English in the Philippinesby Doray

English in the Philippines
by Doray Espinosa (Language Institute of Japan - LIOJ)


It has often been said that in the Philippines, America was able to do in 50 years what Spain was never able to accomplish in 300 - make the Filipinos understand and eventually accept, with affection, their masters. Right from the start, when Spain claimed the Philippines as its colony in 1521, it was clear how the Spaniards thought of their mission. They called the natives indios or Indians, and set out to redeem their savage and ignorant souls with religion - Roman Catholicism.
More than three centuries and a bloody revolution later, the indios had wholeheartedly embraced Catholicism, but just as wholeheartedly rejected Spanish rule. By this time, only the Filipino rich and educated elite were literate in Spanish. Ironically, from this same exclusive set came the founders of a secret society that pushed for reform and independence.
In 1898, after a mock battle at Manila Bay, Spain ceded the Philippines to the United States. Although there was also a bloody but short-lived Philippine-American Revolution, it took a shorter time for the Americans to pacify and befriend the Filipinos. Unlike Spain's strategy, America's means of attack and assimilation was not religion. It was mass education.
Thus, less than half a century later, the Filipinos had adopted the American form of government, embraced the American dream, spoke the American language, and were content to be called "little brown Americans". Decades after the US granted the Philippines its independence in 1946, many Filipinos still believed in and actively campaigned for the Philippines becoming the 51st state of the United States.
The Philippine-American connection has undergone considerable changes since then. Today, English - the means the Americans used to teach us via the mass media, the arts, social, business and political interaction - continues to be a strong thread that binds the two nations. The Spanish language, meanwhile, has been relegated to a college elective and to private gatherings of wealthy clans of Spanish descent.
Why has English become so easy to learn and so easy to use in the Philippines? A major reason is that the Americans were once our colonizers and continue to influence our everyday lives in many ways. Another reason is that for most Filipinos, English is not seen as a foreign language. In a country of 60 million people who speak no less than 8 languages, English is a second language. In some areas, English is more popular than our official national language. For a select few, it is even a first language.
It is not unusual to see Filipino children responding to and speaking English words long before they learn these in school. Adults are constantly cooing to kids such baby talk as "close-open" (opening and closing of the child's hands) or "beautiful eyes" (fluttering the eyelashes in what is supposed to be a cute manner). Parents prod kids to exhibit their intelligence by correctly answering simple questions like "Where's your nose, mouth, cheek, etc.?" or "Where's the dog, cat, moon, etc.?"
Usually, by the time the child enters elementary school, he or she has built a vocabulary of English that includes body parts, names of animals and objects, action verbs, simple adjectives (dirty, good, bad), polite expressions (please, thank you, I'm sorry), nursery rhymes, and simple questions (What's your name? How old are you?)
For most middle and upper class Filipino children, English begins at home with adults who use English or through snatches of English words and phrases heard over the radio and on TV. To the Filipino child or, at least, one who has grown up in a home where English is often heard and spoken, English is not an alien tongue. Filipino children may not understand the nuances of the English language, but it's there and it's theirs to manipulate. English is familiar and, better yet, user-friendly. Anybody can use it and once you get the hang of it, there's really nothing to it.
The fact that the Philippine education system has been using English as a medium of instruction from elementary to university level for decades has also reinforced the notion that English is easy - even a child can do it - and available. It is a tool for learning and a medium of communication.
More than this, English is the language of power and progress. In the Philippines, it is highly valued not only because it is functional and practical and washes over us constantly, but more importantly, because it is an affordable item, a skill that can be used to increase one's position, respectability and marketability. In most cases, the better one's ability to understand and use English, the better one's chances of career advancement. This is true for both extremes of the socio-economic ladder. English is as important to the Harvard-educated Filipino working in Manila's cosmopolitan business district as it is to the overseas contract worker working as a domestic helper in Saudi Arabia.
In fact, now, more than ever, English is important to the Filipino masses seeking employment abroad. The Filipinos' skill and cheap labor are in demand, yes, but so is their command and comprehension of English which makes it easy for foreign employers to tell them what to do. English, after all, is a global language and, luckily - some say unluckily - Filipinos managed to unravel this code quite early and easily.
In recent years, serious questions have been asked about the appropriateness of English as a medium of communication for a people searching for a clear-cut identity. Filipinos are not Americans, our nationalists cried. Why then do we continue to dream their dreams and speak their language?
Much as our purists and nationalists wanted to erase all traces of American colonial influence, they knew that the language, rather than the dreams, was less difficult to delete. Or so, they thought. Like the US military bases in the Philippines, English had become a symbol of the subtle but strong dominance of America. It took a strong-willed Philippine Senate and the eruption of Mount Pinatubo to figuratively and literally bury the US bases in ashes. Obliterating English is another matter.
Despite presidential orders to require government offices to communicate in our national language, and requiring all schools to use it as a medium of instruction, the campaign to Filipinize our information and communication highways and networks has not met with much enthusiasm or success.
Although most Filipinos understand and are literate in the national language, it is not their mother tongue. Many of us have little use for it except when travelling to other areas in the country, watching local movies made in Manila, reading comics and tabloids published in Manila, watching local TV programs produced in Manila, and listening to the pronouncements of national officials, most of whom come from the capital region.
Filipino, our national language, is 95% Tagalog, a dialect (or language, some scholars insist) spoken by those who live in Manila and its outlying areas. The rest of the country speak their own dialects or languages and many see the "use-Filipino" campaign as nothing more than another form of domination by those who reside in the seat of economic and political power.
Meanwhile, the education system, long used to English textbooks and instruction, had to scramble for Filipino books and qualified teachers who could speak Filipino. Unfortunately, the government failed to consider the difficulties - and the huge amount of money needed - in transforming centers of learning from English to Filipino.
In a setting where education is one of the lowest budget priorities, where teachers are among the lowest paid professionals, and where the systematic translation of English to Filipino has never been given serious thought or considered important, the shift from English to Filipino ended in confusion and frustration. Perhaps, the best lesson we can learn from that experience is that language grows. Slowly. It cannot be transplanted and expected to blossom quickly by a mere presidential decree.
This is not to say that Filipinos will never be able to feel a sense of who and what they are because they do not speak the same indigenous language. They were united enough when they came out in the streets and put an end to the Marcos dictatorship. English and Filipino had very little to do with it. It had to do with knowing they nurtured a common dream in whatever language they happened to be fluent in.
While other Asian countries are riding the Third Wave, the Filipinos are paddling in opposite directions because many of them are afraid the wave will engulf them and drown their sense of nationhood. While others keep trying to find ways to increase their English proficiency in the light of international relations, global cooperation and rapid developments in computers and telecommunications, we have been engaged in finding a voice we can truly call our own.
One day, we may find that voice and speak in unison, but until then, I believe that English can do it for us, too. That is, if we stop thinking of it as a colonial instrument that broke our spirit, but as the code that helped us break through other worlds.
Language, they say, is the key to understanding others. What many Filipinos miss is that English can also be used as a key to understanding ourselves. English, after all, does not belong to America. If we accept it with grace and use it with wisdom, it can belong to the rest of the world.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาษาอังกฤษในประเทศฟิลิปปินส์
โดย Doray Espinosa (ภาษาสถาบันของญี่ปุ่น - LIOJ


มันมักได้กล่าวว่า ในฟิลิปปินส์ อเมริกาไม่สามารถที่จะทำในปี 50 ว่าสเปนไม่สามารถบรรลุใน 300 - Filipinos เข้าใจ และในที่สุดยอม รับ มีเสน่หา ต้นแบบของพวกเขาให้ จากเริ่มต้น เมื่อสเปนอ้างว่า ฟิลิปปินส์เป็นอาณานิคมเป็น 1521 เป็นชัดเจนว่าชาวสเปนเข้าคิดว่า ภารกิจของพวกเขา พวกเขาเรียกว่าชาวพื้นเมือง indios หรืออินเดีย และกำหนดแลกวิญญาณของพวกเขาป่าเถื่อน และไม่รู้เรื่องศาสนา - โรมันคาทอลิก
มากกว่าสามศตวรรษและการปฏิวัตินองเลือดในภายหลัง indios ที่มีนวลกอดคาทอลิก แต่เพียงเป็นคำปฏิเสธกฎภาษาสเปน โดยเวลานี้ เฉพาะชาวฟิลิปปินส์รวย และศึกษาชนชั้นนำได้ literate ในสเปน แดกดัน จากชุดนี้ร่วมกันมาผู้ก่อตั้งของสมาคมลับที่ผลักดันการปฏิรูปและความเป็นอิสระ
ใน 1898 หลังจากการต่อสู้จำลองที่อ่าวมะนิลา สเปนรับประกันภัยฟิลิปปินส์สหรัฐอเมริกา แม้ว่ายังมีปฏิวัติฟิลิปปินส์-อเมริกันเลือด แต่ช่วงสั้น ๆ มันใช้เวลาสั้นสำหรับชาวอเมริกันสงบ และผูกมิตร Filipinos ที่ ซึ่งแตกต่างจากกลยุทธ์ของสเปน ของอเมริกาทางการโจมตีและผสมกลมกลืนไม่ใช่ศาสนา การศึกษาโดยรวมได้
ดัง น้อยกว่าครึ่งศตวรรษต่อมา Filipinos ที่ได้นำรูปแบบของรัฐบาลอเมริกัน กอดความฝันอเมริกัน พูดภาษาอเมริกัน และเนื้อหาจะเรียก "เล็กน้อยสีน้ำตาลอเมริกัน" ทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากที่สหรัฐอเมริกาให้ฟิลิปปินส์เอกราชในปี 1946, Filipinos จำนวนมากยังคง เชื่อใน และกำลังรณรงค์สำหรับฟิลิปปินส์กลายเป็น รัฐ 51 ของสหรัฐอเมริกา
การเชื่อมต่อของฟิลิปปินส์-อเมริกันมีทำเปลี่ยนแปลงมากตั้งแต่นั้น วันนี้ ภาษาอังกฤษ - วิธีชาวอเมริกันเคยสอนเราผ่านสื่อมวลชน ศิลปะ สังคม ธุรกิจ และการโต้ ตอบทางการเมือง - ยังคงเป็นหัวข้อที่แข็งแกร่งที่ binds ประเทศทั้งสอง ภาษาสเปน ในขณะเดียวกัน มีการ relegated วิชาเลือกวิทยาลัย และสังสรรค์ส่วนตัวของสมัครพรรคพวกรวยของเชื้อสายสเปน
ทำไมภาษาอังกฤษกลาย เป็นเพื่อสะดวกในการเรียนรู้เพื่อให้ง่ายต่อการใช้ในประเทศฟิลิปปินส์ เหตุผลสำคัญคือ ชาวอเมริกัน colonizers ของเราครั้งเดียวได้ และยังมีอิทธิพลต่อชีวิตประจำวันมากมาย อีกเหตุผลหนึ่งคือ ว่า สำหรับ Filipinos ส่วนใหญ่ ภาษาอังกฤษจะไม่เห็นเป็นภาษาต่างประเทศ ในประเทศ 60 ล้านคนที่พูดภาษาไม่น้อยกว่า 8 ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สอง ภาษาอังกฤษเป็นที่นิยมมากขึ้นกว่าภาษาแห่งชาติอย่างเป็นทางการในบางพื้นที่ กี่เลือก ได้แม้เป็นภาษาแรก
มันไม่เห็นเด็กฟิลิปปินส์ตอบ และพูดคำภาษาอังกฤษที่ยาวนานก่อนที่พวกเขาเรียนรู้ในโรงเรียน ผู้ใหญ่มีตลอดเวลา cooing ให้เด็กพูดเช่นเด็ก "ปิดเปิด" (เปิด และปิดของลูกมือ) หรือ "งามตา" (fluttering ขนตาในสิ่งที่ควรจะเป็นได้อย่างน่ารัก) ผู้ปกครองเด็กผลิตแสดงสติปัญญาของพวกเขา โดยการตอบคำถามอย่างถูกต้องเช่น "คุณจมูก ปาก แก้ม ฯลฯ " หรือ "ซึ่งคือสุนัข แมว มูน ฯลฯ
ปกติ โดยเวลาเด็กเข้าสู่โรงเรียนประถมศึกษา เขาหรือเธอได้สร้างคำศัพท์ภาษาอังกฤษที่มีส่วนของร่างกาย ชื่อของสัตว์และวัตถุ การกระทำกริยา คำคุณศัพท์ง่าย ๆ (สกปรก ดี ดี), สุภาพนิพจน์ (กรุณา ขอบคุณ ฉันขอ), ตาไรมส์เรือนเพาะชำ และคำถามง่าย ๆ (เป็นชื่อของคุณหรือไม่ อายุรึเปล่า)
สำหรับกลางและชั้นสูงชาวฟิลิปปินส์เด็ก มากที่สุด ภาษาอังกฤษเริ่มต้นที่บ้าน กับครอบครัวที่ใช้ภาษาอังกฤษ หรือ ผ่าน snatches ศัพท์และวลีที่ได้ยิน ทางวิทยุ และทีวี เด็กฟิลิปปินส์หรือ น้อย หนึ่งที่ได้เติบโตขึ้นในบ้านที่อังกฤษมักจะได้ยิน และพูด ภาษาอังกฤษไม่ได้ลิ้นเป็นคนต่างด้าว เด็กฟิลิปปินส์อาจไม่เข้าใจความแตกต่างของภาษาอังกฤษ แต่มันมี และเป็นอุปกรณ์การจัดการ ภาษาอังกฤษคุ้นเคย แล้ว ได้ ใช้งานง่ายดี ใครสามารถใช้ และเมื่อคุณได้รับการแขวนของมัน ไม่มีจริง ๆ อะไรจะ
ว่า ระบบการศึกษาฟิลิปปินส์ได้ใช้ภาษาอังกฤษเป็นสื่อการสอนจากระดับประถมศึกษาถึงระดับมหาวิทยาลัยในทศวรรษที่ผ่านมายังได้เสริมความคิดที่ว่า ภาษาอังกฤษเป็นเรื่องง่าย - แม้กระทั่งเด็กสามารถทำได้ - และมีข้อเท็จจริง มันเป็นเครื่องมือสำหรับการเรียนรู้และสื่อ
มากกว่านี้ ภาษาอังกฤษเป็นภาษาของอำนาจและความคืบหน้า ในฟิลิปปินส์ ไม่คุณค่า เพราะเป็นการทำงาน และการปฏิบัติ และต่อผิวหน้าเราตลอดเวลา แต่ที่ สำคัญ เนื่องจากเป็นสินค้าราคาไม่แพง ทักษะที่สามารถใช้เพื่อเพิ่มของตำแหน่ง respectability และสอบ ในกรณีส่วนใหญ่ ดีกว่าของความสามารถในการเข้าใจ และใช้ภาษาอังกฤษ ดีกว่าโอกาสของความก้าว นี้เป็นจริงสำหรับทั้งสองที่สุดของบันไดสังคมเศรษฐกิจ ภาษาอังกฤษมีความสำคัญต่อการศึกษาฮาร์วาร์ดชาวฟิลิปปินส์ทำงานในระดับสากลซึ่งเป็นการสัญญาต่างประเทศของผู้ปฏิบัติงานทำงานเป็นผู้ช่วยเหลือประเทศในซาอุดีอาระเบีย
ในความเป็นจริง ขณะนี้ มากกว่า เคย ภาษาอังกฤษมีความสำคัญต่อมวลชนฟิลิปปินส์หางานต่างประเทศ ของ Filipinos ทักษะและแรงงานราคาถูกอยู่ในความต้องการ ใช่ แต่เพื่อให้ เป็นคำสั่งของพวกเขาและทำความเข้าใจภาษาอังกฤษซึ่งทำให้ง่ายสำหรับนายจ้างต่างประเทศบอกว่าจะทำอย่างไร อังกฤษ หลังจากที่ทุก เป็นภาษาสากล และ โชคดี - บางคนบอก unluckily - Filipinos จัดการคลี่คลายรหัสนี้ค่อนข้างเร็ว และง่ายดาย
ในปีที่ผ่านมา ได้ขอถามอย่างจริงจังเกี่ยวกับความภาษาอังกฤษเป็นสื่อสำหรับผู้ค้นหาตัวตนที่แน่ชัด Filipinos ไม่ชาวอเมริกัน nationalists เราร้อง ทำไมแล้วทำเรายังฝันถึงความฝันของพวกเขา และพูดภาษาของพวกเขา
มากที่บรรดาและ nationalists ของเราต้องการลบร่องรอยทั้งหมดของอิทธิพลอาณานิคมอเมริกัน พวกเขารู้ว่า ภาษา มากกว่าความฝัน ถูกน้อยยากที่จะลบ หรือดัง นั้น พวกเขาคิดว่า เช่นสหรัฐอเมริกาทหารฐานในฟิลิปปินส์ อังกฤษได้กลายเป็น สัญลักษณ์ของการครอบงำลึกซึ้ง แต่แข็งแรงของอเมริกา มันเอาวุฒิสภาฟิลิปปินส์จะแข็งแกร่งและการปะทุของภูเขา Pinatubo figuratively และอักษรฝังฐานสหรัฐในขี้เถ้า Obliterating ภาษาอังกฤษเป็นเรื่องอื่น
แม้สั่งประธานาธิบดีต้องสำนักงานรัฐบาลในการสื่อสารในภาษาประจำชาติของเรา และให้ทุกโรงเรียนใช้เป็นสื่อสอน แคมเปญสื่อสารทางหลวง Filipinize ข้อมูลของเรา และเครือข่ายไม่ตรงตามกับความกระตือรือร้นหรือความสำเร็จมาก
แม้ว่า Filipinos ส่วนใหญ่เข้าใจ และมี literate ในภาษาประจำชาติ มันไม่ได้ลิ้นแม่ของพวกเขา เรามีใช้น้อยมันแต่เมื่อเดินทางไปยังพื้นที่อื่น ๆ ในประเทศ ดูภาพยนตร์ท้องถิ่นในมะนิลา อ่านการ์ตูนและ tabloids ที่เผยแพร่ในมะนิลา ดูโทรทัศน์ท้องถิ่นโปรแกรมผลิตในมะนิลา และฟังเพื่อตัวของเจ้าหน้าที่แห่งชาติ ส่วนใหญ่ที่มาจากภูมิภาคทุน
95% คือฟิลิปปินส์ ภาษาแห่งชาติ ภาษาตากาล็อก ภาษา (หรือภาษา นักวิชาการบางคนยืนยัน) พูด โดยผู้ที่อาศัยอยู่ในมะนิลาและพื้นที่รอบนอกของ ส่วนเหลือของประเทศพูดภาษาของตนเอง หรือภาษาและหลายดูแคมเปญ "ใช้ฟิลิปปินส์" เป็นอะไรมากไปกว่าตัวของจักรวรรดินิยม โดยผู้ที่อยู่ในนั่งของอำนาจทางเศรษฐกิจ และการเมือง
ในขณะเดียวกัน ระบบการศึกษา จึงใช้ตำราภาษาอังกฤษและคำแนะนำ มีแย่งหนังสือฟิลิปิโนและครูที่มีคุณสมบัติที่สามารถพูดภาษาฟิลิปปินส์ อับ รัฐบาลล้มเหลวในการพิจารณาปัญหา - และจำนวนมาก ของเงินที่จำเป็น- ในการเปลี่ยนศูนย์การเรียนรู้จากภาษาอังกฤษกับชาวฟิลิปปินส์
ในการตั้งค่าที่ศึกษาเป็นหนึ่งในงบประมาณต่ำสุด ระดับความสำคัญ ครูอยู่ระหว่างต่ำสุดจ่ายผู้เชี่ยวชาญ และที่ระบบแปลภาษาอังกฤษให้ชาวฟิลิปปินส์ไม่เคยถูกให้คิดว่าร้ายแรง หรือถือว่าสำคัญ กะจากอังกฤษไปฟิลิปปินส์สิ้นสุดในความสับสนและอึดอัดใจ ที บทเรียนดีที่สุดที่เราสามารถเรียนรู้จากประสบการณ์ที่เป็นภาษาขึ้น ช้า มันไม่มี transplanted และคาดว่าแย้มอย่างรวดเร็ว โดยกฎหมายเพียงประธานาธิบดี
จึงไม่ต้องพูดว่า Filipinos จะไม่สามารถสัมผัสความรู้สึกของใครและพวกเขาคืออะไร เพราะพวกเขาไม่พูดภาษาพื้นเมืองเดียวกัน พวกเขาถูกสหรัฐเพียงพอเมื่อพวกเขามาในถนน และตัดเผด็จ Marcos ฟิลิปปินส์และอังกฤษมีน้อยมากดังกล่าว มันมีกับรู้ว่า พวกเขาหล่อเลี้ยงความฝันทั่วไปในภาษาใดก็ตามที่เกิดขึ้นจะ คล่องค่ะ
ในขณะที่ประเทศในเอเชียอื่น ๆ จะขี่คลื่นสาม Filipinos ที่จะใช่แค่ในทิศทางตรงกันข้าม เพราะมากของพวกเขาจะกลัวคลื่นจะถูกพวกเขา และความ nationhood จมน้ำตาย ในขณะที่คนอื่น ๆ ให้พยายามค้นหาวิธีการเพิ่มภาษาอังกฤษของพวกเขานี้ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ความร่วมมือสากล และการพัฒนาอย่างรวดเร็วในคอมพิวเตอร์และโทรคมนาคม เรามีการหมั้นในการหาเสียงที่เราสามารถได้โทรหาเราเอง
หนึ่งวัน เราอาจพบว่าเสียง และพูดพร้อมกัน แต่จนแล้ว ผมเชื่อว่า ภาษาอังกฤษสามารถทำมันสำหรับเรา เกินไป นั่นก็คือ ถ้าเราหยุดความคิดของเครื่องมือโคโลเนียลที่ยากจนจิตวิญญาณของเรา แต่ เป็นรหัสที่ช่วยให้เราแบ่งผ่านโลกอื่น ๆ
ภาษา ว่า เป็นกุญแจสำคัญที่จะเข้าใจผู้อื่น Filipinos มากพลาดได้ว่า ภาษาอังกฤษยังสามารถใช้เป็นคีย์การเข้าใจตนเอง อังกฤษ หลังจากทั้งหมด ไม่ได้เป็นของอเมริกา ถ้าเรายอมรับ ด้วยพระคุณ และใช้กับภูมิปัญญา มันสามารถเป็นสมาชิกของโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาษาอังกฤษในฟิลิปปินส์
โดย doray เอสปีโนซา ( สถาบันสอนภาษาญี่ปุ่น - lioj )


มันมักจะได้รับการกล่าวว่าใน ฟิลิปปินส์ อเมริกาก็สามารถทำในสิ่งที่เปน 50 ปีไม่เคยสามารถที่จะบรรลุใน 300 - ให้ชาวฟิลิปปินส์ที่เข้าใจและในที่สุดก็ยอมรับกับความรักที่เจ้านายของตน ขวาจากจุดเริ่มต้น เมื่อสเปนอ้างว่าฟิลิปปินส์เป็นอาณานิคมใน 1521 ,มันชัดเจนว่าชาวสเปนความคิดของภารกิจของพวกเขา พวกเขาเรียกชาวพื้นเมืองอินดิโอส หรือ อินเดีย และตั้งค่าออกเพื่อไถ่พวกเขาป่าเถื่อนและโง่เขลาจิตวิญญาณศาสนา - โรมันคาทอลิค
กว่าสามศตวรรษ และการปฏิวัตินองเลือดต่อมา อินดิโอสได้สุดใจสวมกอด ศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก แต่เพียงเป็นชีวิตจิตใจปฏิเสธการปกครองของสเปน . โดยในครั้งนี้แต่ชาวฟิลิปปินส์รวยและการศึกษายอดรู้หนังสือในภาษาสเปน แดกดันจากชุดพิเศษนี้เหมือนกันมาผู้ก่อตั้งของสมาคมลับที่ผลักดันการปฏิรูปและความเป็นอิสระ
ใน 1898 , หลังจากการต่อสู้จำลองในอ่าวมะนิลา สเปน ยกให้ประเทศสหรัฐอเมริกา ถึงแม้ว่ามีเลือด แต่ในช่วงสั้น ๆของฟิลิปปินส์อเมริกันปฏิวัติมันเอาเวลาสั้นสำหรับคนอเมริกันที่จะสงบและตีสนิทในฟิลิปปินส์ ซึ่งแตกต่างจากกลยุทธ์ สเปน อเมริกา หมายถึง การโจมตี และการผสมผสาน ไม่ใช่ศาสนา มันคือการศึกษา .
ดังนั้น น้อยกว่าครึ่งศตวรรษต่อมา ชาวฟิลิปปินส์ได้ใช้รูปแบบของรัฐบาลอเมริกัน , กอดฝันอเมริกันพูดภาษาอเมริกันและมีเนื้อหาที่ถูกเรียกว่า " อเมริกันสีน้ำตาลเล็ก ๆน้อย ๆ " ทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากที่เราได้รับเอกราชในปี พ.ศ. 2489 ฟิลิปปินส์ , ชาวฟิลิปปินส์หลายคนยังเชื่อและแข็งขันรณรงค์ให้ฟิลิปปินส์เป็นรัฐของสหรัฐอเมริกา
การเชื่อมต่ออเมริกันฟิลิปปินส์มีการเปลี่ยนแปลงมากตั้งแต่นั้นมา วันนี้ภาษาอังกฤษ - หมายถึงคนอเมริกันเคยสอนเราผ่านทางสื่อมวลชน ศิลปะ สังคม ธุรกิจ และการปฏิสัมพันธ์ทางการเมืองยังคงเป็นแรงด้ายที่ผูกสองประเทศ ภาษาสเปนเป็นภาษา ซึ่งได้ขับไล่ให้เรียนวิชาเลือกและส่วนบุคคลการร่ำรวยตระกูลเชื้อสายสเปน
ทำไมภาษาอังกฤษจึงกลายเป็นง่ายที่จะเรียนรู้และใช้งานง่ายในฟิลิปปินส์ เหตุผลหลักที่คนอเมริกันเคย colonizers ของเราและยังคงมีอิทธิพลต่อชีวิตประจำวันของเราในหลายวิธี อีกเหตุผลหนึ่งคือ ว่า ชาวฟิลิปปินส์ส่วนใหญ่ ไม่ใช่เห็นภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ ในประเทศ 60 ล้านคนที่พูดไม่น้อยกว่า 8 ภาษา ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองในบางพื้นที่ ภาษาอังกฤษเป็นภาษายอดนิยมมากกว่าชาติอย่างเป็นทางการของเรา ให้เลือกน้อย มันเป็นภาษาแรก
มันเป็นเรื่องปกติที่จะเห็นเด็กฟิลิปปินส์ตอบและพูดคำภาษาอังกฤษก่อนที่พวกเขาได้เรียนรู้ในโรงเรียนผู้ใหญ่ตลอดเวลาเสียงเด็กคุยกันเด็กเช่น " ปิดเปิด ( เปิดและปิดของมือของเด็ก ) หรือ " ดวงตาสวย " ( กระพือขนตาในสิ่งที่ควรจะเป็นลักษณะที่น่ารัก ) พ่อแม่แยงเด็กแสดงสติปัญญาของพวกเขาโดยการตอบคำถามง่าย ๆ เช่น " ถูกต้องแล้ว จมูก ปาก แก้ม ฯลฯ ? หรือ " ซึ่งเป็นสุนัข , แมว , ดวงจันทร์ , ฯลฯ ?
โดยปกติโดยเวลาที่เด็กเข้าไปเรียนประถม เขาหรือเธอได้สร้างศัพท์ภาษาอังกฤษที่ประกอบด้วยชิ้นส่วนร่างกาย ชื่อสัตว์และวัตถุ กริยาการกระทำ , คำคุณศัพท์ง่าย ( สกปรก ดี เลว ) สำนวนที่สุภาพ ( กรุณา ขอบคุณ ขอโทษ ) เพลงกล่อมเด็กและง่ายคำถามอะไรชื่อของคุณ ? เธออายุเท่าไหร่แล้ว ? )
กลางมากที่สุดและชนชั้นสูงชาวฟิลิปปินส์คนภาษาอังกฤษเริ่มต้นที่บ้านกับผู้ใหญ่ที่ใช้ภาษาอังกฤษ หรือ ผ่าน จับคำภาษาอังกฤษและวลีที่ได้ยินผ่านวิทยุ และโทรทัศน์ กับเด็กฟิลิปปินส์หรืออย่างน้อยหนึ่งที่เติบโตขึ้นมาในบ้านที่เป็นภาษาอังกฤษ มักจะได้ยิน และพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เป็นภาษาต่างดาว เด็กฟิลิปปินส์อาจไม่เข้าใจความแตกต่างของภาษาอังกฤษ แต่ก็มี และเป็น ของพวกเขาที่จะจัดการภาษาอังกฤษ เป็น คุ้นเคย และยังใช้งานง่าย ทุกคนสามารถใช้มัน และเมื่อคุณได้รับการแขวนของมัน มันไม่มีอะไรหรอก
ความจริงที่ว่าระบบการศึกษาของฟิลิปปินส์ มีการใช้ภาษาอังกฤษเป็นสื่อในการสอน จากระดับประถมศึกษาถึงระดับมหาวิทยาลัย สำหรับทศวรรษที่ผ่านมายังได้เสริมความคิดว่าภาษาอังกฤษเป็นเรื่องง่าย - แม้แต่เด็กสามารถทำมันได้ และใช้ได้มันเป็นเครื่องมือในการเรียนรู้และเป็นสื่อกลางในการสื่อสาร
มากกว่านี้ ภาษาอังกฤษเป็นภาษาของอำนาจและความก้าวหน้า ในฟิลิปปินส์ มีมูลค่าสูง ไม่เพียงเพราะมันเป็นหน้าที่ และปฏิบัติ และถล่มเหนือเราอยู่ตลอดเวลา แต่ที่สำคัญ เพราะมันเป็นสินค้าที่ราคาไม่แพง เป็นทักษะที่สามารถใช้เพื่อเพิ่ม 1 ตำแหน่ง ความน่านับถือและ การตลาด ในกรณีส่วนใหญ่ความสามารถดีกว่าที่จะเข้าใจและใช้ภาษาอังกฤษดีกว่าโอกาสของความก้าวหน้าในอาชีพ นี้เป็นจริงสำหรับทั้งสุดขั้วของบันไดทางเศรษฐกิจและสังคม ภาษาอังกฤษเป็นสิ่งสำคัญที่ฮาวาร์ดศึกษาชาวฟิลิปปินส์ทำงานในย่านธุรกิจใจกลางเมืองมะนิลาเป็นสัญญากับต่างประเทศ คนงานทำงานเป็นผู้ช่วยในประเทศซาอุดีอาระเบีย
ในความเป็นจริง ตอนนี้มากขึ้นกว่าที่เคยภาษาอังกฤษเป็นสิ่งสำคัญเพื่อฝูงฟิลิปปินส์แสวงหาการจ้างงานในต่างประเทศ ฟิลิปปินส์ ' ทักษะและแรงงานราคาถูกในความต้องการ ครับ แต่เป็นคำสั่งและความเข้าใจในภาษาอังกฤษ ซึ่งทำให้มันง่ายสำหรับนายจ้างต่างประเทศเพื่อบอกสิ่งที่ต้องทำ ภาษาอังกฤษ หลังจากทั้งหมด เป็นภาษาสากล และโชคดีที่โชคร้าย - บางพูด - ชาวฟิลิปปินส์จัดการแก้รหัสนี้ค่อนข้างเร็วและง่ายดาย
ใน ปี ล่าสุด คำถามได้ถูกถามเกี่ยวกับความเหมาะสมของภาษาอังกฤษเป็นสื่อกลางของการสื่อสารสำหรับคนเพื่อค้นหาตัวตนที่ชัดเจน ชาวฟิลิปปินส์ที่ไม่ใช่อเมริกัน อเมริกาของเราร้องไห้ ทำไมเรานั้นต่อไปเพื่อความฝันของพวกเขา และพูดภาษาของพวกเขา
เท่าที่ purists ชาตินิยมของเราและต้องการที่จะลบร่องรอยทั้งหมดของอิทธิพลในอาณานิคมอเมริกาพวกเขารู้ว่าภาษามากกว่าความฝัน คือน้อยกว่ายากที่จะลบ หรือเพื่อให้พวกเขาคิดว่า เหมือนเราฐานทหารในฟิลิปปินส์ , อังกฤษ ได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของบอบบาง แต่แข็งแกร่งการปกครองของอเมริกา มันเอาที่เข้มแข็งของฟิลิปปินส์วุฒิสภา และการระเบิดของภูเขาไฟพินาตูโบเพื่อเปรียบเปรยและตัวอักษรฝังฐานเราในกองขี้เถ้าobliterating ภาษาอังกฤษเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
แม้จะประธานาธิบดีสั่งให้หน่วยงานราชการที่จะสื่อสารในภาษาชาติของเรา และให้ทุกโรงเรียน เพื่อใช้เป็นสื่อการเรียนการสอน การรณรงค์เพื่อ filipinize ข้อมูลและการสื่อสารเครือข่ายทางหลวงและไม่ได้พบความกระตือรือร้นหรือความสำเร็จมาก
แม้ว่าชาวฟิลิปปินส์ส่วนใหญ่เข้าใจและมีความรู้ในภาษาแห่งชาติ ไม่ใช่ภาษาแม่ของพวกเขา . พวกเราหลายคนได้ใช้มันน้อยยกเว้นเมื่อเดินทางไปยังพื้นที่อื่นๆ ในประเทศ ชมภาพยนตร์ ท้องถิ่นในกรุงมะนิลา , อ่านการ์ตูนและหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นตีพิมพ์ในกรุงมะนิลา , ดูรายการทีวีที่ผลิตในมะนิลา และรับฟังคำวินิจฉัยของเจ้าหน้าที่แห่งชาติส่วนใหญ่ของผู้มาจากเมืองหลวงภูมิภาค
ฟิลิปปินส์ , ภาษาชาติของเรา เป็น 95% ภาษาไทย , ภาษา ( หรือภาษานักวิชาการบางคนยืนยัน ) พูดโดยคนที่อาศัยอยู่ในกรุงมะนิลาและพื้นที่ห่างไกล .ส่วนที่เหลือของประเทศที่พูดภาษาของตน หรือภาษาและหลายเห็น " ใช้ฟิลิปปินส์ " แคมเปญที่ไม่มีอะไรมากกว่าอีกรูปแบบหนึ่งของการปกครองโดยผู้ที่อยู่ในที่นั่งของอำนาจทางการเมืองและเศรษฐกิจ .
ในขณะเดียวกัน , ระบบการศึกษา , ยาวใช้ตำราและสอนภาษาอังกฤษ ต้องแย่งหนังสือชาวฟิลิปปินส์และครูที่สามารถพูดภาษาฟิลิปปินส์ . ขออภัยรัฐบาลล้มเหลวในการพิจารณาปัญหา และจํานวนมากของเงินที่จำเป็นในการเปลี่ยนศูนย์การเรียนรู้จากภาษาอังกฤษเป็นชาวฟิลิปปินส์
ในการตั้งค่าการศึกษาเป็นหนึ่งในสุด ลำดับความสำคัญของงบประมาณที่ครูอยู่ระหว่างค่าจ่ายผู้เชี่ยวชาญและที่แปลจากภาษาอังกฤษเป็นชาวฟิลิปปินส์ไม่เคยคิดจริงจัง หรือ ถือว่าสำคัญมาก การเปลี่ยนจากภาษาอังกฤษเป็นชาวฟิลิปปินส์จบลงด้วยความสับสนและความผิดหวัง บางที บทเรียนที่ดีที่สุดที่เราสามารถเรียนรู้จากประสบการณ์ที่เป็นภาษานั้นได้เติบโตขึ้น ช้า ๆ มันไม่สามารถย้ายและคาดว่าจะออกดอกเร็ว โดยมีเพียงประธานาธิบดีฯ
นี้ไม่ได้ที่จะกล่าวว่า ฟิลิปปินส์จะไม่มีวันรู้สึกถึงความรู้สึกของผู้ที่และสิ่งที่พวกเขาเนื่องจากพวกเขาไม่ได้พูดภาษาท้องถิ่นเดียวกัน พวกเขาเป็นปึกแผ่นเพียงพอเมื่อพวกเขาออกมาในถนน และยุติการปกครองแบบเผด็จการมาร์กอส . ภาษาอังกฤษและภาษาฟิลิปปินส์ได้น้อยมากที่จะทำมันก็ไม่รู้ว่าพวกเขาหล่อเลี้ยงฝันร่วมกันในสิ่งที่ภาษาที่พวกเขาเกิดขึ้นเพื่อให้คล่อง . ในขณะที่ประเทศอื่นในเอเชีย
ขี่คลื่นลูกที่สาม , ฟิลิปปินส์มีการพายเรือในทิศทางตรงกันข้ามเพราะมากของพวกเขาจะกลัวว่าคลื่นจะปกคลุมพวกเขา และทำให้ความรู้สึกของความเป็นชาติในขณะที่คนอื่น ๆพยายามที่จะหาวิธีที่จะเพิ่มทักษะภาษาอังกฤษของพวกเขาในแง่ของความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ , ความร่วมมือระดับโลกและการพัฒนาอย่างรวดเร็วในคอมพิวเตอร์ และโทรคมนาคม เราได้รับการว่าจ้างในการหาเสียงเราอย่างแท้จริงสามารถหาของเราเอง
วันนึงเราอาจจะเจอเสียงที่พูดกัน แต่ถึงตอนนั้น ผมเชื่อว่าอังกฤษจะทำมันเพื่อเราด้วย นั่นคือถ้าเราไม่หยุดคิดมันเป็นอาณานิคม เครื่องมือที่ใช้ทำลายจิตใจของเรา แต่เป็นรหัสที่ช่วยให้เราทำลายโลกอื่น ๆ
ภาษาที่พวกเขาพูด คือ คีย์เพื่อความเข้าใจผู้อื่น สิ่งที่หลายคนพลาดคือฟิลิปปินส์ภาษาอังกฤษ นอกจากนี้ยังสามารถใช้เป็นคีย์เพื่อความเข้าใจตนเอง ภาษาอังกฤษ , หลังจากทั้งหมด , ไม่ใช่ของอเมริกา ถ้าเรายอมรับมันได้ กับ เกรซ และใช้มันด้วยสติปัญญามันสามารถอยู่ในส่วนที่เหลือของโลก