even if she didn’t know what was ha

even if she didn’t know what was happening,
or why he’d been waiting for her outside the mine shaft. After
a day of cleaving rock salt from the innards of the mountain, fi nding
him standing there with six guards hadn’t improved her mood.
But her ears had pricked when he’d introduced himself to her overseer
as Chaol Westfall, Captain of the Royal Guard, and suddenly,
the sky loomed, the mountains pushed from behind, and even the earth
swelled toward her knees. She hadn’t tasted fear in a while— hadn’t let
herself taste fear. When she awoke every morning, she repeated the
same words: I will not be afraid. For a year, those words had meant
the diff erence between breaking and bending; they had kept her from
shattering in the darkness of the mines. Not that she’d let the captain
know any of that.
Celaena examined the gloved hand holding her arm. Th e dark leather
almost matched the dirt on her skin.
She adjusted her torn and fi lthy tunic with her free hand and held in
her sigh. Entering the mines before sunrise and departing after dusk,
she rarely glimpsed the sun. She was frightfully pale beneath the dirt.
It was true that she had been attractive once, beautiful even, but—
well, it didn’t matter now, did it?
Th ey turned down another hallway, and she studied the stranger’s
fi nely crafted sword. Its shimmering pommel was shaped like an ea gle
midfl ight. Noticing her stare, his gloved hand descended to rest upon
its golden head. Another smile tugged at the corners of her lips.
“You’re a long way from Rifthold, Captain,” she said, clearing her
throat. “Did you come with the army I heard thumping around earlier?”
She peered into the darkness beneath his hood but saw nothing.
Still, she felt his eyes upon her face, judging, weighing, testing. She
stared right back. Th e Captain of the Royal Guard would be an interesting
opponent. Maybe even worthy of some eff ort on her part.
Finally, the man raised his sword hand, and the folds of his cloak
fell to conceal the blade. As his cloak shifted, she spied the gold wyvern
embroidered on his tunic. Th e royal seal.
“What do you care for the armies of Adarlan?” he replied. How
lovely it was to hear a voice like her own— cool and articulate— even if
he was a nasty brute!
“Nothing,” she said, shrugging. He let out a low growl of annoyance.
Oh, it’d be nice to see his blood spill across the marble. She’d lost
her temper once before— once, when her fi rst overseer chose the wrong
day to push her too hard. She still remembered the feeling of embedding
the pickax into his gut, and the stickiness of his blood on her
hands and face. She could disarm two of these guards in a heartbeat.
Would the captain fare better than her late overseer? Contemplating
the potential outcomes, she grinned at him again.
“Don’t you look at me like that,” he warned, and his hand drifted
back toward his sword. Celaena hid her smirk this time. Th ey passed
a series of wooden doors that she’d seen a few minutes ago. If she
wanted to escape, she simply had to turn left at the next hallway and
take the stairs down three fl ights. Th e only thing all the intended disorientation
had accomplished was to familiarize her with the building.
Idiots.
“Where are we going again?” she said sweetly, brushing a strand
of her matted hair from her face. When he didn’t reply, she clenched
her jaw.
Th e halls echoed too loudly for her to attack him without alerting
the whole building. She hadn’t seen where he’d put the key to her
irons, and the six guards who trailed them would be nuisances. Not to
mention the shackles.
Th ey entered a hallway hung with iron chandeliers. Outside the windows
lining the wall, night had fallen; lanterns kindled so bright they
off ered few shadows to hide in.
From the courtyard, she could hear the other slaves shuffl ing toward
the wooden building where they slept. Th e moans of agony amongst the
clank of chains made a chorus as familiar as the dreary work songs they
sang all day. Th e occasional solo of the whip added to the symphony of
brutality Adarlan had created for its greatest criminals, poorest citizens,
and latest conquests.
While some of the prisoners were people accused of attempting to
practice magic— not that they could, given that magic had vanished from
the kingdom— these days, more and more rebels arrived at Endovier.
Most were from Eyllwe, one of the last countries still fi ghting Adarlan’s
rule. But when she pestered them for news, many just stared at
her with empty eyes. Already broken. She shuddered to consider what
they’d endured at the hands of Adarlan’s forces. Some days, she wondered
if they would have been better off dying on the butchering blocks
instead. And if she might have been better off dying that night she’d
been betrayed and captured, too.
But she had other things to think about as they continued their
walk. Was she fi nally to be hanged? Sickness coiled in her stomach.
She was important enough to warrant an execution from the Captain
of the Royal Guard himself. But why bring her inside this building
fi rst?
At last, they stopped before a set of red-and-gold glass doors so
thick that she couldn’t see through them. Captain Westfall jerked his
chin at the two guards standing on either side of the doors, and they
stomped their spears in greeting.
Th e captain’s grip tightened until it hurt. He yanked Celaena closer,
but her feet seemed made of lead and she pulled against him. “You’d
rather stay in the mines?” he asked, sounding faintly amused.
“Perhaps if I were told what this was all about, I wouldn’t feel so
inclined to resist.”
“You’ll fi nd out soon enough.” Her palms became sweaty. Yes, she
was going to die. It had come at last.
Th e doors groaned open to reveal a throne room. A glass chandelier
shaped like a grapevine occupied most of the ceiling, spitting seeds of
diamond fi re onto the windows along the far side of the room. Compared
to the bleakness outside those windows, the opulence felt like a
slap to the face. A reminder of how much they profi ted from her labor.
“In here,” the Captain of the Guard growled, and shoved her with
his free hand, fi nally releasing her. Celaena stumbled, her calloused feet
slipping on the smooth fl oor as she straightened herself. She looked
back to see another six guards appear.
Fourteen guards, plus the captain. Th e gold royal emblem embroidered
on the breast of black uniforms. Th ese were members of the Royal
Family’s personal guard: ruthless, lightning- swift soldiers trained from
birth to protect and kill. She swallowed tightly.
Lightheaded and im mensely heavy all at once, Celaena faced the
room. On an ornate redwood throne sat a handsome young man. Her
heart stopped as everyone bowed.
She was standing in front of the Crown Prince of Adarlan.
“Your Highness,” said the Captain of the Guard. He straightened from
a low bow and removed his hood, revealing close- cropped chestnut hair.
Th e hood had defi nitely been meant to intimidate her into submission
during their walk. As if that sort of trick could work on her. Despite her
irritation, she blinked at the sight of his face. He was so young!
Captain Westfall was not excessively handsome, but she couldn’t
help fi nding the ruggedness of his face and the clarity of his goldenbrown
eyes rather appealing. She cocked her head, now keenly aware
of her wretched dirtiness.
“Th is is she?” the Crown Prince of Adarlan asked, and Celaena’s
head whipped around as the captain nodded. Both of them stared at
her, waiting for her to bow. When she remained upright, Chaol shifted
on his feet, and the prince glanced at his captain before lifting his chin
a bit higher.
Bow to him indeed! If she were bound for the gallows, she would

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ว่าเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือทำไมเขารอเธออยู่เพลาเหมือง หลังจากวัน cleaving เกลือสินเธาว์จากมิตรเครื่องในภูเขา nding ไร้สายเขาตั้งกับยามหกไม่ได้ปรับปรุงอารมณ์ของเธอแต่หูของเธอได้ pricked เมื่อเขาได้แนะนำตัวเองไป overseer ของเธอเป็น Chaol Westfall กัปตันราช และ ก็ท้องฟ้า loomed ภูเขาผลักจากด้านหลัง และแม้กระทั่งโลกswelled ต่อหัวเข่าของเธอ เธอไม่ได้ลิ้มรสในขณะที่ความกลัวคือไม่ได้ให้ตัวเองรสชาติกลัว เมื่อเธอตื่นขึ้นมาทุกเช้า เธอซ้ำคำเดียว: ฉันจะไม่กลัว สำหรับปี คำที่มีความหมายerence diff ระหว่างการตัด และ ดัด พวกเขาได้เก็บเธอจากซึ่งทำให้ป่นปี้ในความมืดของเหมืองแร่ ไม่ว่าเธอจะให้กัปตันทราบถึงที่Celaena ตรวจสอบมือ gloved ที่จับแขนของเธอ Th อีหนังสีดำเกือบตรงสิ่งสกปรกบนผิวของเธอเธอปรับปรุงเธอขาดและเอก lthy ไร้สาย ด้วยมือของเธอฟรี และจัดขึ้นในเธอแยกกัน ใส่ลูกระเบิดก่อนที่พระอาทิตย์ขึ้นและออกเดินทางหลังจากค่ำเธอไม่ค่อย glimpsed อาทิตย์ เธอซีด frightfully ใต้สกปรกก็จริงที่เธอได้น่าสนใจครั้ง สวยงาม แม้ แต่ตัวดี มันไม่ได้เรื่องเดี๋ยวนี้ ไม่มันTh ey เปิดลงห้องโถงอีก และเธอเรียนของคนแปลกหน้าเราเชี่ยวสายสลักดาบ Pommel พรายมีรูปร่างคล้าย gle มี eamidfl ight สังเกตเห็นเธอมอง มือ gloved ลงมาถึงพื้นเท้าหัวทองของมัน ยิ้มอีก tugged ที่มุมของริมฝีปากของเธอ"คุณทางไกลจาก Rifthold กัปตัน เธอกล่าวว่า ล้างเธอคอ "ไม่ได้มากับกองทัพที่ผมได้ยิน thumping รอบก่อนหน้านี้"เธอ peered เข้าไปในความมืดใต้กระโปรงหน้ารถของเขา แต่เห็นอะไรยัง เธอรู้สึกว่าตาของเขาตามใบหน้า ตัดสิน ชั่ง ทดสอบ เธอเริ่มกลับมา Th อีกัปตันราชจะมีที่น่าสนใจฝ่ายตรงข้าม แม้บางทีน่า ort eff บางนางสุดท้าย คนยกมือดาบ และพับของฮูดตกลงมาปิดใบมีด เป็นฮูดเปลี่ยน เธอ spied ไวเวิร์นทองปักบนเสื้อคลุมของเขา Th อีรอยัลตรา"อะไรทำคุณดูแลกองทัพของ Adarlan " เขาตอบ วิธีน่ารักก็จะได้ยินเสียงเช่นตนเอง — เย็น และบอก — แม้ว่าเป็นเดรัจฉานน่ารังเกียจ"ไม่ เธอกล่าวว่า shrugging เขาให้ออก growl ต่ำของความรำคาญโอ้ มันจะดูเลือดของเขาหกข้ามหินอ่อนดี เธอได้หายไปอารมณ์ของเธอครั้งก่อน — ครั้ง เมื่อเธอไร้ rst overseer เลือกที่ไม่ถูกต้องวันที่จะผลักดันเธอหนักเกินไป เธอยังจำความรู้สึกของฝังpickax เข้าไปในลำไส้ของเขา และ stickiness เลือดของเขากับเธอมือและใบหน้า เธอสามารถอาวุธสองยามเหล่านี้ในการเต้นต้องกัปตันมีประสบการณ์ดีกว่า overseer ของเธอปลาย ใคร่ครวญผลอาจเกิดขึ้น เธอ grinned ที่เขาอีกครั้งเขา "ไม่คุณดูฉันเช่นนั้น เตือน และมือของเขาลอยback toward his sword. Celaena hid her smirk this time. Th ey passeda series of wooden doors that she’d seen a few minutes ago. If shewanted to escape, she simply had to turn left at the next hallway andtake the stairs down three fl ights. Th e only thing all the intended disorientationhad accomplished was to familiarize her with the building.Idiots.“Where are we going again?” she said sweetly, brushing a strandof her matted hair from her face. When he didn’t reply, she clenchedher jaw.Th e halls echoed too loudly for her to attack him without alertingthe whole building. She hadn’t seen where he’d put the key to herirons, and the six guards who trailed them would be nuisances. Not tomention the shackles.Th ey entered a hallway hung with iron chandeliers. Outside the windowslining the wall, night had fallen; lanterns kindled so bright theyoff ered few shadows to hide in.From the courtyard, she could hear the other slaves shuffl ing towardthe wooden building where they slept. Th e moans of agony amongst theclank of chains made a chorus as familiar as the dreary work songs theysang all day. Th e occasional solo of the whip added to the symphony ofbrutality Adarlan had created for its greatest criminals, poorest citizens,and latest conquests.While some of the prisoners were people accused of attempting topractice magic— not that they could, given that magic had vanished fromthe kingdom— these days, more and more rebels arrived at Endovier.Most were from Eyllwe, one of the last countries still fi ghting Adarlan’srule. But when she pestered them for news, many just stared ather with empty eyes. Already broken. She shuddered to consider whatthey’d endured at the hands of Adarlan’s forces. Some days, she wonderedif they would have been better off dying on the butchering blocksinstead. And if she might have been better off dying that night she’dbeen betrayed and captured, too.But she had other things to think about as they continued theirwalk. Was she fi nally to be hanged? Sickness coiled in her stomach.She was important enough to warrant an execution from the Captainof the Royal Guard himself. But why bring her inside this buildingfi rst?At last, they stopped before a set of red-and-gold glass doors sothick that she couldn’t see through them. Captain Westfall jerked hischin at the two guards standing on either side of the doors, and theystomped their spears in greeting.Th e captain’s grip tightened until it hurt. He yanked Celaena closer,but her feet seemed made of lead and she pulled against him. “You’drather stay in the mines?” he asked, sounding faintly amused.“Perhaps if I were told what this was all about, I wouldn’t feel soinclined to resist.”“You’ll fi nd out soon enough.” Her palms became sweaty. Yes, shewas going to die. It had come at last.Th e doors groaned open to reveal a throne room. A glass chandeliershaped like a grapevine occupied most of the ceiling, spitting seeds ofdiamond fi re onto the windows along the far side of the room. Comparedto the bleakness outside those windows, the opulence felt like aslap to the face. A reminder of how much they profi ted from her labor.“In here,” the Captain of the Guard growled, and shoved her withhis free hand, fi nally releasing her. Celaena stumbled, her calloused feetslipping on the smooth fl oor as she straightened herself. She lookedback to see another six guards appear.Fourteen guards, plus the captain. Th e gold royal emblem embroideredon the breast of black uniforms. Th ese were members of the RoyalFamily’s personal guard: ruthless, lightning- swift soldiers trained frombirth to protect and kill. She swallowed tightly.Lightheaded and im mensely heavy all at once, Celaena faced theroom. On an ornate redwood throne sat a handsome young man. Herheart stopped as everyone bowed.She was standing in front of the Crown Prince of Adarlan.“Your Highness,” said the Captain of the Guard. He straightened froma low bow and removed his hood, revealing close- cropped chestnut hair.Th e hood had defi nitely been meant to intimidate her into submissionduring their walk. As if that sort of trick could work on her. Despite herirritation, she blinked at the sight of his face. He was so young!Captain Westfall was not excessively handsome, but she couldn’thelp fi nding the ruggedness of his face and the clarity of his goldenbrowneyes rather appealing. She cocked her head, now keenly awareof her wretched dirtiness.“Th is is she?” the Crown Prince of Adarlan asked, and Celaena’shead whipped around as the captain nodded. Both of them stared ather, waiting for her to bow. When she remained upright, Chaol shiftedon his feet, and the prince glanced at his captain before lifting his china bit higher.Bow to him indeed! If she were bound for the gallows, she would

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้ว่าเธอไม่เคยรู้สิ่งที่เกิดขึ้นหรือทำไมเขาต้องการได้รับการรอเธอออกไปข้างนอกเพลาเหมือง หลังจากวันที่มีการฝ่าหินเกลือจากอวัยวะภายในของภูเขาไฟ nding เขายืนอยู่ที่นั่นหกยามได้ไม่ดีขึ้นอารมณ์ของเธอ. แต่หูของเธอได้ pricked เมื่อเขาต้องการแนะนำตัวเองกับหัวหน้าของเธอเป็นChaol Westfall กัปตันของ ราชองครักษ์และก็ท้องฟ้าปรากฏภูเขาผลักจากด้านหลังและแม้กระทั่งแผ่นดินโลกเพิ่มขึ้นต่อหัวเข่าของเธอ เธอไม่เคยลิ้มรสความกลัวในขณะที่สถานที่ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองได้ลิ้มรสความกลัว เมื่อเธอตื่นขึ้นมาทุกเช้าเธอซ้ำคำเดียวกัน: ฉันจะไม่กลัว สำหรับปีคำพูดเหล่านั้นมีความหมายการตั้งต่างระหว่างทำลายและดัด; พวกเขาได้ทำให้เธอแตกในความมืดของเหมือง ไม่ว่าเธอจะปล่อยให้กัปตันรู้ใด ๆ ที่. Celaena ตรวจสอบมือที่สวมถุงมือจับแขนของเธอ หนังอีมืด Th จับคู่เกือบสิ่งสกปรกบนผิวของเธอ. เธอฉีกขาดและปรับสายเสื้อ lthy เธอกับมือข้างที่ว่างของเธอและจัดขึ้นในถอนหายใจของเธอ เข้าสู่การทำเหมืองแร่ก่อนพระอาทิตย์ขึ้นและแยกย้ายกันไปหลังจากที่มืดเธอไม่ค่อยเห็นดวงอาทิตย์ เธอเป็นคนที่น่าขนพองสยองเกล้าซีดใต้สิ่งสกปรก. มันเป็นความจริงที่ว่าเธอได้รับครั้งเดียวที่น่าสนใจสวยงามแม้ชัตเตอร์ดีก็ไม่ได้ว่าตอนนี้ไม่ได้? Th เฮ้หันไปตามทางเดินอีกและเธอเรียนของคนแปลกหน้าไฟที่สร้างขึ้นNely ดาบ อานม้าส่องแสงของมันมีรูปร่างเหมือนเอ GLE midfl ight สังเกตเห็นจ้องมองเธอมือที่สวมถุงมือของเขาลงไปอยู่บนหัวสีทอง รอยยิ้มอีกดึงที่มุมของริมฝีปากของเธอ. "คุณเป็นทางยาวจาก Rifthold กัปตัน" เธอกล่าวว่าเธอล้างคอ "คุณมาพร้อมกับกองทัพผมได้ยินเต้นไปรอบ ๆ ก่อนหน้านี้หรือไม่" เธอ peered เข้าไปในความมืดใต้ฝากระโปรงของเขา แต่เห็นอะไร. แต่ถึงกระนั้นเธอรู้สึกว่าดวงตาของเขาเมื่อใบหน้าของเธอตัดสินชั่งน้ำหนักการทดสอบ เธอจ้องมองขวากลับ Th e-กัปตันของดินแดนหลวงจะเป็นที่น่าสนใจของฝ่ายตรงข้าม แม้อาจจะคุ้มค่าของการดื่มเกลือแร่บางอย่างเอฟเอฟในส่วนของเธอ. สุดท้ายคนที่ยกมือดาบของเขาและรอยพับของเสื้อคลุมของเขาลดลงเพื่อปกปิดใบมีด ในฐานะที่เป็นเสื้อคลุมของเขาขยับตัวเธอสอดแนมทอง Wyvern ปักบนเสื้อของเขา Th e-พระราชประทับตรา. "สิ่งที่คุณดูแลกองทัพของ Adarlan ได้หรือไม่" เขาตอบ วิธีที่น่ารักมันก็จะได้ยินเสียงเหมือนเย็น own- เธอและ articulate- แม้ว่าเขาเป็นสัตว์ที่น่ารังเกียจ! "ไม่มีอะไร" เธอกล่าวว่ายัก เขาให้ออกคำรามต่ำของความน่ารำคาญ. โอ้มันจะดีที่จะเห็นการรั่วไหลของเลือดของเขาทั่วหินอ่อน เธอจะสูญเสียอารมณ์ของเธอมาก่อนครั้งเดียวครั้งเดียวเมื่อหัวหน้าสายแรกของเธอเลือกที่ไม่ถูกต้องวันที่จะผลักดันเธอยากเกินไป เธอยังจำความรู้สึกของการฝังพลั่วลงในลำไส้ของเขาและความหนืดของเลือดของเขากับเธอมือและใบหน้า เธอจะปลดอาวุธสองยามเหล่านี้ในการเต้นของหัวใจ. กัปตันค่าโดยสารจะดีกว่าดูแลปลายของเธอ? ใคร่ครวญผลลัพธ์ที่อาจเกิดเธอยิ้มที่เขาอีกครั้ง. "อย่าคุณมองฉันแบบนั้น" เขาเตือนและมือของเขาลอยกลับไปที่ดาบของเขา Celaena ซ่อนรอยยิ้มของเธอในครั้งนี้ เฮ้ Th ผ่านชุดของประตูไม้ที่เธอเห็นไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ถ้าเธออยากจะหนีเธอก็จะต้องเลี้ยวซ้ายที่ทางเดินต่อไปและใช้บันไดลงสามights ชั้น Th e-สิ่งเดียวที่ทุกอาการเวียนศีรษะที่ตั้งใจไว้ประสบความสำเร็จคือการทำความรู้จักเธอกับอาคาร. Idiots. "ที่เราจะอีกครั้งหรือไม่" เธอกล่าวหวานแปรงสาระของผมสังกะตังเธอจากใบหน้าของเธอ เมื่อเขาไม่ตอบเธอกำแน่นขากรรไกรของเธอ. Th ห้องโถงอีสะท้อนเสียงดังเกินไปสำหรับเธอที่จะทำร้ายเขาโดยไม่ต้องแจ้งทั้งอาคาร เธอไม่เคยเห็นที่เขาต้องการใส่กุญแจสำคัญที่จะเธอเตารีดและหกยามที่พวกเขาหายจะแสบ ไม่ต้องพูดถึงห่วง. Th เฮ้เข้าห้องโถงแขวนกับโคมไฟระย้าเหล็ก นอกหน้าต่างเยื่อบุผนังคืนได้ลดลง; โคมไฟจุดสว่างเพื่อให้พวกเขาออกจากเงาไม่กี่สมบรูณ์จะซ่อนตัวอยู่ใน. จากลานเธอจะได้ยินทาสอื่น ๆ shuffl ไอเอ็นจีที่มีต่ออาคารไม้ที่พวกเขานอนหลับ ครวญครางจ Th ของความทุกข์ทรมานในระหว่างที่ลากโซ่โซ่ที่ทำนักร้องเป็นที่คุ้นเคยเป็นเพลงที่ทำงานน่าเบื่อพวกเขาร้องเพลงทุกวัน Th e-เดี่ยวเป็นครั้งคราวของแส้เพิ่มให้กับซิมโฟนีของความโหดร้ายAdarlan ได้สร้างขึ้นสำหรับอาชญากรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของประชาชนที่ยากจนที่สุดและพ่วงล่าสุด. ในขณะที่บางส่วนของนักโทษที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นคนที่พยายามที่จะปฏิบัติ magic- ไม่ว่าพวกเขาจะได้ให้ที่วิเศษ ได้หายไปจาก kingdom- วันนี้พวกกบฏมากขึ้นและมาถึงที่ Endovier. ส่วนใหญ่มาจาก Eyllwe ซึ่งเป็นหนึ่งในประเทศที่ผ่านมายังคง fi ghting Adarlan ของกฎ แต่เมื่อเธอรบกวนพวกเขาสำหรับข่าวจำนวนมากเพียงแค่จ้องมองมาที่เธอด้วยตาเปล่า เสียแล้ว เธอสั่นพิจารณาสิ่งที่พวกเขาต้องการทนอยู่ในมือของกองกำลังของ Adarlan บางวันเธอสงสัยว่าพวกเขาจะได้รับดีกว่าตายบนบล็อกแล่เนื้อแทน และถ้าเธออาจจะได้รับดีกว่าที่กำลังจะตายในคืนนั้นเธอก็ถูกหักหลังและถูกจับด้วย. แต่เธอก็มีสิ่งอื่น ๆ ที่จะคิดเกี่ยวกับการที่พวกเขาอย่างต่อเนื่องของพวกเขาเดินเท้า เธอ Nally สายได้รับจะต้องถูกแขวนคอ? เจ็บป่วยขดในท้องของเธอ. เธอเป็นคนที่มีความสำคัญพอที่จะรับประกันการดำเนินการจากกัปตันยามรอยัลตัวเอง แต่ทำไมพาเธอภายในอาคารนี้ครั้งแรกไฟ? ที่ล่าสุดพวกเขาหยุดก่อนที่ชุดของสีแดงและสีทองประตูกระจกเพื่อให้หนาว่าเธอไม่สามารถมองเห็นผ่านพวกเขา กัปตัน Westfall กระชากเขาคางที่ยามสองคนยืนอยู่บนด้านข้างของประตูทั้งสองและพวกเขากระทืบหอกของพวกเขาในการอวยพร. จับกัปตันอี Th ของแน่นจนเจ็บ เขากระชาก Celaena ใกล้ชิดแต่เท้าของเธอดูเหมือนจะทำจากตะกั่วและเธอดึงกับเขา "คุณจะค่อนข้างอยู่ในเหมือง?" เขาถามเสียงแผ่วเบาขบขัน. "บางทีถ้าผมบอกว่านี่คือทั้งหมดที่เกี่ยวกับฉันจะไม่รู้สึกมีความโน้มเอียงที่จะต่อต้าน." "คุณจะ fi ครั้งที่ออกมาเร็วพอ . "ฝ่ามือของเธอกลายเป็นขับเหงื่อ ใช่เธอกำลังจะตาย มันได้มาที่สุดท้าย. ประตูอี Th ครางเปิดออกเผยให้เห็นห้องบัลลังก์ โคมระย้าแก้วที่มีรูปร่างเหมือนองุ่นครอบครองมากที่สุดของเพดานคายเมล็ดพันธุ์ของสายเพชรอีกครั้งบนwindows พร้อมอีกฟากหนึ่งของห้อง เมื่อเทียบเพื่อความเปล่าเปลี่ยวนอกหน้าต่างเหล่านั้นความมั่งคั่งรู้สึกเหมือนตบหน้า เตือนของวิธีการมากที่พวกเขา profi เท็ดจากแรงงานของเธอ. "ในที่นี่" กัปตันยามคำรามและผลักเธอกับมือข้างที่ว่างของเขาNally ไฟปล่อยเธอ Celaena สะดุดเท้าหยาบเธอลื่นไถลบน oor ชั้นเรียบขณะที่เธอยืดตัวเอง เธอมองกลับไปดูอีกหกยามปรากฏ. ยามสิบสี่รวมทั้งกัปตัน Th e-ทองสัญลักษณ์พระราชปักบนหน้าอกของเครื่องแบบสีดำ ทิศ Th เป็นสมาชิกของ Royal ยามส่วนตัวของครอบครัว: เหี้ยม lightning- ทหารอย่างรวดเร็วผ่านการฝึกอบรมจากการเกิดการป้องกันและฆ่า เธอกลืนกินแน่น. lightheaded และ im mensely หนักทั้งหมดในครั้งเดียว Celaena หันหน้าไปทางห้องพัก บนบัลลังก์เรดวู้ดหรูหรานั่งเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ เธอหัวใจหยุดที่ทุกคนโค้งคำนับ. เธอเป็นคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าของพระมหากษัตริย์เจ้าชายแห่ง Adarlan. "ใต้ฝ่าพระบาท" กัปตันยามกล่าวว่า เขาตรงจากคันธนูต่ำและลบออกเครื่องดูดควันของเขาเผยให้เห็นในระยะใกล้ระยะตัดผมเกาลัด. เครื่องดูดควันจ Th nitely Defi ได้รับหมายถึงการข่มขู่ของเธอในการส่งในระหว่างการเดิน ถ้าเป็นจัดเรียงของเคล็ดลับที่สามารถทำงานกับเธอ แม้เธอระคายเคืองเธอกระพริบตาเมื่อเห็นใบหน้าของเขา เขาเป็นหนุ่มมาก! กัปตัน Westfall ไม่ได้หล่อมากเกินไป แต่เธอไม่สามารถช่วยให้สายnding รุนแรงใบหน้าของเขาและความชัดเจนของ goldenbrown เขาตาค่อนข้างน่าสนใจ เธอเอียงศีรษะของเธอตอนนี้ตระหนักถึงของสิ่งสกปรกอนาถของเธอ. "Th คือเธอ?" พระมหากษัตริย์เจ้าชายแห่ง Adarlan ถามและ Celaena ของหัววิปปิ้งรอบเป็นกัปตันพยักหน้า ทั้งของพวกเขาจ้องมองมาที่เธอรอเธอที่จะน้อม เมื่อเธอยังคงอยู่ตรง Chaol ขยับบนเท้าของเขาและเจ้าชายเหลือบมองไปที่กัปตันของเขาก่อนที่จะยกคางของเขาเป็นบิตที่สูงขึ้น. โบว์กับเขาแน่นอน! ถ้าเธอถูกผูกไว้สำหรับตะแลงแกงเธอจะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงต้อง
หรือเฝ้ารอเธอนอกเพลาเหมือง หลังจาก
วัน cleaving เกลือจากเครื่องในของภูเขา ฟีหา
เขายืนอยู่กับทหารหกไม่ได้ดีขึ้นเธออารมณ์ .
แต่หูของเธอได้เห็นตอนที่เขาแนะนำตัวเองกับเธอเสียหลาย
เป็น chaol Westfall กัปตันของราชองครักษ์ และจู่ๆ ท้องฟ้ารออยู่
,เขาผลักจากด้านหลัง และแม้แต่โลก
บวมทางเข่าของเธอ เธอไม่ได้ลิ้มรสความกลัวในขณะ - ไม่ยอมให้
เองรสชาติของความกลัว เมื่อเธอตื่นขึ้นทุกๆเช้า เธอย้ำคำเดิม
: ผมจะไม่กลัว สำหรับปี , คำเหล่านั้นได้ตั้งใจ
erence diff ระหว่างการทำลายและการดัด พวกเขาได้ทำให้เธอ
ป่นปี้ในความมืดของเหมืองไม่ เธอจะปล่อยให้กัปตัน

รู้ใดๆ celaena ตรวจสอบมือ gloved จับแขนเธอ th e
หนังสีเข้มเกือบตรงกับสิ่งสกปรกบนผิวของเธอ
เธอปรับของเธอฉีกขาดและสาย lthy Tunic กับมือฟรีและจัดขึ้นใน
เฮ้อเธอ เข้าเหมืองก่อนพระอาทิตย์ขึ้น แล้วออกเดินทางหลังจากที่มืด ,
เธอแทบมองผ่านๆ ดวงอาทิตย์ เธอซีดอย่างแรง
ใต้ดินมันก็จริงที่เธอเคยมีเสน่ห์เมื่อ สวยงาม แม้ แต่ -
เอ่อ มันไม่สำคัญเลยใช่ไหม
th ey เปิดลงเดินอีก และหล่อนเรียน Fi ของ
แปลก nely ร่างดาบ มันส่องแสงเป็นรูปเหมือนพระครู ea GLE
midfl ight . สังเกตสายตาเธอ มือ gloved ของเขาลงมาเหลือเมื่อ
หัวสีทองของ ยิ้มอีก tugged ที่มุมริมฝีปาก
" คุณมาไกลจาก rifthold , กัปตัน , " เธอกล่าว , กระแอมให้เธอ

" เธอมากับกองทัพฉันได้ยินเสียงดังมาจากรอบก่อน " เธอมองออกไปในความมืด
ใต้ฮู้ด แต่เห็นไม่มีอะไร .
ยัง เธอรู้สึกว่าดวงตาของเขาบนใบหน้าของเธอดู เครื่องชั่ง ทดสอบ เธอ
จ้องกลับมา th e หัวหน้าราชองครักษ์จะเป็นคู่แข่งที่น่าสนใจ

บางทีอาจจะคุ้มค่าของเอฟส่งออกในส่วนของเธอ .
ในที่สุด ชายหนุ่มยกดาบในมือของเขา และพับของเสื้อคลุมของเขาปกปิด
ตกใบ เป็นเสื้อคลุมของเขาขยับ เธอมองเห็นพวกไวเวิร์นทอง
ปักบนเสื้อของเขา พระราชลัญจกร TH E .
" สิ่งที่คุณดูแลกองทัพ adarlan ? " เขาตอบ วิธีการ
น่ารักมันฟังเหมือนเสียงของเธอเอง - เย็นและชัดเจนแม้
เขาเป็นคนน่ารังเกียจ
" ไม่มีอะไร " เธอกล่าวๆ . เขาปล่อยออกมาคำรามต่ำ ด้วยความรำคาญ
โอ้ , มันจะดีที่จะเห็นเลือดทะลักข้ามหินอ่อน เธอจะสูญเสีย
อารมณ์ของเธอมาก่อนเมื่อตอนที่เธอ RST fi เสียหลายเลือกวันผิด
ดันเธอมากเกินไป เธอยังคงจำความรู้สึกของการฝังตัว
พลั่วในท้องของเขา และความหนืดของเลือดของเขาที่เธอ
มือและใบหน้าเธอสามารถปลดอาวุธของทหารเหล่านี้สองชั่วอึดใจ
จะกัปตันค่าโดยสารได้ดีกว่าหัวหน้าสายของเธอ ซอฟต์แวร์
ผลลัพธ์ที่อาจเกิดขึ้น เธอยิ้มจนเห็นฟันที่เขาอีกครั้ง .
" อย่ามองฉันแบบนี้ " เขาเตือน มือของเขาลอย
กลับไปทางดาบของเขา celaena ซ่อนยิ้มของเธอในครั้งนี้ th ey ผ่าน
ชุดของประตูไม้ที่เธอเห็นเมื่อครู่ ถ้าเธอ
ต้องการที่จะหนี