Epidemiological studies suggest tha

Epidemiological studies suggest that habitual exercise participation is associated with a reduction in osteoporotic fracture risk of up to 50% in older men and women. Currently, randomized controlled trials have only examined the efficacy of exercise in preventing spinal fractures, and this remains an important gap in our knowledge. However, what optimal physical activity participation clearly can do is maximize the attainment of peak bone mass and attenuate age- and menopause-related bone loss, as well as improve the risk factor profile associated with osteoporotic fracture in older adults (such as low muscle mass and strength, poor gait and balance, and depression).
Typical Patterns of Bone Loss with Age
Bone mass begins to decrease well before the menopause in women (as early as the 20’s in the femur of sedentary women), and accelerates in the peri-menopausal years, with continued declines into late old age. Similar patterns are seen in men, without the acceleration related to loss of ovarian function seen in women. As with losses of muscle tissue (sarcopenia), many genetic, lifestyle, nutritional, and disease and medication-related factors enter into the prediction of bone health at a given age. However, a wealth of epidemiologic and experimental data provide evidence for a strong relationship between physical activity and bone health at all ages.49,50 Mechanical loading of the skeleton generally leads to favorable site-specific changes in bone density, morphology, or strength, whereas unloading (in the form of bed rest, immobilization, casting, spinal cord injury, or space travel) produces rapid and sometimes dramatic resorption of bone, mimicking many years of “aging”, and increased susceptibility to fracture. Consistent with such bone density findings, hip fracture incidence has been observed to be as much as 30-50% lower in older adults with a history of higher levels of physical activity in daily life, compared to age-matched, less active individuals. Overall, cross-sectional and prospective cohort data support a relationship between lifetime physical activity patterns and preservation of bone density into old age, as well as a protective effect for hip, humerus and vertebral fractures in both men and women. These reduced risks for fracture remain after adjustment for most major known risk factors for osteoporosis, and are not completely accounted for by alterations in bone density, muscle strength, or fall rates.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความแนะนำว่า ออกกำลังกายที่เคยมีส่วนร่วมเกี่ยวข้องกับลดเสี่ยง osteoporotic กระดูกถึง 50% ในผู้หญิงและผู้ชายสูงอายุ ปัจจุบัน การทดลองควบคุม randomized ได้เฉพาะตรวจสอบประสิทธิภาพของการออกกำลังกายในการป้องกันไม่ให้กระดูกสันหลังหัก และนี้ยังคงมีช่องว่างที่สำคัญในความรู้ของเรา อย่างไรก็ตาม ใดเข้าร่วมกิจกรรมทางกายภาพที่เหมาะสมชัดเจนสามารถทำคือ ขยายมั่นสูงกระดูกใหญ่ และ attenuate อายุ และวัยหมดประจำเดือนเกี่ยวกับกระดูกขาดทุน เป็นปรับปรุงประวัติปัจจัยเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับกระดูก osteoporotic ในผู้ใหญ่อายุ (เช่นต่ำฟื้นฟูกล้ามเนื้อมวล และความแข็งแรง เดินดี และดุล และภาวะซึมเศร้า) รูปแบบทั่วไปของการสูญเสียกระดูกมีอายุ Bone mass begins to decrease well before the menopause in women (as early as the 20’s in the femur of sedentary women), and accelerates in the peri-menopausal years, with continued declines into late old age. Similar patterns are seen in men, without the acceleration related to loss of ovarian function seen in women. As with losses of muscle tissue (sarcopenia), many genetic, lifestyle, nutritional, and disease and medication-related factors enter into the prediction of bone health at a given age. However, a wealth of epidemiologic and experimental data provide evidence for a strong relationship between physical activity and bone health at all ages.49,50 Mechanical loading of the skeleton generally leads to favorable site-specific changes in bone density, morphology, or strength, whereas unloading (in the form of bed rest, immobilization, casting, spinal cord injury, or space travel) produces rapid and sometimes dramatic resorption of bone, mimicking many years of “aging”, and increased susceptibility to fracture. Consistent with such bone density findings, hip fracture incidence has been observed to be as much as 30-50% lower in older adults with a history of higher levels of physical activity in daily life, compared to age-matched, less active individuals. Overall, cross-sectional and prospective cohort data support a relationship between lifetime physical activity patterns and preservation of bone density into old age, as well as a protective effect for hip, humerus and vertebral fractures in both men and women. These reduced risks for fracture remain after adjustment for most major known risk factors for osteoporosis, and are not completely accounted for by alterations in bone density, muscle strength, or fall rates.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การศึกษาระบาดวิทยาชี้ให้เห็นว่าการมีส่วนร่วมการออกกำลังกายเป็นนิสัยที่เกี่ยวข้องกับการลดความเสี่ยงของการแตกหักของกระดูกได้ถึง 50% ในผู้ชายที่มีอายุมากกว่าและหญิง ปัจจุบันงานวิจัยแบบสุ่มได้ตรวจสอบเพียงการรับรู้ความสามารถของการออกกำลังกายในการป้องกันการเกิดกระดูกหักกระดูกสันหลังและนี้ยังคงช่องว่างที่สำคัญในความรู้ของเรา แต่สิ่งที่มีส่วนร่วมในการออกกำลังกายที่ดีที่สุดได้อย่างชัดเจนสามารถทำได้คือการเพิ่มความสำเร็จของมวลกระดูกสูงสุดและผอมอายุและการสูญเสียกระดูกวัยหมดประจำเดือนที่เกี่ยวข้องกับรวมทั้งการปรับปรุงรายละเอียดปัจจัยเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับการแตกหักกระดูกพรุนในผู้สูงอายุ (เช่นมวลกล้ามเนื้อต่ำ และความแข็งแรงเดินยากจนและความสมดุลและภาวะซึมเศร้า).
รูปแบบทั่วไปของการสูญเสียกระดูกกับอายุมวลกระดูกจะเริ่มลดลงดีก่อนวัยหมดประจำเดือนในผู้หญิง (เป็นช่วงต้นของ 20 ในกระดูกของผู้หญิงอยู่ประจำ) และเร่งในชานเมือง ปีวัยหมดประจำเดือนที่มีการลดลงอย่างต่อเนื่องในช่วงปลายยุคเก่า
รูปแบบที่คล้ายกันจะเห็นในผู้ชายโดยไม่ต้องเร่งที่เกี่ยวข้องกับการสูญเสียของการทำงานของรังไข่ที่เห็นในผู้หญิง เช่นเดียวกับการสูญเสียของเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อ (sarcopenia) หลายทางพันธุกรรมวิถีการดำเนินชีวิตทางโภชนาการและโรคและปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการใช้ยาเข้าสู่การคาดการณ์ของสุขภาพกระดูกที่อายุที่กำหนด แต่ความมั่งคั่งของข้อมูลทางระบาดวิทยาและการทดลองให้หลักฐานสำหรับความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างการออกกำลังกายและการดูแลสุขภาพกระดูกที่ทุก ages.49,50 โหลดวิศวกรรมของโครงกระดูกโดยทั่วไปจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่ดีเว็บไซต์ที่เฉพาะเจาะจงในความหนาแน่นของกระดูก, การเปลี่ยนรูปร่างหรือความแข็งแรง ในขณะที่การขนถ่าย (ในรูปแบบของส่วนที่เหลือเตียงตรึงหล่อบาดเจ็บไขสันหลังหรือการเดินทางในอวกาศ) ผลิตสลายอย่างรวดเร็วและน่าทึ่งบางครั้งกระดูกล้อเลียนหลายปีของ "ริ้วรอย" และเพิ่มความไวต่อการแตกหัก สอดคล้องกับผลการวิจัยความหนาแน่นของกระดูกเช่นอุบัติการณ์กระดูกสะโพกหักได้รับการปฏิบัติที่จะเป็นมากที่สุดเท่าที่ 30-50% ลดลงในผู้สูงอายุที่มีประวัติความเป็นมาของระดับที่สูงขึ้นของการออกกำลังกายในชีวิตประจำวันเมื่อเทียบกับอายุที่จับคู่บุคคลที่ใช้งานน้อยลง โดยรวมข้อมูลการศึกษาภาคตัดขวางและอนาคตสนับสนุนความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบการออกกำลังกายอายุการใช้งานและการเก็บรักษาความหนาแน่นของกระดูกในวัยชราเช่นเดียวกับการป้องกันผลกระทบสำหรับสะโพกกระดูกและกระดูกหักกระดูกสันหลังในทั้งชายและหญิง เหล่านี้มีความเสี่ยงที่ลดลงสำหรับการแตกหักยังคงอยู่หลังจากการปรับตัวให้มากที่สุดปัจจัยเสี่ยงที่สำคัญที่รู้จักกันสำหรับโรคกระดูกพรุนและไม่สมบูรณ์คิดโดยการเปลี่ยนแปลงในความหนาแน่นของกระดูกแข็งแรงของกล้ามเนื้อหรือลดลงอัตรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษาระบาดวิทยาชี้ให้เห็นว่าการมีส่วนร่วมออกกำลังกายเป็นประจำมีความสัมพันธ์กับการลดความเสี่ยงโรคกระดูกพรุนถึง 50% ในผู้ชายและผู้หญิง ขณะนี้มีเพียงการสุ่มทดลองประสิทธิภาพของการออกกำลังกายเพื่อป้องกันการหักของกระดูกไขสันหลัง และยังคงมีช่องว่างที่สำคัญในความรู้ของเรา อย่างไรก็ตามสิ่งที่การมีส่วนร่วมกิจกรรมทางกายที่เหมาะสม ชัดเจน สามารถทำได้ คือ เพิ่มความสำเร็จของมวลกระดูกสูงสุดและลดการสูญเสียกระดูกที่เกี่ยวข้องกับอายุและวัย ตลอดจนปรับปรุงปัจจัยความเสี่ยงโปรไฟล์ที่เกี่ยวข้องกับโรคกระดูกพรุนกระดูกหักในผู้สูงอายุ ( เช่นมวลกล้ามเนื้อต่ำและความแข็งแกร่ง เดินไม่ดี และสมดุล และ depression ) รูปแบบทั่วไปของการสูญเสียกระดูก

กับอายุมวลกระดูกจะเริ่มลดลงดีก่อนวัยทองในผู้หญิง ( เร็ว 20 ในกระดูกต้นขาของผู้หญิงกลุ่ม ) และเร่งในรอบประจำเดือนปี ยังคงลดลงในปลายอายุเก่า รูปแบบคล้ายกันจะเห็นในผู้ชาย โดยการเร่งที่เกี่ยวข้องกับการสูญเสียของรังไข่หน้าที่เห็นในผู้หญิง กับการสูญเสียของเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อ ( sarcopenia ) หลายทางพันธุกรรม วิถีการดำเนินชีวิตโภชนาการและโรคและยาที่เกี่ยวข้องปัจจัยเข้าไปในการทำนายสุขภาพกระดูกที่ให้อายุ อย่างไรก็ตาม ความหลากหลายของผลและข้อมูลการทดลองให้หลักฐานความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างกิจกรรมทางกายและสุขภาพกระดูกที่ทุกเพศทุกวัย 49,50 โหลดเชิงกลของโครงกระดูกโดยทั่วไปจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่ดีเฉพาะในความหนาแน่นของกระดูก , สัณฐานวิทยาหรือความแข็งแกร่ง ในขณะที่ขน ( ในรูปแบบของเตียงที่เหลือ การตรึงหล่อ บาดเจ็บไขสันหลัง หรือท่องอวกาศ ) ผลิตอย่างรวดเร็วและบางครั้งสลายที่น่าทึ่งของกระดูก เลียนแบบหลายปีของ " อายุ " และเพิ่มโอกาสเสี่ยงต่อการแตกหัก สอดคล้องกับความหนาแน่นของกระดูกที่พบอุบัติการณ์การเกิดกระดูกสะโพกหักที่ได้รับการตรวจสอบเพื่อให้มากที่สุดเท่าที่ 30-50% ลดในผู้สูงอายุที่มีประวัติของระดับที่สูงขึ้นของกิจกรรมทางกายในชีวิตประจำวัน เมื่อเทียบกับ age-matched บุคคลใช้งานน้อย โดยรวม ภาคตัดขวางและอนาคตข้อมูล ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างอายุการใช้งานสนับสนุนรูปแบบกิจกรรมทางกายภาพและการรักษาความหนาแน่นของกระดูกในวัยชราตลอดจนผลป้องกันสะโพก กระดูกสันหลัง และกระดูกแตกในทั้งชายและหญิง ลดความเสี่ยงต่อกระดูกหักเหล่านี้ยังคงอยู่หลังการปรับหลักส่วนใหญ่รู้จักปัจจัยเสี่ยงต่อโรคกระดูกพรุน และไม่ได้คิดโดยการเปลี่ยนแปลงความหนาแน่นของกระดูก กล้ามเนื้อ หรือ ตกราคา .