To have taught well is not to have

To have taught well is not to have used a great set of techniques or given
the learner some words to give back, but to have caused understanding
through words, activities, tools, guided reflection, the learner’s efforts, and
feedback. It is a complex interactive achievement, not a one-way set of skills.
In other words, we forget, given our blind spot, that the act of teaching—in
the sense of direct instruction (talking, professing, informing, telling)—is only
one aspect of causing learning (and not the most important aspect, if the
arguments in this book are compelling). The design of work for learning is as
important as—and perhaps more important than—any articulate sharing of
our knowledge. My insights cannot become theirs simply through osmosis. As
a causer of learning I have to be empathetic with the novice’s more naïve state
of mind and “uncover” my ideas through well-designed learning experiences—
which will surely include teaching but not be limited to it—to make what I say
real and not just words. Only experts (or highly gifted thinkers) can hear a
teacher’s words and do all the constructivist work in their heads, on their own,
without experiences, process guidance and tools (such as graphic organizers),
tasks for eliciting responses, and feedback in their attempts to show that their
learning has been successful.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สอนดีจะไม่ได้ใช้ดีตั้งเทคนิค หรือรับผู้เรียนบางคำ จะให้กลับ แต่เกิดความเข้าใจผ่านคำ กิจกรรม เครื่องมือ สะท้อน ความพยายามของผู้เรียน การแนะนำ และความคิดเห็น ก็สำเร็จแบบโต้ตอบที่ซับซ้อน ไม่ชุดเดียวของทักษะในคำอื่น ๆ เราลืม ให้คนตาบอดของเรา จุดที่การกระทำของการสอนซึ่งในความรู้สึกของการเรียนการสอนโดยตรง (พูดคุย professing แจ้งให้ทราบ บอก) — เท่านั้นด้านหนึ่งก่อให้เกิดการเรียนรู้ (และไม่ได้ สำคัญที่สุด ถ้าการอาร์กิวเมนต์ในหนังสือเล่มนี้ไว้น่าสนใจ) การออกแบบของงานสำหรับการเรียนรู้เป็นสำคัญเป็น — และอาจจะสำคัญกว่า — ใด ๆ ร่วมกันชัดของความรู้ของเรา ข้อมูลเชิงลึกของฉันไม่สามารถกลายเป็นพวกเขาเพียงแค่ผ่านการ osmosis เป็นcauser การเรียนการสอนพระกับรัฐไร้เดียงสาการฝึกหัดเพิ่มเติมของจิตใจ และการ "ค้นพบ" ความคิดของฉันผ่านประสบการณ์การเรียนรู้ออกแบบ —ซึ่งจะย่อม ได้แก่การเรียนการสอน แต่ไม่จำกัดมัน — ให้ฉันพูดอะไรจริง และไม่เพียงแค่คำพูด เฉพาะผู้เชี่ยวชาญ (หรือนักคิดที่มีพรสวรรค์สูง) ได้ยินการคำพูดของครูทำเนมทั้งหมดทำให้ในหัว ตนเองไม่ มีประสบการณ์ คำแนะนำกระบวนการ และเครื่องมือ (เช่นกราฟิกจัด),ตอบ eliciting และในความพยายามที่จะแสดงว่างานของพวกเขาการเรียนรู้ประสบความสำเร็จ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่จะมีการสอนกันไม่ได้ที่จะมีการใช้ชุดใหญ่ของเทคนิคหรือให้
ผู้เรียนคำบางคำที่จะให้กลับ แต่เพื่อให้มีความเข้าใจที่เกิดจาก
คำพูด, กิจกรรม, เครื่องมือสะท้อนชี้นำความพยายามของผู้เรียนและ
ข้อเสนอแนะ มันเป็นความสำเร็จแบบโต้ตอบที่ซับซ้อนไม่ได้เป็นวิธีหนึ่งที่ชุดของทักษะ.
ในคำอื่น ๆ เราลืมให้จุดบอดของเราว่าการกระทำของการเรียนการสอนใน
ความรู้สึกของการเรียนการสอนโดยตรง (พูดอ้างแจ้งบอก) - การ เป็นเพียง
แง่มุมหนึ่งของการก่อให้เกิดการเรียนรู้ (และไม่ได้เป็นสิ่งสำคัญที่สุดถ้า
ข้อโต้แย้งในหนังสือเล่มนี้เป็นที่น่าสนใจ) การออกแบบของการทำงานสำหรับการเรียนรู้เป็น
สิ่งที่สำคัญเป็น-และบางทีอาจจะสำคัญมากกว่าที่ใด ๆ ร่วมกันที่ชัดเจนของ
ความรู้ของเรา ข้อมูลเชิงลึกของฉันไม่สามารถกลายเป็นเพียงแค่พวกเขาผ่านการดูดซึม ในฐานะที่เป็น
causer ของการเรียนรู้ฉันมีความเห็นอกเห็นใจกับรัฐไร้เดียงสามากขึ้นสามเณรของ
ของจิตใจและ "ค้นพบ" ความคิดของฉันผ่าน experiences- การเรียนรู้การออกแบบที่ดี
ซึ่งก็จะรวมถึงการเรียนการสอน แต่ไม่ถูก จำกัด ให้มันจะทำให้สิ่งที่ฉันพูด
จริงและ ไม่ได้เป็นเพียงคำพูด ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะ (หรือนักคิดที่มีพรสวรรค์สูง) สามารถได้ยิน
คำพูดของครูและทำทุกงานคอนสตรัคติในหัวของพวกเขาด้วยตัวเอง
โดยไม่ต้องมีประสบการณ์ให้คำแนะนำขั้นตอนและเครื่องมือ (เช่นผังกราฟฟิก)
งานสำหรับการหาความรู้การตอบสนองและข้อเสนอแนะในของพวกเขา ความพยายามที่จะแสดงให้เห็นว่าพวกเขา
เรียนรู้ที่ได้รับความสำเร็จ