My early years, which I remember on

My early years, which I remember only by parts, were interesting and careless. My childhood was happy because my parents devoted me a lot of time, my brother played with me and read books for me in the evenings. So I can say I was surrounded with love, care and attention. As most children I was sent to the kindergarten at the age of three as both of my parents worked, but as far as I remember I didn't like to attend kindergarten. I'm sure I can never forget my governor who made me eat semolina. In general the attendance of kindergarten seemed boring to me, though mainly there I met my first loyal friend.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปีแรกของฉัน ซึ่งผมจำได้ว่า โดยเฉพาะชิ้นส่วน ได้น่าสนใจ และไม่ระมัดระวัง ในวัยเด็กของฉันมีความสุข เพราะพ่อทุ่มเทให้ฉันเป็นจำนวนมากเวลา พี่เล่นกับฉัน และที่อ่านหนังสือสำหรับผมในตอนเย็น ดังนั้นฉันสามารถพูด ผมถูกล้อมรอบ ด้วยความรัก ดูแล เอาใจใส่ ส่วนใหญ่เป็นเด็กที่ผมถูกส่งไปโรงเรียนอนุบาลที่อายุสามพ่อทั้งสองทำงาน แต่เท่าที่ผมจำ ไม่ได้อยากเข้าเรียนโรงเรียนอนุบาล ผมแน่ใจว่า ผมไม่สามารถลืมผู้ว่าของฉันที่ทำให้ฉันกิน semolina โดยทั่วไป การเข้าร่วมของโรงเรียนอนุบาลลำบากเบื่อฉัน แม้ว่าส่วนใหญ่มีผมได้พบกับเพื่อนที่ซื่อสัตย์ของฉันแรก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงปีแรกของฉันซึ่งผมจำได้โดยเฉพาะส่วนที่เป็นที่น่าสนใจและความประมาท วัยเด็กของฉันก็มีความสุขเพราะพ่อแม่ของฉันฉันทุ่มเทมากเวลาพี่ชายของฉันเล่นกับฉันและอ่านหนังสือสำหรับผมในตอนเย็น ดังนั้นผมจึงสามารถพูดได้ว่าผมถูกล้อมรอบด้วยความรัก, การดูแลและให้ความสนใจ ในขณะที่เด็กที่สุดที่ผมถูกส่งไปยังโรงเรียนอนุบาลเมื่ออายุสามขวบเป็นทั้งพ่อแม่ของฉันทำงาน แต่เท่าที่ผมจำได้ว่าผมไม่ชอบที่จะเข้าร่วมโรงเรียนอนุบาล ฉันแน่ใจว่าฉันไม่สามารถลืมว่าราชการของผมที่ทำให้ผมกิน semolina โดยทั่วไปเข้าร่วมประชุมของโรงเรียนอนุบาลดูเหมือนน่าเบื่อกับผม แต่ส่วนใหญ่มีผมได้พบกับเพื่อนที่ซื่อสัตย์ครั้งแรกของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปีแรกของผม ซึ่งผมจำได้ว่า โดย เฉพาะ ส่วน น่าสนใจ และประมาท ในวัยเด็กของผมคือความสุข เพราะพ่อแม่ทุ่มเทเวลาผมมาก พี่ชายฉัน เล่นกับฉัน และอ่านหนังสือสำหรับฉันในตอนเย็น ดังนั้นฉันสามารถพูดได้ ผมถูกล้อมรอบด้วยความรัก การดูแล และเอาใจใส่ เป็นเด็กที่สุด ผมถูกส่งไปที่โรงเรียนตอนอายุสามเป็นพ่อแม่ของฉันทำงาน แต่เท่าที่ผมจำได้ ผมไม่ได้อยากมาโรงเรียน ฉันแน่ใจว่าฉันไม่เคยลืมราชการของฉันที่ทำให้ฉันกินแป้งหมี่หยาบ โดยทั่วไปการอนุบาลดูน่าเบื่อสำหรับฉัน ส่วนใหญ่ผมเจอเพื่อนที่ซื่อสัตย์ของฉันก่อน