึกคันจมูกของเขา เขาให้จามเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วใส่ลงกระเป๋าของเขา เขาอย่างระมัดระวังจัดเครื่องมือของเขา เขามีสี่ชั่วโมงก่อนข้าราชการกลับ.
ปลอดภัยไม่ได้ไปได้ยากที่จะเปิด หลังจากเขาเคยอาศัยอยู่กับล็อคและตู้นิรภัยตลอดชีวิตของเขา สัญญาณกันขโมยที่ถูกสร้างขึ้นมาไม่ดี เขาเดินเข้าไปในห้องโถงที่จะตัดสายของ เขากลับมาและจามเสียงดังเป็นกลิ่นของดอกไม้มาหาเขาอีกครั้ง.
วิธีการที่คนโง่เมื่อพวกเขาเองสิ่งที่มีคุณค่าฮอเรซคิด! บทความในนิตยสารที่ได้อธิบายไว้ที่บ้านหลังนี้ให้แผนของห้องพักทุกห้องและภาพของห้องนี้ ผู้เขียนได้กล่าวถึงแม้ว่าภาพซ่อนปลอดภัย!
แต่ฮอเรซพบว่าดอกไม้ที่ได้หยุดเขาในการทำงานของเขา เขาฝังใบหน้าของเขาในผ้าเช็ดหน้าของเขา.
แล้วเขาก็ได้ยินเสียงพูดจากประตู:
"? มันคืออะไรไข้เย็นหรือฟาง"
ก่อนที่เขาจะคิดว่าฮอเรซกล่าวว่า "โรคภูมิแพ้" และพบว่าตัวเองจามอีกครั้ง.
เสียงไปใน "คุณสามารถรักษามันด้วยการบำบัดพิเศษที่คุณรู้ว่าถ้าคุณพบว่าอะไรที่จะช่วยให้คุณพืชโรค. ผมคิดว่าคุณควรที่จะไปพบแพทย์หากคุณร้ายแรงเกี่ยวกับการทำงานของคุณ. ผมได้ยินคุณจากด้านบน ของบ้านเพียงแค่ตอนนี้. "
มันเป็นที่เงียบสงบเสียงกรุณา แต่อย่างหนึ่งที่มีความแน่นอยู่ในนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าและเชอร์รี่ถูกับเธอ เธอเป็นสาวสวยมากและได้รับการแต่งตัวในชุดสีแดง เธอเดินไปที่เตาผิงและตรงเครื่องประดับมี.
"ลง, เชอร์รี่" เธอกล่าว. "ทุกคนจะคิดว่าฉันได้รับออกไปสำหรับเดือน!" เธอยิ้มให้ฮอเรซและเดิน "แต่ผมกลับมาเพียงแค่ ในเวลา แต่ผมไม่ได้คาดหวังที่จะตอบสนองขโมย. "
ฮอเรซมีความหวังบางอย่างเพราะเธอดูเหมือนจะได้รับความสนุกสนานจากการประชุมเขา เขาอาจจะหลีกเลี่ยงปัญหาถ้าเขาปฏิบัติต่อเธอวิธีการที่เหมาะสม เขาตอบว่า "ผมไม่ได้คาดหวังที่จะได้พบกับหนึ่งในครอบครัว."
เธอพยักหน้า "ผมเห็นสิ่งที่ไม่สะดวกที่จะให้คุณให้มาพบเรา สิ่งที่คุณจะทำอย่างไร "
ฮอเรซกล่าวว่า "ความคิดแรกของฉันคือการทำงาน."
"แน่นอนคุณอาจจะทำอย่างนั้น. แต่ฉันจะโทรศัพท์ตำรวจและบอกพวกเขาเกี่ยวกับคุณ. พวกเขาต้องการให้คุณได้รับในครั้งเดียว "
ฮอเรซกล่าวว่า "ผมจะแน่นอนตัดสายโทรศัพท์ที่แรกและที่ then-" เขาลังเลรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา "ผมจะให้แน่ใจว่าคุณไม่สามารถทำอะไรบางเวลาไม่กี่ชั่วโมงจะเพียงพอ. "
เธอมองไปที่เขาอย่างจริงจัง "คุณจะทำให้ฉันเจ็บ?"
ฮอเรซหยุดชั่วคราวและจากนั้นกล่าวว่า "ผมคิดว่าผมพยายามที่จะทำให้คุณกลัวเมื่อผมบอกว่า."
"คุณไม่ได้ขู่ฉัน".
ฮอเรซชี้ให้เห็นว่า "มันจะดีถ้าคุณจะ ลืมคุณเคยเห็นฉัน ให้ฉันไป. "
เสียงได้คมชัดอย่างกระทันหัน. "ฉันควรจะทำไม? คุณกำลังจะไปปล้นฉัน. ถ้าผมปล่อยให้คุณไปคุณจะมีเพียงคนปล้นอื่น. สังคมจะต้องได้รับการคุ้มครองจากคนอย่างคุณ."
ฮอเรซยิ้ม "ฉันไม่ใช่คนที่คุกคามสังคม ฉันขโมยเฉพาะจากผู้ที่มีเงินเป็นจำนวนมาก ฉันขโมยสำหรับเหตุผลที่ดีมาก และผมเกลียดความคิดของคุก. "
เธอหัวเราะและเขาขอร้องให้คิดว่าเขาได้ชักชวนให้เธอ "ดูผมมีสิทธิที่จะขออะไรจากคุณไม่มี แต่ฉันหมดหวัง. ให้ฉันไปและผมสัญญาว่าจะไม่ .. ทำชนิดของสิ่งนี้อีกครั้งผมหมายความว่ามัน "
. เธอเป็นคนเงียบเฝ้าดูเขาอย่างใกล้ชิดจากนั้นเธอกล่าวว่า "คุณเป็นจริงกลัวที่จะเข้าคุกไม่ได้คุณ"
เธอมากับเขาส่ายหัวของเธอ "ผมมักจะชอบผิดประเภทของผู้คน." เธอกล่าว.
เธอหยิบกล่องเงินจากตารางและเอาบุหรี่จากมัน. ฮอเรซ, กระตือรือร้นที่จะโปรดของเธอและเห็นว่าเธออาจจะช่วยให้เขาถอดถุงมือของเขาและ ทำให้เธอบุหรี่ของเขาเบา.
"คุณจะให้ฉันไป?" เขาจัดขึ้นเบาต่อเธอ.
"ใช่ แต่ถ้าคุณจะทำบางสิ่งบางอย่างสำหรับฉัน."
"สิ่งที่คุณพูดว่า."
"ก่อนที่เราจะเหลือลอนดอน ฉันสัญญากับสามีของฉันที่จะใช้อัญมณีของฉันไปที่ธนาคารของเรา; แต่ผมทิ้งไว้ที่นี่ในที่ปลอดภัย ฉันต้องการที่จะสวมใส่พวกเขาไปงานเลี้ยงคืนนี้ดังนั้นผมจึงลงมาเพื่อให้พวกเขา แต่ ... "
ฮอเรซยิ้ม. "เช่นเดียวกับผู้หญิงคนหนึ่งที่คุณลืมตัวเลขที่จะเปิดตู้เซฟไม่ได้คุณ?"
"ใช่ . "
"เพียงแค่ปล่อยให้ฉันและคุณจะมีพวกเขาภายในหนึ่งชั่วโมง. แต่ฉันจะต้องแบ่งของคุณปลอดภัย."
"ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับว่า. สามีของฉันจะไม่อยู่ที่นี่เป็นเวลาหนึ่งเดือนและฉัน จะมีความปลอดภัยซ่อมในเวลานั้น. "
และภายในหนึ่งชั่วโมงฮอเรซได้เปิดความปลอดภัยที่ให้เธออัญมณีและหายไปอย่างมีความสุขออกไป.
สองวันเขารักษาสัญญาของเขาที่จะเป็นชนิดที่หญิงสาว ในตอนเช้าของวันที่สาม แต่เขาคิดว่าหนังสือที่เขาต้องการและเขารู้ว่าเขาจะต้องมองหาที่ปลอดภัยอีก แต่เขาไม่เคยได้มีโอกาสที่จะเริ่มต้นแผนการของเขา ตอนเที่ยงตำรวจได้จับกุมเขาปล้นอัญมณีที่ Shotover Grange.
ลายนิ้วมือของเขาเพราะเขาได้เปิดปลอดภัยโดยไม่ต้องสวมถุงมืออยู่ทั่วทุกมุมห้องและไม่มีใครเชื่อว่าเรื่องราวของเขาภรรยาของเจ้าของบ้านขอให้เขา เพื่อเปิดปลอดภัยสำหรับเธอภรรยาของตัวเอง, มีผมสีเทาผู้หญิงปากคมหกสิบกล่าวว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องไร้สาระ.
ฮอเรซอยู่ในขณะนี้ผู้ช่วยบรรณารักษ์ในคุก เขามักจะคิดว่าการที่มีเสน่ห์ของหญิงสาวที่ฉลาดที่อยู่ในอาชีพเดียวกับที่เขาเป็นและผู้ที่หลอกให้เขา เขาโกรธมากเมื่อทุกคนพูดเกี่ยวกับ "เกียรติในหมู่โจร".

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีมากดอกไม้ชามบนโต๊ะ ฮอเรซ รู้สึกจมูกของเขาจี้ เขาให้จามเล็กๆแล้วใส่ลงกระเป๋า เขารอบคอบจัดเครื่องมือของเขา เขามี 4 ชั่วโมงก่อนข้าราชการกลับ .
เซฟไม่ยากที่จะเปิด หลังจากนั้น เขาได้อาศัยอยู่กับล็อคและตู้เซฟชีวิตของเขาทั้งหมด สัญญาณเตือนขโมย คือ งานสร้าง เขาเดินเข้าไปในห้องโถงของการตัดด้วยลวดเขากลับมาและจามเสียงดังเหมือนกลิ่นดอกไม้มาหาเขาอีกครั้ง
วิธีการโง่คนที่เป็นเจ้าของสิ่งต่างๆ ที่มีคุณค่า ฮอเรสคิด บทความในนิตยสารได้อธิบายบ้านหลังนี้ ทำให้แผนการของห้องพักทุกห้องและรูปห้อง ผู้เขียนได้กล่าวถึงภาพเขียนซ่อนที่ปลอดภัย !
แต่ฮอเรซพบว่าดอกไม้การหยุดเขาในงานของเขาเขาฝังใบหน้าของเขาในผ้าเช็ดหน้าของเขา .
แล้วเขาได้ยินเสียงพูดจากประตู :
" มันคืออะไร ? ไข้เย็นหรือแพ้ ?
ก่อนที่เขาจะคิด ฮอเรซ กล่าว ไข้ละอองฟาง , " และพบว่าตัวเองจามอีกครั้ง .
เสียงไป . คุณสามารถรักษาได้ด้วยการรักษาพิเศษ , คุณรู้ , ถ้าคุณพบว่าพืชที่ให้โรค ฉันคิดว่าคุณควรไปพบแพทย์หากคุณร้ายแรงเกี่ยวกับการทำงานของคุณฉันได้ยินว่าเธอจากด้านบนของบ้านตอนนี้ . "
มันเงียบ กรุณา เสียง แต่หนึ่งกับเนื้อในมัน ผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าประตู และเชอร์รี่ เสียดสีกับเธอ เธอยังสาว สวย และแต่งกายในชุดสีแดง เธอเดินไปที่เตาผิงตรงเครื่องประดับมี .
" ลง , เชอร์รี่ , " เธอกล่าวว่า " ทุกคนจะคิดว่าผมหายไปเป็นเดือน ! เธอยิ้มให้ฮอเรซและไป " แต่ผมกลับมาพอดี แต่ผมไม่คิดว่าจะได้พบโจร "
ฮอเรซ มี หวัง เพราะ ดูเหมือนเธอจะสนุกได้เจอเขา เขาอาจจะหลีกเลี่ยงปัญหาถ้าเขารักษาเธอได้ เขาตอบว่า " ผมไม่ได้คาดหวังที่จะพบหนึ่งของครอบครัว "
เธอพยักหน้า " ผมเห็นสิ่งที่ไม่สะดวกคือสำหรับคุณที่จะพบฉัน คุณจะทำอะไร ? "
เรซกล่าว" ความคิดแรกของฉันถูกเรียกใช้ "
" แน่นอน คุณก็ทำได้ แต่ผมจะโทรเรียกตำรวจและบอกพวกเขาเกี่ยวกับคุณ พวกเขาจะให้คุณทันที "
ฮอเรซ กล่าวว่า " ผมจะ แน่นอน ตัดสายโทรศัพท์ก่อนแล้ว " เขาลังเล รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา " ผมจะทำให้แน่ใจว่า คุณได้อะไรบ้าง ไม่กี่ชั่วโมงก็พอ .
เธอมองเขาอย่างจริงจัง " . คุณจะทำร้ายฉันเหรอ ? "
ฮอเรซหยุดแล้วกล่าวว่า : " ฉันคิดว่าฉันกำลังจะทำให้เธอตกใจเมื่อผมบอกว่า "
" คุณไม่ตกใจนะ "
ฮอเรซพบ : " มันจะดีถ้าคุณจะลืมว่าคุณเคยเห็นฉัน ปล่อยฉันนะ "
เสียงก็คมชัด " ทำไมต้องเป็นผม คุณจะช่วยฉัน ถ้าฉันปล่อยคุณไป คุณจะปล้นคนอื่น สังคมต้องได้รับการปกป้องจากผู้ชายเหมือนคุณ "
ฮอเรซ ยิ้ม" ผมไม่ได้เป็นผู้ชายที่คุกคามสังคม ฉันขโมยเฉพาะจากคนที่มีเงินมาก ฉันขโมยสำหรับเหตุผลที่ดีมาก และฉันเกลียดความคิดของคุก "
เธอหัวเราะ เขาขอร้องว่า เขาได้ชักชวนให้เธอ " ผมไม่มีสิทธิที่จะขออะไรจากคุณ แต่ฉันหมดหวัง ปล่อยผมไปเถอะ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ผมหมายความอย่างนั้นจริงๆ "
เธอเงียบจับตาดูเขาอย่างใกล้ชิด จากนั้นเธอกล่าวว่า : " คุณกลัวการติดคุก ไม่ใช่เหรอ ? "
เธอมา เขาสั่นศีรษะ " ฉันชอบเสมอคนผิดแน่ๆ " เธอกล่าว .
เธอหยิบกล่องสีเงินจากโต๊ะหยิบบุหรี่จากมัน ฮอเรซ ความกระตือรือร้นที่จะโปรดของเธอ และพบว่าเธอจะช่วยเขา ถอดถุงมือของเขาและให้เขาจุดบุหรี่ .
" เธอจะให้ฉันออกไป ? เขาจัดเบาต่อนาง .
" ค่ะ แต่ถ้าคุณจะทำบางอย่างเพื่อผม "
" ทุกอย่างที่คุณพูด . "
" ก่อนที่เราจะไปลอนดอน ฉันสัญญากับสามีเอาเพชรของฉันไปที่ธนาคารของเรา แต่ฉันทิ้งมันไว้ในที่ปลอดภัย ฉันต้องการที่จะสวมใส่ไปงานเลี้ยงคืนนี้ ฉันลงมาได้ แต่ . . . . . . . "
ฮอเรซยิ้ม” ชอบผู้หญิงคนนึง คุณลืมหมายเลขเพื่อเปิดตู้เซฟคุณยังไม่ได้ ? "
" ใช่ "
" ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า แล้วเจ้าจะได้ภายใน 1 ชั่วโมง แต่ผมจะต้องแบ่งให้ปลอดภัย "
" ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก สามีฉันไม่ได้อยู่ที่นี่เป็นเดือน และผมจะได้เซฟปะตอนนั้น "
และภายในหนึ่งชั่วโมงฮอเรซได้เปิดตู้เซฟให้นางพลอย และจากไปอย่างมีความสุขไป .
2 วันเขารักษาสัญญาที่จะเป็นสาวน้อยในเช้าของวันที่สาม แต่เขาคิดว่าหนังสือที่เขาต้องการ และเขารู้ดีว่าเขาจะต้องมองหาที่ปลอดภัยอีก แต่เขาไม่มีโอกาสที่จะเริ่มแผนการของเขา โดยเที่ยง ตำรวจได้จับเขาในข้อหาปล้นอัญมณีในช็ โอเวอร์ Grange .
ลายนิ้วมือของเขา เขาเปิดเซฟโดยไม่ต้องถุงมือ ถูกกระจายไปทั่วห้องและไม่มีใครเชื่อว่าเรื่องราวของภรรยาของเจ้าของ บ้าน ขอให้เขาเปิดเซฟของเธอ ภรรยาตัวเอง ขนสีเทา คมปากผู้หญิงหกสิบ กล่าวว่า เป็นเรื่องที่ไร้สาระ
ฮอเรซ ตอนนี้ผู้ช่วยบรรณารักษ์ในคุก เขามักจะคิดว่า มีเสน่ห์ ฉลาด ผู้หญิงที่มาในอาชีพเดียวกับเขา และคนที่หลอกเขาเขาโกรธมากเมื่อใครพูดถึง " เกียรติในหมู่โจร "