Nursing’s Historical Unease About U

Nursing’s Historical Unease About Unions
This tension about union membership has historical roots that date back to the post-World War II era. In 1948, the American Journal of Nursing published an analysis of collective bargaining in the engineering, teaching, and nursing professions (Northrup, 1948). The failure of these professional groups to maintain their living standards during the high inflationary, post-Depression era, fueled the rapid growth of labor unions and the expansion of collective bargaining. At the time, nursing was the only of the three professions without its own union. This was a result of the 1935 National Labor Relations Act, which allowed workers to collectively bargain against long working hours and unhealthy conditions, and which also exempted nurses from this protection until 1974 (Cherry & Jacob, 2002; Forman & Davis, 2002). Prior to World War II, the ANA’s economic security program did not include collective bargaining. In 1942, faced with long working hours and personnel shortages during wartime, the CNA successfully negotiated with the War Labor Board for a 15% salary increase for nurses. This success opened the door to the designation of CNA as the sole representative of nurses in salary negotiations and terms of employment. In 1946, the ANA adopted a policy that prohibited dual membership in unions and professional associations with active collective bargaining agreements. Some nurses had already turned to unions for help, and by 1948, 3,000–5,000 of the 300,000 nurses in the United States had become members of unions— primarily the United Public Workers (CIO) and the Building Service Employees’ International Union (AFL) (Northrup, 1948, p. 141). The marriage between unionization and professionalism was an uneasy one. According to Northrup, conflict within nursing and the other professional societies centered on two central dichotomies: whether there was consistency between collective bargaining and “professional ethics,” and whether collective bargaining should be controlled by professional societies or unions (p. 141). By 2012, the past became prologue in nursing. Collective bargaining is under siege in the United States, but union membership in health care is on the rise, the Affordable Care Act has been upheld by the Supreme Court, the national nursing shortage continues, and our country struggles with economic woes. In this environment, the tensions between nursing unions and professional practice initiatives such as Magnet represent a real dialectic in nursing—with different viewpoints and reasoned arguments on both sides. Sanders and McCutcheon (2010) suggested that the turbulence of today could be prime time for unions, although experience has shown that successful compromises in healthcare facilities are hard fought, imperfect, but palatable and possible.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Unease ประวัติศาสตร์ของพยาบาลเกี่ยวกับสหภาพแรงงานความตึงเครียดเกี่ยวกับสมาชิกสหภาพมีวันที่กลับไปในยุคสงครามโลกหลังรากทางประวัติศาสตร์ ในปี 1948 สมุดรายวันของการพยาบาลอเมริกันเผยแพร่การวิเคราะห์เจรจาวิศวกรรม สอน และพยาบาลวิชาชีพ (Northrup, 1948) ความล้มเหลวของกลุ่มวิชาชีพเหล่านี้เพื่อรักษาคุณภาพชีวิตของพวกเขาในระหว่าง inflationary สูง ยุคหลังภาวะซึมเศร้า เชื้อเพลิงการเจริญเติบโตของสหภาพแรงงานและการขยายตัวของการร่วมเจรจาต่อรอง ในเวลา พยาบาลเป็นวิชาชีพสามโดยสหภาพของตนเองเท่านั้น นี้คือผลลัพธ์ของ 1935 ชาติแรงงานสัมพันธ์พระราชบัญญัติ ซึ่งอนุญาตให้แรงงานในการต่อรองรวมกับเวลาทำงานและเงื่อนไขที่ไม่แข็งแรง และการที่ยังยกเว้นพยาบาลจากนี้การป้องกันจนถึง 1974 (เชอร์รี่และจาค็อบ 2002 Forman และเดวิส 2002) ก่อนสงครามโลก โปรแกรมรักษาความปลอดภัยเศรษฐกิจของ ANA ไม่มีเจรจา ในปี 1942 เผชิญกับเวลาทำงานและขาดแคลนบุคลากรในยามสงคราม CNA สำเร็จเจรจากับคณะกรรมการแรงงานสงครามสำหรับการขึ้นเงินเดือน 15% สำหรับพยาบาล ความสำเร็จนี้เปิดประตูไปสู่การกำหนดของ CNA เป็นตัวแทนแต่เพียงผู้เดียวของพยาบาลในการเจรจาต่อรองเงินเดือนและเงื่อนไขการจ้างงาน ในปี 1946, ANA การนำนโยบายที่ห้ามคู่สมาชิกในสหภาพแรงงานและสมาคมวิชาชีพงานเจรจาข้อตกลง พยาบาลบางมีเปิดแล้วให้สหภาพแรงงานสำหรับความช่วยเหลือ และ โดย 1948, 3,000 – 5,000 ของพยาบาล 300,000 ในสหรัฐได้เป็น สมาชิกของสหภาพแรงงาน — หลักสหสาธารณะคน (CIO) และพนักงานบริการอาคารอินเตอร์เนชั่นแนลยูเนียน (AFL) (Northrup, 1948, p. 141) การแต่งงานระหว่าง unionization และความเป็นมืออาชีพก็เป็นส่วนหนึ่งไม่สบายใจ ตาม Northrup ท่านภายในพยาบาล และอื่น ๆ อาชีพสังคมเน้น dichotomies กลางสอง: ว่ามีความสอดคล้องระหว่าง "จรรยาบรรณวิชาชีพ" และร่วมเจรจาต่อรอง และร่วมเจรจาต่อรองควรถูกควบคุม โดยสังคมอาชีพหรือสหภาพ (p. 141) โดย 2012 อดีตกลายเป็น บทนำในพยาบาล เจรจาอยู่ภายใต้การล้อมในสหรัฐอเมริกา แต่สมาชิกสหภาพในการดูแลสุขภาพเพิ่มขึ้น พระราชบัญญัติการดูแลราคาไม่แพงมีการยึดถือ โดยศาลฎีกา ยังคงขาดแคลนพยาบาลแห่งชาติ และประเทศของเราต่อสู้กับเศรษฐกิจ woes ในสภาพแวดล้อมนี้ ความตึงเครียดระหว่างสหภาพพยาบาลและโครงการฝึกอาชีพเช่นแม่เหล็กเป็นตัวแทนแห่งจริงพยาบาล — และอาร์กิวเมนต์ทั้งสองด้านและมุมมองที่แตกต่างกัน แซนเดอร์ส์และ McCutcheon (2010) แนะนำว่า ความปั่นป่วนของวันนี้อาจเป็นช่วงเวลาสำคัญสำหรับสหภาพแรงงาน ถึงแม้ว่าประสบการณ์แสดงให้เห็นนี่ประสบความสำเร็จในการบริการสุขภาพอย่างหนักสู้รบ ไม่ สมบูรณ์ แต่อร่อย และเป็นไปได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พยาบาลงงทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับยูเนี่ยน
ความตึงเครียดเกี่ยวกับสมาชิกสหภาพแรงงานนี้มีรากทางประวัติศาสตร์ที่ย้อนกลับไปโพสต์สงครามโลกครั้งที่สองยุค ในปี 1948 วารสารอเมริกันพยาบาลตีพิมพ์การวิเคราะห์การเจรจาต่อรองในด้านวิศวกรรมการเรียนการสอนและวิชาชีพพยาบาล (นอร์ ธ 1948) ความ ความล้มเหลวของกลุ่มมืออาชีพเหล่านี้ที่จะรักษามาตรฐานการดำรงชีวิตของพวกเขาในช่วงที่สูงในฟลอริด้า ationary โพสต์อาการซึมเศร้ายุคเชื้อเพลิงเติบโตอย่างรวดเร็วของสหภาพแรงงานและการขยายตัวของการเจรจาต่อรอง ในขณะที่พยาบาลเป็นเพียงคนเดียวในสามอาชีพโดยไม่ต้องยูเนี่ยนของตัวเอง นี้เป็นผลมาจาก 1935 แห่งชาติพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์ซึ่งอนุญาตให้คนงานที่จะต่อรองกับชั่วโมงการทำงานที่ยาวนานและเงื่อนไขที่ไม่แข็งแรงและที่ยังได้รับการยกเว้นจากการพยาบาลการป้องกันนี้จนกว่า 1974 (เชอร์รี่และจาค็อบ, ปี 2002 ฟอร์แมนและเดวิส, 2002) ก่อนสงครามโลกครั้งที่สองโปรแกรมรักษาความปลอดภัยทางเศรษฐกิจของ Ana ไม่ได้รวมถึงการเจรจาต่อรอง ในปี 1942 ต้องเผชิญกับการทำงานเป็นเวลานานและบุคลากรขาดแคลนในช่วงสงครามที่ประสบความสำเร็จในการเจรจาต่อรอง CNA กับคณะกรรมการแรงงานสงครามสำหรับการขึ้นเงินเดือน 15% สำหรับพยาบาล ความสำเร็จนี้เปิดประตูไปสู่การกำหนดของ CNA เป็นตัวแทน แต่เพียงผู้เดียวของพยาบาลในการเจรจาต่อรองเงินเดือนและแง่ของการจ้าง ในปี 1946 ที่ ANA นโยบายที่ห้ามสมาชิกคู่สหภาพแรงงานและสมาคมมืออาชีพที่มีข้อตกลงการเจรจาต่อรองที่ใช้งาน พยาบาลบางส่วนได้หันไปแล้วยูเนี่ยนเพื่อขอความช่วยเหลือและ 1948 3,000-5,000 ของ 300,000 พยาบาลในประเทศสหรัฐอเมริกาได้กลายเป็นสมาชิกของ unions- หลักแรงงานสหรัฐสาธารณะ (CIO) และอาคารบริการของพนักงานสหภาพนานาชาติ (แอฟ) (นอร์ ธ 1948, น. 141) การแต่งงานระหว่างสหภาพแรงงานและเป็นมืออาชีพไม่สบายใจเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง ตามที่นอร์ ธ , Con ชั้น ICT ภายในพยาบาลและสมาคมวิชาชีพอื่น ๆ ที่มีศูนย์กลางอยู่ที่สองทุกอย่างกลาง: ไม่ว่าจะมีความสอดคล้องระหว่างการเจรจาต่อรองและ "จรรยาบรรณวิชาชีพ" และไม่ว่าการเจรจาต่อรองควรถูกควบคุมโดยสมาคมวิชาชีพหรือยูเนี่ยน (p. 141) โดยปี 2012 ที่ผ่านมากลายเป็นบทในการพยาบาล การเจรจาต่อรองอยู่ภายใต้การล้อมในสหรัฐอเมริกา แต่สมาชิกสหภาพแรงงานในการดูแลสุขภาพที่เพิ่มขึ้น, พระราชบัญญัติการดูแลราคาไม่แพงได้รับการรักษาโดยศาลฎีกาขาดแคลนพยาบาลแห่งชาติอย่างต่อเนื่องและประเทศของเราต้องต่อสู้กับปัญหาเศรษฐกิจ ในสภาพแวดล้อมนี้ความตึงเครียดระหว่างสหภาพแรงงานการพยาบาลและการริเริ่มการปฏิบัติวิชาชีพเช่นแม่เหล็กเป็นตัวแทนของตรรกวิทยาที่แท้จริงในการพยาบาลที่มีมุมมองที่แตกต่างกันและข้อโต้แย้งเหตุผลทั้งสองด้าน Sanders และ McCutcheon (2010) ชี้ให้เห็นว่าความวุ่นวายของวันนี้อาจจะเป็นเวลาที่สำคัญสำหรับสหภาพแม้ว่าประสบการณ์ได้แสดงให้เห็นว่าการประนีประนอมที่ประสบความสำเร็จในสิ่งอำนวยความสะดวกด้านการดูแลสุขภาพกำลังต่อสู้อย่างหนักไม่สมบูรณ์ แต่เป็นที่พอใจและเป็นไปได้