There was once a boy who loved stor

There was once a boy who loved stories. His name was Dong Chin, and every night at bedtime he listened to stories from a favorite family servant, a man named Pak.
Now, Dong Chin was a fine boy, but there was one bad thing about him. He didn’t like to share the stories he heard. He wanted to keep them to himself. So every night after listening, he said, “Mr. Pak, make me a promise.”
“What is it, young master?” said Pak, though he knew well enough.
“Promise you won’t tell those stories again to anyone but me. Promise they will stay in this room.”
“All right, young master,” said Pak with a sigh. “I promise.”
Years went by and Dong Chin grew up. When he was 15, his father chose him a bride of the same age from a family in the next valley. Everyone in the household was excited at the coming marriage.
On the night before the wedding, Dong Chin’s father undid his son’s long braid—the kind worn by all sons and daughters till they married. Then he fixed the hair in a tight topknot, just like his own. On his son’s head he placed a skullcap with a hole for the topknot to poke through. And over it all, he placed a feather-light, see-through hat of horsehair mesh.
Dong Chin was so proud. For years he had waited for this moment. Now he was a man!
At last the wedding day arrived. In the early morning, Dong Chin and his father made ready to go to the bride’s house for the ceremony. Everyone bustled about to help and to prepare for the celebration the next day, when the bride would be brought home.
Pak was busy like everyone else. But as he rushed around, he happened to pass outside Dong Chin’s room. To his surprise, he heard a murmur of many voices.
“That’s strange,” he said to himself. “The young master isn’t in there now, and no one else should be either.”
He went up to the paper window, carefully poked a small hole, and peeked through. Then he gasped.
The air was teeming with spirits—hundreds of them! Over, under, and around each other they swarmed. There were so many, they barely had room to fly, and they didn’t look one bit happy!
“Silence!” called one of the spirits. “Stop talking all at once, or we’ll never get anywhere.”
The murmur died away. “That’s right,” said another spirit. “The boy’s wedding is today, and we have to decide what to do.”
“We must have revenge!” said another. “He has to be punished for keeping us stories all stuck here.”
Pak gasped again. “It’s the stories!” he said in wonder. “The ones that had to stay in the room!”
“Yes, he must be punished,” said another spirit. “But how?”
“I have an idea,” said another. “I’m a story that has a poisoned well in it. Why don’t I put my well by the road? If he drinks the water, he’ll be deathly ill.”
“Wonderful!” said another. “I’m a story with poisoned strawberries in it. I’ll set them farther down the road, in case he doesn’t drink.”
“Good thinking!” said another. “I’m a story with a red-hot poker. I’ll put it in the cushion he steps onto at the bride’s house—in case he neither eats nor drinks on the way. It will burn him terribly!”
“That should do it,” said still another. “But in case he escapes you all, I’ll be ready. I’m a story with a deadly snake. I’ll hide it under the sleeping mat of the bride. When they go to bed, it will bite and kill them both!”
“No!” cried Pak. He leaped to the door and threw it open. But there was . . . nothing.
“I can’t have imagined it,” he said. “They must still be here, and I just can’t see them. But—The young master! I must protect the young master!”
He rushed out to the road, where the wedding procession was already gathering. A gaily decorated sedan chair—for the bride’s journey back—rested on two long poles held by four servants. Dong Chin and his father each sat on a small white horse, its reins held by a servant standing in front.
Pak grabbed the reins to Dong Chin’s horse, knocking the other servant out of the way. “I will lead your horse today, young master!”
“Mr. Pak!” said the father. “Go inside! You’re needed here to prepare for tomorrow!”
“Please, master!” begged Pak. “It is my dearest wish to lead the young master’s horse on his wedding day!”
“Father, is it all right?” said Dong Chin. “I would like Mr. Pak to come with us.”
“Oh, all right,” his father grumbled. Then they lined up and started out, with Dong Chin in front and his father in the rear.
It was spring, and the road led over hillsides of pink, red, and white azaleas. The day was warm, and Dong Chin was relieved when he spotted a well by the road.
“Mr. Pak, I’m thirsty. Please bring me a drink from that well. There’s a gourd dipper there for the water.”
“A gourd dipper!” said Pak in a voice filled with horror. “Oh no, young master! You can’t drink from a common gourd on your wedding day! Wait till we reach the bride’s house, where you’ll drink from porcelain.” And he hurried the horse past the well.
Dong Chin was amazed. It was not a servant’s place to disregard orders! But he said nothing.
After a while, they came to a strawberry field. “Mr. Pak, I’m both thirsty and hungry. Pick me some of these strawberries.”
“These?” said Pak in a tone of disbelief. “Young master, they’re so tiny! On your wedding day you must have only the largest, juiciest strawberries. You’ll get much better at your bride’s house.” And he rushed right on.
Dong Chin was stunned. He heard his father call from the rear, “What’s going on, up there?”
“Nothing, Father,” Dong Chin called back. He turned to Pak and hissed, “What are you doing? If my father realizes you are disobeying, he’ll have you paddled!”
“Trust me, young master,” Pak pleaded softly. “Please trust me!”
At last they arrived at the bride’s house, where her father met them at the gate. As was the custom, two servants brought out a cushion for Dong Chin to step down on. But he’d barely touched it when Pak grabbed a corner and jerked it away. The bride’s father gasped as Dong Chin tumbled into the dirt.
“This cushion is filthy!” yelled Pak, holding it up to the servants, then tossing it away. “How dare you bring such a cushion on the young master’s wedding day!”
The servants rushed to lift the young man to his feet and brush him off. Dong Chin was in shock, and he could see storm clouds on his father’s face. But they could say nothing in front of others.
They went on into the garden. A platform had been set up, covered by rich weavings. On a small table in its center sat a gilded wooden goose, symbol of faithfulness.
When the moment arrived, Dong Chin took his place on the platform. The bride, whose name was Mai Hee, was led into the garden in her bridal gown of green.
It was Dong Chin’s first sight of his future wife! Her powdered face was pale like ivory, and her eyebrows, shaved to a thin line, were arched like butterfly wings. Her raven-black hair, oiled and shiny, was done up in loops, bands, waves, and bangs, topped with a headdress decked with jewels and bright ribbons.
Mai Hee stepped onto the platform and faced Dong Chin. He thought she looked quite lovely, but he was too nervous even to smile. After a moment, she silently bowed to him four times. Then he bowed four times back.
The ceremony was complete. Dong Chin was married!
For the rest of the day, Dong Chin enjoyed the feasting and entertainment. But he was anxious to see more of Mai Hee, who had been led away to a separate feast in the women’s quarters.
Late that night, when the guests had left, the young man was brought at last to the room of his bride. He entered and stood shyly in the candlelight.
Mai Hee, still in her bridal gown, knelt silently in a corner, as was the custom. She smiled nervously as Dong Chin approached and bowed.
“I am honored to meet you,” he said. “With your help, I shall try to be a worthy husband.”
Just then, the door flew open. In rushed Pak with a long kitchen knife. “Look out, young master!”
Mai Hee screamed and leaped up, and Dong Chin was beside himself. “Mr. Pak! Mr. Pak! Leave at once!”
But Pak wasn’t listening. He rushed to the sleeping mat and snatched it up. There lay a snake, writhing and hissing. Pak stabbed it again and again, till at last it lay still.
Then Pak turned and sank to his knees, bowing low before the speechless Dong Chin. “Young master, please excuse the impudence of this worthless servant.”
By now, others were rushing in, drawn by the noise. “Mr. Pak!” shouted Dong Chin’s father. “What is the meaning of this outrage?”
“Father,” said Dong Chin, pointing to the snake, “Mr. Pak saved our lives!”
Then Pak told them all about the story spirits and their plans for revenge. “No one listens to an old servant,” he said, “so I knew I must protect the young master myself.”
“It’s all my fault,” said Dong Chin. “I’m the one who wanted to keep the stories to myself. But not anymore. From this very night on, I’ll tell them whenever I can, to whoever will listen. Mr. Pak, will you promise to tell them too?”
“All right, young master,” said Pak with a smile. “I promise.”
* * *

And so ends the tale of the story spirits. But now that you know it, make sure you tell it to someone else—
Or the story might be angry at you!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เคยมีเด็กผู้ชายที่รักเรื่องราว ชื่อของเขาคือ ชิน ดง และทุกคืนก่อนนอนเขาริฟังเรื่องราวจากการชื่นชอบครอบครัวผู้รับใช้ คนมีชื่อว่า Pak.ตอนนี้ ชินดงถูกเด็กดี แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ดีเกี่ยวกับเขา เขาไม่อยากแบ่งปันเรื่องราวที่เขาได้ยิน เขาต้องการให้ตนเอง ดังนั้นทุกคืนหลังจากการฟัง พูด "นายปาก ทำให้ฉันสัญญา""มันคืออะไร หลักหนุ่ม" กล่าวว่า ปาก แต่เขารู้ดีพอ"สัญญาคุณไม่บอกเรื่องราวเหล่านั้นอีกครั้งกับทุกคนแต่ฉัน สัญญาว่า พวกเขาจะอยู่ในห้องนี้""ขวาทั้งหมด หนุ่มหลัก กล่าวว่า ปาก มีการแยกกัน "ฉันสัญญา"ปีไปด้วย และเติบโตชินดง เมื่อ 15 พ่อเลือกเขาสาววัยเดียวกันจากครอบครัวในหุบเขาถัดไป ทุกคนในครัวเรือนได้ตื่นเต้นที่แต่งงานมาในคืนก่อนงานแต่งงาน พ่อของชินดงทำถักด้วยใยยาวของบุตร — ชนิดที่สวมใส่ โดยบุตรและธิดาทั้งหมดจนกว่าจะแต่งงาน แล้ว เขาก็ผมใน topknot ที่แน่น เช่นเดียวกับเขาเอง ลูกชายของเขาหัว เขาวาง skullcap มีรูสำหรับ topknot ดุนผ่าน และเหนือทั้งหมด เขาใส่หมวกขนนกไฟ ดูผ่านของตาข่ายเตี่ยวชินดงนั้นได้ ปี เขามารอก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาเป็นผู้ชายในที่สุด วันแต่งงานมาถึง ในตอนเช้า ชินดง และบิดาได้พร้อมที่จะไปบ้านของเจ้าสาวสำหรับพิธี ทุกคน bustled จะช่วย และ การเตรียมตัวสำหรับการเฉลิมฉลองในวันถัดไป เมื่อเจ้าสาวจะนำหน้าแรกปากไม่ว่างเหมือนคนอื่น แต่ขณะที่เขาวิ่งรอบ เขาเกิดขึ้นผ่านนอกห้องชินดง จะแปลกใจของเขา เขาได้ยินเสียงฟู่ของเสียงมาก"ที่แปลก, " เขากล่าวว่า ตนเอง "หนุ่มต้นไม่ในตอนนี้มี และไม่มีใครควรหรือ"เขาไปถึงหน้าต่างกระดาษ รอบคอบ poked หลุมเล็ก และ peeked ผ่าน แล้ว เขา gaspedอากาศถูกยุ่มย่ามวิญญาณ — ร้อยของพวกเขา กว่า ภายใต้ สถานที่ สำคัญอื่น ๆ พวกเขา swarmed การ มีมาก พวกเขาแทบไม่มีห้องการบิน และพวกเขาไม่ได้ดูหนึ่งบิตที่มีความสุข"เงียบ" เรียกว่าบวงสรวงอย่างใดอย่างหนึ่ง "หยุดพูดกัน หรือเราจะไม่ได้รับใด ๆ"เสียงฟู่ของการสงบลง "ถูกต้อง กล่าวว่า จิตวิญญาณอีก "งานแต่งงานของเด็กคือวันนี้ และเราต้องตัดสินใจว่า จะทำอย่างไร""เราต้องแก้แค้น" กล่าวว่า อีก "เขาได้ถูกลงโทษทำให้เราเรื่องราวทั้งหมดติดอยู่ที่นี่"ปาก gasped อีกครั้ง "มันเป็นเรื่อง" เขากล่าวในใจ "คนที่ต้องพักในห้อง""ใช่ เขาต้องถูกลงโทษ กล่าวว่า จิตวิญญาณอีก "แต่อย่างไร""ฉันมีความคิด กล่าวว่า อีก "ฉันเป็นเรื่องที่มีการ poisoned ในดี เหตุใดฉันจึงไม่ใส่ดีของฉัน โดยถนน ถ้าดื่มน้ำ เขาจะร้ายอวกาศ""ดี" ว่า อีก "ฉันเรื่องราวกับยาพิษสตรอเบอร์รี่ใน ฉันจะตั้งอยู่ห่างถนน ในกรณีที่ไม่ดื่ม""คิดดี" ว่า อีก "ฉันเรื่องราวกับโป๊กเกอร์ลื่น ฉันจะใส่มันในเบาะเขาต่อไปที่บ้านของเจ้าสาวซึ่งในกรณีที่เขาไม่กิน หรือดื่มในทางการ มันจะเขียนเขาแย่มาก""ที่ควรทำ กล่าวว่า ยังอีก "แต่ในกรณีที่เขาหนี คุณทั้งหมดจะพร้อมกัน ฉันเรื่องราวกับงูที่ร้ายแรง ฉันจะซ่อนใต้เสื่อปูนอนของเจ้าสาว เมื่อพวกเขาไปที่เตียง มันจะกัด และฆ่าพวกเขาทั้งสอง""ไม่" ร้อง Pak. เขา leaped ไปประตู และโยนมันเปิด แต่...มีอะไร"ฉันไม่มีจินตนาการก็ เขากล่าวว่า "ยังคงต้องที่นี่ และฉันไม่สามารถดูให้ แต่ตัวต้นแบบหนุ่ม ฉันต้องปกป้องแบบสาว"เขาวิ่งออกไปถนน ที่ขบวนแต่งงานกำลังรวบรวมอยู่แล้ว A gaily ตกแต่งรถเก๋งเก้าอี้ — สำหรับเจ้าสาวเดินทางกลับตัวขึ้นเสายาวสองที่จัดขึ้น โดยข้าราชการสี่ ชินดงและพ่อของเขาแต่ละที่นั่งบนม้าขาวเล็ก สายบังเหียนจัดขึ้น โดยข้าราชการที่ยืนอยู่ด้านหน้าปากคว้าสายบังเหียนม้าตงชิน เคาะข้าราชการอื่น ๆ ออกไป "ฉันจะนำหลักของหนุ่มสาว ม้าวันนี้""นายปาก" พ่อกล่าว "เข้าไปข้างใน คุณจะต้องที่นี่เตรียมสำหรับวันพรุ่งนี้! ""กรุณา หลัก" ขอร้อง Pak. "ก็ฉันต้องสายจูงม้าโทสาวในวันแต่งงานของเขา""พ่อ ถูกต้องทั้งหมดหรือไม่" ว่า ตง Chin. "อยากปากนายมากับเรา""โอ้ ทั้งหมดขวา พ่อ grumbled พวกเขาตั้งเรียงราย และเริ่มออก ชินดงหน้ากับบิดาในด้านหลังมันเป็นฤดูใบไม้ผลิ และถนน led ผ่านเนินเขาของ azaleas สีชมพู สีแดง และสีขาว วันอบอุ่น และชินดงได้ปลดปล่อยเมื่อเขาด่างดีตามถนน"ปากคุณ ฉันกระหาย ขอเครื่องดื่มจากบ่อ มี dipper บวบมีน้ำนั้น""การบวบ dipper " กล่าวว่า ปากในเสียงเต็มไป ด้วยน่ากลัว "โอ้ ไม่ หลักหนุ่ม คุณไม่สามารถดื่มจากบวบทั่วไปในวันแต่งงานของคุณ รอสักครู่จนกว่าเราถึงบ้านของเจ้าสาว ที่คุณจะดื่มจากเครื่องเคลือบดินเผา" และเขารีบม้าดีที่ผ่านมาชินดงได้ประหลาดใจ มันไม่ได้เป็นข้าราชการตำแหน่งไม่สนใจสั่ง แต่เขากล่าวว่า ไม่มีอะไรหลัง พวกเขามาพร้อมกับสตรอเบอร์รี่ "ปากคุณ ฉันหิว และกระหายน้ำ รับฉันของสตรอเบอร์รี่เหล่านี้""เหล่านี้หรือไม่" ว่า ปากเสียงของ disbelief "หนุ่มต้น พวกเขากำลังเล็ก ๆ ดังนั้น ในวันแต่งงาน ได้เฉพาะใหญ่ที่สุด juiciest สตรอเบอร์รี่ คุณจะได้ดีในบ้านของเจ้าสาว" และเขาวิ่งบนชินดงได้ตะลึง เขาได้ยินบิดาเรียกจากด้านหลัง "จะเกิดอะไรขึ้น ค่าที่นั่น""ไม่มีอะไร พ่อ ชินดงเรียกกลับ เขาเปิดปาก และ hissed "จะทำอะไร ถ้าพ่อตระหนักถึงคุณจะไม่เชื่อฟัง เขาจะมีคุณ paddled "ปาก pleaded "เชื่อฉัน ต้นอ่อน หรือเบา ๆ "โปรดไว้ใจฉัน"ในที่สุด พวกเขามาถึงที่บ้านของเจ้าสาว ที่พ่อของเธอได้พบพวกเขาที่ประตู ตามกำหนดเอง นำออกเบาะสำหรับชินดงเพื่อก้าวเข้าสู่เดือนที่สอง แต่มีแทบไม่แตะมันคว้ามุมปาก และ jerked ไป พ่อของเจ้าสาว gasped เป็นชินดง tumbled เป็นสิ่งสกปรก"หมอนนี้เป็นส่วน" yelled ปาก จับถึงมหาดเล็ก แล้ว tossing ไป "วิธีกล้าคุณนำเบาะดังกล่าวในวันแต่งงานของต้นแบบหนุ่ม"มหาดเล็กวิ่งยกหนุ่มเพื่อเท้า และแปรงเขาออก ชินดงในช็อต และเขาได้เห็นเมฆพายุหน้าพ่อของเขา แต่พวกเขาอาจพูดอะไรต่อหน้าผู้อื่นพวกเขาไปในในสวน แพลตฟอร์มที่มีการตั้งค่า ครอบคลุม weavings รวย บนโต๊ะเล็ก ๆ ในศูนย์ของเสาร์ห่านไม้เป็นหอคำ สัญลักษณ์ของความซื่อสัตย์เมื่อเวลามาถึง ชินดงเอาสถานที่ของเขาบนแพลตฟอร์ม เจ้าสาว ที่มีชื่อถูกเชียงใหม่สัง ถูกนำเข้าไปในสวนในชุดเจ้าสาวของเธอสีเขียวก็ชินดงตาของภรรยาในอนาคต ใบหน้าของเธอบดละเอียดอ่อนเช่นงาช้าง และคิ้วของเธอ shaved บรรทัดบาง มีปักษาเหมือนปีกผีเสื้อ ทำผมสีดำนก เงา และ oiled ในวนรอบ วง คลื่น และ bangs ราด headdress ที่ประดับ ด้วยอัญมณีและทุกรุ่นที่สดใสเชียงใหม่สังก้าวบนแพลตฟอร์ม และประสบตง Chin. เขาคิดว่า เธอดูน่ารักมาก แต่เขาประสาทเกินไปแม้จะยิ้ม หลังจากครู่ เธอเงียบ ๆ ก้มกราบเขาสี่ครั้ง แล้ว เขาลงไปสี่ครั้งพิธีสมบูรณ์ ชินดงได้สมรสสำหรับส่วนเหลือของวัน ชินดงชอบเป็นและบันเทิง แต่กำลังจะได้เห็นของเชียงใหม่ฮี้ ที่ได้ถูกนำไปไปเลี้ยงแยกในไตรมาสผู้หญิง กังวลดึกคืนนั้น เมื่อแขกมีซ้าย ชายหนุ่มปรารถนาในที่สุดห้องพักของเจ้าสาวของเขา เขาป้อน และยืน shyly ได้จัดเตรียมเชียงใหม่สัง ยังอยู่ในชุดเจ้าสาวของเธอ knelt เงียบ ๆ ในมุม เป็นกำหนดเอง เธอยิ้มคนเป็นชินดงประดับ และลง"ผมรู้สึกเป็นเกียรติกับคุณ เขากล่าวว่า "ด้วยความช่วยเหลือของคุณ ฉันจะได้ให้ สามีสมควร"เพียงแล้ว ประตูบินเปิด ในปากที่วิ่งกับมีดครัวยาว "มองออกไป หลักสาว"เชียงใหม่สังกรีดร้อง และ leaped ค่า และชินดงได้นอกจากตัวเอง "นายปาก นายปาก ปล่อยกัน"แต่ปากไม่ได้ฟัง เขาวิ่งไปปูนอน และกระชากขึ้น มีวางงู เขียน และมี ปากแทงได้อีก จนในที่สุด ก็ยังวางแล้วปากเปิด และจมอยู่กับหัวเข่าของเขา โค้งต่ำก่อน Chin. ตงพูด "หนุ่มต้น กรุณาแก้ตัว impudence ของคนใช้สามหาวนี้"โดยขณะนี้ คนถูกวิ่ง วาด โดยเสียง "นายปาก" ตะโกนพ่อของชินดง อะไรคือความหมายของการข่มขืนนี้"ชินดง ชี้ไปที่งู "ปากนายรอดชีวิต" กล่าวว่า "พ่อแล้วบอกว่า ปากเกี่ยวกับวิญญาณเรื่องราวและแผนการแก้แค้นของพวกเขา "ไม่มีใครฟังข้าราชการเก่าเป็น เขากล่าวว่า "ดังนั้นฉันรู้ฉันต้องปกป้องแบบสาวตัวเอง""มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด กล่าวว่า ตง Chin. "ผมเป็นผู้หนึ่งที่อยากให้เรื่องราวตัวเอง แต่ไม่ได้อีก จากคืนบน ฉันจะบอกพวกเขาเมื่อใดก็ ตามที่ฉันสามารถ เพื่อใครจะฟัง นายปาก จะคุณสัญญาว่า จะบอกพวกเขาเกินไปหรือไม่""ขวาทั้งหมด หนุ่มหลัก กล่าวว่า ปากดี "ฉันสัญญา"* * *และเพื่อให้ จบเรื่องวิญญาณเรื่องราว แต่ที่คุณรู้ว่า ให้แน่ใจว่า คุณบอกกับใครเช่นหรือเรื่องราวอาจจะโกรธที่คุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีครั้งหนึ่งเคยเป็นเด็กที่รักเรื่องราว ชื่อของเขาคือชินดงและคืนก่อนนอนทุกเขาฟังเรื่องราวจากคนรับใช้ในครอบครัวที่ชื่นชอบผู้ชายคนหนึ่งชื่อปาก.
ตอนนี้ชินดงเป็นเด็กดี แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ดีเกี่ยวกับเขา เขาไม่ชอบที่จะแบ่งปันเรื่องราวที่เขาได้ยิน เขาต้องการที่จะให้พวกเขาให้กับตัวเอง ดังนั้นทุกคืนหลังจากที่ฟังเขากล่าวว่า "นาย ปากทำให้ฉันสัญญา. "
"มันคืออะไรนายหนุ่ม" กล่าวว่าปาก แต่เขารู้ดีพอ.
"สัญญาคุณจะไม่บอกเล่าเรื่องราวเหล่านั้นอีกครั้งกับทุกคน แต่ฉัน สัญญาว่าพวกเขาจะอยู่ในห้องนี้. "
"ทุกขวาต้นแบบหนุ่ม" ปากกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ "ผมสัญญาว่า."
ปีที่ผ่านมาผ่านไปและชินดงเติบโตขึ้นมา เมื่อเขาอายุ 15 พ่อของเขาเขาเลือกเจ้าสาวในวัยเดียวกันจากครอบครัวต่อไปในหุบเขา ทุกคนในบ้านก็ตื่นเต้นที่แต่งงานมา.
ในคืนก่อนแต่งงานพ่อของชินดง undid ถักเปีย-ยาวของลูกชายของเขาชนิดสวมใส่โดยลูกชายและลูกสาวทั้งหมดจนกว่าพวกเขาจะแต่งงานกัน จากนั้นเขาก็คงขนในโมลีแน่นเช่นเดียวกับตัวเขาเอง บนหัวของลูกชายของเขาเขาวางหมวกมีรูสำหรับโมลีเพื่อกระตุ้นผ่าน และมากกว่านั้นทั้งหมดที่เขาวางไว้ขนนกแสงหมวกดูผ่านตาข่ายผมม้า.
ชินดงจึงเป็นความภาคภูมิใจ ปีที่ผ่านมาเขาจะต้องรอในขณะนี้ ตอนนี้เขาเป็นคน!
ในที่สุดวันแต่งงานมาถึง ในตอนเช้าดงชินและพ่อของเขาทำพร้อมที่จะไปที่บ้านของเจ้าสาวสำหรับพิธี ทุกคนเนืองแน่นเกี่ยวกับการให้ความช่วยเหลือและการเตรียมความพร้อมสำหรับการเฉลิมฉลองในวันรุ่งขึ้นเมื่อเจ้าสาวจะนำกลับบ้าน.
ปากไม่ว่างเหมือนคนอื่น ๆ แต่ในขณะที่เขาวิ่งไปรอบ ๆ ที่เกิดขึ้นกับเขาผ่านนอกห้องชินดง เขาต้องประหลาดใจที่เขาได้ยินเสียงบ่นหลาย.
"นั่นคือแปลก" เขากล่าวกับตัวเอง "ต้นแบบเด็กหนุ่มไม่ได้อยู่ในขณะนี้และไม่มีใครควรจะเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง."
เขาเดินขึ้นไปที่หน้าต่างกระดาษอย่างระมัดระวังแหย่รูเล็ก ๆ และแอบมองผ่าน จากนั้นเขาก็อ้าปากค้าง.
อากาศเต็มไปด้วยวิญญาณ-ร้อยของพวกเขา! กว่าภายใต้และรอบกันและกันพวกเขารุม มีคนจำนวนมากที่พวกเขาเพิ่งจะมีห้องพักที่จะบินและพวกเขาไม่ได้มองหนึ่งบิตมีความสุข!
"เงียบ!" เรียกว่าเป็นหนึ่งของวิญญาณ "หยุดพูดทั้งหมดในครั้งเดียวหรือเราจะไม่ได้รับทุกที่."
บ่นเสียชีวิตไป "ที่เหมาะสม" จิตวิญญาณอื่นกล่าวว่า "งานแต่งงานของเด็กวันนี้และเราจะต้องตัดสินใจว่าจะทำ."
"เราจะต้องมีการแก้แค้น!" อีกคนหนึ่งว่า "เขาจะต้องมีการลงโทษสำหรับการทำให้เราเรื่องราวทั้งหมดติดอยู่ที่นี่."
ปากอ้าปากค้างอีกครั้ง "มันเป็นเรื่องที่" เขากล่าวในการสงสัย "คนที่ต้องอยู่ในห้องพัก!"
"ใช่เขาจะต้องถูกลงโทษ" จิตวิญญาณอื่นกล่าวว่า "แต่อย่างไร"
"ฉันมีความคิด" อีกคนหนึ่งว่า "ผมมีเรื่องที่ดีในการวางยาพิษมัน ทำไมถึงไม่ดีใส่ของฉันโดยถนนหรือไม่ ถ้าเขาดื่มน้ำเขาจะไม่ดีเหมือนคนตาย. "
"Wonderful!" อีกคนหนึ่งว่า "ฉันเรื่องที่มีสตรอเบอร์รี่วางยาพิษในนั้น ฉันจะตั้งค่าให้ไกลออกไปลงที่ถนนในกรณีที่เขาไม่ได้ดื่ม. "
"ความคิดที่ดี!" อีกคนหนึ่งว่า "ฉันมีเรื่องโป๊กเกอร์สีแดงร้อน ฉันจะใส่ไว้ในเบาะที่เขาก้าวเข้าสู่ในกรณีที่บ้านของเจ้าสาวในที่เขาไม่กินหรือดื่มในทาง มันจะเผาเขาชะมัด! "
"ที่ควรจะทำมัน" ยังกล่าวอีก "แต่ในกรณีที่เขาหนีออกมาทุกท่านผมจะพร้อม ฉันเรื่องที่มีงูตาย ฉันจะซ่อนไว้ใต้เสื่อนอนของเจ้าสาว เมื่อพวกเขาไปนอนมันจะกัดและฆ่าพวกเขาทั้งสอง! "
"ไม่!" ปากร้องไห้ เขากระโดดไปที่ประตูและโยนมันเปิด แต่มี . . อะไร.
"ฉันไม่สามารถจินตนาการได้มัน" เขากล่าวว่า "พวกเขายังคงต้องอยู่ที่นี่และผมก็ไม่สามารถเห็นพวกเขา แต่-ต้นแบบหนุ่ม! ผมจะต้องปกป้องต้นแบบหนุ่ม! "
เขาวิ่งออกไปที่ถนนที่ขบวนแห่จัดงานแต่งงานได้แล้วรวบรวม ซีดานได้รับการตกแต่งหรูหราเก้าอี้สำหรับการเดินทางของเจ้าสาวกลับวางอยู่บนเสาสองยาวที่จัดขึ้นโดยสี่คนรับใช้ ชินดงและพ่อของเขาแต่ละคนนั่งอยู่บนม้าขาวขนาดเล็กบังเหียนที่ถือโดยคนรับใช้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า.
ปากคว้าสายบังเหียนม้าดงชินเคาะข้าราชการอื่น ๆ ออกจากทาง "ผมจะนำม้าของคุณในวันนี้นายหนุ่มสาว!"
"นาย ปาก! "พ่อกล่าวว่า "ไปภายใน! คุณจำเป็นที่นี่เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้ "
"โปรดนายครับ" ปากขอร้อง "มันเป็นความปรารถนาของฉันรักที่จะนำม้าต้นแบบหนุ่มสาวในวันแต่งงานของเขา!"
"พ่อก็คือทั้งหมดใช่มั้ย?" ชินดงกล่าวว่า "ผมอยากนายปากที่จะมากับเรา."
"โอ้สิ่งที่ถูกต้อง" พ่อของเขาบ่น แล้วพวกเขาก็เรียงรายขึ้นและเริ่มออกกับชินดงในด้านหน้าและพ่อของเขาอยู่ด้านหลัง.
มันเป็นฤดูใบไม้ผลิและถนนนำเหนือเนินเขาของสีชมพู, สีแดง, สีขาวและเลีย วันนี้เป็นวันที่อบอุ่นและชินดงโล่งใจเมื่อเขาเห็นดีโดยที่ถนน.
"นาย ปากผมกระหายน้ำ กรุณานำมาให้ฉันเครื่องดื่มจากกันดีว่า มีกระบวยมะระมีน้ำเป็น. "
"มะระกระบวย!" กล่าวว่าปากในเสียงที่เต็มไปด้วยความกลัว "โอ้ไม่นายหนุ่ม! คุณไม่สามารถดื่มน้ำจากมะระร่วมกันในวันแต่งงานของคุณ! รอจนกว่าเราไปถึงบ้านของเจ้าสาวซึ่งคุณจะดื่มน้ำจากพอร์ซเลน. "และเขารีบม้าที่ผ่านมาได้เป็นอย่างดี.
ชินดงก็ต้องประหลาดใจ มันไม่ได้เป็นสถานที่ที่คนใช้ของคำสั่งที่จะมองข้าม! แต่เขาบอกว่าไม่มีอะไร.
หลังจากที่ในขณะที่พวกเขามาถึงสนามสตรอเบอร์รี่ "นาย. ปากผมทั้งสองและหิวกระหาย ฉันเลือกบางส่วนของสตรอเบอร์รี่เหล่านี้. "
"เหล่านี้?" ปากในน้ำเสียงของการปฏิเสธศรัทธากล่าวว่า "ต้นแบบเด็กหนุ่มที่พวกเขากำลังเล็ก ๆ เลย! ในวันแต่งงานของคุณคุณต้องมีเฉพาะที่ใหญ่ที่สุดในสตรอเบอร์รี่ฉ่ำ คุณจะได้รับที่ดีมากที่บ้านของเจ้าสาวของคุณ. "และเขารีบไปขวาบน.
ดงชินตะลึง เขาได้ยินเสียงเรียกพ่อของเขาจากด้านหลัง "สิ่งที่เกิดขึ้นไปอยู่ที่นั่น?"
"ไม่มีอะไร, พ่อ," ชินดงเรียกกลับ เขาหันไปปากและ hissed "คุณกำลังทำอะไร? ถ้าพ่อของฉันรู้ตัวดีว่าคุณจะไม่เชื่อฟังเขาจะมีคุณพายเรือ! "
"ความน่าเชื่อถือฉันต้นแบบหนุ่ม" ปากอ้อนวอนเบา ๆ "ได้โปรดเชื่อฉัน!"
ในที่สุดพวกเขามาถึงที่บ้านของเจ้าสาวที่พ่อของเธอได้พบกับพวกเขาที่ประตู ตามประเพณีทั้งสองคนรับใช้นำออกเบาะสำหรับชินดงที่จะก้าวลงบน แต่เขาต้องการสัมผัสแทบจะไม่ได้เมื่อคว้ามุมปากและกระชากมันออกไป พ่อของเจ้าสาวอ้าปากค้างเป็นชินดงร่วงลงไปในสิ่งสกปรก.
"นี่คือเบาะสกปรก!" ตะโกนปากถือมันขึ้นอยู่กับคนรับใช้แล้วโยนมันออกไป "วิธีการที่คุณกล้านำเช่นเบาะในวันแต่งงานต้นแบบหนุ่ม"
คนรับใช้รีบวิ่งไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่งยกไปที่เท้าของเขาและแปรงเขาออก ชินดงอยู่ในช็อตและเขาจะได้เห็นเมฆพายุบนใบหน้าของพ่อของเขา แต่พวกเขาจะพูดอะไรต่อหน้าคนอื่น.
พวกเขาเดินตรงเข้าไปในสวน แพลตฟอร์มที่ได้รับการจัดตั้งขึ้นปกคลุมด้วยการถักทอที่อุดมไปด้วย บนโต๊ะขนาดเล็กในศูนย์นั่งห่านไม้ลงรักปิดทองซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความซื่อสัตย์.
เมื่อมาถึงช่วงเวลาที่ดงชินเอาสถานที่ของเขาบนเวที เจ้าสาวที่มีชื่อเป็นเชียงใหม่ฮีถูกนำตัวเข้าไปในสวนในชุดเจ้าสาวของเธอสีเขียว.
มันเป็นตั้งแต่แรกเห็นชินดงของภรรยาในอนาคตของเขา! ใบหน้าของเธอเป็นผงสีซีดเหมือนงาช้างและคิ้วของเธอที่จะโกนเส้นบาง ๆ ถูกโค้งเหมือนปีกผีเสื้อ ผมสีดำขลับของเธอทาน้ำมันและเงางามได้ทำขึ้นในลูป, วงดนตรีคลื่นและเรียบราดด้วยผ้าโพกศีรษะประดับด้วยอัญมณีและริบบิ้นที่สดใส.
เชียงใหม่ฮีก้าวเข้าสู่แพลตฟอร์มและต้องเผชิญกับชินดง เขาคิดว่าเธอดูน่ารักมาก แต่เขาเป็นประสาทเกินไปแม้จะยิ้ม หลังจากช่วงเวลาที่เธอเงียบโค้งคำนับให้กับเขาครั้งที่สี่ จากนั้นเขาก็โค้งคำนับครั้งที่สี่กลับ.
พิธีเสร็จสมบูรณ์ ชินดงแต่งงาน!
สำหรับส่วนที่เหลือของวันที่ดงชินเลี้ยงมีความสุขและความบันเทิง แต่เขาก็อยากจะเห็นมากขึ้นของเชียงใหม่ฮีที่ถูกนำออกไปงานเลี้ยงที่แยกต่างหากในไตรมาสของผู้หญิง.
ปลายในคืนนั้นเมื่อผู้เข้าพักได้ออกจากชายหนุ่มที่ถูกนำตัวไปที่ห้องสุดท้ายของเจ้าสาวของเขา เขาเดินเข้าไปยืนอยู่ในอายแสงเทียน.
เชียงใหม่ฮียังคงอยู่ในชุดเจ้าสาวของเธอคุกเข่าเงียบ ๆ ในมุมที่เป็นที่กำหนดเอง เธอยิ้มประหม่าเป็นชินดงเดินเข้ามาใกล้และโค้งคำนับ.
"ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้พบคุณ" เขากล่าว "ด้วยความช่วยเหลือของคุณฉันจะพยายามที่จะเป็นสามีที่คุ้มค่า."
ทันใดนั้นประตูเปิดบิน วิ่งในปากด้วยมีดทำครัวยาว "มองออกไปนายหนุ่ม"
เชียงใหม่ฮีกรีดร้องและกระโดดขึ้นและชินดงเป็นข้างตัวเอง "นาย. ปาก! นายปาก! ฝากในครั้งเดียว! "
แต่ปากไม่ได้ฟัง เขารีบวิ่งไปที่เสื่อนอนและคว้ามันขึ้นมา มีงูนอนบิดและเปล่งเสียงดังกล่าว แทงปากมันอีกครั้งและอีกครั้งจนในที่สุดมันยังคงวาง.
จากนั้นหันปากและจมลงไปที่หัวเข่าของเขาก้มต่ำก่อนที่จะพูดชินดง "ต้นแบบหนุ่มโปรดแก้ตัวอหังการของผู้รับใช้ที่ไร้ค่านี้."
โดยตอนนี้คนอื่น ๆ กำลังวิ่งวาดโดยเสียง "นาย. ปาก! "พ่อของชินดงตะโกน "ความหมายของความชั่วร้ายนี้คืออะไร?"
"พ่อนาย" ชินดงชี้ไปที่งูกล่าวว่า " ปากช่วยชีวิตของเรา! "
จากนั้นปากบอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องวิญญาณและแผนการของพวกเขาเพื่อแก้แค้น "ไม่มีใครฟังคนรับใช้เก่า" เขากล่าวว่า "ดังนั้นผมรู้ว่าผมจะต้องปกป้องต้นแบบสาวตัวเอง."
"มันเป็นความผิดของฉัน" ชินดงกล่าวว่า "ผมเป็นคนหนึ่งที่อยากให้เรื่องราวกับตัวเอง แต่ไม่มีอีกแล้ว จากคืนนี้มากผมจะบอกพวกเขาเมื่อใดก็ตามที่ฉันสามารถที่จะใครก็ตามที่จะรับฟัง นายปากคุณจะสัญญาว่าจะบอกพวกเขามากเกินไป? "
"สิ่งที่ถูกต้องต้นแบบหนุ่ม" ปากกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ผมสัญญาว่า."
* * * * * * * * * * * * และเพื่อให้จบเรื่องของเรื่องวิญญาณ แต่ตอนนี้ที่คุณรู้ว่ามันให้แน่ใจว่าคุณบอกให้คน else- หรือเรื่องที่อาจจะโกรธที่คุณ!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีครั้งหนึ่งเคยเป็นเด็กผู้ชายที่ชอบเรื่อง เขาชื่อดงชิน ทุกคืนก่อนนอนเขาฟังเรื่องราวจากคนรับใช้ครอบครัวที่ชื่นชอบผู้ชายที่ชื่อปาร์ค .
ตอนนี้ดงชิน เป็นเด็กดี แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ดีเกี่ยวกับเขา เขาไม่ได้ต้องการที่จะแบ่งปันเรื่องราวที่เขาได้ยิน เขาต้องการให้พวกเขาให้กับตัวเอง ดังนั้นทุกคืนหลังจากฟัง , เขากล่าวว่า , " คุณปาร์ค ให้สัญญา . . "
" มันคืออะไรครับ นายน้อย " บอกว่า ปาก ถึงแม้ว่าเขารู้ดีว่า .
" จะไม่บอกเรื่องราวเหล่านั้นอีกครั้งกับใครนอกจากผม สัญญาว่า พวกเขาจะอยู่ในห้องนี้ "
" เอาล่ะ นายน้อย " ปากพร้อมถอนหายใจ " ฉันสัญญา "
ปีเดินผ่านดงชิน โตขึ้น เมื่อเขาอายุ 15 ปี พ่อเขา เลือกเขาเป็นเจ้าสาวของอายุจากครอบครัวในหุบเขาต่อไปทุกคนในบ้านตื่นเต้นที่มาแต่งงาน .
ในคืนก่อนวันแต่งงาน พ่อดงชินสูญเสียลูกชายของเขายาวเกลียวชนิดสวมใส่โดยทั้งชายและหญิง จนกว่าจะแต่งงาน แล้วเขาก็ซ่อมผมผมจุกแน่นเหมือนของเขาเอง ลูกชายของเขาบนหัวเขาวางหมวกไม่มีขอบที่มีรูสำหรับเมาลีทิ่มทะลุ และผ่านมันทั้งหมด เขาวางขนนกแสงมองผ่านหมวกเนื้อตาข่าย
ดงชิน ภูมิใจมาก ปีเขาได้รอคอยช่วงเวลานี้ ตอนนี้ เขาเป็นผู้ชาย !
ในที่สุดวันแต่งงานก็มาถึง ในตอนเช้าตรู่ ชิน ดง และคุณพ่อของเขา ทำให้พร้อมที่จะไปอยู่บ้านเจ้าสาว เพื่อประกอบพิธี ทุกคน bustled จะช่วยและเตรียมตัวฉลองวันถัดไป เมื่อเจ้าสาวจะพากลับบ้าน
ปากก็ไม่ว่างเหมือนคนอื่น แต่เขาวิ่งรอบเขาบังเอิญเดินผ่านห้องของดงคาง ที่แปลกใจของเขา เขาได้ยินเสียงบ่นของหลาย .
" แปลก " เขาพูดกับตัวเอง " นายน้อยไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว และไม่มีใครควรเหมือนกัน "
เขาไปกระดาษหน้าต่างอย่างระมัดระวังสะกิดเป็นรูเล็ก ๆ และแอบมองผ่าน เขาอ้าปากค้าง .
อากาศเต็มไปด้วยวิญญาณหลายร้อยของพวกเขา เหนือ ใต้ และ รอบแต่ละอื่น ๆ พวกเขาล้อม มีหลาย พวกเขาแทบจะไม่มีห้องที่จะบิน และพวกเขาไม่ได้หนึ่งบิตมีความสุข !
" เงียบ ! ! ! " เรียกหนึ่งของวิญญาณ " หยุดพูดเลย หรือเราไม่เคยได้รับที่ใดก็ได้ . "
บ่นตายเลย " ใช่แล้ว " วิญญาณอีก " การแต่งงานของเด็กวันนี้