Roberta Scarlet POV —-As I lead the

Roberta Scarlet POV —-

As I lead the two, I took a glance to the young man walking beside me. He is a very strange one, since most boys would instantly gaze at my chest, but he doesn’t show any sign of doing that.

Not only that, it’s as if he has no interest in me.

This is the first time I got this kind of treatment and I can’t help but feel perplexed.

But there’s no way I could ask him “You’re not going to look at my chest?”, so I continue leading the two.

The headmaster said that this boy will be a student of the class I’m in charge with, but I still don’t know what kind of person he is… I was thinking maybe I should get to know him better while I’m at it, but I don’t know what to say to him and before I know it, we already arrived at the destination.



I took him to his seat, and then I went to my own seat. I wonder, will I be able to be a good teacher for students like him, for the next 1 year?

I can’t help but worry about it…

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สีแดง Roberta POV — -ผมนำไปสอง ผมเอาทันทีให้ชายหนุ่มที่เดินเคียงข้างฉัน เขาเป็นหนึ่งแปลกมาก เนื่องจากส่วนใหญ่ผู้ชายจะจ้องมองที่หน้าอกของฉันทันที แต่เขาไม่แสดงสัญญาณใด ๆ ที่ทำไม่เพียงแต่ที่ มันเป็นเป็นถ้าเขามีไม่สนใจฉันนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รับการรักษาชนิดนี้ และฉันไม่สามารถช่วยแต่รู้สึกงงแต่ไม่มีทางเราสามารถถามเขา "คุณจะไม่มองหน้าอกของฉัน" ดังนั้นฉันยังคงนำทั้งสองธงบอกว่า เด็กคนนี้จะเป็นนักศึกษาของชั้นที่ฉันตั้งค่า แต่ยังไม่รู้อะไรคนที่เขาเป็น... ผมคิดว่า บางทีผมควรรับทราบเขาดีกว่าฉันที่มัน แต่ผมไม่ทราบว่าจะพูดกับเขา และก่อนฉันรู้ว่า เรามาถึงที่ปลายทาง ฉันพาเขาไปที่นั่งของเขา และจากนั้น ผมไปที่นั่งของตัวเอง ผมสงสัย ฉันจะสามารถเป็น ครูที่ดีสำหรับนักเรียนเช่นเขา 1 ปีถัดไปฉันไม่สามารถช่วย แต่ต้องกังวล...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรเบอร์ต้า POV -- สีแดงผมนำสอง ผมก็เหลือบมองไปยังชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้าง ๆฉัน เขาเป็นคนที่แปลก เนื่องจากเด็กส่วนใหญ่จะทันที จ้องมองไปที่หน้าอกของฉัน แต่เขาไม่แสดงเครื่องหมายใด ๆที่ทำอย่างนั้นไม่เพียงแค่นั้น มันเหมือนกับว่า เขาไม่เคยสนใจในตัวฉันนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับการรักษาและฉันไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกงงงวยแต่ไม่มีทางที่ฉันจะถามเขา " คุณไม่ได้มองที่หน้าอกฉัน " ผมยังคงนำสองครูใหญ่กล่าวว่าเด็กคนนี้จะเป็นนักเรียนในชั้นเรียน ผมรับผิดชอบ แต่ผมยังไม่รู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน . . . . . . . ฉันคิดว่า ฉันควรจะรู้จักเขาดีกว่า ตอนผมอยู่ แต่ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา และก่อนที่ผมจะรู้ว่ามัน เราก็มาถึงจุดหมายปลายทางฉันพาเขาไปที่ที่นั่งของเขาแล้ว ผมเดินไปที่นั่งของตัวเอง ผมสงสัยว่าผมจะเป็นครูที่ดีได้ สำหรับนักศึกษาอย่างเขาเป็นเวลา 1 ปีฉันไม่สามารถช่วย แต่กังวลเกี่ยวกับมัน . . . . . . .