Oscar WildeThe Selfish GiantNote: O

Oscar Wilde
The Selfish Giant
Note: Oscar Wilde intended this story to be read to children


Every afternoon, as they were coming from school, the children used to go and play in the Giant's garden.

It was a large lovely garden, with soft green grass. Here and there over the grass stood beautiful flowers like stars, and there were twelve peach-trees that in the spring-time broke out into delicate blossoms of pink and pearl, and in the autumn bore rich fruit. The birds sat on the trees and sang so sweetly that the children used to stop their games in order to listen to them. 'How happy we are here!' they cried to each other.

One day the Giant came back. He had been to visit his friend the Cornish ogre, and had stayed with him for seven years. After the seven years were over he had said all that he had to say, for his conversation was limited, and he determined to return to his own castle. When he arrived he saw the children playing in the garden.

'What are you doing here?' he cried in a very gruff voice, and the children ran away.

'My own garden is my own garden,' said the Giant; 'any one can understand that, and I will allow nobody to play in it but myself.' So he built a high wall all round it, and put up a notice-board.



TRESPASSERS
WILL BE
PROSECUTED


He was a very selfish Giant.

The poor children had now nowhere to play. They tried to play on the road, but the road was very dusty and full of hard stones, and they did not like it. They used to wander round the high wall when their lessons were over, and talk about the beautiful garden inside.

'How happy we were there,' they said to each other.

< 2 >
Then the Spring came, and all over the country there were little blossoms and little birds. Only in the garden of the Selfish Giant it was still Winter. The birds did not care to sing in it as there were no children, and the trees forgot to blossom. Once a beautiful flower put its head out from the grass, but when it saw the notice-board it was so sorry for the children that it slipped back into the ground again, and went off to sleep. The only people who were pleased were the Snow and the Frost. 'Spring has forgotten this garden,' they cried, 'so we will live here all the year round.' The Snow covered up the grass with her great white cloak, and the Frost painted all the trees silver. Then they invited the North Wind to stay with them, and he came. He was wrapped in furs, and he roared all day about the garden, and blew the chimney-pots down. 'This is a delightful spot,' he said, 'we must ask the Hail on a visit.' So the Hail came. Every day for three hours he rattled on the roof of the castle till he broke most of the slates, and then he ran round and round the garden as fast as he could go. He was dressed in grey, and his breath was like ice.

'I cannot understand why the Spring is so late in coming,' said the Selfish Giant, as he sat at the window and looked out at his cold white garden; 'I hope there will be a change in the weather.'

But the Spring never came, nor the Summer. The Autumn gave golden fruit to every garden, but to the Giant's garden she gave none. 'He is too selfish,' she said. So it was always Winter there, and the North Wind, and the Hail, and the Frost, and the Snow danced about through the trees.

One morning the Giant was lying awake in bed when he heard some lovely music. It sounded so sweet to his ears that he thought it must be the King's musicians passing by. It was really only a little linnet singing outside his window, but it was so long since he had heard a bird sing in his garden that it seemed to him to be the most beautiful music in the world. Then the Hail stopped dancing over his head, and the North Wind ceased roaring, and a delicious perfume came to him through the open casement. 'I believe the Spring has come at last,' said the Giant; and he jumped out of bed and looked out.

< 3 >
What did he see?

He saw a most wonderful sight. Through a little hole in the wall the children had crept in, and they were sitting in the branches of the trees. In every tree that he could see there was a little child. And the trees were so glad to have the children back again that they had covered themselves with blossoms, and were waving their arms gently above the children's heads. The birds were flying about and twittering with delight, and the flowers were looking up through the green grass and laughing. It was a lovely scene, only in one corner it was still Winter. It was the farthest corner of the garden, and in it was standing a little boy. He was so small that he could not reach up to the branches of the tree, and he was wandering all round it, crying bitterly. The poor tree was still quite covered with frost and snow, and the North Wind was blowing and roaring above it. 'Climb up! little boy,' said the Tree, and it bent its branches down as low as it could; but the little boy was too tiny.

And the Giant's heart melted as he looked out. 'How selfish I have been!' he said; 'now I know why the Spring would not come here. I will put that poor little boy on the top of the tree, and then I will knock down the wall, and my garden shall be the children's playground for ever and ever.' He was really very sorry for what he had done.

So he crept downstairs and opened the front door quite softly, and went out into the garden. But when the children saw him they were so frightened that they all ran away, and the garden became Winter again. Only the little boy did not run, for his eyes were so full of tears that he died not see the Giant coming. And the Giant stole up behind him and took him gently in his hand, and put him up into the tree. And the tree broke at once into blossom, and the birds came and sang on it, and the little boy stretched out his two arms and flung them round the Giant's neck, and kissed him. And the other children, when they saw that the Giant was not wicked any longer, came running back, and with them came the Spring. 'It is your garden now, little children,' said the Giant, and he took a great axe and knocked down the wall. And when the people were gong to market at twelve o'clock they found the Giant playing with the children in the most beautiful garden they had ever seen.

< 4 >
All day long they played, and in the evening they came to the Giant to bid him good-bye.

'But where is your little companion?' he said: 'the boy I put into the tree.' The Giant loved him the best because he had kissed him.

'We don't know,' answered the children; 'he has gone away.'

'You must tell him to be sure and come here to-morrow,' said the Giant. But the children said that they did not know where he lived, and had never seen him before; and the Giant felt very sad.

Every afternoon, when school was over, the children came and played with the Giant. But the little boy whom the Giant loved was never seen again. The Giant was very kind to all the children, yet he longed for his first little friend, and often spoke of him. 'How I would like to see him!' he used to say.

Years went over, and the Giant grew very old and feeble. He could not play about any more, so he sat in a huge armchair, and watched the children at their games, and admired his garden. 'I have many beautiful flowers,' he said; 'but the children are the most beautiful flowers of all.'

One winter morning he looked out of his window as he was dressing. He did not hate the Winter now, for he knew that it was merely the Spring asleep, and that the flowers were resting.

Suddenly he rubbed his eyes in wonder, and looked and looked. It certainly was a marvellous sight. In the farthest corner of the garden was a tree quite covered with lovely white blossoms. Its branches were all golden, and silver fruit hung down from them, and underneath it stood the little boy he had loved.

Downstairs ran the Giant in great joy, and out into the garden. He hastened across the grass, and came near to the child. And when he came quite close his face grew red with anger, and he said, 'Who hath dared to wound thee?' For on the palms of the child's hands were the prints of two nails, and the prints of two nails were on the little feet.

< 5 >
'Who hath dared to wound thee?' cried the Giant; 'tell me, that I may take my big sword and slay him.'

'Nay!' answered the child; 'but these are the wounds of Love.'

'Who art thou?' said the Giant, and a strange awe fell on him, and he knelt before the little child.

And the child smiled on the Giant, and said to him, 'You let me play once in your garden, to-day you shall come with me to my garden, which is Paradise.'

And when the children ran in that afternoon, they found the Giant lying dead under the tree, all covered with white blossoms.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไวลด์ Oscar
เห็นแก่ตัวยักษ์
หมายเหตุ: ไวลด์ Oscar ไว้เรื่องนี้ให้อ่านเด็ก


ทุก ๆ บ่าย พวกเขามาจากโรงเรียน เด็กใช้ การไปเล่นในสวนของยักษ์

ก็สวนสวยขนาดใหญ่ มีหญ้าสีเขียวอ่อน ที่นี่และมีมากกว่าหญ้ายืนดอกไม้สวย ๆ เช่นดาว และมีต้นไม้พีชที่ในเวลาฤดูใบไม้ผลิร้องไห้เป็นบลอสซั่มอ่อนสีชมพู และมุก และในฤดูใบไม้ร่วงเจาะผลไม้อุดมไปด้วย สิบสอง นกนั่งบนต้นไม้ และแสงดังนั้นเพราะที่เด็กใช้ในการหยุดเกมของพวกเขาเพื่อฟังพวกเขา 'วิธีมีความสุขเราอยู่ที่นี่ ' พวกเขาร้องกัน

วันหนึ่งยักษ์กลับมา เคยไปเยี่ยมเพื่อนของเขา Cornish ogre และได้อยู่กับเขาเจ็ดปี หลังจากเจ็ดปีที่ผ่านเขาได้กล่าวว่า การที่เขามีการพูด การสนทนาของเขาถูกจำกัด และกำหนดกลับไปปราสาทของเขาเอง เมื่อเขามาถึง เขาเห็นเด็กเล่นในสวน

'จะทำอะไรที่นี่"เขาร้องในเสียงมากลักษณะ และเด็กวิ่งหนีไป

'สวนของตัวเองเป็นสวนของตัวเอง กล่าวว่า ยักษ์ 'หนึ่งเข้าใจว่า แล้วจะให้ใครเล่นแต่ตัวเอง' เขาสร้างกำแพงสูงทั้งหมดปัดเศษ และใส่ค่าบอร์ดประกาศ



TRESPASSERS
จะจะ
PROSECUTED


เขาได้ความเห็นแก่ตัวมากยักษ์

เด็กยากจนตอนนี้ก็ไม่มีเล่น พวกเขาพยายามที่จะเล่นบนถนน แต่ถนนมีฝุ่นมาก และเต็มไปด้วยหินแข็ง และพวกเขาไม่ชอบ พวกเขาใช้ในการเร่รอบผนังสูงเมื่อมีนักเรียนกว่า และพูดคุยเกี่ยวกับสวยงามสวนภายใน

'วิธีมีความสุขเราก็มี ว่า กัน

< 2 >
แล้วมาฤดูใบไม้ผลิ และทั่วประเทศ มีบลอสซั่มน้อยและนกน้อย เฉพาะในสวนเห็นแก่ตัวยักษ์ ก็ยังหนาว ไม่เลี้ยงนกร้องในขณะที่มีเด็กไม่ และต้นไม้ลืมแย้ม เมื่อดอกไม้สวยงามใส่หัวของมันออกจากหญ้า แต่เมื่อมันเห็นบอร์ดประกาศ ก็เพื่อขอเด็กที่เล็ดรอดเข้าไปในพื้นดินอีกครั้ง และออกไปนอน คนเท่านั้นที่มีความยินดีที่มีหิมะและน้ำแข็ง 'สปริงลืมสวนนี้ ที่พวกเขาร้อง, ' ดังนั้นเราจะอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี' หิมะปกคลุมหญ้าด้วยเสื้อคลุมสีขาวของเธอดีขึ้น และ Frost ที่ทาสีเงินต้นทั้งหมด จากนั้น จะเชิญลมเหนือกับพวกเขา และพระองค์ เขาห่อหนังสัตว์ และเขา roared ทุกวันเกี่ยวกับสวน ได้พัดหม้อปล่องไฟลง 'นี้จึง เขาว่า "เราต้องถาม Hail ที่เกี่ยวกับการเยี่ยมชม' ดังนั้น Hail มา ทุกวันเวลา 3 ชั่วโมงเขา rattled บนหลังคาของปราสาทจนเขายากจนส่วนใหญ่ขนาด และเขาวิ่งรอบ แล้วรอบสวนเป็นอย่างที่เขาสามารถไป เขาได้แต่งตัวในสีเทา และลมหายใจของเขาเป็นเหมือน ice.

'ฉันไม่เข้าใจทำไมฤดูใบไม้ผลิเพื่อในมา กล่าวว่า เห็นแก่ตัวยักษ์ เขาเสาร์ที่หน้าต่าง และมองออกมาที่สวนของเขาขาวเย็น 'ฉันหวังว่า จะมีการเปลี่ยนแปลงในอากาศ'

แต่ฤดูใบไม้ผลิไม่มา หรือฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วงให้ผลไม้ทองสวนทุก แต่การของยักษ์ สวนเธอให้ไม่ 'เขาเห็นแก่ตัวเกินไป เธอกล่าวว่า ดังนั้นก็จะ มีหนาว และ ลมเหนือ และ Hail และน้ำแข็ง หิมะ และเต้นเกี่ยวกับผ่านต้นไม้

เช้าวันหนึ่งยักษ์กำลังนอนตื่นเตียงเมื่อเขาได้ยินเพลงน่ารัก ได้แต่เพียงแห่งหวานเพื่อให้หูของเขาที่เขาคิดว่า มันต้องเป็นนักดนตรีของพระมหากษัตริย์ที่ผ่านมา มันเป็นความจริงเท่านั้นร้องเพลงอยู่นอกหน้าต่างเขา linnet น้อย แต่ก็นาน มาก เพราะเขาได้ยินนกร้องในสวนของเขาให้ เหมือนเขาเป็น เพลงสวยงามที่สุดในโลก แล้ว Hail หยุดเต้นรำเหนือหัว ลมเหนือได้หยุดคำราม และมาหอมอร่อยเขาผ่านเคสเมนต์เปิดด้วย 'ผมเชื่อว่า ฤดูใบไม้ผลิได้มาในที่สุด กล่าวว่า ยักษ์ เขาไปออกจากเตียง และมอง ออก

< 3 >
อะไรไม่เขาดู?

เห็นสายตาที่ยอดเยี่ยมที่สุด ผ่านรูเล็ก ๆ ในผนัง เด็กมี crept และพวกเขานั่งในสาขาของต้นไม้ ในทุกที่เขาได้เห็น มีเด็กเล็ก และต้นไม้กำลังดีใจดังนั้นการมีลูกอีกว่า พวกเขามีครอบคลุมตัวเอง ด้วยบลอสซั่ม และถูกโบกของแขนเหนือศีรษะเด็กเบา ๆ นกบินเกี่ยวกับ และ twittering ด้วยความยินดี และดอกไม้ถูกค้นหาผ่านหญ้าสีเขียว และหัวเราะ มันเป็นฉากที่น่ารัก มุมหนึ่ง ก็ยังหนาว มันเป็นมุมมากที่สุดของสวน และในมันยืนชาย เขามีขนาดเล็กที่สามารถเข้าถึงไม่ได้สาขาของต้นไม้ และเขาได้หลงรอบ ร้องไห้พิรี้พิไร ทรีดีถูกปกคลุม ด้วยน้ำแข็งและหิมะ ยังคงค่อนข้าง และลมเหนือพัด และคำรามดังกล่าวข้างต้น ' ปีนขึ้น เด็กชาย กล่าวว่า ต้น และมันงอสาขาลงต่ำเหมือนมันสามารถ แต่ชายเล็กเกินไป

และหลอมหัวใจของยักษ์เป็นเขาดูออก 'วิธีเห็นแก่ตัวผม "เขากล่าวว่า ' ตอนนี้ฉันรู้เหตุฤดูใบไม้ผลิจะไม่มาที่นี่ ฉันจะทำให้ชายที่ยากจนบนต้นไม้ แล้ว ฉันจะเคาะลงผนัง และสวนจะเป็นเด็กเคยตัว และเคย ' เขาถูกจริง ๆ ขออภัยในสิ่งที่เขาได้กระทำ

เพื่อเขา crept ชั้นล่างเปิดประตูด้านหน้าค่อนข้างเบา และออกไปในสวน แต่เมื่อเห็นเด็ก ๆ เขา ไม่กลัวว่า พวกเขาทั้งหมดวิ่งหนีไป และสวนกลายเป็น หนาวอีก เฉพาะชายไม่ทำงาน ในสายตาของเขาได้ดังนั้นเต็มไป ด้วยน้ำตาว่า เขาตายไม่เห็นยักษ์มา และยักษ์ขโมยขึ้นหลังเขาเอาเขาเบา ๆ มือของเขา และทำให้เขาเป็นต้น และต้นที่ยากจนในครั้งเป็นดอก และนกมา และแสงนั้น และชายเหยียดแขนทั้งสองของเขา และส่วนใหญ่พวกเขารอบคอของยักษ์ รั้งเขา และ เด็กอื่น ๆ เมื่อพวกเขาเห็นว่า ยักษ์มีไม่คนชั่วอีกต่อไป ทำงานกลับมา และกับมาฤดูใบไม้ผลิ 'มันเป็นสวนของคุณตอนนี้ เด็กน้อย กล่าวว่า ยักษ์ และเขาเอาขวานดี และโบว์ลิ่งลงผนัง และเมื่อคนถูกกองตลาดที่สิบสองโมงจะพบยักษ์เล่นกับเด็ก ๆ ในสวนสวยที่สุดที่พวกเขาเคยเห็น

< 4 >
ตลอดทั้งเล่นของพวกเขา และในช่วงเย็น ก็มาถึงยักษ์เสนอเขาลากัน

'แต่ที่เป็นเพื่อนร่วมทางน้อย "เขากล่าวว่า: 'เด็กฉันใส่ลงในแผนภูมิ ' ยักษ์ที่รักเขาสุดเนื่องจากเขามีรั้งเขา

'เราไม่รู้ว่า ตอบเด็ก "เขาหายไป'

'คุณต้องแจ้งเขาเพื่อให้แน่ใจ และมาเพื่อเหล่า กล่าวว่า ยักษ์ แต่เด็กที่กล่าวว่า พวกเขาไม่รู้ที่เขาอาศัยอยู่ และไม่เคยเห็นเขาก่อน และยักษ์รู้สึกเศร้ามาก

ทุกบ่าย เมื่อโรงเรียนได้ เด็กมา และเล่นกับยักษ์ แต่ชายที่รักยักษ์ไม่เคยเห็นอีก ยักษ์ถูกดีเด็ก ๆ แต่เขาปรารถนาสำหรับเพื่อนน้อยแรก และมักจะพูดของเขา 'วิธีอยากเห็น ' เคยพูด

ปีไปกว่า และยักษ์โตเก่า และเบา เขาไม่สามารถเล่นเกี่ยวกับต่อไป เพื่อให้เขานั่งในเก้าอี้นวมตัวใหญ่ เห็นเด็กที่เกมของพวกเขา และชื่นชมสวนของเขา 'มีหลายบริการ เขากล่าวว่า 'แต่เด็กเป็นดอกไม้สวยงามที่สุดของทั้งหมด'

เช้าหนาวหนึ่งเขามองออกจากหน้าต่างของเขาเขาไม่แต่งตัว เขาไม่ได้เกลียดฤดูหนาวตอนนี้ ไม่ได้สำหรับเขารู้ว่า มันเป็นเพียงฤดูใบไม้ผลิหลับ และดอกไม้ได้อย่าง

ก็เขา rubbed ตาในใจ ดู และดู แน่นอนมันเป็นสายตาที่มกราคม มุมมากที่สุดของสวน ถูกต้นไม้ค่อนข้างครอบคลุมกับบลอสซั่มไวท์ดี สาขาถูกแขวนลงจากผลไม้สีทองทั้งหมด และการเงิน และภายมันยืนชายที่มีรัก

ชั้นล่างวิ่งยักษ์สุขดี และออก เป็นสวน เขา hastened ข้ามให้หญ้า แล้วมาใกล้เด็ก และเติบโตมาค่อนข้างปิดหน้าแดง ด้วยความโกรธ และเขากล่าว ว่า, ' ที่ทรงกว่าแผลทั้งหลาย' สำหรับปาล์มของเด็กมือถูกพิมพ์เล็บสอง และงานพิมพ์ของเล็บสองมาลิตเติ้ลฟุต

< 5 >
'ที่ทรงกว่าแผลทั้งหลาย ' ร้องยักษ์ 'บอกฉัน ฉันอาจใช้ดาบใหญ่ของฉัน และฆ่าเขา'ตอบเด็ก

'นาย ' 'แต่มีบาดแผลแห่งความรัก'

' ที่ตรัส?' กล่าวว่า ยักษ์ และความกลัวแปลกตกบนเขา และเขา knelt ก่อนน้อยเด็ก

และเด็กยิ้มบนยักษ์ กล่าวว่า เขา 'คุณผมเล่นกันในสวนของคุณ คุณจะมากับสวนของฉัน ซึ่งเป็นพาราไดซ์ไปวันนั้น'

และเมื่อเด็ก ๆ วิ่งเล่นในตอนบ่ายนั้น พวกเขาพบยักษ์นอนตายใต้ต้นไม้ ครอบคลุมทั้งหมด ด้วยไวท์บลอสซั่ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขนาดยักษ์ ออสการ์ ไวลด์ หมายเหตุเห็นแก่ตัว : ออสการ์ ไวลด์ไว้ เรื่องนี้ต้องอ่านให้เด็ก


ทุกบ่าย เป็นพวกที่มาจากโรงเรียน เด็ก ๆใช้ไปเล่นในสวนของยักษ์

มันคือสวนสวยขนาดใหญ่ กับอ่อนหญ้าสีเขียว และที่นี่มีมากกว่าหญ้ายืนดอกไม้สวยงามเหมือนดาวและมีสิบสองต้นพีชในฤดูใบไม้ผลิแตกออกเป็นดอกสีชมพูอ่อน และ ไข่มุก และในฤดูใบไม้ร่วงเจาะผลไม้ที่อุดมไปด้วย นกนั่งอยู่บนต้นไม้ และร้องได้ไพเราะที่เด็กใช้เพื่อหยุดเกมของพวกเขาเพื่อที่จะฟังพวกเขา . วิธีการมีความสุขเราอยู่ที่นี่ ! เขาร้องกัน

สักวันยักษ์กลับมา เขาเคยไปเยี่ยมเพื่อนยักษ์ คอร์นิช ของเขาและได้อยู่กับเขาเป็นเวลาเจ็ดปี เจ็ดปีหลังจากเลิกกันเขาบอกว่าเขาพูด การสนทนาของเขาถูก จำกัด และเขาตั้งใจจะกลับไปที่ปราสาทของเขาเอง เมื่อมาถึงเขาเห็นเด็กเล่นในสวน

' มาทำอะไรที่นี่ ? เขาร้องในเสียงมากเสียงแหบ และเด็กหนี

' สวนของตัวเองเป็นสวนของฉันเอง ' ขนาดใหญ่" ใด ๆหนึ่งสามารถเข้าใจ และจะให้ใครเล่น แต่ตัวเอง . ' ดังนั้นเขาสร้างเป็นกำแพงสูงโดยรอบ และแจ้งให้ทราบที่บอร์ด นะ








จะถูกดำเนินคดี เขาเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากยักษ์

เด็กยากจน ได้ตอนนี้ ไม่มีที่ให้เล่น พวกเขาพยายามที่จะเล่นบนถนน แต่ถนน ฝุ่นเยอะมาก และเต็มไปด้วยหินหนัก และพวกเขาไม่ชอบมันพวกเขาเคยเดินรอบกำแพงสูง เมื่อบทเรียนของพวกเขามากกว่าและพูดคุยเกี่ยวกับสวนสวยภายใน

' มีความสุขแค่ไหน เราอยู่ที่นั่น พวกเขาพูดกับแต่ละอื่น ๆ .

< 2 >
แล้วฤดูใบไม้ผลิมา และ ทั่วประเทศ มีดอกไม้เล็ก ๆน้อย ๆและนกเล็ก ๆน้อย ๆ ใน สวนของยักษ์ที่เห็นแก่ตัวมันก็ยังหนาว นกไม่ได้ดูแลที่จะร้องเพลงในนั้นไม่มีเด็กและต้นไม้ลืมดอกไม้ เมื่อดอกไม้ใส่หัวของมันออกมาจากต้นหญ้า แต่เมื่อมันเห็นบอร์ดมันก็สงสารเด็กมันเล็ดรอดกลับลงสู่พื้นดินอีกครั้ง และเดินออกไปนอน คนเท่านั้นที่พอใจเป็นหิมะและน้ำค้างแข็ง . ฤดูใบไม้ผลิมีลืมสวนนี้ ' , ' เขาร้อง ' ดังนั้นเราจะอาศัยอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี' หิมะปกคลุมหญ้ากับเสื้อคลุมสีขาวของเธอที่ดีและแข็งทาสีต้นไม้เงิน แล้วพวกเขาก็เชิญลมเหนือจะอยู่กับเขา และเขาก็มา เขาถูกห่อขน เขาคำรามทั้งวันเกี่ยวกับสวนและระเบิดปล่องหม้อลง’ นี้เป็นจุดที่น่ารื่นรมย์ , ' เขากล่าวว่า ' เราต้องถามลูกเห็บบนไป . ' ดังนั้นลูกเห็บมาทุกวันเป็นเวลาสามชั่วโมงเขาพร่ำพูดบนหลังคาของปราสาทจนเขายากจนที่สุดของ slates , แล้วเขาก็วิ่งวนไปรอบๆสวนให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถไป เขาใส่ชุดสีเทา และลมหายใจของเขาเป็นเหมือนน้ำแข็ง

' ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมฤดูใบไม้ผลิ มาช้ามา ' ยักษ์ที่เห็นแก่ตัว เขานั่งริมหน้าต่าง มองออกไปที่สวนสีขาวของเขาเย็น' ผมหวังว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงในสภาพอากาศ '

แต่ไม่เคยมาฤดูใบไม้ผลิหรือฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วงผลไม้สีทองให้ทุกสวน แต่ของยักษ์สวนเธอให้ใคร . เขาเห็นแก่ตัวเกินไป , ' เธอกล่าว ดังนั้นมันเป็นเสมอในฤดูหนาวนั้น ลมเหนือ และลูกเห็บ และน้ำค้างแข็งและหิมะเต้น

ผ่านต้นไม้เช้าวันหนึ่ง เจ้ายักษ์นั่นนอนตื่นขึ้นมาในเตียงเมื่อเขาได้ยินบางเพลงน่ารัก มันฟังดูหวานหูของเขาว่า เขาคิดว่า มันต้องเป็นพระราชานักดนตรีผ่านโดย จริงๆมันก็แค่ลินเนทน้อยร้องเพลงนอกหน้าต่างของเขา แต่มันก็นานมากตั้งแต่ที่เขาได้ยินนกร้องในสวนของเขา ดูเหมือนเขาจะเป็นเพลงที่สวยงามมากที่สุดในโลกแล้วลูกเห็บหยุดเต้นรำเหนือหัวของเขา และลมเหนือหยุดคำราม และหอมอร่อย มาหาเขาผ่านบานเปิด . ผมเชื่อว่า สปริงที่ได้มาล่าสุด ' ยักษ์ เขากระโดดออกจากเตียงและมองออกไป . . . . .

< 3 >
เขาเห็นอะไร ?

เขาเห็นสายตาที่ยอดเยี่ยมที่สุด ผ่านรูเล็กๆในผนังเด็กได้พุ่งเข้าไปและพวกเขานั่งอยู่บนกิ่งของต้นไม้ ในต้นไม้ทุกต้นที่เขาเห็นนั้นเป็นเด็กเล็ก ๆน้อย ๆ และต้นไม้ดีใจที่จะได้เด็กกลับมาอีกว่าพวกเขาได้ครอบคลุมตัวเองกับดอกไม้ และโบกแขนเบา ๆบนหัวของเด็ก นกกำลังบิน และสั่นด้วยความตื่นเต้นของด้วยความสุขใจและดอกไม้ถูกมองผ่านหญ้าสีเขียว และหัวเราะ มันเป็นฉากที่น่ารัก แต่ในมุมหนึ่งมันก็ยังหนาว มันเป็นมุมที่ไกลจากสวนและมันยืนเด็ก เขามันเล็กจนเขาไม่อาจเข้าถึงถึงกิ่งก้านของต้นไม้ แล้วเขาก็เดินไปรอบๆ ก็ร้องไห้อย่างขมขื่น ต้นไม้ที่ไม่ดีค่อนข้างยังปกคลุมด้วยน้ำแข็งและหิมะและลมเหนือพัด และคำรามอยู่เหนือมัน . ไต่ขึ้นมา เด็กชาย ' ต้นไม้และมันงอกิ่งลงต่ำเป็นสามารถ แต่เด็กชายก็เล็ก ๆ

และหัวใจของยักษ์ละลายดูจะออก’ เห็นแก่ตัว ฉันได้ ! เขากล่าวว่า ' ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมฤดูใบไม้ผลิจะไม่มาที่นี่ ผมจะใส่จนเด็กชายตัวน้อยบนต้นไม้แล้วผมจะทุบกำแพงและสวนของฉันจะเป็นสนามเด็กเล่นของเด็กตลอด เขาก็ขอโทษมากจริงๆสำหรับสิ่งที่เขาทำ เขาจึงย่องลงไปข้างล่าง

และเปิดไปหน้าประตูค่อนข้างเบา และเดินออกไปที่สวน แต่เมื่อคนเห็นเขาก็ตกใจมาก พวกมันหนีไปหมดแล้ว และสวนเป็นฤดูหนาวอีกครั้ง แต่เด็กชายก็ไม่วิ่งดวงตาของเขามันช่างเต็มไปด้วยน้ำตาที่เขาไม่ได้ตายเห็นยักษ์มา และยักษ์ขโมยขึ้นหลังเขา และพาเขาเบา ๆในมือของเขา และเอาเขาขึ้นในต้นไม้ และต้นไม้ที่หักในครั้งเดียวในดอกไม้และนกมาร้องบนมัน และ เด็กชายเหยียดสองแขนของเขาและโยนพวกเขารอบคอของยักษ์ และจูบเขา และเด็กคนอื่นๆเมื่อเขาเห็นว่ายักษ์ไม่ได้ชั่วร้ายอีกต่อไป จะกลับมาและพวกเขามาในฤดูใบไม้ผลิ’ มันเป็นสวนของคุณตอนนี้ เด็ก ' ยักษ์และเขาเอาขวานและเคาะลงผนัง เมื่อคนกงตลาดตอนเที่ยงเจอยักษ์เล่นกับเด็กใน สวนที่สวยที่สุดที่พวกเขาเคยเห็น

< >
4ตลอดทั้งวันที่พวกเขาเล่น และในตอนเย็น จะมายักษ์ที่ประมูลเขาลาก่อน

' แต่ที่เป็นสหายน้อยของคุณ ? เขากล่าวว่า : " ฉันใส่ลงในต้นไม้ยักษ์รักเขาดีที่สุด เพราะเขาได้จูบกับเขา เราไม่รู้

' ' ' เด็ก ' เขาหายไป '

' คุณต้องบอกเขาให้แน่ใจ และมาที่นี่พรุ่งนี้ ' ยักษ์ .แต่เด็กๆ บอกว่าพวกเขาไม่ได้รู้ว่าที่เขาเคยอยู่ และไม่เคยเห็นเขามาก่อน และยักษ์รู้สึกเศร้ามาก

ทุกๆ บ่าย เมื่อเลิกเรียน เด็กๆ มาเล่นกับยักษ์ แต่เด็กน้อยที่ยักษ์รักก็ไม่เคยเห็นอีกเลย ยักษ์ใจดีมากให้เด็กทั้งหมด เขายังโหยหาเพื่อนตัวเล็กของเขาก่อน และมักจะพูดกับเขา' ฉันต้องการที่จะเห็นมัน ! เขาเคยพูด

ปีไปแล้ว และยักษ์ก็เก่ามากและอ่อนแอ เขาจะไม่เล่นอีกต่อไปแล้ว เขานั่งอยู่ในเก้าอี้ขนาดใหญ่และดูเด็กที่เกมของพวกเขาและชื่นชมสวนของเขา’ ฉันมีดอกไม้ที่สวยงามมาก ' เขาพูด ' แต่เด็กๆ เป็นดอกไม้ที่สวยที่สุดของทั้งหมด . . .

เช้าวันหนึ่งในฤดูหนาว เขาก็มองออกไปหน้าต่างของเขา เช่น เขาแต่งตัว เขาไม่ได้เกลียดหน้าหนาว เพราะเขารู้ว่ามันเป็นแค่ สปริง หลับ และดอกไม้ได้พักผ่อน

จู่ๆ เขาขยี้ตาอย่างสงสัย และมอง และมอง แน่นอน มันเป็นสายตาที่ยิ่งใหญ่ ในมุมไกลสุดของสวนมีต้นไม้ค่อนข้างปกคลุมไปด้วยดอกไม้สีขาวน่ารักกิ่งก้านของมันเป็นสีทอง และผลไม้สีเงินแขวนลงมาจากเขา และใต้มันยืนอยู่ เด็กผู้ชายเขารัก

ข้างล่างวิ่งยักษ์ในความยินดี และออกไปในสวน เขารีบข้ามสนามหญ้าและเข้ามาใกล้เพื่อลูก และเมื่อเขากลับมาค่อนข้างปิดใบหน้าของเขาเติบโตสีแดงด้วยความโกรธ และเขากล่าวว่า " ผู้ใดกล้าบาดแผลของเจ้าสำหรับบนฝ่ามือของมือของเด็กเป็นพิมพ์สองเล็บ และพิมพ์สองเล็บที่เท้าเล็ก ๆน้อย ๆ

< 5 >
' ผู้ใดกล้าแผลของเจ้า ? ร้องไห้ยักษ์ ' บอกฉันว่าฉันอาจจะเอาดาบใหญ่ของฉันและฆ่าเขา . '

' ' " ! ' เด็ก ' แต่มันเป็นบาดแผลของความรัก '

' ' ที่ท่าน ? กล่าวว่า ยักษ์ และความกลัวแปลกๆ ตกเขาและเขาคุกเข่าต่อหน้าเด็กน้อย

และเด็กยิ้มให้ ยักษ์ และกล่าวแก่พวกเขา , ' คุณให้ผมเล่นครั้งเดียวในสวนของคุณ วันนี้คุณจะมากับผมสวนของฉันซึ่งเป็นสวรรค์ . . .

และเมื่อเด็กๆวิ่งในบ่ายวันนั้น พวกเขาพบว่า ยักษ์โกหก ความตายภายใต้ต้นไม้ทั้งหมดที่ปกคลุมไปด้วยดอกไม้สีขาว .